Εραστές του φωτός - Κλαίρη Θεοδώρου

     Πάμε να μιλήσουμε για τους Εραστές του φωτός της Κλαίρης Θεοδώρου! Καταρχήν πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο της συγγραφέως και η επαφή μου με την πένα της, που με κέρδισε από τις πρώτες κιόλας σελίδες, μόνο ενθουσιασμό και ευχάριστη έκπληξη μου προξένησε. Λυρισμός, αφηγηματικές τεχνικές, εξαιρετική χρήση της γλώσσας καθώς και σκηνές δοσμένες με ρεαλισμό και ατμόσφαιρα που ταξιδεύουν τον αναγνώστη στο παρελθόν, στην Ιστορία του και στην Τέχνη της φωτογραφίας, είναι κάποια από τα στοιχεία που συνάντησα στο μυθιστόρημα και που, μαζί με την ενδιαφέρουσα υπόθεσή του, με έκαναν να απολαύσω κάθε σελίδα του, κάθε αράδα του σ' αυτές.

     Η συγγραφέας χωρίζει σε δύο αφηγηματικούς χρόνους και τρόπους την αφήγηση, με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ενός κεφαλαιου να εναλλάσσεται με αυτή της τριτοπρόσωπης του επόμενου κεφαλαίου μεταφέροντας μας έτσι επιτυχώς από την δεκαετία του 1990 σ' αυτές του πρωτου μισού του 20ου αιωνα. 

     Στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση συναντάμε την Ελληνόπη μια νεαρή, ξεχωριστή κοπέλα που το φως παίζει με τα κόκκινα μαλλιά της, δημιουργεί ηλιοβασιλέματα και όνειρα εφηβικά. Η Ελληνόπη, με το ασυνήθιστο όνομά της, μας μιλά για το πως έφτασε στην απόφαση να αφήσει το χωριό της στην Καλαμάτα και να ανέβει στην Αθήνα ώστε να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών. Όλα δείχνουν πως έχει ταλέντο και καλλιτεχνική φύση. Ο ενθουσιασμός της για την πρωτεύουσα, τη σχολή και την φοιτητική ζωή είναι μεγάλος. Κάπου εκεί την περιμένει και το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Ο γοητευτικός καθηγητής της θα την οδηγήσει στα μονοπάτια του έρωτα, μονοπάτια όμως που δυστυχώς διαβαίνοντάς τα θα την φτάσουν στην ταπείνωση, στον εξευτελισμό και στην αυτοκαταστροφή. Η ψυχή της τσαλαπατείται καθώς γίνεται υποχείριο ενός νάρκισσου και φιλήδονα ανθρώπου. Η απόπειρα αυτοκτονίας μετά από ένα σκληρό γεγονός θα την οδηγήσει πίσω στον τόπο της και σε έναν γάμο που θα την κάνει φυγά από την Καλαμάτα καθώς ο σύζυγος που επέλεξε είναι εν τέλει ψυχικά ασθενής και εμμονικός ως προς το πρόσωπό της. Η επάνοδος της στην Αθήνα θα την φέρει κοντά στην δεύτερη ηρωίδα του μυθιστορήματος, στην Άλμα.

Παλίρροια- Μαίρη Κωνσταντούρου

     Σε ένα νησί γεμάτο ψυχές που ζητούν ελευθερία και συμπόνια η παλίρροια φουσκώνει φέρνοντας μαζί της γεγονότα που παρασύρουν ήρωες και αναγνώστες του νέου βιβλίου της Μαίρης Κωνσταντούρου με τίτλο «Παλίρροια», σε νερά άλλοτε γαλήνια και ελπιδοφόρα κι άλλοτε πάλι σε ζοφερά και σκοτεινιασμένα. σε νερά που η κοινωνική αναλγησία, ο στιγματισμός και η έλλειψη συμπόνιας κυριαρχούν και κυκλώνουν τους ήρωες ενώ συγχρόνως, δυστυχώς, αντανακλούν τις σύγχρονές μας κοινωνίες.

     Ποβέλια το όνομα του νησιού το οποίο βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας και που η συγγραφέας επιλέγει να τοποθετήσει τους ήρωες της με την πλοκή να κινείται σε δύο χρόνους όπως ακριβώς και ο ρόλος που διατέλεσε το νησί μιας και κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, η Ποβέλια  χρησιμοποιήθηκε ως χωνευτήρι των θυμάτων της πανώλης που σάρωσε την Ευρώπη του 14ου αιώνα στέλνοντας στο θάνατο εκατομμύρια ψυχές ενώ στην σύγχρονη ιστορία της λειτούργησε από το 1922 και για κάποιες δεκαετίες ως άσυλο ψυχικά ασθενών.

      Η αφήγηση λοιπόν κινείται ανάμεσα σε δύο χρόνους με την Ρεμίνα, τον Βιτόριο, τη Δέσποινα, την Λουτσία και άλλους τροφίμους του ψυχιατρείου να μας μεταφέρουν στους ψυχρούς χώρους του ασύλου εκεί που η απάθεια, η αδιαφορία, η κοινωνική αναλγησία επιδεινώνει την κατάσταση των ασθενών. Μέσα σ’ αυτές τις ψυχρές συνθήκες κάποιοι γιατροί και νοσηλευτές αποτελούν εξαίρεση αφού σκύβουν με ανθρωπιά πάνω από τους ψυχικά νοσούντες, επιχειρούν να ταυτιστούν μαζί τους και κάνουν ότι είναι δυνατόν για να ακούσουν και να αφουγκραστούν το είναι του εκάστοτε ασθενή. Ο γιατρός Ντελασούντα, ο πρώην διευθυντής Κονταρίνι και η νοσοκόμα Τζιζέλα θα πιάσουν το χέρι των ασθενών τους και με νηφαλιότητα, συμπόνια και επαγγελματισμό θα αποτελέσουν όαση μέσα στην ψυχιατρική κλινική της Ποβέλιας και ειδικά την δεδομένη στιγμή που ο νέος διευθυντής Πινιόλο εφαρμόζει επικίνδυνα πειράματα στους τροφίμους αδιαφορώντας ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή πόσο μάλλον για την αξιοπρέπειά τους.