Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

ΒιβλιοΑναφορές Παραμυθένιες!

Ο Γεώργιος Δροσίνης λέει: 
Σαν το σιτάρι σέρνεται στον κόσμο η αλήθεια
κι απ’ τον καθάριο σπόρο της φυτρώνουν παραμύθια!
Καλότυχος όποιος μπορεί τα στάχυα να θερίσει
και το σιτάρι απ’ τ’ άχυρο καλά να ξεχωρίσει.
Για τον μικρό τον κόπο του μεγάλο κέρδος μένει:
Όλη η αλήθεια που θα βρει στα ψέματα κρυμμένη!

           Αυτό δεν είναι άλλωστε τα παραμύθια! Αλήθειες της ζωής κρυμμένες καλά μέσα σε ιστορίες και ήρωες πλασμένους από την φαντασία των δημιουργών τους. Αλήθειες που οι αναγνώστες καλούνται να αφαιρέσουν, με την λογική τους, την χρυσόσκονη, που τις καλύπτει το έντεχνο χέρι του εκάστοτε παραμυθογράφου...

        Μια τέτοια αλήθεια θα ανακαλύψει ο μικρός αναγνώστης διαβάζοντας την «Σταχομαζώχτρα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Και ποια είναι αυτή; Πως ο άνθρωπος δεν πρέπει να απελπίζεται ποτέ! Δεν πρέπει να σκύβει το κεφάλι μπρος στις δυσκολίες  και να παραδίνεται αμαχητί σε όσα του φράζουν τα σχέδια του. 
    Τι κι αν ο αγώνας για την επιβίωση τότε, που η ιστορία της Σταχομαζώχτρας ξεδιπλώθηκε στο διήγημα, ήταν δύσκολος κι επίπονος -μήπως τώρα δεν είναι; Μήπως πάντα δεν είναι;- η προσπάθεια είναι τελικά αυτή που μετρά. Και που ξέρεις ίσως κάποτε ο Θεός, η Μοίρα να στην ανταμείψουν. Και θα στην ανταμείψουν!
         Μέσα από την προσπάθεια της θείας Αχτίτσας, της Σταχομαζώχτρας, να μεγαλώσει τα ορφανά εγγόνια της και να τους προσφέρει τον άρτο τον επιούσιο, θα ανακαλύψει και θα θαυμάσει ο κοινωνός της ιστορίας την περηφάνια, την ανιδιοτελή αγάπη και την στωικότητα που κουβαλά στις πλάτες της η κάθε γυναίκα, της όποιας εποχής, για χάρει της ανατροφής των απογόνων της.

     Άλλες αλήθειες θα βρει και στο παραμύθι του Γεώργιου Δροσίνη «Ο τραγουδιστής και η χορεύτρια», στο οποίο ο συγγραφέας μέσα από τις επιλογές του βασιλιά Μέρμηγκα και τις επιθυμίες του Τζίτζικα και της Αράχνης που θα τους τις πραγματοποιήσει, θα μας αποδείξει εντέχνως πως όλα στην ζωή χρειάζονται: η δουλειά, η σοβαρότητα μα και η ψυχαγωγία και η ανεμελιά. Καθώς όπως διαπιστώνει και λέει στο τέλος ο βασιλιάς Μέρμηγκας: Καλή η δουλειά κι ευλογημένη, μα θέλει η ζωή και λίγη διασκέδαση.

‘’ Ανακαλύψτε τις αλήθειες της ζωής 
μέσα από την ανάγνωση 
ενός παραμυθιού! ‘’

