Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Συζητώντας με τον συγγραφέα Πασχάλη Πράντζιο!

   Με αφορμή την κυκλοφορία του πέμπτου μυθιστόρηματός του ο Πασχάλης Πράντζιος απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει το "Ξανάγινε τρεις...'' που κυκλοφόρησε στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
      Τον ευχαριστώ θερμά που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο του ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη! Για εμένα είναι μεγάλη τιμή και χαρά!
     Διαβάστε την λοιπόν... και ελάτε πιο κοντά στο έργο του συγγραφέα Πασχάλη Πράντζιου!

1. Το πέμπτο σας βιβλίο, το «Ξανάγινε τρεις…», θα αποκτήσει στα τέλη του Μάη μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Θα επιλέξω για απάντηση ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

Όσο ανόητο είναι να ξοδεύεις τον χρόνο σου με λάθος ανθρώπους, άλλο τόσο ανόητο είναι να κρύβεσαι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Φαντάζει στη σκέψη μου τραγικό να φτάνει η ώρα που ο χρόνος θα σε περάσει στην άλλη γραμμή, αυτή της μεταφυσικής, και συ να μην έχεις καταλάβει ποιος τελικά ήσουν σ’ όλη σου τη διαδρομή. Τι νόημα έχει να τρέχει κανείς παράλληλα ή και μακριά από τα προβλήματά του; Μοιάζει σαν να κυνηγάς τη σκιά σου μια ολόκληρη ζωή, μπορείς να τη φτάσεις; Είναι σαν να βάζεις τις δικές σου ανάγκες σε δεύτερη μοίρα και να προσπαθείς να γίνεις κάποιος που δεν είσαι. Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε δέσμιοι του παρελθόντος μας, απ’ αυτό προσπαθούμε να κρατηθούμε.

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Μια τυχαία στιγμή. Ένα τελευταίο Σαββατόβραδο του Οκτώβρη που αλλάζει η ώρα, παρέα με το φίλο μου, το Γιάννη, στο σπίτι. Η αλλαγή της ώρας από τέσσερις να ξαναπηγαίνει τρεις, μ’ έκανε να γράψω στο κινητό μου τη φράση: «Ώρα τέσσερις ακριβώς. Ξανάγινε τρεις». Όλα ξεκίνησαν από τη συνειδητοποίηση της αόρατης αυτής ώρας. 

3. Στο οπισθόφυλλο του νέου σας βιβλίου ρωτάτε: Αν είχατε τη δυνατότητα για μία ώρα να κάνατε κάτι, το οτιδήποτε, και να μην μπορεί κανείς να αποδείξει ότι στον τάδε χρόνο κάνατε αυτό, ποιο θα ήταν; Εσείς, αλήθεια, τι απάντηση θα δίνατε στο εν λόγω ερώτημα; 

Μα, τη δίνω την απάντηση στο ίδιο το βιβλίο! Όλο το βιβλίο εκεί στηρίζεται κι επιπλέον είναι κι ένα ερώτημα που το θέτω κυρίως για να προβληματίσω τον αναγνώστη, να τον μπάσω στο παιχνίδι και να το σκεφτεί ο ίδιος.

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ‘’παραλάβουμε’’; 

Αποτελούν και για μένα κριτήριο αξιολόγησης ενός βιβλίου τα μηνύματα που υπάρχουν σ’ ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσής του. Ωστόσο, αν οι κεντρικοί ήρωες ενός μυθιστορήματος δεν μπορούν από μόνοι τους να περάσουν το μήνυμα που θέλουν στους αναγνώστες και χρειάζεται η παρέμβαση του συγγραφέα για να εξηγήσει, τότε… δεν είναι καλός ούτε ο συγγραφέας ούτε το βιβλίο! Ας μην τον υποτιμούμε τον αναγνώστη. Μπορεί να καταλάβει από μόνος του, δεν χρειάζεται να του το σερβίρουμε έτοιμο!

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Η άγνωστη δίπλα μου- Μαρία Κωνσταντούρου

