Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Ο Μάντης - Αγγελική Κονταξοπούλου

«Ο Μάντης» της Αγγελικής Κονταξοπούλου είναι ένα όμορφο βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας, στο οποίο η συγγραφέας παντρεύει αρμονικά την αρχαία Ελλάδα των μαντείων, των χρησμών και των φιλοσόφων με την ερωτική ιστορία των σύγχρονων ηρώων της. Η μυθοπλασία του Μάντη προσφέρει στον αναγνώστη αισθήματα φιλίας, αγάπης και έρωτα αλλά κυρίως εκείνο το ταξίδι που τον μεταφέρει, με τρόπο μυσταγωγικό, στο χωροχρόνο της εποχής των Ολύμπιων Θεών, η λατρεία των οποίων, μέσα από τις λεπτομερείς περιγραφές της συγγραφέως, γίνεται γνώστη και άκρως μεταδοτική προς τον αναγνώστη, ο οποίος καθηλώνεται και χρήζεται κοινωνός όλου αυτού του τελετουργικού της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Το κείμενο χωρίζεται σε δυο μέρη, με το πρώτο να τοποθετείται η υπόθεση των ηρώων στον 4ο αιώνα π.Χ όπου και αναφέρεται η ιστορία του Εύδιου, του μάντη του Τροφώνιου, ενός μάντη που είναι αφοσιωμένος στην λατρεία του θεού Απόλλωνα και στην μελέτη που ευελπιστεί να τον οδηγήσει στην ανακάλυψη του ελιξίριου της αθανασίας, ενώ το δεύτερο στο σήμερα, με κεντρική ηρωίδα την αρχαιολόγο Δέσποινα, η οποία και προχωρά στην αρχαιολογική έρευνα του μαντείου του Τροφώνιου, μια έρευνα που την φέρνει αντιμέτωπη με τη γοητεία που αποπνέει ο εν λόγω χώρος καθώς και με τα μυστικά του, τα οποία φυλάσσονταν καλά κρυμμένα για δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Έχοντας λοιπόν για κοινό σημείο αναφοράς το μαντείο της Λιβαδειάς, ο Εύδιος και η Πυρήνη του 4ου αιώνα π.Χ καθώς και η Δέσποινά και ο Γιώργος του 21ου , θα ‘ρθουν κοντά και θα ενωθούν για πάντα με τα δεσμά του αληθινού έρωτα και της ανιδιοτελής αιώνιας αγάπης….
Η γραφή της κας Κονταξοπούλου είναι μοντέρνα και ρέουσα κάνοντας έτσι το κείμενο ευκολοδιάβαστο ενώ οι περιγραφές της τόσο όμορφα και γλαφυρά δοσμένες που με έκαναν να βιώσω και εγώ νοερά αυτό που περιγραφόταν κάθε φορά. Πολλά σημεία του παρουσιάζονταν με τρόπο κινηματογραφικό,  με αποκορύφωμα το τέλος του που, εκτός των άλλων, με έκανε να συγκινηθώ! Η σύνδεση των δυο τόσο μακρινών χρονικών περιόδων του κειμένου είναι απόλυτα ισορροπημένη και ξεκάθαρη χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο σύγχυσης.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Το διώροφο της Τσιμισκή-Γιώτα Φώτου

