Άγιο Αίμα- Θοδωρής Παπαθεοδώρου

     Άγιο Αίμα, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου με θέμα το 1821 είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο μυθιστόρημα που μας πληροφορεί, δίνει μορφή σε γεγονότα και πρόσωπα και μας σεργιανά σε τόπους και ιστορικές στιγμές που αιματοκυλίστηκαν και στέναξαν για χάρη της Λευτεριάς, του μέγιστου ιδανικού που για χάρη του ήρωες του γένους θυσιάστηκαν στο βωμό του με αυταπάρνηση. 200 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κήρυξη της Επανάστασης και όπως δηλώνει ο συγγραφέας δε θα μπορούσε να μην αφιερωθεί η συγγραφική του πένα στο σπουδαίο αυτό ιστορικό γεγονός προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στους ήρωες, γνωστούς και μη, που η ανδρεία και η περηφάνια τους γέννησαν το ‘21, στύλωσαν πατρίδα.

      Η αφήγηση του ξεκινά το 1827 και στην Τεργέστη εκεί που ο ήρωας -δε μας αποκαλύπτεται ακόμα η ταυτότητά του, κάπου στο τέλος υποθέτουμε ποιος μπορεί να είναι- περιμένει στο λιμάνι μήπως, μες στα καράβια που φτάνουν από την ανταριασμένη Ρούμελη και το Μοριά, βρίσκεται και η οικογένειά του. Κι όσο περιμένει αναπολεί πρόσωπα και γεγονότα γεμάτα φρίκη, μπαρούτι και αίμα, Άγιο Αίμα.

     Και έτσι ο αναγνώστης γυρνά στο 1803 και στο Σούλι το περήφανο, το απάτητο με την Κίκω και την Λέγκω, δύο αδερφές που ήρθαν νύφες στο Σούλι, να παλεύουν να σώσουν τα βλαστάρια τους όταν ο Βελή Πασάς επιτίθεται με σφοδρότητα και μένος στους περήφανους Σουλιώτες. Ακολουθώντας τις φατρίες τους θα διαβούν δύσβατες στράτες, θα ανέβουν πλαγιές και λόγγους που το αίμα τους θα τους ποτίσει, θα τους κάνει τόπους μαρτυρίου μα παράλληλα και τόπους άγιους… Ζάλογγο, τόπος θυσίας μα και περηφάνιας, τόπος ορισμός της Λευτεριάς. Στην εν λόγω χρονική στιγμή, η σκηνή του Ζαλόγγου είναι από τις πιο σπαρακτικές σκηνές που συνάντησα στο κείμενο. ο συγγραφέας κατόρθωσε να συνυφάνει την περηφάνια, τα ιδανικά μα και την τρυφερότητα που κουβαλά η μάνα με τρόπο έντεχνο, ανθρώπινο, ρεαλιστικό και φορτισμένο με πολλά συναισθήματα.