Σάββατο 30 Απριλίου 2016

σέρρα: Η ψυχή του Πόντου-Γιάννης Καλπούζος

     «σέρρα: Η ψυχή του Πόντου», το νέο βιβλίο του λογοτέχνη Γιάννη Καλπούζου που, μεταξύ άλλων, η Ιστορία τα διδάγματα και η συγκίνηση που περικλείεται στις 630 σελίδες του πρωταγωνιστούν και καθηλώνουν τον κάθε αναγνώστη! Και όχι μόνο αυτό(!), αλλά τον κάνουν τμήμα της ιστορίας των πρωταγωνιστών, του Γαληνού, της Φιλάνθης και της Ταλίν, αλλά κυρίως της αιματοβαμμένης Τραπεζούντας και του Πόντουτον κάνουν να αποτελέσει και ο ίδιος μέρος του μωσαϊκού της εποχής που τόσο περίτεχνα η πένα του ξεχωριστού Γιάννη Καλπούζου συνθέτει και μας παρουσιάζει στο αριστουργηματικό αυτό βιβλίο.
       Η πρώτη ψηφίδα που τοποθετεί ο άξιος εκπρόσωπος του ιστορικού μυθιστορήματος απεικονίζει την αναγκαστική μετακίνηση των Αρμενίων από την Τραπεζούντα κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου το 1915. Τότε η Ταλίν, η δεκαπεντάχρονη Αρμένισσα, θα προστρέξει μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια της μητέρας της Σάρα να την παραδώσει στην Μητρόπολη ώστε να την προστατεύσει από τις κακουχίες του εκτοπισμού και τις ορέξεις του Τούρκου χωροφύλακα Χαμζά Χαφίζ, στο αρχοντικού του Γαληνού Φιλονίκη, του εργοδότη της μητέρας της. Ο Γαληνός μόλις αντικρίζει το βλέμμα της που βυθίζεται στο δικό του ωσάν το πρόσφορο στο κρασί της μεταλαβιάς φλέγεται αμέσως το κορμί και η ψυχή του από ένα πρωτόγνωρο για αυτόν συναίσθημα: τον έρωτα. Όσο σφοδρή όμως και αν είναι η επίθεση Του στην καρδιά και το σώμα του ήρωα μας, ο Γαληνός, που είναι ένας νέος με αρχές και ιδανικά, δίνει εν τέλει τον πρώτο λόγο στην λογική και όχι στο συναίσθημα αποφασίζοντας τελικά να τηρήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στην αρραβωνιαστικιά του την Φιλάνθη, η οποία και περιμένει καρτερικά και με μεγάλη αγωνία για το τι θα της επιφυλάξει το μέλλον με τον Γαληνό, έναν άνθρωπο που ελάχιστα γνωρίζει, να παντρευτούν τον χειμώνα του 1915. 
       Στους επόμενους μήνες, στα επόμενα χρόνια το μωσαϊκό της ζωής τους θα χρωματιστεί με τα χρώματα της Ιστορίας: Ρώσοι κατακτητές, Οθωμανοί κατακτητές, το όραμα της Ποντιακής Δημοκρατίας, αντάρτικο, Κεμαλιστές, τάγματα εργασίας, εκτοπισμοί, επαναπατρισμοί, εξορίες, Σταλινισμός, γκούλαγκ, ανατροπές…. καθώς και μ' αυτά που απεικονίζουν την γνήσια αγάπη….

