Το δικό μου top βιβλίων για το 2021 !

Λεύκωμα 

(με θέμα το βιβλίο!)

Ψευδώνυμο: Mary Poppins (μ' αρέσει η ιπτάμενη ομπρέλα της!)

✔Ερώτηση 1η:

Τι εστί βιβλίο;

- Το βιβλίο είναι ταξίδι! Όνειρα και ελπίδα! Μέσα στις σελίδες του ένας νέος κόσμος φιλοξενείται, εξελίσσεται και εκπέμπει φως, συναισθήματα και μηνύματα ικανά να αλλάξουν την κοσμοθεωρία του αναγνώστη!

✔Ερώτηση 2η:

Τι σου προσφέρει το βιβλίο;

- Ακονίζει το πνεύμα μα και την ψυχή μου!

✔Ερώτηση 3η:

Αγαπημένος βιβλιοφιλικός χώρος;

- Μα φυσικά μια βιβλιοθήκη -για την ακρίβεια η δανειστική βιβλιοθήκη Εξαμιλίων- , ένα βιβλιοπωλείο!

✔Ερώτηση 4η:

Αγαπημένο βιβλιοφιλικό blog ;

- Μα τι ερώτηση! Οι ΒιβλιοΑναφορές, φυσικά!

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία- Charles Dickens

  Χριστούγεννα χωρίς Charles Dickens και τον διάσημο ήρωά του, τον Εμπενιζέρ Σκρούτζ που τον συναντάμε στο διήγημα Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, δεν γίνονται. Το διήγημα γράφτηκε και εκδόθηκε το μακρινό 1843 με τις πωλήσεις μάλιστα να φτάνουν την πρώτη κιόλας εβδομάδα τις 6.000 και ακόμα και σήμερα το γεμάτο μηνύματα για την ουσία της ζωής, χιούμορ, φαντασία μα και χριστουγεννιάτικη μαγεία κείμενο συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού με τις αμέτρητες επανεκδόσεις καθώς και των δημιουργών μιας και θεατρικές παραστάσεις όπως και ταινίες εμπνέονται από την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Dickens.

     Η ιστορία γνωστή. Ο Σκρούτζ είναι ένα τσιγκούνης επιχειρηματίας στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Στρυφνός, χωρίς ίχνος συναισθήματος. Ο κόσμος του όλος το χρήμα. Η αλληλεγγύη, η προσφορά και η ενσυναίσθηση είναι άγνωστοι ορισμοί για αυτόν. Και, φυσικά, απεχθάνεται τα Χριστούγεννα καθώς, κατά την γνώμη του πάντα, τα Χριστούγεννα είναι χάσιμο χρόνου.

     Μια παραμονή Χριστουγέννων όμως, ο Σκρούτζ δέχεται την επίσκεψη ενός φαντάσματος, ο φίλος και συνεργάτης του, που εν ζωή ήταν το ίδιο τσιγκούνης όπως ο Σκρουτζ, έρχεται για να τον προειδοποιήσει:

Το φάντασμα του Μάρλεϊ κάθισε στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Ὁ Σκρούτζ, που κόντευε να λιποθυμήσει από το φόβο του, τον ρώτησε ικετευτικά: «Τζακ, πες μου, τι θέλεις;».

«Βλέπεις αυτές τις αλυσίδες;» τον ρώτησε το φάντασμα. «Κάθε κρίκος τους αντιπροσωπεύει και μία άσχημη κουβέντα της ζωής μου. Όσο για τα βαριά χρηματοκιβώτια που σέρνω; Είναι τα πλούτη που συγκέντρωσα και δεν τα χρησιμοποίησα σωστά. Όλα αυτά θέλω να τα σκεφτείς σοβαρά και να δεις και τη δική σου ζωή αλλιώς, Σκρούτζ!». Τὸ φάντασμα σώπασε για λίγο κι ὕστερα συνέχισε: « Ήρθα να σε προειδοποιήσω. Έχεις ακόμη μια ευκαιρία να γλιτώσεις από τη δική μου μοίρα, θα έρθουν τρία πνεύματα. Το πρώτο θα σε επισκεφθεί απόψε, στη μία μετά τα μεσάνυχτα. Το δεύτερο αύριο, την ίδια ώρα. Και το τρίτο μεθαύριο, μόλις χτυπήσει το ρολόι δώδεκα. Αυτή είναι ἡ τελευταία σου ελπίδα!..».

