Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Ανεμώλια - Ισίδωρος Ζουργός

       Το «Ανεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με άρτια δομή, με γραφή μεστή και αφήγηση αναδρομική, που δεν κουράζει άλλα αντίθετα προσφέρει στο κείμενο, εκτός από νοσταλγική ατμόσφαιρα, το απαιτούμενο σταδιακό ενδιαφέρον για την συνέχεια της ανάγνωσης, καθώς και με μια ιστορία που εμένα με έκανε να γελάσω, να συναισθανθώ και να συγκινηθώ με τον λυρισμό και την αλήθεια της. Σαν άλλος Όμηρος ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει, με αφηγητή τον Νίκο Χαλκίνη αλλά και συμμέτοχο, την σύγχρονη Οδύσσεια των φίλων-εταίρων που μας καθηλώνει και μας συγκινεί.  Οι πέντε καρδιακοί φίλοι, και το ταξίδι τους στην αυτογνωσία, με δίδαξε πως τελικά ναι είμαστε μέλισσες του αοράτου, όπως φωνάζει ο Νίκος, ο σύγχρονος Οδυσσέας του συγγραφέα, και πως πάνω από εμάς βρίσκεται το πεπρωμένο, που, όσες φορές και αν λοξοδρομήσουμε προσπαθώντας να απαγκιστρωθούμε απ’ αυτό, το άγνωστο ουράνιο σχέδιο προϋπάρχει και μας καλεί να εργαστούμε μια ολόκληρη ζωή σαν άλλες εργατικές μέλισσες ακολουθώντας έτσι την στράτα του,…..την μοίρα μας. Το βιβλίο τιμήθηκε το 2011 με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και πραγματικά άξιζε το βραβείο καθώς διαβάζοντας το  ο αναγνώστης ταξιδεύει, νιώθει, σκέφτεται, αφουγκράζεται τους ήρωες και τις σκέψεις τους. Είναι το πρώτο βιβλίο του κυρίου Ι. Ζουργού που διαβάζω και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα καθώς η πένα του δεν γράφει απλά αναγνώσματα αλλά ουσιώδη, γράφει λογοτεχνία!Απ’ τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα!!
Διαβάστε το!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Νίκος Χαλκίνης γράφει την Οδύσσειά του, το ταξίδι που πραγματοποίησε με τους φίλους του στην καμπή της ζωής του, το ταξίδι στα βάθη της ψυχής και της ύπαρξης του. Οι εταίροι του, ο Νικηφόρος, ο Χρήστος, ο Στάθης και ο καπετάν Δημήτρης επιβιβάζονται στο ιστιοπλοϊκό Θερσίτης. Αφήνουν πίσω τους τις οικογένειες τους, τα παιδιά, τις συζύγους τους και μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, ρουτίνα, καθημερινότητα και ανατροπές τραγικές και σκληρές που τους λύγισαν, προκειμένου, όταν αρπάξουν την ωραία Ελένη της εποχής τους που κατοικεί στην Μυτιλήνη, να καταλήξουν στην Ρόδο για να κερδίσουν την χαμένη νεότητα, την ελευθερία και την ανεμελιά τους, τις οποίες κάπου τις έχασαν στο πέρασμα του χρόνου χωρίς καν να το αντιληφθούν.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Θυμήσου να ζήσεις - Ελένη Συράκη

