Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Για την Ελίζα-Τζένη Μανάκη

     «Για την Ελίζα» γράφει η Τζένη Μανάκη και, μέσα από την οικογενειακή σάγκα της Ελίζας και της Λούνας, των δύο κεντρικών ηρωίδων, μας μιλά, με τρόπο απλό και με την βοήθεια των βαθειά αναλυμένων ηρώων της σε σημείο μάλιστα που να γίνεσαι ένα μαζί τους, για τις πληγές του πολέμου και της Ιστορίας και πως αυτές περνούν από γενιά σε γενιά και επηρεάζουν τις ζωές των επιγόνων. 

    Η Ελίζα  εβραϊκής καταγωγής ζει τον φασισμό των Ναζί. Μαζί με τους ομόθρησκούς της στέλνεται από την Θεσσαλονίκη, στοιβαγμένη στα βαγόνια της ντροπής, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί θα βιώσει την εξαθλίωση, την βία, την παράνοια του Γ’Ράιχ ενώ ο Θάνατος θα αρπάξει στα αιμοσταγή χέρια Του τα μέλη της οικογένειάς της. Εκείνη θα επιζήσει με τις φρικτές μνήμες του στρατοπέδου να κατέχουν, όπως είναι φυσικό, μέρος του νου της και να επηρεάζουν τις μελλοντικές της ενέργειες. 
     Η Ελίζα θα επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη και θα ζήσει στο λεηλατημένο πατρικό της, που η θεία της Ραχήλ, η μόνη από τους επιζήσαντες συγγενής της, κατόρθωσε με νύχια και με δόντια να το γλιτώσει απ’την καταπάτηση. Στο δρόμο της επιστροφής θα γνωρίσει τον Τζέραλντ στην αγκαλιά του οποίου θα νιώσει μετά από πολύ καιρό ελεύθερη. Σύντομα, και παρά τα εμπόδια λόγω θρησκευτικών διαφορών, θα παντρευτούν και θα φέρουν στον κόσμο την Λούνα. 
     Το παρελθόν όμως στήνει καρτέρει. Οι μνήμες, ο αγιάτρευτος πόνος και ίσως οι εμμονές παίρνουν το πάνω χέρι. Ο γάμος τους καταρρέει και η Λούνα γίνεται μάρτυρας μιας σκηνής που θα την συγκλονίσει. Τα επόμενα χρόνια θα ζήσει χωρίς την παρουσία του πατέρα της και μέσα στις σιωπές και την μελαγχολία της μάνας της: «Ο φασισμός διέλυσε την οικογένεια μου, μου κληροδότησε όλο αυτό το αφύσικο βάρος των συνεπειών του κι εγώ προσπαθούσα να ξεφύγω με όχημα την τέχνη και τη λογοτεχνία. Να ζω μέσα από τις ζωές των χάρτινων ηρώων, για να αντέχω»».
     Όταν η Ελίζα πεθάνει η Λούνα θα ‘ρθει μέσω των γραπτών της μητέρας της πιο κοντά στον ψυχισμό της και στις συνθήκες που η Ιστορία επέβαλε. Η διείσδυση αυτή θα την κάνει να κατανοήσει την μάνα της, να απαγκιστρωθεί από τον πόνο του παρελθόντος και να χτίσει το μέλλον της με αισιοδοξία;

     Ένα καλογραμμένο βιβλίο με ανατροπές, ροή, εναλλασσόμενες αφηγήσεις μα κυρίως με ήρωες που μιλούν για την Ιστορία από τα βάθη της ψυχής τους κάνοντας τους αναγνώστες κοινωνούς των πόνων, των προβληματισμών και των παθών τους. 
     Διαβάστε το! Θα το χαρακτήριζα επίκαιρο -ή μήπως διαχρονικό!- καθώς στις σελίδες του πραγματεύεται η έννοια της Μνήμης που οφείλουμε να έχουμε ως προς την Ιστορία με απώτερο σκοπό, φυσικά, την αποφύγει παρόμοιων καταστροφικών λαθών στο μέλλον!
     Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Για την Ελιζα
Συγγραφέας: Τζένη Μανάκη
Εκδ.: Ωκεανίδα
Ημερ.Εκδ,: 17/05/2019
Σελ.: 320

Δήμητρα Κωλέτη

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019

Χαριστική Βιβλιοθήκη-Αντώνης Παπαθεοδούλου & Δικαίος Χατζηπλής



     Η «Χαριστική Βιβλιοθήκη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και στις σελίδες της οι συγγραφείς, Αντώνης Παπαθεοδούλου και Δικαίος Χατζηπλής, καθώς και η εικονογράφος, Μυρτώ Δεληβοριά, κατορθώνουν να αποτυπώσουν με τρόπο απλό και τρυφερό τον δοτικό κόσμο του βιβλίου, την δύναμή του κι όλα όσα περικλείονται σ’ αυτό και μας ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ απλόχερα κατά την ανάγνωσή του. 

