Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Τα κόκκινα λουστρίνια - Στέλλα Βρετού

         «Τα κόκκινα λουστρίνια» είναι ένα βιβλίο με μια όμορφη, καλοδουλεμένη γραφή στο οποίο η Νένα, η κεντρική ηρωίδα του, μας διηγείται την ιστορία της οικογένειάς της. Η αναδρομή της φτάνει τέσσερις γενιές πίσω ξεκινώντας με την ιστορία της προγιαγιάς της, της Ευανθίας, η οποία καταφτάνει από την Ζάκυνθο, μετά την ορφάνια της, στο σπίτι της θείας της, Ρουμπίνας, στην Πόλη. Στα Ταυτάλα, τη ρωμαίικη γειτονιά, θα μεγαλώσει, θα ονειρευτεί και θα παντρευτεί σε νεαρή ηλικία τον Γιάγκο, ο οποίος θα την οδηγήσει στην Οδησσό του 19ου αιώνα και θα δημιουργήσει μαζί της οικογένεια. Τα παιδιά της θα ολοκληρώσουν την ευτυχία και την ευημερία της ευκατάστατης οικογένειας γεμίζοντας το αρχοντικό τους ζεστασιά και αγάπη. Η ευτυχία τους θα κλονιστεί την στιγμή που η Κατιούσα θα μπει στην ζωή τους και θα την γεμίσει με επώδυνα μυστικά, μυστικά που θα επηρεάσουν τις γενιές που θα ακολουθήσουν….. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και τις συνέπειες που επωμίστηκε ο ελληνικός πληθυσμός της Οδησσού, η οικογένεια θα επιστρέψει στην Πόλη και θα εγκατασταθεί στο σπίτι στα Ταυτάλα προκειμένου τα μέλη της να φτιάξουν την ζωή τους απ' την αρχή. 
Με κοινό σημείο αναφοράς το σπίτι στην ρωμαίικη γειτονιά, η γιαγιά της Σαπφώ, η μητέρα της Ανθούλα και η θεία της Ουρανία θα βιώσουν τον έρωτα, την μητρότητα, την μοναξιά, την μελαγχολία που φέρει η απώλεια των μέχρι τότε κατακτημένων.....
         Μια ιστορία που μ’ άρεσε έως ένα σημείο, συγκεκριμένα μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Παντέλου και του έρωτα του με την θεία της Νένας, την Ουρανίααν σταματούσε εκεί θα μπορούσαν Τα κόκκινα λουστρίνια να ήταν για ‘μένα ένα συμπαθητικό βιβλίο. Οι πολλές όμως δευτερεύουσες ιστορίες και η λεπτομερής ανάλυση τους με κούρασαν και με αποπροσανατόλισαν από την κεντρική υπόθεση του. Η πλοκή του δεν ήταν δεμένη ενώ θεωρώ πως κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να απουσιάζουν μιας και πιστεύω πως δεν εξυπηρετούσαν και τόσο την εξέλιξη της υπόθεσης. Η ροή ήταν γρήγορη και η γραφή, όπως ανέφερα στην αρχή της ΒιβλιοΑναφοράς, όμορφη και καλοδουλεμένη. Στο σύνολο του λοιπόν για ‘μένα -και μόνο για ‘μένα- ένα μέτριο έως αδιάφορο βιβλίο.
Διαβάστε το……. σίγουρα θα με διαψεύσετε! 

Βαθμολογία 2/5

Βιογραφία Συγραφέως
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Τα κόκκινα λουστρίνια
Συγγραφέας: Στέλλα Βρετού
Εκδ.: Ωκεανίδα
Ημερ.Εκδ.: Ιούνιος 2014
Σελ.:608


Δήμητρα Κωλέτη

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Τα Παλιά Ασήμια-Μαίρη Κόντζογλου

        «Τα παλιά ασήμια» της Μαίρης Κόντζογλου είναι το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογία της, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και που εμένα με εντυπωσίασε και με κέρδισε απόλυτα με την ενδιαφέρουσα υπόθεση και την ζωντανή γραφή που συνάντησα στις σελίδες του. Η μοντέρνα και γλαφυρή γραφή –πολλές φορές νόμιζα πως βρισκόμουν σε μια παρέα και η συγγραφέας ή ο κάθε ήρωας μού ψιθύριζε ο ίδιος την ιστορία του βιβλίου. τόσο οικεία, τόσο ζωντανή ήταν!-, η γρήγορη ροή, οι χαρακτήρες που διακατέχονταν από ρεαλισμό, ρομαντισμό και ερωτισμό, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της Καππαδοκίας του 19ου και του 20ου αιώνα καθώς και η Καππαδοκία του σήμερα με τα σπάνια φυσικά αξιοθέατα που τοποθετεί η συγγραφέας την ιστορία της οικογένειας Χατζηαβράμογλου αλλά κυρίως τα συναισθήματα και οι εικόνες που γεννιούνταν και ξεπηδούσαν αντίστοιχα από την πένα της Μαίρης Κόντζογλου είναι μερικά από τα στοιχεία που μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, καθηλώνοντάς με έτσι στην ανάγνωση του. Οι ήρωες είναι απτοι-οικείοι, ήρωες που θες να ακούσεις την ιστορία τους, να νιώσεις την ψυχή τους. 
         Ανυπομονώ πραγματικά να κυκλοφορήσει η συνέχεια του καθώς οι ψηφίδες της υπόθεσης μόλις τοποθετήθηκαν μπροστά μας. Είμαι σίγουρη πως θα προσθέτουν και άλλες πολλές και συγκλονιστικές ψηφίδες στα βιβλία που θα ακολουθήσουν φτιάχνοντας έτσι ένα μωσαϊκό, στο οποίο η Ιστορία, η μυθοπλασία και τα χρώματα της Ανατολίας θα κυριαρχήσουν, μαγεύοντας μας με την αρμονία του.
       Είναι ένα πολυπρόσωπο βιβλίο, με δύο παράλληλες ιστορίες, οι οποίες μάλιστα καλύπτουν κάτι περισσότερο από έναν αιώνα (1899-2004), που με ταξίδεψε στην επιβλητική Καππαδοκία, που με έκανε να οσφρανθώ τις μυρωδιές του τόπου, να νιώσω και να βιώσω τα συναισθήματα των ηρώων......
Διαβάστε το…..! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Συγχαρητήρια στην κα Κόντζογλου! Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!

Λίγα λόγια για την  υπόθεση:

      Η Έλσα κάνει ένα ταξίδι στην Καππαδοκία, στην γενέτειρα γη της γιαγιάς της Σεβαστής, έχοντας στις αποσκευές της εκτός από τα απομεινάρια της κατάθλιψης που είχε περιέλθει μετά τον θάνατο του άντρα της Νικόλα και το ημερολόγιο της αγαπημένης της γιαγιάς. Εκεί θα συναντήσει τον γοητευτικό φωτογράφο Άλεξ και μαζί του θα περπατήσει, εν αγνοία της και εν αγνοία του, στους δρόμους που στο παρελθόν η πορεία ζωής των προγόνων τους ήταν συγκλίνουσα.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Το δικό μου top βιβλίων για το 2014!

  Βιβλίο...... Μ’αυτό....... πληροφορούμαστε, ψυχαγωγούμαστε, χαλαρώνουμε, ζούμε ζωές και γεγονότα που μας γεννούν αισθήματα πρωτόγνωρα και έντονα........., συγκινούμαστε, γελάμε, προβληματιζόμαστε, απαγκιστρωνόμαστε, έστω και για λίγο, από την καθημερινότητα και την ρουτίνα της......., το σημαντικότερο όμως από όλα; ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ!
Ταξιδεύουμε νοερά σε μέρη που ίσως δεν θα επισκεφτούμε ποτέ και σε εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κυρίως όμως ταξιδεύουμε στα ενδότερα της ψυχής μας διεισδύοντας έτσι στα βάθη της και αναδύοντας, κατά την ανάγνωσή του, ό,τι φωλιάζει μέσα της.........
Τα βιβλία που μου χάρισαν τέτοιου είδους ταξίδια το 2014, το οποίο σε λίγες μέρες θα το αφήσουμε πίσω μας, είναι τα εξής:

1) "Ιάσμη", "Χατισέ" και "Σμύρνα" του Νίκου Γούλια! Η τριλογία Στα χρόνια της ομίχλης διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που με κάνουν να την χαρακτηρίσω ως Λογοτεχνία!

2)  "Ιμαρέτ" και "Άγιοι και δαίμονες" του Γιάννη Καλπούζου! Δυο υπέροχα ιστορικά βιβλία τα οποία χαρακτηρίζονται από ατμόσφαιρα, πληροφόρηση και ευαίσθητη προσέγγιση.

3) "Υπατία" και "Λιπεσάνορες:Τα χρόνια του φιδιού"του Δημήτρη Βαρβαρήγου! Άλλα δύο εξαιρετικά ιστορικά μυθιστορήματα από έναν συγγραφέα που έχει το χάρισμα να συνυφαίνει την Ιστορία και την μυθοπλασία αριστοτεχνικά.