      Το «Θυμήσου να ζήσεις» -πόσο όμορφος και παροτρυντικός τίτλος!- είναι ένα βιβλίο με μια συμπαθητική ιστορία, την οποία η συγγραφέας, Ελένη Συράκη, την τοποθετεί από την τουρκοκρατούμενη Χίο και τις προσπάθειες απελευθέρωσης της, στην Κατοχή του νησιού και της υπόλοιπης Ελλάδας το 1941 από τους Γερμανούς έως και στο σήμερα. Σ’ αυτό το χρονικό πλαίσιο η συγγραφέας αναπτύσσει την υπόθεση του βιβλίου της, όπου και συναντάμε την ερωτική ιστορία του Μάρκου και της Ερμίνας αρχικά και το ερωτικό τρίγωνο του Νεόφυτου, της Όλγας και της Μαρί αργότερα. Η αρχή του βιβλίου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα με γρήγορη ροή και πλοκή ενώ από την μέση έως το τέλος του η αφήγηση του, όσο και αν ήθελα να δω την εξέλιξη της σχέσης των προγόνων του πρώτου άδοξου ζευγαριού, με κούρασε καθώς η έλλειψη ατμόσφαιρας μού στέρησε την δυνατότητα να γίνω ένα με την ιστορία χάνοντας έτσι το ενδιαφέρον μου για αυτή. Ο Αόριστος που χρησιμοποιεί η συγγραφέας καθώς και η τόση ανάλυση, τύπου φιλοσοφικών ερωτημάτων και αόριστων σκέψεων,μου προκάλεσαν εκνευρισμό και ανία στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Αν ήταν κατά τι μικρότερο, χωρίς τις πολλές παραγράφους αλλά και τα κεφάλαια που για ‘μένα δεν εξυπηρετούσαν την πλοκή, θα ήταν ένα καλό βιβλίο. Για ‘μένα λοιπόν και μόνο για ‘μένα ένα βιβλίο μέτριο έως αδιάφορο. Διαβάστε το, μπορεί όταν το κάνετε να διαψεύσετε κατηγορηματικά την δική μου άποψη, μιας και όπως έχουμε πει το βιβλίο είναι υποκειμενική υπόθεση. Βιβλία που εμένα δεν με αγγίζουν καν εσείς μπορεί να τα θεωρήσετε αριστουργήματα αλλά και το αντίστροφο!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

       Όταν η Λίλη μετά τον χαμό της γιαγιάς της βρεθεί στην Ελλάδα και στον γενέθλιο τόπο της, την Χίο θα ‘ρθει αντιμέτωπη με την ιστορία της οικογένειας της, μια ιστορία γεμάτη μυστικά, απαγορευμένους έρωτες και συγκρούσεις των θέλω και των πρέπει των πρωταγωνιστών της.
      Ο προπάππους της, ο Μάρκος Σελλάς, αυτοδημιούργητος μεγαλοδικηγόρος από την Χίο, ερωτεύεται την Ερμίνα, απόγονο του αριστοκρατικού οίκου Πετράκη. Ο κρυφός έρωτας τους λόγω της διαφορετικής κοινωνικής τάξης, θα τους γεμίσει ευτυχία, μια ευτυχία όμως που πριν προλάβει να τους αγγίξει, θα χαθεί καθώς η αναποφασιστικότητα του Μάρκου και η έλλειψη θάρρους του θα τον εμποδίσουν να διεκδικήσει την Ερμίνα, όταν ο πατέρας της προκειμένου να τον κρατήσει μακριά απ' την κόρη του θα την διώξει από το νησί και θα την παντρέψει με άλλον. Έτσι ο Μάρκος αναγκάζεται να συμβιβαστεί και να συνεχίσει την ζωή του. Παντρεύεται την Κορνηλία και αποκτά μαζί της τον γιο τους Νεόφυτο.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Το νησί - Victoria Hislop

Ετικέτες
      Ένα βιβλίο ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην υπερηφάνεια και στην ανιδιοτελή αγάπη από μια συγγραφέα που, αν και ξένη, γράφει σαν Ελληνίδα καθώς η θεματολογία των περισσότερων βιβλίων της είναι επηρεασμένη από την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας αλλά κυρίως  γιατί το συναίσθημα και η ζεστασιά που συναντούμε σ’ αυτά είναι όμοια με των εγχώριων συγγραφέων. Σπάνια θα βρω αυτά τα χαρακτηρίστηκα σε ξένους συγγραφείς για αυτό και λέω πως η Hislop γράφει σαν Ελληνίδα μιας και η πένα της αγγίζει την καρδιά μου ακριβώς όπως οι περισσότεροι συγγραφείς της Ελλάδας. «Το νησί» είναι το βιβλίο με το οποίο την γνωρίσαμε το 2007 και είναι ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ένα ΚΟΣΜΗΜΑ της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που θα μείνει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Συγκίνηση, νοσταλγία, αξιοπρέπεια, περηφάνια και ελπίδα, ναι ελπίδα!, αναβλύζουν μέσα από την ιστορία της Σπιναλόγκας και των λεπρών κατοίκων της που συναντούμε στις σελίδες του. Το μικρό νησί με τους μεγάλους σε χαρακτήρα ήρωες με μαγνήτισε και μου πρόσφερε ένα ταξίδι γεμάτο αγάπη, έρωτα αλλά και το στίγμα της λέπρας ενώ ταυτόχρονα η στάση ζωής και η δύναμη ψυχής των στιγματισμένων και απόκληρων αυτών ανθρώπων με δίδαξε με τρόπο μεν απλό αλλά ουσιώδες. Εικόνες και σκηνές, που είχαμε την δυνατότητα να τις δούμε στην μικρή οθόνη όπου και μεταφέρθηκε το βιβλίο με μεγάλη επιτυχία το χειμώνα του 2010, θα μείνουν ανεξίτηλες στην μνήμη μου.
Όσοι δεν το έχετε διαβάσει ακόμα κάντε το! Δεν ξέρετε τι χάνεται!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:


