Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Πέρα από τα Παλιά Ασήμια-Μαίρη Κόντζογλου

«Υπάρχει κάτι εκεί πάνω… Θα στο πω όπως το λέει η νενέ και βγάλε συμπέρασμα μόνη σου. Είναι κάτι… ένα ασημένιο δίχτυ εκεί επάνω.. όχι δίχτυ, πιο πολύ με κέντημα μοιάζει, ένας τσεβρές, λέει, κεντημένος με μαλαματένια κλωστή… Κάθε κόμπος του είναι και μια ψυχή… Πολλές, χιλιάδες, εκατομμύρια ψυχές, που αποτελούν το σχέδιο. Ήρθες εσύ, Έλσα, μια ψυχή είσαι και εσύ… Ήρθες σ’ αυτό τον τόπο, εδώ, σε τούτα τα χώματα που είναι το τελάρο… πάνω του είναι κεντημένος ο τσεβρές. Σε περίμεναν…., ήρθες και τράβηξες μια κλωστή, … μια από όλες τις χιλιάδες,…. Έβγαλε μουσική η κλωστή σου καθώς τραβιόταν… Και όλες οι κλωστές, όλοι οι κόμποι άρχισαν να κινούνται… Σε περίμεναν… για να αρχινήσει ο χορός των ψυχών...».
   Και ο χορός των ψυχών, που ξεκίνησε στο πρώτο βιβλίο της εξαιρετικής τριλογίας των Παλιών Ασημιών της Μαίρης Κόντζογλου, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς, στο «Πέρα από τα Παλιά Ασήμια», με τρόπο που μαγεύει, συγκινεί και καθηλώνει από την πρώτη κιόλας σελίδα, από την πρώτη κιόλας λέξη του. 
     Η Έλσα, η προγονή της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου, τραβά την ‘’κλωστή’’ που έχει φυλαγμένη το τελευταίο μέρος της μελωδίας ζωής της Σεβαστής, του Έλμερ, της Μακρίνας και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας Χατζηαβράμογλου.
     Έτσι στο «Πέρα από τα Παλιά Ασήμια» μεταφερόμαστε στο 1924 και στο λιμάνι της Μερσίνας, εκεί δηλαδή που η Σεβαστή με ένα μωρό στην αγκαλιά αφού κατορθώνει, μετά από πολλές ταλαιπωρίες, να φτάσει και να συναντήσει τον αγαπημένο της Έλμερ, καρτερά, όπως όλοι οι Ανταλλάξιμοι, το βαπόρι που θα την βγάλει, σύμφωνα με τις διαταγές των μεγάλων αφεντάδων, από την Μικρασιατική γη και θα την μεταφέρει στην νέα της πατρίδα, στην Ελλάδα. Το πλοίο, αν και αργοπορημένο, φτάνει στην Μερσίνα. φτάνει όμως μια μέρα μετά την συμπλοκή, την αιματηρή συμπλοκή, στην οποία η Μοίρα θα δρομολογήσει την πορεία που θα έχει το ζευγάρι στο άμεσο, και όχι μόνο, μέλλον του…
     «Έι τατά, σεΐ τατά, όι μα, όι μα. Έβκαμε ση στράτα….» θα ψελλίσει, τότε, η πρόσφυγας Σεβαστή και θα αποχαιρετήσει με αυτό το αρχαίο θρηνητικό άσμα την πατρίδα της, την μεμλεκέτ της, ….θα αποχαιρετήσει τα εδάφη που της πρόσφεραν μαζί με τις άσχημες και τις πιο όμορφες στιγμές της μικρής της ζωής, στιγμές που θα τις κουβαλά για τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια, στιγμές που θα την συντροφεύουν ως το τέλος της….

     Με το «Πέρα από τα Παλιά Ασήμια» ο κύκλος ζωής των ηρώων της τριλογίας έκλεισε με τον πιο νοσταλγικό, καθηλωτικό και λυρικό τρόπο προσφέροντας στους αναγνώστες μια σειρά βιβλίων που μόνο ως κόσμημα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μπορεί να χαρακτηριστεί! Οι ήρωες, τα συναισθήματα τους, η πλοκή και η ατμόσφαιρα που την διακατείχε υφάνθηκαν σαν άλλες κλωστές, με μαεστρία από την μοντέρνα και ρομαντική-ευαίσθητη πένα της Μαίρης Κόντζογλου (η γραφή της είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω συναντήσει μιας και είναι ένα κράμα στο οποίο περιέχονται πολλά είδη: λυρική, μοντέρνα, χιουμοριστική,κλπ) δημιουργώντας εν τέλει ένα ‘’υφαντό’’ στο οποίο η Ιστορία, το συναίσθημα και η πραγματική Λογοτεχνία αποτέλεσαν το περίτεχνο σχέδιο του.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Μαίρη Κόντζογλου!

    Η Μαίρη Κόντζογλου μας παρουσιάζει, μέσα από την ακόλουθη συνέντευξη, το Πέρα από τα Παλιά Ασήμια, το τρίτο και τελευταίο, δηλαδή, μέρος της πρόσφατης και πολυδιαβασμένης τριλογίας της, η οποία και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με γενικό τίτλο Τα Παλιά Ασήμια.
   Η τριλογία της έχει αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό και όλοι εμείς οι αναγνώστες της αναμέναμε με ανυπομονησία την ολοκλήρωση αυτής της αγαπημένης σειράς βιβλίων! Προσωπικά την δεδομένη στιγμή διαβάζω το Πέρα από τα Παλιά Ασήμια και ταξιδεύω με την πένα της συγγραφέως στον έρωτα, στις αλησμόνητες πατρίδες και στην απρόβλεπτη υπόθεση του νιώθοντας την κάθε λέξη, την κάθε ενέργεια που αυτή κουβαλά. Σας παροτρύνω, όσοι δεν την έχετε διαβάσει ακόμα, να το κάνετε σύντομα, στις σελίδες της θα συναντήσετε γραφή και πλοκή που θα καλύψει τις αναγνωστικές σας απαιτήσεις. 
   Μέχρι τότε όμως απολαύστε την συνέντευξη που παραχώρησε στις ΒιβλιοΑναφορές η συγγραφέας Μαίρη Κόντζογλου, την οποία την ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διέθεσε ώστε να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο μου…. Οι απαντήσεις της μας δίνουν ένα γενναιόδωρο κομμάτι του έργου και της προσωπικότητας της!
     Απολαύστε την λοιπόν.... 

