Η δραματική πορεία μιας εβραϊκής οικογένειας της Θεσσαλονίκης του 20ου αιώνα καθώς και της ίδιας της κοινωνίας περνούν μέσα από την εξιστόρηση της συγγραφέως Βεατρίκης Σαΐας- Μαγρίζου στο Βραχιόλι της Φωτιάς ζωντανεύοντας στις σελίδες του την εποχή και το ιστορικό της πλαίσιο.
Με αφετηρία την Πυρκαγιά του 1917 στη Θεσσαλονίκη η συγγραφέας μας αφηγείται την ιστορία της οικογένειας του πατέρα της. Η Μπενούτα, η μητέρα της εύπορης οικογένειας βρίσκεται μαζί με τα παιδιά της στο σπίτι τη στιγμή που η φωτιά τυλίγει την εβραϊκή συνοικία και η κάπνα κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Για καλή τους τύχη ο τσιγγάνος Αγγελής τους ανεβάζει στο κάρο του και τους σώζει τη τελευταία στιγμή. Ο Αγγελής τους οδηγεί στον καταυλισμό των τσιγγάνων, μακριά από τη πόλη που οι φλόγες την καταπίνουν. Όσο θα μείνει στον καταυλισμό η Μπενούτα και μαζί της και οι αναγνώστες θα γνωρίσουν τη νοοτροπία, τα ήθη και τα έθιμα της νομαδικής φυλής που σε πολλά μοιάζουν με αυτά των Εβραίων αγνοώντας πως ακόμα και το φινάλε θα είναι κοινό. Φεύγοντας θα αφήσει πίσω για ευχαριστώ στην οικογένεια του Αγγελή ενα βραχιόλι κειμήλιο, ενα βραχιόλια κρίκο συνδετικό ανθρώπων και γεγονότων.
...Φεύγοντας, της χάρισα το βραχιόλι του μπατ-μίτσβα, η μένσα μου, καταπως συνηθίζουμε να κάνουμε εμείς δώρο στα κορίτσια τη μέρα της ενηλικίωσής τους. Το δικό μου βραχιόλι ηταν, ομως ιδιαίτερο. Δε. τελείωνε σε κεφάλι φιδιού, όπως όλα τ' αλλά. Το δικό μου κατέληγε σε δύο οβάλ πλακίτσες, στις οποίες ήταν χαραγμένα τα αρχικά μου με διαμαντάκια. Ένα καλλιγραφικό Μ κι ενα Ν. Μπενούτα Ντάσα. (σελ.51-52).