        Η Αλέξις πηγαίνει στην γενέτειρα της μητέρας της, Σοφίας, προκειμένου να πάρει αποφάσεις για την ζωή της αλλά κυρίως για να ανακαλύψει το μυστηριώδες παρελθόν της Σοφίας και της οικογένειας της, το οποίο και έκρυβε όλα αυτά τα χρόνια επιμελώς. Εκεί, στην Κρήτη και στο χωριό Πλάκα, με την βοήθεια της παιδικής της φίλης της μητέρας της, της Φωτεινής, θα μάθει την ιστορία της οικογένειας της, μια ιστορία που διέλυσε την ευτυχισμένη οικογένεια της γιαγιάς της Ελένης ο πόλεμος, το πάθος αλλά και η λέπρα.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Η κόρη του φεγγαριού - Άννα-Νικόλ Μανιάτη

      «Η κόρη του φεγγαριού» είναι ένα ακόμη υπέροχο συγκινητικό βιβλίο, χαρισμένο από την πένα της αγαπημένης συγγραφέας Άννας-Νικόλ Μανιάτη, που το απόλαυσα με όλες μου τις αισθήσεις. Η πρωτότυπη υπόθεση, τα πολλά συναισθήματα που γεννιούνται, τα έντονα γεγονότα και οι γλαφυρές εικόνες του με κέρδισαν από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του. Η ατμόσφαιρα και η απορία ποιο είναι αυτό το παιδάκι που κλαίει κουρνιασμένο στην ρίζα του πεύκου και κυρίως ποιος είναι ο λόγος των δακρύων του που συναντάμε ήδη από το πρώτο κεφάλαιο παρασύρουν τον αναγνώστη στην ιστορία της Λευκής, της κεντρικής ηρωίδας, και των υπόλοιπων προσώπων που συνθέτουν το βιβλίο, μια ιστορία γεμάτη  με αγωνία, απορίες, συναισθήματα αγάπης, συμπόνιας και μελαγχολίας αλλά και με την πολυπόθητη κάθαρση του επιλόγου. Μαζί με τους ήρωες βιώνει τα γεγονότα που ανέτρεψαν τις ζωές τους, νιώθει τα συναισθήματά τους και τον τρόπο σκέψης τους κατανοώντας έτσι τις ενέργειές τους, συμπάσχει τον πόνο τους και αγωνιά για την εξέλιξή τους. Η περηφάνια και η γλυκύτητα που απέπνεε η Γεωργία με έκανε να την θαυμάσω, η μεταμέλεια του Πέτρου, αν και είχα θυμώσει αρχικά μαζί του με συγκίνησε και με έκανε εν τέλει να κατανοήσω, όχι να δικαιολογήσω, τις σκληρές κινήσεις του, η αλτρουιστική αγάπη της Παναγιώτας, του Μπράιαν και της Μάργκαρετ με γέμισε ανθρωπιά ενώ οι σκέψεις και τα συναισθήματα της Λευκής με έκαναν να ταυτιστώ μαζί της. Το τέλος του βιβλίο θα το χαρακτήριζα έντονο, λυρικό αλλά και άκρως κινηματογραφικό, όπως και πολλές άλλες σκηνές του κειμένου.  Από  τα πιο ωραία βιβλία της Μανιάτη! Πολλά συγχαρητήρια στην συγγραφέα! 
Διαβάστε το, σας το προτείνω!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

