Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Καλωσορίζοντας το "Στεφάνι από ασπάλαθο" της Σόφης Θεοδωρίδου!

Μια εβδομάδα πριν την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της συγγραφέως με το χαμηλό προφίλ και την πένα που με ταξιδεύει κάθε φορά εντέχνως στην σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας και στα συναισθήματα, της αγαπημένης μου Σόφης Θεοδωρίδου, δεν θα μπορούσα να μην αναρτήσω στις ΒιβλιοΑναφορές το δικό μου καλωσόρισμα για το νέο της πόνημα. Το «Στεφάνι από ασπάλαθο» θα κυκλοφορήσει στις 5 Μαρτίου και θα αποτελέσει το έκτο της μυθιστόρημα και το πέμπτο που η υπόθεσή του πατά σε ιστορική περίοδο μιας και το «Πες μου αν με θυμάσαι» είναι κοινωνικού περιεχομένου. 
     Από το οπισθόφυλλο φαίνεται πως η συγγραφέας καταπιάνεται με τις μελανότερες σελίδες της Ιστορίας μας ξεκινώντας μ' αυτές που αναφέρονται στη μεταξική Ελλάδα (1939), στην Κατοχή και στον Εμφύλιο και καταλήγοντας σ' αυτές που σκιαγραφούν την μετεμφυλιακή δεκαετία του ’50.  Είμαι σίγουρη πως θα απολαύσουμε μέσα από τις σελίδες του το ταξίδι που θα μας οδηγήσει στην πραγματική λογοτεχνία εκεί δηλαδή που τα δίχτυα της πληροφόρησης θα μπλεχτούν αριστοτεχνικά με τα αισθήματα. Για ‘μένα η κα Θεοδωρίδου είναι από τους συγγραφείς, μαζί με πολλούς άλλους φυσικά, που εκπροσωπεί επάξια τη Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία για αυτό άλλωστε και την ακολουθώ πάντα συγγραφικά! Δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ ενώ έχω την αίσθηση πως πάντα στα έργα της δίνει ένα κομμάτι από την ψυχή της. 
Καλωσορίζω λοιπόν το «Στεφάνι από ασπάλαθο»! Εύχομαι να βρει την θέση που του αξίζει στην καρδιά των αναγνωστών!! Καλοτάξιδο.....


Στεφάνι από ασπάλαθο

Υπόθεση οπισθόφυλλου:

Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα του 1939, η Κασσιανή κρυφοκοιτάζει πίσω απ’ την κουρτίνα της κάμαράς της το άγνωστο παλικάρι που σιγοπίνει τον καφέ του στην αυλή των γειτόνων τους, δίχως να υποψιάζεται ότι είναι ο άντρας που θα σφραγίσει τη ζωή της. Η δεκαπεντάχρονη κοπέλα ασφυκτιά στην επαρχία, στη σκιά του αυστηρού ιεροκήρυκα πατέρα της. Ο δεκαοχτάχρονος Λυκούργος, απ’ την άλλη, οραματίζεται το μέλλον του στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας.
Τους δυο νέους θα ενώσει ένα εφηβικό φιλί και μια βάρβαρη τιμωρία. Θα τους χωρίσουν οι δικές του επιλογές κι η Ιστορία. Στα χρόνια που τους περιμένουν η Κασσιανή θα υποχρεωθεί να επωμιστεί βάρη που δεν της έπρεπαν.
Αντιμέτωπη μ’ ένα κράτος εχθρικό και μια κοινωνία ματωμένη, θα αισθανθεί συχνά ότι σταυρώνεται για λάθη εκείνου κι ότι το στεφάνι που κάποτε της φόρεσε είναι φτιαγμένο απ’ τον αγκαθωτό ασπάλαθο, που χρησιμοποιούν στον τόπο της για φράχτη ή για προσάναμμα. Στο κλειστοφοβικό σύμπαν του νέου κόσμου της θ’ αναγκαστεί ν’ απαρνηθεί ακόμη κι αυτή τη γυναικεία της υπόσταση, μέχρι τη μέρα που θα διαπιστώσει πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.
Μια επαρχιακή πόλη απ’ τη μεταξική Ελλάδα μέχρι τη μετεμφυλιακή της δεκαετίας του ’50. Ένα ζευγάρι παρασυρμένο απ’ τις μπόρες των καιρών. Ένα στεφάνι φτιαγμένο από ασπάλαθο.