    Κλείνοντας το βιβλίο πήρα μαζί μου τόσες εικόνες όπως τον χορό σέρρα-πυρρίχιο που χόρεψαν οι αντάρτες, ο αδελφός του Γαληνού, ο Νικηφόρος και ο πάππους Φάνης, όπου το κάθε βήμα τους κουβαλούσε λεβεντιά περηφάνια ενώ παράλληλα προοικονομούσε τα βάσανα, τους αγώνες και το αίμα που έχυνε και θα συνέχιζε να χύνει το ελληνικό στοιχείο του Πόντου στο βωμό των ιμπεριαλιστικών στόχων των αφεντάδων του κόσμου -την συγκεκριμένη σκηνή την διάβασα τρεις φορές. και τις τρεις φορές ένιωσα την ίδια συγκίνηση. ένιωσα πως ήμουν κάπου εκεί και κροτάλιζα μαζί με τους θεατές τα λιθάρια, τα πιάτα και ό,τι άλλο παρήγαγε τον ήχο που μαζί με την λύρα και τα υπόλοιπα μουσικά όργανα συνόδευαν τους χορευτές του μυσταγωγικού αυτού χορού!- , τον συγκινητικό αποχαιρετισμό του Γαληνού και της Ταλίν, τις πορείες των εκτοπισμένων στις οποίες ο Θάνατος έπαιζε τον κύριο ρόλο στο δράμα των πεζοπόρων, τις άθλιες συνθήκες που βρήκαν στους τόπους της αναγκαστικής τους μετακίνησης με την φτώχεια, την πείνα και τον ξεπεσμό να κυριαρχεί, τις βιαιοπραγίες των Νεότουρκων καθώς και αυτές που αναφέρονται στα κολαστήρια των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας στα αφιλόξενα μέρη της Σιβηρίας. 
      Στις 630 σελίδες του η γνήσια λογοτεχνική πένα του Γιάννη Καλπούζου, οι ήρωες και τα συναισθήματα που αυτοί μου γέννησαν, η ανατρεπτική πλοκή, με μεγαλύτερη όλων τον ίδιο τον αφηγητή(!), τα διδάγματα και οι στοχασμοί για τις αρετές της ζωής που εμπνευσμένα ο συγγραφέας ανοίγει με ένα από αυτούς το κάθε κεφάλαιο του κειμένου, η ποιητική-λυρική γραφή με τις περιγραφές και τις παρομοιώσεις που αγγίζουν αλλά κυρίως η Ιστορία του αιματοβαμμένου Πόντου με έκαναν να γίνω κοινωνός του βιβλίου βιώνοντας την κάθε λέξη του.
     Το «σέρρα: Η ψυχή του Πόντου» είναι αναμφίβολα ένα Ευαγγέλιο της Ιστορία του Πόντου, ένα Ευαγγέλιο της Ιστορίας μας! Ένα Ευαγγέλιο στο οποίο οι Ιούδες που μιλούν για Εθνοκάθαρση και όχι Γενοκτονία των Ποντίων αποκαλύπτονται μπρος στην δύναμη της ιστορικής αλήθειας.
        Διαβάστε το…! Επιβάλλεται να το διαβάσετε!

      Συγχαρητήρια στον συγγραφέα και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ξεχωριστό ταξίδι που μου χάρισε η πένα του!




Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Σέρρα:η ψυχή του Πόντου
Συγγραφέας: Γιάννης Καλπούζος
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ.Εκδ.: 07/04/2016 
Σελ.:640





Η αγαπημένη μου σκηνή:

«Αργά, κοφτά, ξεκίνησε η μουσική και κατόπιν όλο να ταχύνεται ο ρυθμός, να ξαναπέφτει, και πάλι ογλήγορος. Ταίριαζαν οι βηματισμοί τους με το άγριο των βουνών, το άγριο της ζωής τους και με τα πολεμικά τεχνάσματα που παρίστανε ο αρχαίος Πυρρίχιος χορός. Επίθεση, άμυνα, παραφύλαξη, απειλή, οπισθοχώρηση, ελιγμό, κάλυψη, όλα τα περιέκλειε ο χορός τους. Όμως δεν ήταν μόνο τούτα. Έσφιγγαν τα χέρια τους, καθώς δένουν τα κλωνάρια στον κορμό, σ’ ένα αντάμωμα συντρόφων, ζωντανών και αποθαμένων. Κι έσκαβαν με τις μπότες τη γης, θαρρείς κράζοντάς της ότι την πατούν και συγχρόνως σάμπως ν’ αφουγκράζονται όσους τους φώναζαν από κάτω, γενιές και γενιές πρωτύτερες.
Χόρευαν κι έδειχναν να υπερίπτανται του κόσμου. Να κάθεται ο Θεός μέσα στον άνθρωπο κι ο άνθρωπος ν’ αρπάζεται απ’ τον Θεό. Το φέγγος και η σκοτεινιά να εναλλάσσονται στα πρόσωπά τους, φωτοσκότεινοι, ίδιο το στάλαμα της ζωής. Να ζυμώνεται το κορμί, να τσακίζει, να λύνεται και να ξαναδένεται. Ν’ αναπαύεται η ψυχή κάπου στα σύγνεφα, να λυτρώνεται κι ευθύς να τρομάζει. Τη μια να τους τραβά το χώμα, την άλλη να υψώνονται όπως ο Ανταίος. Να πυρακτώνεται ο νους και να βογκά ο τόπος απ’ τους γδούπους, να τρέμει απ’ την παλικαριά και την αποκοτιά τους. Να χτυπούν τα γόνατα καταγής και πάλι να στυλώνονται ορθοί. Να κατέχουν ότι παρέκει καρτερά ο θάνατος και να τον περιγελούν.
Αντάρα και καταχνιά να θολώνει το βλέμμα τους, μα και να σκιρτά στα λοξοκοιτάγματά τους γλυκάδα αντρίκεια. Ν’ αποζητούν στων γυναικών τα μάτια το λίγωμα, το παίνεμα, της σάρκας και της καρδιάς το φούντωμα. Δαιμονική δύναμη, αφιονισμένη, φαινόταν να ρίχνεται καταπάνω τους ή να εφορμά από μέσα τους. Έβγαζαν και κραυγές άναρθρες απ’ τα στόματά τους και πότε πότε φώναζαν «Όι!» «Όι!», σαν να νογούσαν ότι δεν τους βοηθά η γλώσσα να τα παραστήσουν όλα τούτα με λόγια κι επιστράτευαν το κορμί να τα συλλαβίσει.
Ξεσήκωσαν τον κόσμο με τον λεβέντικο χορό τους, όμως κανείς δε δέθηκε μαζί τους. Έτσι απαιτούσε το έθιμο αλλά κι από σεβασμό μην ταράξουν το ξεπέταγμα και το βύθισμα, την αναλαμπή και το νύχτωμά τους. Πήραν μονάχα οι θεατές να κροταλίζουν λιθάρια, ξύλινα κι τσίγκινα πιάτα και κουτάλια, θαρρείς και γνώριζαν τις συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων.»