4) "Ανεμώλια" και "Η αηδονόπιτα" του Ισιδώρου Ζουργού!  Η ανεμώλια είναι το βιβλίο με τον οποίο γνώρισα τον Ζουργό και λάτρεψα την πένα του. Η αηδονόπιτα είναι ένα εξαιρετικό ιστορικό βιβλίο που το απόλαυσα και το λάτρεψα πραγματικά και είναι το αγαπημένο μου του συγγραφέα!

5) "Η κλέφτρα των βιβλίων" Markus Zysak! Ένα τρυφερό βιβλίο που τοποθετείται χρονικά στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και που εμένα με συγκίνησε πάρα πολύ. Το δυνατό του σημείο είναι ο ίδιος ο αφηγητής της ιστορίας. Καταλληλότερο πρόσωπο δεν θα μπορούσε να επιλεγεί από τον συγγραφέα.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Στα χρόνια της ομίχλης: Σμύρνα - Νίκος Γούλιας

       Ιάσμη, Χατισέ, Σμύρνα…., τρεις γυναίκες που αν και ζουν η καθεμία σ’ άλλες μακρινές εποχές και φαινομενικά διαφέρουν, κατά πολύ η μια από την άλλη, εν τούτοις και οι τρεις αυτές γυναίκες γεννούν αισθήματα που σαγηνεύουν περνώντας μέσα από τα χρόνια της ομίχλης,  μέσα από την Ιστορία και τον έρωτα.
       Ο κύκλος των ιστοριών τους έκλεισε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, από άποψη πλοκής, γραφής και συναισθημάτων, μέσα από το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, αυτό της Σμύρνας, η ιστορία της οποίας μας ταξιδεύει από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ου βάζοντας στο κάδρο της ζωής της, εκτός από τον έρωτα και την σαγήνη που αποπνέει η προσωπικότητά της, τα πολεμικά σκηνικά των Βαλκανικών και της Μικρασιατικής Εκστρατείας καθώς και τον πόνο που έφερε ο ξεριζωμός του 1914 και του 1922 αντίστοιχα.
      Το γαϊτανάκι των προσώπων και των ιστοριών τους που συνάντησα στην Σμύρνα πλέκεται περίτεχνα από την ατμοσφαιρική, λυρική, ποιητική και καλοδουλεμένη γραφή του Νίκου Γούλια, προσφέροντάς μας έτσι ένα βιβλίο που η πλοκή του για ’μένα ήταν απρόσμενη και καθηλωτική. Πρόσωπα των δυο άλλων βιβλίων εμφανίζονται και πάλι δίνοντας το δικό τους στίγμα, παίζοντας  με την σειρά τους τον δικό τους πρωταγωνιστικό ρόλο -για ‘μένα όλα τα πρόσωπα και οι ιστορίες τους ήταν με τέτοιο τρόπο δοσμένα που με κάνει να τα θεωρώ όλα πρωταγωνιστές καθώς δεν υστερούσαν σε τίποτα από τους τρεις κεντρικούς ήρωες. Η σύνδεση όλων των ηρώων, και των τριών βιβλίων, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή!
      Η ντοπιολαλιά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας έπαιξε τον δικό της καθοριστικό ρόλο καθώς με βοήθησε να ενταχθώ στην εποχή και να νιώσω τον παλμό που κουβαλά κάθε γλωσσικό ιδίωμα. Όσο για τις περιγραφές, με τις εύστοχες παρομοιώσεις και τις όμορφες-ζωντανές λέξεις που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας, πολλές από αυτές ήταν τόσο απτές που αιωρούνταν από τις σελίδες του στήνοντας έτσι τον δικό τους χορό μπρος στα μάτια μου.

       Όταν διαβάζω μία τριλογία πολλές φορές θα πω πως το 1ο βιβλίο μ’ άρεσε περισσότερο από το 2ο ή το 3ο. Σπάνια θα πω πως μ’ άρεσαν όλα τα βιβλία της. Η μόνη φορά που το έχω κάνει, έως τώρα, είναι με την τετραλογία του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, Οι κόρες της λησμονιάς! Ε, νομίζω πως ήρθε η ώρα να το πω- και δικαιωματικά μάλιστα!- και για την τριλογία του Νίκου Γούλια, Στα χρόνια της ομίχλης. Και τα τρία βιβλία είναι εξαιρετικά και άρτια! Και η «Ιάσμη» και η «Χατισέ» και το τελευταίο βιβλίο της σειράς, η «Σμύρνα» μού πρόσφερε εκτός από την πληροφόρηση των ιστορικών γεγονότων και των ηθογραφικών στοιχείων που πλαισίωναν τις ιστορίες τους όλο εκείνο το ταξίδι που με μετέφερε στο λιμάνι της πραγματικής Λογοτεχνίας!

Διαβάστε την «Σμύρνα»! Διαβάστε την τριλογία Στα χρόνια της ομίχλης! Σας την συστήνω ανεπιφύλακτα!!
Πολλά συγχαρητήρια στον Νίκο Γούλια!!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Λιπεσάνορες: Τα χρόνια του φιδιού - Δημήτρης Βαρβαρήγος

       Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του νέου βιβλίου του Δημήτρη Βαρβαρήγου, «Λιπεσάνορες», η αίσθηση που αποκόμισα από αυτό είναι πως πρόκειται για ένα κείμενο με διαχρονική αξία. Οι αρετές που φωτίζονται από την ώριμη  και λυρική γραφή του συγγραφέα καθώς και η ευφυής ιδέα του, να βάλει δηλαδή 15 πνεύματα γυναικών, σαν άλλα μέλη χορού αρχαίας τραγωδίας, με την διαφορά ότι εδώ ήταν όλες κορυφαίες, να μας διηγηθούν τα αίτια, τις αφορμές και τα γεγονότα του Τρωικού πολέμου με εντυπωσίασαν και με κάνουν να χαρακτηρίσω τις «Λιπεσάνορες» ως ένα αριστουργηματικό Λογοτεχνικό κείμενο που παρασέρνει με την ομορφιά του τον αναγνώστη στα μονοπάτια του Μύθου, της Ιστορίας αλλά κυρίως σ’ αυτά που οδηγούν στην πραγματική Λογοτεχνία!
       Είναι ένα βιβλίο ατμοσφαιρικό και απόλυτα βιωματικό καθώς από το μοιρολόι των 15 αυτών γυναικών αφουγκραζόμαστε, συμμετέχουμε αλλά κυρίως συναισθανόμαστε την απελπισία,  τον πόνο της απώλειας, την δύναμη των αξιών που εκμηδενίστηκαν καθώς και την δίνη που φέρουν οι πόλεμοι, είτε αυτοί διεξάχθηκαν στην αρχαιότητα είτε στην σύγχρονη εποχή.
      Κάθε μία από τις 15 γυναίκες βγαίνει μπροστά και παίρνοντας το νήμα της αφήγησης από το σημείο που το άφησε η προηγούμενη μάς αφηγείται από την δική της ευαίσθητη οπτική γωνία, τον πόλεμο των Δαναών και των Τρώων, στήνοντας έτσι το Ομηρικό έπος της Ηλιάδας εκ νέου, προσφέροντάς μας επικές περιγραφές, μυθικούς έρωτες και συγκίνηση...
    Η περιγραφή της συνάντησης του Έκτορα και της Ανδρομάχης στα τοίχοι της Τροίας ήταν μεγαλειώδης και με συγκίνησε πολύ, η μονομαχία του Έκτορα με τον Αχιλλέα με καθήλωσε ενώ ο θρήνος της Εκάβης με συγκλόνισε.
      Διαβάστε τις «Λιπεσάνορες»,  τις μάνες, τις αδερφές, τις ερωμένες, τις θυγατέρες που με το μοιρολόι ψυχής τους καθηλώνουν, συγκινούν, νουθετούν, συνεπαίρνουν!!!
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!! Αξίζει να διαβαστεί απ' όλο και περισσότερους!
Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα! Του εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!! 