Οι ΒιβλιοΑναφορές των προηγούμενων έργων της συγγραφέως: (πατώντας στον τίτλο μεταφέρεστε στον αντίστοιχο σχολιασμό)


Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ηλέκτρα-Διδώ Σωτηρίου

Η «Ηλέκτρα» της Διδώς Σωτηρίου είναι μια όμορφη νουβέλα στην οποία η συγγραφέας μάς παρουσιάζει τον αγώνα της φίλης και συναγωνίστριας της Ηλέκτρας Αποστόλου, έναν αγώνα στον οποίο η παρανομία, οι εξορίες και ο φασισμός του κατακτητή, και όχι μόνο, την οδηγούν στον βάναυσο θάνατο της τον Ιούλιο του ’44. 
Ο λόγο της συγγραφέως κυλά γρήγορα ενώ παράλληλα γεννά στον αναγνώστη θαυμασμό για τον ηρωισμό της ηρωίδας μας καθώς και όλου του ελληνικού λαού που άντεξε και αγωνίστηκε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, για την αποτίναξη του φασισμού και της τρομοκρατίας που φέρει αυτός. 
Ο ηρωισμός, η συγκίνηση, η αφύπνιση για διεκδίκηση καθώς και η εμπέδωση πως η ενότητα του λαού είναι ο μόνος και ο μεγαλύτερος εχθρός των όποιων κατακτητών (επίκαιρο μήνυμα!) είναι τα στοιχεία που εντόπισα στο κείμενο και που με συνεπήραν στην ανάγνωση του. Οι σκηνές φρίκης του αιματοβαμμένου χειμώνα '41-'42 όπου το στοιχειό της πείνας γονάτισε την Ελλάδα αλλά και αυτές των εκτελέσεων ήταν δοσμένες τόσο ρεαλιστικά που με συγκλόνισαν.
Το βιβλίο ξεκινά με τρόπο συγκινητικό-τρυφερό και ατμοσφαιρικό: «Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του 1942 οι κρατούμενοι στο Τμήμα Μεταγωγών σταμάτησαν το σουλάτσο τους στο προαύλιο κι έβαλαν αυτί. Άκουγαν καλά; Ή μήπως έπαθαν παράκρουση από την πείνα; Ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο βγαίνει από το σκοτεινό κελί των κρατουμένων γυναικών. Παιδικό γέλιο σ’ έναν τάφο;
Μερικοί κατάφεραν να ρίξουν στα κλεφτά λίγες ματιές και τα πρόσωπά τους, που η πείνα τα ’κανε να μοιάζουν με φοβερές μάσκες, χαμογέλασαν. Είδαν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι ως τριών χρονών να παίζει με τη μάνα του», συνεχίζει περιγράφοντας τις ενέργειες της Ηλέκτρας για την διαφώτιση του καταπιεσμένου λαού, οι οποίες και την οδήγησαν στην σύλληψη της τον Ιούλιο του ’44, όπου τα ακόλουθα λόγια δείχνουν ακράδαντα το σθένος της και τον ανιδιοτελή της αγώνα:
«– Λέγε! Πώς σε λένε;
– Ελληνίδα!
Το στόμα δέχεται μια σιδερένια γροθιά, που την ακολουθεί δεύτερη και τρίτη.
– Πού κάθεσαι;
– Στην Ελλάδα!
– Ποιος σου 'δινε εντολές;
– Η πατρίδα!
–Ποιον υπηρετούσες;
– Το λαό!» ενώ κλείνει με την ιατροδικαστική εξέταση, η οποία αποδεικνύει τον βάναυσο θάνατό της, και την συμβουλή-παράκληση της συγγραφέως να θυμόμαστε την Ηλέκτρα να μας χαμογελάει σε μια ειρηνική ενωμένη Ελλάδα δίχως βαρμβαρότητες…. καθώς τα δεκαεννιά από τα τριάντα δύο της χρόνια τα πρόσφερε για τον λαό και την Ελλάδα. 

