Το δικό μου top βιβλιων για το 2019!

     Λίγο πριν η νέα χρονιά έρθει βάζοντας μας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα είπα να θυμηθώ, όπως συνηθίζω άλλωστε, τα αγαπημένα μου αναγνώσματα για το 2019 και να τα τοποθετήσω στη λίστα με τα top αναγνώσματα μου για τη χρονιά που αφήνουμε πίσω μας! 

     Και φέτος το Βιβλίο ήταν Αναφορά στη ζωή μου καθώς συντρόφευε τις στιγμές της καθημερινότητας μου προσφέροντας μου κόσμους γεμάτους συναισθήματα, πληροφορίες, ψυχική ανακούφιση, ξεγνοιασιά καθώς και χαλάρωση.

     Αν και κάθε βιβλίο άφησε και από ένα κομμάτι, άλλοτε μικρό άλλοτε μεγαλύτερο - τι σημασία έχει; -, στο νου και στην ψυχή μου ανεξίτηλο, θα βάλω κάποια από αυτά στη λίστα των top αναγνωσμάτων για το 2019. Και είναι τα εξής :

6. Από την Ξένη Λογοτεχνία: Το χρονικό ενός πολυταξιδεμένου γάτου της Hiro Arikawa

5. Δυο κοινωνικά-αισθηματικά: ΣΑΣΜόΣ του Σπύρου Πετρουλάκη και Η κληρονόμος του ποταμού της Δήμητρας Ιωάννου

4. Δυο βιβλία για το Ολοκαύτωμα: Κασετίνα της Θάλειας Κουνούνη και Για την Ελίζα της Τζένης Μανάκη

3. Το δεύτερο βιβλίο της σειράς Οι κόρες της Ελλάδας της αγαπημένης Φιλομήλας Λαπατα, Ο διχασμός. Υπέροχο! Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια!

2. Ο Γερμανός γιατρός της αγαπημένης μου Σόφης Θεοδωρίδου και Το κορίτσι της ντροπής  της Σοφίας Βόικου, δύο βιβλία που προσεγγίζουν το Β'Παγκόσμιο πόλεμο από μια άλλη, πρωτότυπη και ανθρώπινη οπτική γωνιά....! 

1. Η ανάγνωση της τριλογίας για τον Μακεδονικό Αγώνα Θοδωρή Παπαθεοδώρου ολοκληρώθηκε με τα Λιανοκέρια της Μικρής Πατρίδας και Συναξάρια της Μικρής Πατρίδας! Εξαιρετική, καθηλωτική!

      Διάβασα πολλά βιβλία κι από την Παιδική Λογοτεχνία! Ξεχωρίζω με πολύ προσπάθεια, γιατί πραγματικά μ'άρεσε το καθένα για τους δικούς του λόγους πάρα πολύ, τα εξής: 

4. Το καπλάνι της βιτρίνας της Άλκης Ζέη

3. Το αγόρι στο θεωρείο και Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι  της Αγγελικής Δαρλάση 

2. Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου της Γιώτας Αλεξάνδρου

1. Τα βράδια ονειρεύομαι ότι είμαι σπίτι μου του υπέροχου και πολυβραβευμένου Βαγγέλη Ηλιόπουλου

*Πατώντας διπλό κλικ πάνω στους τίτλους μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου για το κάθε βιβλίο!

Καλή Χρονιαααααααα

Με υγεία! 
Όμορφες στιγμές! 
Και πολλά βιβλία! 

Δήμητρα Κωλέτη 

Ο γάτος των Χριστουγέννων- Lucy Rowland

      Ο Αϊ-Βασίλης στο σπίτι του στο Βόρειο Πόλο έχει για κατοικίδιο ένα γάτο, ένα γάτο τριχωτό, φουντωτό, παιχνιδιάρη και χαδιάρη. Είναι όμως και... τεμπέλης και μέγας υπναράς. Το όνομά του Αφράτος! 

        Η μεγαλύτερή επιθυμία του Αφράτου δεν είναι άλλη απ’ το να κάτσει στο έλκηθρο, δίπλα στον Αϊ-Βασίλη, και να βοηθήσει τον αγαπημένο όλων των παιδιών να μοιράσει τα δώρα. Έτσι λίγο πριν κοιμηθεί κοιτά το ημερολόγιο και διαπιστώνοντας πως αύριο είναι παραμονή Χριστουγέννων υπόσχεται στον εαυτό του πως θα ξυπνήσει έγκαιρα για να βοηθήσει τα ξωτικά στο πακετάρισμα και τον Αϊ-Βασίλη στο μοίρασμα των δώρων των παιδιών όλου του κόσμου. 

     Ξυπνά! Σαν υπναράς όμως που είναι, ξυπνά πολύ αργά... Και τότε τρέχει με φόρα στο εργαστήρι, με τέτοια όμως φόρα που προκαλεί πολλές ζημιές... 

    Ο Αφράτος πολύ στεναχωρημένος επιδίδεται στην αγαπημένη του συνήθεια: στον ύπνο. Μόνο που αυτή τη φορά επέλεξε να κοιμηθεί σε ένα κουτί δώρου. Όταν θα ξυπνήσει θα διαπιστώσει πως έχει πακεταριστεί και πως βρίσκεται μέσα στον κόκκινο σάκο μαζί με τα υπόλοιπα δώρα που εκείνη τη στιγμή ο Αϊ-Βασίλης μοιράζει. Όσο κι αν νιαουρίζει κι αν γδέρνει με τα νύχια του το κουτί κανείς δεν τον ακούει: οι τάρανδοι οδηγούν το έλκηθρο προσηλωμένοι και ο Αϊ-Βασίλης έχει πολλή δουλειά, σταματά σε χώρες και χωριά, κατεβαίνει και ανεβαίνει καμινάδες...

    Κάποια στιγμή που ο Αϊ-Βασίλης έχει αφήσει αφύλακτο το έλκηθρο σε μια στέγη, δυο κλέφτες πονηροί πλησιάζουν με σκοπό να αρπάξουν όλα τα δώρα αγνοώντας όμως πως ο Αφράτος στέκει εκεί φρουρός και προστάτης των Χριστουγέννων και της χαράς των παιδιών... ! Ο γάτος λοιπόν χαλάει τα σχέδια των λωποδυτών και σώζει τελικά τα Χριστούγεννα! Ο Αϊ-Βασίλης για να του δείξει την ευγνωμοσύνη του πραγματοποιεί την μεγαλύτερη όλων επιθυμία του ήρωά μας: τον βάζει δίπλα του στο έλκηθρο και συνεχίζουν μαζί το ταξίδι και το μοίρασμα των δώρων! Κι έτσι ο Αφράτος γίνεται «Ο γάτος των Χριστουγέννων» ! 

Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι-Αγγελική Δαρλάση

    «Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι» της Αγγελικής Δαρλάση είναι το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο βιβλίο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια καθώς στις εικονογραφημένες από την Αλεξία Οθωναίου σελίδες του, η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου τα Χριστούγεννα του 1914 καθώς και το πανανθρώπινο μήνυμα της Αδελφοσύνης και της Ειρήνης επί Γης με μάγεψαν, με συγκίνησαν και με καθήλωσαν προσφέροντας μου μοναδικές αναγνωστικές στιγμές. 

      Η συγγραφέας μέσω των ηρώων της παρουσιάζει μια ιστορία Χριστουγέννων που όμως απέχει παρασάγγας από τις κοινότυπες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, ιστορίες που ίσως και να μένουν στην επιφάνεια των γιορτών, με τα λαμπιόνια και το έντονο φως τους να επισκιάζουν την ουσία τους.