1) Το νέο σας πόνημα, το «Πέρα από τα Παλιά Ασήμια», το οποίο και αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της πρόσφατης τριλογίας σας με γενικό τίτλο «Τα Παλιά Ασήμια», κυκλοφόρησε στα μέσα Νοέμβρη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Tο ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την προσφυγιά. Μ'αυτήν την έννοια, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ -δεν είχα φανταστεί πως θα υπήρχε τέτοια τραγική σύμπτωση... Η ηρωίδα μου Σεβαστή Χατζηαβράμογλου φτάνει στην Ελλάδα μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες. Πίσω έχει αφήσει τα πάντα: πατρίδα, γονιούς, αδέλφια, περιουσία και έναν μεγάλο έρωτα. Στην Ελλάδα δεν έχει τίποτα. Μόνο την ανιψιά της και την ελπίδα να ξαναβρεθεί με τον αγαπημένο της.

2) Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η ιστορία της Σεβαστής και του Έλμερ θέλει οπωσδήποτε να το μεταλαμπαδεύσει στους αναγνώστες της; 

Αν και δεν μου αρέσει να συζητάω για τα μηνύματα που μεταφέρουν τα βιβλία μου, αφού μου το ζητάς θα το κάνω. Όπως το λέω και μέσα στο βιβλίο , η αγάπη τους είναι τόσο μεγάλη ώστε χώρεσε και άλλους μέσα. Η αγάπη λοιπόν είναι μια τεράστια, παγκόσμια αγκαλιά.

3) Ποιος από τους ήρωες Των Παλιών Ασημιών είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Αν και μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον γιατί όλοι είναι παιδιά μου, απερίφραστα θα ονομάσω την Σεβαστή, γιατί είναι μια ηρωίδα της ζωής. Κανείς δεν με δυσκόλεψε τεχνικά, εννοείται πως όλοι τους είναι μακριά από τον δικό μου ψυχισμό, ψήγματα μόνο δικά μας έχουν οι ήρωες -και όλοι το ίδιο- , θα ήταν ανούσιο να περιγράφεις τον εαυτό σου σε κάθε βιβλίο. Και πολύ εγωιστικό. Είναι τόσος ο έρωτας μου γι'αυτούς που ακόμη κι αν με δυσκολέψουν κάπου, το ξεχνώ αμέσως.

4) Στην τριλογία οι ήρωες σας τοποθετούνται σε εποχές που η Ιστορία παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Τι είναι αυτό που σας μαγνήτισε, εκτός βέβαια από τα ιστορικά γεγονότα, και τοποθετήσατε τους ήρωές σας σε εκείνες τις ιστορικές εποχές; Η εποχή μας, άραγε, είναι μια εποχή που μπορεί να εμπνεύσει έναν δημιουργό; 

Πράγματι, η συγκεκριμένη εποχή έχει πάρα πολλά γεγονότα, άλλαξε η μορφή του κόσμου, της Ελλάδας περισσότερο. Πιστεύω πως κάθε εποχή μπορεί να εμπνεύσει έναν δημιουργό, λιγότερο ή περισσότερο, εμένα πάντως τα τελευταία 3-4 χρόνια, ίσως γιατί ασχολούμαι με παλιότερα γεγονότα δεν με έχει εμπνεύσει. Ίσα ίσα που βρίσκω ενδιαφέρον στο να 'φωτίσω' κάποια ιστορικά γεγονότα, μέσα από τη λογοτεχνία.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ζωές του ανέμου - Θοδωρής Παπαθεοδώρου

    1967… χρονιά που η Ιστορία σαρώνει για άλλη μια φορά την πατρίδα μας… χρονιά που οι ήρωες του νέου βιβλίου του Θοδωρή Παπαθεοδώρου «Ζωές του ανέμου» περνούν μέσα από τα γεγονότα της, τα οποία και θα σαρώσουν, με την σειρά τους, ανελέητα τα όνειρα και τις ζωές αυτών....
    Ο Χρόνης, ο ένας από τους ήρωες του πολυπρόσωπου αυτού βιβλίου, συνεχίζει την αφήγηση του από το σημείου που την άφησε στο πρώτο βιβλίο της εξαιρετικής αυτής διλογίας, στο «Ζωές του φθινοπώρου». Έτσι η Άννα, ο Αλέκος, ο Σπύρος, ο Λουκάς και οι υπόλοιποι ένοικοι του κτηρίου Δουρούτη, του συγκροτήματος κατοικιών κοντά στο κέντρο της Αθήνας, ζουν την γεμάτη με φτώχια, βιοπάλη, μόχθο, όνειρα και πάθη καθημερινότητά τους αγνοώντας πως οι μήνες που διανύουν είναι οι τελευταίοι πριν τα τανκ της Χούντας επαναφέρουν το κυνήγι, τον τρόμο, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις εξορίες στην πολύπαθη Ελλάδα. 
     Η Άννα και ο Αλέκος, λοιπόν, γεύονται τον φλογερό και ανέλπιστο έρωτα τους, ο Λουκάς χώνεται όλο και πιο βαθιά στην άκρα αριστερά, ο Σπύρος λύνει τις εκκρεμότητες του με την Άννα, η Αργυρώ διαφωτίζεται στον έρωτα και στο Κόμμα, ο Αγησίλαος προσδοκά, η Λόλα μηχανορραφεί…. Όλα αυτά όμως μέχρι την 21η Απριλίου, την ημέρα δηλαδή που οι Συνταγματάρχες ανατρέπουν μαζί με το πολίτευμα και τα δεδομένα στις ζωές των πολυάριθμων ηρώων μας… 
     Σ’ αυτό το σημείο η αφήγηση του Χρόνη γεμίζει με τρεχαλητό, κρυψώνες, αποτυχημένες επαναστατικές ενέργειες, διαμελισμένα σώματα και ψυχές από τα βασανιστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και των δημίων της διαβόητης ταράτσας της οδού Μπουμπουλίνας, εξορίες..., καγκελόφραχτα παράθυρα φυλακών που στερούν την ελευθερία αλλά γιγαντώνουν την αγάπη, τον έρωτα και τον καρπό της…..