     Όλα χρειάζονται λοιπόν! Όλα! Όλα εκτός από τις εμμονές... Μια ακόμα αλήθεια στο επόμενο παραμύθι του Γεώργιου Δροσίνη με τίτλο «Ο κούκος του ρολογιού», το οποίο φιλοξενείται μαζί με τα: Ο τραγουδιστής και η χορεύτρια, Τα τρία χαρίσματα της κόρης και το Η ευχή της μάνας στο βιβλίο ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ των εκδόσεων ΑΓΚΥΡΑ
       Η γάτα της ιστορίας μας θέλει όσο τίποτε άλλο να φάει τον κούκο του ρολογιού, αυτή της η εμμονή της αποσπά την προσοχή απ’όλα όσα μπορούν να της γεμίσουν την κοιλιά της. Τα ποντίκια πληθαίνουν κι αυτή εκεί, επιμένει να φάει τον κούκο του ρολογιού. 
       Όταν τον πιάσει στα δόντια της μόνο τότε θα διαπιστώσει μαζί με τον αναγνώστη, πως οι εμμονές είναι πλάνες και πως όπως κι αυτή έτσι και οι άνθρωποι χάνουν εξαιτίας αυτών την ουσία της ζωής...

     Όλα χρειάζονται! Μα πάνω απ’όλα η Αγάπη! Η ανιδιοτελής Αγάπη! Μια μεγάλη αλήθεια που στο παραμύθι «Τα τρία χαρίσματα τη κόρης» αποτυπώνεται με τον πλέον τρανταχτό τρόπο!
     Όταν οι Μοίρες επισκέφτηκαν την νεογέννητη κόρη τρία χαρίσματα της έδωσαν: όταν χαμογελά τριαντάφυλλα να πέφτουν από το στόμα της, όταν κλαίει μαργαριτάρια να πέφτουν από τα μάτια της και πριν κλείσει τα δεκαοχτώ να πάρει βασιλόπουλο και να γίνει βασιλοπούλα. 
          Χαμόγελο-τριαντάφυλλα (φτώχεια) ή δάκρυ-μαργαριτάρια (πλούτη);
      Δίλημμα. Κι όμως για την μάνα, που μόνη και φτωχικά μεγαλώνει την κόρη, κανένα δίλημμα! Το χαμόγελο και η ευτυχία του παιδιού της είναι πάνω απ’όλα τα πλούτη του κόσμου καθώς όπως λέει και η ίδια: Προτιμούσα να ζω φτωχικά από την χαρά της κόρης μου παρά να ζήσω πλούσια από την λύπη της...

        ‘’ Διαβάστε τα στα παιδιά σας και δώστε τους την δυνατότητα να ανακαλύψουν τις αλήθειες της ζωής μέσα από ένα παραμύθι! ‘’

****


Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Η Σταχομαζώχτρα
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εκδ.: Παπαδόπουλος
Σελ.: 28





Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Τέσσερα Παραμύθια 
Συγγραφέας: Γεώργιος Δροσίνης
Εκδ.: Άγκυρα
Σελ.: 46













Δήμητρα Κωλέτη

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Οι νύμφες της Εροιβιάς-Βασιλική Τσούνη

     Με φόντο τα νερά της λίμνης των Ιωαννίνων, Οι νύμφες της Βασιλικής Τσούνης ξεπηδούν από τις σελίδες του νέου της βιβλίου και μας διηγούνται τις δικές τους ζωές, ζωές στις οποίες η Μοίρα, τα ιστορικά γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και η λίμνη της Εροιβιάς στέκουν πάνω από τις επιλογές και τα βήματα τους κάνοντας τη πορεία τους στην ζωή δύσβατη, ερεβώδης...