    Ο ήρωάς της, ο μικρός Σοφοκλής, πηγαίνει με τον μπαμπά του για πρώτη φορά στη Δανειστική Βιβλιοθήκη της περιοχής του. Εκεί, αφού κατεβάσει όλα τα βιβλία από τα ράφια, διαβάζει προσεκτικά όλες τις περιλήψεις και επιλέγει τελικά ένα βιβλίο μικρό στο μέγεθος με πολλές όμως ιστορίες, με την βιβλιοθηκάριο να του υπενθυμίζει: «Μην ξεχάσεις πως, μόλις το διαβάσεις, θα πρέπει να μας το επιτρέψεις!».
     Ο Σοφοκλής γεμάτος ανυπομονησία φεύγει με τον μπαμπά του για το σπίτι, στο δρόμο της επιστροφής διαβάζει ήδη την πρώτη ιστορία, ο ήρωας της οποίας θα γίνει φίλος του και θα τον συντροφεύσει...
     Μόλις φτάνουν στο σπίτι κλείνεται στο δωμάτιο του και βυθίζεται στον κόσμο του βιβλίου, εκεί που του γεννιούνται πολλά πολλά ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, εκεί που η ΦΑΝΤΑΣΙΑ του όλο και μεγαλώνει, εκεί που οι νέες ΛΕΞΕΙΣ που μαθαίνει αγγίζουν την ψυχή του και παίρνουν σχήμα μπρος στα μάτια του, εκεί που οι ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΟΝΤΑΙ και ο κάθε αναγνώστης επισκέπτεται νοερά μέρη που ίσως και να μην επισκεφτεί ποτέ στη ζωή του...
    Όταν τελειώνει την ανάγνωση του βιβλίου και φτάνει η μέρα της επιστροφής του στη Δανειστική Βιβλιοθήκη, ο μικρός Σοφοκλής κυριεύεται από θλίψη καθώς δεν θέλει να το αποχωριστεί: «Πρέπει να το επιστρέψω ΌΛΟ;», ρωτά τη μαμά του και μπαίνει στο αυτοκίνητο του μπαμπά με τη θλίψη του όλο να γιγαντώνεται. Μόλις φτάνει στη βιβλιοθήκη η βιβλιοθηκάριος του ζητά ΜΟΝΟ το βιβλίο!
          Μόνο το βιβλίο;
     «Τους φίλους, τις γνώσει, τα ταξίδια, τις λέξεις... δε τα θέλετε πίσω:», ρωτά ο Σοφοκλής κι η απάντηση που του δίνει η βιβλιοθηκάριος τον κάνει να αναφωνήσει πως δεν είστε Δανειστική Βιβλιοθήκη, είστε ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ!

    Ένα υπέροχο, έξυπνο και ζωηρό βιβλίο που θα αποκαλύψει στα παιδιά τον κόσμο του Βιβλίου! Διαβάζοντας το οι μικροί αναγνώστες θα αντιληφθούν όλα όσα μπορεί να τους προσφέρει ένα λογοτεχνικό ανάγνωσμα και ίσως -τι ίσως; ΣΙΓΟΥΡΑ!- η «Χαριστική Βιβλιοθήκη» να αποτελέσει την αφετηρία για την φιλαναγνωσία και το μπάσιμο σε ένα κόσμο που μαγνητίζει, τον κόσμο της Λογοτεχνίας.
     Κοιτάζοντας το εξώφυλλο με τους ήρωες των βιβλίων που φιλοξενούνται στα ράφια της βιβλιοθήκης να στέκουν στα παράθυρα της περιμένοντας με προσμονή τους μελλοντικούς αναγνώστες, μου γεννιέται η επιθυμία να σας παροτρύνω να επισκεφθείτε μαζί με τα παιδιά σας την Δανειστική Βιβλιοθήκη της περιοχής σας! Υπάρχουν τόσα βιβλία, τόσες ιστορίες, τόσοι ήρωες που προσμένουν τους μικρούς βιβλιόφιλους για να τους χαρίσουν όλα όσα οι δημιουργοί τους τούς εναπόθεσαν κατά τη συγγραφή! 
      Συγχαρητήρια στους δημιουργούς!  
   

Και μην ξεχνάτε: 
     Επισκεφθείτε μια Δανειστική Βιβλιοθήκη!
     Διαβάστε ένα Βιβλίο!

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Χαριστική Βιβλιοθήκη
Συγγραφείς: Αντώνης Παπαθεοδούλου & Δικαίος Χατζηπλής
Εικονογράφος: Μυρτώ Δεληβοριά
Ηλικία: +5
Εκδ.: Πατάκη
Ημερ.Εκδ.: Φεβρουάριος 2019
Σελ.: 44