     Στο «Ζωές του ανέμου» ο αγαπημένος μου συγγραφέας Θοδωρής Παπαθεοδώρου άγγιξε πάλι με σεβασμό και αντικειμενικότητα ένα κεφάλαιο της σύγχρονης Ιστορίας μας, που τα σχολικά βιβλία αναφέρονται, όπως και για τον Εμφύλιο, ακροθιγώς, αυτό δηλαδή που μιλά για την πέτρινη εφταετία. Οι πληροφορίες που δίνονται, πληροφορίες όχι εγκυκλοπαιδικές αλλά ουσιαστικές, για την επιβολή της Χούντας, τις ανύπαρκτες ενέργειές ανατροπής της, τα βασανιστήρια και το κυνήγι που επέβαλε ειδικά τον πρώτο καιρό, τον καιρό δηλαδή της εδραίωσης της, ήταν δοσμένες, από την πένα του συγγραφέα, με άρτιο και κατανοητό τρόπο, χωρίς να κουράζουν και να εμποδίζουν την εξέλιξη της πλοκής.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Ιφιγένεια Τέκου!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, του «Θάλασσες μας χώρισαν», η Ιφιγένεια Τέκου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, το νέο της πόνημα. Θέλω να την ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να μου παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, κάτι που φυσικά και αποτελεί μέγιστη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά. Της εύχομαι ολόψυχα οι Θάλασσες της να είναι καλοτάξιδες και να την ενώσουν, τελικά, με όλο και περισσότερους αναγνώστες…..
     Απολαύστε την….

1. Από τις 11 Νοεμβρίου το νέο σας πόνημα, το «Θάλασσες μας χώρισαν», απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τη φιλοξενία στη σελίδα σας. Το δεύτερο συγγραφικό μου παιδί «Θάλασσες μας χώρισαν» από τις εκδόσεις Διόπτρα είναι σαν μια νοητή συνέχεια του πρώτου μου βιβλίου «Μνήμες χαμένες στην άμμο» από τις εκδόσεις Κέδρος, και με αυτό θαρρώ πως κλείνει ένας κύκλος μέσα μου, σαν να έχω αποτίσει τρόπον τινά τον δικό μου φόρο τιμής σε κάποια ιστορικά γεγονότα. Μέσα σ’αυτό το ιστορικό πλαίσιο πλάθονται και οι ιστορίες των ηρώων. Θίγονται διάφορα θέματα όπως ο ξεριζωμός και η προσαρμογή στο νέο τόπο, η ζήλια που παραλύει και μεταμορφώνει, η απουσία της μητρικής αγάπης αν και θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη (η απέχθεια της μητέρας προς το ίδιο της το παιδί), η κατάθλιψη, ο πόνος που δίνει μια χωρίς ανταπόκριση αγάπη, η προδοσία, η οργή που οδηγεί σε απόγνωση και τελικά σε …φόνο! Οι ήρωές μου δοκιμάζονται και ωριμάζουν με επώδυνο τρόπο. Τα προσωπικά τους προβλήματα γίνονται αλυσίδες που τους βαραίνουν και τους οδηγούν στη διεκδίκηση της πολύτιμης Συγχώρεσης! 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου «Θάλασσες μας χώρισαν»; 

Το βιβλίο μου «Θάλασσες μας χώρισαν» γεννήθηκε από την αιφνίδια επιθυμία μου να υπηρετήσει δύο στόχους. Από την μια, να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε μέρη που έχουν αγαπηθεί αλλά και σε χρονικές περιόδους που άφησαν τη σφραγίδα τους στο κοινωνικό-ιστορικό γίγνεσθαι, και από την άλλη για να καταδειχτούν ανθρώπινες συμπεριφορές υπό το βάρος δύσκολων περιστάσεων. Περισσότερα σχετικά με το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό μου την υπόθεση του νέου μου βιβλίου μπορείτε να βρείτε και στο blog των Εκδόσεων Διόπτρα.

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Δεν ξέρω αν έχω αγαπημένο ήρωα στο νέο μου βιβλίο. Ταυτίστηκα με όλους, αγκάλιασα τα προτερήματα και τις αδυναμίες τους. Ακόμη κι αν  κάποιος φαντάζει εκ πρώτης μισητός, εγώ δεν βιάζομαι να τον καταδικάσω.  Ας μην ξεχνάμε ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ατελή και αυτό εμπεριέχει από μόνο του μια γοητεία. Δυσκολεύτηκα κάπως με μία από τις ηρωίδες μου που βίωσε την κατάθλιψη ύστερα από κάποια σημαντική απώλεια και παράλληλα ήρθε αντιμέτωπη με την χειρότερη προδοσία. Όλα αυτά τα άσχημα γεγονότα είναι πραγματικά δύσκολο να τα αντιμετωπίσει κάποιος, και το δίλλημά μου ήταν αν ύστερα από όλα αυτά η ηρωίδα μου θα γκρεμιζόταν ή θα έβγαινε πιο δυνατή. Θα το ανακαλύψετε όμως στο βιβλίο, ας μην πω παραπάνω!

