Το δικό μου top βιβλίων για το 2022!

  Δέντρα, λαμπιόνια, γλυκά, κάλαντα από χαρούμενες φωνές, οικογενειακά τραπέζια! 5... 4... 3... 2.. 1... με την έλευση της νέας χρονιάς να αναμένεται με προσμονή!
     Πριν όμως από την αντίστροφη μέτρηση ας φτιάξουμε την λίστα με τα top βιβλία του 2022!

5. Η δίκη που άλλαξε τον κόσμο του Στέφανου Δάνδολου

Ο συγγραφέας συνυφαίνει την ιστορία με την μυθοπλασία και γράφει κατά την γνώμη μου ένα σπουδαίο μυθιστόρημα ιστορικού και θρησκευτικού περιεχομένου που χωρίς υπερβολή μαζί με το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του σπουδαίου Νίκου Καζαντζάκη αποτελεί, για το συγκεκριμένο είδος, κόσμημα για την Ελληνική Λογοτεχνία

4. Άγραφος νόμος της αγαπημένης Σόφης Θεοδωρίδου 

...ένα πλούσιο μυθιστόρημα φόρο τιμής στις γυναίκες και τον πολυσύνθετο ρόλο τους.

3. Η δυστοπία Η ιστορία της Θεραπαινίδας της Margaret Atwoot και η συνέχεια της, Οι Διαθήκες

...ένα μυθιστόρημα γροθιά στο στομάχι που η δυστοπική πλοκή του δίνει άπειρη τροφή για σκέψη κάνοντας το, δυστυχώς, τόσο μα τόσο επίκαιρο και διαχρονικό.

Αγιοβασιλέματα- Μαριέττα Κόντου, γράφει η μαθήτρια Ξανθίππη Κόλλια

     Στο βιβλίο τα Αγιοβασιλέματα της Μαριέττας Κόντου πρωταγωνιστεί ένα έφηβο κορίτσι, η Ερμιόνη, η οποία γράφοντας ένα γράμμα στον Αϊ Βασίλη του ζητά κάτι περίεργο, να μην έρθει φέτος γιατί θα πάει εκείνη να τον βρει ... από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένα μαγικό ταξίδι με πολλές περιπέτειες και καινούργιες γνωριμίες που θα της μείνουν αξέχαστες. Άραγε θα καταφέρει η Ερμιόνη να συναντήσει τον αγαπημένο Άγιο, τον Άι Βασίλη, και να του μιλήσει αυτοπροσώπως;

     Τα Αγιοβασιλεματα είναι μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη ιστορία την οποία σας την προτείνω ανεπιφύλακτα μιας και εμένα με ταξίδεψε σε ένα φανταστικό κόσμο και με ξενάγησε σε μαγικά τοπία που θα μου μείνουν χαραγμένα στο μυαλό μου για πολύ πολύ καιρό.

     Με αυτή τη ΒιβλιοΑναφορά εύχομαι στους αναγνώστες καλές γιορτές και το 2023 να είναι μια μαγική, ξεχωριστή και γεμάτη εκπλήξεις χρόνια!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: Αγιοβασιλέματα

Συγγραφέας: Μαριέττα Κόντου

Εικονογράφηση: Βασίλης Κουτσογιάννης

Εκδ.: Μεταίχμιο

Ημερ.Εκδ.:22/10/2020

Σελ.:72

Ξανθίππη Κόλλια

🎅🎄🎅🎄🎅🎄🎅🎄

Βιογραφία Συγγραφέως:

Η Μαριέττα Κόντου γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του ’72 στην Αθήνα και είναι ακόμη πολύ κοντά στο «τότε»…Ανήκει στη γενιά της «Αθλητικής Κυριακής», του Carnation, του «Λόλα, να ένα μήλο», του φυτολόγιου, των λευκωμάτων με τις αφιερώσεις, των εικόνων της Sarah Kay και των βιβλίων της Πηνελόπης Δέλτα, της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρή. Θυμάται ακόμη την ασπρόμαυρη τηλεόραση, τις ελληνικές ταινίες του Σαββατοκύριακου και το Θέατρο της Δευτέρας. Έζησε τις δασείες, τις οξείες, τις περισπωμένες και τις σχολικές ποδιές. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε το μεταπτυχιακό της στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας και το διδακτορικό της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το παραδοσιακό της παραμύθι Τα λευκά φτερά της Κορακίνας τιμήθηκε με εύφημη μνεία το 2014 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά .

Βιογραφία Εικονογράφου:

Ο Βασίλης Κουτσογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992 και σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Δούλεψε στο Παρίσι για ένα διάστηµα, πάνω σε εικαστικές εφαρµογές της αρχιτεκτονικής, στον µουσειακό κυρίως χώρο. Η αγάπη του για το σχέδιο και τις γραφικές τέχνες τον oδήγησε το 2015 στον χώρο της εικονογράφησης και των εκδόσεων, µε το παιδικό βιβλίο να τον συναρπάζει ακόµα περισσότερο κι από όταν ήταν ο ίδιος παιδί.

Μικρασία, Το τραγούδι του αποχωρισμού- Θοδωρής Παπαθεοδώρου

   Το νέο βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, Μικρασία- Το τραγούδι του αποχωρισμού, μας ταξιδεύει στα παράλια της Μικράς Ασίας, λίγα χρόνια πριν τη Καταστροφή του 1922, στη Φώκαια του 1914 εκεί όπου οι Νεότουρκοι εξαπολύουν τις πρώτες σφαγές, γεγονός που προσωπικά αγνοούσα, οι οποίες και θεωρούνται προμήνυμα όσων θα ακολουθήσουν την επόμενη δεκαετία στη Μικρά Ασία. Η πένα του συγγραφέα, που ξέρει να χειρίζεται με μαεστρία την πλούσια γλώσσα μας, μας κοινωνεί, για άλλη μια φορά, Ιστορία με τρόπο αμερόληπτο και κατανοητό, Ιστορία με τις λεπτομέρειες της να με ξαφνιάζουν και ταυτόχρονα να συμπληρώνουν με νέα κομμάτια το παζλ της αποδίδοντας συγχρόνως και το κλίμα της εποχής όπου εξελίσσεται η υπόθεση του μυθιστορήματος..

      Η Ιστορία λοιπόν δίνει το έναυσμα για να δράσουν οι ήρωες του Παπαθεοδώρου με την Αννιώ, την κεντρική ηρωίδα, να επηρεάζεται από αυτή, να διαμορφώνεται και να ορίζεται από την ορμή της όπως άλλωστε όλο το ελληνικό στοιχείο της Μικράς Ασίας των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα.

      Στη Φώκαια λοιπόν του 1914, η Αννιώ η μεγάλη κόρη της οικογένειας Παπάζογλου ζει και γεύεται τους καρπούς και τις ομορφιές της αιολικής γης. Τριγυρνά στην πόλη της, την γνωρίζει, την αγαπά σπιθαμή τη σπιθαμή. Γνωρίζει και τον έρωτα στο πρόσωπο ενός ιδεαλιστή δασκάλου που με την σειρά του την κάνει να αγαπήσει την Ιστορία του τόπου της. Όλα αυτά μέχρι τον Ιούνιο του 1914, τότε που οι Νεότουρκοι μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο καταστρέφουν τη Φώκαια. Βιασμοί, φωτιές, βιαιοπραγίες, λεηλασίες... Με τους Φωκαείς στο κυνήγι και στην εκρίζωση τους.

Ο σελιδοδείκτης των ΒιβλιοΑναφορών σταματά...

... στις σελίδες του 1ου κεφαλαίου του ιστορικού  μυθιστορήματος του Θοδωρή Παπαθεοδώρου ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

 

<<Πρέπει να προλάβω να τους ενημερώσω όλους, όπως κάνω τώρα και μ' εσάς>>.

<<Για ποιο πράγμα;>>

<<Πως θα βρουν καταφύγιο στα σπίτια μας εάν ξεσπάσουν ταραχές αύριο μεθαύριο. Έχουμε νοικιάσει ένα σπίτι ο καθένας μας κάτω, στην άκρη του Μεγάλου Γιαλού. Αν αρχίσουν οι σκοτωμοί κι εδώ θα υψώσουμε τη γαλλική σημαία....>>

... Έτρεξε στη σκάλα, ανέβηκε στην πατωσιά και βγήκε στο πίσω σαχνισί που έβλεπε στ'ανατολικά, προς το μέρος της δημόσιας που φτάνει απ'τα τουρκικά χωριά. Με το που τράβηξε τους σύρτες κι άνοιξε τα ξύλινα κανάτια και τα τζαμιλίκια του, το μέσα της τραντάχτηκε από την κοσμοχαλασιά, τ' αυτιά της βούιξαν από τους κρότους, η μύτη της έφραξε απ' την κάπνα. Στο τσαρσί γινόταν χαλασμός...