Δήμητρα Κωλέτη

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

Συναξάρια της μικρής Πατρίδας-Θοδωρής Παπαθεοδώρου

     «Συναξάρια της μικρής πατρίδας» μ’ αυτό τον τίτλο κλείνει ο κύκλος των ιστορικών μυθιστορημάτων του Θοδωρή Παπαθεοδώρου για τον Μακεδονικό Αγώνα. Ένας τίτλος απόλυτα εμπνευσμένος κι εύστοχος καθώς η λέξη συναξάρια συνδέεται άμεσα με τον βίο των αγίων, λέξη που ταιριάζει, κατά την γνώμη μου, και στους ανθρώπους που τα ιδανικά για την πατρίδα και οι πράξεις οι παρακινούμενες από την ίδια τους τη ψυχή αγγίζουν αυτές των μεγαλομάρτυρων αγίων.
     Συναξάρια Αγίων! Συναξάρια Ηρώων! Συναξάρια ανθρώπων που έβαλαν πάνω από όλα την πίστη τους για την Πατρίδα, την μικρή Πατρίδα, με την τεράστια όμως Ιστορία, και που θυσίασαν για χάρη της μια ήσυχη και ασφαλή ίσως ζωή εναποθέτοντας στο βωμό της ελευθερίας της την ίδια την ύπαρξή τους.
     Συναξάρια λοιπόν κι όχι ένας απλός βίος για τους ήρωες της τριλογίας, χάρτινους ή μη, που ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου τους βάζει στη ρότα της Ιστορίας με τέτοιο τρόπο που να μας πληροφορεί για τα γεγονότα αμερόληπτα μα κυρίως να αποδίδει το κλίμα της εποχής αποκρυπτογραφώντας την ψυχή ανθρώπων που κινήθηκαν στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Μακεδονικού Αγώνα.
     
     Συναξάρι κι η ζωή της Αρετής, συναξάρι κι η ζωή της Φωτεινής, συναξάρια οι ζωές των δύο γυναικών που πρωτογνωρίσαμε στις «Γυναίκες της μικρής Πατρίδας»!

Συναξάρια...

....ένα απ’ αυτά κι η ζωή της Αρετής που γαλουχημένη από τον λόγο του ξαδέλφου της Ίωνα Δραγούμη: «...Να θίγεσαι όταν σε κυριεύει ο φόβος, ν' αρνήσε τον αγώνα είναι δειλία. Να μη σε γονατίζουν, να μη σε δαμάζουν. Τότε είσαι ελεύθερος. Αυτό είχε κατά νου ο Λεωνίδας, αυτό κι ο Αλέξανδρος. Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα. Εμείς. Οι Έλληνες...»  έσπευσε στη Μακεδονία να διδάξει υπό την απειλή των κομιτατζήδων τα παιδιά της σκλάβας γης την ελληνική γλώσσα: « Μαζί με τα όπλα και τ’ άρματα πρέπει να προσέξουμε και τα γράμματα, να μη τα αμελήσουμε. Οποιονδήποτε σπόρο κι αν φυτέψουμε, δε θα καρπίσει αν το χωράφι είναι χέρσο. Κι ο σπόρος της ελευθερίας που θέλουμε να βλαστήσει σε τούτο τον ευλογημένο και πονεμένο τόπο, μόνο με την παιδεία μπορεί να καρπίσει, μόνο αυτή μπορεί να κάνει το χώμα γόνιμο...»,  βίωσε την αιματηρή σλαβική εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, το κυνήγι στα μακεδονίτικα βουνά με την αναγκαστική της τελικά επιστροφή στη νωθρή Αθήνα να γιγαντώνει την επιθυμία της να επιστρέψει στη Μακεδονική γη και στον Αγώνα της.  Κι επιστρέφει, και μας βάζει στο Βάλτο, εκεί που ήρωες όπως ο καπετάν Άγρας γράφουν τα δικά τους Συναξάρια...

Άλλο ένα...

... κι η ζωή της Φωτεινής που μετά τον ξεριζωμό της από την Φιλλιπούπολη και με την απώλεια του αδερφού της να επηρεάζει τις κινήσεις της βοηθάει στον Αγώνα μεταφέροντας μηνύματα κι αναλαμβάνοντας αποστολές στην Θεσσαλονίκη όπου και ζει με τον πατέρα της. Τι κι αν οι Βούλγαροι την βάζουν στο στόχαστρο; Τι κι αν ο Θάνατος στέκεται δίπλα της έτοιμος να την αγκαλιάσει; Εκείνη συνεχίζει να βοηθά... Συνεχίζει. Κι ως νοσοκόμα που είναι βοηθάει κι απ’ αυτό το μετερίζι περιθάλποντας αγωνιστές στα κρυφά θεραπευτήρια της πόλης, ένα από αυτά και η εκκλησία του Αγίου Μηνά, οι Άγιοι του οποίου στρέφουν το βλέμμα τους πάνω της με θαυμασμό καλύπτοντας τη δυσοίωνη λύπη που αχνοφαίνεται... 
    Συναξάρια και οι ζωές των μικρών παιδιών της ιστορίας. Συναξάρια και για τα «Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας». Συναξάρια κι όχι ένας κοινός βίος για την Βάσιλκα. Την Ανθή. Και τον Μήλιο. Τα Λιανοκέρια  που η θύελλα του Αγώνα τσάκισε τα λεπτά κορμάκια τους, τρεμόπαιξε την ισχνή φλόγα της μικρής και κακόμοιρης ζωής τους...