«Το διώροφο της Τσιμισκή» είναι ένα βιβλίο στο οποίο τα δυσκολότερα κομμάτια της Ιστορίας του προηγούμενο αιώνα παρουσιάζονται με τρόπο έντεχνο και ρεαλιστικό από την συγγραφέα του, κυρία Γιώτα Φώτου! Μέσα από κάθε ήρωα του, ο ξεριζωμός των Ποντίων, η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή, ο εκτοπισμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και το κυνήγι των περιουσιών τους από τους δωσίλογούς τους περνούν μπροστά μας καθηλώνοντας μας και παράλληλα γεμίζοντάς μας με αισθήματα πόνου, θλίψης, προδοσίας καθώς και έρωτα, φιλίας και ελπίδας.
Η υπόθεσή του ξεκινά με την ένωση της Πέρσας και του Στέφανου, η οποία όμως φέρνει στην επιφάνεια την θλιβερή ιστορία που για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια φύλαγε καλά κρυμμένη το διώροφο της οδούς Τσιμισκή, ένα διώροφο, στο οποίο οι οικογένειες της Πέρσας και του Στέφανου ήρθαν αντιμέτωπες με την Ιστορία και την προδοσία…. Ο έρωτας της εβραιοπούλας Σουσάννας, της θείας της Πέρσας, και του Κωνσταντή, του πατέρα του Στέφανου, προδίδεται από την μισαλλοδοξία της εποχής και των προσώπων της στοιχειώνοντας με την σειρά του τους απόγονους τους. Τα αναπάντητα ερωτήματα εδώ και εφτά δεκαετίες καθώς και η πίκρα της τότε προδοσίας θα καταφέρουν άραγε, μέσα από τις εκμυστηρεύσεις των εναπομείναντα επιζώντων, να απαγκιστρώσουν τους δύο νέους και κυρίως την Πέρσα από τον θυμό που της δημιούργησε η αποκάλυψη της εμπλοκής του Κωνσταντή στην τραγική κατάληξη που είχε η εβραϊκής καταγωγής οικογένεια της γιαγιά της;
Η γραφή του κειμένου είναι μοντέρνα και σε πολλά σημεία επιφορτισμένη από το ζοφερό κλίμα της εποχής που διαδραματίζεται η υπόθεση του. Η ροή είναι γρήγορη κάνοντας έτσι την ανάγνωση του εύκολη ενώ η πλοκή του είναι απρόσμενη και άκρως ενδιαφέρουσα καθώς η συγγραφέας ''πετά'' την κατάλληλη στιγμή και από ένα τέτοιο στοιχείο που να τροφοδοτεί αυτομάτως το ήδη ενδιαφέρον του αναγνώστη για την συνέχεια της υπόθεσης. Ο αναγνώστης δηλαδή λόγω της σωστής τοποθέτησης των στοιχείων αυτών δεν αφήνει έτσι εύκολα από τα χέρια του «Το διώροφο της Τσιμισκή» καθώς χάρις αυτών των στοιχείων δομήθηκε από την συγγραφέα ένα άρτιο κείμενο από άποψη πλοκής, που παρασύρει σελίδα τη σελίδα και που εγώ προσωπικά το απόλαυσα πραγματικά καθώς η λεγόμενη κοιλιά, που συναντάμε σε πολλά βιβλία, απουσιάζει πλήρως, κάτι φυσικά που με κάνει εν κατακλείδι να χαρακτηρίσω το εν λόγω βιβλίο, εκτός των άλλων, και ως καλογραμμένο.

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού-Ισίδωρος Ζουργός

Ανάλαφρο, ατμοσφαιρικό, χιουμοριστικό και αθώο, όπως ο μικρός ήρωας μας, είναι το μυθιστόρημα του αγαπημένου λογοτέχνη Ισίδωρου Ζουργού, «Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού»! Αν και απουσίαζε η πλοκή, εντούτοις τα συναισθήματα, οι εικόνες, το γέλιο καθώς και η αποτύπωση του κλίματος της εποχής είναι τα στοιχεία που θα βρει ο αναγνώστης στις διακόσιες δεκαοκτώ σελίδες του βιβλίου, στοιχεία που θα τον παρασύρουν σε ένα ταξίδι όπου η αυθεντικότητα αυτών που περιγράφονται ίσως και να του θυμίσουν και τα δικά του παιδικά χρόνια -εγώ τουλάχιστον το έπαθα πολλές φορές κατά την ανάγνωση του!
Με φόντο την επιστράτευση του ’74 και την αβεβαιότητα που δημιούργησε αυτή, ο Νικόλας, μέσα από τις καλοκαιρινές παρέες του χωριού που παραθερίζει με την οικογένεια του, ζει την ανεμελιά της προεφηβείας του, τους προβληματισμούς της, τα παιχνίδια και τον πλατωνικό έρωτα. Όταν φτάνει με την μητέρα του και τον αδερφό του στο χωριό στις αρχές του καλοκαιριού δεν υποπτεύεται πως η εισβολή της Κύπρου και η απειλή του πολέμου θα στοιχειώσουν εκείνο το καλοκαίρι και θα τον βάλουν και τον ίδιο, με τρόπο άχαρο, στον κόσμο των μεγάλων…..
Το «Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού» είναι ένα βιβλίο που διαβάζοντας το ξανασυναντάς την παιδική σου ηλικία, τους φίλους και τις παρέες σου, νιώθεις την ανεμελιά του καλοκαιριού αλλά και την μελαγχολία της λήξης του, γελάς με την καρδιά σου όταν περιγράφονται οι φάρσες της παρέας-συμμορίας ενώ συγκινείσαι με την αθωότητα των παιδιών και της εποχής που μεταφέρεται άψογα από την πένα του Ισίδωρου Ζουργού!
Διαβάστε το…. θα σας κρατήσει όμορφη συντροφιά!