...κουτρουβάλησε δυο δυο τα σκαλιά. ... της κρέμασε στο λαιμό μια μαλαματένια αλυσίδα... της πέρασε στο χέρι τρεις χρυσές βέργες...

<<Τι κάνεις;>> ρώτησε η μάνα της μέσ' απ'τα πανιασμένα χείλη της.

<Να τα μοιραστούμε. Να έχετε κι εσείς, αν σκορπίσουμε στον χαλασμό>> της εξήγησε πνιχτά κι ύστερα, χωρίς χρονοτριβή άνοιξε την πόρτα αποφασιστηκά. <<Πάμε!>>

<<Πού;>> ρώτησε η Αννιώ...

<<Στο σπίτι του Σαρτιώ. Δε θα χτυπήσουν σπίτι ξένο, φράγκικο!>>...

Οι Διαθήκες- Margaret Atwood

     Οι Διαθήκες της Margaret Atwood ύστερα από 35 χρόνια έρχονται για να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν την δυστοπική Ιστορία της Θεραπαινίδας (η ΒιβλιοΑναφορά μου ΕΔΩ) που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ το 1989. Οι Διαθήκες κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε εξαιρετική μετάφραση Αύγουστου Κορτώ έχοντας στις αποσκευές τις το Βραβείο BOOKER για το 2019.

     Στο νέο πολυσέλιδο δυστοπικό μυθιστόρημα της, η Atwood με γλαφυρό και καταιγιστικό λόγο μας μεταφέρει στη Γαλαάδ, εκεί όπου 15 χρόνια μετά από όσα μας διηγήθηκε στην Ιστορία της Θεραπαινίδας, η παρακμή και η επικείμενη καταστροφή της κάνουν τον αναγνώστη να διαβάζει το κείμενο με αμείωτο ενδιαφέρον και προσμονή. Αφηγηματικά η συγγραφέας χωρίζει το κείμενο σε τρεις αφηγητές που μέσα από τις Διαθήκες τους, τις παρακαταθήκες τους παρακολουθούμε την δημιουργία, το απόγειο και την κατάρρευση της ολοκληρωτικής- θεοκρατικής Γαλαάδ.

     Έτσι η Θεία Λίντια, που την είχαμε συναντήσει και στο προηγούμενο βιβλίο, γράφει σε ένα ιδιόχειρο το ρόλο και τη θέση της στο καθεστώς μέσα από το οποίο δίνονται λεπτομέρειες της εγκαθίδρυσής του και της επιβολής του μιας και η ηρωίδα είναι απ' τις λίγες γυναίκες που κατέχει αξίωμα στο θεοκρατικό κράτος ούσα πρωτεργάτης. Σ' αυτό το ιδιόχειρο όμως θα καταγράψει και τα κακώς κείμενα, τα οποία αποκαλύπτουν το σαθρό οικοδόμημα του εν λόγω καθεστώτος και γενικότερα τέτοιων φαλοκρατικών, απόλυτων και δογματικών καθεστώτων.

     Επόμενες αφηγήτριες οι νεαρές Άγκνες και η Ντέζι. Δυο συνομήλικα κορίτσια με τόσο όμως διαφορετικές προσωπικότητες: Η Άγκνες είναι μια νεαρή, μεγαλωμένη και γαλουχημένη στη κοινωνία της Γαλαάδ χωρίς βούληση και αμφισβήτηση των τεκταινόμενων προορισμένη μόνο να κάνει έναν γάμο και να τεκνοποιήσει όπως όλες άλλωστε οι γυναίκες της Δημοκρατίας της Γαλαάδ, και η Ντέζι, η οποία ζει στον Καναδά εκεί που υποδέχονται τις δραπέτισσες της Γαλαάδ που φυγαδεύει ένα παράνομο δίκτυο, και που ο λόγος της, οι απόψεις και οι ενέργειές της είναι αυτές που θα πυροδοτήσουν την αρχή του τέλους του καθεστώτος της Γαλαάδ...

Κατά Ιωάννη - Σπύρος Πετρουλάκης

     Στα Χανιά του 20ου αιώνα ο Ιωάννης, ο νέος ήρωας του Σπύρου Πετρουλάκη, ζει με την εκ γενετής αναπηρία του να τον στιγματίζει και να τον περιθωριοποιεί ακόμα και από άτομα της ίδιας του της οικογένειας όπως λόγου χάρη της μητέρας του, μιας σκληρής προσωπικότητας που δε διστάζει να φυλακίσει και να κακοποιήσει το ίδιο της το σπλάχνο καθώς τον θεωρούσε μίασμα της φύσης και υποδιαιστερο. Μόνη διέξοδο στην κατατρεγμένη του ζωή η Τέχνη, η ζωγραφική, που μέσω αυτής η ψυχή του γαληνεύει και ταξιδεύει ελεύθερη και απαλλαγμένη από τα επίγεια. Ο έρωτας στο πρόσωπο μιας νεαρής Μουσουλμάνας θα ολοκληρώσει το "ατελές" κορμί του και κυρίως την ψυχή του...

      Στα Χανιά του τώρα και στη μονή της Παναγίας της Ακρωτηριανής, σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως οι περιγραφές του τόπου είναι από τις πιο επιβλητικές, παραστατικές και μεταδοτικές στιγμές του κειμένου μιας και η άγρια ομορφιά της κρητικής γης αποτυπώνεται στο χαρτί έντεχνα, ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεργάκης αναλαμβάνει την συντήρηση των εικόνων τη μονής... ανάμεσα σ' αυτές και μίας εικόνας, η οποία αγγίζει τα όρια της βλασφημίας καθώς ο δημιουργός δεν ακολούθησε τους κανόνες της αγιογραφίας απεικονίζοντας την Παναγιά με τρόπο αιρετικό. Όσο περνούν οι μέρες και οι εργασίες της συντήρησης προχωρούν, ο Σταυρός Βεργάκης φέρνει σιγά σιγά στο φως την ιστορία που κρύβεται κάτω από το εικόνισμα, μια ιστορία γεμάτη πόνο, πάθος και σπαραγμό. Ποιος είναι όμως ο δημιουργός της; Μ' αυτό το ερώτημα ο Σταυρός φτάνει ως τη Σμύρνη και το παρόν ενώνεται με το παρελθόν, η ιστορική ανάδρομη με τη μύθοπλασία...

     Στο "Κατά Ιωάννη" του Σπύρου Πετρουλάκη ο αναγνώστης ανταμώνει έναν ήρωα που τον συμπονά, τον αφουγκράζεται, νιώθει και βιώνει μαζί του τον κοινωνικό ρατσισμό και την ενδοοικογενειακή κακοποίηση που υφίσταται με όλο του το είναι. Ανταμώνει όμως και θύτες που τον θυμώνουν, τον προβληματίζουν και που λερώνουν έννοιες και ρόλους και πιο συγκεκριμένα αυτόν της μάνας...

Η ιστορία της θεραπαινίδας- Margaret Atwoot

     "Η ιστορία της θεραπαινίδας" της Margaret Atwoot είναι ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα! Πρόκειται για επανέκδοση από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ με την πρώτη έκδοση το 1989 από τις εκδόσεις Εστία.

     Η ιστορία της και ο χωροχρόνος που δρα η κεντρική ηρωίδα είναι μία δυστοπία με τον ολοκληρωτικό κόσμο της Margaret Atwoot να εμπεριέχει, δυστυχώς, στοιχεία σύγχρονων κοινωνιών: θέση της γυναίκας, πατριαρχεία, προκαταλήψεις, θρησκοληψίες, χειριστικές συμπεριφορές, έλεγχος του σώματος. Αναλύοντας τη λέξη δυστοπία (δυς+ τόπος) καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για έναν τόπο που επικρατεί το κακό, ο ολοκληρωτισμός, η αδικία, έναν τόπο όπου το άτομο χάνει τη ταυτότητα του και υποτάσσεται στις δυσμενείς συνθήκες. Σ' αυτό το τόπο οι πολίτες δεν έχουν λόγο και εκτελούν τους ρόλους που μια ελίτ ανδρών έχει καθορίσει. Όσοι αντιδρούν εκτελούνται και οι σοροί τους κρέμονται για παραδειγματισμό στο Τείχος της χώρας, της Δημοκρατίας της Γαλαάδ, η οποία και βρίσκεται εκεί που στο παρελθόν βρίσκονταν οι Η.Π.Α.