    Ανατρεπτική, καθηλωτική, αγωνιώδης, ανατριχιαστική μα και συγκινητική, ανθρώπινη, ελπιδοφόρα και ευαίσθητη είναι «Η άγνωστη δίπλα μου» της Μαρίας Κωνσταντούρου! Στις σελίδες της οι άψογα σκιαγραφημένοι ήρωες, η απρόβλεπτη πλοκή, τα μηνύματα που περνά η Μαρία Κωνσταντούρου για τον αλτρουισμό, τον σεβασμό στο διαφορετικό, την δικαιοσύνη και την αγάπη προς όλα τα πλάσματα του κόσμου,  καθώς και τα εναλλασσόμενα συναισθήματα: αγωνία, γαλήνη, μυστήριο και λύτρωση, συνυφάνθηκαν άψογα από την πένα της συγγραφέως δίνοντας έτσι στο αναγνωστικό κοινό ένα μυθιστόρημα που τον καθηλώνει και τον φέρνει μπροστά σε μια ιστορία γεμάτη συναίσθημα και αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις. 
       Η υπόθεση του βιβλίου αρχίζει με την μετακόμιση της κεντρικής ηρωίδας, της Μελίνας, από την Αθήνα σε ένα ειδυλλιακό χωριό των Ιωαννίνων, το Αιθερικό. Η Μελίνα μην έχοντας κάτι να την κρατά στην απρόσωπη μεγαλούπολη παίρνει τα λίγα υπάρχοντά της και τους δυο αγαπημένους τετράποδους φίλους της και ανεβαίνει στο Αιθερικό με σκοπό να χτίσει μια νέα ζωή στην οποία θα συνυπάρχει η γαλήνη και η αναζωογόνηση της φύσης με τις ανθρώπινες σχέσεις που ευελπιστεί να φτιάξει στην κλειστή κοινωνία του χωριού. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό η υποδοχή που της επιφυλάσσει ο τόπος είναι ένα μυστήριο, ένα αίνιγμα….
       Ένα μυστήριο και ένα αίνιγμα... που αρχικά θα παραγκωνιστεί λόγω της ενασχόληση της Μελίνας με την διαμόρφωση του νέου της σπιτιού, της διοργάνωσης του κτηνιατρείου της αλλά και της ανάγκης της να έρθει κοντά με τους κατοίκους του Αιθερικού: την ρεαλίστρια Βαγγελίτσα, τον γλυκό και υπομονετικό Κώστα, την εμμονική Αναστασία, τον πικραμένο Λεωνίδα, τον εγκλωβισμένο στους συμβιβασμούς αλλά και ερωτεύσιμο Νότη καθώς και τον σκοτεινό και αινιγματικό Μάνο.
      Τα πρόσωπα αυτά θα γεμίσουν το σεντούκι της ψυχής της με αισθήματα αληθινής φιλίας, σεβασμού, υπομονής, έρωτα και πάθους. Α! και μυστηρίου....

      «Η άγνωστη δίπλα μου» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίου κοινωνικού-αισθηματικού περιεχομένου, με μια δόση μυστηρίου να διαχέεται στην ατμόσφαιρα από τις πρώτες κιόλας σελίδες του έως και το λυτρωτικό-συγκινητικό τέλος του, που, πραγματικά, απόλαυσα την ανάγνωσή του. Από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνιση της Η άγνωστη μπήκα στην διαδικασία να βρω ποια ήταν αυτή δίπλα στην υπέροχη από άποψη χαρακτήρα Μελίνα. Ένα θα σας πω πως οι εικασίες που έκανα ποτέ δεν έγιναν βεβαιότητες, είτε γιατί η φαντασία μου δεν είναι τόσο μεγάλη είτε -και μάλλον αυτό ισχύει!- γιατί η συγγραφέας χειρίστηκε τόσο καλά την αινιγματική πλοκή του κειμένου που έστειλε ηττημένη την όποια φαντασία μου να λουφάξει στην κρυψώνα της.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Τάνια Θεοδοσίου!

     Η Τάνια Θεοδοσίου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο το τελευταίο της πόνημα, το «Οι ανυφάντρες της μοναξιάς» το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίαμβος! Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο της για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και να πραγματοποιεί η παρούσα συνέντευξη. 
    Διαβάστε την συνέντευξη…. και ανακαλύψτε ένα κομμάτι του έργου αλλά κυρίως της προσωπικότητας της Τάνιας Θεοδοσίου

1. Από το Δεκέμβριο το νέο σας πόνημα «Οι ανυφάντρες της μοναξιάς» κατέχουν μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να συνεχίσει ανεμπόδιστα το αναγνωστικό του ταξίδι, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε , πολύ, να ακουστούν.