Δήμητρα Κωλέτη

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Ευαγγελία Ευσταθίου!


    Και ενώ το «Πριν χαθεί η νύχτα» της Ευαγγελίας Ευσταθίου ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει, η συγγραφέας μάς κάνει την τιμή να μας το παρουσιάσει μέσω της παρούσας συνέντευξης, για την οποία και την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί! Της εύχομαι ολόψυχα το δέκατο πόνημά της, το οποίο και θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Λιβάνη, να είναι καλοτάξιδο και να αποκτήσει μια θέση στις καρδιές όλων των αναγνωστών!! 
        Μέχρι όμως το βιβλίο να φτάσει στα χέρια μας, διαβάστε την συνέντευξη της και ανακαλύψτε μέσω των όμορφων απαντήσεων της ένα κομμάτι από το έργο και κυρίως την προσωπικότητα της Ευαγγελίας Ευσταθίου!  

1. Σύντομα, το δέκατο βιβλίο σας, το «Πριν χαθεί η νύχτα» θα αποκτήσει μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Αν και μου είναι πολύ δύσκολο να παρουσιάζω εγώ η ίδια τα βιβλία μου, θα κάνω μια μικρή προσπάθεια. Είναι ένα βιβλίο με δύο πυρήνες θα έλεγα. Τον αστυνομικό και τον αισθηματικό. Ένα βιβλίο με δράση, ψυχοσυναισθηματικές συγκρούσεις, αγωνία, στιγμές θρίλερ και ήρωες που για τους δικούς του λόγους ο καθένας , αγωνιούν για τη λύτρωση.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Η βαθιά αγάπη μου στις αστυνομικές ιστορίες και στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των εμπλεκόμενων σε τέτοιου είδους ακραίες καταστάσεις. Ήταν πρόκληση για μένα να υπερβώ τον ίδιο μου τον εαυτό προκειμένου να αποδώσω στοιχεία ψυχοσύνθεσης εντελώς έξω από μένα. 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Αγαπώ πολύ τον κεντρικό μου ήρωα, τον Μάνο Κορυζή, τον Εγκληματολόγο-φυσιογνωμιστή με τις τρομακτικές απώλειες στη ζωή του που προσπαθεί να ισορροπήσει τώρα  σε μια πραγματικότητα εντελώς μεταμορφωμένος. Δυσκολεύτηκα αφάνταστα με τον κακό της υπόθεσης, έναν ιδιοφυή παράφρονα που θα γνωρίσετε και που η δική του ψυχοσύνθεση απείχε έτη φωτός από τη δική μου.

 4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η ιστορία των ηρώων σας και οι ίδιοι σας οι ήρωες θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Η ζωή δεν είναι στατική. Κι αν κάποιες από τις στιγμές της καθόρισαν θετικά ή αρνητικά τον χαρακτήρα μας, υπάρχουν πάντα περιθώρια για να μη μένουμε πίσω και να παλεύουμε για να κάνουμε βήματα μπροστά.

5. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του «Πριν χαθεί η νύχτα».

Συγκίνηση, νοσταλγία, ανακούφιση, χαρά, αγωνία, λύτρωση ήταν τα συναισθήματα που κυρίως ένιωσα τη στιγμή εκείνη.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Συζητώντας με την πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα Εύη Φρυγανά!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της ολοκληρωμένου βιβλίου η Εύη Φρυγανά απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας συστήνει το έργο της. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη. Της εύχομαι ολόψυχα το «Αναζήτηση εκδίκησης» να είναι καλοτάξιδο και η πορεία της στον συγγραφικό χώρο να είναι ανοδική και γεμάτη επιτυχίες!
       Απολαύστε την και ανακαλύψτε ένα κομμάτι από το έργο και την προσωπικότητα της Εύης Φρυγανά!

