Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη!

     Η συγγραφέας Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μεταξύ άλλων Την σύγκρια, το πρώτο της δηλαδή πεζογράφημα που απευθύνεται σε ενήλικες. «Η σύγκρια» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σαββάλα και της εύχομαι ολόψυχα να κατακτήσει τους αναγνώστες. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά! 
      Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Γιολόντα Τσορώνη-Γεωργιάδη!

1. «Η σύγκρια», το νέο σας βιβλίο απέκτησε πρόσφατα μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Ευχαριστώ θερμά για τις ευχές. Μέσα Μάνη γύρω στα 1900… Σε έναν τόπο και μια εποχή όπου η δύναμη και η «περιουσία» κάθε οικογένειας είναι τα αρσενικά παιδιά, μια ισχυρή φαμίλια αποφασίζει να παντρέψει τον γιο της, κόντρα στα συνηθισμένα, με μια κοπέλα κατώτερης τάξης. Όταν τα χρόνια περνούν κι εκείνη δεν μπορεί να κάνει παιδιά, ο άγραφος νόμος της Μέσα Μάνης επιβάλλει μια δεύτερη σύζυγο, μια «σύγκρια», μέσα στο ίδιο σπίτι, η οποία σε λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο το πολυπόθητο αγόρι. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως όλοι περίμεναν και οι αναγνώστες ανακαλύπτουν μέσα από την Οδύσσεια των ηρώων πως τα συναισθήματα των ανθρώπων διαμορφώνονται από τους μεσημβρινούς του τόπου όπου ζουν και την κοινωνική κουλτούρα που διαμόρφωσαν οι ανάγκες εκεί. Η μυθοπλασία στηρίχτηκε σε αληθινά γεγονότα και προηγήθηκαν της συγγραφής δυο περίπου χρόνια έρευνας πεδίου (με ταξίδια στους τόπους εκείνους για τη μελέτη του ανθρωπογεωγραφικού περιβάλλοντος, συλλογή μαρτυριών από ντόπιους που ήξεραν ή είχαν ακούσει τι συνέβαινε τότε) και έρευνα γραφείου επίσης (μελέτη ιστορικών βιβλίων, της τοπικής παράδοσης κ.λπ).

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Στις αρχές του 2000 έκανα μια εκτεταμένη έρευνα για το πώς προέκυψαν και καθιερώθηκαν λέξεις και φράσεις της καθημερινότητάς μας, αυτές που ονομάζουμε «παροιμιακές». Ανάμεσά τους ερεύνησα και γι’ αυτή που λέμε στην Καλαμάτα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, «Τρώγονται σαν σύγκριες». Ρωτώντας αρχικά τον οικογενειακό μου περίγυρο, έμαθα πως σύγκριες αποκαλούνταν οι συννυφάδες και, όπως εκείνες τσακώνονται εξαιτίας αντιζηλίας συνήθως, έμεινε η φράση να λέγεται για τις γυναίκες που διαρκώς φιλονικούν. Ψηλαφώντας ωστόσο τη βιβλιογραφία για να διασταυρώσω την πληροφορία, ανακάλυψα πως «σύγκρια» αποκαλούσαν στα χωριά της Μέσα Μάνης τη δεύτερη γυναίκα που έφερνε στο σπίτι ένας από γενιά με μεγάλη περιουσία, όταν η πρώτη δεν έκανε παιδιά ή έκανε μόνο κορίτσια. Κατά την πλέον κρατούσα άποψη η ονομασία «σύγκρια» προέρχεται από τις συν+κυρία: οι δυο κυρίες του σπιτιού. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως εκείνον τον καιρό ρίζωσε ο σπόρος μέσα μου να γράψω κάποτε γι’ αυτήν. Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια και στο διάστημα αυτό έχω γράψει πάρα πολλά βιβλία για παιδιά. Φαίνεται όμως πως αυτό το χρονικό διάστημα ήταν απαραίτητο να παρεμβληθεί, για να κατακτήσω τη ματιά με την οποία έπρεπε να δω τη «σύγκριά» μου και να την προβάλω όπως θα ήθελα και όπως έπρεπε στον αναγνώστη. 