Σας ευχαριστώ απ’ τη καρδιά μου για τις όμορφες ευχές σας! Όσο για το νέο μου βιβλίο τις ‘’Ανυφάντρες της Μοναξιάς’’ που μου ζητάτε να πω μερικά λόγια, θα πω πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, όπου ήρωες και καταστάσεις υφαίνουν μια ιστορία που στη πλοκή της, συνυπάρχουν αρμονικά η αστυνομική υφή, το μυστήριο κι ο ρομαντισμός, δίχως να εξαιρέσουμε όμως και την αισθηματική χροιά, με τις όποιες έντονες αντιπαραθέσεις και τις όποιες συγκρουσιακές ερωτικές προσεγγίσεις που ακολουθούν την αφηγηματική ροή, απ’ όπου δεν λείπουν βέβαια και οι έντονες συγκινήσεις.
Μια καταγραφή της μοναξιάς είναι θα έλεγα επιπροσθέτως, η οποία προέκυψε μετά από την αναπάντεχη κατάρρευση της αλήθειας, που σαν αποτέλεσμα είχε, ν’ απομονώσει ζωές και να αλλοτριώσει ψυχές.
Παράλληλα όμως, είναι και μια καταγραφή της Αγάπης, αυτής της πολύτιμης αρχέγονης αξίας που με την δύναμή της, θα έλεγα πως τα πάντα καταλύει, τα πάντα ανατρέπει. Κι εδώ, κατάφερε τελικά με την αλήθεια της, να κατατροπώσει τη μοναξιά και να φέρει τελικά τη λύτρωση.
    
 2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση Των ανυφάντρων της μοναξιάς;

Συνήθως το ερέθισμα για να ξεκινήσω ένα βιβλίο, δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένο. Ξεκινάω πάντα να γράφω, ορμώμενη από μια έντονη ανάγκη ψυχής που ψάχνει φανατισμένα νοερές εικόνες, ανησυχίες και συναισθήματα που πιεστικά γυρεύουν διέξοδο έκφρασης, να γίνουν τελικά λόγος.
Και εδώ λοιπόν, έτσι απλά σαν αφουγκράστηκα τα σήματα της ψυχής μου, ανέσυρα σκέψεις κι έμπνευση από την ταξιθετημένη αρχειοθήκη των ονείρων και τις ακούμπησα πάνω στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος.

 3. Ποιος από τους ήρωες του νέου βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Θα πω τη Λαβίνια που παρά το μικρόν της ηλικίας της, έδειξε μιαν απίστευτη ωριμότητα και δεν φοβήθηκε να σταθεί αντιμέτωπη με τη μοίρα που της έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο, τόσο, μα τόσο νωρίς. Και την ξεχωρίζω, γιατί ρίσκαρε, πάλεψε με πείσμα και τελικά κατάφερε αντλώντας απ’ τα βάθη της ψυχής αυτή την ατέρμονη δύναμη που κρυβόταν εκεί μέσα της, να βγάλει τη ζωή της από το τέλμα της μοναξιάς και να την οδηγήσει στο φως, στη δικαίωση και να εισπνεύσει για πρώτη της φορά, το άρωμα του έρωτα και της αγάπης! 
Όσο για το ερώτημα αν με ταλαιπώρησε κάποιος ήρωας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, θα πω πως όχι, γιατί δεν αφήνω την πένα μου να επηρεάζεται από τις ευαισθησίες της ψυχοσύνθεσής μου. Έπειτα θέλω, οι ίδιοι οι ήρωές μου να με κατευθύνουν και να οδηγούν τη σκέψη μου να υφάνει με ρεαλισμό τη δική τους βιωματική αλήθεια.

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Τα δικά μου μηνύματα, θέλω πάντα και πάντα φροντίζω γι’ αυτό, να εστιάζονται στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις ανάγκες της. Αλλά και στις παραμελημένες αξίες της ζωής, όπως παραδείγματος χάριν είναι η Αγάπη. Γι’ αυτό το υπέρτατο κι αθάνατο συναίσθημα, την παντοδύναμη Αγάπη μιλάω λοιπόν, σε πολλά σημεία μέσα σε τούτο το βιβλίο, που με την παμμέγιστη δύναμή της, εξοστράκισε την τόσο βίαιη απειλή του μίσους και κάθε φορά που παρεμβαίνει καταλυτικά, την συστήνω μέσα από τους ήρωές μου με ιδιαίτερη ευαισθησία στους αναγνώστες.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Ο πρώτος αμέθυστος-Μελίνα Τσαμπάνη

