.gif)
Στο «Ούτε η μάνα μου» των Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ συναντάμε μια αληθινή ιστορία γεμάτη ανατροπές, αισθήματα και ήρωες που σε οδηγούν στο ταξίδι της δικής τους πορείας ζωής, ένα ταξίδι κακοτράχαλο με πολλά σκαμπανεβάσματα και συγκινήσεις μέχρι να οδηγηθούμε, εν τέλει, στο λυτρωτικό του φινάλε.
Ούτε η μάνα μου, ένας τίτλος παράπονο για τον κεντρικό ήρωα, τον καπετάν-Γιώργη που την κρισιμότερη στιγμή της ζωής του ούτε η μάνα του δεν πίστεψε τα λεγόμενά του με αποτέλεσμα να ανατραπούν τα μέχρι τότε κεκτημένα του.
1920 και η Μοίρα στήνει τα δικά της καρτέρια. Μια δολοφονία, ένας όχλος που με συνοπτικές διαδικασίες βρίσκει το θύτη και τον καταδικάζει και μια μάνα που δεν ακούει την ψυχή και την αλήθεια του ίδιου της του παιδιού, αναγκάζουν τον Γιώργη να εγκαταλείψει το νησί, τη γυναίκα και το παιδί του με το στίγμα του φονιά να έχει αγκιστρωθεί απάνω του. Η οδύσσεια του μόλις ξεκινά...
Χίος και έπειτα Βουρλά της Μικράς Ασίας, εκεί που μια νέα αγάπη θα τον βγάλει από την μοναχικότητα χωρίς όμως να ξεκλειδώσει το μπαούλο των μυστικών του παρελθόντος. Η Πάτρα, με τα γαλάζια μάτια θα τον ταξιδέψει στη θάλασσα της συντροφικότητας, της εμπιστοσύνης, της αγάπης. Το 1922 όμως όλο και πλησιάζει με τις στάχτες της Καταστροφής να κάνουν τον Γιώργη και τη νέα οικογένειά του πρόσφυγες σε μια Ελλάδα που η Ιστορία θα του βάλει πολλές ακόμα τρικλοποδιές...
Το «Ούτε η μάνα μου» είναι ένα καλογραμμένο κείμενο με όμορφο λεξιλόγιο και καλολογικά στοιχεία. Μια όμορφη εικόνα: Τα στέφανα τα άλλαξε η πανσέληνος. Καλεσμένοι τα δελφίνια, οι σειρήνες, οι Νηρηίδες, τα ξωτικά, οι νεράιδες του νερού.... Μάρτυρες τ' αστέρια που απόψε ήταν όλα στον ουρανό. Δεν έλειπε κανένα. Ο ύπνος τους σκέπασε με το σεντόνι του τα χαράματα. Δεν ήθελαν να κοιμηθούν. Τους νανούρισαν τα κύματα με το τραγούδι των παφλασμών τους. Στη σιγαλιά η αγάπη ξαγρυπνούσε στο κρεβάτι. Άγιαζε τα κορμιά. (σελ.183)