4. «Μνήμες χαμένες στην άμμο» και «Θάλασσες μας χώρισαν»: δυο βιβλία που έχουν για υπόβαθρο εποχές που η Ιστορία παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό! Τι είναι αυτό που σας μαγνητίζει, εκτός βέβαια από τα ιστορικά γεγονότα, και τοποθετείτε τους ήρωές σας σε εκείνες τις ιστορικές εποχές; Η εποχή μας, άραγε, είναι μια εποχή που μπορεί να σας εμπνεύσει; 

Το πρώτο μου βιβλίο είχε σαν υπόβαθρο μια ιστορική εποχή για την οποία μου είχε μιλήσει η γιαγιά μου, που ήταν από την Πόλη. Το δεύτερο βιβλίο μου, αν και πραγματεύεται τελείως διαφορετικό θέμα, ωστόσο για μένα αποτελεί μια συνέχεια και ένα κύκλο που κλείνει.  Αυτή την περίοδο γράφω κάτι  πιο σύγχρονο και ελπίζω να αγγίξει τους αναγνώστες όπως τα προηγούμενα. Εξάλλου το νεανικό μου μυθιστόρημα που θα βγει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη  με τίτλο «Αγάπα το ή παράτα το» διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή. Αφηγείται την ιστορία τριών εφήβων που βιώνουν την οικονομική κρίση στο πετσί τους, μιλάει επίσης για τον σχολικό εκφοβισμό και τη διεκδίκηση της πολύτιμης ευτυχίας ακόμη κι όταν όλα πάνε στραβά!

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Το μυστικό του Λεβάντε-Στέφανος Λίβος

….Δεν άλλαξε ποτέ ο κόσμος. Ίδιος ήταν πάντα. Ποτέ καλύτερος, ποτέ χειρότερος. Ένας κύκλος αέναος και αμετάβλητος. Μόνο που κάποιοι έσπαγαν τον δικό τους κύκλο ψάχνοντας για τον έρωτα. Αυτό ήταν πάντα το μόνο μυστικό. Να κάνεις την υπέρβαση για να βρεις τον έρωτα. Τον έρωτα που σαν χαμένος θησαυρός σε περιμένει σ’ένα κρυμμένο σεντούκι. Σαν το ανοίξεις δε θα βρεις ούτε χρυσά νομίσματα, ούτε σμαραγδένια βραχιόλια.
Δυο μάτια θα βρεις.
Δυο μάτια που θα σε κοιτάξουν πριν κλείσεις τα δικά σου μάτια και θα σου πουν: «Άξιζε η ζωή».

       Σ’ αυτή την παράγραφο κρύβεται, κατά την γνώμη μου, το νόημα του υπέροχου, συγκινητικού και άρτιου βιβλίου του Στέφανου Λίβου, «Το μυστικό του Λεβάντε»
     Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά με τον χαμό του ογδοντάχρονου Παντελή, η σωρός του οποίου θα επιστρέψει, μετά από σχεδόν εξήντα χρόνια, στην Ζάκυνθο, στα πάτρια δηλαδή εδάφη, όπου και θα ταφεί στο νεκροταφείο του χωριού του. Ο εγγονός του, Παντελής και αυτός, μετά την ταφή, θα ανακαλύψει στο πατρικό του παππού του ένα μικρό σεντούκι μέσα στο οποίο ο παππούς του φύλασσε τον δικό του θησαυρό, τη δική του ιστορία…. Ο Παντελής ο νεότερος ανοίγοντας αυτό το κουτί θα βυθιστεί, μαζί με εμάς, στην προσωπική και οικογενειακή ιστορία του παππού του, που τόσο επιμελώς έκρυβε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και στην Ιστορία του νησιού ξεκινώντας από την Ενετοκρατία με τους κόντηδες και τους ποπολάρους και φτάνοντας έως την Κατοχική και Εμφιλιακή εποχή της. 
      Ο Παντελής, λοιπόν, κατάφερε σε εποχές που ο φασισμός και ο ναζισμός άπλωναν τον δηλητηριώδη ιστό τους στην Ελλάδα και στο νησί του να σπάσει, όπως λέει το προαναφερθέν απόσπασμα, τον δικό του αέναο κύκλο και να αναζητήσει τον έρωτα. Η εβραιοπούλα Βιολέτα θα είναι αυτή που στο πρόσωπό της τελικά ο Παντελής θα βρει τον έρωτα που ζητά, θα βρει τον δικό του θησαυρό….. Ο έρωτας τους κόντρα στις προκαταλήψεις και τις απαγορεύσεις θα ανθίσει αγνοώντας, όμως, πως η Ιστορία, η αυστηρότητα του πατέρα της Βιολέτας, οι διαφορετικές θρησκείες που ασπάζονται καθώς και μια άδικη δολοφονία στέκονται κάπου στην γωνιά περιμένοντας να βάλουν τρικλοποδιά στα όνειρά τους…. Τι και πότε από όλα αυτά θα αλλοιώσει την κοινή τους ζωή θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας… το μόνο που θα πω είναι πως ναι!, τελικά κάποτε οι ήρωες μας θα κοιταχτούν στα μάτια και θα διαπιστώσουν πως, παρά τον ζόφο της, τελικά «Άξιζε η ζωή»…. 
     «Το μυστικό του Λεβάντε» είναι ένα υπέροχο ατμοσφαιρικό, λυρικό ιστορικό βιβλίο στο οποίο οι άψογα σκιαγραφημένοι ήρωες και η υπόθεση τους με πήραν από το χέρι και με ταξίδεψαν στην Ιστορία της Ελλάδας και της Ζακύνθου του 19ου και 20ου αιώνα αβίαστα. Η γραφή του Στέφανου Λίβου ήταν λυρική με όμορφες και ρεαλιστικές περιγραφές, εκεί που έπρεπε και όσες έπρεπε, οι οποίες με έβαζαν και εμένα στο σκηνικό ζώντας έτσι τον παλμό των γεγονότων που περιγράφονταν. Η ροή ήταν γρήγορη, χωρίς να κάνει κάπου την λεγόμενη κοιλιά ενώ η σύνδεση των εποχών ήταν έντεχνη και επιτυχής.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Συζητώντας με τον συγγραφέα Φώτη Κατσιμπούρη!