     Η Μελίνα Τσαμπάνη στο πρώτο της συγγραφικό βήμα μας παρουσιάζει την γεμάτη έρωτα, πάθη, κόντρες και θάνατο ιστορία της οικογένειας Σκαρλάτου, την οποία και επιλέγει να την τοποθετήσει στην προεπαναστατική εποχή του 17ου αιώνα και στο ξέσπασμα του Αγώνα του 1821 καθηλώνοντας μας με την πλοκή και τους άψογα σκιαγραφημένους ήρωες που μας ταξιδεύουν στο συναίσθημα και κυρίως σε τόπους και εποχές αλλοτινούς.
       Η ιστορία της οικογένειας Σκαρλάτου ξεκινά με την γέννηση του δεύτερου γιου του καπετάν Γιώργη και της γλυκιάς Μαριγώς στην Τουρκοκρατούμενη Τήνο του 1798. Ο Μιλτιάδης, αν και έρχεται νωρίτερα στην ζωή, σκορπά περηφάνια στην αγαπημένη και ενωμένη οικογένεια των καπεταναίων. Μεγαλώνοντας ο Μιλτιάδης μαζί με τον αδερφό του, τον Λεωνίδα, και τα αγαπημένα του ξαδέρφια γίνεται ο αρχηγός των παιχνιδιών όντας δυναμικός και πεισματάρης και ονειρεύεται, όπως κάθε παιδί, να ανακαλύψει τις ομορφιές του κόσμουάλλωστε οι περιγραφές του πατέρα για τα λιμάνια που οι εμπορικές του συναλλαγές τον κάνουν να τα επισκέπτεται, εξάπτουν την φαντασία του. Ο δυναμισμός και το πείσμα του θα τον κάνουν στα πέντε του να μπει κρυφά στο αμπάρι της ‘’Μαριγούλας’’ και να κάνει το πρώτο του ταξίδι. Η ρότα του καραβιού θα τον οδηγήσει στην Πόλη, εκεί δηλαδή που μετά από μια μικρή και επεισοδιακή περιπλάνηση θα συναντήσει ένα μικρό ορφανό κορίτσι, στα μάτια του οποίου η παιδική του καρδιά θα χτυπήσει στον ρυθμό του ενθουσιασμού, στο ρυθμό του πρώτου Έρωτα… 
     Τα χρόνια περνούν… Ο Μιλτιάδης ακολουθεί τα βήματα του δωρικού πατέρα του και μαζί με τον Λεωνίδα και τα ξαδέρφια του συνεχίζουν την οικογενειακή επιχείρηση. Όμως κάτι συμβαίνει. Στην Ελλάδα πνέει ένας άνεμος, στο πέρασμα του οποίου η καταπίεση του κατακτητή, η αδικία και ο θάνατος ξυπνούν την συνείδηση των Ελλήνων κάνοντας την ανάγκη για Επανάσταση επιτακτική. Όμως λίγο πριν την κήρυξη του Αγώνα, ο Λεωνίδας φέρνει στο καπετανόσπιτο την γυναίκα που θέλει να κάνει δική του διακαώς. Η δυναμική Φρόσω τότε θα κατακτήσει την καρδιά του Λεωνίδα, θα αγαπηθεί από τον καπετάν Γιώργη σαν κόρη του και θα παγώσει τον Μιλτιάδη με το μόλις την αντικρύσει καθώς στα μάτια της θα αναγνωρίσει το κορίτσι της Πόλης….
     Ο Μιλτιάδης για να γλιτώσει από το σαράκι του έρωτα για την γυναίκα του ίδιου του του αδερφού καθώς και για να βοηθήσει την σκλαβωμένη του πατρίδα, ρίχνετε στον Αγώνα…. Προσφέρει τις υπηρεσίες του κοντά σε σπουδαίους αγωνιστές αντιμετωπίζοντας τον Θάνατο κατά μέτωπο…. Ένα δαχτυλίδι με μια σπάνια πέτρα αμέθυστου θα βρεθεί στα χέρια του ως λάφυρο και τότε η οικογένεια Σκαρλάτου θα δεθεί με την κατάρα της Τουρκάλας προκατόχου του. Τα δεινά που θα βρουν τους ήρωές μας θα χρωματιστούν από την μαβιά δυσοίωνη λάμψη του αποκαλύπτοντας μας μια τραγική οικογενειακή ιστορία που θα μας συγκινήσει, θα μας θυμώσει και θα μας καθηλώσει με τις ανατροπές της μέχρι να μας φτάσει στην πολυπόθητη κάθαρση του τραγικού φινάλε…

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Συζητώντας με τον συγγραφέα Γιάννη Καλπούζο!