     Είναι παραμονή Χριστουγέννων, στα σπίτια έχουν τοποθετηθεί από τους νοικοκυραίους δέντρα στολισμένα με εκτυφλωτικά λαμπάκια και χρωματιστά στολίδια. Σε ένα τέτοιο σπίτι, σε κάποιο σημείο της Γης, η συγγραφέας καλεί τον αναγνώστη να στρέψει το βλέμμα του και να δει από το παράθυρο στο ψηλότερο κλαρί του χριστουγεννιάτικου δέντρου «Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι». Και το στρέφει... και βλέπει ένα στολίδι παραφωνία μες στα πολύχρωμα στολίδια που υπάρχουν πάνω του. βλέπει ένα καφέ τσαλακωμένο σακουλάκι με το μόνο που να το εγκλιματίζει με την λάμψη των Χριστουγέννων να είναι η κόκκινη κορδέλα με την οποία κρέμεται από το κλαρί. Το βλέπει... και η αφήγηση μόλις ξεκινά. 

Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι-Ευγένιος Τριβιζάς

     Είναι χειμώνας. Έξω χιονίζει! Στην πλατεία της πολιτείας με τους Χίλιους Κόκορες Ανεμοδείχτες τα παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο και φτιάχνουν χιονάνθρωπους. 

      Η Μαριάννα μαζί με τα δίδυμα αδελφάκια της φτιάχνει κι εκείνη έναν όμορφο κι αφράτο χιονάνθρωπο. Του βάζει φουντούκια για κουμπιά, φασόλια μαυρομάτικα για μάτια, στο στόμα την ξύλινη πίπα του πατέρα της και τον ονομάζει Τουρτούρι. Του δίνει ένα τρυφερό φιλί και του ζητά να μην λιώσει ΠΟΤΕ. Ο Τουρτούρι ζωντανεύει -όλα ζωντανεύουν στον κόσμο του Τριβιζά!- και της υπόσχεται πως για χάρη της δε θα λιώσει ΠΟΤΕ, θα ζήσει για ΠΑΝΤΑ! 

     Για να κρατήσει την υπόσχεσή του ένας μόνο τρόπος υπάρχει: να πάει στο Βόρειο Πόλο! Κι έτσι ο Τουρτούρι ξεκινά το μεγάλο ταξίδι για το τόπο που θα του διασφαλίσει την αιωνιότητα. Στο δρόμο για το Βόρειο Πόλο συναντά κινδύνους, ξεκαρδίστηκες ανατροπές και εμπόδια που όμως δε θα τον κάνουν ΠΟΤΕ να τα παρατήσει και να ξεχάσει τον σκοπό του... Προχωρά! Και...

‘’ Aν καμιά χειμωνιάτικη νύχτα, την ώρα που κοιτάς απ’ το θαμπό τζάμι του παράθυρου, δεις ένα χιονάνθρωπο να στρίβει τη γωνιά του δρόμου, μπορεί να κάνεις λάθος, μπορεί να μην είδες καλά, αλλά πάλι – ποιος ξέρει – μπορεί να είδες... ‘’ τον Τουρτούρι!

Ο Γερμανός γιατρός-Σόφη Θεοδωρίδου

    Στο «Γερμανό γιατρό» η αγαπημένη συγγραφέας Σόφη Θεοδωρίδου εμπνέεται, όπως αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα της, από την ζωή και το έργο του Γερμανού γιατρού Χάνς Λέμπερ και γράφει ένα ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο όμως απέχει κατά πολύ από τα κλισέ ιστορικά μυθιστορήματα καθώς στις σελίδες του επιλέγει να εστιάσει, όχι μόνο στα ιστορικά γεγονότα και στις συνθήκες που επικρατούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα, αλλά στο φως που, μέσα στο ζόφο του πολέμου, εκπέμπει ο ανθρωπισμός, η προσφορά και η ανιδιοτέλεια που φέρει ο άνθρωπος, χαρακτηριστικά που εδώ εντείνονται, συγκινούν και αγγίζουν καθώς πρεσβεύονται και εφαρμόζονται από εναν άνθρωπο που βρισκόταν από την πλευρά των κατακτητών. 

     Ο Χανς Λέμπερ, πρόσωπο υπαρκτό -πόσο παρήγορο!- ήταν επίατρος του γερμανικού ναυτικού και οι ανάγκες του πολέμου τον έστειλαν στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μήλο. Στο νησί ακόμα και σήμερα μιλούν για αυτόν χαρακτηρίζοντάς τον «ο καλός γιατρός» καθώς τα χρόνια που βρισκόταν στη Μήλο, αν και ερχόμενος ως ‘’κατακτητής’’, εφάρμοσε τον όρκο του Ιπποκράτη ακόμα και στους ντόπιους σώζοντας τις ζωές τους με τις ιατρικές του ικανότητες και την αμέριστη φροντίδα που τους προσέφερε.

    Ο Κρίστιαν Μίλερ, ο ήρωας της συγγραφέως, επίατρος του γερμανικού ναυτικού, φτάνει σε ένα νησί της κατεχόμενης Ελλάδας έχοντας αφήσει πίσω του την αρραβωνιαστικιά του Μάρεν σε ένα Βερολίνο που οι βόμβες των Συμμάχων το ξεκοιλιάζουν σωρηδόν. Το γαλάζιο του ουρανού και η άγρια ομορφιά του τόπου τον μαγεύουν με την πρώτη ματιά. Γρήγορα αναλαμβάνει το στρατιωτικό νοσοκομείο που στεγάζεται στο σχολείο του νησιού, εξασφαλίζει φαρμακευτικό υλικό και στήνει στο υπόγειο χειρουργείο. Οι ασθενείς του βρίσκουν ίαση. Όλοι οι ασθενείς. Και οι Γερμανοί στρατιώτες και οι ντόπιοι, γιατί ο Κρίστιαν Μίλερ είναι απ’ τους γιατρούς που τιμά τον ιατρικό του όρκο και εφαρμόζει τις γνώσεις του σε όποιον ασθενή έχει απέναντί του. Είναι ανθρωπιστής κι ο μόνος πόλεμος που τον αφορά πραγματικά είναι αυτός ενάντια στο Θάνατο και στον ανθρώπινο πόνο. 

     Φτάνει σε ένα νησί που τα κοινωνικά στερεότυπα έχουν στήσει πόλεμο στη Λήδα, την νεαρή χήρα και την κόρη της Αφροδίτη που η κοινωνία τις έχει στιγματίσει και αποξενώσει. Η Λήδα είναι, για τον μικρό τόπο καθώς και για την ίδια την οικογένειά της, η πρόστυχη που έκανε παιδί ενώ ήταν χήρα και η Αφροδίτη το μπαστάρδι της. Όλοι τις περιφρονούν.
     Μόνο στήριγμα ο Παππούς που τις αγκαλιάζει, τις κάνει μέλη της δικής του οικογένεια και τις προσφέρει ασφάλεια, μα και η Ρίτα με τον γιο της τον Μάριο που μετακομίζουν στο απέναντι σπίτι κουβαλώντας τα δικά τους μυστικά. Κοντά τους με τον δικό του στωικό τρόπο και ο χειροδύναμος και ευαίσθητος συνάμα Μάρκος...

     Στα μέρες του πολέμου η Λήδα, η Αφροδίτη, η Ρίτα, ο Μάριος, ο Πάππους, ο Μάρκος, ο Κρίστιαν, η Μάρεν κι όλοι οι κάτοικοι  του νησιού, κατακτημένοι και κατακτητές, θα βιώσουν πάθη, έρωτες, φόβους, απώλειες, ενέργειες που θα τους κάνουν, θα μας κάνουν!, να αναθεωρήσουν την άποψή τους για τον κόσμο διαπιστώνοντας πως μέσα στις μαύρες μέρες ενός πολέμου, μιας παρακμιακής εποχής, ο ανθρωπισμός, η ανιδιοτέλεια και η προσφορά που φέρει ο άνθρωπος είναι προνόμιο όλων των ευαίσθητων ανθρώπων ακόμα κι όσων θεωρούμε εχθρούς...  

Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου-Γιώτα Αλεξάνδρου

    «Διαβατάρικες σκιές στο σεντόνι της ζωής είμαστε» έλεγε ο πατέρας του Λευτέρη, του 12χρονου ήρωα της Γιώτας Αλεξάνδρου που στο «Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου» η Ιστορία τον συναντά κι εκείνος μαζί με τις φιγούρες του Θεάτρου Σκιών επιλέγει να μας την αφηγηθεί χρησιμοποιώντας εικόνες, ήχους, ρεαλισμό και λυρισμό κάτι που, αυθόρμητα, με κάνει να χαρακτηρίσω το κείμενο ως ένα Λογοτεχνικό διαμαντάκι που επιβάλλεται τελικά να κατέχει μια θέση στο ράφι της βιβλιοθήκης των παιδιών σας.

      Καραγκιοζοπαίχτης ο πατέρας του Λευτέρη, χαρίζει γέλιο και ξέγνοιαστες στιγμές στην Ελλάδα του 1940 έχοντας δίπλα του πολύτιμο βοηθό τον γιο του. Οι φιγούρες χορεύουν στο ρυθμό του, οι σκιές ζωντανεύουν στο μπερντέ με τον Καραγκιόζη, τα Κολλητηράκια του και την υπόλοιπη παρέα του να αποτελούν την λαϊκή διασκέδαση της εποχής. 
     Το σκοτάδι της Ιστορίας όμως πλησιάζει. Όταν τον Οκτώβρη του 1940 άγνωστες κι απειλητικές σκιές κάνουν την εμφάνισή τους, η ζωή του Λευτέρη θα αλλάξει. Η ζωή στην Ελλάδα θα αλλάξει.  
     Ο πατέρας αρπάζει τον Καραγκιόζη και μαζί ανεβαίνουν στα βουνά, θα ζήσουν το Έπος του ’40. Ο Λευτέρης και τα Κολλητηράκια, οι γιοι των εκάστοτε οικογενειών, θα μείνουν πίσω και θα βιώσουν την χαρά των νικών του ελληνοϊταλικού πολέμου, την πίκρα της ήττας, και την μεταστροφή του κλίματος ύστερα από την εισβολή των Γερμανών το 1941 στην έρημη Αθήνα. 
     Στις επόμενες σελίδες η Κατοχή, η πείνα, τα συσσίτια, οι σαλταδόροι,  η αντίσταση καθώς και ο ρόλος της Τέχνης κατά την διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής θα τοποθετούν από την συγγραφέα στο χαρτί με τέτοιο τρόπο που να προσφέρουν στον μικρό αναγνώστη πληροφορίες, συναισθήματα, εικόνες και ατμόσφαιρα της ιστορικής αυτής περιόδου καθώς και την επίγνωση πως η ιστορική μνήμη είναι παιδευτική και χρήσιμη (Αγγελική Βαρελά, από την εισαγωγή του βιβλίου).

Συζητώντας με τη συγγραφέα Δέσποινα Χατζή!

     Η συγγραφέας Δέσποινα Χατζή απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει με τον δικό της μοναδικό τρόπο το νέο της βιβλίο, «Οι Αλεξανδρινές-Η ζωή στη Νειλοχώρα», το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

     Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να συναντήσω τη συγγραφέα και να παρακολουθήσω την υπέροχη παρουσίαση του βιβλίου της στη Δανειστική Βιβλιοθήκη του Π.Σ. Εξαμιλίων. Στη συνάντηση αυτή μπόρεσα να έρθω λίγο πιο κοντά στον άνθρωπο και δημιουργό Δέσποινα Χατζή, όποτε  όπως καταλαβαίνετε η παραχώρηση αυτής της συνέντευξης μόνο ως τιμή και απέραντη χαρά, τόσο για εμένα όσο και για το blog, μπορεί να χαρακτηριστεί!

    Διαβάστε την παρούσα συνέντευξη και ελάτε και εσείς λίγο πιο κοντά στη προσωπικότητα και στο σπουδαίο έργο της συγγραφέως Δέσποινας Χατζή.

1. Το νέο σας πόνημα, «Οι Αλεξανδρινές»,  πρόσφατα, απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Απ.: Το μυθιστόρημα «Οι Αλεξανδρινές» δημιουργήθηκε μέσα από  ένα αρχειακό υλικό και αφορά  την ιστορία της ελληνικής κοινότητας της Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο από το 1905 μέχρι τις μέρες μας, καθώς και την ιστορία  άλλων πόλεων  της Αιγύπτου όπου υπήρχε ή υπάρχει ελληνισμός. 

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Απ.: Η ιδέα του βιβλίου γεννήθηκε κατά τη διάρκεια μιας προσωπικής έρευνας γύρω από   την παροικία της Αλεξάνδρειας  με αφορμή τις ρίζες μου. 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;

Απ.: Δεν  θα μπορούσα να  χαρακτηρίσω κάποιον ήρωα ως «αγαπημένο»  γιατί όπως συμβαίνει και στη ζωή ο κάθε άνθρωπος επιτελεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, κατά συνέπεια είναι χρήσιμος. Έτσι και στη μυθιστορία κάποιοι ήρωες είναι περισσότερο χρήσιμοι από κάποιους άλλους. 

Μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ως προς την αποτύπωση τους στο χαρτί  έχουν οι ήρωες με σύνθετη  ιδιοσυγκρασία, εσωτερικές συγκρούσεις και αδιευκρίνιστα κίνητρα, όπως για παράδειγμα η Κλειώ Αντύπα. 

Ένιωσα κάμποσες  θλίψη με  την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων,  όχι με τους ήρωες. 

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Το χρονικό ενός πολυταξιδεμένου γάτου-Hiro Arikawa

      «Το χρονικό ενός πολυταξιδεμένου γάτου» της Hiro Arikawa είναι, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος του, ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα στις σελίδες του οποίου φιλοξενείται μια ιδιαίτερη ιστορία με την αφήγηση να οδηγεί τον αναγνώστη σε μονοπάτια συγκινητικά, τρυφερά, ανθρώπινα. μονοπάτια στρωμένα με αξίες διαχρονικές όπως η συντροφικότητα, η φιλία κι η αφοσίωση.

    Το κείμενο χωρίζεται σε δύο χρόνους, στο συγγραφικό παρόν και, με τη χρήση των αναδρομών, στο παρελθόν, ενώ η αφήγηση εναλλάσσεται, κι αυτή, από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη με τον Νάνα τον πανέμορφο, χνουδωτό και έξυπνο γάτο να μας μιλά για τα γεγονότα της ζωής του. 

    Ο Νάνα, πέντε χρόνια πριν, ήταν ένας αδέσποτος γάτος στους πολυσύχναστους δρόμους του Τόκυο. Ήταν ανεξάρτητος, κυνηγός και περήφανος. Για τίποτα δε θα χαλάλιζε την ανεξαρτησία αυτή ούτε καν για την ασφάλεια και την ζεστασιά ενός σπιτιού. Ο δρόμος και οι περιπέτειές του ήταν ότι πιο πρέπον για τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του.  Μόνο μια αδυναμία είχε, το ασημί βαν του Σατόρο όπου και κούρνιαζε στις ρόδες του και τις κροκέτες κοτόπουλου που του σέρβιρε στην πιλοτή της πολυκατοικίας του ο τριανταπεντάχρονος άντρας. Για χάρη αυτών των εδεσμάτων μάλιστα άφηνε, πού και πού, τον Σατόρο να τον χαϊδεύει.

     Ένα ατύχημα όμως θα δώσει στον Σατόρο το ρόλου του αφεντικού για τον γάτο της ιστορίας μας. Το ποδαράκι του χνουδωτού φίλου μας τραυματίζεται σοβαρά από ένα αυτοκίνητο κι ο Σατόρο αναλαμβάνει την περίθαλψη του, τον πηγαίνει στο κτηνίατρο και τον κρατά στο σπίτι του για να τον φροντίσει. Η κοινή τους ζωή ξεκινά. Ο αδέσποτος γάτος δέχτηκε λόγω της κατάστασής του τις φροντίδες του Σατόρο, δέχτηκε και τον ίδιο τον Σατόρο, δέχτηκε και το σπιτικό και το νέο του όνομα, αφού πλέον έγινε ο Νάνα, ο Νάνα του Σατόρου.