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια-Harper Lee

Το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Harper Lee είναι ένα βιβλίο που έχει μεταφραστεί σε πάνω από σαράντα γλώσσες, έχει πουλήσει πάνω από 30.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως, έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο το 1962 ενώ, μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει κερδίσει και το Βραβείο Pulitzer το 1961. Πρόσφατα ανακοινώθηκε πως μετά από 55 ολόκληρα χρόνια η 88χρονη συγγραφέας έχει ολοκληρώσει την συγγραφή της συνέχειας του η οποία και αναμένεται να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι!
Όλες αυτές οι πληροφορίες δείχνουν φυσικά πως πρόκειται για ένα επιτυχημένο βιβλίο που κερδίζει τους αναγνώστες ανά τον κόσμο εδώ και μισό αιώνα. Ένας από αυτούς τους αναγνώστες είμαι και εγώ καθώς η μικρή του αφηγήτρια, το σκανταλιάρικο-αθώο και τρυφερό της ύφος καθώς και τα αντιρατσιστικά μηνύματα που περνά μέσα από την υπόθεση η συγγραφέας, με κέρδισαν από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Ο φυλετικός ρατσισμός και οι αδικίες του στο Μέικοπ της Αλαμπάμα της δεκαετίας του ’30 περνούν μέσα από το πρίσμα της οχτάχρονης Σκάουτ Φίντς, αναλύονται και αντικατοπτρίζονται με τρόπο που μας γεμίζει με αισθήματα τρυφερότητας και αθωότητας, στοιχεία δηλαδή που μόνο τα παιδιά φέρουν και, κυρίως, εξωτερικεύουν.
Η συγγραφέας έχοντας ως σημείο αναφοράς τη δίκη του νέγρου Τομ Ρόμπινσον, ο οποίος κατηγορείται για βιασμό από την κόρη του μέθυσου και περιθωριακού Μπόμπ Γιούελ, χωρίζει το βιβλίο σε δυο ενότητες με την πρώτη να αναφέρεται στα γεγονότα προ αυτής και στην δεύτερη να εστιάζει σ’ αυτά που αναφέρονται στην εκδίκαση της υπόθεσης καθώς και στις συνέπειες που επωμίζεται η οικογένεια Φίντς εξαιτίας της υπεράσπισης του κατηγορουμένου από τον δικηγόρο πατέρα της, τον Άττικο Φίντς. Έτσι η ανεμελιά, τα παιχνίδια της Σκαουτ, του αδερφού της Τζεμ και του καλού τους φίλου Ντίλ καθώς και η μόνιμη απασχόληση τους να πειράζουν και να προκαλούν τον μυστηριώδη γείτονά τους (1ο μέρος) αφήνονται στο περιθώριο όταν η υπόθεση Ρόμπινσον (2ο  μέρος) ξεσπά και ταράζει από την μια, με το κατηγορητήριο και κυρίως με την επιθυμία του Άττικους να υπερασπιστεί σθεναρά τον νέγρο κατηγορούμενο της, την μικρή προκατειλημμένη κοινωνία του Μέικοπ και από την άλλη τους μικρούς μας ήρωες που πλέον θα καταπιαστούν με την προσπάθεια να καταλάβουν τον παράλογο κόσμο των μεγάλων, έναν κόσμο στον οποίο η βία, η αδικία και οι προκαταλήψεις πρωταγωνιστούν και τους προβληματίζουν. Η ανάμειξη του ακριβοδίκαιου Άττικους στην υπόθεση θα προκαλέσει, εκτός από το μίσος των αντιδίκων, τον θαυμασμό των παιδιών του, την συμπάθεια των προοδευτικών συμπολιτών του αλλά κυρίως το αίσθημα της δικαίωσης και της ανθρωπιάς σε εμάς τους αναγνώστες.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας-Έλενα Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου

«Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας» είναι το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της Έλενας Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου και ήδη μέσα από την γραφή, τους χαρακτήρες και την ιστορία τους που συνθέτονται από την ευαίσθητη πένα της, πρόσφερε σε εμάς τους αναγνώστες ένα άρτιο βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστούν η ανθρωπιά, η συγκίνηση, αλλά κυρίως η ανιδιοτελής και ουσιώδης αγάπη. Με απλή-κατανοητή γραφή και ροή γρήγορη η συγγραφέας μέσα από την ιστορία της Μυρσίνης και της Αναστασίας, των δυο κεντρικών ηρωίδων, λέει τόσο σημαντικές αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλήθειες που αν τις υιοθετούσαν οι άνθρωποι τότε η ζωή τους σίγουρα θα γέμιζε με το πολυτιμότερο αγαθό, που κάνει τον καθένα από εμάς να νιώθει ευτυχής και ολοκληρωμένος, αυτό της αγάπης! Η αφήγησή του είναι λυρική, γεμάτη αισθήματα και εικόνες που με κατέκλυσαν και με συγκίνησαν ενώ έννοιες όπως αυτή της οικογένειας, της φιλίας καθώς και η σχέση γονέων και παιδιών παίρνουν μέσα στις σελίδες του βιβλίο την διάσταση που έχουν ή μάλλον αυτή που θα έπρεπε να έχουν στις σύγχρονες κοινωνίες, δίνοντας έτσι στον αναγνώστη ένα ουσιαστικό μάθημα για την ίδια την ζωή! Οι χάρτινοι ήρωες με κέρδισαν με την καθαρότητά τους και την αληθοφάνεια τους.
Το πρώτο που με εντυπωσίασε σε αυτό το βιβλίο ήταν ο ίδιος του ο τίτλος. Διαβάζοντάς τον σκεφτόμουν πως αυτό που θα συναντήσω στις σελίδες του θα είναι κάτι που ίσως να με μελαγχολήσει καθώς ο επιθετικός προσδιορισμός τσαλακωμένα στο ουσιαστικό φτερά μου έβγαζε απαγόρευση, ανεκπλήρωτα όνειρα, κ.α. υπόθεσα δηλαδή πως κάτι θα στερήσει από τον ήρωα το ταξίδι μέσα στην ίδια την ζωή, την ευτυχία, την χαρά…. Κι όμως μέσα από την τραγική αλλά και τρυφερή αυτή ιστορία γέμισα γλυκά αισθήματα, ανθρωπιά αλλά κυρίως αισιοδοξία καθώς όπως λέει η γιαγιά της Μυρσίνης «….τι κι αν κάποιων ανθρώπων έχουν τσαλακωθεί τα φτερά τους; Ποιος λέει ότι δεν θα μπορούσαν να τα τινάξουν περήφανα και με μια αέρινη κίνηση να ξαναβρούν τη δύναμη να πετάξουν;»! Πυρήνας λοιπόν του κειμένου εκτός από την αγάπη είναι και η αισιοδοξία, η αισιοδοξία που θα μας βοηθήσει παρά τις δυσκολίες που συναντούμε στο διάβα της ζωής μας , οι οποίες και μας τσαλακώνουν τα φτερά της ψυχής μας, να συνεχίσουμε την πορεία μας και να ζήσουμε την ζωή μας δίνοντας και παίρνοντας αυτό που αποζητάμε και που εν τέλει θα μας προσφέρει την πληρότητα…..
          Διαβάστε το…. πρόκειται για ένα βιβλίο-μάθημα ζωής που εμένα με συγκίνησε και με άγγιξε με την ανθρωπιά του και την αισιοδοξία που εξέπεμπε!
Συγχαρητήρια στην διαδικτυακή μου φίλη Έλενα! Της εύχομαι καλή συνέχεια στο συγγραφικό χώρο!! Να είναι σίγουρη πως έκανε μια πολύ καλή και αξιόλογη αρχη!

