Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Ευχές για τη νέα χρονιά από τον συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο!

Τα κάλαντα – Νικηφόρος Λύτρας (1872)
    Να θυμόμαστε πάντα πως: Δεν υπάρχει μάταιο γεγονός. Δεν υπάρχει ανώφελη μέρα. Δεν υπάρχει ανώφελη δοκιμασία. Δεν υπάρχει ανώφελη σχέση. Δεν υπάρχει ανώφελη πράξη. Όλα συμβαίνουν για να μαθαίνουμε κι όλα αντιμετωπίζονται πιο εύκολα με την Αγάπη! 



Δημήτρης Βαρβαρήγος

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Ευχές για τη νέα χρονιά από την συγγραφέα Φιλομήλα Λαπατά!

Ανάμνηση των Χριστουγέννων – Antonio Garcia y Mencia

     Όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω-ωριμάζω τόσο και περισσότερο αντιλαμβάνομαι πως η πιο οικεία και δυνατή απ' όλες τις σχέσεις μας, και η μόνη που τελικά δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε, είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας. Λίγο περισσότερη αγάπη, λοιπόν, για τον εαυτό μας, για εμάς τους ίδιους! 
        Μια καλή και γενναιόδωρη χρονιά 2019. 





Φιλ0μήλα Λαπατά

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Συζητώντας με την συγγραφέα Αυγή Βάγια!


   Κουραμπιές Γιεσγιές! Ένα αγαπημένο βιβλίο! Η δημιουργός του Αυγή Βάγια απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας μιλά, μεταξύ άλλων, και για τον γλυκό κι αγαπητό, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ήρωά της. 
       Έχοντας για φόντο την μαγεία των Χριστουγέννων, διαβάζοντας την ακόλουθη συνέντευξη, για την οποία την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο της ώστε να πραγματοποιηθεί, θα έρθετε λίγο πιο κοντά στο έργο και την προσωπικότητά της Αυγής Βάγιας
         Διαβάστε την...!

1. Ρώτησα την βιβλιοπώλη μου να μου προτείνει ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο και ο Κουραμπιές Γιεσγιές, αν και είναι η δεύτερη χρονιά κυκλοφορίας του και νέες εκδόσεις έχουν προστεθεί στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ήταν η πρότασή της! Δυο χρόνια μετά συνεχίζετε τις παρουσιάσεις σε σχολεία. Ο Γιεσγιες αποδειγμένα έχει αγαπηθεί! 
Περιγράψτε μας αυτό το ταξίδι του Γιεσγιές. Περιγράψτε μας το συναίσθημά σας ως δημιουργός του!

Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την συνέντευξη και για τα καλά σας λόγια. Δεν φαντάζεστε πόσο με συγκινεί η αγάπη που εισπράττω από τα παιδιά μέσα από τον Κουραμπιέ. Φαίνεται πως αυτός ο μικρούλης ήρωας έχει αναπτύξει δεσμούς συναισθηματικούς με το αναγνωστικό κοινό του! Στις παρουσιάσεις μου με συνοδεύει πάντα ένας μεγάλος ψεύτικος Γιεσγιές που τα παιδιά αντιμετωπίζουν σαν αληθινό! Από κάθε άποψη το ταξίδι του πρώτου μου αυτού βιβλίου είναι μοναδικό. Μου δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να «μπω» και πάλι στα σχολεία που τόσο αγαπώ και να κάθομαι σταυροπόδι στο πάτωμα με τα παιδιά, για να ακούσω όλα αυτά τα φανταστικά και απίθανα που έχουν να μου πουν. Την ίδια στιγμή με κάνει να νιώθω φοβερή ικανοποίηση ότι το βιβλίο μου κάτι αφήνει στα παιδιά, ο, τι και αν είναι αυτό για το καθένα. Νιώθω πολύ περήφανη που δημιούργησα έναν ήρωα που αγγίζει παιδικές καρδιές και  ‘μιλάει’ στην συναισθηματική γλώσσα των παιδιών. 

2. Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε την  ιστορία του Κουραμπιέ Γεσγιες;

Η αφορμή ήταν μια στιγμούλα καθημερινή με τα δικά μου παιδιά. Σε αυτές τις απλές και τυχαίες στιγμές συνήθως συμβαίνουν τα «μεγαλύτερα» πράγματα. Αυτό συνηθίζω να λέω και στα παιδιά μου με την ελπίδα  να μάθουν στη ζωή τους να εκτιμούν και να αξιολογούν το παρόν τους.