Το αγόρι που το είπαν Χριστούγεννα- Mat Haig

     Η ιστορία Του Αγοριού που το είπαν Χριστούγεννα του Mat Haig, είναι μια ιστορία γεμάτη μαγεία, ξωτικά, χιόνι και περιπέτειες. Το πνεύμα των Χριστουγέννων και της προσφοράς τους κατακλύζει τις σελίδες και τους αναγνώστες που παρασύρονται στην αφήγηση την πλημμυρισμένη από φαντασία, χιούμορ και ονειρόσκονη.

    Ο Νικόλαος, ο εντεκάχρονος ήρωας, είναι ένας ταλαιπωρημένος μικρός που βιώνει την ορφάνια και την σκληρή πλευρά της ζωής. Ο πατέρας του, ο Τζόελ, είναι ξυλοκόπος και παρόλο που κάνει τα πάντα για να αποκτήσουν λίγα χρήματα παραπάνω, η ζωή τους παραμένει φτωχική στα όρια της πείνας...

     Όταν ο αυτοκράτορας ζητά αποδείξεις, έναντι αδράς αμοιβής, για την ύπαρξη της Χώρας των Ξωτικών, ο Τζόελ αρπάζει την ευκαιρία και μπαίνει στην αποστολή. Το ταξίδι προς το Βορρά ξεκινά. Ο Νικόλαος μένει πίσω με τη θεία Καρλότα να αναλαμβάνει την φροντίδα του. Η θεία όμως αποδεικνύεται μια σκληρή γυναίκα και έτσι ο Νικόλαος αναγκάζεται να φύγει από κοντά της... ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του... πάει προς Βορρά. Ψάχνει τον άνθρωπο που τον αγαπά πραγματικά, τον γλυκό του πατέρα.

     Ο Βορράς θα του φυλάξει πολλές εκπλήξεις: φτερωτοί τάρανδοι, μικρά ξωτικά που κρύβουν τη χαρά, ονειρόσκονη και μαγεία και την πίστη πως τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά!

     Προχωρά και όλο προχωρά... Και φτάνει τελικά σε μια χώρα, στη Χώρα των Ξωτικών! Ναι, η Χώρα των Ξωτικών υπάρχει! Μόνο που... φτάνει την εποχή που στη Χώρα έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις, οι οποίες όπως είναι φυσικό φέρνουν δυστυχία και φόβο στην κοινωνία των Ξωτικών. Ο λόγος που επιβλήθηκαν οι απαγορεύσεις δεν είναι άλλος από τους ανθρώπους της βασιλικής αποστολής που, προκειμένου να την φέρουν εις πέρας, έχουν απαγάγει ένα μικρό ξωτικό για να το δείξουν στον αυτοκράτορα. Τα υπόλοιπα ξωτικά έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους, έχουν γεμίσει φόβο και ανασφάλεια. Ο Πατέρας Βόλντεν που εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση επιβλήθηκε γράφοντας νόμους που στερούν ακόμα και το γέλιο. Τα ξωτικά είναι δυστυχισμένα...

Ο σελιδοδείκτης των ΒιβλιοΑναφορών σταματά...

.... στις σελίδες 475- 477 του ιστορικού μυθιστορήματος του Θοδωρή Παπαθεοδώρου ΆΓΙΕΣ ΨΥΧΕΣ

-Και που είναι η Αρχαία Κόρινθος;

-Ένα τέταρτο περπάτημα από εδώ, προς την κατεύθυνση της θάλασσα.

... Περπάτησε με ταχύ βήμα προς την κατεύθυνση που του υπέδειξε ο Βάμβας και σύντομα βρέθηκε ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης, ριμαγμένης από τους Τούρκους αφού είχαν αρπάξει τις περισσότερες πέτρες, έτσι όπως ήταν έτοιμες και σμιλεμένες, για να χτίσουν κονάκια και παράγκες. Μα και πάλι όσες και αν πήραν, αρκετές βρίσκονταν σκορπισμένες ανάμεσα στα παγωμένα χορτάρια και στα ξερά χώματα. Καταμεσής αυτού του πετρότοπου διέκρινε μια μορφή που μια έσκυβε και μια σηκωνόταν και παρατηρούσε τα φιντάνια και τα σπαρτά του. Τον πλησίασε και τον χαιρέτησε με βιάση πασχίζοντας να καταλάβει από τα χαρακτηριστικά του αν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που είχε περιθάλψει στο μεχκεμε.