     Ανάμεσα στους πολίτες της και η Τουρφέν που σα Θεραπαινίδα ανήκει στη κατώτερη κοινωνική τάξη της χώρας, είναι δούλα, την οποία χειρίζεται ο Κυβερνήτης, ο άντρας της οικογένειας και η Σύζυγός του ενώ ο ρόλος της δεν είναι άλλος από το να κάνει παιδιά στις οικογένειες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Οι Θεραπαινίδες δεν έχουν καμία ελευθερία, δεν τους επιτρέπεται να διαβάζουν, να γράφουν, να αναπτύσσουν οποιαδήποτε σχέση, να αισθάνονται. Φοράνε μια κόκκινη στολή εμπνευσμένη μάλιστα από τα στρατόπεδα Γερμανών αιχμαλώτων στον Καναδά του Β' Παγκόσμιου πολέμου, άσπρα καπέλα που μοιάζουν με κολάρα και περιορίζουν την περιφερειακή όρασή τους ενώ δεν κυκλοφορούν ποτέ μόνες τους αλλά ανά δυάδες. Ακούγονται υπερβολικά; Ίσως! Απ' την άλλη, αν στρέψουμε το βλέμμα μας στις σύγχρονες κοινωνίες ανά τον κόσμο πολλά στοιχεία του δυστοπικού κόσμου της Atwoot θα διαπιστώσουμε πως, δυστυχώς, υφίσταται ακόμη και τώρα: από την απαγόρευση να κυκλοφορούν οι γυναίκες ακάλυπτες έως την υιοθέτηση της ακραίας, φαλλοκρατικής άποψης ότι η γυναίκα είναι σκεύος αναπαραγωγής...

Συνέντευξη με έναν Κουρο- Μαίρη Βογιατζή

Σκίτσο: Ξανθίππη Κόλλια

     Πάμε να διαβάσουμε μια πρωτότυπη συνέντευξη με ενδιαφέρουσες ερωταπαντήσεις.

- Ποσών χρόνων είσαι;

- Α, είμαι ένας αιώνιος νέος ετών 2600!

Τι;;;; Ποιος μπορεί να δίνει μια τέτοια απάντηση; 2600 χρόνων;; Μάλλον ο συνεντευξιαζόμενος μας εμπαίζει. 2600 χρόνων;

-... γιατί σε έφτιαξαν γυμνό;

- Μα για να συμβολίζω την ελευθερία της ομορφιάς!

Αν μη τι άλλο, έξυπνη απάντηση! Ας συνεχίσουμε λίγο ακόμα μπας και καταλάβουμε ποιος είναι ο ομιλητής.

- Γιατί βαδίζεις μπροστά με τ'αριστερο; Θες να πας κάπου;

-... αυτό το μικρό βήμα κάθε κουρού και κόρης της Ελλάδας έφερε μετά ένα πιο μεγάλο βήμα, και λίγο αργότερα ένα ακόμα μεγαλύτερο... Μέχρι που τ' αγάλματα ελευθερώθηκαν εντελώς σα να ξεκόλλησαν από τη πέτρα...

      Η τελευταία απάντηση μας έδωσε, φυσικά, να καταλάβουμε πως ο συνεντευξιαζόμενος δεν είναι άλλος από έναν Κούρο άλλωστε τ' αγάλματα έχουν φωνή! Τι, αμφιβάλλετε; Κακώς, πολύ κακώς!

     Ο Ευτύχης, ένας δωδεκάχρονος μαθητής, δεν ενστερνίζεται την άποψή σας -και καλά κάνει!- καθώς πιστεύει ακράδαντα ότι τ' αγάλματα έχουν φωνή! Και έτσι όταν η δασκάλα του, του αναθέτει να γράψει στη σχολική εφημερίδα, η ιδέα να πάρει συνεντεύξεις από αγάλματα τρυπώνει στο μυαλουδάκι του και ενθουσιάζει τους πάντες.

       Με τη φωτογραφική του μηχανή ανά χείρας, το μπλοκάκι και το μολύβι του στέκει απέναντι από τον Κουφό της Σάμου με τις ερωτήσεις να πέφτουν βροχή. Οι απαντήσεις του πέτρινου γίγαντα ενθουσιάζουν, πληροφορούν και γεμίζουν περηφάνια για την ιστορική μας κληρονομιά τον αναγνώστη του κειμένου!

     Το Συνέντευξη με έναν Κούρο της Μαίρης Βογιατζής κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική και είναι το 1ο βιβλίο της σειράς Ευτυχής, ο ρεπόρτερ των μουσείων, στην οποία η συγγραφέας με απλό, χιουμοριστικό και ευφυές τρόπο, μέσω του Ευτύχη, παρακινεί τους μικρούς αναγνώστες να αφουγκραστούν τα εκθέματα του εκάστοτε μουσείου και να ακούσουν την Ιστορία που κουβαλούν, την Ιστορία των δημιουργών τους, την Ιστορία των προγόνων μας, την Ιστορία του τόπου μας, τη δική μας Ιστορία!

     Εξαιρετική η ιδέα στο φινάλε της αφήγησης όπου η συγγραφέας δίνει οδηγίες στους αναγνώστες για το πώς μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι ρεπόρτερ και να παίρνουν συνεντεύξεις αρθρογραφώντας όπως ο ήρωάς της κάνοντας το κείμενο διαδραστικό! Η εικονογράφηση είναι εξαιρετική, σουρεαλιστική με το άσπρο των αγαλμάτων να κυριαρχεί και να μεταδίδει την χαρά και την αισιοδοξία του!

     Επιλέξτε το για τα παιδιά σας!! Θα πληροφορηθούν διασκεδάζοντας ενώ θα αγαπήσουν και θα δουν από διαφορετική σκοπιά τα μουσεία και τα εκθέματά τους. Ωραία επιλογή και για τους εκπαιδευτικούς, θα τους δώσει την αφορμή που ψάχνουν για να μιλήσουν για τα Μουσεία και την πολιτισμική μας κληρονομιά με διαδραστικό τρόπο !

Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων - Monica Cutierrez

     Στο Βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων συναντάμε τον εκκεντρικό και στριφνό κύριο Έντουαρντ Λίβινγκστον, θαμώνες με λογοτεχνικές ανησυχίες που μας ταξιδεύουν στον κόσμο του βιβλίου και αλλόκοτους πελάτες σε ένα παραμυθένιο βιβλιοπωλείο, στο Moonlight Books, η περιγραφή του οποίου είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του κειμένου καθώς ως βιβλιόφιλη με δελέασε και με μετέφερε νοερά σ'αυτο. Πρόκειται για ένα ρετρό βιβλιοπωλείο, δίπατο με μια στριφογυριστή ξύλινη σκάλα με περίτεχνη κουπαστή που συνδέει τους δύο ορόφους με τον γυάλινο φεγγίτη να δίνει σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη το όνομα στο βιβλιοπωλείο καθώς και πανοραμική θέα στον φεγγαρόλουστο, όταν φυσικά το επιτρέπει ο καιρός του Λονδίνου, ουρανό.

     Μια μέρα βροχερή η Άγκνες βρίσκει καταφύγιο στο Moonlight Books με τον κύριο Έντουαρντ να έχει βρει τη βοηθό που ζητούσε. Η Άγκνες αρχαιολόγος στο επάγγελμα βρίσκεται στο Λονδίνο ώστε να βρει μια θέση σε ένα από τα μουσεία της χώρας κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει κατορθώσει με τον προϋπολογισμό της να τη πιέζει αφόρητα για επιστροφή στη Βαρκελώνη, στη πατρίδα της, εγκαταλείποντας το όνειρο της επαγγελματικής της ανέλιξης. Οικονομικά πιεσμένη λοιπόν δέχεται τη θέση που της προσφέρει ο βιβλιοπώλης με ανακούφιση. Η ζωή της μπαίνει σε ένα ρυθμό με τη Λογοτεχνία να παίρνει θέση σ' αυτή και να αλλάζει σιγά σιγά τη κοσμοθεωρία της, άλλωστε: Αν έχεις την τύχη να ανακαλύψεις ένα καλό βιβλίο, μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο της ψυχής σου. (σελ. 149)

      Μια μέρα όμως χάνεται ένα πολύτιμο βιβλίο από τις προθήκες του βιβλιοπωλείου και ο επιθεωρητής Τζον αναλαμβάνει την εξιχνίαση της υπόθεσης...