1. Από τις 29 Μαρτίου η «Αναζήτηση εκδίκησης» απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Καταρχάς ευχαριστώ πάρα πολύ! 
Λοιπόν, το βιβλίο χωρίζεται σε δύο ειδών κεφάλαια, τα οποία έχουν τίτλο «ΤΟΤΕ» και «ΤΩΡΑ», όπου η πρωταγωνίστρια, η Οκτόμπερ, είναι δεκαοχτώ και εικοσιοκτώ χρονών αντίστοιχα. Ως έφηβη, διδάσκεται από τον Σάιμον, τον μέντορά της, όλα όσα πρέπει να ξέρει για την δουλειά που θα ακολουθήσει στο μέλλον, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, όντας πλέον μία καταξιωμένη και ανεξάρτητη γυναίκα, αρχίζει ένα ταξίδι αναζήτησης εκδίκησης, για την δολοφονία του άντρα που κάποτε αγάπησε. Το σημαντικότερο απ’ όλα όμως είναι ότι η Οκτόμπερ είναι κλέφτης.
Η ιστορία είναι αρκετά περίπλοκη, δεδομένου ότι διαβάζουμε τα κεφάλαια του «ΤΩΡΑ», γνωρίζοντας ελάχιστα για τα πρώτα εικοσιοκτώ χρόνια που έζησε η πρωταγωνίστρια και ήταν καθοριστικά για τη διαμόρφωση της ζωής της. Για εκείνη όμως είναι δεδομένα και έτσι δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά στον αναγνώστη (τα οποία όμως πρόκειται να απαντηθούν εν καιρώ).
Το βιβλίο συνδυάζει το μυστήριο, τη δράση και τον ρομαντισμό, ενώ μας ταξιδεύει σε έναν αθέατο κόσμο, ο οποίος παρότι είναι φανταστικός (ως προς πολλές προεκτάσεις του), μοιάζει πραγματικός. Επίσης, το «Αναζήτηση Εκδίκησης» είναι το πρώτο μέρος της σειράς «Δέκατος Μήνας». Και για να σας προλάβω, δεν ξέρω πόσα βιβλία θα είναι συνολικά. Σίγουρα θα φτάσουμε τα τέσσερα και είναι πολύ πιθανό να συνεχίσουμε και με πέμπτο (αν όχι έκτο).

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του βιβλίου σας; 

Η αφορμή για να αρχίσω το βιβλίο, ουσιαστικά η εμπειρία (αν μπορεί να θεωρηθεί), που με παρακίνησε να ξεκινήσω τη συγγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας, ήταν ένα όνειρο, όπου είδα την σκηνή με την πρωταγωνίστρια και τον αστυνομικό (όσοι το διαβάσετε, θα καταλάβετε). Φυσικά πολλά άλλαξαν για να καταλήξει το βιβλίο να είναι αυτό που είναι, όμως έτσι ξεκίνησαν όλα. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το ενδιαφέρον για τη ζωή ενός κλέφτη υπάρχει μέσα μου πολλά χρόνια τώρα και κατά κύριο λόγο το αποδίδω στις δεκάδες ταινίες που έχουν γυριστεί πάνω στο θέμα, με αγαπημένη μου την τριλογία Ocean’s 11, 12 και 13.

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Είναι λίγο εγωιστικό, αλλά αρνούμαι να διαλέξω, οπότε αναφέρω κάθε φορά τρεις χαρακτήρες.
Φυσικά η Οκτόμπερ, η πρωταγωνίστρια, με την οποία έχουμε ζήσει πολλά μαζί. Σε κάποια πράγματα μοιάζουμε, σε κάποια άλλα διαφέρουμε, όπως η μέρα με τη νύχτα και το γεγονός ότι είναι μια δυναμική, ανεξάρτητη γυναίκα, που λατρεύει τη δουλειά της, είναι από τους καλύτερους σε αυτό που κάνει και ξέρει τι θέλει από τη ζωή της, με κάνει να την έχω σαν πρότυπο. Άσχετα που είναι κλέφτης! Από την άλλη, λατρεύω τον Έκτορ, τον μεγάλο της –και μεγάλο μου- έρωτα. Δεν μπορώ να το αιτιολογήσω, είναι απλά καταπληκτικός. Τέλος, μέσα στην καρδιά μου είναι και ο Σάιμον, ο μέντοράς της Οκτόμπερ, ο οποίος είναι ένας πολύ στοργικός και γλυκός άνθρωπος. Της συμπαραστέκεται, την βοηθάει και είναι γι αυτήν φίλος, δάσκαλος, συγκάτοικος, πατέρας και πολλά άλλα. Απ’ όσους χαρακτήρες έχω γράψει ποτέ, μόνο ο Σάιμον είναι βασισμένος σε ένα άτομο από το δικό μου στενό περιβάλλον. Αυτός είναι ένας λόγος που με κάνει να αγαπάω τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ακόμα πιο πολύ.
Δεν με ταλαιπώρησε κανένας. Οι χαρακτήρες δρουν και αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον μόνοι τους, χωρίς τη δική μου καθοδήγηση -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό- οπότε ποτέ δεν είχα προβλήματά μαζί τους. 

