Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη!

        Την πολυγραφότατη Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη είχα την χαρά να την συναντήσω σε μια από τις παρουσιάσεις του βιβλίου της «Άρωμα βανίλιας» που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή μου την χρονιά που κυκλοφόρησε το εν λόγω βιβλίο. Όταν την αντίκρισα και άκουσα τον λόγο της το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως ναι μόνο από έναν τόσο δοτικό, γλυκό και τρυφερό άνθρωπο μπορούσαν να γραφούν τα βιβλία «Άρωμα βανίλιας», «Μικροί άγγελοι» και «Αγαπώ θα πει χάνομαι», τα βιβλία δηλαδή της συγγραφέως που τότε είχα διαβάσει, και στα οποία η αγάπη, η φιλία και ο έρωτας αποτυπώθηκαν με τόσο τρυφερό και μεταδοτικό τρόπο, δίνοντας έτσι στα συναισθήματα αυτά την διάσταση που τους αναλογεί. Θεωρώ πως κάθε συγγραφέας δίνει στο γραπτό του ένα κομμάτι της ψυχής του, αυτή η πίστη επιβεβαιώθηκε μόλις αντίκρισα την Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη σε εκείνη την παρουσίαση, μόλις άκουσα την χροιά της φωνής της, μόλις είδα το τρυφερό της βλέμμα, με το οποίο αγκάλιασε όλους τους παρευρισκόμενους της συγκέντρωσης….
         Στις ακόλουθες απαντήσεις λοιπόν του ερωτηματολογίου μου, το οποίο δέχτηκε να απαντήσει, παρά το βαρύ πρόγραμμα λόγω των παρουσιάσεων σε όλη την Ελλάδα του νέου της βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Μάιο με τίτλο «Στην αγκαλιά του ήλιου», μας αφήνει, όπως και στα βιβλία της, να δούμε, για άλλη μια φορά, ένα κομμάτι της όμορφης ψυχής της!
          Την ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη που μου παραχώρησε! Απολαύστε την...!


1. Το νέο σας πόνημα κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Στην αγκαλιά του ήλιου»! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό.