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
      Οι δρόμοι αλλάζουν, οι καιροί αλλάζουν, οι τρόποι αλλάζουν, αλλά ο σκοπός είναι ίδιος… Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, η μοίρα μας, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε… να πολεμάμε και να πέφτουμε, να πέφτουμε και να νικάμε.
Πάντα μπροστά μας, η αρχή μιας νίκης• κι ενός τέλους.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Αν μπορούσα θα τ' άλλαζα όλα - Αγγελική Μ. Κονταξοπούλου

   Ένα βιβλίο με έναν πολύ όμορφο τίτλο –πόσες φορές εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε μονολογήσει: αν μπορούσα θα τ’ άλλαζα όλα;- που διαβάζετε εύκολα, μιας και η γραφή του είναι απλή χωρίς πολλές απαιτήσεις, και που εμένα προσωπικά δυστυχώς δεν με κέρδισε καθόλου η υπόθεση καθώς και η αφήγηση του. Ήταν επίπεδο και δεν μου δημιούργησε κανένα συναίσθημα.Η αρχή ήταν συμπαθητική, η συνεχεία του όμως αδιάφορη και ανιαρή.         
      Βρήκα κάποιες υπερβολές ως προς τον χαρακτήρα των ηρώων και συγκεκριμένα της Ροδούλας –δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένα δεκατριάχρονο κάνει όλα αυτά που αναφέρονται στο κείμενο. Το τέχνασμα της συγγραφέας, να περάσει δηλαδή όλη την ζωή της ηρωίδας μπροστά από τα μάτια της μέσω ενός ονείρου που βλέπει την χρονική στιγμή που πρέπει να πάρει αποφάσεις ζωής, είναι ενδιαφέρον, έξυπνο και πρωτότυπο. 
      Διαβάστε το……., ίσως εσάς να σας συνεπάρει!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

1927
     Η νεαρή Ροδούλα τελειώνοντας τις καθημερινές δουλείες του σπιτιού κάθεται να ξαποστάσει στο δέντρο της αυλής του πατρικού της. Ο ύπνος την αρπάζει και μπροστά από τα βλέφαρα της οι σκηνές που στήνονται συνθέτουν ένα όνειρο προφητικό, ένα όνειρο της μοίρας και του πεπρωμένου της….
     Βλέπει τον γάμο της, τις γέννες των παιδιών της, το θάνατο του συζύγου της και τις ταλαιπωρίες που φέρει αυτός, το δύσκολο μεγάλωμα των τριών κοριτσιών και του γιου της, Σπύρου…..
     Ο Σπύρος είναι ένα δύστροπο και βίαιο παιδί. Απαιτεί και αποκτάει πάντα αυτό που θέλει. Όσο μεγαλώνει η σχέση του με την μητέρα του είναι επιθετική ενώ με τις αδερφές του έως και εχθρική. Μετά από έναν αποτυχημένο γάμο με μια κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερή του παντρεύεται την Άλκιστη.Οι αποτυχημένες προσπάθειες τους να αποκτήσουν παιδί θα τους οδηγήσουν, μετά και από την επιμονή κυρίως του Σπύρου, στην υιοθεσία ενός κοριτσιού. Το κορίτσι αυτό μεγαλώνοντας θα φέρει πολλά βάσανα και ντροπές…..
   Η Ροδούλα λίγο πριν την ξυπνήσει η μητέρα της βλέπει τις τελευταίες σκηνές της ζωής της: τον φρικτό θάνατο του γιου και της εγγόνας της καθώς και την αποκάλυψη μιας καλά κρυμμένης για χρόνια αλήθειας.
    Γνωρίζοντας πλέον το πεπρωμένο της η Ροδούλα θα προσπαθήσει να το αλλάξει αποφεύγοντας τα οδυνηρά γεγονότα….. Θα καταφέρει να τ’αλλάξει όλα ή η μοίρα θα εκπληρώσει τα γραφόμενα για άλλη μια φορά;

Βαθμολογία 2/5

Βιογραφία συγγραφέως
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Αν μπορούσα θα τ' άλλαζα όλα
Συγγραφέας: Αγγελική Μ. Κονταξοπούλου
Εκδ.:Λιβάνη
Ημερ.Εκδ.:2009
Σελ.:326
Δήμητρα Κωλέτη

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Μαρίνα - Carlos Ruiz-Zafon

      Ένα βιβλίο που αν και ξεκίνησε ωραία με πολύ ενδιαφέρον και ατμόσφαιρα, οι υπερβολές, που βρήκα από το σημείο που άρχισε η αφήγηση της Εύας για την ζωή και κυρίως την κατάληξη του Μιχαήλ, με έκανε να σκεφτώ, αρκετές φορές, την διακοπή της ανάγνωσης του. Η συντομία όμως του κειμένου καθώς και η αθώα ερωτική ιστορία της Μαρίνας και του Όσκαρ με έκαναν να συνεχίσω το διάβασμα και να απολαύσω την ιστορία τους, η οποία και ήταν άξια προσοχής.
      Στις σελίδες της Μαρίνας συνάντησα, για άλλη μια φορά, την μεστή γραφή του Carlos Ruiz-Zafon, την πρωτοπρόσωπη, περιεκτική χωρίς ανούσιες λεπτομέρειες αφήγηση, τις περιγραφές της αγαπημένης του Ισπανού συγγραφέα πόλης, της Βαρκελώνης, καθώς και το μεταφυσικό στοιχείο. Εδώ όμως κατά την γνώμη μου, όχι τόσο αυτό αλλά κυρίως ο τρόπος που έχει δώσει ο συγγραφέας το μεταφυσικό στοιχείο, ήταν το μεγάλο μείον του κειμένου, μιας και ήταν πολύ σύντομος, χωρίς δηλαδή την απαιτούμενη ανάλυση που θα με βοηθούσε στην κατανόηση του κάνοντας έτσι αυτό το στοιχείο να φαντάζει στα μάτια μου περιττό, παιδιάστικο και καρτουνίστικο.
       Η φαντασία και τα συγγραφικά τρικ είναι ωραία και είναι αυτά που κάνουν τα βιβλία αυτού του είδους να ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο καθώς αποτελούν το αποτύπωμα των συγγραφέων, όμως αυτά πρέπει να είναι δοσμένα με τρόπο που να μην ξενίζει και εμένα το συγκεκριμένο στοιχείο με ξένισε πολύ….
       Το «Μαρίνα» αν και είναι το βιβλίο με το οποίο θα γίνει γνωστός στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας ο Carlos Ruiz-Zafon εγώ το διάβασα τελευταίο κατά σειρά κάτι που με κάνει να χαίρομαι γι' αυτό καθώς αν το είχα διαβάσει πρώτο θα είχα αποθαρρυνθεί και ίσως να μην είχα επιλέξει για ανάγνωση την τριλογία Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων που ακολούθησε και που πραγματικά πρόκειται για μια εξαιρετική σειρά βιβλίων με ιδιαίτερη, για εμένα, αδυναμία στο 1ο και στο 3ο βιβλίο της.
       Έχοντας διαβάσει και τα τέσσερα βιβλία του Ισπανού συγγραφέα μπορώ να πω πως η συγγραφική του εξέλιξη είναι εμφανέστατη και αξιέπαινη! Από το «Μαρίνα» που είναι γραμμένο το 1999 έως το «Η σκιά του ανέμου» (το 1ο βιβλίο της τριλογίας) που είναι γραμμένο το 2002 τα συγγραφικά του βήματα είναι αλματώδη!!

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων: Ο αιχμάλωτος του ουρανού - Carlos Ruiz-Zafon

        «Ο αιχμάλωτος του ουρανού», το τρίτο βιβλίο της σειράς Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων του Carlos Ruiz-Zafon, είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο, στο οποίο η συνάντηση μου με τους αγαπημένους μου ήρωες από τα δυο προηγούμενα βιβλία καθώς και η ανάλυση των ιστοριών τους μου κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή έως το τέλος του ενώ παράλληλα μου ενίσχυσαν τον ενθουσιασμό μου για την πένα του Ισπανού συγγραφέα. Αν και έλειπε, σε κάποια σημεία, η ατμόσφαιρα και είναι εμφανώς πιο σύντομο από την «Σκιά του ανέμου» και «Το παιχνίδι του αγγέλου» εντούτοις η πλοκή, η αφήγηση και η σύνδεσή του με τα δυο προηγούμενα με εντυπωσίασε. Και τα τρία δένουν μεταξύ τους με τρόπο εμπνευσμένο καθώς ψηφίδες των προηγούμενων υποθέσεων ενώνονται μ’ αυτές της παρούσας δημιουργώντας έτσι ένα μαγευτικό ψηφιδωτό που απεικονίζει την ιστορία Του κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων και του αινιγματικού βιβλιοπωλείου Σεμπέρε και Υιοί. Μέσα από την διήγηση του Ντανιέλ, η οποία τοποθετείται χρονικά στο 1957, και του Φερμίν, που είναι αναδρομική, από το 1939 έως σχεδόν το 1941, τα κενά καλύπτονται δίνοντάς μας μια άρτια και τακτοποιημένη υπόθεση.
       Οι περιγραφές και κάποιες σκηνές είναι δοσμένες με τρόπο κινηματογραφικό, και κυρίως η τελευταία, η οποία είναι και αυτή που με βεβαίωσε πως θα υπάρχει και τέταρτο βιβλίο, κάτι που φυσικά με ενθουσίασε και που το περιμένω πως και πως. Οι σκηνές που μιλούν για την φυλάκιση του Φερμίν κατά την διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου είναι από τις πιο ρεαλιστικές.
       Είναι λοιπόν ένα όμορφο βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και που σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, αρκεί βέβαια να διαβάσετε τα δυο πρώτα καθώς δεν είναι αυτοτελές αλλά άμεσα συνδεδεμένο μ’ αυτά! 
Διαβάστε το…!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      «Για τον Φερμίν Ρομέερο ντε Τόρες, που επέστρεψε από τους νεκρούς και κρατάει το κλειδί του μέλλοντος», η αφιέρωση αυτή από έναν αινιγματικό πελάτη του βιβλιοπωλείου Σεμπέρε, είναι η αφετηρία για την επιστροφή στο παρελθόν, μια επιστροφή που μέσα από την εξομολόγηση του Φερμίν ο Ντανιέλ έρχεται αντιμέτωπος με τις αμφιβολίες αλλά και την αλήθεια που τον γεμίζει πόνο και μίσος.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Καλωσορίζοντας την «Σμύρνα» του Νίκου Γούλια!

