Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Στα χρόνια της ομίχλης:Ιάσμη - Νίκος Γούλιας

      Περιμένοντας να φύγει η πυκνή ομίχλη που έχει σκεπάσει το λιμάνι, εμποδίζοντας τον απόπλου της Φανερωμένης, ο καπετάν Σίδερος, έχοντας συντροφιά τον ανιψιό του Νικόλα και τον καπετάν Γιάννη, κατακλύζεται από οδυνηρές αλλά και νοσταλγικές θύμησες του παρελθόντος. Πέντε χρονών παιδί κωπηλατεί στα φουρτουνιασμένα νερά του Αιγαίου προσπαθώντας να σπρώξει το μικρό καΐκι που μεταφέρει τις ζωές του ίδιου και των δυο μικρότερων αδερφών του, της Μαρκέλλας και της Ελένκω, μακριά από την Σφαγή της Χίου το 1822. Παραδομένοι στα λυσσασμένα κύματα περισυλλέγονται από τον καπετάν Γιάννη ο οποίος και τους μεταφέρει στην Σύρο, που εκεί μαζί με την αδερφή Δομινίκη στήνουν μια ιδιότυπη αλλά όμορφη οικογένεια για σχεδόν δυο χρόνια. Μόλις ο κουρνιαχτός της σφαγής καταλαγιάζει επιστρέφουν στη Χίο όπου και η ζωή τους συνεχίζεται….Όταν η ομίχλη διαλύεται παίρνει μαζί της τις αναμνήσεις του καπετάν Σίδερου και ο Νικόλας σαλπάρει μαζί του στα νερά που θα τον μαγέψουν, που θα τον μεστώσουν και που θα τον μεταφέρουν το 1850 στην Απάνω Σύρο αγκυροβολώντας στο απάνεμο λιμάνι-αγκαλιά της Ιάσμης. Ο Νικόλας και η Ιάσμη θα ζήσουν τον έρωτά τους δημιουργώντας έναν κόσμο μόνο γι’ αυτούς τυλιγμένο μέσα στην μυρωδιά του γιασεμιού και της αλμύρας του κυκλαδίτικου νησιού. Η Ιάσμη όμως χάνεται και ο Νικόλας επιστρέφει στην Χίο έχοντας αφήσει πίσω του την ανέμελη πλευρά του, ζώντας πλέον μέσα στην μελαγχολία του πένθους του. Και η ζωή περνά παρασύροντας μαζί της τα χρόνια...Ο Νικόλας παντρεύεται, αποκτά παιδιά και εγγόνια έχοντας πάντα όμως στην καρδιά και στην ψυχή του τον καημό της Ιάσμης, την πέτρα, «την πέτρα...., ατόφια την είχε βαστηγμένη. Δεν είχε αφήσει μήτε τους ανέμους των καιρών μήτε και των ανθρώπων τη σμύριδα με την τριβή να του τη στρογγυλέψουν, να γίνει κι αυτή όμοια με τα λειασμένα βότσαλα του γιαλού, να περπατούν απάνω τους ο ένας και ο άλλος. Την κράτησε άγρια, κοφτερή και αιχμηρή , κι ας πλήγωνε κι αυτόν τον ίδιο»…….

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Πες μου αν με θυμάσαι-Σόφη Θεοδωρίδου