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Αναμφίβολα η Χρύσα και η Αμπελία για το μεγαλείο ψυχής που επέδειξαν σε αντίξοες καταστάσεις και την καρτερικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τα «θέλω» της κοινωνίας τους ή της εποχής τους και που φαντάζουν σήμερα τουλάχιστον… παρανοϊκά. Οι ήρωες γενικά, όχι, καθόλου δε με ταλαιπώρησαν στο να αποτυπώσω τους χαρακτήρες τους, σας βεβαιώ. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ασφαλώς η μακρόχρονη έρευνα που είχα κάνει για το θέμα και οι μαρτυρίες τις οποίες είχα συγκεντρώσει για αληθινά πρόσωπα που εμπλέκονταν σε αντίστοιχες ιστορίες ζωής κατά το παρελθόν.

4. Αλήθεια, όλοι αυτοί οι ήρωες με τους χαρακτήρες και την ιστορία τους, που πάνε μετά το τέλος της συγγραφής; Υπάρχουν σε ένα μέρος του μυαλού σας και ζουν ή ‘’εγκλωβίζονται’’ αιώνια στο χαρτί αφήνοντάς τους εκεί;

Για όσο διαρκεί η συγγραφή οι ήρωες με απασχολούν 24 ώρες το 24ωρο και δεν είναι υπερβολή. Είναι παρόντες σε κάθε δραστηριότητα ή ενασχόλησή μου, αφού απαιτούν, με τον τρόπο τους, να τους αφιερώνομαι ολόψυχα. Ωστόσο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, οπότε και παραδίδονται στο ευρύ κοινό, νιώθω πως φεύγουν από την αγκαλιά μου. Ανήκουν πλέον στους αναγνώστες και πορεύονται μαζί τους, μένουν όμως στην καρδιά μου.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα-Χρυσηίδα Δημουλίδου

     Το νέο βιβλίο της Χρυσηίδα Δημουλίδου, το «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα», είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό, κοινωνικό θρίλερ που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη -κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή!- κιόλας σελίδα του, μιας και τα ερωτήματα που γεννιούνται για την υπόθεση και την εξέλιξη της μαζί, φυσικά, με το θέμα του, ένα θέμα ταμπού, ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς τείνει να γίνει μάστιγα, το οποίο η συγγραφέας εντέχνως και με τρόπο ρεαλιστικό προσεγγίζει, αλλά και με τους απτούς ήρωές του γεννούν και ενισχύουν το ενδιαφέρον της ανάγνωσης λέξη τη λέξη καθιστώντας έτσι, απ'την μια, αδύνατον να αφήσεις Τους δαίμονες από τα χέρια σου, κι όταν αναγκαστικά το κάνεις, εκ των πραγμάτων, να τους έχεις, απ'την άλλη, συνέχεια στο μυαλό σου. 
     Γράφοντας την ΒιβλιοΑναφορά μου γι’αυτούς στα μάτια μου περνούν όλες εκείνες οι εικόνες, που η ρεαλιστική και γεμάτη ατμόσφαιρα και μυστήριο πένα της κυρίας Δημουλίδου μου επέτρεψε να ορθωθούν και να με κάνουν, όχι απλό παρατηρητή της ιστορίας αλλά συμμέτοχό της. Έτσι αυτή την στιγμή η Δροσιά, η Ρία, η Σταυρούλα και οι σκηνές της τραγωδίας τους με σοκάρουν γι’ άλλη μια φορά... Ο Θανάσης με την περήφανη και γεμάτη μεγαλείο κι ανθρωπιά ψυχή του με συγκινεί και μου γεννά το αίσθημα του θαυμασμού.... Η Μάντω και το βουβό κλάμα της με πονά, με σπαράζει.... Ο Λόλιος, η μοναξιά του, η αθώα και βασανισμένη ψυχούλα του, το εικοσαετές μαρτύριό του και η αγωνία του μ’ αγγίζουν βαθιά γεννώντας μου συμπόνια και κατανόηση ενώ ο θύτης και οι δαίμονές του μ’ αγανακτούν, με ανατριχιάζουν, με θυμώνουν, μ’ αηδιάζουν.... και με προβληματίζουν για το ανθρώπινο είδος και τα ζοφερά του ένστικτα.

      To «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα» είναι το τέταρτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και κατά την άποψη μου είναι το πιο καλογραμμένο και δυνατό βιβλίο της: γρήγορη ροή, σωστή δομή, άρτια σκιαγραφημένοι ήρωες, σκηνές κινηματογραφικές.
     