        Μια μέρα πριν την κυκλοφορία του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της υπέροχης τριλογία του Νίκου Γούλια με κεντρικό τίτλο «Στα χρόνια της ομίχλης», σας παραθέτω τις ΒιβλιοΑναφορές των δυο προηγούμενων βιβλίο: Ιάσμη και Χατισέ.
     Σας παροτρύνω, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, να τα διαβάσετε σύντομα καθώς μέσα από τις σελίδες αυτών ταξιδεύουμε στην Χίο της σφαγής του '22, στην Βενετία των καλλιτεχνών, στην τέχνη της θάλασσας και των καραβοκύριδων, στον ρομαντισμό των δυο ερωτικών ιστοριών, της Ιάσμης με τον Νικόλα και της Χατισέ με τον Πάολο καθώς και στην Λογοτεχνία που μας χαρίζει απλόχερα η πένα του αγαπημένου συγγραφέα. Η γραφή του και η πολύπλευρη αφήγηση, που συναντάμε στις σελίδες των βιβλίων, χτίζουν δυο υπέροχα κείμενα που αποπνέουν αρχοντιά και ευαισθησία. Η συγγραφική του δεινότητα μας εντάσσει στις υποθέσεις από την πρώτη κιόλας σελίδα ενώ παράλληλα ενεργοποιεί όλες μας τις αισθήσεις, κάνοντάς μας έτσι να νιώθουμε τα συναισθήματα των ηρώων, να ακούμε τα κύματα που σκίζουν τα καράβια του καπετάν Ισίδωρου και του ανιψιού του, Νικόλα, να οσφριζόμαστε το ιώδιο της θάλασσας, να βλέπουμε τις έντονες εικόνες που περιγράφει. Καλωσορίζουμε λοιπόν αύριο 20 Νοεμβρίου την Σμύρνα! Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδη και να βρει την θέση που της αξίζει στα ράφια των βιβλιοθηκών και κυρίως στις καρδιές των αναγνωστών!!


ΒιβλιοΑναφορά του:

1ου Βιβλίου:
     «Στα χρόνια της ομίχλης: Ιάσμη»

      Περιμένοντας να φύγει η πυκνή ομίχλη που έχει σκεπάσει το λιμάνι, εμποδίζοντας τον απόπλου της Φανερωμένης, ο καπετάν Σίδερος, έχοντας συντροφιά τον ανιψιό του Νικόλα και τον καπετάν Γιάννη, κατακλύζεται από οδυνηρές αλλά και νοσταλγικές θύμησες του παρελθόντος. Πέντε χρονών παιδί κωπηλατεί στα φουρτουνιασμένα νερά του Αιγαίου προσπαθώντας να σπρώξει το μικρό καΐκι που μεταφέρει τις ζωές του ίδιου και των δυο μικρότερων αδερφών του, της Μαρκέλλας και της Ελένκω, μακριά από την Σφαγή της Χίου το 1822. Παραδομένοι στα λυσσασμένα κύματα περισυλλέγονται από τον καπετάν Γιάννη ο οποίος και τους μεταφέρει στην Σύρο, που εκεί μαζί με την αδερφή Δομινίκη στήνουν μια ιδιότυπη αλλά όμορφη οικογένεια για σχεδόν δυο χρόνια. Μόλις ο κουρνιαχτός της σφαγής καταλαγιάζει επιστρέφουν στη Χίο όπου και η ζωή τους συνεχίζεται….Όταν η ομίχλη διαλύεται παίρνει μαζί της τις αναμνήσεις του καπετάν Σίδερου και ο Νικόλας σαλπάρει μαζί του στα νερά που θα τον μαγέψουν, που θα τον μεστώσουν και που θα τον μεταφέρουν το 1850 στην Απάνω Σύρο αγκυροβολώντας στο απάνεμο λιμάνι-αγκαλιά της Ιάσμης. Ο Νικόλας και η Ιάσμη θα ζήσουν τον έρωτά τους δημιουργώντας έναν κόσμο μόνο γι’ αυτούς τυλιγμένο μέσα στην μυρωδιά του γιασεμιού και της αλμύρας του κυκλαδίτικου νησιού. Η Ιάσμη όμως χάνεται και ο Νικόλας επιστρέφει στην Χίο έχοντας αφήσει πίσω του την ανέμελη πλευρά του, ζώντας πλέον μέσα στην μελαγχολία του πένθους του. Και η ζωή περνά παρασύροντας μαζί της τα χρόνια...Ο Νικόλας παντρεύεται, αποκτά παιδιά και εγγόνια έχοντας πάντα όμως στην καρδιά και στην ψυχή του τον καημό της Ιάσμης, την πέτρα, «την πέτρα...., ατόφια την είχε βαστηγμένη. Δεν είχε αφήσει μήτε τους ανέμους των καιρών μήτε και των ανθρώπων τη σμύριδα με την τριβή να του τη στρογγυλέψουν, να γίνει κι αυτή όμοια με τα λειασμένα βότσαλα του γιαλού, να περπατούν απάνω τους ο ένας και ο άλλος. Την κράτησε άγρια, κοφτερή και αιχμηρή , κι ας πλήγωνε κι αυτόν τον ίδιο»……

      Ένα υπέροχο βιβλίο!! Με την γλαφυρή,γεμάτη παρομοιώσεις και μεταφορές γραφή του κου Ν. Γούλια, μια γραφή που αποπνέει αρχοντιά, ο αναγνώστης ζει έντονα τις περιπέτειες, τους έρωτες και τις έγνοιες των ηρώων του βιβλίου. Το «Στα χρόνια της ομίχλης: Ιάσμη» είναι ένα όμορφο, ατμοσφαιρικό βιβλίο που μας ταξιδεύει στα λιμάνια της Ερμούπολης, της Χίου και της Σμύρνης του 19ου αιώνα, που μας χαρίζει την ευωδιά της μαστίχας της χιώτικης, του γιασεμιού και της θάλασσας, και που μας ορθώνει τους ήρωες του μπροστά μας κάνοντάς τους πρόσωπα οικεία και αγαπημένα.


Βαθμολογία 5/5
******

2ου Βιβλίου:
     «Στα χρόνια της ομίχλης: Χατισέ»

      Το 2ο βιβλίο του Ν. Γούλια, το «Στα χρόνια της ομίχλης: Χατισέ» είναι ένα βιβλίο που πραγματικά με ενθουσίασε. Με μέσο την γλαφυρή και ατμοσφαιρική του γραφή, ο συγγραφέας, ταξιδεύει αβίαστα τον αναγνώστη σε μέρη όπως η Βενετία, η Σμύρνη, η Σύρος και η Χίος καθώς και σε χρόνους τόσο μακρινούς μα γεμάτους με έρωτα, πάθη, σφαγές, μυστήριο και ομίχλη. Διαβάζοντας το ζεις τις ιστορίες των ηρώων σε ένα σκηνικό που σε μαγεύει και σε παρασύρει στο να θαυμάσεις μαζί με τον Ζοζέφ και την Πηνελόπη την αντανάκλαση του φωτός πάνω στις φίνες πορσελάνες τους, να φτιάξεις με τον μικρό Στέφανο στο γουδί τα χρώματα του ζωγράφου, να μυρίσεις το γιασεμί που έχει τυλίξει το ατελιέ του τουρκομαχαλά και να βιώσεις τον καλλιτεχνικό οίστρο του Πάολο έχοντας ως μούσα του, την απαράμιλλου ομορφιάς, Χατισέ. Όπως η ομίχλη, φεύγοντας σιγά σιγά και νωχελικά, αποκαλύπτει το τοπίο που κάλυπτε κάτω από το πέπλο της έτσι και εδώ τα πρόσωπα και οι ιστορίες τους ορθώνονται μπροστά μας φέρνοντας μας στην επιφάνεια τις αινιγματικές τους ζωές σελίδα τη σελίδα με τρόπο μυσταγωγικό. Πρόσωπα από την «Ιάσμη» -το 1ο βιβλίο της τριλογίας- ,αν και θεωρείς πως ότι είχε να ειπωθεί γι’ αυτά ειπώθηκε ήδη και ότι ίσως δεν έχουν θέση στην «Χατισέ», κάνουν την εμφάνιση τους ξανά καθώς ο συγγραφέας μας δίνει άλλο ένα κομμάτι τους, το οποίο και βοηθά στην άρτια πλοκή των δυο βιβλίων συνδέοντας τα εντέχνως. Έτσι λοιπόν συναντάμε πάλι την αδερφή Δομινίκη, ως κοπέλα αυτή την φορά, όπου μας αποκαλύπτονται οι συνθήκες που την έκαναν να ακολουθήσει την ζωή της μοναχής, την Ιάσμη που μας φανερώνεται η αινιγματική της καταγωγή καθώς και την Ροδόκλεια,την γιαγιά του καπετάν Νικόλα όπου μας δίνονται απαντήσεις για την μυστηριώδη απουσία της μετά την σφαγή της Χίου.
       Ο Πάολο, ο Στέφανο,η Μαριώ και ο Λιωνής μας βοηθούν στην ''εξιχνίαση'' των ζωών της Ιάσμης και της Χατισέ, δυο γυναικών που μαγεύουν με την αύρα τους, δυο γυναικών που αν και ζουν σε άλλους τόπους και σε άλλες εποχές το νήμα της ζωής της μιας είναι άρρηκτα δεμένο μ’ αυτό της άλλης…..