     Ξεχωριστή στιγμή όπως ανέφερα είναι η περιγραφή του βιβλιοπωλείου... Όμορφο μήνυμα ότι η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, καθημερινά πράγματα, ότι οι άνθρωποι είναι πολυεπίπεδοι και δεν πρέπει να αναλώνονται στη ταμπέλα που οι ίδιοι βάζουν στους εαυτούς τους με αποτέλεσμα να προσηλώνονται μόνο σ' αυτή και να φθείρεται η ψυχή τους: Είμαστε πολλά πράγματα. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπου είναι σχεδόν άπειρη. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή επαναλαμβάνοντας στον εαυτό σου ότι είσαι μόνο αρχαιολόγος, γιατί τότε ό, τι άλλο κάνεις ή νιώθεις δεν θα σου φαίνεται παρά βαρετό και θλιβερό. (σελ. 93)

Άγραφος νόμος - Σόφη Θεοδωρίδου

     Άγραφος νόμος, το νέο, εξαιρετικό μυθιστόρημα της αγαπημένης μου συγγραφέως Σόφης Θεοδωρίδου είναι ένα κοινωνικό - αισθηματικό αφήγημα που μας μεταφέρει εντέχνως στο χώρο και το χρόνο στον οποίο δρουν οι ήρωες που αποκαλύπτουν τον εσωτερικό τους κόσμο όντας άψογα σκιαγραφημένοι από την πένα της συγγραφέως. Αν και τοποθετημένο το 1937, διαπραγματεύεται ένα τόσο διαχρονικό και επίκαιρο θέμα, αυτό της θέσης της γυναίκας στη κοινωνία.

        Η υπόθεση ξετυλίγεται σε ένα χωριό της Βορείου Ελλάδας εκεί που η Αιμιλία, η κεντρική ηρωίδα, ακολουθεί το Δάμο και μπαίνει στο σπίτι της οικογένειάς του ως νύφη.

      Προσφυγοπούλα από τον Πόντο έχοντας βιώσει τη σφαγή, τον εκτοπισμό και την ορφάνια γνωρίζει στην Αθήνα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής της αφού η Θυμία, η γυναίκα που ανέλαβε τη φροντίδα της, μόλις έχει πεθάνει, τον μουσικό και προοδευτικό για την εποχή Δάμο όπου και τον ακολουθεί στο χωριό του και τον παντρεύεται.Η Αιμιλία από την Αθήνα θα βρεθεί στην επαρχία εκεί που οι γυναίκες ανήκουν στον κύρη του σπιτιού και οι νύφες στις πεθερές. Τα κορίτσια έχουν συγκεκριμένο ρόλο: γαλουχούνται για να γίνουν υπάκουες σύζυγοι, αναπαραγωγικές μηχανές και ακούραστες νοικοκυρές χωρίς βούληση, επιθυμίες και λόγο.

     Οι κάτοικοι του χωριού θα την βάλουν στο στόχαστρο, θα την αποκαλούν πρωτευουσιάνα και μαζί με την πεθερά της θα δυσκολέψουν τον έγγαμο βίο με τον Δάμο που τόσο την αγαπά και τη σέβεται.

      Στο χωριό που συμβιώνουν έπειτα από τους Βαλκανικούς πολέμους και τη Καταστροφή πρόσφυγες και ντόπιοι σλαβόφωνοι, η Σόνια, η περίφημη μοδίστρα νυφικών στη περιοχή, η Νίνα, η σπιρτόζα καφετζού, η Αννίτα που ο άγραφος νόμος την υποχρέωσε να παντρευτεί έναν άντρα που δεν αγαπούσε και η προδομένη Κατινούλα θα συνθέσουν το μωσαϊκό της μυθοπλασίας αναδεικνύοντας συγχρόνως τα λαογραφικά και ηθογραφικά στοιχεία της εποχής με την Ιστορία να είναι ο πρωτεργάτης αυτών: ρετσινόλαδο σε όσους δεν μιλούν σωστά τα ελληνικά την εποχή του Μεταξά, Αντίσταση και Εμφύλιος που δίχασε ακόμα και τα μέλη ίδιων οικογενειών.

Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης - Μαρίζα Κωχ

      Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης είναι ένα όμορφο, τρυφερό, γεμάτο αθωότητα αυτοβιογραφικό αφήγημα της υπέροχης και διεθνούς φήμης Ελληνίδας τραγουδίστριας Μαρίζας Κωχ.

      Η αφήγησή της ξεκινά από το φθινόπωρο του 1952 και την άφιξη της στο κυκλαδίτικο νησί της Σαντορίνης όπου μαζί με την αδερφή της, την Ειρήνη, θα φιλοξενηθούν στο σπίτι του θείου τους καθώς η μητέρα τους μένει πίσω στην Αθήνα για να εργαστεί. Η μικρή Μαρίζα στο νησί έρχεται κοντά στη φύση, κάνει σκανταλιές, σκασιαρχεία, ανακαλύπτει την κλίση της στη μουσική, μπαίνει στην εφηβεία, βιώνει έντονα συναισθήματα με την αγάπη των συγγενών να γίνεται σκέπη και να επουλώνει τις πληγές που άφησε η μεταπολεμική Αθήνα: φτώχεια, προκαταλήψεις και στιγματοποίηση.

     Παιδιά ακόμα έζησαν το κοινωνικό στίγμα μιας και ο πατέρας τους ήταν Γερμανός αξιωματικός στην κατεχόμενη Αθήνα με τους πιτσιρικάδες να τις αποκαλούν "τα Γερμανάκια" και να τις πετροβολλούν. Παιδιά του πολέμου, λοιπόν, και δε θα μπορούσε παρά σ' αυτά η Μαρίζα Κωχ να αφιερώσει το βιβλίο της με την ευχή όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο "... όλα τα παιδιά του πολέμου, του κάθε πολέμου, να γευτούν την αγάπη και την γιατρειά, όπως εγώ."

     Οι περιγραφές του νησιού μας μεταφέρουν στην ηφαιστειακή γη της Θήρας, με την επιβλητική Καλντέρα, τα καλντερίμια, τα πατητήρια, τα καφενεία και τα γαϊδουράκια που βοηθούσαν στη μετακίνηση. Τα ήθη και τα έθιμα καθώς και η ντοπιολαλιά ζωγραφίζουν την αφήγηση και ζωντανεύουν μια άλλη εποχή, μια άλλη Ελλάδα.

     Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, στις σελίδες του θα βρείτε και φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό αρχείο της Μαρίζας Κωχ καθώς και στίχους δύο τραγουδιών για τη Σαντορίνη!

      Διαβάστε το! Θα σας συγκινήσει! Θα σας ταξιδέψει!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης

Συγγραφέας: Μαρίζα Κωχ

Εκδ.: Μεταίχμιο

Ημερ.Εκδ.: Μάιος 2018

Σελ.: 197

Δήμητρα Κωλέτη

Ένα Μυστήριο για τον Μπούφο Nο 12- Γιώργος Κωνσταντινίδης & Σωτήρης Μητρούσης, γράφει η μαθήτρια ΣΤ Ξανθίππη Κόλλια

    Η σειρά <<Ένα Μυστήριο για τον Μπούφο>> του Γιώργου Κωνσταντινίδη και του Σωτήρη Μητρούση θα σας χαρίσει στιγμές γέλιου αλλά και αγωνίας για το τι θα επακολουθήσει. Κατά τη γνώμη μου είναι η καλύτερη σειρά βιβλίων που έχω διαβάσει και κάθε καλοκαίρι ανυπομονώ να διαβάσω το καινούργιο βιβλίο της σειράς που πάντα είναι ακόμα πιο αστείο από τα προηγούμενα βιβλία.

     Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Στέλιος γιατί μου χαρίζει στιγμές γέλιου καθώς όπως λέει και ο τίτλος είναι ένας μπούφος που κάνει όλο γκάφες. Αγαπημένη μου στιγμή στην εικονογράφηση του Μπούφου Νο 12 είναι εκεί που ο Στέλιος συναντάει έναν συνονόματό του και αρχίζει ένας πολύ αστείος διάλογος μεταξύ τους. Η εικονογράφηση είναι φοβερή και δίνει χρώμα στα λόγια του συγγραφέα.