      Τι συμβαίνει όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι γονείς έχουν πλέον την ανάγκη των παιδιών τους προκειμένου να συνεχίσουν μια αξιοπρεπή ζωή; Όταν η επιβίωση και η ασφάλεια τους εξαρτάται από τρίτους, καθώς έχουν χάσει πια τον έλεγχο της; Ποιος είναι άραγε ο ρόλος των παιδιών απέναντι στους ανθρώπους που τους έδωσαν το πολυτιμότερο δώρο της ζωής τους, την ίδια τους την ύπαρξη, σ’αυτή την δύσκολη συγκυρία; Η Ιφιγένεια η κεντρική ηρωίδα του «Πες μου αν με θυμάσαι» της κας Σ.Θεοδωρίδου μας δίνει την απάντηση μέσα από την επιλογή της. 
       Όταν ο πατέρας της Ιφιγένειαες πεθαίνει μετά την πολύμηνη μάχη του με τον καρκίνο αφήνει πίσω του, έκτος από την απέραντη θλίψη στην ίδια και στις άλλες δυο κόρες του, την Ελισάβετ και την Αλέκα, την χτυπημένη από Αλτσχάιμερ γυναίκα του. Τότε και οι τρεις τους θα θελήσουν να βοηθήσουν την πάλαι ποτέ δοτική μάνα τους όμως η μοίρα και κυρίως η συμπεριφορά του αυταρχικού και βίαιου συζύγου της Αλέκας θα απαγορεύσουν στην ίδια αλλά και στην Ελισάβετ να πάρουν μέρος στην φροντίδα της. Έτσι η Ιφιγένεια αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου την περιποίηση της μητέρα τους, η ασθένεια της οποίας την μετατρέπει σιγά σιγά σε παιδί. 
     Επιλέγει, λοιπόν, να την πάρει στο σπίτι που ζει ευτυχισμένα με τον άντρα της και απορρίπτει κατηγορηματικά την ιδέα της έγκλισης της σε οίκο ευγηρίας. Η ζωή της όμως και στο προσωπικό επίπεδο θα αλλάξει ριζικά καθώς οι ανέμελες μέρες φαίνεται να έχουν ξεμείνει στο παρελθόν. Η κούραση, οι παρεξηγήσεις και ο εγωισμός θα φέρουν την ρήξη στο ζευγάρι. Η Ιφιγένεια θα θυσιάσει, σαν άλλη τραγική ηρωίδα, τον γάμο της στο βωμό της συνείδησης, της ανιδιοτελής αγάπης και της προσφοράς.             Όταν θα ρωτά την μητέρα της λίγο πριν το τέλος του γολγοθά τους «Πες μου αν με θυμάσαι;» η απάντηση της θα δικαιώσει τους κόπους και τον αγώνα της. Ο σκοπός όμως αυτής της θυσίας είναι τόσο δυνατός και δίκαιος που η μοίρα με βοηθό την αγάπη θα τα αποκαταστήσει όλα φέρνοντας μαζί την απαιτούμενη λύτρωση……

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Τ'αχνάρια των ξυπόλυτων ποδιών - Σόφη Θεοδωρίδου