      Ένα υπέροχο βιβλίο! Εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά από την γραφή του κυρίου Γούλια! Εικόνες, αρώματα και ήχοι ξεπήδησαν ανεμπόδιστα από τις σελίδες του. Η πλοκή του για εμένα ήταν ανατρεπτική και απρόβλεπτη, με μεγαλύτερη όλων (ανατροπή), αυτή της τελευταίας σελίδας όπου ο πασάς συλλαβίζει το γραικικό όνομα της Χατισέ (όσοι το έχουν διαβάσει καταλαβαίνουν τι εννοώ). Δεν υπήρχε σημείο που να μάντεψα σωστά την εξέλιξή του και αυτό σίγουρα είναι ένα ακόμα συν του βιβλίου. Οι ιστορίες και τα πρόσωπα του 1ου βιβλίου κλείδωσαν αριστουργηματικά μ’ αυτές και μ’ αυτά του 2ου! Αναρωτιέμαι ποιο νήμα θα τραβήξει ο συγγραφέας για να ξετυλίξει την ιστορία του 3ου βιβλίου που θα ακολουθήσει και πως αυτή θα συνυφανθεί με τις ιστορίες και τα γεγονότα των δυο προηγούμενων; Ανυπομονώ για την συνέχεια του λοιπόν!!
Δυο βιβλία που πρέπει να διαβαστούν!
Κάντε το!!Αξίζει!!


Βαθμολογία 5/5



********


3ο Βιβλίο: 
«Στα χρόνια της ομίχλης: Σμύρνα»

Απόσπασμα βιβλίου (παρμένο από το προφίλ του συγγραφέα στο fb μετά την έγκρισή του):

Σμύρνη 1919, ο Ελληνικός στρατός έχει αποβιβαστεί στην Μικρασία… μια εικόνα από τα καταγώγια του λιμανιού τις ώρες που γεννιέται το ρεμπέτικο... και ο Βενιζέλος μεσουρανεί...

«…Ο ήλιος έπεφτε γρήγορα. Το απόβραδο ερχότανε μαλακό στη Σμύρνη ροδίζοντας με τις τελευταίες του ακτίνες τον στενό τσικμά σε όλο του το βάθος έτσι όπως κάθετα τον βρίσκανε απ΄ τη μεριά της Δύσης.
Διστακτικός και σκύβοντας είχε χρειαστεί ο Νίκος να κατέβει τα τρία σκαλιά που χώριζαν το μαγαζί από το ντουσεμέ που ήταν απ΄ έξω για να σταθεί αμήχανος. Εκανε στο πλάι να περάσουν οι άλλοι που παρέες παρέες ερχόντουσαν από πίσω του και μαζί με κάποιους από αυτούς, που χωρίς να το θέλουν τον πήρανε παραμάζωμα, βρέθηκε και εκείνος μέσα.
Μάταια φαινότανε πως είχε σταθεί με την πλάτη στο ντουβάρι κοιτάζοντας σαν χαμένος. Όχι τραπέζι δεν είχε ελεύθερο για να κάτσει μα μήτε καρέκλα ^ όλα ήταν γεμάτα.
Φώτα μπορεί να μην είχε πολλά μα μέσα στο ημίφως όλα τους έμοιαζαν μαγευτικά. Οι χρωματιστές λάμπες που κρεμόντουσαν στο βάθος πάνω από τις πέντε αδειανές καρέκλες και το πορτραίτο του Βενιζέλου, μπογιατισμένες σκορπούσαν τις ανταύγιες στα πρόσωπα, τους τοίχους και σε όσο από το γιαλιστερό λιγδωμένο πάτωμα μπορούσε να φανεί ελεύθερο μέσα σ εκείνο το πλήθος.
Ο μόνος που ξεχώριζε - και δεν ήταν ανάγκη να τον ξέρεις για να καταλάβεις πως ήταν ο μαγαζάτορας – ήταν ο «Παναγής ο κάβουρας». Μ΄ ένα βαρύ τουρμπάνι - που επέμενε πάντα να φορά γύρω από το φέσι του κι ας μην ήτανε Τούρκος, και το κοντό ανοιχτό γιλέκο του που από όποια μεριά κι αν το κοίταζες ήτανε αδύνατο να κρύψει όχι τόσο τις βόλτες που έφερνε το φαρδύ ζωνάρι του γύρω από τη μέση, όσο τους δυό και βάλε πήχεις που κρεμότανε μονόπαντα σχεδόν μέχρι το γόνατο, πραγματικά ξεχώριζε! Αλλά ο Παναγής δεν ξεχώριζε τόσο για όλα εκείνα, ουτε καν για το παρουσιαστικό του, ακόμα ακόμα ούτε και για την ψηλή ψάθινη καρέκλα που είχε δίπλα στο τεζιάκι να κάθεται, όλους να τους κατοπτεύει, όσο από τη συχνή κλίση που έκανε το κεφάλι του ανταποδίδοντας τα καλησπερίσματα και εκείνη την άφωνη κίνηση που κάνανε τα χείλια του προφέροντας από τα σωθικά του ένα ανείπωτο αλλά σαφές και μακρόσυρτο «σπέρααα».
Τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα που ξεσπάσανε απανωτά βρήκαν τον Νίκο με το τσακμάκι στο χέρι και το τσιγάρο μόλις ακουμπισμένο στα χείλια. Τέσσερις άντρες σοβαροί και αγέλαστοι είχανε βγει από το πλάι και πηγαίνανε προς τις αδειανές καρέκλες κάτω από τα φωτάκια. Γυαλίζανε στο μάτι τα καλογυαλισμένα παπούτσια τους. Σφιχτοί οι κόμποι από τις γραβάτες τους, σφιχτή και η ματιά τους. Οι κατεβασμένες ρεπούμπλικες και οι τραγιάσκες δεν αφήνανε να δεις καθαρά πολλά από τα χαρακτηριστικά τους παρά μόνο τα καλοξυρισμένα μουστάκια τους κάτω από τη μύτη. Τελευταία και σε απόσταση φάνηκε μια γυναίκα με μαύρα κατσαρά μαλλιά και ένα φουστάνι ολόιδιο με το κοκκινάδι της. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και χωρίς άλλο νόημα, μια μόνο φορά χτυπήσανε τα ντέλια για να ξεκινήσει κι από τους πέντε με μια φωνή.
«Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
που έδιωξε απ’ την Αθήνα τα θηρία…»
όρθιοι πετάχτηκαν απάνω οι περισσότεροι και λες και άκουγαν τον εθνικό ύμνο μαζί τους τον τραγουδούσαν. Ποτήρια τσουγκρίζανε στον αέρα και μπράτσα απλωνόντουσαν από ώμο σε ώμο.
«…Και στην άμυνα εκεί όλοι οι αξιωματικοί
πολεμάει κι ο Βενιζέλος…»
χαλασμός τα χειροκροτήματα. Το μαγαζί έγινε άνω κάτω. Τα γκαρσόνια δεν προλαβαίναν να παίρνουνε τα αδειανά κατρούτσα και να τα ξαναεπιστρέφουν γεμάτα ως απάνω.
«…Της αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά…» 
τα γιούχα και τα σιχτίρ παίρνανε και δίνανε. 
Η Ρόζα με το κατσαρό μαλλί και το τσακίρικο το μάτι έφερνε βόλτες χτυπώντας το ντέφι στον αέρα. Βόλτες έφερνε και η ματιά του Νίκου στο κόκκινο ρούχο που ήτανε κολλημένο απάνω στο κορμί της.
«… της αμύνης το καπέλο έφερε το Βενιζέλο
της αμύνης το σκουφάκι
έφερε το Λευτεράκη…»

Υπόθεση οπισθόφυλλου:


Μετά την ΙΑΣΜΗ και την ΧΑΤΙΣΕ, η ΣΜΥΡΝΑ, το τελευταίο μέρος της τριλογίας ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ, συνεχίζει το ταξίδι στην πρώτη ταραγμένη 25ετία του 20ου αιώνα. 