Τα βράδια ονειρεύομαι ότι είμαι σπίτι μου-Βαγγέλης Ηλιόπουλος

     Ένα μάρμαρο σμιλεύεται. Στα χέρια του δημιουργού του παίρνει μορφή. Το καλέμι χτυπά και κάθε χτύπος δίνει μορφή στο άμορφο μέχρι τότε υλικό. Μόνο μορφή; Ποιος είπε πώς τα γλυπτά, τα αγάλματα και γενικότερα τα έργα τέχνης έχουν μόνο μορφή; Το καλέμι χτυπά... τακ, τακ, τακ, κι είναι ο κάθε χτύπος μια νέα βελονιά στο κεντίδι της ψυχής του δημιουργήματος. Γιατί, ΝΑΙ !, κάθε έργο τέχνης έχει ψυχή! Και μια τέτοια ψυχή μάς μιλά στο βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου «Τα βράδια ονειρεύομαι ότι είμαι σπίτι μου».

     Η ψυχή της αρπαγμένης Καρυάτιδας μάς μιλά και, με πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μας διηγείται την ιστορία της. Μας μιλά και θυμάται!
     Θυμάται τον τόπο καταγωγής, το σπιτικό, την οικογένειά της, τον αττικό ουρανό και το φως του. Θυμάται την βίαιη αρπαγή της απ’ το ζεστό σπιτικό της, την πώληση της -αλήθεια, πώς πουλάς κάτι που έχει ψυχή;- και την ξενιτιά που βιώνει ‘’φιλοξενούμενη’’ στο Βρετανικό Μουσείο.  Κι είναι οι θύμησές της γεμάτες καημό, παράπονο, μελαγχολία μα και ελπίδα. Ελπίδα... Ελπίδα πως κάποτε θα γυρίσει και θα γεμίσει την κενή θέση του σπιτιού της. Μέχρι να γίνει αυτό, όπως η ίδια εξομολογείται: «Τα βράδια ονειρεύομαι ότι είμαι σπίτι μου»...

     Ένα υπέροχο κείμενο στο οποίο ο συγγραφέας κοινωνεί την ιστορία της κλεμμένης Καρυάτιδας με σκοπό να αποκτήσει ο μικρός αναγνώστης γνώση και σεβασμό της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου μας. Ο μονόλογος της Καρυάτιδας γίνεται με λόγια απλά και προτάσεις κοφτές που δηλώνουν τα γεγονότα (Με άρπαξαν. Με πούλησαν.) και τα συναισθήματα (Μοναξιά κι υπομονή. Ελπίζω.) που βιώνει με τρόπο που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει και να μη τα νιώσει αντίστοιχα.  

     Το κείμενο συνοδεύεται από μια εξαιρετική εικονογράφηση! Κάθε σελίδα του αποτελεί έναν μοναδικό πίνακα ζωγραφικής! Ο εικαστικός Χαρίτων Μπεκιάρης παρουσιάζει στις πρώτες σελίδες την ψυχή του δημιουργήματος ως πουλί, το οποίο είναι φυλακισμένο σε ένα σιδερένιο γκρίζο κλουβί. Όσο η αφήγηση προχωρά το πουλί-ψυχή βιώνει την αρπαγή και τον πόνο με την αποκάλυψη της ταυτότητας της Καρυάτιδας να γίνεται σταδιακά. Συγκλονιστικό στοιχείο είναι η κόκκινη κλωστή που κρατά το πουλί-ψυχή από την στιγμή της αρπαγής του έως και το τέλος της αφήγησης, η οποία και κόκκινη κλωστή συνδέει το ακρωτηριασμένο μνημείο με την αρπαγμένη-ξενιτεμένη Καρυάτιδα. 

     Την τελευταία σελίδα θέλω -πραγματικά!- να την κάνω κάδρο! Μ' άγγιξε... Είναι συγκλονιστική! 

      Συγχαρητήρια στους δημιουργούς!

      Διαβάστε το βιβλίο! Επιβάλλεται να κατέχει μια θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης των παιδιών σας!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:

Συγγραφέας: Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Εικονογράφηση: Χαρίτων Μπεκιάρης

Εκδ.: Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη

Σειρά: Μικρά Βήματα-Μεγάλοι Δρόμοι

Ημερ.Εκδ.: Φεβρουάριος του 2019 

Σελ.; 32

Μια βδομάδα το χειμώνα-Marcia Willet

     Κάποιες φορές χρειάζεσαι ένα βιβλίο για να χαλαρώσεις, να αφήσεις στην άκρη τις σκέψεις και να χαθείς στον ήρεμο και χωρίς πολλούς προβληματισμούς κόσμο του, ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Μια βδομάδα το χειμώνα» της Marcia Willet που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Βιβλίο τρυφερό, ατμοσφαιρικό, ευχάριστο μα και ρομαντικό με τις περιγραφές της φύσης να αποτελούν το πιο δυνατό κομμάτι της αφήγησης καθώς η συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη μέσω αυτών στη Κορνουάλη και στους ρεικότοπους της περιοχής με απόλυτη επιτυχία.

"Η Μελίσσα έκανε το γύρω του σπιτιού κι όταν έστριψε τη γωνιά, απόμεινε να κοιτάζει άφωνη. Ως εκεί που έφτανε το μάτι, ο ρεικότοπος έζωνε το σπίτι σαν απέραντος ωκεανός. Το δρομάκι κατέληγε σ' ένα σκαμμένο, περιφραγμένο χώρο. Λίγο παρακάτω, σ' ένα ξέφωτο, μερικά πόνι. Μέσα απ' τα ρείκια ξεπηδούσαν γρανίτινες κορφούλες, ενώ κάπου στο βάθος κελάρυζαν νερά. (205-6)''

    Με λόγο απλό η συγγραφέας μάς οδηγεί στην Κορνουάλη και σ’ ένα λόφο απόμερο στην κορυφή του οποίου δεσπόζει ένα έρημο αρχοντικό. Η πώληση του αγροτόσπιτου θα αποτελέσει την αρχή της αφήγησης της μυθοπλασίας μιας και γύρω από αυτό οι ήρωες θα ξεδιπλώσουν την γεμάτη πάθη, έρωτες, προδοσία και μυστικά ιστορία των ιδιοκτητών του. 

      Η Μόντι λοιπόν, η χήρα του Έκτωρ, αποφασίζει να πουλήσει το σπίτι στο λόφο, το Μουργκέιτ όπως το ονομάζουν, καθώς δε μπορεί να το συντηρήσει. Η κόρη του άντρα της, η Σελίνα, αντιδρά, είναι το σπίτι των παιδικών καλοκαιρινών διακοπών της οικογένειάς της. Το σπίτι τής θυμίζει την μητέρα της που πέθανε όταν ήταν δώδεκα χρονών και έτσι δε δέχεται να πουληθεί και μάλιστα από την μητριά της που ανέκαθεν είχαν μια σχέση μίσους. Η μόνη σύμμαχος της Μόντι είναι η εγγονή του Έκτωρ, η Πόζι, που  αγαπά τη Μόντι σα γιαγιά της και έχει αναπτύξει μαζί της μια σχέση βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την αγάπη, καθώς και ο Πάτρικ, ο σύζυγος της Σελίνας, που η ουδέτερη στάση του ίσως και να οδηγήσει την σχέση του με την εγωκεντρική και απόλυτη Σελίνα σε ρήξη.

