Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων: Η σκιά του ανέμου - Carlos Ruiz-Zafon

      Το «Η σκιά του ανέμου» του Ruiz-Zafon Carlos, το πρώτο βιβλίο της τριλογία Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων, είναι ένα υπέροχο βιβλίο που εμένα με συνεπήρε μιας και στις σελίδες του υπήρχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος του και που με έκαναν να θαυμάσω και να αναγνωρίσω το ταλέντο του συγγραφέα. Μυστήριο, αγωνία, ατμόσφαιρα και ένας έρωτας τραγικός που ζητά την λύτρωση του μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια συνθέτουν την ιστορία της σκιάς του ανέμου που παρουσιάζεται με γρήγορη ροή και γραφή άκρως καλοδουλεμένη. Οι πινελιές χιούμορ που υπήρχαν με έκαναν να γελάσω απεγκλωβίζοντάς με έτσι από την αγωνία και την συγκίνηση που με αγκάλιαζε καθώς διάβαζα το κείμενο.  Ο συγγραφέας κατόρθωσε να με εντάξει στην ιστορία των ηρώων όπου μαζί μ’ αυτούς, και κυρίως με τον Ντανιέλ, προσπαθούσα να εξιχνιάσω την ζωή του Χουλιάν Καράξ στην Βαρκελώνη του εμφυλίου και του Παγκόσμιου πολέμου, που σαν το γαϊτανάκι ξετυλιγόταν μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων που βρίσκονταν στο επίκεντρο του τραγικού και άδοξου έρωτα του με την Πενέλοπε.
      Ο Carlos Ruiz-Zagon, όπως γράφει το βιογραφικό  σημείωμα, είναι πολυδιαβασμένος συγγραφέας και αναγνωρισμένος παγκοσμίως και δικαίως μιας και η γραφή του καθηλώνει!
      Είναι ένα βιβλίο που θα ήθελα να το δω στον κινηματογράφο μιας και η ανατρεπτική υπόθεση του, οι πολλές έντονες σκηνές καθώς και οι ήρωες του, ήρωες που μέσα από την άριστη σκιαγράφηση τους γεννούν άλλοτε την συμπάθεια και την οικειότητα και άλλοτε τον οίκτο και την απέχθεια μας, νομίζω πως θα δημιουργούσαν μια μαγευτική ταινία.
     Ένα αστυνομικό, ερωτικό, θρίλερ –ας το πω έτσι- που με εντυπωσίασε και που σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια του.......
Διαβάστε το…..!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Μια νύχτα του 1945 ο Ντανιέλ Σεμπέρε οδηγείτε από τον βιβλιοπώλη πατέρα του στο κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων, σε ένα χώρο που η συντεχνία των βιβλιοπωλών συγκεντρώνει τα βιβλία που κινδυνεύουν να χαθούν στην λήθη του χρόνου, σε ένα χώρο που όπως του λέει ο ίδιος είναι ιερός καθώς «Κάθε βιβλίο, κάθε τόμος που βλέπεις έχει ψυχή.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Η αηδονόπιτα - Ισίδωρος Ζουργός