Βαθμολογία 4/5

ΒιβλιοΑναφορές των (πατώντας στον τίτλο 
μεταφέρεστε στον  σχολιασμό): 


Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού
Συγγραφέας: Ισίδωρος Ζουργός
Εκδ.: Πατάκη
Ημερ.Εκδ.: 2002
Σελ.: 218
Δήμητρα Κωλέτη

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Οι καιροί της μνήμης - Θοδωρής Παπαθεοδωρού

Αν και τα όπλα σίγησαν τον Αύγουστο του ’49, το δράμα για τους εμπλεκόμενους της εμφύλιας σύρραξης συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο «Οι καιροί της μνήμης», στο τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς του Θοδωρή Παπαθεοδώρου για τον Εμφύλιο, με τρόπο που συγκινεί και καθηλώνει. 
        Ο τίτλος που επιλέγει ο συγγραφέας να συνοδεύσει το εν λόγω βιβλίο είναι ευστοχότατος, μιας και οι καιροί αυτοί πρέπει να μείνουν στην μνήμη κάθε Έλληνα προκειμένου να διδαχτούμε ως λαός μέσα από τα λάθη και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στον πλέον καταστροφικότερο πόλεμο ώστε να αποτρέψουμε στο μέλλον μια παρόμοια ζοφερή και αιμοσταγή κατάσταση.
Η Μέλπω, η Αγγέλα, η Αριάδνη, ο Λιάκος, η Λενιώ, η Κατερίνα και ο Σπύρος ακολουθούν την Ιστορία και μαζί μ’ αυτούς και εμείς οι αναγνώστες, όπου μπροστά στα μάτια μας παρουσιάζεται η τελευταία πράξη του δράματος του αδελφοκτόνου πόλεμου. Οι μυλόπετρες της Ιστορίας εξακολουθούν να αλέθουν μέσα από τα στρατοδικεία, τις εξορίες, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων και τις εκτελέσεις τη μετεμφυλιακή Ελλάδα και να συνθλίβουν την Αριάδνη, που η απώλεια της Κατερινούλας της την οδηγεί στην παράνοια, την Αγγέλα, που τρέχει να σώσει τον θανατοποινίτη γιο της και να αγκαλιάσει πάλι τον αρπαγμένο, από το Παιδοσώσιμο των ανταρτών, άγγελό της, την Μέλπω, που, έκτος των άλλων, πέφτει θύμα του κυκλώματος παράνομων υιοθεσιών που έδρασε την δεκαετία του ’50 και χώρισε ανενδοίαστα νεογέννητα παιδιά από τις αντάρτισσες μανάδες τους, τον Λιάκο, που μέσα από το κελί της εξορίας του συνειδητοποιεί τα λάθη του και μετανιώνει πραγματικά γι’ αυτά, τον Σπύρο, που βιώνει τις βίαιες εκκαθαρίσεις του Κόμματος στην Τασκένδη, την Λενιώ και την Κατερινούλα, που υφίσταται τις απάνθρωπες συνθήκες των στρατοπέδων συγκεντρώσεων στις Λαϊκές Δημοκρατίες, στις οποίες και τις έσυραν μαζί με χιλιάδες άλλους αιχμαλώτους.
Η κατάληξη της Κατερίνας με πόνεσε και με έκανε να κλάψω καθώς δεν περίμενα ένα τέτοιο ανατρεπτικό και επιφορτισμένο με πολλά συναισθήματα τέλος. Η επιλογή των μανάδων ως κεντρικές ηρωίδες θεωρώ πως είναι η καταλύτερη που μπορούσε να γίνει καθώς μέσα από την δική τους οπτική γωνία δίνετε η απαιτούμενη έμφαση στον σπαραγμό που φέρει πάντα ένας εμφύλιος πόλεμος στο λαό του ενώ η ένωση των τριών αυτών μανάδων, που αν και αντίθετες ιδεολογικά μέχρι χθες εντούτοις συνέτρεξε η μία την άλλη και συμπαραστάθηκε στον αγώνα που είχε να δώσει η καθεμιά προκειμένου να ανταμώσει στους δύσκολους αυτούς καιρούς τα παιδιά της, θα μου μείνει χαραγμένη στην μνήμη καθώς με δίδαξε ανθρωπιά και αλτρουισμό.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Τα δάκρυα των αγγέλων - Θοδωρής Παπαθεοδώρου