     Φανταστική λογοτεχνία: ένα είδος που ή το λατρεύεις ή το μισείς. Προσωπικά, με τον «Όρκο» του Φώτη Κατσιμπούρη, ναι!, έβαλα στη λίστα μου βιβλία που ανήκουν και στο συγκεκριμένο είδος.
          Ο συγγραφέας του απαντώντας στο ερωτηματο-
λόγιο των ΒιβλιοΑναφορών μας συστήνει την ηρωίδα του νέου του πονήματος, του «Μάργω φως και φωτιά», το οποίο και θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, εντός του μήνα. 
       Η ημέρα λοιπόν που η Μάργω θα αποκτήσει μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων όλο και πλησιάζει… εμείς όμως έχουμε την χαρά να μάθουμε κάποια κομμάτια της συγκεκριμένης ηρωίδας λίγο νωρίτερα, μιας και ο συγγραφέας Φώτης Κατσιμπούρης παραχώρησε στις ΒιβλιοΑναφορές την ακόλουθη συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μέγιστη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά! Είμαι σίγουρη πως διαβάζοντάς την, οι λάτρεις της Φανταστικής λογοτεχνίας θα βρουν το επόμενο ανάγνωσμά τους ενώ όσοι δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να ρίξουν την αναγνωστική τους ματιά στο εν λόγω λογοτεχνικό είδος ίσως να αποκτήσουν το κίνητρο που ζητούσαν για να έρθουν, επιτέλους, σε επαφή μαζί του. 
Απολαύστε την….

1.Το νέο σας πόνημα θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος με τίτλο «Μάργω φως και φωτιά»! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Η προέλευση της βασικής μας ηρωίδας, της Μάργως, ανάγεται στην εποχή του μύθου. Αρχικά ήταν μια νύμφη του βουνού, μια αμαδρυάδα, δηλαδή ένα πλάσμα με διπλή και αλληλένδετη υπόσταση που την συναποτελεί η δρυς, δηλαδή το δέντρο- τροφός και σώμα, αλλά και το ανθρώπινο γυναικείο σώμα. Στους ιστορικούς χρόνους, στο βουνό γίνονται κοινές γιορτές προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος. Θέλοντας να γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους, αγαθή, νέα και αφελής, σαρκώνεται το γυναικείο σώμα και ανακατεύεται αρχικά με τις γυναίκες που έχουν πάει στη γιορτή. Ξεθαρρεύοντας πλησιάζει και τους άντρες. Μια παρέα αντρών την παρασύρει κάπου απόμερα και ακολουθεί η βάναυση κακοποίηση της… Αυτό το γεγονός αλλάζει δραματικά το χαρακτήρα της. Επιστρέφει στη δρυ της και επικαλείται τη δημιουργό - μητέρα της, οπότε, με μια επώδυνη διαδικασία, μεταβάλλεται σε ένα πλάσμα γεμάτο αρχέγονη γνώση και δύναμη, μοχθηρό και ενίοτε ζωώδες, μία μάγισσα εκ φύσεως και στην υπηρεσία της Φύσης και καταλαμβάνεται από μανία. Από κείνη τη στιγμή ονομάζει τον εαυτό της Μάργω (Μαργώ) λόγω της μανιώδους οργής ή της μαργότητας, όπως λέγεται στα αρχαία η μανιώδης οργή, που ορίζει τις διαθέσεις της απέναντι στους άντρες. Η επόμενη κίνηση της είναι να επιστρέψει στο ναό για να εκδικηθεί, περιλαμβάνοντας στην εκδίκησή της όλους τους άντρες προσκυνητές αδιάκριτα. Έτσι, το βουνό γίνεται ο τόπος που διαφεντεύει η Μάργω, η μάγισσα του βουνού. Η δράση της θα είναι αποτέλεσμα του μίσους και της τιμωρητικής της διάθεσης προς τους άντρες. Κάθε ασεβής πράξη προς τη Φύση από μέρους των ανθρώπων θεωρείται προσβολή. Στο Μεσαίωνα, τους πιστούς της νέας θρησκείας που ανηφορίζουν το βουνό και προσπαθούν να χτίσουν έναν ναό στα ερείπια ενός αρχαίου, τους τρομοκρατεί, εξοντώνει κάποιους και τελικά τους διώχνει. Επίσης, ενδιαφέρον μέρος είναι, σε αυτό το σημείο, η σχέση ανάμεσα σε αυτήν και τον άρχοντα Νικάνορα και κυρίως ο έρωτας της Μάργως με τον Μάρκο, έναν νεαρό μοναχό, που όμως τελειώνει δυσάρεστα… Ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει στη σύγχρονη εποχή, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος, έχει τις καταβολές του σε αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι της μυθοπλασίας, το οποίο έχω τοποθετήσει στο Μεσαίωνα. Στη σύγχρονη εποχή μπλέκονται και μια σειρά από άλλα, πολύ ενδιαφέροντα, ως χαρακτήρες, πρόσωπα, που παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη και στην κορύφωση. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος, όπως σας είπα, εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή, όπου δρουν αυτά τα πρόσωπα. Τα σχετικά όμως με τη δράση τους θα τα αφήσω στον αναγνώστη να τα ανακαλύψει. 

2. Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Το ερέθισμα έχει να κάνει με την πρώτη εικόνα του βιβλίου. Ένας βραδινός περίπατος μες στη ομίχλη, κάποιο φθινόπωρο… μια ψευδαίσθηση στην καταχνιά που βαθαίνει και σχηματοποιείται σε ένα εξωπραγματικό ή εξώκοσμο πρόσωπο… στο πρόσωπο μιας γυναίκας ας πούμε. Η συνάντηση μαζί της είναι και η ρωγμή, η κρυφή δίοδος, για την απόδραση σε έναν άλλον κόσμο ή η λαχτάρα για μια τέτοια διαφυγή. Δηλαδή το ερέθισμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τις δυο ή τρεις, πρώτες σελίδες του βιβλίου, βιωμένες σε πραγματικό χρόνο, μαζί με την αναγκαία απαγωγή του νου, από κει και μετά, στον φανταστικό κόσμο της Μάργως. Έναν κόσμο που γεννήθηκε και αναπτυσσόταν, μετά το ερέθισμα, μόνος του, αργά και σταθερά αλλά με συνέπεια και δύναμη, περιμένοντας να περιγραφεί, να έρθει στο φως του πραγματικού κόσμου ένα κομμάτι του, μια γοητευτική για μένα εκδοχή του, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.

3. «Μάργω φως και φωτιά», ένας τίτλος στον οποίο πρωταγωνιστεί ένα γυναικείο όνομα. Ποια στοιχεία της Μάργω θα πρέπει να διαθέτει η σύγχρονη γυναίκα και γενικότερα ο σύγχρονος άνθρωπος για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της εποχής;

Η Μάργω, στην ώριμη φάση της και στην κατάληξη της ιστορίας, έγινε ένας ήρεμος, στοχαστικός παρατηρητής των ανθρώπων και των εποχών. Αυτό το στοιχείο νομίζω πως λείπει από την εποχή μας ή συναντιέται σπάνια. Είναι εκείνο το στοιχείο που μπορεί να μας κάνει, αν όχι σοφότερους, σίγουρα συνετότερους και πιο ψύχραιμους σε δύσκολες ή δυσανάγνωστες καταστάσεις. Συνήθως κρίνουμε γεγονότα και πρόσωπα και αποτιμούμε την ίδια τη διαδρομή μας σε ένα εφήμερο παρόν, επιφανειακά, βιαστικά και συχνά βασισμένοι, με έναν εμμονικό και απόλυτο τρόπο, είτε στο συναίσθημα είτε σε μια "αυτιστική" λογική, έναν πεπερασμένο ορθολογισμό, που μας συμφέρει ή μοιάζει σωστός εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ορθά συμπεράσματα. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της Μάργως είναι ο δυναμισμός της, η ελεύθερη φύση της, ο πρωτογονισμός της, συνδυασμένος στο τέλος και με ωριμότητα, αλλά και η επίγνωση της ανάγκης για ισορροπημένη και αρμονική σχέση με το περιβάλλον φυσικό, κοινωνικό και ανθρώπινο. Από αυτά θα ήθελα να κρατήσουμε ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον και την αρμονική σχέση με αυτό, αλλά και την σημασία της ελεύθερης φύσης του ανθρώπου σε εποχές που ελευθερίες και δικαιώματα συμπιέζονται κάτω από το βάρος άλλων προταγμάτων.

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η Μάργω θέλει οπωσδήποτε να το ‘’παραλάβουμε’’;

Η πλοκή και η δράση του βιβλίου, στη σύγχρονη εποχή, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό, σε μια υπόσχεση που λαμβάνει η Μάργω, πριν χίλια χρόνια. Η υπόσχεση έχει να κάνει με τη προσδοκία γέννησης μιας νέας νύμφης και την ελπίδα έτσι για μια συνέχεια, τη συνέχεια της ίδιας και του ρόλου που παίζει στον κόσμο των ανθρώπων, κυρίως την ελπίδα για την συνέχεια του μυστικού κόσμου που ενσαρκώνει και συμβολίζει. Η ελπίδα λοιπόν και η προσδοκία για τη συνέχιση ενός κόσμου που αγαπάμε και οραματιζόμαστε, οπωσδήποτε και η πίστη στην αξία της ζωής σε εποχές δύσκολες, και η πεποίθηση πως αυτό είναι το σωστό κριτήριο για τις πράξεις μας είναι σίγουρα ένα μήνυμα. Κι ας λένε πως η ελπίδα είναι υπερτιμημένη έννοια, ή πάλι εκείνο το χιλιοπαιγμένο τηλεοπτικά απόφθεγμα του Καζαντζάκη ότι αν δεν ελπίζεις σε τίποτα είσαι ελεύθερος. Αν δεν ελπίζεις σε τίποτα σημαίνει πως έχεις πάψει να ονειρεύεσαι. Και αν δεν τολμάς να ονειρεύεσαι (που σημαίνει και να ελπίζεις), πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος. Ωστόσο, για να γυρίσουμε στην ερώτηση, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα ο διδακτισμός στα μυθιστορήματα και οι διάφορες ηθικές κατακλείδες στο τέλος τους, οπότε, το όποιο μήνυμα είναι καθαρά προσωπικό θέμα του αναγνώστη να το διαγνώσει.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Θάλεια Κουνούνη!

Το βιβλίο «Η Παναγιά των δελφινιών» είναι αυτό που μ’ έφερε σε αναγνωστική επαφή με την πένα της Θάλειας Κουνούνη, της συγγραφέως που στις σελίδες του εν λόγω βιβλίου αναφέρεται στην πάλη της Θρησκείας-Επιστήμης με τρόπο τόσο ευαίσθητο και λυρικό που μαγνητίζει τον αναγνώστη. Η συγγραφέας δέχτηκε να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών κάτι που αποτελεί για το blog και για εμένα προσωπικά μεγάλη τιμή. Διαβάστε την συνέντευξή της σίγουρα θα ανακαλύψετε ένα κομμάτι από την συγγραφέα και κυρίως τον άνθρωπο Θάλεια Κουνούνη….

1. Το νέο σας πόνημα κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι από τις εκδόσεις Λιβάνης με τίτλο «Η Παναγιά των δελφινιών»! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. 

Δήμητρα, σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και για τη φιλοξενία στη σελίδα σου. 