Λιθογραφία του N.Charlet
Παιδιά παίζουν τον πόλεμο Ελλήνων και Τούρκων
      «Η αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζουργού είναι το τρίτο βιβλίο του που διαβάζω και πραγματικά το λάτρεψα ήδη από τις πρώτες του σελίδες! Πρόκειται για ένα αριστούργημα, ένα έπος στο οποίο το όνειρο της ελευθερίας και του έρωτα ενός φιλέλληνα Αμερικανού που καταφτάνει στην επαναστατημένη Ελλάδα τον φθινόπωρο του 1821 πρωταγωνιστεί και παρασύρει τον αναγνώστη μεταφέροντάς τον νοερά στην Σαλονίκη και στο λεηλατημένο σπίτι του Ασημάκη εφέντη, στον Όλυμπο και στο αρματολίκι καθώς και στο Μεσολόγγι και στην τραγική-ηρωική του Έξοδο την άνοιξη του 1826. Η αφήγηση, η οποία γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου σε α’ πρόσωπο, μέσα από το ημερολόγιο του Γκάμπριελ, και σε λίγα αλλά καίρια σημεία σε γ’ πρόσωπο, η πλοκή με τις ανατροπές που συναντάμε ακόμα και στις τελευταίες σελίδες, η ατμόσφαιρα καθώς και η χρονική περίοδος που τοποθετεί την υπόθεσή του, μια περίοδος που δεν την συναντάς πολύ συχνά στην λογοτεχνία και δη από σύγχρονους συγγραφείς, είναι τα στοιχεία αυτά που εμένα με κράτησαν αιχμάλωτη της ανάγνωσής του διατηρώντας το ενδιαφέρον μου, από τις πρώτες έως τις τελευταίες σελίδες, αμείωτο.
    Μόνο η λέξη Λογοτεχνία μπορεί να χαρακτηρίσει την αηδονόπιτα (=σαν κάτι όπως πίτα γεμάτη με όνειρα, γεμάτη με το άπιαστο, το χιμαιρικό) μιας και ο Ισίδωρος Ζουργός κατόρθωσε να με πάρει από το χέρι και να με τοποθετήσει στα γεγονότα που εξιστορεί σελίδα τη σελίδα και στους τόπους που αυτά διαδραματίζονται ζώντας έτσι την Ιστορία του Γένους και την ιστορία των ηρώων του, μια ιστορία που με συγκίνησε βαθιά και που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου για πάντα. Επιπροσθέτως η συνύφανση του μύθου και τον ιστορικών πεπραγμένων γίνεται με τρόπο τόσο έντεχνο, σε σημείο μάλιστα που ο αναγνώστης να μην διακρίνει πότε είναι μπροστά του η μια και πότε η άλλη ίνα αυτού του περίτεχνου υφαντού που ο συγγραφέας μάς χάρισε απλόχερα, φανερώνοντάς μας μ'αυτό τον τρόπο, για άλλη μια φορά, την δεινότητα του στον γραφτό λόγο!
       Η συνάντηση του Γκάμπριελ με την Λαζαρίνα, οι μάχες στις ντάπες του Μεσολογγίου, η σκηνή της Εξόδους τους, η θυσία του Κούρου στο Ιόνιο πέλαγος προκειμένου να εξημερώσει τον οργισμένο Ποσειδώνα είναι κάποιες από τις πολλές δυνατές άκρως κινηματογραφικές σκηνές που συγκράτησα και που βίωσα νοερά και εγώ μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, ήρωες που τους αγάπησα μιας και απέπνεαν περηφάνια, αρχοντιά αλλά και μελαγχολία. 
     Ο Ζουργός είναι ένας πραγματικός λογοτέχνης και «Η αηδονόπιτα» του είναι ένα άρτιο, καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό, αριστουργηματικό βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους!
             Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
             Διαβάστε το!


Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Στη σκιά της πεταλούδας:μυθιστόρημα για έναν αιώνα - Ισίδωρος Ζουργός

     Μετά το «Ανεμώλια», το βιβλίο με το οποίο πρωτογνώρισα συγγραφικά τον Ισίδωρο Ζουργό, το «Στη σκιά της πεταλούδας» είναι το δεύτερο του που πέφτει στα χέρια μου και αυτό που θα με κάνει να προσθέσω τον συγγραφέα στην λίστα μου με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστηκα από την γραφή του, που την βρήκα άκρως εκλεπτυσμένη-καλογραμμένη αλλά παράλληλα οικεία και γλαφυρή, απ’ την πλοκή του, η οποία μου γέννησε ήδη από τις πρώτες του σελίδες το ενδιαφέρον για τις ιστορίες των ηρώων του καθώς και από την αναδρομική αφήγηση, η γρήγορη ροή της οποία με κράτησε δέσμια, χωρίς να με κουράζει, σ’ όλη την υπόθεση του απολαυστικού αυτού βιβλίου, που αναπτύσσεται στις 648 σελίδες του (!). Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου, στο οποίο ο Ισίδωρος Ζουργός δεν σου γνωστοποιεί απλώς τα γεγονότα της Ιστορίας, που καλύπτουν μάλιστα έναν αιώνα, όπως υποδηλώνει και ο υπότιτλος(από την δράση των Κομιτατζήδων και τους Βαλκανικούς, στην Μικρασιατική Καταστροφή και στους Παγκόσμιους πολέμους έως τον Εμφύλιο, την Χούντα και την Μεταπολίτευση) αλλά σε εντάσσει σ’ αυτή μεταφέροντας σε νοερά μέσα από τις περιπέτειες και την ψυχοσύνθεση των ηρώων στο παλμό των γεγονότων. Περπατάς δίπλα στον Μάρκο, την Αννίκα, την Ζώικα και τον Ηλία (όλοι τους αγαπημένοι και άρτιοι ήρωες, ήρωες της διπλανής πόρτας!), νιώθεις τα συναισθήματά τους, μυρίζεις την γη που πατούν, μια γη γεμάτη ιδρώτα, αίμα και Ιστορία, αφουγκράζεσαι την εποχή και το κλίμα της. Δεν κοιτάς σαν απλός παρατηρητής-αναγνώστης αλλά γίνεσαι συμμέτοχος όλως όσων εξιστορεί.
     Βρήκα δυο μείον στοιχεία τα οποία και φυσικά είναι αμελητέα μπροστά στο σύνολο του έργου. Το ένα είναι η ανισότητα στην εξιστόρηση της ζωής της Ελένης Πολύζου σε σύγκριση μ’ αυτή του Μάρκου Χατζίδη, μιας και θα ήθελα να εστιάσει λίγο ακόμα και σε εκείνης, και το άλλο είναι το τέλος της ιστορίας των σύγχρονων ηρώων και συγκεκριμένα αυτό που ζήτησε η Ελένη από τον Μάρκο, όπου το θεώρησα υπερβολικό.
     Το συγγραφικό τέχνασμα του συγγραφέα με την πεταλούδα, η οποία εμφανιζόταν σαν προάγγελος κυρίως κακών μηνυμάτων, προσέδιδε στο κείμενο λυρισμό και ποιητική χροιά, κάτι που νομίζω χαρακτηρίζει την πένα του Ζουργού και που εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ. Η μελαγχολία, η συγκίνηση και η γνώση πως η μοίρα, το πεπρωμένο ή το κισμέτ -όπως θέλετε αποκαλέστε το- μάς ακολουθεί όπως η σκιά την πεταλούδα, η οποία όποια τερτίπια και αν επινοήσει προκειμένου να λοξοδρομήσει από αυτή και τις συμφορές της θα προϋπάρχει οδηγώντας έτσι την σκιά στα γραφόμενα, είναι διάχυτα στο κείμενο και συνοδεύουν τον αναγνώστη από την αρχή έως το τέλος του.

Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Διαβάστε το…..!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Έρως, Θέρος, Πόλεμος - Ευγενία Φακίνου

     Το «Έρως, θέρος, πόλεμος» της Ευγενίας Φακίνου είναι ένα βιβλίο που το διαβάζω για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν το 2003, πριν έντεκα ολόκληρα χρόνια, τότε ίσως να με είχε ενθουσιάσει τώρα όμως που οι αναγνωστικές μου απαιτήσεις έχουν αυξηθεί με το πέρασμα του χρόνου το εν λόγο βιβλίο θα το χαρακτήριζα μέτριο, μιας και η ιστορία που παρουσιάζεται αν και είναι συμπαθητική εντούτοις η αφήγηση και η γραφή του ήταν τόσο επίπεδη που δεν μου πρόσφερε την απαιτούμενη ατμόσφαιρα που αναζητώ σε κάθε βιβλίο που διαβάζω και δη ιστορικό. Η ροή είναι γρήγορη κάνοντας το έτσι ένα ευκολοδιάβαστο κείμενο ενώ οι χαρακτήρες του έχουν προσεγγιστεί επιφανειακά, κάτι που φυσικά ενοχλεί. Το πρώτο κεφάλαιο, στο οποίο αναφέρεται η παιδική ζωή της ηρωίδας στη ιταλοκρατούμενη Σύμη του 1919 ήταν το ωραιότερο  κομμάτι του κειμένου καθώς υπήρχε ατμόσφαιρα, λυρισμός και όμορφες περιγραφές. Το δεύτερο ήταν στην αρχή του ανιαρό και μόνο προς το τέλος του απέκτησε ενδιαφέρον. Στο τρίτο και τελευταίο η σκηνή του αποχαιρετισμού ήταν συγκινητική και όμορφα δοσμένη. Αν υπήρχε περισσότερη ανάλυση και εμπλοκή των ηρώων στο ιστορικό πλαίσιο που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, τότε ίσως να μου κέντριζε το ενδιαφέρον. 

Ένα συμπαθητικό έως μέτριο λοιπόν βιβλίο που διαβάζεται εύκολα.
Διαβάστε το….!

Λίγα λόγια για την υπόθεση: 

       Η Μαρία, κόρη βοσκών από την Σύμη, γεννιέται το 1919, μια εποχή που το μικρό νησί διαδηλώνει κατά των Ιταλών κατακτητών και διεκδικεί την ένωση του με την μητέρα Ελλάδα. Η τρίτη κόρη της Ελένης και του Σωτήρη επηρεασμένη από τα θαύματα που φτάνουν στην Σύμη, όπως ο ηλεκτρισμός, ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο, καθώς και από το έμφυτο ανήσυχο πνεύμα της, στα δώδεκα της, αρπάζει την ευκαιρία, που της δίνει μια μακρινή θεία της, εγκαταλείποντας τον μικρό τόπο της που της στερεί ακόμα και το όνειρο της μόρφωσης και μεταναστεύσει στην Αίγυπτο. Αφήνοντας όμως την Σύμη, θα αφήσει μαζί, εκτός από την οικογένειά της, την αθωότητα και την ανεμελιά της καθώς οι υποσχέσεις που της έδωσε η θεία της η Σταματία για μόρφωση, καλή ζωή και μια αξιοπρεπή δουλειά, αποδείχθηκαν όλες πλάνες.