     Θα σταματήσω εδώ δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω για τη υπόθεση του καθώς φοβάμαι μήπως κάψω καίρια σημεία και πραγματικά δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που θα κάνω είναι να σας παροτρύνω να το διαβάσετε! Οι δαίμονες μέχρι να επέλθει η κάθαρση του φινάλε θα σας καθηλώσουν, θα σας πονέσουν, θα σας σπαράξουν.... και σίγουρα θα σας κάνουν να αναφωνήσετε –τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα!- πως διαβάσατε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
      Συγχαρητήρια στην συγγραφέα! 

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Το παιδί από την Γερμανία-Camilla Lackberg

     Αστυνομική Λογοτεχνία: ένα είδος που δεν το επιλέγω εύκολα για ανάγνωση. Τα βιβλία που έχω διαβάσει από το συγκεκριμένο είδος μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, μιας και προτιμώ και έχω μεγάλη αδυναμία -ως γνωστών!- στο ιστορικό και κοινωνικό-αισθηματικό μυθιστόρημα.
     «Το παιδί από την Γερμανία» της Camilla Lackberg είναι ένα από τα ελάχιστα αστυνομικά βιβλία που επέλεξα να διαβάσω καθώς ήδη από το οπισθόφυλλο του το ενδιαφέρον μου γι’ αυτό  χτύπησε κόκκινο -κάτι μου έλεγε πως θα διαβάσω κάτι πολύ καλό! Και τελικά μπορώ να πω πως το ένστικτο μου για το εν λόγω βιβλίο επιβεβαιώθηκε καθώς κατά την ανάγνωσή του ενθουσιάστηκα τόσο με την πλοκή, τις ανατροπές -κάποιες απρόσμενες κάποιες πάλι όχι- και την γρήγορη ροή του, ώστε να μην το αφήνω στιγμή από τα χέρια μου. τόσο που κλείνοντάς το να μονολογώ με τον εαυτό μου δηλώνοντάς του πως σίγουρα θα ξαναδιαβάσω κι άλλο αστυνομικό βιβλίο, πως σίγουρα θα ξαναδιαβάσω κι άλλο βιβλίο της Camilla Lackberg. Το ολοκλήρωσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τον όγκο του, καθώς το ενδιαφέρον για την εξέλιξη ήταν τόσο μεγάλο που συνέχεια είχα το μυαλό μου κολλημένο στην υπόθεσή του προσπαθώντας να ενόσω το κάθε κομματάκι που η συγγραφέας εντέχνως μου έδινε ώστε να φτιαχτεί το παζλ, στο οποίο οι ήρωες της μου διηγήθηκαν μια καλά κρυμμένη οικογενειακή ιστορία γεμάτη με μυστικά, μίση, αινίγματα, και πτώματα που φέρουν την δική τους αλήθεια....

      Η υπόθεση του βιβλίου θα ξεκινήσει με ένα πτώμα -αστυνομικό γαρ! Πως θα μπορούσε να ξεκινήσει αλλιώς! Ο Έρικ, ένας συνταξιούχος καθηγητής της Ιστορίας, ειδικευόμενος στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του σπιτιού του. Η αστυνομία καταφτάνει και μαζί της και ο επιθεωρητής Πάτρικ, που αν και βρίσκεται σε άδεια πατρότητας προκειμένου η γυναίκα του Ερίκα να αφοσιωθεί στην συγγραφή του νέου της βιβλίου, το αστυνομικό του δαιμόνιο δεν τον αφήνει μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Η αυτοψία και η ιατροδικαστική έκθεση δηλώνουν πως ο Έρικ δολοφονήθηκε μέσα στο γραφείο του μετά από ένα και μοναδικό χτύπημα, με βαρύ αντικείμενο, στο κεφάλι.

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Δραπέτες του ονείρου-Αγγελική Μπούλιαρη

     Οι «Δραπέτες του ονείρου» της Αγγελικής Μπούλιαρη είναι το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως που πέφτει στα χέρια μου και από τις πρώτες κιόλας σελίδες του η διαπίστωση που έκανα, συγκρίνοντάς το με τα προηγούμενα, ήταν πως ναι η εξέλιξη της πένας της είναι ολοφάνερη. Θεωρώ πως με τους «Δραπέτες του ονείρου» η κυρία Μπούλιαρη έχει κάνει ένα τεράστιο συγγραφικό βήμα, κι αυτό φυσικά είναι αξιοσημείωτο! 
     Διαβάζοντάς το μπορώ να πω πως θαύμασα το πλούσιο λεξιλόγιο που η συγγραφέας εντέχνως χρησιμοποιεί, τις παραστατικές εικόνες, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα αλλά και την άρτια σκιαγράφηση κυρίως της κεντρικής ηρωίδας του, της Ευριδίκης. Η αφήγησή του με τις αναδρομές της Ευριδίκης με έμπασαν στην ιστορία και στην μελαγχολική της, αρχικά και ελπιδοφόρα προς το τέλος, ατμόσφαιρα ενώ η ροή ήταν γρήγορη κάνοντας έτσι το κείμενο κατανοητό και ευκολοδιάβαστο.

