Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Πορφυρό Ποτάμι - Σόφη Θεοδωρίδου

     «Πορφυρό ποτάμι», το νέο βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου στο οποίο οι ήρωές του μας μεταφέρουν στα πορφυρά μονοπάτια της Καππαδοκίας και της Ιστορίας του 20ου αιώνα, μας μεταφέρουν στις αρχέγονες πατρίδες ζωντανεύοντας μέσα από τις παραστατικότατες περιγραφές της συγγραφέως τις κοινωνίες, τις σχέσεις, τα ήθη και τα έθιμα που μοιράζονταν οι Ρωμιοί και οι Τούρκοι της Ανατολής.

  Η ιστορία του αρχίζει να ξεδιπλώνεται σε έναν οικισμό τοποθετημένο δίπλα στις όχθες του μεγαλύτερου ποταμού της Καππαδοκίας, του ποταμού Αλύ, το 1902, την χρονιά δηλαδή που γεννιέται η Νιόβη, το τρίτο παιδί του Δημητρού του καϊκτσή και της Φεβρωνίας. Την στιγμή που η Νιόβη θα ‘ρθει στον κόσμο το ποτάμι θα αποκαλύψει στον Δημητρό την μοίρα της κόρης του καθώς με έναν τρόπο μεταφυσικό τα νερά του θα βαφτούν πορφυρά προμηνύοντας έτσι τα μελλούμενα για το νεογέννητο αλλά και για την Ανατολή των Ρωμιών. 
      Η Νιόβη λοιπόν θα γεννηθεί ασθενική κι όλοι τότε θα πιστέψουν πως δεν θα κατορθώσει να κρατηθεί στην ζωή, έχουν άλλωστε για τρανταχτή απόδειξη τον οιωνό που φανερώθηκε στον ίδιο τον πατέρα της. Οι συγχωριανοί της τής κολλούν το παρωνύμιο κιρκ παστί (ατροφικό, μελλοθάνατο) και την αντιμετωπίζουν ως κάτι εφήμερο. Ακόμα και η μάνα της, η ρεαλίστρια Φεβρωνία, παραιτείται από την όποια προσπάθεια και περιμένει το τέλος.
       Το ποτάμι δίπλα τους κυλά μεταφέροντας στα νερά του τις φουρτούνες της Ιστορίας, μιας Ιστορίας που οι πόλεμοι και η αρμονική συμβίωση των δύο λαών συγκρούονται ανελλιπώς για το ποια κατάσταση θα βγει στην επιφάνειά του... Οι μέρες της Νιόβης κυλούν κι αυτές όπως και του ποταμού... άλλοτε ζωηρά και με αισιοδοξία και άλλοτε νωχελικά γεμάτα αγωνία για το αβέβαιο μέλλον... Η ασθενική της φύση δεν την εγκαταλείπει ποτέ και ενώ για άλλους μπορεί να λειτουργούσε ως τροχοπέδη για την ίδια είναι το μέσο που της προσφέρει πολλά προνόμια, προνόμια που για μια γυναίκα της εποχής είναι αδιανόητα. Ένα από αυτά είναι και το να παρακολουθήσει τα μαθήματα που διεξάγονται στην εκκλησία του χωριού. Σε πείσμα λοιπόν όσων πίστευαν στον χαμό της η Νιόβη ζει! Ονειρεύεται! Βιώνει την παιδική αγάπη στο πρόσωπο του Φιλίπ! 
       Και ο καιρός περνά... και τα νερά ανακατεύονται... και η ηρεμία χάνεται... Η Νιόβη το 1914 αρρωσταίνει βαριά. Όλα δείχνουν πως ο οιωνός θα βγει τελικά αληθινός. Ένα νέο όμως σημάδι θα βγάλει από τον λήθαργο τον Δημητρό, τον μόνο που πιστεύει στην δύναμη της κόρης του, και θα τον βάλει στην διαδικασία να κάνει την ύστατη και υπεράνθρωπη για την εποχή προσπάθεια να την σώσει. Την μεταφέρει στην Καισάρεια και την αποθέτει στα χέρια του γιατρού Εμόν όπου και θα κάνει τα πάντα για να την βγάλει από την μέγγενη του θανάτου. Το ποτάμι της Ιστορίας κυλλά και στην επιφάνειά του θα βγει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος... έως το 1950 που θα φτάσει η διήγηση την επιφάνειά του θα καταλάβει πότε η νηνεμία και πότε η αντάρα της Καταστροφής, της Ανταλλαγής, της αδυσώπητης Μοίρας...