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Ξεκινάω να γράφω μια ιστορία γνωρίζοντας ελάχιστα για το πως θα εξελιχθεί. Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα να ακολουθήσω την πορεία της χωρίς να ξέρω που θα καταλήξει, όπως οι αναγνώστες. Γι αυτό ακριβώς δεν μπορώ να σχεδιάσω και τα μηνύματα που θα περάσω. Εν τέλει όμως, πιστεύω ότι καταλήγω να θίγω διάφορα μείζονα θέματα της σύγχρονης καθημερινότητας, όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους συγγραφείς. Τα μυθιστορήματα βασίζονται στην ίδια την ζωή, οπότε είτε θέλεις, είτε όχι, θα μιλήσεις γι αυτήν και τελικά θα την σχολιάσεις. Δεν ξέρω τι θα πάρει ο κάθε αναγνώστης διαβάζοντας την ιστορία, μπορώ να σου πω όμως ότι εγώ, γράφοντάς την, έμαθα τον εαυτό και, συνειδητοποίησα πράγματα, τα οποία δεν είχα σκεφτεί ποτέ και γνώρισα λίγο καλύτερα τον κόσμο.

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Η χήρα του Πειραιά-Φιλομήλα Λαπατά

     Μετά από εφτά χρόνια γάμου, μετά από εφτά χρόνια κοινής ευτυχισμένης ζωής, ο Φίλιππος Ρώμας και η Λάουρα Αλφιέρι χωρίζουν οριστικά και «Η ξυπόλυτη των Αθηνών» μένει ολόγυμνη μπροστά στην θλίψη που φέρει η απώλεια. Ο χωρισμός τους δεν οφείλεται σε κάποια παρεξήγηση ή εγωιστική συμπεριφορά εκ μέρους της Λάουρας -άλλωστε αυτή την πέταξε από πάνω της λίγους μήνες μετά τον γάμο τους, μιας και η καρδιά της πήρε το πάνω χέρι παραγκωνίζοντας τις σκέψεις της για την παρακατιανή καταγωγή, όπως πίστευε, του Φίλιππου- αλλά στο πεπρωμένο. Η καρδιά του Φίλιππου, του Άντζουλού της όπως τον αποκαλεί, τον πρόδωσε αιφνιδιαστικά τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη του 1909, αφήνοντάς την έρμαιο να αντιμετωπίσει τα γιατί της ζωής. Γιατί τώρα; Γιατί ο θάνατος; Και τώρα; Τι;
        Τι κι αν στην αρχή του γάμου τους δεν τον ήθελε! Όταν η καρδιά της μίλησε «Η ξυπόλυτη των Αθηνών» λάτρεψε σαν Θεό της τον Φίλιππο, τον λάτρεψε περισσότερο και από την ίδια της την ύπαρξη, από την ίδια της τη ζωή, και έτσι ο χαμός του μόνο ματαιότητα της έφερε για την ζωή, για το μέλλον της….  
     Ο Φίλιππος χάθηκε. και η Λάουρα; Η Λάουρα τον ψάχνει μέσα από τα ανορθόγραφα ερωτικά του σημειώματα, μέσα από την μία και μοναδική τους κοινή φωτογραφία και κυρίως μέσα στους χώρους του αρχοντικού του στον Πειραιά όπου και, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της, μετακομίζει με σκοπό να βρει τον Φίλιππό της. Στον Πειραιά, στους δρόμους του οποίου περπατούν άνθρωποι της άρχουσας οικονομικής τάξης του 19ου αιώνα μαζί με τις πόρνες των κακόφημων συνοικιών του, τους μαχαιροβγάλτες και τα κουτσαβάκια, η Λάουρα θα βιώσει το πένθος της χηρείας της βουτώντας για πρώτη φορά στα άδυτα της ψυχής της… Η κατάδυση αυτή θα την επαναφέρει άραγε στην ζωή; Ανακαλύψτε το!

      Η Κατίγκω, η Ζαμπέτα, η Θάλεια, η Ευλαλία και οι υπόλοιποι ήρωες της Ξυπόλυτης των Αθηνών, μαζί φυσικά με την Λάουρα Αλφιέρι,  επιστρέφουν στην Χήρα του Πειραιά και μας παρουσιάζουν μέσα από την μεστή γραφή της Φιλομήλας Λαπατά την εξέλιξη τους μεταφέροντάς μας στον Πειραιά του 19ου αιώνα και διδάσκοντάς μας αλήθειες για την ζωή και το πως θα πρέπει να την βιώνουμε με τις χαρές αλλά και τις μεγάλες απώλειες που πάντα μας επιφυλάσσει.
      Διαβάστε το…. θα σας ταξιδέψει!