      Έχοντας για πρωταγωνιστές δυο άντρες, τον Θεμιστοκλή και τον Άλκη, τον πατέρα και τον γιο αντίστοιχα, οι αναγνώστες, με μέσο την ευαίσθητη και ρεαλιστική πένα της κας Θεοδωρίδου, ακολουθούν «τ’αχνάρια των ξυπόλυτων ποδιών» τους, χνάρια που τους οδηγούν σε συναισθήματα αγάπης, πάθους αλλά και έχθρας καθώς και  σε εποχές ιστορικές, στις οποίες κυριαρχεί η πολιτική αστάθεια, η διχόνοια, η βία και ο ρατσισμός.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Θεμιστοκλής μετά τον χαμό της γυναίκας του αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια του προκειμένου να μεγαλώσει τον γιο του, Άλκη. Φτάνει το 1950 στην Αθήνα πικραμένος από την απώλειά της βρίσκοντας αποκούμπι στην γειτόνισσα της φτωχικής συνοικίας που κατοικεί , η οποία και αναλαμβάνει την περιποίηση του μικρού Άλκη. Η Αθήνα της μετεμφυλιακής εποχής είναι μια πόλη στην οποία επικρατεί η πολιτική αστάθεια όπου οδηγεί σε διαδηλώσεις και απεργίες καθημερινές. Μέσα σε αυτό το κλήμα ο Θέμης φοβούμενος τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης στον ψυχισμό του μικρού παίρνει την απόφαση να προσφέρει μια μητρική φιγούρα στον γιο του, την  οποία και είχε στερηθεί από τις πρώτες ώρες της ζωής του. Μετακομίζουν λοιπόν σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας όπου εκεί παντρεύεται την Ελένη, μια μελαγχολική αλλά γλυκιά γυναίκα, η οποία κουβαλά και αυτή την δική της πικρή ιστορία. Ο Θέμης έρχεται αντιμέτωπος με τον ρατσισμό, καθώς αμφισβητείτε η καταγωγή του ενώ ο Άλκης μεγαλώνοντας, με το πάθος, την φιλία καθώς και με τον αληθινό έρωτα προς το πρόσωπο της γλυκιάς Θάλειας. Ο έρωτας τους όμως βρίσκει τροχοπέδη τον αυστηρό πατέρα της, όπου στο τέλος την αναγκάζει να παντρευτεί έναν βίαιο αστυνομικό, υποστηρικτή των Συνταγματαρχών που εκείνη την περίοδο έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα. Με την πτώση της Χούντας, η ανιδιοτελής αγάπη του Θέμη για τον γιο του θα πρωταγωνιστήσει γι’ άλλη μια φορά, καθώς με την αυτοθυσία του, ο Άλκης και η Θάλεια θα ξεπεράσουν το μεγαλύτερο σκόπελο που αντιμετώπισαν ως τώρα, ζώντας πλέον ευτυχισμένοι……

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Τερέζα-Φρέντυ Γερμανός

      Στο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, «Τερέζα», ο συγγραφέας φέρνει στην επιφάνεια την ιστορία της αόρατης Ελληνίδας, μια ιστορία που για να ενωθούν τα κομμάτια της και να παρουσιαστούν με την καθηλωτική του πένα στο ιστορικό αυτό μυθιστόρημα χρειάστηκαν 40 ολόκληρα χρόνια δημοσιογραφικής του έρευνας. Η Τερέζα Δαμάλα, το μυθιστορηματικό όνομα της υπαρκτής αυτής προσωπικότητας, καρπός της εφήμερης σχέσης του Αριστείδη Δαμάλα στέλνετε αμέσως μετά την γέννησή της στην απατημένη σύζυγό του, Σάρα Μπερνάν για να την αναθρέψει, εκείνη γίνεται έξαλλη και ετοιμάζεται να την πετάξει στα νερά του Σηκουάνα, όταν την τελευταία στιγμή αναλαμβάνει την τύχη της ο Μπαζιλ Ζαχάρωφ, ο έμπορας όπλων της εποχής, όπου και την δίνει για υιοθεσία στην Θράκη. Η αρχή της ζωής της μπορεί να χαρακτηριστεί κάλλιστα ως κινηματογραφική το ίδιο όμως και η συνεχεία της. Παντρεύεται το 1916, έναν ανθρωπάκο όπως τον αποκαλεί και δραπετεύει από αυτόν το 1918. Από το 1918 έως το 1922 περνούν από την ζωή και την αγκαλιά της οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της πολιτικής και καλλιτεχνικής σκηνής του 19ου αιώνα.Ο Ίων Δραγούμης, ο Ντ’Αννούτσιο, ο Πικάσο, ο Βενιζέλος, ο Μουσολίνι και φυσικά ο Έρνεστ Χέμινγουαίη θα παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της, με μεγαλύτερο σε έκτασή κι ουσία αυτόν του Χεμινγουαίη.Ο νεαρός ανταποκριτής την συναντά ξανά μετά την «Ιταλική νύχτα» του 1918, τον Αύγουστο του ’22 στο ατελιέ του Πικάσου και πείθεται από αυτήν να ταξιδέψουν στην Μικρασιατική γη που φλέγεται απ’την επέλαση του Κεμάλ. Ο Έρνεστ θα γράψει για την προδοσία της Μ.Ασίας και της Θράκης ενώ η Τερέζα θα κλάψει για αυτή την τραγωδία σαν άλλη κορυφαία του χορού βλέποντας την καταστροφή της πατρίδας της. Η τραγωδία της θα συνεχιστεί μέχρι τον χειμώνα του ’23 βιώνοντας τα βασανιστήρια των Κεμαλικών…….Επιστρέφει στην Αθήνα βοηθούμενη από το ανθρωπάκι, που απέκτησε μπόι στα χρόνια της περιπλάνησης της στην Ευρώπη, ζώντας πλέον μια ήρεμη και συμβατική ζωή στο πλευρό του, έχοντας όμως στο μυαλό της πάντα την Θράκη και στην χούφτα της, την ώρα του θανάτου της, χώμα από την Πόλη όπου της χάρισε την νύχτα των "τελευταίων εραστών του Βυζαντίου" με τον Έρνεστ.

