Η συγγραφέας Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μεταξύ άλλων Την σύγκρια, το πρώτο της δηλαδή πεζογράφημα που απευθύνεται σε ενήλικες. «Η σύγκρια» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σαββάλα και της εύχομαι ολόψυχα να κατακτήσει τους αναγνώστες. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά!
Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Γιολόντα Τσορώνη-Γεωργιάδη!
1. «Η σύγκρια», το νέο σας βιβλίο απέκτησε πρόσφατα μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.
Ευχαριστώ θερμά για τις ευχές. Μέσα Μάνη γύρω στα 1900… Σε έναν τόπο και μια εποχή όπου η δύναμη και η «περιουσία» κάθε οικογένειας είναι τα αρσενικά παιδιά, μια ισχυρή φαμίλια αποφασίζει να παντρέψει τον γιο της, κόντρα στα συνηθισμένα, με μια κοπέλα κατώτερης τάξης. Όταν τα χρόνια περνούν κι εκείνη δεν μπορεί να κάνει παιδιά, ο άγραφος νόμος της Μέσα Μάνης επιβάλλει μια δεύτερη σύζυγο, μια «σύγκρια», μέσα στο ίδιο σπίτι, η οποία σε λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο το πολυπόθητο αγόρι. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως όλοι περίμεναν και οι αναγνώστες ανακαλύπτουν μέσα από την Οδύσσεια των ηρώων πως τα συναισθήματα των ανθρώπων διαμορφώνονται από τους μεσημβρινούς του τόπου όπου ζουν και την κοινωνική κουλτούρα που διαμόρφωσαν οι ανάγκες εκεί. Η μυθοπλασία στηρίχτηκε σε αληθινά γεγονότα και προηγήθηκαν της συγγραφής δυο περίπου χρόνια έρευνας πεδίου (με ταξίδια στους τόπους εκείνους για τη μελέτη του ανθρωπογεωγραφικού περιβάλλοντος, συλλογή μαρτυριών από ντόπιους που ήξεραν ή είχαν ακούσει τι συνέβαινε τότε) και έρευνα γραφείου επίσης (μελέτη ιστορικών βιβλίων, της τοπικής παράδοσης κ.λπ).
2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;
Στις αρχές του 2000 έκανα μια εκτεταμένη έρευνα για το πώς προέκυψαν και καθιερώθηκαν λέξεις και φράσεις της καθημερινότητάς μας, αυτές που ονομάζουμε «παροιμιακές». Ανάμεσά τους ερεύνησα και γι’ αυτή που λέμε στην Καλαμάτα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, «Τρώγονται σαν σύγκριες». Ρωτώντας αρχικά τον οικογενειακό μου περίγυρο, έμαθα πως σύγκριες αποκαλούνταν οι συννυφάδες και, όπως εκείνες τσακώνονται εξαιτίας αντιζηλίας συνήθως, έμεινε η φράση να λέγεται για τις γυναίκες που διαρκώς φιλονικούν. Ψηλαφώντας ωστόσο τη βιβλιογραφία για να διασταυρώσω την πληροφορία, ανακάλυψα πως «σύγκρια» αποκαλούσαν στα χωριά της Μέσα Μάνης τη δεύτερη γυναίκα που έφερνε στο σπίτι ένας από γενιά με μεγάλη περιουσία, όταν η πρώτη δεν έκανε παιδιά ή έκανε μόνο κορίτσια. Κατά την πλέον κρατούσα άποψη η ονομασία «σύγκρια» προέρχεται από τις συν+κυρία: οι δυο κυρίες του σπιτιού. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως εκείνον τον καιρό ρίζωσε ο σπόρος μέσα μου να γράψω κάποτε γι’ αυτήν. Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια και στο διάστημα αυτό έχω γράψει πάρα πολλά βιβλία για παιδιά. Φαίνεται όμως πως αυτό το χρονικό διάστημα ήταν απαραίτητο να παρεμβληθεί, για να κατακτήσω τη ματιά με την οποία έπρεπε να δω τη «σύγκριά» μου και να την προβάλω όπως θα ήθελα και όπως έπρεπε στον αναγνώστη.
3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;
Αναμφίβολα η Χρύσα και η Αμπελία για το μεγαλείο ψυχής που επέδειξαν σε αντίξοες καταστάσεις και την καρτερικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τα «θέλω» της κοινωνίας τους ή της εποχής τους και που φαντάζουν σήμερα τουλάχιστον… παρανοϊκά. Οι ήρωες γενικά, όχι, καθόλου δε με ταλαιπώρησαν στο να αποτυπώσω τους χαρακτήρες τους, σας βεβαιώ. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ασφαλώς η μακρόχρονη έρευνα που είχα κάνει για το θέμα και οι μαρτυρίες τις οποίες είχα συγκεντρώσει για αληθινά πρόσωπα που εμπλέκονταν σε αντίστοιχες ιστορίες ζωής κατά το παρελθόν.
4. Αλήθεια, όλοι αυτοί οι ήρωες με τους χαρακτήρες και την ιστορία τους, που πάνε μετά το τέλος της συγγραφής; Υπάρχουν σε ένα μέρος του μυαλού σας και ζουν ή ‘’εγκλωβίζονται’’ αιώνια στο χαρτί αφήνοντάς τους εκεί;
Για όσο διαρκεί η συγγραφή οι ήρωες με απασχολούν 24 ώρες το 24ωρο και δεν είναι υπερβολή. Είναι παρόντες σε κάθε δραστηριότητα ή ενασχόλησή μου, αφού απαιτούν, με τον τρόπο τους, να τους αφιερώνομαι ολόψυχα. Ωστόσο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, οπότε και παραδίδονται στο ευρύ κοινό, νιώθω πως φεύγουν από την αγκαλιά μου. Ανήκουν πλέον στους αναγνώστες και πορεύονται μαζί τους, μένουν όμως στην καρδιά μου.