Αρχές της περσινής άνοιξης ήταν που ξεκίνησα τις εκδηλώσεις για τα «Δίδυμα Φεγγάρια», το μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 2014. Ήμουν χαρούμενη που θα γινόμουν και πάλι ένα με τους αναγνώστες μου. Τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου έφτασα και στη μαγευτική Κρήτη. Κι έτυχε να μείνω σε ένα ξενοδοχείο, στον Άγιο Νικόλαο.
Πάνω ακριβώς από τη Λίμνη.
Την κοιτούσα ώρες από το μπαλκόνι μου τη λίμνη. Την κοιτούσα, μαγεμένη. Είχα κολλήσει το βλέμμα μου στα γυμνά, κοκκινόχρωμα βράχια της και στον γκρεμό τους που ορθώνεται κατακόρυφος και καθρεφτίζεται στα νερά. Ξαφνικά ένας νεαρός άντρας βούτηξε στο κενό. Από εκείνο τον γκρεμό. Κι έπεσε στη Λίμνη. Από μεγάλο ύψος. Γρήγορα τον είδα να ξεπροβάλλει στην επιφάνεια. Χαμογελούσε.
Και μαζί του, μου χαμογελούσε και η ίδια η λίμνη. Γιατί ήξερε πως στα νερά της καθρεφτιζόταν η ομορφιά, το μυστήριο και η μαγεία που χρειαζόμουν τόσο, για να συνεχίσω να γράφω το μυθιστόρημα που είχα ήδη ξεκινήσει, για να τα καταφέρω να φτάσω «Στην αγκαλιά του ήλιου».
Όταν άρχισα να γράφω για την Κρήτη, αχ, πίστεψα πως δε θα τελειώσω ποτέ. Όταν καταπιάστηκα με αυτό το κομμάτι της γης, με την τόσο δυνατή ενέργεια, παρασύρθηκα. Τα μάτια μου γέμισαν φως. Μύριζα το δίκταμο, το θυμάρι, το φασκόμηλο, τη ρίγανη, τραγουδούσα κρητικές μαντινάδες. Έρωτας είναι η Κρήτη, έρωτας!
Έγραφα κι άκουγα να ουρλιάζουν μέσα μου τα λόγια του λατρεμένου Καζαντζάκη. Κι ήταν τόσο εύκολο να ανακαλύψω τον ήλιο σε αυτό το νησί. Μεμιάς παρασύρθηκα, μεμιάς χώθηκα βαθιά στην ιστορία του. Ταξίδεψα μέχρι τη Μάχη της Κρήτης.
Άρχισε τότε να χορεύει παρέα με τις λέξεις και με τους ήρωες αυτό το μυθιστόρημα. Να χορεύει πεντοζάλη. Στο παρελθόν.
Σε μια δυνατή αληθινή ερωτική ιστορία, κρυμμένη χρόνια μέσα στο μυαλό μου. Τον έρωτα μιας Αρετούσας κι ενός Ερωτόκριτου. Μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού, σε εκείνα τα πονεμένα, τα δυσβάσταχτα χρόνια. Κι όλα μπερδεύτηκαν κι όλα άρχισαν να χορεύουν ξέφρενα, σε μια συγκλονιστική περιπέτεια ζωής.
Σε αυτό το μυθιστόρημα αποτίω φόρος τιμής σε μια γυναίκα, μια ηρωίδα, που κάπου, κάπως κάποτε, άνοιξε για χάρη μου τα κατάβαθα της ψυχής της. Ήθελε να παραμείνει ανώνυμη. Oρκίστηκα να της κάνω το χατίρι.
Και το μυθιστόρημα τραβούσε τον δρόμο του και εγώ συνέχιζα να χορεύω στα μονοπάτια του, παρέα με τις λέξεις και με τους ήρωες. Να χορεύω πεντοζάλη.
Στο παρόν.
Κι αγκάλιασα μια μπερδεμένη συναισθηματικά ηρωίδα. Που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, από οπουδήποτε. Που σαστίζει μπροστά στη ζωή, παλεύοντας να διαχωρίσει τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Παρέα της άρχισα να ψάχνω να βρω τις δύσκολες απαντήσεις που γύρευα.
Η Βαλέρια, η ηρωίδα μου, είναι πρώτη χορεύτρια της Λυρικής Σκηνής. Μια από τις πιο ονομαστές της χώρας μας. Αποκούμπι της ζωής της κι ανάσα της μαζί είναι χορός. Μόνο που η Βαλέρια είναι συνάμα και κλέφτρα. Είναι άραγε μια μοντέρνα θηλυκή έκδοση του Ρομπέν των Δασών ή μια απλή κακοποιός;
Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί καθημερινοί ήρωες που θυσιάζονται για την αγάπη τους. Μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα. Μια μυστική αστυνομικός. Και η Φωτεινή, η μητέρα της Βαλέριας, μια γυναίκα με χάρτινες αναμνήσεις, με καρδιά παγωμένη, που κρυώνει συνέχεια. Δε στεφανώνονται με συναισθήματα οι εικόνες της ζωής όταν απουσιάζει η ζεστασιά. Υπάρχει ακόμα κι ένα Τέρας που αγαπάει τις κόκκινες φλοκάτες.
Αλλά κι ένα πτώμα στον Άγιο Νικόλαο. Πεταμένο στη Λίμνη…
Πρώτα απ’ όλα, και πάνω απ’ όλα, υπάρχουν οι αναγνώστες του βιβλίου μου. Προσπάθησα να τους ενώσω με τους ήρωες και τα συναισθήματά τους. Να τους βοηθήσω να τους νιώσουν, να τους καταλάβουν, ακόμα και να τους υπερασπιστούν. Να γίνουν ήρωες στη θέση τη δική τους.