* Ο Πρώτος μεγάλος πόλεμος έχει τελειώσει. Οι Τούρκοι βρίσκονται με τη μεριά των ηττημένων και οι Ελληνες με τους νικητές.. Το μυθιστόρημα αναπλάθοντας την εποχή θα μας ταξιδέψει από τους μαχαλάδες της Κωνσταντινούπολης, τα πολυτελή κτίρια και ξενοδοχεία του Πέραν μέχρι τα café chantants, τα καμπαρέ και τα καταγώγια της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης. Οι μουσικές της εποχής, το ragtime και το can can θα αναμειχτούν με την φωνή του Enrico Caruso, τους αμανέδες, τα πρώτα ρεμπέτικα και τα τραγούδια της εθνικής άμυνας. 
Από τους Βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο διωγμό των Μικρασιατών το ’14 μέχρι την κατοχή της Σμύρνης το ΄19, από τα χαρακώματα του 1ου Παγκόσμιου πολέμου μέχρι την προέλαση του Ελληνικού στρατού σχεδόν έξω από την Αγκυρα, ένας Ελληνας και ένας Τούρκος, ανυποψίαστοι για τους πιθανούς δεσμούς που μπορεί να τους δένουν, θα βρεθούν αντιμέτωποι στην δίνη της Μικρασιατικής εκστρατείας. Εχθροί τελικά ή φίλοι; Και ανάμεσά τους, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον, μια κοκκινομάλλα λεβαντίνα η Σμύρνα… 

* Σμύρνα και Σμύρνη. Μια γυναίκα και μια πολιτεία «Σμύρνα, ετούτη η πόλη εν έχει αφεντικά! Εν είναι κανενός μας! Ετούτη είναι του κόσμου της, γι’ αυτόνε ζει, γι αυτόνε ανασαίνει! Αυτή εν ξεύρει από Έλληνες, Τούρκους Αρμένηδες για Λεβαντίνους» … «Είναι σαν εσένα! Σμύρνη αυτή, Σμύρνα εσύ. Όλους τους έχετε στα πόδια σας κι όλους τους κουλαντρίζετε. Όλοι θέλουνε να σας έχουνε μα αυτό που εν λογαριάζουνε εν πως εσείς εν θέλετε μόνο έναν!... Κοσμοπολίτες Σμύρνα! Αυτό είστενε κι εσύ και τούτη εδώ η πόλη!... Κοσμοπολίτες!»
*******

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΙΑΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Το 1980 αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Έργα του, ιδιωτικά και δημόσια, μικρά και μεγάλα, βρίσκονται υλοποιημένα σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο.
Μέχρι σήμερα έχει τιμηθεί με πολλά Πανελλήνια Αρχιτεκτονικά Βραβεία και Διακρίσεις, ενώ έργα του έχουν δημοσιευτεί σε αρχιτεκτονικά περιοδικά και βιβλία.
Βιβλία του συγτραφέα: ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ:ΙΑΣΜΗ, ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ: ΧΑΤΙΣΕ και ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ:ΣΜΥΡΝΑ



Δήμητρα Κωλέτη

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο - Ισίδωρος Ζουργός

      Το «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο» είναι το 4ο βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα, Ισίδωρου Ζουργού, που διαβάζω και το οποίο πραγματικά με εντυπωσίασε, για άλλη μια φορά, με την πλοκή, την αφήγηση και την μεστή αλλά και ποιητική γραφή που συνάντησα στις σελίδες του. Αν και πρόκειται για κείμενο σχεδόν 800 σελίδων, εντούτοις δεν με κούρασε καθόλου καθώς η εξιστόρηση της ζωής του Ματίας Αλμοσίνο μού κέντρισε το ενδιαφέρον, το οποίο όσο προχωρούσα στην ανάγνωση όλο και αυξανόταν, κάνοντας με έτσι κοινωνό των γεγονότων, των προσώπων και των εποχών που στήνουν αυτό το υπέροχο κείμενο. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο και καλοδουλεμένο βιβλίο για το οποίο ο συγγραφέας, όπως δείχνουν και οι πηγές που παραθέτει στο τέλος του βιβλίου, έχει κάνει μεγάλη έρευνα για την συγγραφή του, κάτι βέβαια που για ‘μένα δείχνει το πόσο αγαπά το βιβλίο και μοχθεί για αυτό αλλά κυρίως το ποσό σέβεται τους ίδιους του τους αναγνώστες.
      Μαζί με τον Ματίας μαθαίνουμε την ιστορία της Ιατρικής και των Επιστημών, οι οποίες στον 17ο και 18ο αιώνα ρίχνουν τους πρώτους σπόρους αμφισβήτησης στις κοσμοθεωρίες του μεσαίωνα, ταξιδεύουμε σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο, Άμστερνταμ, Βενετία, Σαλόνικα, Πάντοβα, Κωνσταντινούπολη, Αγγλία, Μόσχα και Άθω, ακούμε τους στοχασμούς του ήρωα, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε τους πολιτισμούς, τα ήθη και τις θρησκείες που πρωταγωνιστούσαν σε όλα αυτά τα μέρη. Τα πρόσωπα που συναντάμε είναι πάρα πολλά όμως καθόλου δευτερευούσης σημασίας μιας και το κάθε ένα συμβάλει στο στήσιμο και φώτισμα του βιτρό που απεικονίζει τις σκηνές από το βίο του ήρωά μας, ενός ήρωα που η ζωή του μας προσφέρει δύναμη, αγάπη για την γνώση και πληροφορίες για το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται αυτή. 
      Το «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο» λοιπόν είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου γραμμένο από την πένα του Ισίδωρου Ζουργού, μια πένα που μέχρι τώρα δεν με έχει απογοητεύσει, και που σας το προτείνω ανεπιφύλακτα! 
Διαβάστε το……!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων: Το παιχνίδι του ουρανού- Carlos Ruiz-Zafon

     Στο 2ο βιβλίο της τριλογίας Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων του Carlos Ruiz-Zafon συναντάμε ορισμένα από τα πρόσωπα του 1ου βιβλίου, την ατμόσφαιρα, το μεταφυσικό στοιχείο, αν και εδώ είναι σε μεγαλύτερη έκταση -σχεδόν κυριαρχεί-, το δαιδαλώδες Κοιμητήριο που μας μαγεύει –τι ωραίο και εμπνευσμένο συγγραφικό εύρημα!- και την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Νταβίδ Μάρτιν, του κεντρικού ήρωα, η οποία και μας παρασύρει σε μια ενδιαφέρουσα και αινιγματική υπόθεση. Οι κινηματογραφικές σκηνές, το μυστήριο, ο έρωτας και οι φιλοσοφικές συζητήσεις παντρεύονται για άλλη μια φορά εντέχνως από την πένα του Ισπανού συγγραφέα.
           Συγκρίνοντάς το όμως –δεν μπορώ να το αποφύγω- με το «Η σκιά του ανέμου», το 1o δηλαδή βιβλίο της σειράς, «Το παιχνίδι του αγγέλου» είναι ένα βιβλίο που εμένα δεν με εντυπωσίασε όπως το 1ο κείμενο καθώς θεωρώ πως η πλοκή του δεν ήταν τόσο δεμένη όσο αυτή του προηγούμενου βιβλίου. Επιπροσθέτως το μεταφυσικό στοιχείο στο 1ο κείμενο απλώς αιωρούνταν στην αρχή της ιστορίας, το οποίο μάλιστα στο τέλος της διαλυόταν με λογικά επιχειρήματα που εμένα με εντυπωσίασαν και που τα θεώρησα εμπνευσμένα, ενώ εδώ κυριαρχούσε σχεδόν από την αρχή με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος, ένα τέλος που δεν το περίμενα με τίποτα και που ίσως να το ήθελα διαφορετικό.
      Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για ένα καλό βιβλίο που αν και δεν ξεπέρασε το 1ο της σειράς εντούτοις διαβάζεται εύκολα και αξίζει την προσοχή μας. Διαβάστε το.....!
Ανυπομονώ να πέσει στα χέρια μου το 3ο και τελευταίο μέρος, στο οποίο όπως διάβασα από το site επανέρχονται οι ήρωες Της σκιάς του ανέμου, ήρωες που πραγματικά τους έχω ακόμα στο μυαλό και στην καρδιά μου!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Νταβίδ Μαρτίν αγαπά τα βιβλία, ζει και υπάρχει γι’ αυτά. Εργάζεται σε μια εφημερίδα της Βαρκελώνης όπου μέσα από τα άρθρα που δημοσιεύει τον ανακαλύπτουν δυο εκδότες, οι οποίοι την μέρα που απολύεται του προτείνουν την συγγραφή του πρώτου του διηγήματος με τίτλο Η πόλη των καταραμένων. Τα κείμενα του που δημοσιεύονται σε συνέχειες βρίσκουν την απαιτούμενη ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού προσφέροντας του επιτέλους την οικονομική άνεση που τόσα χρόνια είχε στερηθεί.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων: Η σκιά του ανέμου - Carlos Ruiz-Zafon