     Η ιστορία του θα ξεκινήσει με την γέννηση του τρίτου παιδιού της οικογένειας του Ελισσαίου. Ο ερχομός όμως της τρίτης κόρης δεν θα συνοδεύεται με καλωσορίσματα και ευχές όπως αρμόζει σε μια γέννηση αλλά με το αίσθημα, από την μεριά του πατέρα που περίμενε διακαώς τον ερχομό του πολυπόθητου γιου, της λύπης και του θυμού. Η Ευριδίκη από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της θα βιώσει την απόρριψη του ίδιου του πατέρα της, ο οποίος έως και τα πέντε της χρόνια, όπου και θα την παραδώσει στα χέρια του ζεύγους Σπηλιοπούλου, ώστε να αναλάβει την ανατροφή της, δεν θα της προσφέρει ούτε ένα χάδι, ούτε ένα βλέμμα στοργής... 
      Στα πέντε της λοιπόν θα βρεθεί στο σπίτι του βουλευτή Θεοδόση Σπηλιόπουλου και της γυναίκας του Ευγενίας, οι οποίοι και θα την μεγαλώσουν προσφέροντας της στέγη, νοιάξιμο, μόρφωση. Όλα αυτά όμως μέχρι τα δεκαεπτά της... Μέχρι το καμπανάκι ζήλιας της Ευγενίας χτυπήσει και σημάνει κίνδυνο μπροστά στην έφηβη ψυχοκόρη της. Η λύση για αυτό το αδιέξοδο δεν είναι άλλη παρά από έναν γάμο. 
     Έτσι η Ευριδίκη θα αλλάξει πάλι οικογένεια, θα αλλάξει πάλι στέγη....

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Μαρία Πέττα!

     Η συγγραφέας Μαρία Πέττα απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, «Τα μάτια που νοστάλγησα», το δεύτερο δηλαδή βιβλίο της, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ. Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε κάποιες στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη! Της εύχομαι ολόψυχα «Τα μάτια που νοστάλγησα» να είναι καλοτάξιδα! 
     Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Μαρίας Πέττα!  

1. Πρόσφατα «Τα μάτια που νοστάλγησα» απέκτησαν μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Το βιβλίο αυτό έχει αρκετά μηνύματα να δώσει στους ανθρώπους που θα επιλέξουν να το διαβάσουν. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποια γεγονότα που συμβαίνουν πίσω απ’ τα παρασκήνια της ζωής μας. Υπάρχουν αρκετές καταστάσεις, πέρα από τα όρια της δικής μας πραγματικότητας, που αν τους ρίξουμε έστω και μια ματιά, θα καταλάβουμε πως πραγματικά ζούμε στον «παράδεισο»! Γιατί παράδεισος, είναι η ελευθερία του ανθρώπου, η ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα στα όνειρα, αν όχι τα μεγάλα, τα απλά, τα καθημερινά, όπως ένας καφές με μια φίλη, μία βόλτα με τα παιδιά, μία βουτιά στο απέραντο γαλάζιο… Οι γεύσεις και τα συναισθήματα που προσφέρει η φύση, όπως το άγγιγμα του αέρα, η αλμύρα της θάλασσας! Το δικαίωμα στον έρωτα… Περισσότερα, στις σελίδες του βιβλίου! 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Το ερέθισμα ήταν η ίδια η αδικία, που τυχαίνει να συναντήσουμε άπειρες φορές στον δρόμο μας.