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου «Στην αγκαλιά του ήλιου»;

Η γραφή ήταν και είναι η ίδια η ανάσα μου. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να μη με επηρεάζει η εποχή μας; Ό,τι κι αν γράφω, ό,τι κι αν σκεφτώ, αφετηρία έχει την εποχή που ζω και τις ανάγκες της…
Θέτω πάντοτε έναν στόχο. Που αποτελεί την πηγή της έμπνευσής μου.
Χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα, κάτι να με βοηθήσει να ξεκινήσω το ταξίδι. Παρέα με τους ήρωες βιώνω καταστάσεις, γίνομαι κομμάτι τους. Προσπαθώ να ζωντανέψω συναισθήματα, να καταθέσω την ψυχή μου.
Έγραφα το μυθιστόρημά μου «Στην αγκαλιά του ήλιου» κι άκουγα να ουρλιάζουν μέσα μου τα λόγια του λατρεμένου Καζαντζάκη. Έγραφα και πάλευα να ζωντανέψω «ήλιους» σε μια εποχή που τους έχει τόσο ανάγκη. Σε μια εποχή που μας εκλιπαρεί να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων.
Έγραφα και οι «ήλιοι» μου, άρχισαν να γίνονται ένα με αυτούς τους ανθρώπους που χώνονται ξαφνικά στη ζωή μας κι ύστερα φεύγουν.Εξαφανίζονται.
Στις πιο μικρές στιγμές μαζί τους όμως, ζούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Όπως λέει και ο ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης.
Γιατί η ευτυχία είναι μικρές μικρούτσικες στιγμές. Και γιατί εκείνοι οι άνθρωποι σημαδεύουν για πάντα την ύπαρξή μας.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Αντίο φιλενάδα-Πένυ Παπαδάκη

Το «Αντίο φιλενάδα» είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Πένυ Παπαδάκη, το οποίο και κυκλοφόρησε το 2006 από την Εμπειρία εκδοτική. Αγαπήθηκε τόσο από τους αναγνώστες που, μετά από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού, επανεκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014,  έπειτα δηλαδή από οχτώ ολόκληρα χρόνια, από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ώστε να αποκτηθεί από όσους το αναζητούσαν και δεν μπορούσαν να το βρουν λόγω εξαντλήσεως του από τον πρώτο εκδότη!
Στο «Αντίο φιλενάδα» η συγγραφέας μάς παρουσιάζει, με τρόπο ρεαλιστικό, την ιστορία δυο τόσο διαφορετικών γυναικών, της Σοφίας, που θυσιάζει τα πάντα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των άλλων και ποτέ του εαυτού της, και της Μαρίνας, που βάζει, με δυναμικό και κάποιες φορές με βίαιο τρόπο, φρένο στην μεταχείρισή της από τους τυχοδιώκτες που βρέθηκαν στο διάβα της ζωής της, αλλά και τόσο ομοίων ως προς την καθαρότητα της ψυχής τους αλλά κυρίως ως προς την μοναξιά που βιώνουν, ούσες έγκλειστες σε ένα από τα κελιά των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Μέσα σ’ αυτό το κελί η κατάθεση ψυχής της μίας προς την άλλη θα αποκαλύψει στον αναγνώστη τις συνθήκες, τα συναισθήματα και τις συγκυρίες που τις οδήγησαν στα εγκλήματα τους, κάνοντάς μας έτσι να δούμε τις ηρωίδες μας ψυχικά ολόγυμνες μπροστά μας και να αντιληφθούμε τελικά ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης της κάθε ιστορίας….
Με μια γραφή ρεαλιστική και ωμή, που πονά και προβληματίζει τον αναγνώστη με τις αλήθειες για την κοινωνία και τις σχέσεις των ανθρώπων σ’ αυτή, παρακολουθούμε μια ιστορία που συγκινεί, διδάσκει αλλά και γεμίζει τον δέκτη της με το αίσθημα της ελπίδας για την δύναμη που φέρει η πραγματική και ουσιώδη φιλία.
         Διαβάζοντας το λοιπόν βρήκα μια εξαιρετική γραφή, όπως προείπα, μια πολύ καλή σκιαγράφηση των ηρώων, τέτοια που μαζί με εμάς να φτάνουν στα άδυτα της ψυχής τους και να την σκαλίζουν χωρίς οίκτο και υπεκφυγές, μια πλοκή ενδιαφέρουσα, αν και θα ήθελα να ήταν σε κάποια σημεία πιο εκτενής η περιγραφή των γεγονότων, κυρίως αυτών που αναφέρονται στις συνθήκες της φυλακής, και ίσως και των συναισθημάτων των ηρώων του, καθώς και πολλά πολλά μηνύματα για την φιλία και την δύναμη ψυχής των ανθρώπων.
Διαβάστε το….. πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θα σας συγκινήσει!