     Ο σπουδαίος λογοτέχνης Γιάννης Καλπούζος τιμά το blog και εμένα προσωπικά με την παραχώρηση της παρούσας συνέντευξη για την οποία και τον ευχαριστώ θερμότατα που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο του ώστε να πραγματοποιηθεί. 
       Η πρώτη μου συγγραφική επαφή με την πένα του ήταν το 2013 με την «Ουρανόπετρα». Από τότε αναζήτησα και διάβασα όλα τα βιβλία του που είχαν εκδοθεί μέχρι εκείνη την στιγμή, μιας και η πένα του με μαγνήτισε από τις πρώτες αράδες του βιβλίου. Στο πρόσφατο βιβλίο του, το «Σέρρα: η ψυχή του Πόντου», η συνύφανση της Ιστορίας του Πόντου με τη μυθοπλασία, μαζί φυσικά με την λυρική γραφή και τους στοχασμούς του συγγραφέα για τις αρετές της ζωής, συνέθεσαν ένα αριστούργημα της σύγχρονης ελληνικής Λογοτεχνίας, το οποίο και σας προτείνω να το διαβάσετε χωρίς δεύτερη σκέψη! 
     Μέχρι όμως να έρθετε σε επαφή, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, με την ιστορία του Φιλονίκη, της Φιλάνθης και της Ταλίν αλλά κυρίως με την Ιστορία του Πόντου, διαβάστε την συνέντευξη του Γιάννη Καλπούζου και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο του συγγραφέα!

1. Από τις 7 Απριλίου το νέο σας βιβλίο, το «Σέρρα: Η ψυχή του Πόντου», απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Το μυθιστόρημα ξεκινά στην Τραπεζούντα τον Ιούνιο του 1915. Ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται, οι περισσότεροι άντρες του Ελληνισμού του Πόντου από 18 έως 45 χρόνων στενάζουν στα τάγματα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού), απ' όπου ελάχιστοι βγαίνουν ζωντανοί, ενώ οι χωροφύλακες καταδιώκουν τους φυγόστρατους και τους συγγενείς τους.
Ενόψει του εκτοπισμού και των σφαγών των Αρμενίων μια δεκαπεντάχρονη, που μοιάζει να τη ζωγράφισε με τα χέρια του ο ίδιος ο Θεός, καταφεύγει στο σπίτι ενός αγνώστου. Πολλά χιλιόμετρα μακρύτερα, στην Ορντού, ένα κορίτσι εύπορης ελληνικής οικογένειας ετοιμάζεται για τον γάμο της και πασχίζει να οραματιστεί το μέλλον μ' έναν άντρα τον οποίο ελάχιστα γνωρίζει.
Ο Γαληνός Φιλονίδης, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, διχάζεται ανάμεσα στις δυο γυναίκες και δοκιμάζονται οι ηθικές αρχές του. Είναι απόφοιτος του Φροντιστηρίου, του λαμπρότερου εκπαιδευτικού ιδρύματος του Πόντου, και φιλόλογος, σπουδαγμένος στην Αθήνα. Γνωρίζει πέντε γλώσσες, είναι πολύ θρήσκος και έχει το χάρισμα να μη διακρίνονται στο πρόσωπό του τα συναισθήματά του (λύπη, ταραχή, θυμός, φόβος), ενώ κόντρα στον ήρεμο χαρακτήρα του ασχολείται ερασιτεχνικά με την πυγμαχία.
Οι Οθωμανοί εκτελούν όποιον κρύβει Αρμενίους, ένας θηριώδης χωροφύλακας βρίσκεται συνεχώς στα ίχνη της δεκαπεντάχρονης Αρμενοπούλας κι ένας Ρωμιός καταδότης του παρέχει πληροφορίες.
Ο Γαληνός θα επωμιστεί όσα του επιφυλάσσει η μοίρα και όσα επιφέρουν οι επιλογές του μέσα από συνεχείς ανατροπές και απρόβλεπτες καταστάσεις, όπου μεταξύ άλλων εμπλέκονται Ρώσοι και Τούρκοι κατάσκοποι. Συγχρόνως θα παρασυρθεί στη δίνη των μεγάλων ιστορικών γεγονότων από το 1915 και εντεύθεν, όπως και οι λοιποί συμπρωταγωνιστές. Ωστόσο, σε μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα και ανάλογα με την περιοχή η ζωή κυλά σε ομαλούς ρυθμούς, επιτρέποντας στον έρωτα να ανθίσει και να διαφεντέψει με τον δικό του τρόπο τον μικρόκοσμο των ηρώων, μα και να φανούν τα βιοποριστικά προβλήματα και η καθημερινότητα σε κάθε της μορφή.
Ωστόσο, το απρόσμενο καραδοκεί σε κάθε βήμα, οι συγκινητικές στιγμές εναλλάσσονται με την αγωνία, τον φόβο και το άγνωστο, η αλληλεγγύη με τη διχόνοια και την αναλγησία και τα τραγικά συμβάντα με τη δύναμη των ανθρώπων να προσαρμόζονται και να συνεχίζουν τη ζωή.
Για τον Γαληνό Φιλονίδη θα έρθει η στιγμή που η αγριότητα θα τον συνθλίψει, θα ορθωθεί εντός του το μίσος και θα θέσει ως στόχο ζωής να εκδικηθεί εκείνον που του προκάλεσε τον μέγα πόνο.
Στο υπόστρωμα αλλά και στο προσκήνιο της μυθοπλασίας ιχνογραφούνται συνήθειες, συμπεριφορές, νοοτροπίες και έθιμα των Ελλήνων του Πόντου. Εξιστορούνται οι σφαγές των Αρμενίων, η διετής κατάκτηση της Τραπεζούντας από τους Ρώσους, το ποντιακό αντάρτικο κίνημα, οι προσπάθειες για τη δημιουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου από το Βατούμ μέχρι τη Σινώπη, οι εκτοπισμοί με τις εξαντλητικές πορείες μέσα στο χιόνι, το κρύο και τη βροχή, οι βιασμοί, οι ληστείες, οι αρρώστιες και η πείνα που οδήγησε χιλιάδες στον θάνατο και χιλιάδες άλλους στη ζητιανιά κι εν γένει οι κατατρεγμοί των Ποντίων. Κοντολογίς όσα διέπραξαν στις δύο χρονικές περιόδους της γενοκτονίας οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές. Αναπαριστάνεται και η καθημερινή ζωή στις πρώτες δεκαετίες εφαρμογής του κομουνιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ένωση, όπου κατέφυγε σημαντικό μέρος των προσφύγων του Πόντου, ενώ εντάσσονται στη μυθιστορία οι διώξεις των Ελλήνων επί Στάλιν, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία, οι στέπες του Καζακστάν, με τους αφόρητους καύσωνες το καλοκαίρι και το σφοδρό ψύχος τον χειμώνα, και πολλά άλλα.
Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αρχίζει με ένα απόφθεγμα του μυστηριώδους αφηγητή, το οποίο συμπυκνώνει το νόημα όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, καθώς και τη στοχαστική πτυχή του μυθιστορήματος, των μηνυμάτων που εμπεριέχει και πολλά από τα θέματα που πραγματεύεται.
Όλα όσα συμβαίνουν στις σελίδες του μυθιστορήματος φαντάζουν φλόγες και κινήσεις του χορού σέρρα, του χορού της φωτιάς ή πυρρίχιου, απ' όπου προέρχεται και ο τίτλος του, κι όλα απηχούν στην ψυχή του κόσμου, στις ψυχές όλων μας, στο πολυσχιδές ταξίδι που γράφει η ζωή, αλλά και στο ταξίδι που γράφεται για τη ζωή.