        Μια ιστορία που σαγηνεύει, συγκινεί και παρασύρει τον αναγνώστη στα χνάρια της Τερέζας. Η γραφή και η ροή του κειμένου είναι άξια λόγου και προσοχής.
Μια υπέροχη αυτοβιογραφία!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Τερέζα
Συγγραφέας:Φρέντυ Γερμανός
Εκδ.:Καστανιώτης
Ημερ.Εκδ.:1997
Σελ.:237
Δήμητρα Κωλέτη

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Η γειτονιά των ονείρων-Ρούλα Σαμαϊλίδου

      Η Πανανή και ο γιος της, ο Μανώλης, μας εξιστορούν την ιστορία τους με τρόπο τόσο οικείο και ανθρώπινο που ο αναγνώστης «της γειτονιάς των ονείρων» γίνεται κοινωνός των γεγονότων της ζωής τους, μιας ζωής γεμάτη ταλαιπωρίες, πολέμους αλλά και όνειρα.

     Η Πανανή ζούσε σε ένα όμορφο χωρίο της Μ. Ασίας, στο Ρεΐζντερέ, μαζί με τον άντρα της, τον Δημητρό και τα δυο τους παιδιά, τον Κωνσταντή και τον Μανώλη. Όλα κυλούσαν σχετικά ήρεμα με πολύ αγάπη, τραγούδι και αλληλεγγύη, μέχρι την στιγμή που το μέτωπο πέφτει, ο ελληνικός στρατός οπισθοχωρεί και οι μέρες για την Μικρασιατική Καταστροφή μετρούν αντίστροφα. Τα γεγονότα του ’22 θα την βρουν μόνη, μιας και ο Δημητρός βρίσκεται έγκλειστος-αγνοούμενος στα Αμελέ Ταμπουρού, όπου με σθένος, ηρωισμό και κουράγιο θα προσπαθήσει με τους συγχωριανούς της να σώσει τα παιδιά και τη ζωή της από τους Τσέτες διώκτες τους. Μετά από πολύ προσπάθεια και περνώντας σκηνικά βαμμένα στο αίμα και στην φρικαλεότητα της σφαγής καταλήγουν στην Λήμνο βρίσκοντας τελικά την σωτηρία τους από την Καταστροφή του ’22. Η Πανανή στην Λήμνο θα συναντήσει την φίλη-ευεργέτισσα της, την Μελπομένη, που όπως και το 1918, στον πρώτο διωγμό, έτσι και τώρα την συντρέχει και την στηρίζει στην νέα της ζωή. Πλέον μόνη χωρίς μια αντρική φιγούρα προσπαθεί να μεγαλώσει με πολλές στερήσεις και δυσκολίες βιώνοντας τον ρατσισμό του πρόσφυγα, τον Μανώλη, τον γιο που κατάφερε να σώσει αφήνοντάς πίσω στην γη την πατρική μα και την αιματοβαμμένη τον Κωσταντή της νεκρό. Ο Μανώλης μεγαλώνει χαρίζοντας πολλές χαρές, σκανταλιές και όνειρα στη μάνα του. Οι επιθυμίες της «φεγγαρένιας» του είναι γι’ αυτόν ιερές. Έτσι όταν του ζητά να επιστρέψει στο χωριό τους προκειμένου να βρει στον κήπο του σπιτιού τους τα χρυσαφικά που είχε θάψει πριν τον ξεριζωμό τους, εκείνος πραγματοποιεί την ριψοκίνδυνη αποστολή. Εκεί θα έρθει σε επαφή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του, τον Σελίμ, ο οποίος του φέρεται φιλικά με μια αινιγματική συγκίνηση να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ο Μανώλης συναντά πάλι τον Σελίμ στο γάμο του με την συνάδελφο του Ντίνα, δίνοντας στο ζευγάρι και στην Πανανή ένα δώρο τόσο ιδιαίτερο και λυτρωτικό για όλους. Αποκαλύπτει με τρόπο συγκινητικό την αληθινή του ταυτότητα