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Άνθρωποι και ποντίκια-John Steinbeck

Μετά «Τα σταφύλια της οργής» το «Άνθρωποι και ποντίκια» είναι το δεύτερο βιβλίο του νομπελίστα John Steinbeck που διαβάζω και που μ’ άρεσε πάρα πολύ!
To «Άνθρωποι και ποντίκια» είναι μια νουβέλα 168 σελίδων στην οποία η ιστορία των δυο κεντρικών του ηρώων, του Λένι και του Τζόρτζ, καθώς και οι χαρακτήρες τους φωτογραφίζουν την εποχή αυτή της δεκαετίας του ’30 με τις κοινωνικές μεταπτώσεις που έφερε το Κραχ στην Αμερική αλλά και τα στοιχεία που κουβαλά ο άνθρωπος ανά τους αιώνες, όπως το δικαίωμα στο όνειρο και στον αξιοπρεπή βίο καθώς και την μοναξιά που βιώνει στις σύγχρονες κοινωνίες ειδικά όταν αυτός κουβαλά και την διαφορετικότητα.
Η απλή γραφή που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι από τις φορές που με κέρδισε καθώς μέσα από τον απλό του λόγο ένιωσα την τραγικότητα των πραγμάτων και την μελαγχολία τους που υπόβοσκε σε όλο το κείμενο, έντονα. Η τελευταία σκηνή ήταν πολύ όμορφα δοσμένη!
Αν και δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή, λέει σύντομα αλλά και ουσιαστικά αλήθειες για τον άνθρωπο και την εσωτερικότητα του, για την μοναξιά και τα όνειρα του που, λόγω συνθηκών και της αεικίνητης μοίρας, δεν υλοποιούνται, με αποτέλεσμα να σπεύδουν οι άνθρωποι να κρυφτούν σαν άλλα ποντίκια στις ανήλιαγες φωλιές τους, στην μοναξιά τους.....
Εξαιρετικό, συγκινητικό και ανθρώπινο!
Διαβάστε το.....!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Ο Τζόρτζ και ο Λένι αχώριστοι φίλοι περιπλανιούνται και αναζητούν εργασία. Κυνηγημένοι από τον προηγούμενο εργοδότη λόγω τραγικών γεγονότων που προκαλεί ο άκακος μεν μεγαλόσωμος δε Λένι, φτάνουν στο νέο τσιφλίκι με την ελπίδα να στεριώσουν και να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους για αγορά ενός δικού τους χωραφιού στο οποίο θα γευτούν την ελευθερία τους και την αξιοπρέπεια τους. Εκεί ο μικροσκοπικός και έξυπνος Τζόρτζ που πάντα προστάτευε τον Λένι θα προσπαθήσει να αλλάξει την μοίρα τους και να εμποδίσει την αδυναμία-επιθυμία του φίλου του να εκδηλώνει τα άκακα αισθήματα  του αγγίζοντας πράγματα μαλακά όπως γούνες, μαλλιά κοριτσιών…. Αυτή του η επιθυμία στο παρελθόν τους είχε βάλει στην στράτα τώρα ο Τζόρτζ θα προλάβει η θα ζήσουν μια νέα τραγωδία;

Βαθμολογία 5/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Άνθρωποι και ποντίκια
Συγγραφέας: John Steibeck
Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος
Εκδ.: Παπαδόπουλος
Ημερ.Εκδ.: Μάρτιος 2013
Σελ.:168


Δήμητρα Κωλέτη

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Η πριγκιπέσα της λησμονιάς-Γεωργία Χιόνη