2.  Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Η παρότρυνση της αδελφής μου το 2012 να μιλήσω με ορισμένους Ποντίους πρόσφυγες στο χωριό Βίγλα της Άρτας, όπου εγκαταστάθηκαν το 1959 ερχόμενοι από τη Σοβιετική Ένωση.

3. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Τα μηνύματα είναι δεκάδες κι όλα άκρως σημαντικά. Επιλέγω, λοιπόν, τούτο: Κοιτάς μπροστά όταν δεν ξεχνάς από πού έρχεσαι.

4. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Δεν ξεχωρίζω τους ήρωές μου. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της γραφής. Υποδύομαι τον ρόλο του καθενός και είτε το θέλω είτε όχι είναι πλάσματα που τα γέννησε η φαντασία μου. Ασχέτως εάν κατόπιν αυτονομήθηκαν και μου υποδείκνυαν ποιον δρόμο επιθυμούν να τραβήξουν με βάση τον χαρακτήρα τους, τα ήθη και της συνθήκες της εποχής. Οι κακοί χαρακτήρες με ταλαιπώρησαν πιο πολύ. Ο Χαμζά Χαφίζ και ο Ρούρικ. Είναι βασανιστικό να μπαίνεις στην ψυχή του κακού και να πασχίζεις να λειτουργείς πειστικά και με αληθοφάνεια, σαν να είσαι εσύ ο ίδιος. Να γίνεσαι ο κακός και την επόμενη στιγμή να στρέφεσαι εναντίον του.

5. Πόση και τι είδους έρευνα κάνατε πριν την συγγραφή του νέου σας βιβλίου;

