Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Το δάκρυ του κρίνου-Γιώτα Φώτου

     Μετά «Το διώροφο της Τσιμισκή», «Το δάκρυ του κρίνου» είναι το δεύτερο βιβλίο της κυρίας Γιώτα Φώτου που διαβάζω. Όπως στο πρώτο έτσι και σ’ αυτό, με κέρδισε η γρήγορη ροή του, οι χαρακτήρες αλλά κυρίως η τραγική του ιστορία που με συγκίνησε και με καθήλωσε στην ανάγνωση του, από τις πρώτες κιόλας σελίδες του.
     Το βιβλίο χωρίζετε σε τρεις ενότητες, στις οποίες η αφήγηση αλλάζει με την πρώτη και την δεύτερη να γίνεται σε γ’ πρόσωπο και την τελευταία σε α’, η οποία μάλιστα είναι και από τις πιο συγκινητικές μιας και η κεντρική ηρωίδα εξομολογείται μέσω ενός γράμματος όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ (τίτλος της ενότητας), όλα δηλαδή τα γεγονότα και τα συναισθήματα που είχε στην ψυχή της και που της την ροκάνιζαν για όλη της την ζωή.
Η ιστορία θα ξεκινήσει με τον θάνατο της Μερόπης. Ο δικηγόρος της θα καλέσει την βαφτιστήρα της, την Μένη, η οποία είχε να επικοινωνήσει με την νονά της, μετά από επιθυμία της ίδιας της Μερόπης, δέκα ολόκληρα χρόνια, και τον προστατευόμενο της Αντώνη, ο οποίο είχε την ίδια αντιμετώπιση από την καταθλιπτική-απομονωμένη ηλικιωμένη, και θα τους υποδείξει τις τελευταίες επιθυμίες της εκλιπούσας. Οι επιθυμίες αυτές προκαλούν ερωτήματα και απορίες. Και πώς να μην προκαλέσουν απορίες και ερωτήματα στην Μένη και στον Αντώνη όταν η Μερόπη ζητά να βρίσκονται παρόντες στην ταφή μόνο εκείνοι, όταν η ταφή γίνεται σε ένα χωριό της Μακεδονίας που κανένα σύνδεσμο δεν είχε με την εκλιπούσα μιας και εκείνη καταγόταν από την Αρκαδία και όταν δίπλα στον τάφος της βρίσκονται δυο άλλοι τάφοι με τα δικά τους ονόματα! Οι ταφόπλακες Γεσθημανή Μακρή και Αντώνης Πάσχος τους σοκάρουν και τους προβληματίζουν. Γιατί επιλέγει αυτό τον τόπο ταφής; Γιατί προσέγγισε τις οικογένειες Μακρή και Πάσχου όταν επέστρεψε από την Βοστόνη μετά από τριάντα χρόνια απουσίας της από την πατρίδα; Γιατί έδωσε το όνομα Γεσθημανή στην βαφτιστήρα της; Και κυρίως ποιοι είναι οι νεκροί που φέρουν τα ονόματα τους; Οι απαντήσεις σ’ αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα δίνονται στο σπαρακτικό και αποκαλυπτικό τρίτο κεφάλαιο….. 

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Οι Άθλιοι - Victor Hugo


       Το «Οι Άθλιοι» του Victor Hugo εδώ και δυο αιώνες αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα παγκοσμίως. Έχει μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο αμέτρητες φορές ενώ στο Μπρόντγουεϊ κατέχει την τρίτη θέση μεταξύ των πιο μακροβιότερων μουσικών παραστάσεών του.
    Στις εννιακόσιες ογδόντα σελίδες των Αθλίων, η Γαλλική Επανάσταση και οι δεκαετίες που την ακολούθησαν, οι μάχες των οδοφραγμάτων του επαναστατημένου Παρισιού, οι απόψεις του συγγραφέα, για την κοινωνία, την θρησκεία και τον άνθρωπο, παρασύρουν τον αναγνώστη, μαζί με την ιστορία του κύριου πρωταγωνιστή, του κατάδικου Γιάννη Αγιάννη, σε ένα μεγαλειώδες κείμενο που τον προβληματίζει, τον συγκινεί και τον μαγεύει με την αμεσότητα που αποπνέει.
      «Οι Άθλιοι» αποτελούνται από πέντε βιβλία στα οποία ο κεντρικός ήρωας τους και οι πολυπληθείς χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν και πρωταγωνιστούν και αυτοί με τις ενέργειες τους δημιουργούν μια έντονη και ανατρεπτική πλοκή που καθηλώνει.