     Η ιστορία αρχίζει το 1943 στο εβραϊκό γκέτο των Ιωαννίνων, εκεί δηλαδή που ο Εβραίος Εντιν και η όμορφη Γιαννιώτισσα Λενιώ ζουν τον παράφορο μα και απαγορευμένο έρωτά τους. Η Ιστορία, ο Χίτλερ και η αντισημιτική του παράνοια καθώς και ο ερωτευμένος με την Λενιώ Αντώνης, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει, στέκονται απέναντί τους στήνοντας παγίδες, στις οποίες ο Έρωτας, ο Εντίν και η προσωπικότητα της Λενιώς αλλά και των απογόνων της θα πέσουν μέσα στα σκοτάδια τους. 
     Η Λενιώ προκειμένου να σώσει τον Εντίν από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων πείθετε από τα λόγια του Αντώνη. Όταν διαπιστώνει πως όλα όσα της έταξε ήταν ένα τεράστιο και καλοστημένο ψέμα, είναι πλέον αργά για τον Έρωτα και τον Εντίν της που χάνεται οριστικά από την ζωή της. Έτσι εκείνη αναγκάζεται, εγκλωβισμένη από την Μοίρα, να παντρευτεί τον Αντώνη και να χτίσει μαζί του την οικογένειά της. Όμως η Λενιώ έχει αλλάξει. Η ανατροπή της ζωής της, η απώλεια του Εντίν και όσα αυτός αντιπροσώπευε την σκληραίνουν, της αλλοιώνουν την ψυχή... Όλα την θίγουν και την θυμώνουν. Περισσότερο όμως από όλους τα θηλυκά, που τα στερεότυπα της εποχής δεν τους επιτρέπουν να πάρουν στα χέρια τους την ζωή τους... που παραμένουν δέσμια των επιθυμιών του άντρα που τα ορίζει από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής τους...  Όπως η ίδια. Όπως η κόρη της, η Θεοδώρα.
     Η Θεοδώρα... που γίνεται εν ρύμη της το κόκκινο πανί για την Λενιώ, μιας και την θεωρεί κι αυτή υπεύθυνη για την ανατροπή της ζωής της... Η Θεοδώρα... που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου αντιμετωπίζεται απ’ όλους, εκτός από τον πατέρα της, σαν δουλικό, ενώ η ίδια της η μάνα τής στερεί ακόμα και το χάδι... Η Θεοδώρα... που παντρεύεται τον Κωνσταντή, φέρνει στον κόσμο την Δάφνη και η Μοίρα την οδηγεί εν τέλει να ζήσει στο σπίτι που ο έρωτας της Λενιώς και του Εντίν άνθιζε είκοσι χρόνια πριν. Εκεί που τα μυστικά φώλιασαν στους τοίχους και απειλούν και επηρεάζουν γι’άλλη μια φορά τις ζωές της Λενιώς, της Θεοδώρας και της Δάφνης, της μάνας, της κόρης και της εγγονής, των Νυμφών της Εροιβιάς...

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Συζητώντας με την συγγραφέα Γιώτα Φώτου!

    Η συγγραφέας Γιώτα Φώτου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και, μέσα από τις περιληπτικές απαντήσεις της, μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, το νέο της βιβλίο, το «Στης καρυδιάς τον ίσκιο», που κυκλοφόρησε στις 8 Ιουνίου από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
   Την ευχαριστώ θερμά που ξέκλεψε κάποιες στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της, ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία φυσικά για το blog και για εμένα προσωπικά είναι μέγιστη τιμή!
     Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη κι ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Γιώτας Φώτου!

1. Από τις 8 Ιουνίου το νέο σας βιβλίο, το «Στης καρυδιάς τον ίσκιο» απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Είναι μια κοινωνική ιστορία με ιστορικές αναφορές που διαδραματίζεται στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Μέσα από τη ζωή ενός ζευγαριού και των οικογενειών τους έρχονται στο προσκήνιο όσα δύσκολα συνέβαιναν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. 

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Παρά το γεγονός ότι η μυθιστορία αναφέρεται στο παρελθόν η αφορμή για να γραφεί ήταν όσα συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο ερέθισμα το πήρα σε ένα ταξίδι μου στην Κω πριν τρία χρόνια όταν είδα κάποιους πρόσφυγες να κάθονται κατάχαμα μπρος στο κτίριο μιας δημόσιας υπηρεσίας. Μου φάνηκε ότι πάνω τους υπήρχαν κάποιες περίεργες σκιές. Όχι, το βιβλίο δεν αναφέρεται στους Σύρους. Η σκέψη μου περπάτησε από τότε. Οι σημερινοί πρόσφυγες με πήγαν στους Μικρασιάτες πρόσφυγες κι ύστερα στους μετανάστες έλληνες του προηγούμενου αιώνα, τη ζωή τους στη νέα πατρίδα, τα αίτια που όρισαν την πορεία τους. Είμαι σίγουρη ότι ο ίσκιος της ζωής εκείνων των ανθρώπων ήταν εξίσου βαρύς. Κύκλους κάνει η ιστορία δυστυχώς. 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;

Αγαπημένος ήρωας είναι η Άννα. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα να έχουν όσοι βρίσκονται γύρω μου. Δύσκολος χαρακτήρας αποδείχτηκε ο Δημοσθένης. Με τη Θάλεια ταυτίστηκα κι επιπλέον είδα στο πρόσωπό της όσα παλιά και ακόμα σήμερα σημάδεψαν και σημαδεύουν γενιές, έβγαλαν άτομα από την πορεία τους. Έκλαψα μαζί της, υπέφερα  πραγματικά.