Αγαπημένο απόσπασμα:

«Αχ.... Γιατί το σώμα να γερνάει; Γιατί η σήψη; Γιατί να τελειώνουν όλα μια μέρα ξαφνικά; Τι είναι η ζωή και τι άλλο υπάρχει τόσο βέβαιο, όσο ο θάνατος; Πως είναι δυνατό να ζούμε, να χαιρόμαστε, να γελάμε, να ερωτευόμαστε ενώ γνωρίζουμε πως μας περιμένει ο θάνατος;»
«Θα σου απαντήσω με μια φράση του Επίκουρου, κόρη μου: Ο θάνατος δεν πρέπει να μας απασχολεί καθώς ,όταν υπάρχουμε εμείς, δεν υπάρχει αυτός, και όταν υπάρχει αυτός, δεν υπάρχουμε εμείς.»

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Η χήρα του Πειραιά
Συγγραφέας: Φιλομήλα Λαπατά
Εκδ.: Καστανιώτη
Ημερ.Εκδ.: 2012
Σελ.: 313
Δήμητρα Κωλέτη

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Σαν τα κυνηγημένα αγρίμια-Ελένη Κεκροπούλου

     Το «Σαν τα κυνηγημένα αγρίμια» είναι το πρώτο βιβλίο της κυρίας Ελένης Κεκροπούλου που διαβάζω και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο (!), μιας και η γραφή της συγγραφέως με κέρδισε από την πρώτη κιόλας σελίδα του εξαιρετικού αυτού ιστορικού μυθιστορήματος. Στις 700 σελίδες του η πλοκή, οι ήρωες, το εμπεριστατωμένο ιστορικό πλαίσιο που τοποθετεί αυτούς, η ροή μαζί με την γλαφυρή γραφή μού κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον ταξιδεύοντας με στο 15ο αιώνα και στην οθωμανική κυριαρχία των παιδομαζωμάτων, των χαρεμιών και των πολιορκιών με σκοπό φυσικά την αύξηση των εδαφών της Αυτοκρατορίας.
     1465 και το ντεβσιρμέ απλώνει τα αρπακτικά του χέρια και στο χωριό του Παντελή Φωτάκου, του ενός από τους ήρωες του πολυπρόσωπου αυτού βιβλίου. Η Οθωμανική διοίκηση εφαρμόζει στην Γυρτώνη της Θεσσαλίας παιδομάζωμα στερώντας από τους Γραικούς το ζωντανό τους κύτταρο, το μέλλον τους και ίσως ίσως κάποτε την ελευθερία τους…. Ο παππούς Παντελής δεν θα αφήσει αυτή την φορά να σκλαβώσουν τα μέλη της οικογένειας του. ήδη η οικογένεια του έχει ακρωτηριαστεί μετά την αρπαγή των δυο ανήλικων γιών του και της μιας του κόρης σε ένα παρόμοιο παιδομάζωμα τριάντα χρόνια πριν. Έτσι, και ενώ η διαδικασία στην πλατεία του χωριού βρίσκεται εν εξελίξει και ο Πύρρος, η Μαρία, ο Γιώργος, η Αρετή και άλλα αγόρια και κορίτσια του θεσσαλικού χωριού εντάσσονται δια της βίας στην πολεμική μηχανή των Οθωμανών που θα τα χρησιμοποιήσει άλλα στο σώμα των γενιτσάρων και άλλα ως γιουσουφάκια και σκλάβες των χαρεμιών, ο παππούς φεύγει με την οικογένεια του εγγονού του, του Παντελή του νεότερου προκειμένου να σωθούν τα δυο δισέγγονα του, ο Νικόλας και ο Χριστάκης. Για να γλιτώσουν το ντεβσιρμέ και το γιαταγάνι περνούν βουνά, βρίσκουν καταφύγιο σε αρχαίους τύμβους…. και τελικά καταλήγουν στο πλούσιο βενετοκρατούμενο βασίλειο της Χαλκίδας, το Νεγρεπόντε. 
       Σκλάβοι και εκεί…. Σκλάβοι όχι των Οθωμανών… Σκλάβοι των Ενετών… Σκλάβοι.
     Στο Νεγρεπόντε ζουν όμως χωρίς την απειλή του παιδομαζώματος, της χατζάρας… ζουν ευτυχισμένοι. Μια ευτυχία που θα κρατήσει μέχρι και την άνοιξη του 1470, μέχρι και την πολιορκία του πλούσιου βασιλείου από τους Οθωμανούς, μέχρι η αβεβαιότητα για την οικογένεια Φωτάκου και για όλους τους κατοίκους της νήσου να επιστρέψει και να τους κυριέψει για άλλη μια φορά… μέχρι δηλαδή οι ζωές του Πύρρου που όντας γενίτσαρος θα πολεμήσει για την κατάληψη του Νεγρεπόντε, της Αρετής που έχει καταλήξει και εκείνη εκεί μετά από πολλές ταλαιπωρίες και ακολουθούμενη από την καρδιά της, του γενίτσαρου Αμπντουλάχ καθώς και των ιστορικών προσώπων όπως του Λάμπρου Χαλκοκονδύλη, του Πάολο Ερίτζο του τελευταίου Βάϊλου του Νεγρεπόντε, του Μαχμούτ Πασά και του σουλτάνου Μεχμέτ να διασταυρωθούν συνθέτοντας τελικά μια πλοκή που γεμίζει τον αναγνώστη Ιστορία, συναισθήματα και εικόνες που θα τις φέρει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά του.