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Το άγαλμα που κρύωνε-Χρίστος Μπουλώτης

     Ένα μικρό άγαλμα, το οποίο βρίσκεται στην κεντρική αίθουσα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου των Αθηνών, κρυώνει από νοσταλγία. Το όνομα του ‘’Προσφυγάκι’’, όνομα που του έδωσε η διευθύντρια του Μουσείου Σέμνη Καρούζου το 1922, την χρονιά δηλαδή που έφτασε στην Αθήνα μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες της Μικρασιατικής γης.  Το προσφυγάκι στεναχωριέται, νιώθει μοναξιά και νοσταλγεί. Νοσταλγεί την πατρίδα του, νοσταλγεί τις ακρογιαλιές της, νοσταλγεί τις μυρωδιές της, νοσταλγεί το χώμα της, νοσταλγεί τη Σμύρνη. Η κάπα που τον τυλίγει και η ζεστή γούνα κι ανάσα του κουταβιού που κρατά στην αγκαλιά του δεν αρκούν για να ζεστάνουν την ψυχή του. Θέλει με κάποιο τρόπο να γυρίσει πίσω, έστω και για μια μέρα. 
     Η σχέση που θα αναπτύξει με την καθαρίστρια του Μουσείου, την κυρία Γαλάτεια, και τον γιο του νυχτοφύλακα, τον Λάμπη,  θα αλλάξουν το κλίμα για το μικρό μας αγαλματάκι. Η συντροφικότητα και το παιχνίδι που του προσφέρουν οι δυο νέοι φίλοι του τον ευχαριστούν ως ένα βέβαια σημείο καθώς το μεγάλο όνειρο της επιστροφής δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. 
     Με ένα παραμυθένιο τρόπο το προσφυγάκι και οι νέοι του φίλοι θα κατορθώσουν να μεταφερθούν στα πατρογονικά μέρη και θα γευτούν για κάποιες ώρες τις ομορφιές που πάντα αιχμαλωτίζονται στους γενέθλιους τόπους της κάθε ύπαρξης...

     «Το άγαλμα που κρύωνε» του Χρίστου Μπουλώτη έχει κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου και είναι ένα πολύ καλό βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας μας συστήνει το «Προσφυγάκι», το άγαλμα δηλαδή που εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών ενώ παράλληλα μας μιλά για την δύναμη της φιλίας, την πίστη στο όνειρο καθώς και για τον πόνο της προσφυγιάς. 
     Η εικονογράφηση του ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!
     Διαβάστε το...!

Βαθμολογία 5/5

Ο συγγραφέας μας μιλά για το βιβλίο του!


Στοιχεία Βιβλίου: 
Τίτλος: Το άγαλμα που κρύωνε
Συγγραφέας: Χρίστος Μπουλώτης
Εικονογράφος : Φωτεινή Στεφανίδη
Εκδ.: Πατάκη
Ημερ. Εκδ.: Απρίλης 1999
Σελ.: 32
Βραβείο: ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΒΡΑΒΕΙΟ Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου - Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ
ΒΡΑΒΕΙΟ Λογοτεχνικού περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ


Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Σάσενκα-Simon Montefiore


     Το «Σάσενκα» του Simon Montefiore είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου στις σελίδες του οποίου η ιστορία ζωής της ηρωίδας του και της οικογενείας της μας μεταφέρει στα ταραγμένα χρόνια της Ρωσίας των Τσάρων και των μπολσεβίκων, του Στάλιν και των μυστικών υπηρεσιών, μας μεταφέρει στα ταραγμένα χρόνια του 20ου αιώνα.