       Η Γεωργία και ο Πέτρος είναι ένα ζευγάρι αγαπημένο και ζηλευτό όπου μετά από τέσσερα ευτυχισμένα χρόνια γάμου περιμένει το 1971 τον ερχομό του παιδιού τους. Η κορούλα τους γεννιέται μια χειμωνιάτικη νύχτα με πανσέληνο γεμίζοντάς την Γεωργία απερίγραπτη χαρά και μητρική ευθύνη ενώ τον Πέτρο απορία, αγανάκτηση και θυμό. Το σπάνιο γονιδιακό χαρακτηριστικό που κληρονομεί η κόρη τους, ένα χαρακτηριστικό που ο Πέτρος αγνοεί πως προέρχεται απ’ τον δικό του γενεαλογικό δέντρο, γεννούν τις αμφιβολίες του αμφισβητώντας ανοιχτά την πατρότητα του μωρού.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Η Αγριλιά - Joelle Lopinot

       Στην Αγριλιά η Joelle Lopinot μας παρουσιάζει την ιστορία της γιαγιάς της, της περήφανης Σφακιανής Καλλιόπης Κανιαδάκη, μια ιστορία που γεμίζει τις σελίδες του βιβλίου με το πάθος, τον έρωτα, τα βάσανα, την φτώχεια, τις ταλαιπωρίες της μετανάστευσης, την προδοσία και την αρχοντιά ψυχής που έζησε και έφερε αντίστοιχα ως το τέλος της ζωής της. Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και αυτό γιατί η όμορφη γραφή της συγγραφέως με τις ποιητικές αναφορές σε παρασύρει στην ανάγνωσή του. 
     Η υπόθεσή του είναι συμπαθητική όμως η αφήγηση, και συγκεκριμένα ο τρόπος που τοποθετεί τα γεγονότα εμένα προσωπικά δεν μου κέρδισε το ενδιαφέρον. Η απλή αναφορά των συμβάντων, χωρίς τις λεπτομέρειες και την απόσταση του ενός από το άλλο, με ενόχλησε. Θα ήθελα λοιπόν μεγαλύτερη μυθιστορηματική ανάλυση σε κάποια σημεία καθώς η έλλειψή αυτής με ξένισε και με εκνεύρισε.
      Ο περήφανος χαρακτήρας της ηρωίδας που μπορεί να λύγισε αλλά δεν έπεσε από τις δυσκολίες της ζωής, όπως ακριβώς και οι υπεραιωνόβιες ελιές της πατρίδας της, της Κρήτης, με συγκίνησε και με έκανε να την θαυμάσω. Ο βίος της Καλλιόπης μόνο ως ύμνος των γυναικών της εποχής της, των συζύγων και πάνω από όλα των μανάδων μπορεί να χαρακτηριστεί. Γ
ια ‘μένα και μόνο για ‘μένα ένα συμπαθητικό έως μέτριο βιβλίο.
     Διαβάστε το, ίσως όταν το κάνετε να βρείτε σημεία που εμένα μου διέφυγαν και να σας εντυπωσιάσουν!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Η Καλλιόπη Κανιαδάκη μια δεκαεξάχρονη Σφακιανή παντρεύεται τον Νικόλα Κουλιού, έναν ξενομερίτη που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Η αστείρευτη ενέργεια του για δουλειά, το χιούμορ του και ο έρωτας του θα κάμψουν τους όποιους ενδοιασμούς της Άννας, της αδερφής της Καλλιόπης, καθώς και της ίδιας, μιας και είναι ανεπίτρεπτο μια Σφακιανή να πάρει για σύζυγό της έναν ξενόφερτο, και θα τον παντρευτεί. Το μυαλό, η καρδιά και το κορμί της Καλλιόπης γεύονται τον έρωτα και τον πόθο...... Μαζί με τον Νικολή στήνουν το σπιτικό τους στα κακοτράχαλα Σφακιά περιμένοντας το πρώτο τους παιδί όμως ο βαρύς χειμώνας και η νωθρότητα του αναγκάζει το ζευγάρι να εγκαταλείψει το χωριό κατεβαίνοντας στα Χανιά, ώστε να βρει την τύχη του. Εκεί όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένει κυρίως ο Νικόλας. Αποφασίζει έτσι να μεταναστεύσει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Γαλλία προκειμένου να θρέψει την οικογένεια του αφήνοντας πίσω του τον είκοσι ημερών γιο του και την γυναίκα του βουτηγμένη στην θλίψη, στον πόνο και στην οργή του αποχωρισμού.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Το σπίτι των σκιών - Χρυσηίδα Δημουλίδου