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Περπάτα με τον άγγελό σου-Μαίρη Κόντζογλου

      Η Αρετή Ειρηναίου, η κεντρική ηρωίδα του «Περπάτα με τον άγγελο σου», είναι μια δασκάλα σαράντα ετών η οποία ζει μια κοινότοπη ζωή χωρίς πάθη και έντονες συγκινήσεις. Διδάσκει στο σχολείο της περιοχής της,κατοικεί στον πρώτο όροφο του πατρικού της έχοντας συντροφιά τον σκύλο της, τον Αζόρ και τραγουδά στην χορωδία της περιοχής της, την Σαπφώ. Όλα λοιπόν κυλούν σχετικά ήρεμα στην ζωή της, αν και μονότονα, μέχρι την στιγμή που κάνει την εμφάνισή του ο φύλακας άγγελός της, ο Παραδεισάκης –διευκρινήσεις από πού έχει πάρει το όνομά του δεν χρειάζονται. Είναι ένας άγγελος πρωτάρης, γκαφατζής, αστείος που με τις αθυρόστομες συζητήσεις του με τον σκύλο της προστατευόμενης του μας χαρίζει μια χιουμοριστική, ευαίσθητη, ανάλαφρη και ανθρώπινη ιστορία. Αν και μαθήτευσε στην Αγγελική Ακαδημία και αποφοίτησε με άριστα εντούτοις γίνεται ορατός από την Αρετή-πράγμα ανήκουστο για άγγελο και δη για αριστούχο- και τότε η Αρετή επ’ αφορμή αυτού αλλά και των απανωτών φτερουγοθεραπειών που της εφάρμοσε γίνεται…. άλλος άνθρωπος! Εγκαταλείπει τα μπεζ της ρούχα και βάζει χρώμα στην ενδυμασία της αλλά πρωτίστως στην ζωή της, Διεκδικεί, παθιάζεται, ονειρεύεται, κάνει ότι δεν έκανε εδώ και είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια λόγω των απογοητεύσεων που είχε γευτεί στο παρελθόν.Η αλλαγή της αυτή όπως είναι λογικό επηρεάζει τον περίγυρό της. Τα μέλη της Σαπφούς, και συγκεκριμένα κάποια από τα αρσενικά, βλέπουν την αλλαγή –και πώς να μην την δουν άλλωστε!- και τις χαρίζουν απλόχερα τον έρωτα και την ηδονή. Ο μαέστρος της προσφέρει την πατρική φιγούρα που τόσο είχε ανάγκη, η Στέλλα με την τραγική της ιστορία την γνώση πως δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους με ελαφρά την καρδία, μιας και το τι κουβαλά στην ψυχή του ο κάθε ένας από εμάς είναι αδιόρατο και καθοριστικό για την μετέπειτα συμπεριφορά μας και τέλος ο Αστέρης την αγάπη που αποζητούσε χρόνια. Είπα τέλος; Λάθος!