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Μαίρη Κωνσταντούρου!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, η Μαίρη Κωνσταντούρου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας το παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο. «Η άγνωστη δίπλα μου» είναι το ένατο βιβλίο της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη! Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε προκειμένου να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη! 
     Απολαύστε την… και γνωρίστε, μέσω των εύστοχων απαντήσεων της, λίγο καλύτερα την προσωπικότητα και το συγγραφικό έργο της Μαίρης Κωνστατούρου!

 1. Αρχές Απρίλη και «Η άγνωστη δίπλα μου» απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το νέο σας πόνημα, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, Δήμητρά μου. Και σε ευχαριστώ που είσαι πάντα τόσο κοντά στα βιβλία και τους συγγραφείς. Όσο για την ερώτησή σου, πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να μιλήσω για κάποιο βιβλίο μου –εννοώ να το παρουσιάσω, όπως είπες. Ξεκινάει το σασπένς από την πρώτη σελίδα και οι απαντήσεις δίνονται όλες προς το τέλος. Είναι η κεντρική ηρωίδα, η Μελίνα, που αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούν εκεί και να κάνει μία νέα αρχή στο Αιθερικό (φανταστικό το όνομα αλλά υπαρκτό το χωριό). Εκεί, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της, θα συμμεριστεί τις αγωνίες και τις στενοχώριες κάποιων κατοίκων και θα θελήσει να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί.  Ωστόσο, υπάρχει και ένα μυστήριο που κρύβεται στο Αιθερικό. Μία άγνωστη, παράξενη παρουσία για την οποία κανείς δεν έχει συγκεκριμένα στοιχεία και ο καθένας την αποδέχεται ή την απορρίπτει αναλόγως με τους προσωπικούς πνευματικούς ή ψυχικούς ορίζοντές του. Και για κάποιον λόγο αυτή η Άγνωστη αποφασίζει να «παίξει το παιχνίδι της» με τη Μελίνα…

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Αυτή η Άγνωστη, λοιπόν, είχε εισβάλει στο μυαλό μου εδώ και τρία χρόνια. Άλλαζε πρόσωπα, αυξομείωνε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, με προκαλούσε, μου μιλούσε τις νύχτες… Μου ζητούσε με τον τρόπο της να της δώσω μία μορφή… Με προβλημάτιζε πολύ. Ακόμη και λίγες μέρες πριν ξεκινήσω να γράφω το βιβλίο και ενώ είχα αποφασίσει τον ρόλο της στην υπόθεση, δεν είχα καταφέρει να την κοιτάξω κατάματα. Να δω αυτό που πραγματικά είναι. Γι’ αυτό δίσταζα να αρχίσω το γράψιμο. Ώσπου ένα πρωί ξύπνησα και όλα είχαν ξεκαθαρίσει ως δια μαγείας στο μυαλό μου. Αμέσως ξεκίνησα το πρώτο κεφάλαιο με τίτλο: «Παράξενη Παρουσία».

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Είναι πολλοί οι ήρωες που αγάπησα σε αυτό το βιβλίο, αλλά και πάλι δεν μπορώ να τους ονοματίσω για να μην προκαταβάλω τους αναγνώστες. Ωστόσο, ψυχολογικά δε με ταλαιπώρησαν μόνο οι κακοί –όπως συμβαίνει συνήθως αφού δε βρίσκω κανένα κοινό μαζί τους. Αυτή τη φορά η ψυχή μου πόνεσε πολύ και με κάποιους από τους καλούς επειδή υπέφεραν και αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο που είναι γεμάτος με αγάπη, καλοσύνη και υπομονή. Ξέρω βέβαια πως κάπως έτσι συμβαίνει και στη ζωή μας. Οι καλοί είναι εκείνοι που πονούν περισσότερο, που αδικούνται ευκολότερα, που θυσιάζονται ακόμη και ερήμην τους. Ωστόσο, ακόμα και εμείς που «πλάθουμε» ιστορίες βασισμένες στην αληθινή ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχουμε να φορτώσουμε με περισσότερο πόνο τους ήρωες που αγαπήσαμε τόσο πολύ. Βαθιά μέσα μας κυριαρχεί η επιθυμία να τους λυτρώσουμε, να τους δικαιώσουμε, να τους χαρίσουμε αυτό που αληθινά τους αξίζει. Και ειλικρινά υποφέρουμε όταν αυτή η λύτρωση αργεί τόσο να έρθει…