       Στο «Σπίτι των σκιών» ο αναγνώστης ζει τις δυο ιστορίες, που η πένα της Χρυσηίδας Δημουλίδου μας αναπτύσσει  με τρόπο καθηλωτικό, γεμίζοντάς τον ρομαντισμό, αγάπη, αγωνία, τρόμο αλλά και λύτρωση. Σημείο αναφοράς των παράλληλων-αυτοτελών ιστοριών είναι η «έπαυλις Αύρα» στην Κηφισιά, μια έπαυλη που στέγασε στο πρώτο κείμενο την τραγική ιστορία της Ειρήνης, του Κωνσταντίνου και του Μιχαήλ και στο δεύτερο της Ελεονόρας και του Γιώργου καθώς και των σκιών της. Οι δυο αυτές ιστορίες, αν και εξελίσσονται  με διαφορά εξήντα ολόκληρων χρόνων η μια από την άλλη, τα συναισθήματα που γεννιούνται, η έκβαση της υπόθεσης, τα γεγονότα καθώς και η σύνδεση τους κερδίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες μεταφέροντας τον ταυτόχρονα από την Ελλάδα του Μεσοπολέμου και τις αρχές της συντηρητικής της κοινωνίας στο σήμερα. Παρόλο που σε κάποια σημεία για ‘μένα ήταν προβλέψιμο και το ερώτημα που έθεσε η συγγραφέας στο εισαγωγικό της σημείωμα «τι συνέβη εκείνο το βράδυ;» το είχα απαντήσει ήδη από το τέλος της πρώτης ιστορίας εντούτοις η όμορφη δομή, οι δυνατές περιγραφές και το ενδιαφέρον θέμα δεν μου επέτρεψε να αφήσω στιγμή από τα χέρια μου το βιβλίο. Πολλές από τις σκηνές ήταν  τόσο όμορφα δοσμένες, τόσο έντονες που ήταν σαν να τις ζούσα και εγώ. Η αγωνία, η συγκίνηση και η λύτρωση είναι ορισμένα από τα συναισθήματα που βίωσα διαβάζοντάς το. «Το σπίτι των σκιών», το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως που πέφτει στα χέρια μου, είναι ένα μεταφυσικό ερωτικό θρίλερ που το απόλαυσα με όλες μου τις αισθήσεις και το οποίο σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Συγχαρητήρια στην συγγραφέα για το διαφορετικό ταξίδι που μου πρόσφερε! 
Διαβάστε το!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Πρωτοχρονιά του 1938
Ο Κωνσταντίνος Μποτέλης, πλούσιος γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, αντικρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα την δεκαοχτάχρονη Ειρήνη, κόρη στρατηγού. Από εκείνη την νύχτα ο έρωτάς τους ανθεί και οδηγείται στον αρραβώνα. Οι προετοιμασίες για τον γάμο γίνονται με πυρετώδεις ρυθμούς. Η έπαυλη Αύρα ανακαινίζεται για να στεγάσει το ζευγάρι που τον Απρίλη του 1939 έχει προγραμματίσει το γάμο του. Το τραγικό όμως συμβάν που

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Παντομίμα φαντασμάτων-Γιάννης Καλπούζος