3. Ποιος από τους ήρωες σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας “ταλαιπώρησε”, είτε ψυχολογικά είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Αγάπησα όλους τους ήρωες μου εξίσου, γιατί ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, είτε μέσα από καλοσύνη, είτε από κακία ή ζήλια είτε από αγάπη, για να φτάσει η ιστορία στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέσα μου ένιωσα περισσότερη συμπόνια, θα έλεγα, για την πρωταγωνίστρια μου, την Έρη, επειδή την εξανάγκασα να διανύσει ένα δύσβατο μονοπάτι. Με ταλαιπώρησε πιο πολύ ο ρόλος της μητέρας της, της Μυρτώς. Προσωπικά δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν βρισκόμουν στη θέση της. Έμαθα στη ζωή να μην είμαι ποτέ σίγουρη για το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει  ένας άνθρωπος μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όταν βρεθεί σε μια τραγική στιγμή, σ’ ένα μεγάλο δίλημμα σαν κι αυτό της ιστορίας μας. Σίγουρα οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να σβήσουν και τα συναισθήματα μια μάνας προς το παιδί της, δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Νικόλ-Άννα Μανιάτη!

     Η αγαπημένη συγγραφέας Νικόλ-Άννα Μανιάτη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και, μεταξύ άλλων, μας μιλά για το νέο της βιβλίο, το «Οι σιωπές της ενοχής», το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η εν λόγω συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά!
      Διαβάστε την λοιπόν και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Νικόλ-Άννας Μανιάτη!

1. Το νέο σας βιβλίο, το «Οι σιωπές της ενοχής», απέκτησε στις αρχές του Ιουνίου μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

«Οι Σιωπές» είναι μια βαθιά εξομολόγηση μιας παιδικής φίλης συνυφασμένη με δικές μου αναμνήσεις και βιώματα. Πολλοί θα νομίσουν πως είναι βιογραφία δική μου, όμως για να προστατέψω τη δική της ανωνυμία τοποθέτησα όλη της τη ζωή και τα βιώματα μέσα στο δικό μου χώρο και μέρη που έζησα εγώ μικρή γιατί έτσι είναι πιο ζωντανή η περιγραφή και συγχρόνως γνωστοί της δεν θα την ταυτίσουν. Οι σκανταλιές, οι περιπέτειες, η ρουτίνα στο σχολείο, το σπίτι το πατρικό στη Λευκωσία, όλα είναι τα μέρη που εγώ μεγάλωσα όμως με τις εμπειρίες και τα μυστικά της «Άννας». Η πραγματική Άννα δεν έφυγε ποτέ από το νησί της. Βασικά, είναι σαν να εξιστορώ τη δική μου παιδική καθημερινότητα αλλά με τα μυστικά και τις σκληρές ενοχές της Άννας.

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Ερέθισμα; Μόνο η επιθυμία να βγουν στο φως πολλές πράξεις που εξακολουθούν ακόμα να είναι επίκαιρες. Η βιογραφία κάποιου που σου διηγείται τη ζωή του δεν θεωρώ ότι αποκαλείται συγγραφή. Μαγειρεύοντας όμως δικές μου αναμνήσεις και γεγονότα μαζί με τις δικές της εμπειρίες, προσθέτοντας και μυθοπλασία στο β΄ μέρος του βιβλίου –την ενήλικη ζωή της- και τολμώντας και πάλι να θίξω θέματα ταμπού όπως την Ευθανασία, το μετατρέπω σε μυθιστόρημα αντί για βιογραφία. Άλλωστε, και ο «Άγγελος» είναι πραγματικά γεγονότα, με θέμα ταμπού της Αυτοκακοποίησης, όμως δεν θα είχε ενδιαφέρον να το διαβάσει κανείς αν το παρουσίαζα σαν μελέτη κοινωνικού θέματος. Το ίδιο και ο «Αόρατος Δεσμός», ο «Ύπνος των χιλίων ημερών», και όλα μου τα βιβλία. Το ερέθισμα λοιπόν είναι η πραγματική Ζωή!

3. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Τα μηνύματα τα προσλαμβάνει διαφορετικά ο κάθε αναγνώστης, ανάλογα με τη δική του ψυχολογία, εμπειρίες ζωής, ευαισθησίες και προτιμήσεις. Ένα βιβλίο που δεν περνάει κάποιο μήνυμα είναι απλά ένα ανάγνωσμα για να περάσει ευχάριστα την ώρα. Όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, όσο περισσότερο θυμάσαι τους ήρωες αφού κλείσεις το βιβλίο, όσο πιο πολύ γεννιούνται προβληματισμοί και σκέψεις τόσο πιο δυνατά τα μηνύματα.

4. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;