     Το Ένα μυστήριο για τον Μπούφο Νο 12 είναι το αγαπημένο μου! Μιλάει για ένα περιστατικό που συνέβη στον Στέλιο, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, ο οποίος πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Καθώς πήγαινε με την αναισθησιολόγο στο δωμάτιο για να τον ναρκώσουν πριν αποκοιμηθεί, ακούει τους γιατρούς να λένε κάποια παράξενα πράγματα πως θα ρεζιλέψουν δηλαδή και θα σκοτώσουν τον Κύριο Παπαδόπουλο, από αυτή τη στιγμή αρχίζει όλη η περιπέτεια...

     Άραγε θα καταφέρει ο Στέλιος να εξιχνιάσει την υπόθεση και να σώσει τον Κύριο Παπαδόπουλο;

     Διαβάστε το για να το ανακαλύψετε!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: Ένα μυστήριο για τον Μπούφο Νο 12- Άτακτο Περιστατικό

Συγγραφέας: Γιώργος Κωνσταντινίδης

Εικονογράφηση: Σωτήρης Μητρούσης

Εκδ.: Μίνωας

Ημερ.Εκδ.: Απρίλιος 2022

Σελ.: 105

📚📚📚📚📚📚

Βιογραφίες δημιουργών:

Γιώργος Κωνσταντινίδης

Γεννήθηκα στον Πειραιά. Από μικρός, θυμάμαι, μου άρεσε να λέω ιστορίες. Στο σχολείο, στην παρέα, στο ωδείο και στο σπίτι. Τα χρόνια πέρασαν κι έγινα βιολονίστας, δάσκαλος και συγγραφέας. Παρ’ όλες αυτές τις… «συγκλονιστικές αλλαγές», συνέχισα να λέω ιστορίες. Στην κόρη μου, στους μαθητές και στους φίλους. Εκείνοι με παρότρυναν να τις γράψω. Τα πρώτα μου βιβλία είναι: «Η Σιρεφά και οι χαμένες νότες», «Μια πόλη, μα ποια πόλη», «Κάποτε στη Μελωδιούπολη». Όμως, δεν έλεγα μόνο ιστορίες, άκουγα κιόλας. Άκουγα και κατέγραφα τις περιπέτειες, τις φάρσες και τις γκάφες παιδιών, απ’ όλη την Ελλάδα. Τότε γεννήθηκε η σειρά των βιβλίων «Το μπλοκάκι ενός UFO». Εύχομαι η νέα σειρά βιβλίων «Ένα μυστήριο για τον… Μπούφο» να σε ενθουσιάσει και κάποια στιγμή να βρεθούμε από κοντά για να μου πεις κι εσύ τις δικές σου ιστορίες…

Σωτήρης Μητρούσης

Γεννήθηκα στον Πειραιά. Είμαι επαγγελματίας γραφίστας και… ερασιτέχνης σκιτσογράφος. Από μικρός, όποτε έβρισκα ευκαιρία, μουντζούρωνα χαρτιά, μπλοκάκια και τα χέρια μου. Τα τελευταία χρόνια κάνω μουντζούρες και στο κομπιούτερ μου. Εικονογράφησα τη σειρά των βιβλίων «Το μπλοκάκι ενός UFO» και τώρα ήρθε η σειρά του… Μπούφου! Ελπίζω να διασκεδάσεις τόσο πολύ διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, όσο διασκέδασα κι εγώ όταν το σχεδίαζα! Καλή ανάγνωση!

Τα Φλαφ της ευτυχίας- Μαρίνα Γιώτη

      Καλοκαιράκι και αν όχι τέτοια εποχή τότε ποια είναι καταλληλότερη για διάβασμα ενός βιβλίου με τα μικρά σας δίπλα! Ανεμελιά, ξεκούραση και άφθονος χρόνος για πολλά πολλά βιβλία!

Ένα από αυτά και η πρότασή μου: Τα Φλαφ της ευτυχίας της Μαρίνας Γιώτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα!

     Φλαφ; Τι είναι Φλαφ; Ο τίτλος από μόνος του τραβά το ενδιαφέρον του μικρού αναγνώστη με την απορία το τι είναι τα Φλαφ να το συνοδεύει ως τις πρώτες σελίδες του παραμυθιού, εκεί δηλαδή που η συγγραφέας μας συστήνει τα Φλαφ ξετυλίγοντας την όμορφη και γεμάτη μηνύματα ιστορία της.

    Ο ΟΧ-Ι ζει σ' ένα μικρό πλανήτη στην άκρη του γαλαξία μας με τον ουρανό του να φωτίζεται από τα πιο λαμπερά ουράνια σώματα, τα χνουδωτά Φλαφ που όποιος τα άγγιζε θα γινόταν ευτυχισμένος. Ο ΟΧ-Ι θαύμαζε τα Φλαφ και ονειρευόταν να πιάσει ένα... Μια μέρα ένα λαμπερό κατακίτρινο Φλαφ έπεσε από τον ουρανό και ο ΟΧ-Ι το πήρε αγκαλιά, η ευχή του μόλις είχε πραγματοποιηθεί με τον ΟΧ-Ι να είναι ο πιο ευτυχισμένος του πλανήτη του, του σύμπαντος ολόκληρου. Όπου πήγαινε είχε μαζί του το Φλαφ του... όσο όμως ο καιρός περνούσε ο ΟΧ-Ι όλο και έχανε το ενδιαφέρον του για αυτό και πλέον θαύμαζε και αποζητούσε τα υπόλοιπα Φλαφ, όλα αυτά τα Φλαφ που δεν είχε...

     Ώσπου μια μέρα ένα κορίτσι η ΝΑ-Ι του έδωσε να καταλάβει πως η ευτυχία βρίσκεται δίπλα του και θα έπρεπε να είναι ευγνώμων για όλα όσα έχει... άλλωστε

 ''Δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει ευγνώμονες,

 αλλά η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους''

 Daivid Steindl-Rast.

     Η ιστορία της Μαρίνας Γιώτη θα μεταλαμπαδεύσει στους μικρούς μα και στους μεγάλους αναγνώστες πως η ευτυχία μας που τόσο αναζητούμε βρίσκεται στα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς μας που δυστυχώς τα αγνοούμε ανίκανοι να διακρίνουμε την αξία τους με εμάς να αναλωνόμαστε στο κυνήγι των άπιαστων και κενών συναισθημάτων και ουσίας πραγμάτων. Η ευγνωμοσύνη μας προς σ' αυτά θα φέρουν την ευτυχία καθώς το ευχαριστώ είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ευτυχία και την ικανοποίηση της ψυχής μας!

Η δίκη που άλλαξε τον κόσμο- Στέφανος Δάνδολος

    Η δίκη που άλλαξε τον κόσμο του Στέφανου Δάνδολου είναι ένα πόνημα που για εμένα εμπεριέχει όλα όσα θεωρώ πως συνυπάρχουν στην έννοια Λογοτεχνία: πρωτότυπο θέμα με πληροφορίες και λεπτομέρειες που μας ‘’ξανασυστήνουν’’ την ομορφότερη ιστορία του κόσμου, συναισθήματα που κατακλύζουν τον αναγνώστη ο οποίος βιώνει όλα όσα οι ήρωες κουβαλούν, αναπαράσταση της εποχής με τρόπο έντεχνο όπου έχεις την αίσθηση ότι είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της, αφήγηση και τεχνικές που κάνουν το κείμενο ζωηρό λ.χ. η αποστροφή του λόγου στον αναγνώστη.

     Ο συγγραφέας με την τέχνη του λόγου που τόσο άψογα χειρίζεται όπως μας έχει αποδείξει άλλωστε και στα προηγούμενα εξαιρετικά μυθιστορήματά του, Ιστορία χωρίς όνομα και Φλόγα και Άνεμος, μας μεταφέρει στη νύχτα που δικάζεται ο Θεάνθρωπος από τον Πιλάτο και μέσα από το πρίσμα που ακούει στο όνομα Κλαυδία Πρόκλα ξαναζούμε και κυρίως μαθαίνουμε πράγματα που αγνοούσαμε για πρόσωπα και γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Δίκη που άλλαξε τον κόσμο καθώς και τις συνέπειες Της μιας και οι πρωταγωνιστές δε μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι.