3. Ο Κουραμπιές μιλά στα παιδιά για την Διαφορετικότητα και την σπουδαιότητα της Αυθεντικότητας του κάθε ατόμου. Σε ένα επόμενο βιβλίο σας για ποιο θέμα θα θέλατε να μιλήσετε στους μικρούς αναγνώστες;

Το τι πραγματεύεται στο επόμενο βιβλίο μου που είναι στα σκαριά σας το κρατάω έκπληξη. Ωστόσο, οι θεματικές που με ελκύουν είναι ανεξάντλητες και έχουν να κάνουν με μηνύματα που με απλά λόγια απευθύνονται σε παιδικά μάτια, χέρια και αυτιά. Που μεταφέρουν ουσιαστικά μηνύματα, με σωστά ερεθίσματα και όμορφες εικόνες. 

4. Ο καθένας ξεχωριστά και σύμφωνα με τις δικές του προσλαμβάνουσες ορίζει τι είναι Χριστούγεννα. Για εσάς τι είναι η γιορτή των Χριστούγεννα;

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Ιρένα Σέντλερ-Gilbert Sinoue

     Η πένα του Ζιλμπέρ Σινουέ στο νέο του πόνημα καταπιάνεται με την ιστορία της Ιρένα Σέντλερ, μιας σύγχρονης ηρωίδας που κατόρθωσε να σώσει από το γκέτο της Βαρσοβίας κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου 2.500 Εβραιόπουλα. Η Ιρένα με κίνδυνο της ζωή της απομάκρυνε από την εξαθλίωση και τον βέβαιο θάνατο τα παιδιά χαρίζοντάς τους ασφάλεια στις ανάδοχες οικογένειες που τα αναλάμβαναν, χαρίζοντάς τους την ίδια την ζωή...

     Η αφήγηση ξεκινά με μια συγκινητική σκηνή και με δυο λόγια από το στόμα της 98χρονης Ιρένα, λόγια που αποδεικνύουν τον Ανθρωπισμό της και το ψυχικό της εύρος. Σ’ αυτή την σκηνή η εγγονή μιας Εβραιοπούλας που έσωσε από το γκέτο την επισκέπτεται στο γεροκομείο για να της εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, της πιάνει το χέρι και της ψιθυρίζει: «Είστε μια ηρωίδα, κυρία, μια μεγάλη ηρωίδα». Εκείνη συνοφρυώνεται και της απαντά: «Μην το λέτε αυτό. Οι ήρωες δεν νιώθουν καμιά ενοχή. Η δική μου με κατατρώει». Και ο διάλογος συνεχίζεται με την τελική απάντηση της Ιρένα στο ερώτημα: «Ενοχή; Εσείς; Μα γιατί;»  να κάνει τον αναγνώστη να χαμηλώνει τα μάτια από σεβασμό προς σε μια τέτοια αλτρουιστική και ταπεινή φυσιογνωμία «Νιώθω ένοχη...» μουρμουρίζει με τα μάτια καρφωμένα σε ένα αόρατο σημείο «...επειδή δεν έσωσα περισσότερα παιδιά».
      Και μ’ αυτά τα λόγια η μυθιστορηματική παρουσίαση των ενεργειών που έκανε η Ιρένα για να σώσει τα παιδιά ξεκινά...

     Κληρονομώντας την φιλευσπλαχνία του γιατρού πατέρα της που δεν δίσταζε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ασθενείς που έπασχαν από τύφο κι έχοντας στα αυτιά της την συμβουλή του Να θυμάται να αγαπάς η Ιρένα δουλεύοντας στην Κοινωνική Πρόνοια της Βαρσοβίας παίρνει κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες της τις εβραϊκές οικογένειες που ζουν στο γκέτο. Στην αρχή η βοήθεια που προσφέρεται αφορά τρόφιμα, λίγα χρήματα, υποστήριξη. Όσο ο καιρός όμως περνά, η εξαθλίωση μεγαλώνει, οι Εβραίοι χάνουν κάθε προνόμιο και η αρχική υποψία πως το Γ’ Ραιχ σχεδιάζει την εξόντωση του εβραϊκού λαού γίνεται σιγά σιγά βεβαιότητα, η βοήθεια παίρνει άλλη μορφή. Η ανάγκη να σωθούν τα παιδιά είναι επιτακτική. 

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Ο βιολονίστας-Κώστας Κρακάσης

     Τρεις άντρες, τρεις γενιές που μας παίρνουν από το χέρι και μας μεταφέρουν σε εποχές γεμάτες ανατροπές, πάθη, έρωτες και νοσταλγία... μας μεταφέρουν σε εποχές και συναισθήματα κεκαλυμμένα από την τέχνη της μούσας Ευτέρπης, την Μουσική.  