Ξεκίνησα, όπως προανέφερα, το 2012 και συνέχισα να συγκεντρώνω σποραδικά προσωπικές μαρτυρίες. Από το 2014 άρχισα επισταμένη έρευνα μέσω μιας τεράστιας βιβλιογραφίας, για τη μελέτη της οποίας, μαζί με τη συγγραφή, χρειάστηκα δύο χρόνια. Ανέτρεξα σε ό,τι μπορούσε να μου δώσει στοιχεία για την εποχή που εξελίσσεται το μυθιστόρημα, αλλά και για παλαιότερα χρόνια προκειμένου να κατανοήσω τον ελληνισμό του Πόντου και το πολυφυλετικό περιβάλλον της εκάστοτε περιοχής όπου κινούνται οι ήρωές μου. Ιστορικά βιβλία, περιηγητών, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία αρχιτεκτονικής, λαογραφίας, ιατρικής, γεωγραφίας, πολιτικά, ενδυμασιών, τραγούδια, φωτογραφίες, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Νοέλ Μπάξερ!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου η Νοέλ Μπάξερ απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας το παρουσιάζει μέσω των κατατοπιστικών απαντήσεων της. «Το χνάρι που δεν έσβησε» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα στις 13 Απριλου. Της εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο και να αφήσει το δικό του χνάρι στην σύγχρονη ελληνική Λογοτεχνία! Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά!  
     Διαβάστε την λοιπόν και ανακαλύψτε ένα κομμάτι του έργου και κυρίως της προσωπικότητας της συγγραφέως Νοέλ Μπάξερ!     

1. Από τις 13 Απριλίου το νέο σας πόνημα «Το χνάρι που δεν έσβησε», απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.
Είναι το 4ο μυθιστόρημά μου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Έχει τίτλο «Το χνάρι που δεν έσβησε» και περί αυτού ακριβώς πρόκειται: Για ένα χνάρι που δεν έσβησε. Ένας νέος στα 1990 ανακαλύπτει το πανωφόρι του πατέρα του στο υπόγειο του σπιτιού του, δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια αφότου πέθανε ο πατέρας. Ξεκινώντας από αυτό θα πάει δυο γενιές πίσω και θα ανακαλύψει πολλά, άλλα θαυμαστά και άλλα αποτρόπαια, αναζητώντας την χαμένη ταυτότητα του πατέρα του, ποιος πραγματικά ήταν. Μια συγκλονιστική πορεία με αναθεωρήσεις, με συγκρούσεις, με αλήθειες, αλλά και με αγάπη. Το πανωφόρι του πατέρα είναι ένα χνάρι. Έπονται πολλά!
Με αυτό μου το βιβλίο θέλησα ένα βαθύ ψυχογραφικό μυθιστόρημα που, με την αλυσιδωτή σχέση δράσης-αντίδρασης, να ασχολείται με τα δρώμενα της ανθρώπινης ψυχής όταν πάνω της παίζουν η Ιστορία και τα ήθη της εποχής. Ξεκινώ από την 4η Αυγούστου του Μεταξά, με τον πρώτο σε ηλικία ήρωα, και κυλάω στους μεταγενέστερους ήρωες ακολουθώντας τα θηριώδη ιστορικά γεγονότα της δικής τους εποχής: Αλβανικό Έπος-Κατοχή-Εμφύλιος, και ύστερα Χούντα. 
Είναι ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο από συναίσθημα και λυρισμό. Συμβαίνει «στην πόλη που κύλησε στη θάλασσα».

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Ήταν μια παρατήρηση. Πως χωρίς κάποιο εμφανή λόγο άνθρωποι στο περιβάλλον μου, μεγαλύτεροι από μένα, οι γονείς μου και οι συνομήλικοί τους συγκεκριμένα, συχνά συμπεριφερόντουσαν με έναν τρόπο που δεν συμφωνούσε με τον χαρακτήρα τους. Δεν ήταν η αναμενόμενη συμπεριφορά τους, σε αρμονία με την ιδιοσυγκρασία τους. Με αφορμή αυτή την παρατήρηση ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες, αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, όπως ότι την νύχτα της 21ης Απριλίου του ’67, στο ξέσπασμα της Δικτατορίας, στην Καβάλα όπου μεγάλωσα κάποιοι γονείς πήγαν για ύπνο, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως ο μπαμπάς της κολλητής φίλης μου, ξαγρύπνησαν πίσω από την εξώπορτα του σπιτιού τους με τη βαλίτσα τους έτοιμη, περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι. Εύλογα μου γέννησαν απορίες αυτά. Έχω τις απαντήσεις. Δεν είναι καθυστερημένα. Ήρθε η ώρα.
Στο «Το χνάρι που δεν έσβησε» αναφέρομαι σε άσβεστα υλικά που σιγοκαίνε στα υπόγειά μας. Όπως στην περίπτωση της γης, πολύ σχετικό το παράδειγμα, που εμείς στην επιφάνειά της δεν έχουμε κάποιο σημάδι, δεν παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται στα έγκατά της. Μέχρι που θα εκραγεί το ηφαίστειο…

3. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Στο Χνάρι δεν έχετε ανάγκη να ψάξετε το μήνυμα κάτω από τις λέξεις γιατί το βροντοφωνάζω σε 649 σελίδες! Το περιβάλλον, ιστορικό ή οικογενειακό, κατά την παιδική και νεανική ηλικία, τότε που όλα είναι υπερμεγέθη, έχει τη δύναμη να μετακινεί τη ζωή από την αρχική πορεία της. Χωρίς να το ακούμε το χρατς και χωρίς να νιώθουμε το γρατζούνισμα, εν αγνοία μας και ερήμην μας, η ψυχή μας δέχεται χαρακιές. Ρηχές, βαθιές, απ’ όλες! Θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, θα μας κάνουν χειρότερους ανθρώπους, πάντως δεν θα μας αφήσουν ίδιους. Η πορεία που θα είχαμε κανονικά, μετατοπίζεται.
Τα βαριά, τραγικά γεγονότα κατά την παιδική και τη νεανική ηλικία των ηρώων στο νέο μου μυθιστόρημα, που στον έναν ήρωα οφείλονταν στο ιστορικό του περιβάλλον και στη δεύτερη στους ανθρώπους που της έτυχαν από την ημέρα που γεννήθηκε, έκαναν τη ζωή τους να παρεκκλίνει. Μέσα από το ανθρώπινο πάρε-δώσε, αυτό πέρασε στους γύρω τους, και πρώτα και κύρια στους μεταγενέστερους φυσικά. Η προηγούμενη γενιά ξεβάφει στην επόμενη.

4. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;

Δεν μου το επέτρεψαν οι ήρωες του βιβλίου να έχω έναν αγαπημένο. Ο καθένας όταν ασχολιόμουν μαζί του, όταν έγραφα γι’ αυτόν εννοώ, ήταν ο αγαπημένος μου. Ήμουν δοσμένη ολόψυχα σε εκείνον. 
Χωρίς να με δυσκολέψει, γιατί κι ας μην της φαίνεται ήταν πολύ βολικός άνθρωπος, με απασχόλησε αρκετά η Υπατία. Είχα μεγάλες κουβέντες με αυτήν την ηρωίδα μου. Έπρεπε να δείξω στους αναγνώστες πως η κακία της ήταν σύμπτωμα και όχι η φύση της, αλλά γι’ αυτό έπρεπε πρώτα να βεβαιωθώ εγώ. Με έπεισε και την αποτύπωσα όπως ακριβώς ήταν. Ένας κακός άνθρωπος με καλή καρδιά. Από την αντίθεση που περιέχει τούτη η πρόταση αντιλαμβάνεστε πόσες κουβέντες προηγήθηκαν!
Ο Σπάρτακος, που ξέρω πως έχει κάνει αναγνώστριες να κλάψουν -μου το έγραψαν αυτό σε μηνύματα- με λύπησε υπέρμετρα, με συγκίνησε βαθύτατα, μου δημιούργησε πολλά και διάφορα πολύ έντονα συναισθήματα μα δεν με έφερε στο σημείο να κλάψω. Νομίζω πως είχα ταυτιστεί με τον ήρωα. Όπως εκείνος, αντιμετώπισα την τραγικότητα της κατάστασής του με σιωπή και αξιοπρέπεια. Ήμουν και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Κρίμα που δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, να του πω πόσο τον θαυμάζω. Και ότι λυπάμαι να του πω, που δεν μπόρεσα να τον υπερασπιστώ. Ίσως το ότι δεν έκλαψα να είναι από ενοχή.
Αντίθετα, με τον Άγη ήμουν πιο ανοιχτή. Τα εισέπνευσα, τα κατάπια, με κάθε τρόπο δέχτηκα μέσα μου τα αισθήματά του. Με συγκλόνισε αυτός ο νεαρός ήρωας. Με συνεπήρε σαν φύλλο στον άνεμο.

5. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του νέου σας βιβλίου.

Ανακούφιση. Απίστευτη κούραση. Ξοδεμένη. Αποχαιρετισμός. Θλίψη για το αντίο. Οι ήρωες με κοιτούν με απορία. Πού τους αφήνω, με ρωτούν. Ντροπή που φεύγω. Νιώθω πολύ μόνη. Λύπη. Ταυτόχρονα, χαρά γιατί κι εκείνοι ελευθερώνονται από μένα. Περηφάνια. Νιώθω περήφανη για τους «ανθρώπους» που βγάζω στην κοινωνία του αναγνωστικού κοινού.
Ίσως για όλα αυτά τα αλληλοσυγκρουόμενα δυνατά αισθήματα, να ξέρετε, ποτέ σε μυθιστόρημά μου δεν γράφω τη λέξη «τέλος». Τελειώνω με την τελευταία τελεία.