     Πριν πουληθεί όμως το Μουργκέιτ πρέπει πρώτα να ανακαινιστεί. Ο Ρομπ αναλαμβάνει τις επισκευές και... ερωτεύεται το σπίτι. Μέσα σ’ αυτό το σπίτι ο Ρομπ και η Μελίσσα, που φτάνει για να δει το Μουργκέιτ με σκοπό την αγορά του, θα ζήσουν μια βδομάδα το χειμώνα, μια βδομάδα μαζί με τον έρωτα, το πάθος, τη μοίρα. Μια βδομάδα που μυστικά και ανατροπές θα αλλάξουν τη ζωή του Ρομπ, της Μελίσσσας, της Πόζι και της Μόντι. Μια βδομάδα! Μια βδομάδα το χειμώνα...

     Διαβάστε το! Είναι ένα ρομαντικό βιβλίο που στις σελίδες του κυριαρχεί ο έρωτας, η φιλία και η συγχώρηση.  Οι περιγραφές της Κορνουάλης ήταν μαγευτικές!

Βαθμολογία 5/5
Βιογραφία συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλιου:

Τίτλος: Μια βδομάδα το χειμώνα

Συγγραφέας: Willet Marcia

Μετάφραση: Πόλυ Μοσχοπούλου

Εκδ.: Ωκεανίδα

Ημερ.Εκδ.: Φεβρουάριος 2002

Σελ.: 476

Δήμητρα Κωλέτη

Κλεμμένες λιακάδες-Μαρία Παναγοπούλου

     Οι «Κλεμμένες λιακάδες» της Μαρίας Παναγοπούλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ωκεανός, είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα και όπως διαπίστωσα στις σημειώσεις τις συγγραφέως αποτελούν την συνέχεια του βιβλίου «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου». Για όσους δεν έχουν διαβάσει το πρώτο βιβλίο, όπως εγώ, οι Λιακάδες διαβάζονται αυτοτελώς καθώς στις σελίδες του συναντάμε τα εξάχρονα τότε κορίτσια, την Αέλια και τη Νεκταρία, δεκαέξι χρόνια μετά να συνεχίζουν την ζωή τους με τα γεγονότα της παιδικής τους ηλικίας να έχουν διαμορφώσει την ψυχοσύνθεσή τους και να καθοδηγούν τα βήματά τους.

     Η αφήγηση ξεκινά με την ταυτόχρονη αποστολή μιας ανώνυμης επιστολής στην Αέλια και στην Νεκταρία, μια επιστολή που ξυπνά τα αναπάντητα ερωτήματα που σμίλεψαν το είναι τους και που τις οδηγεί στο Φισκάρδο εκεί όπου το παρελθόν θα ξαναζωντανέψει και θα εγκλωβίσει τις δυο κοπέλες στο σκοτεινό και μυστηριώδες σχέδιο του αποστολέα της. 

     Αέλια και Νεκταρία. Δύο τόσο αντίθετες κοπέλες που όμως τις ενώνει τόσο σφικτά το αόρατο νήμα του παρελθόντος. Η Αέλια, που στα έξι της αποκόβεται βίαια από την αγκαλιά της μητέρα της, της Μάικα, και οδηγείται από τον πατέρα της τον Νικήτα στον Καναδά όπου και μεγαλώνει με το αίσθημα της εγκατάλειψης να σκιάζει την αθωότητα των παιδικών της χρόνων, φτάνει στο νησί την ίδια μέρα με την πολυτάραχη Νεκταρία για να λύσει η καθεμιά τα αινίγματα της ζωής της αγνοώντας όμως και οι δυο πως η μοίρα,  η αρρωστημένη εμμονή, το μυστήριο μα και ο έρωτας τις καιροφυλακτούν προκειμένου να παίξουν το δικό τους ρόλο στην ιστορία...

Τα δάκρυα του Καραγκιόζη-Ναννίκα Σακκά-Νικολακοπούλου

     «Τα δάκρυα του Καραγκιόζη» της Ναννίκα Σακκά-Νικολακοπούλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη, ανήκουν στη Συλλογή Χελιδόνια(9+) και το Μάρτιο του 2019 κατέλαβαν βραβείο IBBY στην κατηγορία Παιδικό Βιβλίο Γνώσεων(εκδόσεις 2018).

     Η συγγραφέας χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση και μ’ αυτό το συγγραφικό μέσο δίνει ζωή στη φιγούρα του αγαπημένου λαϊκού ήρωα Καραγκιόζη. Ο Καραγκιόζης ζωντανεύει αυτή τη φορά όχι στον φωτεινό μπερντέ του αλλά στις λευκές σελίδες της συγγραφέως που με την συγκινητική, νοσταλγική και αστεία κάποιες φορές πένα της βάζει στον ήρωα λόγια που μας εξιστορούν την πορεία του Θεάτρου Σκιών.   

     Ο αγαπημένος παιδικός ήρωας τόσων και τόσων γενεών μάς μιλά με νοσταλγικό τρόπο για την καταγωγή του που χάνεται στα βάθη των αιώνων, για τον δημιουργό του, γι’ αυτόν που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει του χάρισε το «ζην», τον Σωτήρη Σπαθάρη (1892 - 14 Απριλίου 1974), για το ανάγλυφο της εποχής, την βιοπάλη, την φτώχεια, τις γειτονιές: Έχω νοσταλγία για τα φτωχικά εκείνα χρόνια που

είχαν ανθρωπιά. Η γειτονιά ήταν ένας σφικτός κρίκος. Τα σπίτια ξεκλείδωτα, οι αυλόπορτες ολάνοιχτες. Τα γειτονόπουλα μπαινόβγαιναν απ’ το ένα σπίτι στ’ άλλο κι όπου ξαπόσταιναν οι μάνες τα τάιζαν σαν δικά τους μ’ ό,τι βρισκούμενο. Τα παιδία άφοβα περιφέρονταν από γειτονιά σε γειτονιά κι έπαιζαν μ’ ό,τι έβρισκαν, ξύλα, τενεκεδάκια, πέτρες. (σελ.20), για τις δυσκολίες της Κατοχής και πως ο μπερντές ‘’συντήρησε’’ την οικογένεια Σπαθάρη και τους γείτονές τους, για τις νέες τεχνικές (ρεκλάμα, αποθέωση,κλπ) που εισήγαγε ο πατέρας του καθώς και για τα έργα που έγραψε και βοήθησαν στην ψυχαγωγία μα και στην διαμόρφωση της παιδικής ψυχής και της εθνικής συνείδησης.

     Μας μιλά και για τον μικρό αδερφό του όπως τον αποκαλεί, τον Ευγένιο Σπαθάρη, αυτόν που του χάρισε το «ευ ζην», που τον ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου, που ίδρυσε το «Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών» και που η περιγραφή του χαμού του έφερε Τα δάκρυα στα χάρτινα μάγουλα του Καραγκιόζη, στα μάγουλα κάθε παιδιού κάθε ηλικίας κάθε γενιάς... 

Κασετίνα-Θάλεια Κουνούνη

     Η «Κασετίνα» της Θάλειας Κουνούνη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη είναι ένα βιβλίο που μόνο ως γροθιά στο στομάχι μπορώ να το χαρακτηρίσω καθώς η ωμή και χωρίς λογοτεχνικά φτιασίδια παράθεση των ιστορικών γεγονότων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των όσων φρικαλέων διαδραματίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης καθηλώνει, συγκλονίζει, σοκάρει, μουδιάζει το νου και την ψυχή του αναγνώστη και τον κάνει να αναφωνήσει μαζί με τους ήρωες στο τέλος του βιβλίου: «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!».

     ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ναζισμός, παράνοια, σαδισμός, φρικιαστικά πειράματα... ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

    Πώς θα επέλθει όμως το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ αν αγνοούμε το ιστορικό παρελθόν; Αν δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες και τον ζόφο της εποχής; Αν δεν συναισθανόμαστε τον πόνο των θυμάτων;  

    Η Θάλεια Κουνούνη ανοίγοντας την «Κασετίνα» θα βγάλει, με την βοήθεια των ηρώων της, από το εσωτερικό της όλες εκείνες της ψηφίδες που θα αποτυπώσουν το μωσαϊκό της εποχής, με την τελική μορφή του οποίου εύχεσαι να αποκτήσει ο αναγνώστης ιστορική μνήμη και συνείδηση για αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων. Το εύχεσαι με όλη σου την καρδιά ειδικά στην εποχή μας μιας και, δυστυχώς!, υπάρχουν ουκ ολίγοι νοσταλγοί τέτοιων καθεστώτων. 

     Οι πολυπληθείς ήρωες του βιβλίου θα μας μιλήσουν για την απαρχή και την επικράτηση του Ναζισμού, την ευγονική, το πρόγραμμα ευθανασίας Τ4 που πρωτοεφαρμόστηκε στο άσυλο ψυχικά νοσούντων Ζόνεσταϊν καθώς και για τα παρανοϊκά πειράματα του Μένγκελε, γεγονότα και τακτικές που ο Ναζισμός εφηύρε και εφάρμοσε μεθοδευμένα βυθίζοντας την ανθρωπότητα στον φόβο, στην βία, στον εξευτελισμό, στον θάνατο.
     Μέσα σ’ όλο αυτό το κακό υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι. Υπάρχουν οι εγκληματίες, αυτοί που ασπάζονται  τον Ναζισμό και αποτελούν τη μηχανή του, υπάρχουν οι παρατηρητές, η ουδέτερη στάση των οποίων παίζει κι αυτή τον καταστροφικό της ρόλο: ... μπορεί τα θεμέλια για να χτιστεί η Ιστορία να τα βάζουν οι υπαίτιοι του κακού, αλλά οι παρατηρητές του είναι αυτοί που την πλάθουν και τη σχηματίζουν..., υπάρχουν όμως και οι φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Θίοντορ που αν και επιστήμονας φαίνεται πως έχει ηθικούς φραγμούς, όπως ο Φρίντιχ που, αν και υπηρετεί το Γ’ Ράιχ, μαζί με την Άιλι, την σύζυγο του Θίοντορ, κάνουν τα πάντα για να σώσουν όσο περισσότερους ανθρώπους που η κρεατομηχανή του Χίτλερ τους οδηγεί στο θάνατο αφού τους θεωρεί παράσιτα. 

     Μέσα σ’όλο αυτό το σκηνικό υπάρχουν θύματα. Πολλά θύματα. Ασθενείς, αντιφρονούντες, Εβραίοι, άνθρωποι που δεν ανήκουν στην άρια φυλή. Θύματα, όπως οι κόρες του Θίοντορ και της Άιλι, η Χελένα και η δίδυμη αδερφή της η Ραχήλ, που η εβραϊκή καταγωγή του πατέρα τους τις στέλνει στο Άουσβιτς, εκεί που ο Μένγκελε χρησιμοποιεί την Ραχήλ και τις ικανότητες της στα εξωφρενικά πειράματά του... Εκεί που και ο Θάνατος θρηνεί την κατάντια της ανθρωπότητας.

Ο σελιδοδείκτης των ΒιβλιοΑναφορών σταματά...

... στις σελίδες 549-550 του υπέροχου ιστορικού μυθιστορήματος της Θάλειας Κουνούνη ΚΑΣΕΤΙΝΑ.

Η Χελένα, η μία εκ των ηρώων του βιβλίου, μέσα από τον σπαρακτικό μονόλογο της, λέει οδυνηρές αλήθειες ... 

   Τα περισσότερα από τα γεγονότα της καθημερινότητας των Εβραίων στα γκέτο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν καταγραφεί από μαρτυρίες επιζώντων. Κι έτσι εσείς σήμερα γνωρίζετε τις συνθήκες επιβίωσης μας. Κι όσοι από εσάς αντέξατε να ακούσετε ή να διαβάσετε για το πώς εξελισσόταν η αιχμαλωσία μας, ενημερωθήκατε και για τους τρόπους εξόντωσής μας. Μας. Γιατί στην καταγραφή της Ιστορίας γινόμαστε όλοι ένα νούμερο. Μας.
    Κι εμείς που κυνηγηθήκαμε και άλλοι που κυνηγήθηκαν κι άλλοι που, αν και αμέτοχοι, τους βρήκε ο θάνατος και οι άλλοι που με ένα όπλο στα χέρια τους έπεσαν υπέρ της πατρίδας και οι άλλοι οι άμαχοι που έπρεπε να πληρώσουν γιατί άνηκαν στη φυλή αυτών που έφταιγαν και οι άλλοι μέσα σε όλους και όλοι μέσα σε ένα συγκεκριμένο νούμερο που αντιστοιχεί στο ποιοι ήταν.
      Ποιοι ήταν;
    Μία γυναίκα στη Ρωσία που βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν από την πείνα θα συμπληρώσει τον αριθμό των εκατομμυρίων που αντιστοιχούν στα θύματα της πατρίδας της.
       Μια Εβραιοπούλα από τη Γαλλία που είναι δέκα χρόνων και οι γονείς της εκτοπίζονται κι αυτή μένει μαζί με άλλα παιδιά υπό την φροντίδα άγνωστων μέχρι να έρθει και η δικη της σειρά αντιστοιχεί σε ένα νούμερο.
     Τα παιδιά και η γυναίκα ενός Ολλανδού πατέρα που σκοτώνονται στους βομβαρδισμούς του Ρότερνταμ συμπληρώνουν ένα νούμερο.
       Όλοι ένα νούμερο και όλοι με μια ιστορία πίσω μας. Τη δική μας ιστορία, τη ζωή μας.
     Δύο προσκλητήρια καθημερινά. Ένα την αυγή, ένα το απόγευμα. Όλες σε σειρά των εννιά. Να μας μετρήσουν. Μία μία για να συμπληρώσουμε το νούμερο των χιλιάδων που αντιστοιχούσε στο σύνολο των τροφίμων του στρατοπέδου.
     Τριάντα χιλιάδες, σαράντα χιλιάδες γυναίκες; Τι σημασία είχε; Μία μία. Ατομικά, όλες τόσο διαφορετικές υπάρξεις. Συνολικά, απαραίτητες για να συμπληρωθεί το νούμερο. Με ζεστή, με κρύο, με χιόνι Λάθος στο μέτρημα; Πάλι από την αρχή.

~~°~~

Σύνολο στρατιωτών που σκοτώθηκαν παγκοσμίως: περίπου 23 εκατομμύρια.
Σύνολο πολιτών που σκοτώθηκαν: περίπου 57 εκατομμύρια.
Σύνολο ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: περίπου 80 εκατομμύρια.

Μη ξεχνάμε πως πίσω από κάθε νούμερο υπάρχει ένας άνθρωπος που απέναντι του στάθηκε η πείνα, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του, ο σαδισμός, η παράνοια και ο φασισμός. Καταστάσεις που τον εξευτέλισαν και του στέρησαν την ζωή. Στέκεται ένας άνθρωπος που κουβαλά την δική του ιστορία.

Δήμητρα Κωλέτη

ΟΛΑ μπορείς να τα ζήσεις σε ένα βιβλίο-Βαγγέλης Ηλιόπουλος

     Γιατί... Δεν... μπορώ να ζω ΟΛΑ όσα επιθυμώ;

Κι όμως μπορείς να τα ζήσεις ΟΛΑ σε ένα βιβλίο, λέει ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος στο τρίτο βιβλίο της ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και εικονογραφείται από την σπουδαία και αγαπημένη εικονογράφο Έφη Λαδά.

     Γιατί; ρωτούσαν με παράπονο, στο πρώτο βιβλίο της σειράς, τα παιδιά όταν το ταξιδιάρικο λήμμα αυτής της λεξούλας προσγειωνόταν στα χέρια τους. Γιατί να υπάρχει πόνος;, γιατί να υπάρχει αρρώστια;, γιατί να υπάρχει φτώχεια, πόλεμος κι αδικία στον κόσμο; Και το ΓΙΑΤΙ που εγκατέλειψε τη Γη κι έφτασε απογοητευμένο στον ουρανό κατόρθωσε τελικά να φέρει την ΕΛΠΙΔΑ.

     Το ερωτηματικό Γιατί μετατρέπεται στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, στο δηλωτικό ΔΕΝ με τον αφηγητή να δηλώνει: Εγώ ΔΕΝ έχω...

     Κάποια παιδιά έχουν σπίτι, εγώ ΔΕΝ έχω. ΔΕΝ έχω πρόσβαση στην παιδεία, στο φαγητό, στο νερό. ΔΕΝ διασκεδάζω. ΔΕΝ έχω βιβλία να διαβάζω. ΔΕΝ γεύομαι αγαθά που για άλλους είναι δεδομένα. Όμως ΔΕΝ το βάζω κάτω, φτιάχνω την καλούμπα του χαρταετού μου με ζύγια την Αγάπη, τον Σεβασμό, την Δύναμη και την Φιλία και συνεχίζω να διεκδικώ, να παλεύω, να ελπίζω.

     Γιατί και Δεν, δυο τίτλοι. δυο λέξεις τόσο μικρές σε έκταση μα τόσο μεγάλες σε περιεκτικότητα συναισθημάτων: απογοήτευση, θυμός, αγανάχτηση, βουβή θλίψη, παράπονο. Συναισθήματα που τώρα στο τρίτο βιβλίο της σειράς, μια ακόμα μικρή λέξη ως τίτλος κατορθώνει να τα απαλύνει και να προσφέρει την παρηγοριά της παραμυθίας γιατί ΟΛΑ μπορείς να τα ζήσεις σε ένα βιβλίο!

       ΌΛΑ; 
       ΌΛΑ! 

     ΌΛΑ μπορείς να τα... νιώσεις σε ένα βιβλίο: χαρά, ελπίδα, λύτρωση, παρηγοριά. Όλα μπορεί να... στα προσφέρει ένα βιβλίο: πληροφόρηση, προβληματισμούς, ταξίδια νοερά σε τόπους υπαρκτούς ή μη, ταύτιση με τους ήρωες και τις ζωές τους, διαμόρφωση της ψυχής μας.

Άρχισα να διαβάζω και να προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεται και τι νιώθει ο ήρωας. Κι ήταν τόσο μεγάλη η ένταση, που σε λίγο ήθελα να γίνω αυτός.

«Μαγικό» ψέλλισα.

«Αληθινό» είπε εκείνος, ο οποίος ήταν κρυμμένος πίσω μου.

«Ο μόνος τρόπος να βγεις από το εγώ σου. Ο μόνος τρόπος να τα καταλάβεις για τους άλλους ΟΛΑ»

Οι γιοι της γαλανής Κυράς-Δήμητρα Ιωάννου

      Στους Γιους της Γαλανής Κυράς η πένα της Δήμητρας Ιωάννου βουτά στο μπλε του Αιγαίου και μέσω του όμορφου λογοτεχνικού της λόγου μας παρασύρει στις πολλαπλές αποχρώσεις του, στη Σύρο του 19ου αιώνα και στην ρομαντική και γεμάτη έρωτα, πάθη κι αμαρτήματα ιστορία των τριών γενεών της οικογένειας που πρωταγωνιστεί στις σελίδες του, της οικογένειας Βονασέρα. 

    Με περιγραφές μυσταγωγικές -είναι από τα στοιχεία που λατρεύω στη γραφή της συγγραφέως!- θαυμάζουμε τον τόπο και μεταφερόμαστε σ’ αυτόν κατανοώντας το κοινωνικοπολιτικό ανάγλυφο της εποχής με τις διαφορές πλούσιων και φτωχών να είναι ευδιάκριτες. Βιώνουμε, ήδη από τις πρώτες αράδες του, ποικίλα συναισθήματα με την αφήγηση να ξεκινά στη Σύρο του 1841 και στην μυστηριώδη άφιξη δύο αντρών, του Ρήγα και του Διαμιανού, οι πράξεις των οποίων παρακινούμενες από το πάθος μα και τον εγωισμό, απ’ το καλό μα και το κακό που φέρει η ψυχή τους επηρεάζουν τις ζωές των ίδιων μα κυρίως των απογόνων τους. 

     Ένα τραγικό μυστικό ενώνει τους δύο τόσο αταίριαστους στο φαίνεσθαι και κυρίως στο είναι άντρες: ο Ρήγας ρωμαλέος μα με συνείδηση, αντιπροσωπεύει το φως, την αγάπη, το καλό ενώ ο Δαμιανός λιανός με αγγελική όμως μορφή και με ψυχή σκοτεινή κι αδίσταχτη το σκοτάδι, το μίσος και το κακό. Όταν φτάνουν στο νησί προσπαθούν να κατακτήσουν ένα κομμάτι ζωής σ’αυτό. Δουλεύουν ως χτίστες και πιάνουν δουλειά στο αρχοντικό του Βονασέρα. 

     Λίγο καιρό μετά ο Ρήγας ερωτεύεται τη Ζαμπία, μια παθιασμένη γυναίκα, και ο Δαμιανός προσεγγίζει την άμαθη στον έρωτα κόρη του άρχοντα Δομένικου Βονασέρα με μόνο σκοπό του να σφετεριστεί τα πλούτη της και να αποκτήσει δύναμη. Μέσα στους γάμους τους κυριαρχεί το πάθος, ο έρωτας, το ψέμα, τα ένοχα μυστικά που σαν αόρατες κλωστές ενώνονται και με τις ζωές των απογόνων τους...

   Μαρία, Δομήνικος, Λουκρητία, Λορέντζος ονόματα, πρόσωπα και ιστορίες που παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια ατμοσφαιρική ιστορία με το Καλό και το Κακό να συνεχίζουν την αέναη πάλη τους και τον Έρωτα να οδηγεί τελικά σε μονοπάτια λουσμένα από το εκτυφλωτικό φως της δικαίωσης... 

     Πάθη λοιπόν! Αυτά καθοδηγούν τους ήρωες. Πάθη και μυστικά! Με το μεγαλύτερο όλων να το κρατά ο γερο-Δομένικος Βονασέρας. ένα μυστικό που συνδέει ερήμην τους τα πρόσωπα των τριών γενεών και που σταδιακά θα τα οδηγήσει στο λυτρωτικό φινάλε!

Καβαφικοί φόνοι-Θοδωρής Παπαθεοδώρου

      Οι «Καβαφικοί φόνοι» του Θοδωρή Παπαθεοδώρου είναι ένα καθηλωτικό αστυνομικό μυθιστόρημα με την πλοκή του να κινείται γύρω από το έργο του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή, Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, κάτι που καθιστά το βιβλίο ένα ξεχωριστό ανάγνωσμα καθώς στις σελίδες του συνδυάζονται επιτυχώς το μυστήριο, η δράση και οι ανατροπές του Αστυνομικού είδους με την ατμόσφαιρα και τους συμβολισμούς της Ποίησης.

  

       Οι δύο κεντρικοί ήρωές του, ο ντεντέκτιβ Νίκος Μάντης και ο καθηγητής Ιστορίας Δαρείος καλούνται να λύσουν το μυστήριο που καλύπτει ο θάνατος της υπερήλικης, λάτρης του ποιητή και με καταγωγή απ’ την Αλεξάνδρεια, Πανδώρας Καλλέργη. Ο Μάντης αναλαμβάνει την υπόθεση ύστερα από ένα ανώνυμο ηλεκτρονικό μήνυμα και, με δέλεαρ το ποσό που του προσφέρεται, καλείται να απαντήσει στο ερώτημα: αυτοχειρία ή φόνος ; 

        Όταν φτάνει στο χώρο όπου βρέθηκε νεκρή η Πανδώρα Καλλέργη διαπιστώνει πως όλα αποπνέου Καβάφη: το σαλόνι του σπιτιού της είναι μια πιστή απομίμηση του σαλονιού του ποιητή απ’το σπίτι του στην Αλεξάνδρεια ενώ δυο ποιήματά του βρίσκονται δίπλα στη νεκρή.  Έτσι έρχεται σε επαφή με τον καθηγητή, η συμβολή του οποίου είναι καταλυτική καθώς ο Δαρείος είναι ο πλέον κατάλληλος να αναλύσει το καβαφικό έργο. 

     Η μία θεωρία διαδέχεται την άλλη κι ενώ είναι έτοιμοι ελλείψει στοιχείων να αποφανθούν πως πρόκειται για αυτοκτονία, οι δυο φόνοι που ακολουθούν τους βεβαιώνουν πως πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο που ακολουθεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο: ‘’υπογράφει’’ τις δολοφονίες αφήνοντας δίπλα στα θύματά του κάποιο ποίημα του Καβάφη. 

     Κι έτσι η έρευνα παίρνει άλλη τροπή. Ο Μάντης και ο Δαρείος ξεψαχνίζουν τα ημερολόγια της Καλλέργη, αναλύουν τα ποιήματα και προσπαθούν να καταλάβουν την επιλογή αυτών και την μεταξύ τους σύνδεση. 

     Ποιος κρύβεται πίσω απ’ τους φόνους; Και ποιο είναι το κίνητρό τους; Η εκδίκηση; Το οικονομικό όφελος; Και, αλήθεια, τι ρόλο παίζει η κλειστή λέσχη της Ιθάκης, μια ποιητική λέσχη που προστάτευε και προωθούσε το έργο του Καβάφη και που ιδρύθηκε και χρηματοδοτούνταν απ’ την εκλιπούσα;

Στον βυθό κάνει... φαγούρα- Αυγή Βάγια

     Το καλοκαίρι είναι εδώ και το νέο βιβλίο της Αυγής Βάγιας, «Στον βυθό κάνει... φαγούρα», φιλοξενεί στις χρωματιστές, ζωηρές, βγαλμένες σαν από ακουαρέλα σελίδες του, μια όμορφη, ιδιαίτερη, δροσερή και με άρωμα καλοκαιριού ιστορία. Μια ιστορία στην οποία η φιλία, η συνεργασία, η μεταμέλεια μα και ... η πονηριά ταράσσουν το βυθό και προκαλούν  ‘’φαγούρα’’, προβληματισμό, γέλιο, μπουρμπουλήθρες και ανακούφιση στον μικρό αναγνώστη που θα θελήσει να βουτήξει σ’ αυτή. 

Τώρα, ποια είναι η ιστορία του; 

Ε, ας την πούμε με έναν πιο ποιητικό -θα έλεγα- τρόπο!

Στης Μεσογείου τα νερά

μια μέρα ξαφνικά

η θάλασσα η χρωματιστή

άλλαξε μορφή.

Τα ψάρια ‘χασαν τη χαρά

και το αλάτι το πολυυυύ

τους κόλλησε στο κορμί.

Τότε Φαγούρα ξέσπασε τρομερή,

με τα ψάρια να παραληρούν,

να ξύνονται παντού

και για βοήθεια να εκλιπαρούν.

                             Χταπόδια πονηρά 

                         εκμεταλλεύτηκαν τη συμφορά

                              κι άρχισαν να ξύνουν δυνατά

                        με τα πλοκάμια τα χοντρά 

                      ζητώντας ανταλλάγματα πολλά.

Η γέφυρα των μυστικών-Jennifer Donnelly

     «Η γέφυρα των μυστικών» της Jennifer Donnelly είναι ένα απολαυστικό βιβλίο εποχής  γεμάτο ανατροπές, μυστήριο και ήρωες που οδηγούν τον αναγνώστη εντέχνως και με τρόπο άκρως ενδιαφέρον στη λύση της αστυνομικής υπόθεσης που φιλοξενείται στις 560 σελίδες του.        Η συγγραφέας της αγαπημένης τριλογίας ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΙ, με τις λιτές και όμορφες περιγραφές της μας μεταφέρει στη Νέα Υόρκη του 19ου αιώνα, με τις ανισότητες στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο να πρωταγωνιστούν και να διαμορφώνουν την εξέλιξη της υπόθεσης που διακατέχεται, μεταξύ άλλων, από ατμόσφαιρα μα και ρομαντισμό.

     Η Τζο, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας, είναι δεκαεφτά χρονών και μέσα στον επόμενο χρόνο θα παντρευτεί έναν πλούσιο αριστοκράτη που της έχουν επιλέξει και που αρμόζει στην τάξη της να έχει για σύζυγο. Τι κι αν η επιθυμία της είναι άλλη; Τι κι αν θέλει να γίνει δημοσιογράφος; Το πρωτότοκο της κοινωνικής της τάξης άλλα ορίζει κι εκείνη οφείλει να το τηρήσει. 

      Όμως η ζωή της δέχεται την πρώτη ανατροπή, ο πατέρας της, Τσάρλς Μόντφορτ, ένας από τους πλουσιοτέρους άντρες της  Νέας Υόρκης, βρίσκεται στο γραφείο του σπιτιού του νεκρός, με το όπλο του να εκπυρσοκροτείται την στιγμή που το καθάριζε. Συναντήσεις και λόγια που τυχαία φτάνουν στα αυτιά της της γεννούν ερωτήματα. Ήταν όντως ατύχημα ο θάνατος του πατέρα της; Τα ερωτήματα θέλουν απαντήσεις. Κι έτσι η Τζο αρχίζει να ερευνά τα αίτια του θανάτου του Τσαρλς. 

     Κατά την διάρκεια της έρευνας θα συναντήσει τον Έντι, ένα νεαρό δημοσιογράφο, όπου θα γίνουν δίδυμο και θα αντιμετωπίσουν όλες τις προκλήσεις. Στοιχείο το στοιχείο θα ‘ρθει κοντά σε μια ιστορία που αγαπημένα πρόσωπα θα χάσουν την θέση στην καρδιά της καθώς αμαρτίες του παρελθόντος και του παρόντος θα την σοκάρουν. Όσο η έρευνα θα προχωρά η Τζο θα ανακαλύπτει και την άλλη όψη της Νέας Υόρκης: φτώχεια, εγκληματικότητα, πορτοφολάδες, πορνεία.

      Κι όσο τα βλέπει και τα  βιώνει όλα αυτά τόσο θα απομακρύνεται απ’ την παλιά ασφαλή ζωή της, τόσο θα έρχεται πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου,  στον έρωτα και στην ελευθερία...

      Ένα βιβλίο που, αν και αντιλήφθηκα σχετικά γρήγορα για το ποιος ήταν ο εγκέφαλος όλων, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον με την εξαιρετική πλοκή του. Η ροή του είναι γρήγορη, οι διάλογοι πιστικοί, οι ήρωες απτοί με αγαπημένες για εμένα την Τζο και την Φέι. η ιστορία της δεύτερης είναι εξίσου δυνατή και παίζει καταλυτικό ρόλο στην πλοκή. Στα πρόσωπά των δύο κοριτσιών συγκεντρώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα με την επιθυμία του ατόμου για ελευθερία να είναι παρούσα, μια αντίθεση που μ' άρεσε πάρα πολύ...

      «Η γέφυρα των μυστικών» της Jennifer Donnelly κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα! 

       Διαβάστε το! Θα σας κρατήσει υπέροχη συντροφιά!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία Συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: «Η γέφυρα των μυστικών» 

Συγγραφέας: Jennifer Donnelly

Μετάφραση: Μαρία Ρόζα Τραϊκόγλου

Εκδ.:  Διόπρα

Ημερ.Εκδ.: 20/022019

Σελ.: 560

Δήμητρα Κωλέτη