Τολμώ να πω πως το τελευταίο μου βιβλίο είναι για τον αναγνώστη ένα ταξίδι ψυχής. Η όλη ιστορία του βιβλίου ταυτίζεται συνειδητά με τη δική του πνευματική αναζήτηση, αφού μέσα από τις σχέσεις και την πορεία των ηρώων βγαίνουν στην επιφάνεια καυτά ερωτήματα – τα περισσότερα διαχρονικά και προϋπάρχοντα στον ψυχικό κόσμο του καθενός μας, και τα οποία μας ωθούν να τα ερευνήσουμε. Δικός μου στόχος δεν ήταν φυσικά να δώσω απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, αλλά να απενεχοποιήσω εκείνους που όταν τολμούσουν να τα αγγίξουν γέμιζαν με ενοχές. «Η Παναγιά των δελφινιών» όμως, εκτός από αυτή την απενεχοποιημένη πνευματική αναζήτηση που προσφέρει, είναι και ένα ταξίδι στον κόσμο της μυθοπλασίας. Ο αναγνώστης μπορεί να απολαύσει την περιπέτεια και την πλοκή συνειδητοποιώντας, για άλλη μία φορά, πόσο σημαντικό είναι να αγκαλιάζει τα εμφανή «δεδομένα» του, έτσι ώστε να γεύεται στιγμές ευτυχίας. 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου «Η Παναγιά των δελφινιών»; 

Στριφογύριζε καιρό στο μυαλό μου το να γράψω ένα μυθιστόρημα που η ιστορία του να πηγάζει από την αντιπαλότητα θρησκείας - επιστήμης. Ήθελα όμως να γράψω κάτι που να μην έχει δοκιμιακή ταυτότητα, αλλά αυτή η πάλη να βγαίνει μέσα από ρεαλιστικά και «ζωντανά» παραδείγματα ζωής. Αυτό ήταν το ερέθισμα. Και όσον αφορά την ιστορία, τους ήρωες, τον βράχο, τα δελφίνια, τον θρύλο… δεν ήρθαν όλα με μία ολοκληρωμένη έμπνευση, αλλά σταδιακά όσο δούλευα το βιβλίο στο μυαλό μου. 

3. Ποιος από τους ήρωες σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Ο κάθε ήρωας έχει τη δική του δυσκολία. Και σίγουρα, όπως πολύ σωστά αναφέρεις στην ερώτηση, δεν είναι όλοι κοντά στον δικό μας ψυχισμό, οπότε χρειάζεται έντονη μελέτη και έρευνα για να «δημιουργηθεί», όσο πιο σωστά γίνεται. Σ’ αυτό το βιβλίο με «ταλαιπώρησε» ο χαρακτήρας της Θεοδώρας, γιατί έπρεπε να υποστηρίξω έννοιες, συμπεριφορές και τοποθετήσεις που δεν τις ασπάζομαι. Και όταν λέω «υποστηρίξω», δεν εννοώ απλά να καταγράψω. Όχι. Έπρεπε να βγω από τη Θάλεια (όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό) και να μπω ολοκληρωτικά στον δικό της κόσμο. Κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Υπήρχαν στιγμές που μετά από ένα κεφάλαιο, έκανα ώρες να συνέλθω και να… επανέλθω. 

Ο πιο αγαπημένος μου ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο είναι η Σαπφώ. Και γενικά, από όλα τα βιβλία μου, η Άννα από το βιβλίο «Όπου και να ‘σαι σ’ αγαπώ»

4. Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν φυσικά υπάρχουν- ή είστε ‘’αμετακίνητη’’ σε ότι έχετε γράψει;

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Το βιβλίο της Ευδοκίας-Θεοδώρα Τζόκα


       Καλογραμμένο, συγκινητικό, βιωματικό και ατμοσφαιρικό είναι «Το βιβλίο της Ευδοκίας» της Θεοδώρας Τζόκα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη!
       Η ιστορία του ξεκινά την ημέρα του θανάτου της Ευδοκίας, την ημέρα δηλαδή που η κόρη της εκλιπούσης, η Ευαγγελία, ανακαλύπτει το ημερολόγιο της μητέρας της. Σε αυτό το μικρό τετράδιο η Ευδοκία θα αποκαλύψει στην κόρη της τις μύχιες σκέψεις, τα βιώματά και τα γεγονότα που στιγμάτισαν την πολύπαθη ζωή της. 
        Το ημερολόγιο τοποθετείται χρονικά στην Ελλάδα του 1943, όταν, δηλαδή, η έφηβη Ευδοκία μέσα στις κακουχίες, τις απώλειες και τον τρόμο του πολέμου ερωτεύεται τον Πέπη, τον Ιταλό στρατιώτη που βρήκε καταφύγιο στο σπίτι της, προκειμένου να γλιτώσει την αιχμαλωσία από τους Γερμανούς μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τις Συμμαχικές Δυνάμεις. Η έλξη που νιώθει ο ένας για τον άλλο είναι μεγάλη και γεννά, μέσα στον ζόφο της εποχής, τον έρωτα και την παντοτινή αγάπη. Το ζευγάρι θα σεργιανίσει στα μονοπάτια του πάθους αγνοώντας, όμως, πως ο συγχωριανός και συνεργάτης των Γερμανών, Αριστείδης, έχει βάλει σκοπό να αποκτήσει την δεκαεννιάχρονη καλλονή Ευδοκία. Για να πετύχει αυτόν τον σκοπό ο Αριστείδης θα χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό αλλά κυρίως αθέμιτο μέσον….. Έτσι ο Πέπη, μετά από μεθοδευμένες και ανήθικες απειλές εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει το Ζαγορήτικο χωριό και την αγαπημένη του Ευδοκία. Η εξαφάνιση του και η φήμη πως βρέθηκε νεκρός στο διπλανό χωριό έρχεται την στιγμή που η Ευδοκία τον είχε απόλυτη ανάγκη, την στιγμή που θα έπρεπε να βρίσκεται δίπλα της όσο ποτέ άλλοτε…. Μετά από αυτή την είδηση η Ευδοκία, θέλοντας και μη, υποτάσσεται στις μηχανορραφίες του Αριστείδη, στην Μοίρα της, στα κοινωνικά στερεότυπα και πρέπει της εποχής και παντρεύεται τελικά τον κυκλοθυμικό Αριστείδη. Τα χρόνια περνούν… ο πόλεμος τελειώνει… η Ελλάδα ρημάζεται από την εμφύλια σύρραξη και η τετραμελής πλέον οικογένεια το 1950 ακολουθεί και αυτή με την σειρά της το μεταναστευτικό κύμα μεταναστεύοντας στην Βοστόνη, εκεί, δηλαδή, που οι σελίδες του ημερολογίου της θα γεμίσουν με γεγονότα τραγικά και αμετάκλητα….
   «Το βιβλίο της Ευδοκίας» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με μια τραγική, συναισθηματική ιστορία που κρατά το αναγνωστικό ενδιαφέρον, από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα, αμείωτο.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Ρούλα Σαμαϊλίδου-Βάκου!