      Η Κλαυδία Πρόκλα, η σύζυγος του Πιλάτου, μια Ρωμαία της αριστοκρατικής κοινωνίας την οποία η Εκκλησία αγιοποίησε και γιορτάζει στις 27 Οκτωβρίου, θα είναι η μόνη που θα προσπαθήσει τις δύσκολες στιγμές της δίκης Του να Τον σώσει, η αγάπη και η αφοσίωσή της θα κονταροχτυπηθεί με τη βία, το αίμα, το σκοτάδι και τις ραδιουργίες των Φαρισαίων και των ενορχηστρωτών της Σταύρωσής Του. Η Ραχήλ, η πιστή υπηρέτρια της, θα αναλάβει να μεταφέρει το μήνυμα της Πρόκλας στον Πιλάτο ώστε να αποφευχθεί η καταδίκη Του. Ποιο ήταν αυτό το μήνυμα; Όποιο και να ήταν δε μπόρεσε να σταματήσει το Σχέδιο Εκείνου μιας και “Ήρθα στον κόσμο να μαρτυρήσω για την αλήθεια”...

     Μετά τη Σταύρωση η ζωή του Πιλάτου, της Πρόκλας, της Ραχήλ, αιμοσταγών στρατηγών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως του Πετρώνιου Μάξιμου θα αλλάξει. Ο τότε μικρόκοσμός τους καταρρέει με μελαγχολικό ορυμαγδό για να αναδειχθεί μέσα από το κήρυγμα και την θυσία Του, η αγάπη, η αφοσίωση και η αλληλεγγύη που ο λόγος Του εμπεριείχε.

Ούτε η μάνα μου- Έφη Καγξίδου & Λίνα Σπεντζάρη

     Στο «Ούτε η μάνα μου» των Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ συναντάμε μια αληθινή ιστορία γεμάτη ανατροπές, αισθήματα και ήρωες που σε οδηγούν στο ταξίδι της δικής τους πορείας ζωής, ένα ταξίδι κακοτράχαλο με πολλά σκαμπανεβάσματα και συγκινήσεις μέχρι να οδηγηθούμε, εν τέλει, στο λυτρωτικό του φινάλε.

      Ούτε η μάνα μου, ένας τίτλος παράπονο για τον κεντρικό ήρωα, τον καπετάν-Γιώργη που την κρισιμότερη στιγμή της ζωής του ούτε η μάνα του δεν πίστεψε τα λεγόμενά του με αποτέλεσμα να ανατραπούν τα μέχρι τότε κεκτημένα του.

     1920 και η Μοίρα στήνει τα δικά της καρτέρια. Μια δολοφονία, ένας όχλος που με συνοπτικές διαδικασίες βρίσκει το θύτη και τον καταδικάζει και μια μάνα που δεν ακούει την ψυχή και την αλήθεια του ίδιου της του παιδιού, αναγκάζουν τον Γιώργη να εγκαταλείψει το νησί, τη γυναίκα και το παιδί του με το στίγμα του φονιά να έχει αγκιστρωθεί απάνω του. Η οδύσσεια του μόλις ξεκινά...

      Χίος και έπειτα Βουρλά της Μικράς Ασίας, εκεί που μια νέα αγάπη θα τον βγάλει από την μοναχικότητα χωρίς όμως να ξεκλειδώσει το μπαούλο των μυστικών του παρελθόντος. Η Πάτρα, με τα γαλάζια μάτια θα τον ταξιδέψει στη θάλασσα της συντροφικότητας, της εμπιστοσύνης, της αγάπης. Το 1922 όμως όλο και πλησιάζει με τις στάχτες της Καταστροφής να κάνουν τον Γιώργη και τη νέα οικογένειά του πρόσφυγες σε μια Ελλάδα που η Ιστορία θα του βάλει πολλές ακόμα τρικλοποδιές...

     Το «Ούτε η μάνα μου» είναι ένα καλογραμμένο κείμενο με όμορφο λεξιλόγιο και καλολογικά στοιχεία. Μια όμορφη εικόνα: Τα στέφανα τα άλλαξε η πανσέληνος. Καλεσμένοι τα δελφίνια, οι σειρήνες, οι Νηρηίδες, τα ξωτικά, οι νεράιδες του νερού.... Μάρτυρες τ' αστέρια που απόψε ήταν όλα στον ουρανό. Δεν έλειπε κανένα. Ο ύπνος τους σκέπασε με το σεντόνι του τα χαράματα. Δεν ήθελαν να κοιμηθούν. Τους νανούρισαν τα κύματα με το τραγούδι των παφλασμών τους. Στη σιγαλιά η αγάπη ξαγρυπνούσε στο κρεβάτι. Άγιαζε τα κορμιά. (σελ.183)

Σαντέ και λικέρ τριαντάφυλλο- Πασχαλία Τραυλού

     Σαντέ και λικέρ τριαντάφυλλο, ένα βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού που η κοινωνική ιστορία του καθηλώνει, συγκινεί και εμπεριέχει πολλά μηνύματα για την ισότητα των φύλλων, τον αυτοσεβασμό και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία.
     Η συγγραφέας όπως αναφέρει στο εισαγωγικό της σημείωμα χρησιμοποιεί για πρώτη φορά πρωτοπρόσωπη αφήγηση με την ηρωίδα της, τη Ζαχαρώ, να μας εξομολογείται τη ζωή της ξεκινώντας από το 1933 και φτάνοντας ως το 2020. Έτσι εν μέσω καραντίνας η ενενηντάχρονη Ζαχαρώ με λόγο ειλικρινή, πικάντικο και αθυρόστομο, θα έλεγα, λαϊκό και ταυτόχρονα τόσο βαθιά ουσιαστικό διηγείται στη νεαρή νοικάρισσά της την ζωή της, μια ζωή γεμάτη πόνο, ανατροπές, αίμα, έρωτα, πάθος, προδοσία και απώλειες.
     Από μικρό παιδί έρχεται αντιμέτωπη με την ενδοοικογενειακή βία, την απειλή της κακοποίησης, τον θάνατο και την υποβάθμιση σε μια κοινωνία που η γυναίκα είναι κτήμα του κύρη της, πατέρα στα μικράτα της συζύγου μετέπειτα, χωρίς λόγο για την ίδια της τη ζωή και τις επιλογές που διαμορφώνουν την πορεία της: Ο Θεός, η μοίρα… Κουραφέξαλα. Μονάχοι μας κανονίζουμε τις ζωές μας. Μονάχοι μας διαλέγουμε που θα σκύψουμε το κεφάλι, πότε θα πέσουμε στα γόνατα και που θα κάμουμε τους νταήδες.
     Ο βίαιος πατέρας της θα είναι το πρώτο αρσενικό που θα στιγματίσει την παιδική της ηλικία και θα βάλει το λίθο της προσωπικής της ιστορίας. Μέθυσος, κτητικός, κυνικός, σάτηρος... την οδηγεί στα χέρια ενός άντρα που τα ήθη και οι προκαταλήψεις της κλειστής τους κοινωνίας κυριαρχούν και εγκλωβίζουν την Ζαχαρώ μα και την κάθε γυναίκα της εποχής που δέχεται με απάθεια τη μοίρα που η ανδροκρατούμενη κοινωνία ορίζει, σε ένα γάμο παρωδία. Μυστικά, ψέματα, καταπίεση και παιδοφιλία συνθέτουν το σκηνικό του.
     Όλα αυτά μέχρι να σηκώσει το ανάστημά της και να ακολουθήσει μονοπάτια που οι συνθήκες μα και οι επιλογές της την κάνουν να τα διαβεί αλλάζοντας τη ρότα της ζωής της, μονοπάτια που την απομακρύνουν απ’ το χωριό της, απ’ την ‘’ασφάλεια’’ της συζυγικής εστίας, απ΄ την πραγματική της αγάπη μα κυρίως απ’ την μονάκριβη κόρη της. Μονοπάτια που έχουν το δικό τους αντίτιμο...
      Η Αθήνα την καλωσορίζει και εκείνη βουτά στη ζωή και μεταμορφώνεται: Γνώρισα τους χίλιους εαυτούς της. Τη Ζαχαρώ με τα κόκκινα, που βγήκε αφύλαχτη στη ζωή και την κατασπαράξανε λύκοι και κυνηγοί. Την Τρελοζαχαρώ, που τίναξε στον αέρα τη ζωή της σαν τη στάχτη του Σαντέ της για έναν έρωτα. Τη Ζαχαρώ την κόρη, που πικραινόταν όταν ξέχασε η μητέρα της το όνομά της. Τη Ζαχαρώ τη μάνα, που μύριζε το ζιπουνάκι της κόρης της για να μπορεί να αντέχει την απουσία της. Τη Ζαχαρώ τη δανεική σ’ όποιον άντρα τής έδινε το αντίτιμο του κορμιού της. Τη Ζαχαρώ την τρομαγμένη κάθε φορά που κατέβαινε η πετούγια της κάμαράς της στο μισοσκόταδο.