        Ο Γιάννης Αγιάννης καταδικάζεται σε πέντε χρόνια φυλάκιση για κλοπή -και τι κλοπή! ενός ψωμιού. Οι άσχημες όμως συνθήκες του κάτεργου τον οδηγούν σε αποτυχημένες, δυστυχώς, απόπειρες δραπέτευσης με αποτέλεσμα η ποινή του να αυξηθεί σε δεκαεννέα χρόνια. Αποφυλακίζεται εν τέλει στα σαράντα έξι του χρόνια και προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία. Το στίγμα του κάτεργου όμως αποτελεί τροχοπέδη καθώς αντιμετωπίζεται ως μίασμα. Όλοι τον διώχνου και ο μόνος που του δίνει καταφύγιο είναι ο Επίσκοπος Μυριήλ, ο άνθρωπος που με την γαλήνια όψη του, τα σοφά του λόγια αλλά και την κάλυψη που του πρόσφερε στην αστυνομία μετά το νέο του ατόπημα γλιτώνοντάς τον έτσι από έναν ακόμα εγκλεισμό στα κάτεργα, αγγίζει την ψυχή του και τον μεταβάλει σε έναν ενάρετο άνθρωπο…. Ο Γιάννης Αγιάννης μετά την συγκινητική αυτή ενέργεια του Επισκόπου μεταμορφώνεται σε Κύριος Μαγδαληνής προκειμένου να γλιτώσει από τον επιθεωρητή Ιαβέρη και γίνετε ένας φιλάνθρωπος επιχειρηματίας που κερδίζει τον σεβασμό των κατοίκων της περιοχής στην οποία αποφάσισε να στήσει τη νέα του ζωή. Όμως η ηρεμία δεν θα κρατήσει πολύ καθώς η πληροφορία πως κάποιος άλλος κατηγορείται για τα δικά του ατιμώρητα αδικήματα τον συγκλονίζει. Σπεύδει να σώσει αυτόν τον αθώο άνθρωπο και αυτομάτως βρίσκεται και πάλι στο κάτεργο όπου αυτή την φορά θα μείνει πολύ λίγο, μόλις έξι μήνες, μιας και η απόδραση που θα πραγματοποιήσει θα είναι απόλυτα επιτυχής.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού-Ισίδωρος Ζουργός

Το «Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού» είναι το δεύτερο συγγραφικό έργο του μεγάλου λογοτέχνη Ισίδωρου Ζουργού και το έκτο του κατά σειρά που εγώ διαβάζω! Στις σελίδες του συνάντησα την προσεγμένη γραφή που χρησιμοποιεί πάντα ο συγγραφέας στα έργα του, με τις όμορφες λέξεις και τα σχήματα λόγου, που εμένα με εντυπωσιάζουν κάθε φορά που τα συναντώ και που μου ενισχύουν παράλληλα την άποψη πως ο Ζουργός είναι ένας από τους άξιους αντιπρόσωπους της σύγχρονης ελληνικής Λογοτεχνίας. Επιπλέον αξιοθαύμαστη είναι η τεχνική που επιλέγει να χρησιμοποιήσει με τις εγκιβωτισμένες αφηγήσεις των παραμυθάδων καθώς και το ύφος που αυτές είναι δοσμένες μιας και είναι τέτοιο που έχεις την αίσθηση ότι είσαι ακουστικός κοινωνός όλων όσων εξιστορούν οι δυο μυθοπλάστες. Νομίζεις, δηλαδή, πως ακούς την κάθε τους ιστορία μιας και η απόδοση του προφορικού λόγου στο χαρτί είναι άκρως επιτυχής από την πένα του συγγραφέα.
Αυτά ως προς το τεχνικό κομμάτι. ως προς την πλοκή, με όλο τον σεβασμό και την συγγραφική συμπάθεια-αδυναμία που έχω στον Ζουργό, ήταν ένα ανιαρό κείμενο που δεν μου κέρδισε το ενδιαφέρον για την συνέχεια της υπόθεσης. Με κούρασε πολύ και με δυσκόλεψε να το ολοκληρώσω γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: γιατί ήταν αδιάφορο.  Οι ιστορίες που αφηγούνταν οι παραμυθάδες ήταν κάποιες από αυτές ενδιαφέρουσες, κάποιες τελείως αδιάφορες ενώ κάποιες άλλες ακατανόητες και άνευ ουσίας για ‘μένα. Τέλος είχε κάποια σουρεαλιστικά στοιχεία στο τέλος του κειμένου που και αυτά μου πέρασαν απαρατήρητα, αν και δίνονταν με τρόπο καλαίσθητο και προσεγμένο.
Άψογο λοιπόν ως προς την τεχνική το «Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού», αδιάφορο όμως και ανιαρό ως προς την πλοκή!
Διαβάστε το….. σίγουρα θα βρείτε τα στοιχεία εκείνα που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον της ανάγνωσής του....!


Λίγα λόγια για την υπόθεση:


       Η ηλεκτροδότηση του νησιού καταρρέει εξαιτίας της καλοκαιρινής μπόρας που το έπληξε. Στην μοναδική του ταβέρνα οι θαμώνες της, θέλοντας και μη, έρχονται κοντά…, τα τραπέζια του ενός ενώνονται με του άλλου και υπό την θαλπωρή της φωτιάς που σιγοκαίει και του κρασιού που ρέει άφθονο γίνονται μια μεγάλη παρέα.