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Βροχή πάνω στην πέτρα - Νατάσα Γκουτζικίδου

     Βροχή πάνω στην πέτρα για τον Μίνωα, την Μάγια, τον Τηλέμαχο και τον Γιώργη, η ιστορία των οποίων μας ταξιδεύει στην Κρήτη της βεντέτας από την μια και της ηρωικής της Αντίστασης με την Μάχη του 1941 από την άλλη.
     Η Μάγια και ο Μίνωας μεγαλώνουν μαζί σ’ ένα παραλιακό χωριό του νομού Χανίων απολαμβάνοντας την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας. Μέσα στην αθέατη σπηλιά της κοντινής παραλίας, στο σημείο δηλαδή που τους αρέσει να καταφεύγουν, θα δουν με τα μάτια της ψυχής τους την πραγματική φιλία, μια φιλία που εμπεριέχει ωστόσο και τα πρώτα ψήγματα του άγουρου και αγνού έρωτά τους.
     Η φιλία τους όμως το 1929 θα ‘ρθει αντιμέτωπη με τον πρώτο σκόπελό της… Ένας ασήμαντος καυγάς του δεκάχρονου Μίνωα με τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του, τον Τηλέμαχο και το Γιώργη, θα γίνει η αφορμή που ζήταγε διακαώς ο πατέρας τους για να απομακρύνει τους γιους του και κυρίως τον μικρότερο από τα αιματοβαμμένα κρητικά χώματα. Έτσι τα αγόρια, παρά τις αντιρρήσεις της μάνας τους της Χρυσάνθης, φεύγουν από το χωριό, με τα μεγάλα να πηγαίνουν στου θείου τους για να πιάσουν δουλειά στα χωράφια ενώ τον Μίνωα να στέλνεται στην Αθήνα για να φιλοξενηθεί στην μοναδική θεία που έχει η Χρυσάνθη. Και ενώ στις προηγούμενες σελίδες η αδιάφορη έως σκληρή συμπεριφορά του πατέρα προς το πρόσωπο του Μίνωα μπορεί να πέρναγε απαρατήρητη σ’ αυτό το σημείο μαζί με τις καίριες υπόνοιες για μια βεντέτα που έρχεται από το παρελθόν μάς σημάνει τα πρώτο καμπανάκι του ενδιαφέροντος και της αγωνίας για την εξέλιξη της υπόθεσης.
     Στα επόμενα κεφάλαια η συγγραφέας σπρώχνει γρήγορα τα χρόνια και χωρίς πολλές λεπτομέρειες μας μεταφέρει στο Μάη του 1941, στο μήνα δηλαδή που ο Μίνωας επιστρέφει στην γενέτειρα του για να οργανώσει ως στρατιωτικός την αντίσταση της ομάδας του εν όψει της Μάχης που θα δοξάσει για άλλη μια φορά την λεβεντογέννα Κρήτη. Μέσα στον πυρετό των προετοιμασιών βρίσκει τον χρόνο να επισκεφτεί και το χωριό του με σκοπό φυσικά να συναντήσει την Μάγια, με την οποία η επικοινωνία του έχει διακοπεί εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μπαίνει στο χωριό τα βήματα του τον οδηγούν στην πλατεία, εκεί δηλαδή που όλοι οι συγχωριανοί του έχουν συγκεντρωθεί για να γλεντήσουν τον αρραβώνα του Τηλέμαχου και της… Μάγιας. Βλέποντάς τον τα όργανα σιωπούν, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, οι συγχωριανοί αναμένουν και ο Τηλέμαχος εξοργισμένος αποκαλεί τον Μίνωα φονιά διώχνοντάς τον από το χωριό. Τα αινίγματα όλο και μεγαλώνουν, μπαίνουν όμως στην αναμονή μιας και η Μάχη της Κρήτης φουντώνει και ‘’απασχολεί’’ τους ήρωές μας….. Φονιάς, γιατί φονιάς; Βεντέτα, τι είδους βεντέτα; Και γιατί ο Μίνωας βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της βεντέτας; Ερωτήματα που περίμενα πώς και πώς να απαντηθούν ώστε να λυθούν οι απορίες, οι οποίες και απαντήθηκαν τελικά κάπου προς το τέλος δημιουργώντας έτσι ένα πάζλ τα κομμάτια του οποίου αποτυπώνουν μια παντοτινή αγάπη που κατορθώνει να περάσει τους σκοπέλους της βεντέτας και της Ιστορίας συγκινώντας μας με την δύναμή της!