Βαθμολογία 4/5


Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Αντίο φιλενάδα
Συγγραφέας: Πένυ Παπαδάκη
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ. Εκδ.: 25/09/2014
Σελ.: 232



Δήμητρα Κωλέτη

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια-Μαίρη Κόντζογλου

     Με μια γραφή που δημιουργεί τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα στον αναγνώστη, η συγγραφέας Μαίρη Κόντζογλου μας παρουσιάζει στο «Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια» τον δεύτερο κύκλο ζωής των ηρώων των Παλιών Ασημιών της, έναν κύκλο που η πορεία του Έλμερ, της Σεβαστής και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας Χατζηαβράμογλο, μέσα στην Ιστορία και στην πλοκή που συνθέτει η συγγραφέας, καθηλώνει στην ανάγνωση από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου!
    Οι σελίδες του ημερολογίου της γιαγιάς Σεβαστής συνεχίζουν να γυρίζουν και να αφηγούνται στην εγγονή της Έλσα τον έρωτα της με τον αμερικανό καθηγητή του Κολεγίου Ανατόλια στον Πόντο το καλοκαίρι του 1919, την παραδοχή αυτού του έρωτα το επόμενο καλοκαίρι και την επισφράγιση του με ένα τρυφερό φιλί μέσα σε μια από τις πολλές σπηλαιώδεις εκκλησίες της κοιλάδας του Γκιόρεμε στην Σινασό, την κατάληξη του μικρού της αδερφού Μποδοσάκη στον Πόντο του 1921, στον τόπο δηλαδή που ο Κεμάλ και οι Τσέτες προετοιμάζουν την συνάντηση του Ελληνικού πληθυσμού της περιοχής και της υπόλοιπης Μικράς Ασίας με την Μοίρα, την παγίδα που στήνει ο φιλάργυρος Ιορδάνης στην οικογένεια προκειμένου να αποκτήσει ό,τι πιστεύει πως του ανήκει, την ιστορία την μικρής Ελισσώς, της Μακρίνας, της νενές Σεβαστής, του Ομερ… και οι σελίδες γυρίζουν… Καταστροφή... προδοσία... θάνατος… και οι σελίδες γυρίζουν… Ανταλλαγή… πίκρα... πόνος... αδικία... αλλά και έρωτας... και οι σελίδες γυρίζουν… γυρίζουν…
       Και ενώ οι σελίδες γυρίζουν, ο αναγνώστης ζει μαζί με τους άρτια σκιαγραφημένους ήρωες, τον έρωτα, τον ρομαντισμό, την πίκρα της αδικίας και της προδοσίας, τον θυμό και την αγωνία. Η πλοκή του είναι αριστουργηματική και δοσμένη με τρόπο που να κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση για την συνέχειά του, μιας και οι μικροί προϊδεασμοί που αναφέρει η συγγραφέας σε κάποια σημεία του κειμένου προκαλούν και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο.

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Συζητώντας με την συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου!