      Το «Η σκιά του ανέμου» του Ruiz-Zafon Carlos, το πρώτο βιβλίο της τριλογία Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων, είναι ένα υπέροχο βιβλίο που εμένα με συνεπήρε μιας και στις σελίδες του υπήρχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος του και που με έκαναν να θαυμάσω και να αναγνωρίσω το ταλέντο του συγγραφέα. Μυστήριο, αγωνία, ατμόσφαιρα και ένας έρωτας τραγικός που ζητά την λύτρωση του μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια συνθέτουν την ιστορία της σκιάς του ανέμου που παρουσιάζεται με γρήγορη ροή και γραφή άκρως καλοδουλεμένη. Οι πινελιές χιούμορ που υπήρχαν με έκαναν να γελάσω απεγκλωβίζοντάς με έτσι από την αγωνία και την συγκίνηση που με αγκάλιαζε καθώς διάβαζα το κείμενο.  Ο συγγραφέας κατόρθωσε να με εντάξει στην ιστορία των ηρώων όπου μαζί μ’ αυτούς, και κυρίως με τον Ντανιέλ, προσπαθούσα να εξιχνιάσω την ζωή του Χουλιάν Καράξ στην Βαρκελώνη του εμφυλίου και του Παγκόσμιου πολέμου, που σαν το γαϊτανάκι ξετυλιγόταν μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων που βρίσκονταν στο επίκεντρο του τραγικού και άδοξου έρωτα του με την Πενέλοπε.
      Ο Carlos Ruiz-Zagon, όπως γράφει το βιογραφικό  σημείωμα, είναι πολυδιαβασμένος συγγραφέας και αναγνωρισμένος παγκοσμίως και δικαίως μιας και η γραφή του καθηλώνει!
      Είναι ένα βιβλίο που θα ήθελα να το δω στον κινηματογράφο μιας και η ανατρεπτική υπόθεση του, οι πολλές έντονες σκηνές καθώς και οι ήρωες του, ήρωες που μέσα από την άριστη σκιαγράφηση τους γεννούν άλλοτε την συμπάθεια και την οικειότητα και άλλοτε τον οίκτο και την απέχθεια μας, νομίζω πως θα δημιουργούσαν μια μαγευτική ταινία.
     Ένα αστυνομικό, ερωτικό, θρίλερ –ας το πω έτσι- που με εντυπωσίασε και που σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια του.......
Διαβάστε το…..!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Μια νύχτα του 1945 ο Ντανιέλ Σεμπέρε οδηγείτε από τον βιβλιοπώλη πατέρα του στο κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων, σε ένα χώρο που η συντεχνία των βιβλιοπωλών συγκεντρώνει τα βιβλία που κινδυνεύουν να χαθούν στην λήθη του χρόνου, σε ένα χώρο που όπως του λέει ο ίδιος είναι ιερός καθώς «Κάθε βιβλίο, κάθε τόμος που βλέπεις έχει ψυχή.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Η αηδονόπιτα - Ισίδωρος Ζουργός

Λιθογραφία του N.Charlet
Παιδιά παίζουν τον πόλεμο Ελλήνων και Τούρκων
      «Η αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζουργού είναι το τρίτο βιβλίο του που διαβάζω και πραγματικά το λάτρεψα ήδη από τις πρώτες του σελίδες! Πρόκειται για ένα αριστούργημα, ένα έπος στο οποίο το όνειρο της ελευθερίας και του έρωτα ενός φιλέλληνα Αμερικανού που καταφτάνει στην επαναστατημένη Ελλάδα τον φθινόπωρο του 1821 πρωταγωνιστεί και παρασύρει τον αναγνώστη μεταφέροντάς τον νοερά στην Σαλονίκη και στο λεηλατημένο σπίτι του Ασημάκη εφέντη, στον Όλυμπο και στο αρματολίκι καθώς και στο Μεσολόγγι και στην τραγική-ηρωική του Έξοδο την άνοιξη του 1826. Η αφήγηση, η οποία γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου σε α’ πρόσωπο, μέσα από το ημερολόγιο του Γκάμπριελ, και σε λίγα αλλά καίρια σημεία σε γ’ πρόσωπο, η πλοκή με τις ανατροπές που συναντάμε ακόμα και στις τελευταίες σελίδες, η ατμόσφαιρα καθώς και η χρονική περίοδος που τοποθετεί την υπόθεσή του, μια περίοδος που δεν την συναντάς πολύ συχνά στην λογοτεχνία και δη από σύγχρονους συγγραφείς, είναι τα στοιχεία αυτά που εμένα με κράτησαν αιχμάλωτη της ανάγνωσής του διατηρώντας το ενδιαφέρον μου, από τις πρώτες έως τις τελευταίες σελίδες, αμείωτο.
    Μόνο η λέξη Λογοτεχνία μπορεί να χαρακτηρίσει την αηδονόπιτα (=σαν κάτι όπως πίτα γεμάτη με όνειρα, γεμάτη με το άπιαστο, το χιμαιρικό) μιας και ο Ισίδωρος Ζουργός κατόρθωσε να με πάρει από το χέρι και να με τοποθετήσει στα γεγονότα που εξιστορεί σελίδα τη σελίδα και στους τόπους που αυτά διαδραματίζονται ζώντας έτσι την Ιστορία του Γένους και την ιστορία των ηρώων του, μια ιστορία που με συγκίνησε βαθιά και που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου για πάντα. Επιπροσθέτως η συνύφανση του μύθου και τον ιστορικών πεπραγμένων γίνεται με τρόπο τόσο έντεχνο, σε σημείο μάλιστα που ο αναγνώστης να μην διακρίνει πότε είναι μπροστά του η μια και πότε η άλλη ίνα αυτού του περίτεχνου υφαντού που ο συγγραφέας μάς χάρισε απλόχερα, φανερώνοντάς μας μ'αυτό τον τρόπο, για άλλη μια φορά, την δεινότητα του στον γραφτό λόγο!
       Η συνάντηση του Γκάμπριελ με την Λαζαρίνα, οι μάχες στις ντάπες του Μεσολογγίου, η σκηνή της Εξόδους τους, η θυσία του Κούρου στο Ιόνιο πέλαγος προκειμένου να εξημερώσει τον οργισμένο Ποσειδώνα είναι κάποιες από τις πολλές δυνατές άκρως κινηματογραφικές σκηνές που συγκράτησα και που βίωσα νοερά και εγώ μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, ήρωες που τους αγάπησα μιας και απέπνεαν περηφάνια, αρχοντιά αλλά και μελαγχολία. 
     Ο Ζουργός είναι ένας πραγματικός λογοτέχνης και «Η αηδονόπιτα» του είναι ένα άρτιο, καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό, αριστουργηματικό βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους!
             Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
             Διαβάστε το!


Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Στη σκιά της πεταλούδας:μυθιστόρημα για έναν αιώνα - Ισίδωρος Ζουργός