      Έχοντας ακούσει τόσες επαινετικές κριτικές για την «Παντομίμα φαντασμάτων» του Γιάννη Καλπούζου και δεδομένου πως ο συγγραφέας είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς ανυπομονούσα να πέσει στα χέρια μου το εν λόγω βιβλίο -κάτι που με δυσκόλεψε πολύ μιας και είναι εξαντλημένο από τον εκδότη. Όταν αυτό έγινε πραγματικά απόλαυσα για άλλη μια φορά το ευφυές κείμενο με τις ζωντανές περιγραφές, την πρωτότυπη υπόθεση και τα βαθιά μηνύματα που περνά ο συγγραφέας για τους ανθρώπους και τα ζοφερά ένστικτά τους. Η πολύμορφη αφήγηση που επέλεξε ο Γ. Καλπούζος με εντυπωσίασε και με έκανε να θαυμάσω την συγγραφική του δεινότητα, μιας και μου πρόσφερε ένα κείμενο άκρως ενδιαφέρον και καθόλου κουραστικό. Ξεχώρισα ως αφηγητή τον Σκύλο και την Βαγγελιώ, τους βρήκα συγκινητικούς και γεμάτους αισθήματα αλτρουισμού, αγάπης και δοτικότητας ,ενώ τις σκηνές της κατολίσθησης και των γεγονότων στην κοιλάδα των Κεραυνών θα τις χαρακτήριζα ως κινηματογραφικές. Ένα βιβλίο στο οποίο παρουσιάζεται η δύναμη που έχει το συναίσθημα του φόβου, ο οποίος φέρνει στην επιφάνεια, μέσω των πράξεων μας, την πραγματική ψυχοσύνθεση του ανθρώπου καθώς όπως αναφέρεται στην παράγραφο που για ‘μένα κρύβει το νόημα του κειμένου «….δεν υπάρχουν όρια. Η ηθική, οι αρχές, οι κανόνες, η τάξη, η γνώση, η καλλιέργεια είναι πουλιά που πετάνε όταν μας επισκέπτεται η αγριότητα. Όταν η εξουσία του μίσους και του φόβου κάνουν την εμφάνισή τους.». Ένα βιβλίο που σε γεμίζει αγωνία, σκηνές ρεαλιστικές-απτές, συναισθήματα αγανάκτησης, θυμού αλλά και λύτρωσης.
       Το βιβλίο θα επανακυκλοφορήσει τον Ιανουάριο, όπως διάβασα σε ένα σχόλιο σε μια ομάδα στο fb, από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τον τίτλο ΣΑΟΣ:Παντομίμα φαντασμάτων, επομένως όποιος θέλει να το διαβάσει ας κάνει λίγους μήνες ακόμα υπομονή. Αξίζει η αναμονή όπως φυσικά και πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα!
Διαβάστε το!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

       Ο σεισμός των 8,3 Ρίχτερ που πλήττει το νησί θα βουλιάξει σταδιακά το ίδιο αλλά και τους 16.000 κατοίκους στην απελπισία, την ανασφάλεια, τον πανικό και τον φόβο. Μετά την δόνηση τα ηφαίστεια που βρίσκονται στις κοντινές μικρονησίδες ενεργοποιούνται ενώ παλιρροϊκά κύματα πλημμυρίζουν τις παράκτιες περιοχές. Και ενώ οι ώρες περνούν το μέγεθος της καταστροφής γίνεται ολοφάνερο καθώς αντί τα νερά να οπισθοχωρήσουν εκείνα όλο και εισχωρούν στην ενδοχώρα μετατρέποντάς την σιγά σιγά σε μέρος του πελάγου. Ο πληθυσμός αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις εστίες του και να μετακινηθεί στα ορεινά του νησιού προκειμένου να προστατευθεί από την μανία της φύσης.
      Οι αρχές ακολουθώντας τις οδηγίες της κεντρικής διοίκησης με μεγάλο κόπο και αλτρουισμό θα ηγηθούν της μεταφοράς τόσων ψυχών στο ψηλότερο σημείο του νησιού, όπου αν η ομίχλη, η οποία έχει καλύψει την ατμόσφαιρα, διαλυθεί η αερομεταφορά που θα πραγματοποιηθεί θα τους απογειώσει από το μέρος που θυμίζει την Κόλαση του Δάντη. Στο δρόμο προς την σωτηρία θα ‘ρθουν αντιμέτωποι εκτός από τον φόβο, το ένστικτο της επιβίωσης και την ανασφάλεια, με τα ζοφερά ένστικτα που ήρθαν στο φως της επιφάνειας του αστυνόμου Τσόλη και της ακολουθίας του, που σπέρνουν τρόμο και προκαλούν αποτροπιασμό, με τον βιαστή-δολοφόνο που σοκάρει τους πληγέντες και με την βεβαιότητα πως σε κάτι τέτοιες στιγμές η ψυχή του ανθρώπου μάς αποκαλύπτεται προβάλλοντας μας ολοκάθαρα το καλό ή το κακό, τους λύκους ή τα πρόβατα ψυχής που φώλιαζαν μέσα της, και που έθρεψαν και θέριεψαν αντίστοιχα τα αυγά, του σκοταδιού και της αγριότητας, της ηθικής και της ευγένειας…...

Βαθμολογία 5/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Παντομίμα φαντασμάτων
Συγγραφέας:Γιάννης Καλπούζος
Εκδ.: Άγκυρα
Ημερ.Εκδ.:2005
Σελ.:506


Δήμητρα Κωλέτη