     Η Σάσενκα, όταν το 1916 η Ρωσία βράζει στον μπολσεβικισμό και στην Επανάσταση, παρά την αριστοκρατική της καταγωγή, μιας και είναι γόνος τραπεζίτη, ακολουθεί το ρεύμα της εποχής και γίνετε μια γνήσια μπολσεβίκα. Αν και μόλις δεκαεφτά χρονών, μυείτε από τον θείο της Μέντελ στο Κόμμα, για χάρη του οποίου κουβαλά όπλα, μεταφέρει μηνύματα προσεγγίζει πράκτορες του εχθρού.
     Όλα αυτά στο πρώτο κεφάλαιο γιατί σ’ αυτό που ακολουθεί θα συναντήσουμε την Σάσενκα το 1939, μια ολόκληρη εικοσαετία μετά, κατά την διάρκεια της οποίας η ηρωίδα μας παντρεύεται με τον Βάνια, μεγαλοστέλεχο του Κόμματος και της μυστικής του υπηρεσίας, αποκτά δυο παιδιά ενώ αποτελεί υπόδειγμα συζύγου, μητέρας και εργοδότριας, μιας και είναι διευθύντρια-συντάκτρια γυναικείου περιοδικού, στην Κουμουνιστική Ρωσία. Χαίρει την εκτίμηση των πάντων, ακόμα και του ίδιου του Στάλιν...
     Η ζωή της όμως θα αλλάξει άρδην μόλις γνωρίσει τον συγγραφέα Μπένια, η σχέση της με τον οποίο θα την φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με την κρεατομηχανή του Στάλιν. Τα ίχνη της Σάσενκα και της οικογένειά της θα χαθούν στο πέρασμα των χρόνων, θα χαθούν στο πέρασμα της σαρωτικής Ιστορίας...
     Πενήντα χρόνια μετά η φοιτήτρια Ιστορίας Κατίνκα θα κληθεί να ακολουθήσει αυτά τα ίχνη και να μας δώσει την ολοκληρωμένη ιστορία της Σάσενκα, αφού πρώτα μας πάρει από τα χέρι και μας βουτήξει στα άδυτα του σταλινικού καθεστώτος...

    Ένα αξιόλογο ιστορικό μυθιστόρημα, με γραφή και περιγραφές που σε μεταφέρουν σε μια εποχή τόσο σκληρή, τόσο παράλογη. Είναι γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο ενώ η υπόθεσή του δεν σου δίνεται εύκολα, την ανακαλύπτουμε  σιγά σιγά μαζί με την Κάτινκα.

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

Συζητώντας με την συγγραφέα Πένυ Παπαδάκη!

         Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου η συγγραφέας Πένυ Παπαδάκη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μεταξύ άλλων μας παρουσιάζει το «Αντίπαλοι στην αγάπη»!
    Την ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτή την συνέντευξη και εύχομαι ολόψυχα το νέο της πόνημα που κυκλοφορεί σήμερα σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ψυχογιός να είναι καλοτάξιδο! 
        Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Πένυ Παπαδάκη!

1. Το «Αντίπαλοι στην αγάπη» σήμερα αποκτά μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Κυρία Κωλέττη σας ευχαριστώ για τις ευχές σας και κυρίως για το βήμα που μου δίνετε να μιλήσω για το νέο μου βιβλίο.

Το θέμα του βιβλίου ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ είναι λίγο τολμηρό για μία γυναίκα συγγραφέα και είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα να «βουτήξω την πένα στο μελάνι». Με το που ξεκίνησα όμως, το απόλαυσα πολύ κι ελπίζω να το απολαύσουν και οι αναγνώστες.
Οι ρόλοι αλλάζουν σε αυτό το πόνημά μου και γίνεται η γυναίκα ο θύτης κι ο άντρας το θύμα. Ένα θύμα που καταπιέζεται κι ενίοτε κακοποιείται από τη γυναίκα σε όποιο ρόλο της αναλογεί (μητέρα, αδερφή, σύζυγο, κόρη, ερωμένη, προϊσταμένη κ.λ.π) με διαφορετικό τρόπο. Κοινωνικά, λεκτικά, οικονομικά, συναισθηματικά… Όπως αντιλαμβάνεστε το όλο εγχείρημα ενέχει ένα ρίσκο, αλλά γενικώς ρισκάρω και τολμώ να θίγω δύσκολα θέματα.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Το ερέθισμα ήταν μία ερώτηση ενός άντρα σε μία παρουσίασή μου. «Γιατί πρέπει πάντα στα βιβλία να είναι η γυναίκα το θύμα;» Αυτό ήταν. Όργωσε το χωράφι του μυαλού μου, έβαλε τον σπόρο του κι ιδού ο καρπός της ερώτησής του. Καμιά φορά αρκεί μια λέξη, μια εικόνα, μια πρόταση, μια ερώτηση για να γεννηθεί ένα βιβλίο. 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;

Όλους τους ήρωες μου τους αγάπησα πολύ, μα αυτός που με έκανε να κλάψω είναι ο Άγγελος. Του έδωσα, τιμής ένεκεν, το όνομα του άντρα που με ενέπνευσε να γράψω το βιβλίο.

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η ιστορία των ηρώων σας και οι ίδιοι σας οι ήρωες θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';