«Η πριγκιπέσα της λησμονιάς» της Γεωργίας Χιόνη είναι ένα όμορφο, ατμοσφαιρικό ιστορικό μυθιστόρημα που μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Το ιστορικό πλαίσιο που τοποθετεί η συγγραφέας την δυνατή αγάπη του πειρατή Αγγελή και της αρχοντοπούλας, από την Θάσο, Ισαβέλλας είναι πολύ διαφορετικό από όσα έχω συναντήσει έως τώρα στα βιβλία ιστορικού περιεχομένου που έχω διαβάσει. Η ερωτική του ιστορία μας ταξιδεύει στην Ιστορία του 15ου αιώνα όπου μαζί με τους ήρωες πληροφορούμαστε-βιώνουν τα γεγονότα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο εκείνη την εποχή. Η Άλωση της Πόλης το 1453, η επέλαση των Οθωμανών στο Βενετοκρατούμενο Αιγαίο και στην ηπειρωτική Ελλάδα καθώς και η άνθιση της πειρατείας είναι τα βασικά στοιχεία που σκιαγραφούν την εποχή και περιγράφονται από την συγγραφέα με τρόπο τέτοιο που να μην κουράζει τον αναγνώστη. Η μυθοπλασία εντάθηκε στα ιστορικά στοιχεία που προανέφερα με τέτοιο τρόπο που να μην αποτελέσουν ετερόκλητο κομμάτι κάτι που το θεωρώ μεγάλη επιτυχία σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα μιας και η απλή αναφορά τους και δη αυτή σε μεγάλη έκταση σε σημείο μάλιστα που να επισκιάζει κατά πολύ την υπόθεση εμένα προσωπικά με εκνευρίζει. Εδώ λοιπόν ο μύθος και η Ιστορία ‘’περπατούσαν’’ στις σελίδες δίπλα δίπλα, υπήρχε δηλαδή απόλυτη ισομετρία.
Η γλώσσα του ήταν λυρική και ατμοσφαιρική με καλοδουλεμένο λεξιλόγιο ενώ η ροή γρήγορη με κάποιες αναδρομικές αφηγήσεις και κάποιους εσωτερικούς μονολόγους με ρητορικά ερωτήματα για την δύναμη της μοίρας και του θανάτου άκρως ενδιαφέροντα. Αυτό που θα μου μείνει πολύ έντονα είναι οι εικόνες των πειρατικών μαχών που συνάντησα στις σελίδες του, οι  οποίες ήταν πολύ δυνατές σχεδόν κινηματογραφικές καθώς και το τέλος που έδωσε η συγγραφέας, ένα τέλος που, αν και, όταν τελείωσα την ανάγνωση είπα: όχι, έπρεπε να είχε δώσει άλλο τέλος, ποιο λυτρωτικό για τον αναγνώστη, τώρα που οι ώρες από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης έχουν κυλίσει και το κείμενο έχει κατασταλάξει μέσα μου, ήταν εν τέλει λυτρωτικό για τους ήρωες μας ενώ απρόσμενο και ανατρεπτικό για εμάς τους αναγνώστες.
Διαβάζοντας Την πριγκιπέσα της λησμονιάς συγκινήθηκα με την ρομαντική ιστορία του Αγγελή και της Ισαβέλλας, θαύμασα τις δυναμικές προσωπικότητες τους, πληροφορήθηκα και έζησα νοερά την εποχή της κυριαρχίας του τούρκικου θεριού και των πολιτικών παρασκηνίων που απέβλεπαν σχεδόν πάντα στην ιδιοτελή ευμάρεια και καταξίωση!
Διαβάστε το….! Πρόκειται για ένα ερωτικό παραμύθι που θα σας ταξιδέψει στα κουρσάρικα νερά του έρωτα και της Ιστορίας του 15ου αιώνα.
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα κα Γεωργία Χιόνη!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Όσο αντέχει η ψυχή - Λένα Μαντά