     Ο Ίων Δαγκλής, ένας καταξιωμένος βιολονίστας επισκέπτεται μετά από πολλά χρόνια την Αθήνα προκειμένου να παίξει στο Μέγαρο Μουσικής. Είναι μέρες Χριστουγέννων και βγαίνει μια βόλτα στους στολισμένους δρόμους της πρωτεύουσας. Όλα έχουν αλλάξει, τίποτα δεν θυμίζει την Αθήνα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας. τα κτήρια, οι δρόμοι και οι άνθρωποι ακολουθούν πλέον άλλους ρυθμούς, ρυθμούς που δυστυχώς έχουν παρασύρει στο διάβα τους την φυσιογνωμία της πόλης. Σε μια γωνιά της οδού Βουκουρεστίου μια ομάδα τριών παιδιών που παίζει μουσική θα γίνει η αφετηρία για να γυρίσει νοητά ο ήρωας στο παρελθόν, τότε που κι ο ίδιος έπαιζε μουσική στο δρόμο και που μέρες γιορτινές σαν κι αυτή γνώρισε τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της Αλκυνόης. 
     Γίνεται όμως και αφετηρία για να αρχίσει ο συγγραφέας τις εγκιβωτισμένες αφηγήσεις του στις οποίες οι ιστορίες του Ζέφη, του παππού του Ίωανα, και του Μιχαήλ, του πατέρα του, θα μας σεργιανίσουν στην Κωνσταντινούπολη των χαρεμιών και του Σουλτάνου, στην πολυπολιτισμική Αλεξάνδρεια, στην Βιέννη των τεχνών, στη ναζιστική Γερμανία του ’36, στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Αθήνα. Και οι τρεις άντρες θα ζήσουν πάθη, ιστορικές στιγμές και γεγονότα που θα διαμορφώσουν με πρωτεργάτη το μουσικό όργανο που εκφράζει την ψυχή τους, το βιολί, την ψυχοσύνθεσή τους και θα βαδίσουν σε μονοπάτια που θα οδηγήσουν τον αναγνώστη σε μια λυρική, ευαίσθητη και τρυφερή ιστορία.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Ο Γλεντζοφλέβαρος-Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη

     Οι άνθρωποι από παλιά προσπαθούσαν να ορίσουν τον χρόνο ώστε να γνωρίζουν πότε και ως πότε πρέπει να κάνουν τις εργασίες τους. Όσο περνούν τα χρόνια τα μέσα που χρησιμοποιούν για να μετρούν το χρόνο διαδέχεται το ένα τ’ άλλο... Ώσπου φτάνουμε τελικά στην κατασκευή του τροχού του χρόνου! Για να περιστρέφεται αυτός, ο μεγάλος και βαρύς τροχός, βάζουν να τον γυρνούν 12 παλικάρια και δεν είναι άλλα από τους Μήνες! Παλικάρια δυνατά, όμορφα, άλλα από αυτά ψηλά κι αδύνατα, κι άλλα κοντά και γεματούτσικα γύριζαν το καθένα τον τροχό του χρόνου για 30 ή 31 ημέρες. Και το έκαναν με μεγάλη χαρά γιατί αγαπούσαν πολύ τους ανθρώπους και τους ικανοποιούσε το γεγονός πως τους βοηθούσαν να κάνουν τις δουλειές τους, όταν έπρεπε!
      Υπήρχε όμως κι ένας μήνας που δεν συμπαθούσε καθόλου τους ανθρώπους. Δεν είναι άλλος από τον Φλεβάρη που η επιλογή των ανθρώπων να τον κουτσουρέψουν και να του δώσουν μόνο 28 μέρες από τον χρόνο τον θύμωνε και τον έκανε να νιώθει μειονεκτικά. Μειονεκτεί λοιπόν ο Φλεβάρης γιατί είναι κοντούλης, αδύναμος και κουτσός και γιατί οι άνθρωποι δεν τον υπολογίζουν και τον χλευάζουν αποκαλώντας τον Κουτσοφλέβαρο... 
     Λίγες μέρες πριν πάρει την θέση του στον τροχό του χρόνου φεύγει στεναχωρημένος και θυμωμένος μ’ όλη αυτή την αδικία και αρνείται πλέον να τον γυρίσει... Οι άλλοι Μήνες τον ψάχνουν με αγωνία, αν φύγει ο Φλεβάρης ο χρόνος θα σκαλώσει... Τον ψάχνουν κι όταν τον εντοπίζουν ακούν το παράπονό του: «Μια σταλιά μήνας είμαι... Λειψό μ’ αποκαλούν... Κοροϊδεύουν το μπόι και το κουτσό μου πόδι...».