'' Και με τα όνειρα ξοδεύτηκε ο καιρός. Πότε ήταν 1910 που είχαμε τη νιότη μας, πότε πέρασε ο Μεσοπόλεμος, πότε ήρθε η εποχή της καταχνιάς, ούτε που το κατάλαβα. Σαν νεράκι από πηγή κύλησαν τα χρόνια, κι εμείς απομένουμε όλο και πιο γερασμένοι, αλλά με την ίδια φλόγα στην καρδιά. Και χαμογελάμε στον ήλιο αισιόδοξοι, παίρνουμε δύναμη απ' τα όνειρά μας και την υπομονή μας, και έτσι δεν μας λείπει σχεδόν τίποτα. Γιατί σε όλους μας λείπει κάτι.''
Μ' αυτά τα λόγια ξεκινά η υπέροχη ιστορία των ηρώων του εξαιρετικού μυθιστορήματος Τ' αηδόνια της σιωπής του Στέφανου Δάνδολου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μέσα στο ζόφο των Δεκεμβριανών ο συγγραφέας τοποθετεί τους ήρωες του, τον κύριο Αριστείδη και την κυρία Ευδοξία, με τους χαρακτήρες, τις επιλογές και τις ιδιοσυγκρασίες τους να αποτελούν φως των εποχών, διαχρονικά, πόσο μάλλον στη σκοτεινή εποχή του Εμφυλίου όπου και δρουν. Η καλογραμμένη ιστορία του Δάνδολου είναι μια μεγάλη αντίφαση φως- σκοτάδι, συναίσθημα- αποκτήνωση, με το ειδύλλιο των δύο ηρώων να αποδίδεται με τέτοιο τρόπο από την πένα του συγγραφέα που νιώθεις την ποιητική χροιά, η οποία το περιβάλλει, να σε παρασύρει σε λογιών λογιών συναισθήματα.