       Το «Όσο αντέχει η ψυχή» είναι το πρώτο και μοναδικό βιβλίο της Λένας Μαντά που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Διαβάζοντάς το απωθήθηκα από το να προχωρήσω στην ανάγνωση και άλλων βιβλίων της συγγραφέως καθώς η υπόθεση της κεντρικής ηρωίδας, της Ηρώς, αλλά κυρίως η γραφή που την βρήκα απλή αναφορά γεγονότων και η πλοκή που ήταν προβλέψιμη, δεν κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Το βρήκα υπερβολικό ως προς την υπόθεση -όλα τα έπαθε πια αυτή η Ηρώ και  όλα λύθηκαν με έναν μαγικό τρόπο- , άνευρο και επίπεδο ως προς το ύφος του μιας και η γραφή δεν μου δημιούργησε κανένα συναίσθημα, και επιφανειακό ως προς την ανάλυση-προσέγγιση των χαρακτήρων.
     Μαζί με την γρήγορη ροή, κάτι που έκανε ευκολοδιάβαστο το κείμενο, στο «Όσο αντέχει η ψυχή» αυτό που μ' άρεσε αρκετά ήταν η ιστορία της αδερφής της Ηρώς, η οποία, αν και θα ήθελα να αναλυθεί κι άλλο από την συγγραφέα εστιάζοντας κυρίως στη σχέση των δύο αδερφών, με άγγιξε με την  αλήθεια της.
Πολλοί φίλοι αλλά κυρίως η αδερφή μου που είναι fun της Λένας Μαντά, μού έχουν διευκρινίσει πως δεν έχω διαβάσει το πιο αντιπροσωπευτικό βιβλίο της. Εύχομαι να ξεπεράσω τους ενδοιασμούς που  μου δημιουργήθηκαν μετά την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου και να επιλέξω κάποιο από τα υπόλοιπα βιβλία της στο μέλλον όπως τα: Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι και Έρωτας σαν βροχή για τα οποία μου έχουν πει πολύ καλά λόγια!
Διαβάστε το….. είμαι σίγουρη πως όταν το κάνετε θα απορρίψετε το σχόλιο μου καθώς όπως έχω πει επανειλημμένα και πιστεύω ακράδαντα το βιβλίο είναι υποκειμενική υπόθεση. έχει να κάνει με το γούστο του καθενός και το τί ζητάει από το κάθε βιβλίο που διαβάζει!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Ηρώ είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας. Γεννιέται το 1930 σε ένα ορεινό χωριό. Η μητέρα της, η Φιλιώ, φέρεται με σκληρότητα και αδιαφορία στα τρία της παιδιά ενώ αλέγκρα -το λιγότερο- από την φύση της απατά κατά συρροή τον σύζυγό της.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς-M.L. Stedman

«Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς» είναι ένα υπέροχο, συγκινητικό και ανθρώπινο βιβλίο στο οποίο η ανιδιοτελής αγάπη, η καλοσύνη, το συναίσθημα και όχι η λογική φωτίζονται από τον φάρο του νησιού που φιλοξενεί την ιστορία του Τομ, της Ίζαμπελ και του απρόσμενου επισκέπτη, του επισκέπτη που η άφιξή του τους γεμίζει με ευτυχία, με την πραγμάτωση των ονείρων τους αλλά και με ένα ψέμα που όπως όλα δείχνουν όταν αυτό θα αποκαλυφθεί θα ανατρέψει την ζωή που θέλησαν όσο τίποτε άλλο να δημιουργήσουν και να τη ζήσουν σε όλη της την έκταση. 
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του το ενδιαφέρον είναι αμείωτο ενώ τα συναισθήματα του αναγνώστη όλο και αυξάνονται παρασύροντας τον έτσι σε μια υπόθεση γεμάτη ανθρωπιά, γλυκύτητα και γοητεία τέτοια που μόνο ένας φάρος μπορεί να αντανακλάσει. Η ροή του είναι γρήγορη ενώ η αφήγησή του κινηματογραφική. με σκηνές απτές και χαρακτήρες που δεν μπορείς παρά να τους νιώσεις οικείους σου. Είναι ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις εύκολα από τα χέρια σου καθώς οι πτυχές των χαρακτήρων των ηρώων, η ιστορία τους και τα διλήμματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι φωτίζονται σελίδα τη σελίδα εντέχνως. Ο Τομ, η Ίζαμπελ, η Χάννα και η Λούσυ είναι ήρωες που τους νιώθεις, που σε συγκινούν και σε κερδίζουν με την καθαρότητά τους. 
Οι περιγραφές του φάρου, του νησιού που τον φιλοξενεί και των καιρικών συνθηκών που τον ‘’συντροφεύουν’’ είναι ειδυλλιακές, αυτές του αποχωρισμού του Τομ και της Ίζαμπελ από τη Λούσυ έντονες και σκληρές, ενώ η συνάντηση του ζευγαριού στο αστυνομικό τμήμα και του θανάτου της Ίζαμπελ φορτισμένες με συναισθήματα πραγματικής αγάπης και ερωτισμού. 
«Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς» έχει αποσπάσει τέσσερα βραβεία, έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες ενώ πρόκειται να μεταφερθεί και στον κινηματογράφο! Είναι ένα μυθιστόρημα που θα σας συγκινήσει και που θα σας κρατήσει δέσμιους των μηνυμάτων που εκπέμπει για την μητρότητα και την ανιδιοτελή αγάπη!
Διαβάστε το…!
 Σας το προτείνω!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Ο Τομ Σέρμπουρν μετά την επιστροφή του από το Α’ Παγκόσμιο πόλεμο διορίζεται ως φαροφύλακας σε έναν από τους πολλούς φάρους της Αυστραλίας. Μαζί με την γυναίκα του την Ίζαμπελ ζει τον έρωτα και την αγάπη αφήνοντας πίσω του τις ζοφερές μέρες του πολέμου. Το νησί τους θα φιλοξενήσει την αγάπη τους και τις ελπίδες για ένα μέλλον γεμάτο ευτυχία και πολλές πολλές οικογενειακές στιγμές……