   «Η νύφη φορούσε μαύρα» ήταν το πρώτο βιβλίο που με έφερε σε επαφή με την συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου. Από τότε ακολουθώ πάντα τα συγγραφικά της βήματα, τα οποία ποτέ δεν με απογοήτευσαν, μιας και μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της οι εικόνες, τα συναισθήματα και οι οικείοι-απτοί ήρωες, μου πρόσφεραν αναγνωστική πληρότητα!
    Η συνήθεια μου να γράφω στα site των εκδόσεων μικρούς σχολιασμούς με έφερε σε μια νέα διαφορετικού τύπου από αυτή που προανέφερα επαφή με την συγγραφέα. Όταν πήρα το πρώτο e-mail της, στο οποίο με ευχαριστούσε για κάποιο σχολιασμό που είχα κάνει για το «Πες μου αν με θυμάσαι» η χαρά και η έκπληξή μου (δεν περίμενα τότε πως ένας συγγραφέας θα διαθέσει τον πολύτιμο χρόνο του για να με ευχαριστήσει για δυο τρια λόγια που είχα αναρτήσει στο site των εκδόσεων!)  ήταν απερίγραπτη! Έκτοτε ακολούθησαν τέσσερα βιβλία της, τέσσερα ραντεβού με την πένα της, τέσσερα e-mail με τις γλυκές ειλικρινείς ευχαριστίες της! Μέσω αυτών των e-mail, o πάγος έσπασε και ήρθαμε πιο κοντά, όσο μπορεί να μας φέρει βέβαια κοντά το μέσον που ονομάζεται internet, και έτσι όταν της έκανα την πρόταση να απαντήσει στις ακόλουθες ερωτήσεις μου δέχτηκε αμέσως, κάτι που φυσικά ως μεγάλη μου, και μόνο, τιμή μπορώ να το χαρακτηρίσω! 
Απολαύστε την:

1) Έχετε γράψει έξι βιβλία από τα οποία το ένα είναι κοινωνικού περιεχομένου ενώ τα υπόλοιπα έχουν για υπόβαθρο εποχές που η Ιστορία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και συγκεκριμένα αναφέρονται στα τρία τέταρτα του πολύπαθου 20ου αιώνα. Τι είναι αυτό που σας κεντρίζει-μαγνητίζει από αυτή την εποχή, εκτός βέβαια από τα ιστορικά γεγονότα της, και τοποθετείτε τους ήρωες σας σ’ αυτήν την χρονική περίοδο;

Η αγάπη μου για την Ιστορία κι η αίσθηση πως εκείνες οι εποχές ήσαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες όσο και δύσκολες. Ίσως γι’ αυτό με συναρπάζουν παθήματα και πάθη ανθρώπων που έζησαν στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν, όταν όλα ήταν πολύ δυσκολότερα απ’ ό,τι σήμερα.

2) Ποια ήταν η έμπνευσή σας για την γραφή του τελευταίου πονήματός σας «Στεφάνι από ασπάλαθο»;

Το νέο μου μυθιστόρημα το εμπνεύστηκα από ένα αληθινό περιστατικό που μου διηγήθηκαν και το οποίο με συγκίνησε, κεντρίζοντας συνάμα τη φαντασία μου. Χρειάζομαι αυτό το «κράτημα» από την αληθινή ζωή, γι’ αυτό και γυρεύω πάντα το πρώτο ερέθισμα εκεί. Στη συνέχεια βέβαια αναλαμβάνει η φαντασία. 

3) Ποιος από τους ήρωές σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Όλοι είναι εξίσου αγαπημένοι, δεν ξεχωρίζω κανένα. Και όλοι περιέχουν ένα κομμάτι μου, άλλος μικρότερο, άλλος περισσότερο. Ούτε είχα κάποιο πρόβλημα κατά τη συγγραφή να τους αποτυπώσω, καθώς τους αισθάνομαι ολοζώντανους να με καθοδηγούν. Θα έλεγα όμως  ότι το βιβλίο που με δυσκόλεψε περισσότερο, ακριβώς γιατί έπρεπε να μελετήσω πολλά άγνωστά μου γεγονότα προηγουμένως και να ανακαλύψω μαρτυρίες που θα με βοηθούσαν να «εισχωρήσω» στο κλίμα μιας πολύ μακρινής εποχής, είναι το έργο μου «Το κορίτσι απ’ τη Σαμψούντα». 

4) Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν υπάρχουν φυσικά- ή είστε ‘’αμετακίνητη’’ σε ότι έχετε γράψει;

Έχω την άποψη ότι ο πρώτος αναγνώστης- συνήθως ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης από το πολύ κοντινό περιβάλλον, που έχει την τόλμη και τη γνώση να προχωρήσει σε παρατηρήσεις-, είναι πολύτιμος για κάθε συγγραφέα. Στην περίπτωσή μου αυτόν τον ρόλο τον έχω παραχωρήσει στον άντρα μου. Δέχομαι συνήθως τις παρατηρήσεις του – ευτυχώς είναι ελάχιστες- έστω κι αν δυσανασχετώ κάποιες φορές. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αρνούμαι να προσχωρήσω στην άποψή του κι εμμένω στη δική μου.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Ογκρέσα-Κώστας Κρομμύδας

Η «Ογκρέσα» είναι το βιβλίο που με φέρνει πρώτη φορά σε επαφή με τον συγγραφέα κύριο Κώστα Κομμύδα. Ο κύριος Κρομμύδας έχει γράψει συνολικά τέσσερα βιβλία, με το νέο του να έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διόπτρα τον προηγούμενο μόλις μήνα με τίτλο «Μη με λησμονεί» (06/05).
     Στην «Ογκρέσα» εξιστορείται η περιπέτεια στην οποία εμπλέκονται τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, ο Γιάννης, ο Μηνάς και η ογκρέσα τους, η Κατερίνα. Οι τρεις αυτοί διαφορετικοί και άγνωστοι άνθρωποι μετά από περίεργες συμπτώσεις έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον έρωτα, το πάθος, το μίσος, την παράνοια και τον θάνατο….. Η Κατερίνα παγιδευμένη στις ενοχές της εξαιτίας του χαμού του παιδιού της και της προδοτικής και σκληρής στάσης του συζύγου της προσπαθεί να βάλει τέλος στην ζωή της. Λίγο πριν το επιχειρήσει ο τυχαίος αριθμός που σχηματίζει στο κινητό της θα αντιστοιχήσει στην συσκευή του ανθρώπου που θα την βγάλει με τον έρωτα και την αφοσίωση του από τα σκοτάδια της. Ο Γιάννης όταν ακούσει την απεγνωσμένη φωνή αυτής της άγνωστης ύπαρξης θα κινήσει γη και ουρανό για να μάθει ποια είναι και που μένει. Όταν καταφέρει να την εντοπίσει η σκέψη του θα γεμίσει από εκείνη…. Η επεισοδιακή ένωσή τους όμως θα τους φέρει αντιμέτωπους με την παράνοια του δράκου που εκείνη την εποχή έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των πεζοδρομίων, με τις άδικες κατηγορίες, με την εκδικητική τάση του ανερχόμενου στην πολιτική συζύγου της Κατερίνας, με τον αληθινό έρωτα αλλά κυρίως με τα καλά κρυμμένα εδώ και  σαράντα χρόνια μυστικά.
Τώρα θα μου πείτε που εμπλέκεται ο Μάνος; Ε, ανακαλύψτε το διαβάζοντας την «Ογκρέσα»!
Αν έπρεπε να επιλέξω δυο επίθετα για να χαρακτηρίσω το εν λόγω βιβλίο θα ήταν τα: αδιάφορο και μέτριο, έως και κάτω του μετρίου. Για μένα, και μόνο για μένα, λοιπόν το εν λόγω βιβλίο ήταν αδιάφορο γιατί η υπόθεσή του δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον, γιατί αυτή η υπόθεση ήταν προβλέψιμη και ανεδαφική με την έννοια ότι είχε πολλές υπερβολές που με ξένισαν και μέτριο γιατί η γραφή του ήταν τόσο απλή που δεν μου δημιούργησε κανένα συναίσθημα, μιας και η ατμόσφαιρα απουσίαζε παντελώς, ενώ οι μικρές ενότητές του μου προκάλεσαν εκνευρισμό καθώς εκεί που έλεγες ‘’να τώρα θα αποκτήσει ενδιαφέρον’’ σταμάταγαν απότομα. Θεώρησα τέλος πως καθυστέρησε πολύ να ξετυλίξει την υπόθεση του και ότι την τράβηξε αρκετά, χωρίς να υπήρχε λόγος, αν ήταν κάποιες σελίδες λιγότερο θα ήταν σαφώς η ροή του πιο δεμένη. Αυτό που μ’ άρεσε ήταν το τέλος του καθώς και η ιστορία του Μάνου, ο λόγος δηλαδή που κατέληξε, όπως κατέληξε.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Η εξομολόγηση - Σπύρος Πετρουλάκης

