Με το χέρι στο στήθος- Τζένη Μανάκη

     «Με το χέρι στο στήθος», η Νικολέτα, η κεντρική ηρωίδα του τέταρτου κατά σειρά μυθιστoρήματος της αγαπημένης συγγραφέως Τζένης Μανάκη, ερωτεύεται, συγκινείται, απογοητεύεται και αντιμετωπίζει τη μοίρα και τα όποια σκαμπανευάσματα της επιφυλάσσει η ζωή.

     Η Νικολέττα Πάζη είναι δημοσιογράφος που εργάζεται σε ένα λονδρέζικο περιοδικό. Κατάγεται από την Ελλάδα και η απώλεια των αγαπημένων της γονιών καθώς και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά της αδερφής της, της Αίγλης, η οποία παγιδεύεται σε ένα βίαιο γάμο, την κάνουν να αφήσει τη χώρα και να κυνηγήσει τα όνειρά της στην βρετανική πρωτεύουσα. Εκεί την περιμένουν νέοι ορίζοντες, νέες προοπτικές.

     Ως ρεπόρτερ καλύπτει δημοσιογραφικά ποικίλα θέματα, ένα από αυτά και κάποιο συνέδριο στην Τύνιδα εκεί όπου και θα συναντήσει με τυχαίο και ατμοσφαιρικό τρόπο τον Φουάντ, ο οποίος με το που τον πρωτοαντικρίζει, η στάση του σώματος του, της θυμίζει τον άντρα στον πίνακα του Ελ Γκρέκο «Ο ευγενής με το χέρι στο στήθος». Ο έρωτας που θα βιώσουν θα είναι αμοιβαίος με την Νικολέττα να βλέπει πλέον τη ζωή της μέσα από το εν λόγω πρίσμα.

     Η ιστορία όμως του Φουάντ θα βάλει στο κάδρο της θεματολογίας του κειμένου πέρα από τον έρωτα και τις διαπροσωπικές σχέσεις και ένα νέο άκρως ενδιαφέρον και σύγχρονο θέμα, αυτό της τρομοκρατίας.
     Ο Φουάντ είναι Γαλλοαλγερινός συγγραφέας και την περίοδο που συναντιέται με την Νικολέττα βρίσκεται στα ίχνη του δολοφόνου της γυναίκας του, η οποία και ήταν ένα από τα θύματα του ένοπλου ισλαμικού φονταμενταλισμού. Το τραγικότερο της ιστορίας του είναι πως ο δολοφόνος της, ένας αρχιτρομοκράτης, έχει στρατολογήσει στους κόλπους της Τζιχαντ και τον μεγαλύτερό του γιο, τον Μαρίν, ο οποίος φυσικά και αγνοεί το γεγονός πως ο καθοδηγητής του είναι και ο δολοφόνος της μητέρας του.

Το νούμερο 31328, Το βιβλίο της σκλαβιάς- Ηλίας Βενέζης

       Στο <<Νούμερο 31328>> ο συγγραφέας-αφηγητής μάς μιλά σε α' πρόσωπο για την αιχμαλωσία του στα τάγματα εργασίας της Ανατολής. Είναι φθινόπωρο του 1922. Η Σμύρνη έχει καταστραφεί, τα γυναικόπαιδα στέλνονται με καραβιές στην Ελλάδα ενώ οι άντρες από 18 χρόνων και πάνω συλλαμβάνονται από το κεμαλικό στρατό.

      Ανάμεσα τους και ο δεκαοχτάχρονος μαθητής Ηλίας από το Αϊβαλί, που παρά τις προσπάθειες της οικογένειας του να τον γλιτώσουν από την αιχμαλωσία, κρύβοντάς τον για μέρες στο υπόγειο του σπιτιού τους και προσπαθώντας να τον φυγαδέψουν μεταμφιεσμένο γυναίκα, πέφτει στα χέρια των Νεότουρκων.

      Η πορεία των αιχμαλώτων προς το εσωτερικό ξεκινά. Δίπλα στον Ηλία βρίσκεται και ο συμμαθητής του ο Αργύρης. Μαζί θα περπατήσουν χιλιόμετρα, θα αποκτήσουν πληγές, θα αναμετρηθούν με την εξαθλίωση, με την πείνα και την αγριότητα. Γυναίκες βιάζονται και θυσιάζονται για λίγη ξεκούραση... Βιασμοί και θάνατοι θα δηλώσουν παρόν.

      Όταν οι αιχμάλωτοι φτάσουν, μετά από την εξαντλητική πορεία χιλιομέτρων στο τάγμα εργασίας του Κιρκιγάτς, ο Αργύρης θα έχει χαθεί και ο Ηλίας μαζί με τους υπόλοιπους θα ριχτούν στον αγώνα της επιβίωσης. Οι συνθήκες είναι άθλιες. Σπάνε πέτρες, καθαρίζουν φαράγγια γεμάτα από κουφάρια Χριστιανών, καθαρίζουν και χρίζουν τη Τουρκία: "Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μια μικρή αγγαρεία. Είναι λίγο όξω απ'τη Μαγνησά. Δίπλα στις ράγιες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν <<Κορτίκ-ντερέ>>. Μες σ'αυτή τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες Χριστιανοί από τη Σμύρνη κι απ'τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω.

Ο Ντελλάρα σα θα 'ρχόταν, θα φούμερνε ένα πούρο. Μες στο <<βαγκόν-λι>>. Θα κοίταζε απ'το παραθυράκι όξω και θ' αποθαύμαζε το τοπίον. Εκεί, άξαφνα, μπορούσε να προσέξει τα κουφάρια. Κεραμιδαριό η έκσταση! Λοιπόν η δουλειά μας όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τα μέσα. Να μη φαίνονται."

      Κοιμούνται στοιβαγμένοι, πεινούν, οι ψείρες τους ρουφούν το αίμα, οι αξιωματικοί και οι τσαούσηδες τούς φέρονται σαν να είναι ζώα. Για 14 μήνες, όσο θα κρατήσει η αιχμαλωσία τους, παύουν να είναι άνθρωποι και πλέον αποτελούν ένα ακόμη νούμερο στη κρεατομηχανή του Κεμάλ με τον Ηλία Βενέζη να είναι το <<Το νούμερο 31328>>.