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η ιστορία των ηρώων σας και οι ίδιοι σας οι ήρωες θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Οι Μαγεμένες-Las Incantadas

     «Οι Μαγεμένες-Las Incantadas»: ένα βιβλίο για την πολιτιστική μας κληρονομιά που η ανάγνωσή του ξυπνά το αίσθημα του σεβασμού γι’ αυτή και της ευθύνης που πρέπει να έχουμε για την προστασία και την ασφάλεια της.
     Ένα ιστορικό βιβλίο, στο οποίο οι κλεμμένες αρχαιότητες θρηνούν τον βίαιο ξεριζωμό τους από την πατρίδα... ουρλιάζουν για τον επαναπατρισμό τους...

     Η πένα της αγαπημένης Μαίρης Κόντζογλου μας φέρνει μπροστά σε ένα άγνωστο ιστορικό γεγονός, στη αρπάγη από τον Γάλλο παλαιογράφο Εμμανουήλ Μιλλέρ των Μαγεμένων.

     Για να γίνουν όμως τα πράγματα κατανοητά ας μιλήσουμε πρώτα για τις Μαγεμένες
Οι Μαγεμένες ήταν οχτώ ανάγλυφες μυθολογικές μορφές που διακοσμούσαν μια κορινθιακή κιονοστοιχία που βρίσκονταν στην εβραϊκή συνοικία Ρόγκος στη Θεσσαλονίκη. Χρονολογείται στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ ή στις αρχές του 3ου και οι μορφές που απεικονίζονταν ήταν οι εξής: ο θεός Διόνυσος δίπλα σε έναν πάνθηρα, η Αύρα με το αιθέριο πέπλο της, μια Μαινάδα να παίζει με το διπλό φλάουτό της, η Αριάδνη στεφανωμένη με φύλλα κληματαριάς, ο Γανυμήδης μαζί με τον Δία μεταμορφωμένο σε αετό, η Λήδα με τον κάτασπρο κύκνο της και ένας από τους Διόσκουρους. Το 1864 ο Εμμανουήλ Μιλλέρ παρά τη γενική αντίδραση του πληθυσμού της πόλης, αποξήλωσε το μνημείο, τεμαχίζοντάς το βίαια και το μετέφερε με την συγκατάθεση της Οθωμανικής διοίκησης στη Γαλλία και στο Μουσείο του Λούβρου όπου και εκτίθεται έως και σήμερα.

     Κι αφού τα ιστορικά στοιχεία της αρπαγής μας γνωστοποίησαν το άγνωστο σε πολλούς ιστορικό αυτό γεγονός, η παράθεση ενός όμορφου μύθου με τον οποίο ‘’δικαιολογείται’’ η ονομασία του μνημείου μαζί με τα προφητικά λόγια του εξόριστου Όθωνα το 1862: Φοβάμαι και για τους θησαυρούς αυτής της χώρας... Οι λαοί της Δύσης... ομοιάζουν με άτεκνους γονείς που απάγουν ένα παιδί για να έχουν κι εκείνοι. Οι συμπατριώτες μας απάγουν την κληρονομιά της Ελλάδας γιατί δεν έχουν δική τους ιστορία!(σελ.25-26) μας ανοίγουν εν τέλει το δρόμο για το ταξίδι, στο οποίο οι Μαγεμένες θα μας συνοδεύσουν από την πρώτη έως την τελευταία αράδα του εξαιρετικού αυτού βιβλίου στην Ιστορία της Σαλονίκ και του τόπου μας.