Συγκινητικό και ανατρεπτικό σε κάποια σημεία το βιβλίο της Ελευθερίας Χατζοπούλου «Οι δρόμοι της βροχής» που ταξιδεύει τους αναγνώστες σε δρόμους γεμάτους πάθη, βάσανα, έρωτες, σφάλματα και ιστορικές στιγμές που με την ανεμπόδιστη δύναμή τους έπαιξαν ρόλο καταλυτικό στις ζωές των ηρώων.
Τον Οκτώβρη του ’22 η Γιασεμή και η γιαγιά Ασημίνα, η μόνη από την οικογένεια της νεαρής κοπέλας που βρίσκεται κοντά της καθώς οι γονείς της έχουν πεθάνει και ο μικρός της αδερφός βρίσκεται στο μέτωπο της Μικρά Ασίας, ετοιμάζονται, όπως όλος ο ελληνισμός της Θράκης, να εγκαταλείψουν οριστικά τις πατρώες εστίες. Η Μικρασιατική Καταστροφή και η συνθήκη των Μουδανιών έχουν τελεσίδικα ορίσει την απομάκρυνσή τους από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανδριανούπολη.
Στον πυρετό των προετοιμασιών η Γιασεμή γυρίζει την σκέψη της πίσω και μας αφηγείται αναδρομικά τα βάσανά της ως Θρακιώτισσα: τον πρώτο ξεριζωμό των Θρακιωτών το 1913-1914 με την ίδια και την οικογένειά της να ζητούν προστασία από την φωτιά του Α’ Παγκόσμιου πολέμου στην Θεσσαλονίκη, τις βιαιοπραγίες των Βούλγαρων κομιτατζήδων και των Νεότουρκων. Θυμάται τον θάνατο της μητέρας της στην Σαλονίκη, την επιστροφή της εναπομείνασα οικογένειας το 1920 στην Ανδριανούπολη, την ύπουλη οικειοποίηση του μαγαζιού του πατέρα της από τον Τούρκο που του το είχε εμπιστευτεί το ‘13 κάτι που στοίχισε πολύ στον Κωνσταντή ο οποίος και πέθανε από τον καημό του αφήνοντας μόνες τις δυο γυναίκες να βιώνουν τα σκαμπανεβάσματα που τους επιφύλαξε η Ιστορία...
Φεύγουν λοιπόν μα πριν φύγουν η βία που θα ασκήσει την ημέρα της αναχώρησης ο Ομέρ στην Γιασεμή θα την στοιχειώσει, θα την γεμίσει ντροπή και θα βαρύνει κι άλλο τα βήματά της που την βάζουν στην στράτα, στο διάβα της οποίας θα της ‘’αρπάξει’’ τελικά την γιαγιά της και θα της φέρει τον Ιούλιο του ’23 τον καρπό του βιασμού του Ομέρ...
Η Γιασεμή μπαίνει λοιπόν στο διάβα δρόμων βροχερών... δρόμων που η ντροπή, η μοναξιά και οι αναστολές την περιμένουν και την αγγίζουν...