     Μετά το «Ανεμώλια», το βιβλίο με το οποίο πρωτογνώρισα συγγραφικά τον Ισίδωρο Ζουργό, το «Στη σκιά της πεταλούδας» είναι το δεύτερο του που πέφτει στα χέρια μου και αυτό που θα με κάνει να προσθέσω τον συγγραφέα στην λίστα μου με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστηκα από την γραφή του, που την βρήκα άκρως εκλεπτυσμένη-καλογραμμένη αλλά παράλληλα οικεία και γλαφυρή, απ’ την πλοκή του, η οποία μου γέννησε ήδη από τις πρώτες του σελίδες το ενδιαφέρον για τις ιστορίες των ηρώων του καθώς και από την αναδρομική αφήγηση, η γρήγορη ροή της οποία με κράτησε δέσμια, χωρίς να με κουράζει, σ’ όλη την υπόθεση του απολαυστικού αυτού βιβλίου, που αναπτύσσεται στις 648 σελίδες του (!). Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου, στο οποίο ο Ισίδωρος Ζουργός δεν σου γνωστοποιεί απλώς τα γεγονότα της Ιστορίας, που καλύπτουν μάλιστα έναν αιώνα, όπως υποδηλώνει και ο υπότιτλος(από την δράση των Κομιτατζήδων και τους Βαλκανικούς, στην Μικρασιατική Καταστροφή και στους Παγκόσμιους πολέμους έως τον Εμφύλιο, την Χούντα και την Μεταπολίτευση) αλλά σε εντάσσει σ’ αυτή μεταφέροντας σε νοερά μέσα από τις περιπέτειες και την ψυχοσύνθεση των ηρώων στο παλμό των γεγονότων. Περπατάς δίπλα στον Μάρκο, την Αννίκα, την Ζώικα και τον Ηλία (όλοι τους αγαπημένοι και άρτιοι ήρωες, ήρωες της διπλανής πόρτας!), νιώθεις τα συναισθήματά τους, μυρίζεις την γη που πατούν, μια γη γεμάτη ιδρώτα, αίμα και Ιστορία, αφουγκράζεσαι την εποχή και το κλίμα της. Δεν κοιτάς σαν απλός παρατηρητής-αναγνώστης αλλά γίνεσαι συμμέτοχος όλως όσων εξιστορεί.
     Βρήκα δυο μείον στοιχεία τα οποία και φυσικά είναι αμελητέα μπροστά στο σύνολο του έργου. Το ένα είναι η ανισότητα στην εξιστόρηση της ζωής της Ελένης Πολύζου σε σύγκριση μ’ αυτή του Μάρκου Χατζίδη, μιας και θα ήθελα να εστιάσει λίγο ακόμα και σε εκείνης, και το άλλο είναι το τέλος της ιστορίας των σύγχρονων ηρώων και συγκεκριμένα αυτό που ζήτησε η Ελένη από τον Μάρκο, όπου το θεώρησα υπερβολικό.
     Το συγγραφικό τέχνασμα του συγγραφέα με την πεταλούδα, η οποία εμφανιζόταν σαν προάγγελος κυρίως κακών μηνυμάτων, προσέδιδε στο κείμενο λυρισμό και ποιητική χροιά, κάτι που νομίζω χαρακτηρίζει την πένα του Ζουργού και που εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ. Η μελαγχολία, η συγκίνηση και η γνώση πως η μοίρα, το πεπρωμένο ή το κισμέτ -όπως θέλετε αποκαλέστε το- μάς ακολουθεί όπως η σκιά την πεταλούδα, η οποία όποια τερτίπια και αν επινοήσει προκειμένου να λοξοδρομήσει από αυτή και τις συμφορές της θα προϋπάρχει οδηγώντας έτσι την σκιά στα γραφόμενα, είναι διάχυτα στο κείμενο και συνοδεύουν τον αναγνώστη από την αρχή έως το τέλος του.

Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Διαβάστε το…..!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Έρως, Θέρος, Πόλεμος - Ευγενία Φακίνου

     Το «Έρως, θέρος, πόλεμος» της Ευγενίας Φακίνου είναι ένα βιβλίο που το διαβάζω για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν το 2003, πριν έντεκα ολόκληρα χρόνια, τότε ίσως να με είχε ενθουσιάσει τώρα όμως που οι αναγνωστικές μου απαιτήσεις έχουν αυξηθεί με το πέρασμα του χρόνου το εν λόγο βιβλίο θα το χαρακτήριζα μέτριο, μιας και η ιστορία που παρουσιάζεται αν και είναι συμπαθητική εντούτοις η αφήγηση και η γραφή του ήταν τόσο επίπεδη που δεν μου πρόσφερε την απαιτούμενη ατμόσφαιρα που αναζητώ σε κάθε βιβλίο που διαβάζω και δη ιστορικό. Η ροή είναι γρήγορη κάνοντας το έτσι ένα ευκολοδιάβαστο κείμενο ενώ οι χαρακτήρες του έχουν προσεγγιστεί επιφανειακά, κάτι που φυσικά ενοχλεί. Το πρώτο κεφάλαιο, στο οποίο αναφέρεται η παιδική ζωή της ηρωίδας στη ιταλοκρατούμενη Σύμη του 1919 ήταν το ωραιότερο  κομμάτι του κειμένου καθώς υπήρχε ατμόσφαιρα, λυρισμός και όμορφες περιγραφές. Το δεύτερο ήταν στην αρχή του ανιαρό και μόνο προς το τέλος του απέκτησε ενδιαφέρον. Στο τρίτο και τελευταίο η σκηνή του αποχαιρετισμού ήταν συγκινητική και όμορφα δοσμένη. Αν υπήρχε περισσότερη ανάλυση και εμπλοκή των ηρώων στο ιστορικό πλαίσιο που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, τότε ίσως να μου κέντριζε το ενδιαφέρον. 

Ένα συμπαθητικό έως μέτριο λοιπόν βιβλίο που διαβάζεται εύκολα.
Διαβάστε το….!

Λίγα λόγια για την υπόθεση: 

       Η Μαρία, κόρη βοσκών από την Σύμη, γεννιέται το 1919, μια εποχή που το μικρό νησί διαδηλώνει κατά των Ιταλών κατακτητών και διεκδικεί την ένωση του με την μητέρα Ελλάδα. Η τρίτη κόρη της Ελένης και του Σωτήρη επηρεασμένη από τα θαύματα που φτάνουν στην Σύμη, όπως ο ηλεκτρισμός, ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο, καθώς και από το έμφυτο ανήσυχο πνεύμα της, στα δώδεκα της, αρπάζει την ευκαιρία, που της δίνει μια μακρινή θεία της, εγκαταλείποντας τον μικρό τόπο της που της στερεί ακόμα και το όνειρο της μόρφωσης και μεταναστεύσει στην Αίγυπτο. Αφήνοντας όμως την Σύμη, θα αφήσει μαζί, εκτός από την οικογένειά της, την αθωότητα και την ανεμελιά της καθώς οι υποσχέσεις που της έδωσε η θεία της η Σταματία για μόρφωση, καλή ζωή και μια αξιοπρεπή δουλειά, αποδείχθηκαν όλες πλάνες.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Ανεμώλια - Ισίδωρος Ζουργός

       Το «Ανεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με άρτια δομή, με γραφή μεστή και αφήγηση αναδρομική, που δεν κουράζει άλλα αντίθετα προσφέρει στο κείμενο, εκτός από νοσταλγική ατμόσφαιρα, το απαιτούμενο σταδιακό ενδιαφέρον για την συνέχεια της ανάγνωσης, καθώς και με μια ιστορία που εμένα με έκανε να γελάσω, να συναισθανθώ και να συγκινηθώ με τον λυρισμό και την αλήθεια της. Σαν άλλος Όμηρος ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει, με αφηγητή τον Νίκο Χαλκίνη αλλά και συμμέτοχο, την σύγχρονη Οδύσσεια των φίλων-εταίρων που μας καθηλώνει και μας συγκινεί.  Οι πέντε καρδιακοί φίλοι, και το ταξίδι τους στην αυτογνωσία, με δίδαξε πως τελικά ναι είμαστε μέλισσες του αοράτου, όπως φωνάζει ο Νίκος, ο σύγχρονος Οδυσσέας του συγγραφέα, και πως πάνω από εμάς βρίσκεται το πεπρωμένο, που, όσες φορές και αν λοξοδρομήσουμε προσπαθώντας να απαγκιστρωθούμε απ’ αυτό, το άγνωστο ουράνιο σχέδιο προϋπάρχει και μας καλεί να εργαστούμε μια ολόκληρη ζωή σαν άλλες εργατικές μέλισσες ακολουθώντας έτσι την στράτα του,…..την μοίρα μας. Το βιβλίο τιμήθηκε το 2011 με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και πραγματικά άξιζε το βραβείο καθώς διαβάζοντας το  ο αναγνώστης ταξιδεύει, νιώθει, σκέφτεται, αφουγκράζεται τους ήρωες και τις σκέψεις τους. Είναι το πρώτο βιβλίο του κυρίου Ι. Ζουργού που διαβάζω και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα καθώς η πένα του δεν γράφει απλά αναγνώσματα αλλά ουσιώδη, γράφει λογοτεχνία!Απ’ τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα!!
Διαβάστε το!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Νίκος Χαλκίνης γράφει την Οδύσσειά του, το ταξίδι που πραγματοποίησε με τους φίλους του στην καμπή της ζωής του, το ταξίδι στα βάθη της ψυχής και της ύπαρξης του. Οι εταίροι του, ο Νικηφόρος, ο Χρήστος, ο Στάθης και ο καπετάν Δημήτρης επιβιβάζονται στο ιστιοπλοϊκό Θερσίτης. Αφήνουν πίσω τους τις οικογένειες τους, τα παιδιά, τις συζύγους τους και μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, ρουτίνα, καθημερινότητα και ανατροπές τραγικές και σκληρές που τους λύγισαν, προκειμένου, όταν αρπάξουν την ωραία Ελένη της εποχής τους που κατοικεί στην Μυτιλήνη, να καταλήξουν στην Ρόδο για να κερδίσουν την χαμένη νεότητα, την ελευθερία και την ανεμελιά τους, τις οποίες κάπου τις έχασαν στο πέρασμα του χρόνου χωρίς καν να το αντιληφθούν.