Το μεγάλο μυστικό - Θάνος Κονδύλης, γράφει η μαθήτρια της ΣΤ' Ξανθίππη Κόλλια

     Στο βιβλίο του Θάνου Κονδύλη <<Το μεγάλο μυστικό>> συναντάμε τον Αναστάση και τον κολλητό του φίλο τον Βασίλη, οι οποίοι ζουν μια περιπέτεια στην Αθήνα γύρω στο 1821, λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

     Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ο Βασίλης ήθελε να πει στον Αναστάση κάτι πάρα πολύ σημαντικό και γι’ αυτόν τον λόγο συναντήθηκαν στην κοίτη ενός ποταμού, κρυφά από τους παππούδες τους. Ενώ μιλούσαν, άκουσαν Τούρκους να πλησιάζουν και κρύφτηκαν επάνω στα δέντρα. Ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα από τους θάμνους ένας τραυματισμένος άνθρωπος και αποφάσισαν να τον βοηθήσουν. Κατέβηκαν από το δέντρο, τον πλησίασαν και τον έκρυψαν σε μια σπηλιά παραπέρα για να μην τον βρουν και τον σκοτώσουν οι Τούρκοι. Λίγο πριν τον βάλουν στην σπηλιά και την καλύψουν με μια πέτρα, ο τραυματίας έδωσε ένα χαρτάκι στον Αναστάση και του ζήτησε να το δώσει στον Προκόπη Βενιζέλο.

     Αυτό το μήνυμα θα είναι η αρχή της περιπέτειάς τους, η οποία θα είναι γεμάτη στιγμές αγωνίας, αινιγμάτων και στοιχείων που θα οδηγήσουν σε μια ηρωική στιγμή για την Ελλάδα μας, την έναρξη της Επανάστασης του 1821.

     Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο αυτό είναι μια συγκινητική, μυστηριώδη και ηρωική ιστορία που συνδυάζει την περιπέτεια με την Ιστορία του τόπου μας. Κάθε φορά που έλεγα ότι θα διαβάσω δύο κεφάλαια με παρέσερνε η ιστορία του και συνέχιζα την ανάγνωση με αγωνία για τη συνέχεια. 

     Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν εκεί που επιλύθηκε το μυστήριο και ξεκίνησε η Επανάσταση γιατί ένιωσα έντονα συναισθήματα όπως συγκίνηση και περηφάνια. Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Αναστάσης ενώ μου άρεσε πάρα πολύ που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε τα κρυφά μηνύματα τα οποία μου θύμισαν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού

     Για να λύσετε <<Το μεγάλο μυστικό>> διαβάστε το! 

     Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Τι διαβάζει άραγε; - Το Βιβλίο στην Ζωγραφική

     Η σημερινή ανάρτηση είναι πολύ διαφορετική απ’ όσες μέχρι τώρα φιλοξενούνται σ’ αυτό το blog χωρίς βέβαια να χάσει το βιβλιοφιλικό ύφος των προηγούμενων αναρτήσεων, μιας και πάλι το βιβλίο θα πρωταγωνιστήσει!

     Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το κεντημένο κάδρο της μαμάς στο τοίχο της τραπεζαρίας μού γεννούσε πάντα το ερώτημα : Τι διαβάζει άραγε; -ερώτηση που ακόμα και σήμερα την απευθύνω σε όλους όσους διαβάζουν με την προσμονή να αρχίσει ένας κύκλος λογοτεχνικής συζήτησης!- καθώς δεν απεικόνιζε άλλο από μια δεσποινίδα να κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα της και να διαβάζει το βιβλίο της. Ο πίνακας έχει τίτλο Young Girl Reading και είναι μια ελαιογραφία του 18ου αιώνα του Jean-Honoré Fragona !

     Σύμφωνα με το Wikipedia πρόκειται για πίνακα που απεικονίζει μια άγνωστη κοπέλα που φορά ένα κίτρινο λεμόνι φόρεμα με λευκό γιακά και μανσέτες και μωβ κορδέλες. Τα μαλλιά της είναι δεμένα σε σινιόν με μωβ κορδέλα. Απεικονίζεται σε προφίλ, να διαβάζει ένα μικρό βιβλίο που κρατά στο δεξί της χέρι με το κείμενο του βιβλίου να μην είναι ευανάγνωστο και να μην δίνεται υπόδειξη για το περιεχόμενο με την απορία μου, φυσικά, για το τι διαβάζει άραγε να μένει αναπάντητη ακόμα και σήμερα -υποθέτω πως κάτι κλασικό, ίσως Τζέιν Όστεν; Τέλος η φωτογραφία με ακτίνες Χ αποκάλυψε ότι ο καμβάς είχε αρχικά ένα διαφορετικό κεφάλι που κοιτούσε προς τον θεατή -καλύτερα που επέλεξε εν τέλει να την αποτυπώσει προφίλ, είναι προσηλωμένη στο βιβλίο της, σε ένα δικό της κόσμο!

Και έτσι το ''τι διαβάζει άραγε;'' μένει αναπάντητο...

Όπως και για το κορίτσι που διαβάζει στο πίνακα του Hermann von Kaulbach με τίτλο Before school!
Σίγουρα αγχωμένο ρίχνει μια τελευταία ματιά στο μάθημα της ημέρας, να είναι ανάγνωση, ορθογραφία ή μαθηματικά;

Το κορίτσι της στάχτης- Μένιος Σακελλαρόπουλος

     Το κορίτσι της στάχτης του Μένιου Σακελλαρόπουλου είναι η αληθινή ιστορία της Παρασκευούλας που 5 χρονών κοριτσάκι έζησε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων από τους αιμοσταγείς Ναζί τον Δεκέμβριο του 1943. Ο συγγραφέας όταν συναντά σε μια παρουσίαση του βιβλίου του ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ την 70χρονη Βίβιαν και ακούει την ιστορία της βρίσκει το θέμα του νέου του βιβλίου και καταθέτει στις σελίδες του μια συγκλονιστική ιστορία κοινωνικοιστορικού περιεχομένου γεμάτη συναισθήματα, ρεαλισμό και αντιπολεμικά μηνύματα.

     Η αφήγηση ξεκινά με την ηλικιωμένη Βίβιαν να βρίσκεται στο ανακαινισμένο πατρικό της στα Καλάβρυτα όπου και ανακαλύπτει στο υπόγειο του σπιτιού ένα αντικείμενο που θα την κάνει να γυρίσει για άλλη μια φορά νοητά πίσω στο Δεκέμβρη του 1943, τότε που η παράνοια του ναζισμού θέριζε κορμιά ποτίζοντας με αίμα τη γη των Καλαβρύτων.

‘’… έβαλε και το χέρι της στο τσουβάλι κι έβγαλε το κράνος με τρεμάμενα χέρια. Πλημμύρισε από συναισθήματα.

Το πιο μισητό κράνος που φόρεσε ποτέ στρατιώτης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξαν σκληροί στρατοί, αλλά τόσο βάρβαροι κι απάνθρωποι όσο αυτοί δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στη γη. Ούτε οι Ούννοι του Αττίλα δεν ήταν τέτοια αιμοβόρα κτήνη! Ή μήπως ήταν το ίδιο;

Κρατούσε ένα καλογυαλισμένο κράνος, απλώς σκονισμένο αλλά σε εξαιρετική κατάσταση έπειτα από τόσες δεκαετίες. Κι όπως το κρατούσε, το αίμα της πάγωσε ξανά. Πάνω αριστερά υπήρχε το σύμβολο των Ες Ες, της πιο φονικής μηχανής που πάτησε στη γη, έμπνευση του αιμοσταγούς Αδόλφου Χίτλερ όταν αποφυλακίστηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημά του το 1923, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως το Πραξικόπημα της Μπιραρίας. Τότε τους είχε ονομάσει Schutzstaffel, δηλαδή ομάδα προστασίας, η επονομαζόμενη SS, που έφτασε να έχει περισσότερους από ένα εκατομμύριο άντρες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου...’’ (σελ. 16-17)

Άγια Λευτεριά- Θοδωρής Παπαθεοδώρου

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη...