         Η Ρούλα Σαμαϊλίδου-Βάκου, που με την Γειτονιά των ονείρων και Του στίγματος της -τα δυο, δηλαδή από το σύνολο των βιβλίων της, που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής- με έκανε να συγκινηθώ, να γελάσω, να ταξιδέψω και να ζήσω ιστορικές στιγμές αλλά και να προβληματιστώ, παρά τον περιορισμένο της χρόνο λόγω των παρουσιάσεων του Στίγματος, προχώρησε στις ΒιβλιοΑναφορές την ακόλουθη συνέντευξη. Την ευχαριστώ θερμά που ξέκλεψε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της και απάντησε στο ερωτηματολόγιο μου. 
         Η πένα της και οι ήρωες που αυτή γεννά, για ‘μένα, έχουν κάτι που το συναντάς σπάνια, έχουν αυθεντικότητα. Διαβάζοντας τα κείμενα της νομίζεις πως ακούς την κάθε υπόθεση, τον κάθε ήρωα. Όσοι δεν έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο της κυρίας Ρούλας Σαμαϊλίδου-Βάκου σας παροτρύνω, σύντομα, να το κάνετε. Θα νιώσετε την κάθε λέξη, θα αγαπήσετε τους οικείους και απτούς ήρωες, θα σας δημιουργηθούν πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους συναισθήματα. Μέχρι τότε όμως απολαύστε την συνέντευξη που παραχώρησε στις ΒιβλιοΑναφορές…..

1. Tο νέο σας πόνημα κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης με τίτλο «Το στίγμα»! Αφού σας ευχηθώ να συνεχίσει ανεμπόδιστα το αναγνωστικό του ταξίδι, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε, πολύ, να ακουστούν. 

Δυο χειμώνες έρευνας και δουλειάς. Δυο χειμώνες πίσω από τα γυαλιά μου και από έναν μεγεθυντικό φακό. Δυο χειμώνες με μια παλιοκαιρίτικη μυρωδιά, μαγική για μένα, που μ’ έπαιρνε μαζί της σε αλλοτινούς καιρούς. Έκανα παρέα με γραφιάδες που έγραφαν με πένα και μελάνι, φορώντας μαύρα μανίκια στο σακάκι για να μη φθαρούν οι αγκώνες από το τρίψιμο. Έγραψα μαζί τους προικοσύμφωνα, μέτρησα τούρκικα γρόσια, μαλαματένια δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, ολομέταξα υποκάμισα, λινομέταξα γυναικεία ή ανδρικά βρακιά αλλά και ταψιά και τεντζερέδες με καπάκι ή χωρίς. Καταπάτησα εθνικά κτήματα, πήρα μέρος σε πλειστηριασμούς, είδα τα δάκρυα της χήρας που την αδικούσαν, είδα τον κοσμάκη του τότε να παλεύει για μια καλύτερη ζωή. 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση Του στίγματος; 

Το ερέθισμα ήταν μια χειρόγραφη μαρτυρική συμβολαιογραφική πράξη του 1833 που βρήκα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους αποκωδικοποιώντας 480 πράξεις του Δημοσίου Μνήμονος (συμβολαιογράφος) Λακεδαίμονος Γεωργίου Χαρτουλάρη. Αν και το όνομα που μαρτυρούσε για κάτι που συνέβη στο χωριό του δεν ήταν άλλο από του Νικήτα Σταματελόπουλου, δηλαδή του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, εμένα με εντυπωσίασε η ίδια η ιστορία, η οποία με παρέπεμπε στον κοινωνικό στιγματισμό, ένα φαινόμενο που είχα παρατηρήσει από τη μικρή μου ηλικία ζώντας σε μικρές κοινωνίες. 

3. Τι μήνυμα θέλετε να μεταφέρετε, μέσου του βιβλίου σας, στους θύτες και τα θύματα της στιγματοποίησης; 

Πόσο εύκολο είναι να στιγματίζουμε ανθρώπους με το παραμικρό αναγκάζοντάς τους να χάσουν την ταυτότητά τους και να εγκλωβισθούν σε ένα φαύλο κύκλο αλλοτρίωσης, απομόνωσης και χρονοποίησης των προβλημάτων τους. Ότι το στίγμα, η ρετσινιά, πολλές φορές μπορεί να ακολουθήσει και τις επόμενες γενιές που δεν φταίνε σε τίποτε και να ορίζει τις ζωές τους.

4. Ποιος, από το σύνολο των ηρώων σας, είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Οι γυναικείες φιγούρες Φωτεινή και Πανανή, θετή και φυσική μητέρα αντίστοιχα είναι οι αγαπημένες μου ηρωίδες. Δυσκολεύτηκα πολύ με τον Μήτσο στο πρώτο μου μυθιστόρημα «Χρόνια οργής». Έπρεπε όχι μόνο να μπω και να κατανοήσω τον ψυχισμό ενός άνδρα, αντιήρωα, αλλά και να μελετήσω μια φοβερή περίοδο της ελληνικής ιστορίας, η οποία με άφησε άγρυπνη πολλά βράδια από τις ζοφερές εικόνες που μεταφέρονταν στα μάτια μου από διηγήσεις και των δυο πλευρών.