«Η εξομολόγηση» του Σπύρου Πετρουλάκη είναι ένα δυνατό βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου που με καθήλωσε στην ανάγνωσή του! Διαβάζοντας το θύμωσα, πόνεσα, έκλαψα και αγανάκτησα από τον πόνο και την αδικία που φύλαγε η ζωή για την Ελένη, την κεντρική του ηρωίδα. Η αφήγησή του είναι τόσο μεταδοτική που ένιωσα με όλες μου τις αισθήσεις το δράμα της, ένα δράμα  που αδυνατεί να το συλλάβει και να το χωνέψει ανθρώπου νους.

         Ο φιλόδοξος πατέρας Θεόφιλος καλείται να εξομολογήσει την υπεραιωνόβια ηγουμένη Μαρκέλλα. Η εξομολόγηση της φέρνει στο φως την τραγική ιστορία της Ελένης Αντάνογλου, η ιστορία της οποίας θα ξεκινήσει στην Κωνσταντινούπολη του 1928 με το φρικτό ατύχημα των γονιών της που σε ηλικία έντεκα χρόνων θα την βυθίσει μαζί με τον μικρό της αδερφό στην ορφάνια. Η μέχρι τότε ευτυχισμένη ζωή των δυο αδερφών θα αλλάξει άρδην….. Την ανατροφή της Ελένης θα την αναλάβει η οικογένεια του θείου Αντώνη και της άξεστης και σκληρής Ντιλέκ ενώ του Ηλία η οικογένεια του θείου τους Στυλιανού. Τα δυο αδέρφια θα χωριστούν και θα ακολουθήσουν ο καθένας την μοίρα που τους φύλαξε ο Θεός αλλά και οι άνθρωποι…. Ενώ ο Ηλίας θα μεγαλώσει με στοργή και αγάπη, η Ελένη θα μπει σε ένα σπίτι που η απληστία της θείας Ντιλέκ για την περιουσία του κοριτσιού που τώρα διαχειρίζεται αυτή και ο άντρα της, θα κυριαρχήσει και θα οδηγήσει την άκαρδη γυναίκα στην σκληρή και βίαιη συμπεριφορά της προς το πρόσωπο της μικρανεψιά της. Η Ελένη θα δεχτεί τον εξευτελισμό και την υποβίβαση από την Ντιλέκ για δυο ολόκληρα χρόνια…. Στα δεκατρία της η κακοποίηση που υφίστατο όλο αυτό το διάστημα θα φτάσει στο αποκορύφωμα της καθώς θα πέσει θύμα των σεξουαλικών ορέξεων του ξαδέρφου της Οσμάν και μάλιστα υπό την ανοχή της θείας της. Οι βιασμοί θα τραυματίσουν την παιδική της ψυχή και θα την ακολουθήσουν έως και στην Ελλάδα όπου θα σταλεί ύπουλα και προδοτικά από τους θείους της και που εν τέλει θα αναγκαστεί να σταθεί νύφη στο πλευρό του βοσκού Παναγή…… Ο Παναγής, η πεθερά της, η Δέσπω, και η κουνιάδα της, η Μάρω θα γίνουν οι νέοι της θύτες, οι νέοι της εφιάλτες.... Πόσο μπορεί να αντέξει η ψυχή ενός μικρού παιδιού σ’ όλη αυτή την βαναυσότητα; Τι σχέση έχει η ηγουμένη Μαρκέλλα και η μικρή Ελένη; Και ο πάτερ Θεόφιλος πως συνδέεται με αυτά τα δυο πρόσωπα; Πόσο θα τον επηρεάσουν άραγε
 στα μελλοντικά φιλόδοξα σχέδια του όλες αυτές οι αποκαλύψεις; Οι απαντήσεις στην Εξομολόγηση……..