λαλεί πουλί πέφτει σπυρί και...

η Δόξα μελετά τα λαμπρά παλικάρια...

στο ενδοξότερον τούτο αλωνάκι...

ενώ στην κόμη της στεφάνι φορεί...

     Η τριλογία του Θοδωρή Παπαθεοδώρου για την Επανάσταση ολοκληρώνεται με το βιβλίο “Άγια Λευτεριά’’, στο οποίο οι ήρωες υμνούν και μάχονται για την Λευτεριά της πατρίδας αλλά και της ψυχής τους με πάθος, πίστη και ανιδιοτέλεια κόντρα στα τερτίπια των πολιτικάντηδων που οι προσωπικές τους βλέψεις οδήγησαν σε δύο αιματηρούς εμφυλίους (1824-1825) με τον Αγώνα να κινδυνεύει, ουκ ολίγες φορές, να χαθεί.

     Με κινηματογραφικό τρόπο, αναδρομικές, εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, παραστατικότητα, ρεαλιστικούς διαλόγους και λυρισμό, ο συγγραφέας μας περνά μέσω των ηρώων του από γεγονότα και στιγμές που η Δόξα γράφει στα κιτάπια της υμνώντας τον ηρωισμό και την ιστορικότητα αυτών: Σφαγή της Χίου, καταστροφή των Ψαρών, ένδοξο Μεσολόγγι με την ηρωική του Έξοδο το 1826... Στιγμές φωτεινές που μάχονται μ’ αυτές τις βουτηγμένες στο σκοτάδι της προδοσίας και του αλληλοσπαραγμού. Έτσι οι Εμφύλιοι, το σπυρί του τόπου, το κυνήγι του Κολοκοτρώνη και η δίκη του Καραϊσκάκη, δε λείπουν δυστυχώς απ’ τις σελίδες Της.

     Βρισκόμαστε στο 1824, οι έριδες έχουν χωρίσει το κράτος που έχει στρέψει την προσοχή του στα εσωτερικά του θέματα υποτιμώντας την Υψηλή Πύλη που ανασυγκροτείται και στέλνει νέα, πολυάριθμα στρατεύματα για να καταπνίξει την Επανάσταση. Τα νησιά μένουν απροστάτευτα, τα κάστρα πέφτουν το ένα μετά το άλλο στα χέρια και πάλι των Οθωμανών.

     Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, οι ήρωες των δυο προηγούμενων βιβλίων, η Αργυρώ, η Μαλαμή, ο Στέφανος, ο Νικόλας και η Δέσπω, ξετυλίγουν παράλληλα την δική τους πορεία με κάποιους απ’ αυτούς να δημιουργούν και να βρίσκουν το μερίδιο που τους αναλογεί στην αγάπη και στον έρωτα, ενώ, συγχρόνως, συμμετέχουν και αυτοί στα γεγονότα των τελευταίων χρόνων του Αγώνα. Ο Στέφανος βιώνει την καταστροφή των Ψαρών, ακούει, και μαζί του και εμείς, τη σπαρακτική αφήγηση της Μαρκέλλας που περιγράφει το βίωμα της σφαγής της Χίου, η Αργυρώ αντικρύζει τον καμένο και ερημωμένο εμφυλιακό Μοριά του 1824-1825, ο Νικόλας παρευρίσκεται στη δίκη του Καραϊσκάκη που κατηγορούνταν από τον υποκινητή της Μαυροκορδάτο για προδοσία, στέκεται στο πλευρό του Γέρου του Μοριά που η Διοίκηση κυνηγά να τον σκοτώσει ενώ η Δέσπω βρίσκεται στο Μεσολόγγι που ο Κιουταχή όλο και σφίγγει το κλοιό της πολιορκίας του και όλοι μαζί οδεύουν προς την λαμπρή Έξοδο: Φως δυνατό μαζί με το μπουμπουνητό της έκρηξης, αστραποβολάει ο νυχτερινός ουρανός, φωταψία γερή απάνω απ’ την πόλη, απ΄την μεριά του Άγιου Σπυρίδωνα και των Καψαλαίικων, σπίθες και ψυχές σκαρφαλώνουν ψηλά και λαμποκοπούν σαν πεφταστέρια, ο γερο- Καψάλης, η Μαλαμή, δεκάδες άλλοι μαζί τους, όλοι πετούν πια λεύτερα καταπώς το θέλησαν. (σελ. 549)

Νίκη- Χρήστος Χωμενίδης

‘’Τώρα που είμαι νεκρή, σαβανωμένη μες στο φέρετρο, ντυμένη με το καλό μου λευκό φόρεμα, τώρα που βρίσκομαι στο ψυγείο του νεκροθαλάμου και περιμένω να ξημερώσει η μέρα της κηδείας μου, τώρα που έχω πάρει την άγουσα για τον τόπο όπου δεν υπάρχει - όπως λένε- οδύνη, λύπη και στεναγμός, τώρα νιώθω πιο ελεύθερη από ποτέ. Ελεύθερη να τριγυρίσω τα εβδομήντα χρόνια της ζωής μου. Να πάω μπρος και πίσω, να σταθώ σε γεγονότα- σταθμούς, κρίσιμες αποφάσεις που πήρα εγώ ή που έλαβαν άλλοι για μένα, να τα αντικρίσω όλα σφαιρικά και πεντακάθαρα’’ (σελ.13)

     Αυτή είναι η Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη, η ηρωίδα του ομότιτλου βιβλίου του που όπως αναφέρει ο συγγραφέας στο εισαγωγικό του σημείωμα πρόκειται για την μητέρα του, η οποία παίρνει μορφή στα χέρια του, γίνεται πνεύμα, αερικό και μας αφηγείται την ιστορία ζωής της σε α' πρόσωπο γυρίζοντας μας πίσω στην Ελλάδα της Κατοχής, των Δεκεμβριανών, του Εμφυλίου, των εξόριστων και της βαθιάς παρανομίας.

     Ο συγγραφέας παίρνει τα νήματα από το κουβάρι της μυθοπλασίας και από αυτό της ιστορικής ακρίβειας και τα ενώνει με τρόπο έντεχνο δημιουργώντας μια αφήγηση που μας παρασύρει με ύφος κινηματογραφικό τόσο στην ιστορία της Νίκης όσο και σ' αυτή της Ελλάδας ξεκινώντας από την Μικρασιατική Καταστροφή και φτάνοντας στην δεκαετία του '50.

Άγιες Ψυχές- Θοδωρής Παπαθεοδώρου

     Μετά το καθηλωτικό Άγιο Αίμα, οι Άγιες Ψυχές, το δεύτερο δηλαδή μέρος της τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου με θέμα την Ελληνική Επανάσταση, μας παρασέρνει με μεγαλύτερη ορμή στην ανάγνωση καθώς φωτίζει τα κακοτράχαλα μα συγχρόνως ένδοξα επαναστατημένα, πλέον, μονοπάτια της πατρίδας μας με την αφήγηση να στήνει το χώρο επιδέξια και να μεταφέρει τον αναγνώστη σε γεγονότα και ατμόσφαιρα βγαλμένη από την ίδια την Ιστορία, την Ιστορία μας.

     Στις Άγιες Ψυχές, λοιπόν, η Επανάσταση έχει κηρυχθεί, ο τόπος φλέγεται. Βρισκόμαστε στους πρώτους μήνες του 1821, καπεταναίοι, ήρωες και ο απλός λαός, ο καταπιεσμένος εδώ και αιώνες λαός, σηκώνουν το ανάστημά τους και με τα πενιχρά τους μέσα στέκουν για χάρη της Λευτεριάς, της Δικαιοσύνης και της Ισότητας, μπρος σε μια από τις πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές της εποχής. Εγκαταλείπουν το εγώ και τα συμφέροντα -τουλάχιστον η πλειοψηφία γιατί πάντα θα υπάρχουν ραδιούργοι, πάντα θα υπάρχουν Εφιάλτες ...- και δίνονται σώμα και ψυχή στον Αγώνα, ξεπερνούν τις αδυναμίες, θυσιάζονται για την αναστήλωση της πατρίδας. Και είναι η θυσία αυτή που κάνει άγια την ψυχή τους.

     Μακεδονία, Τριπολιτσά, Ψαρά, Μεσολόγγι, Μοριάς, τόποι που πάλλονται υπό τις ιαχές του ξεσηκωμού.