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Μακρινοί ορίζοντας - Γιώργος Πολυράκης

Οι «Μακρινοί ορίζοντες» του Γιώργου Πολυράκη είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πολλά κι ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία, τα οποία μάλιστα καλύπτουν σχεδόν όλη την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ξεκινώντας από το αγροτικό ζήτημα και τον ατυχή πόλεμο του 1897, φτάνοντας στους Βαλκανικούς, στην Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, στον διχασμό και στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και καταλήγοντας στον Β’ Παγκόσμιο και την Κατοχή, καθώς και με μια ρομαντική ιστορία, αυτή των δυο πρωταγωνιστών, του Κωστή και της Μπονιφάθειας. 
Διαβάζοντας το αντιλαμβάνεσαι πως η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας είναι μεγάλη, όπως δείχνουν άλλωστε και οι πηγές στο τέλος του κειμένου, και αξιόλογη. Μέσα από τις σελίδες του φωτίστηκε μπροστά μου όλη η Ιστορία με τρόπο αντικειμενικό και τεκμηριωμένο, κάτι που φυσικά μ’ άρεσε ως λάτρης του ιστορικού μυθιστορήματος. θεωρώ όμως πως εδώ η συνύφανση της μυθοπλασίας με τα ιστορικά στοιχεία που παράθετε ο συγγραφέας δεν ήταν πάντα επιτυχής καθώς αρκετές φορές διαπίστωνα πως το δεύτερο υπερίσχυε του πρώτου. Πολλές φορές δηλαδή το ιστορικό στοιχείο ξεπερνούσε σε έκταση την μυθοπλασία η οποία και έμενε στάσιμη και ‘’ξεχασμένη’’ κάμποσες σελίδες πίσω. Θα ήθελα να υπήρχε επομένως μια ισομετρία του μύθου με την Ιστορία κάτι που όπως πιστεύω θα βοηθούσε στο να μην επισκιαζόταν η υπόθεση των δυο κεντρικών ηρώων του.
Η γραφή του ήταν μεστή και καλοδουλεμένη ενώ η ροή γρήγορη -αν εξαιρέσω κάποιες λεπτομέρειες ιστορικού περιεχομένου, οι οποίες αν απουσίαζαν θεωρώ πως δεν θα έχανε κάτι η αφήγηση. Η αρχή του μ’ άρεσε πάρα πολύ καθώς ο θεσσαλικός κάμπος με την ατμόσφαιρα αλλά και την σκληράδα του με παρέσυρε και με μετέφερε νοερά σε εκείνη την δύσκολη αλλά και ρομαντική εποχή.
Οι  «Μακρινοί ορίζοντες» λοιπόν είναι ένα καλό βιβλίο με το οποίο συγκινήθηκα από τον πλατωνικό έρωτα των ηρώων αλλά κυρίως πληροφορήθηκα για την νεότερη ελληνική Ιστορία!
Διαβάστε το…..!

Λίγα λόγια για την υπόθεση: