Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

Το παράθυρο της Νεφέλης-Σπύρος Πετρουλάκης

     «Το παράθυρο της Νεφέλης» του Σπύρου Πετρουλάκη είναι ένα κοινωνικό δράμα, βασισμένο όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο σε πραγματικά γεγονότα, που καθηλώνει και σοκάρει τον αναγνώστη με τη σκληρή θεματολόγια που συναντά στις σελίδες του. 
      Ο συγγραφέας με γλώσσα απλή, χωρίς να χρησιμοποιεί βαρύγδουπες εκφράσεις, και εναλλασσόμενη αφήγηση (αναδρομική-πραγματικός χρόνος) μας μιλά για την αρπαγή της κεντρικής του ηρωίδας, της δίχρονης Ιωάννας, από το Νυδρί της Λευκάδας τον Αύγουστο του 1996, ένα γεγονός γροθιά στο στομάχι που ομολογώ πως μ’ έκανε να κοντοσταθώ και να σκεφτώ αν μπορώ -όχι αν θέλω!-να συνεχίσω την ανάγνωση καθώς το θέμα του βιβλίου ήταν ψυχοφθόρο και στενάχωρο για εμένα. Τελικά πήρα ανάσα, το άφησα για μια μέρα στην άκρη κι έπειτα συνέχισα την ανάγνωσή του καθώς η απορία για το τι έγινε μ’αυτό το παιδί όλο και κέρδιζε χώρο στη σκέψη μου. 
     Τα χρόνια που ακολούθησαν για την μικρή Ιωάννα που πλέον θα την αποκαλώ Νεφέλη, όπως εξάλλου την ονόμασαν ο Γιάννης και η Ματίνα, οι άνθρωποι που την άρπαξαν από την οικογένεια της ώστε να καλύψουν το κενό της άτεκνης κοινής ζωής τους, είναι ήρεμα γεμάτα φροντίδα και τρυφερές αγκαλιές. Όλα αυτά όμως μέχρι την απρόσμενη εγκυμοσύνη της Ματίνας, τότε που η Νεφέλη χάνει το ενδιαφέρον της μαμά της, τότε που αφήνεται σε μια γωνιά σαν περιττό-παρίσακτο αντικείμενο, τότε που η μικρούλα θα ‘ρθει αντιμέτωπη με την κακοποίηση, την αδιαφορία και την ωμότητα... τότε που τα δάκρυα θα υγράνουν τα φωτεινά της μάτια: «...από το σκυμμένο κεφάλι τα δάκρυα έσταζαν κάτω στη γη, στο προαύλιο του σχολείου... Δάκρυα που γύρευαν να εισδύσουν στο σκληρό τσιμέντο και να το διαλύσουν μεμιάς. Κι έπειτα να περάσουν στο χώμα, να το μουσκέψουν, να το ποτίσουν, ώσπου να φυτρώσει ένα δέντρο τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να σκεπάσει όλο τον κόσμο. Και τον ουρανό με τ’ αστέρια του. Κι από τα κλαδιά του δε θα έβγαιναν άνθη και φύλλα παρά μόνο παιδικοί αναστεναγμοί. Αναστεναγμοί και θλίψη. Θλίψη και πόνος. Όλος ο πόνος που έκρυβε μέσα της αυτή η τοσηδά ψυχούλα» (σελ. 116).  
     Το ταλέντο της στη ζωγραφική θα αποτελέσει διέξοδο σ’ όλη αυτή την σκληρή κατάσταση που βιώνει. Με όπλο τα πινέλα και τα χρώματά της θα φτιάξει παράθυρα, παράθυρα που η θέασή τους θα της χαρίσει ανθρώπους στηρίγματα ζωής, αποχρώσεις αισιοδοξίας μα και σκιές ανατροπής, βίας και σκληρότητας... κάπου στο βάθος θα αχνοφαίνονται η τύχη, η Μοίρα, η λύτρωση... και η επανένωση; 

     Ένα βιβλίο που καθηλώνει, συγκινεί και κάνει τον αναγνώστη να βιώσει έντονα τα συναισθήματα των ηρώων. Το χιούμορ που υπήρχε σε αρκετά σημεία ήταν ευπρόσδεχτο καθώς αποφόρτιζε την σκληρή αυτή ιστορία. Αγαπημένη ηρωίδα η Αντιγόνη: με τέτοια ψυχή, τέτοια δύναμη οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά, κι όταν γίνεται αντιληπτή η όποια μορφή κακοποίησης που μπορεί να υφίστανται να αντιδρούμε με τον τρόπο που αντέδρασε και εκείνη. 
     Διαβάστε το...!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το παράθυρο της Νεφέλης
Συγγραφέας: Σπύρος Πετρουλάκης
Εκδ.: ΜΙΝΩΑΣ
Ημερ.Επανεκδ.: Σεπτέμβρης του 2018
(1η εκδ. Σεπτέμβρης του 2014) 

Σελ.: 496





Δήμητρα Κωλέτη

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019

Το αγόρι της Φλάνδρας-Gilbert Sinoue

     «Το αγόρι της Φλάνδρας» του Sinoue είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής που το διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον καθώς η πλοκή του ήταν ανατρεπτική με τους ήρωες να με μεταφέρουν στην Φλάνδρα του Μεσαίωνα.

      Το αγόρι της Φλάνδρας, ο Γιαν, μαθητεύει δίπλα στον σπουδαίο ζωγράφο Βαν Άικ. Ο Γιαν είναι ορφανός κι ο ζωγράφος που τον έχει αναλάβει από τότε που τον εγκατέλειψαν στην εξώπορτά του του διδάσκει τα μυστικά της τέχνης του. Τα χρώματα, τα λάδια και τα πινέλα μαζί με τα καράβια που εκείνη την εποχή ρίχνονται στη θάλασσα για να ανακαλυφθούν νέες χώρες  είναι για τον Γιαν όλος του ο κόσμος. Ξαφνικά όμως αυτός ο κόσμος θα διασαλευτεί καθώς η μια δολοφονία μετά την άλλη θα προκαλέσει αναστάτωση και ερωτήματα μιας κι όλοι οι δολοφονηθέντες είναι πρώην μαθητές του Βαν Άικ. Μήπως κινδυνεύει και ο Γιαν;
       Ένας φαύλος κύκλος μόλις έχει ανοίξει.
     Όταν θα βρεθεί νεκρός κι ο Βαν Αικ τότε η ζωή του παιδιού θα πάρει νέα τροπή. Ανοιχτά πλέον θα μπει κι ο ίδιος στο στόχαστρο των δολοφόνων που θέλουν να εξαφανίσουν ό,τι είναι προοδευτικό και απειλεί την δική τους κοσμοθεωρία. Γιατί έχουν μπει στο στόχαστρο οι ζωγράφοι και οι προοδευτικοί της Φλάνδρας και της Ιταλίας; Ο σκοταδισμός της εποχής τι ρόλο θα παίξει; 
     Ερωτήματα που μαζί με τον Ίντελσμπατ, τον άνθρωπο που εκείνη την περίοδο στάλθηκε για να πάρει πίσω τον χάρτη που απεικόνιζε τους θαλάσσιους δρόμους των ποντοπόρων Πορτογάλων τον οποίο είχε κλέψει ο Βαν Αικ για λογαριασμό του Δούκα του, θα προσπαθήσουν να τα απαντήσουν και να αποκαλύψουν τους συνωμότες που ο σκοταδισμός τους βάζει σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων του φωτός και της Αναγέννησης...
  
     Διαβάστε το...! Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ εποχής που θα σας καθηλώσει!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το αγόρι της Φλάνδρας
Συγγραφέας: Gilbert Sinoue 
Μετάφραση: Βασιλική Κοκκίνου
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ.Εκδ.: Οκτώβρης 2000
Σελ.: 363

Δήμητρα Κωλέτη

Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Το Παλιόπαιδο-Αγγελική Δαρλάση

     «Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας»: με αυτά τα λόγια η Αγγελική Δαρλάση ξεκινά την ιστορία του ‘’Παλιόπαιδιου’’, ενός παιδιού που μεγαλώνει με έναν απόντα πατέρα, με τα λιγοστά τραγούδια της άρρωστης μητέρας να του ομορφαίνουν κάπου κάπου την μοναχική και θλιμμένη ζωή του, με λίγα χάδια και ακόμα λιγότερα φιλιά, ενός παιδιού που στερείται το συναίσθημα.
     Το παλιόπαιδο είναι ένα παιδί φτωχό, με ρούχα ξένα πάνω του, ένα κοντό παντελόνι, ένα φαρδύ παλτό που το σκούρο χρώμα του ενίσχυε το θλιμμένο είναι του, και που όταν ακούει τη μητέρα του να του λέει πως «Όταν αυτό το παλτό θα σου κάνει, θα πει πως ήρθε η ώρα να γίνεις κι εσύ... Κάποιος. Κι ευτυχισμένος!» στρέφει το βλέμμα του στα αστέρια και αναρωτιέται: Πώς θα μπορούσε να γίνει κάποιος... κι ευτυχισμένος; Και πού όντας φτωχός;
     Είναι ένα παιδί που ξεχάστηκε το όνομά του και που όλοι πλέον το φωνάζουν παλιόπαιδοένα προσωνύμιο που το απέκτησε γιατί κάποτε έκλεψε λίγο ψωμί για να χορτάσει την πείνα του και ένα ζευγάρι κάλτσες για να ξεγελάσει τις κρύες νύχτες. Όλοι το φωνάζουν παλιόπαιδο γιατί είναι το πιο φτωχό, το πιο θλιμμένο από τα υπόλοιπα φτωχά, παραγκωνισμένα και θλιμμένα παιδιά της φτωχογειτονιάς του, μιας φτωχογειτονιάς στην οποία τα παιδιά συγκροτούν συμμορίες με ορισμένες από αυτές να μην είναι και τόσο αθώες αφού τα μέλη της που βρίσκονται υπό την προστασία και τις διαταγές του αρχηγού ληστεύουν ανθρώπους στους δρόμους. Σε μια τέτοια συμμορία θα μπει και το Παλιόπαιδο, άλλωστε θέλει να ανήκει κι εκείνος σε μια ομάδα, θέλει να ξεφύγει από την μοναξιά... 

''Το παιδί, ο άνθρωπος το μόνο που χρειάζεται, το μόνο που του οφείλουμε είναι χείρα βοηθείας και αισθήματα, αυτά θα το τραβήξουν από το σκοτάδι της μοναξιά, της θλίψης, του παραγκωνισμού... θα του δείξουν το δρόμο για τον αυτοσεβασμό και την ευτυχία. ''

      Όταν ο αρχηγός θα του θέσει μια αποστολή δίνοντάς του ένα όπλο, αυτό με την βοήθεια ενός φωτισμένου ανθρώπου που συναντά στο δρόμο θα γίνει στα χέρια του βιολί, μουσική, ελπίδα... και τότε τα αστέρια στον ουρανό περήφανα και υπέρλαμπρα θα δείξουν στον Φελίξ -αυτό είναι το όνομά του!- μια νέα ομάδα που θα τον βγάλει από την θλίψη, την μοναξιά και θα τον κάνει Κάποιο! Κι ευτυχισμένο!