«Τα δάκρυα των αγγέλων», το προτελευταίο βιβλίο της τετραλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου για τον Εμφύλιο, μόνο δάκρυα, δάκρυα οργής, θρήνου, αγανάκτησης, μπορούν να φέρουν στα μάτια του αναγνώστη μιας και όλα αυτά τα δεινά που συνεχίζουν να υφίστανται οι ήρωες και η πατρίδα σοκάρουν, θλίβουν και αγανακτούν με τον ζόφο και την παράνοια τους. Ποιός μπορεί άλλωστε να μείνει ψύχραιμος και ασυγκίνητος μπροστά στο Παιδομάζωμα που εξαπέλυσε το ΚΚΕ το 1948-1949, όπου, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, 28.000 παιδιά εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους και μεταφέρθηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, από τις οποίες πολλά από τα αρπαγμένα παιδιά πέθαναν λόγω των δύσκολων συνθηκών ενώ, όσα από αυτά που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μόνο ελάχιστα, μετά την λήξη του πολέμου, κατάφεραν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά και στο ‘’μάντρωμα’’ των 18.000 παιδιών στις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, εκ των οποίων τα 3.000 έμειναν έγκλειστα και μετά το κλείσιμο των ιδρυμάτων και αντιμετωπίστηκαν ως μιάσματα;  Ποιός μπορεί να μην σοκαριστεί με τον αριθμό των νεκρών του Εμφυλίου που άγγιξε τους 154.000 (αντάρτες, στρατιώτες και άμαχος πληθυσμός) και να μην δακρύσει για τον πλέον αιματηρότερο και καταστροφικότερο πόλεμο της Σύγχρονης Ιστορίας μας;
Ο συγγραφέας αφιερώνει το τρίτο βιβλίο της τετραλογίας του σε όλα τα παιδιά του Εμφυλίου και πράγματι μέσα από τις σελίδες του βλέπουμε την μάχη που δίνει η Κατερινούλα της Αριάδνης να επιβιώσει στην σκληρή ζωή των βουνών, μια ζωή που της επιβλήθηκε μετά την αρπαγή της από τους αντάρτες τον Δεκέμβρη του ’44, την μετατροπή της μικρής Φανής, της κόρης της Μέλπως, σε σκληροτράχηλη αντάρτισσα και τον λυρικό, από άποψη περιγραφής, χαμό της στην τελική μάχη που δόθηκε στις κορυφογραμμές του Γράμμου τον Αύγουστο του ’49, την βίαιη αρπαγή της Λενιώς, το στερνοπούλι δηλαδή της Αγγέλας, από τους αντάρτες, οι οποίοι την έσυραν στα ελληνοαλβανικά σύνορα προκειμένου να αποτελέσει ένα από τα 28.000 παιδιά που μεταφέρθηκαν στις κομμουνιστικές χώρες καθώς και την θυσία του Νίκου από την Ήπειρο…., του Θάνου από την Θράκη (είναι ο πατέρας του συγγραφέα που βίωσε και εκείνος την παράνοια του πολέμου)….. , του Λιάκου από την Μακεδονία, του κάθε ένα και της κάθε μίας που θυσιάστηκαν σ’ αυτόν τον παράλογο αδελφοκτόνο πόλεμο…..