- ... Δεν ήταν ανάγκη όμως να μπεις σε τόσο κόπο και να έρθεις μέχρι εδώ για να με ευχαριστήσεις...

-Δεν ήρθα γι' αυτό...

-Τότε γιατί;

- Έχουμε να πούμε πράγματα. Καλύτερα να πάμε κάπου σκεπασμένα, στο χάνι ή στο σπίτι που φιλοξενέι τον ψυχοπατέρα μου, μη στεκόμαστε ανάμεσα στα λιθάρια.

- Δεν είναι απλώς λιθάρια όλα τούτα, είπε ο Στέφανος χαϊδεύοντας τις πεσμένες κολόνες με τόση τρυφερότητα λες κι άγγιζε λατρεμένο πρόσωπο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, το έθνος μας, ο λαός μας. Αυτά τα μάρμαρα, που σμιλεύτηκαν από τα χέρια ενός Λύσιππου ή ενός Φειδία, είναι οι πολυτιμότερες παρακαταθήκες του γένους μας. *Όλα αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να μας δώσουνε, να μην τα καταδεχτούμε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι' αυτά πολεμάμε...

Άγιο Αίμα- Θοδωρής Παπαθεοδώρου

     Άγιο Αίμα, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου με θέμα το 1821 είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο μυθιστόρημα που μας πληροφορεί, δίνει μορφή σε γεγονότα και πρόσωπα και μας σεργιανά σε τόπους και ιστορικές στιγμές που αιματοκυλίστηκαν και στέναξαν για χάρη της Λευτεριάς, του μέγιστου ιδανικού που για χάρη του ήρωες του γένους θυσιάστηκαν στο βωμό του με αυταπάρνηση. 200 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κήρυξη της Επανάστασης και όπως δηλώνει ο συγγραφέας δε θα μπορούσε να μην αφιερωθεί η συγγραφική του πένα στο σπουδαίο αυτό ιστορικό γεγονός προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στους ήρωες, γνωστούς και μη, που η ανδρεία και η περηφάνια τους γέννησαν το ‘21, στύλωσαν πατρίδα.

      Η αφήγηση του ξεκινά το 1827 και στην Τεργέστη εκεί που ο ήρωας -δε μας αποκαλύπτεται ακόμα η ταυτότητά του, κάπου στο τέλος υποθέτουμε ποιος μπορεί να είναι- περιμένει στο λιμάνι μήπως, μες στα καράβια που φτάνουν από την ανταριασμένη Ρούμελη και το Μοριά, βρίσκεται και η οικογένειά του. Κι όσο περιμένει αναπολεί πρόσωπα και γεγονότα γεμάτα φρίκη, μπαρούτι και αίμα, Άγιο Αίμα.

     Και έτσι ο αναγνώστης γυρνά στο 1803 και στο Σούλι το περήφανο, το απάτητο με την Κίκω και την Λέγκω, δύο αδερφές που ήρθαν νύφες στο Σούλι, να παλεύουν να σώσουν τα βλαστάρια τους όταν ο Βελή Πασάς επιτίθεται με σφοδρότητα και μένος στους περήφανους Σουλιώτες. Ακολουθώντας τις φατρίες τους θα διαβούν δύσβατες στράτες, θα ανέβουν πλαγιές και λόγγους που το αίμα τους θα τους ποτίσει, θα τους κάνει τόπους μαρτυρίου μα παράλληλα και τόπους άγιους… Ζάλογγο, τόπος θυσίας μα και περηφάνιας, τόπος ορισμός της Λευτεριάς. Στην εν λόγω χρονική στιγμή, η σκηνή του Ζαλόγγου είναι από τις πιο σπαρακτικές σκηνές που συνάντησα στο κείμενο. ο συγγραφέας κατόρθωσε να συνυφάνει την περηφάνια, τα ιδανικά μα και την τρυφερότητα που κουβαλά η μάνα με τρόπο έντεχνο, ανθρώπινο, ρεαλιστικό και φορτισμένο με πολλά συναισθήματα.

Οι Αλεξανδρινές, Η ζωή στη Νειλοχώρα- Δέσποινα Χατζή

     Οι Αλεξανδρινές- Η ζωή στη Νειλοχώρα, το βιβλίο της αγαπημένης Δέσποινας Χατζή μάς μεταφέρει με τρόπο άμεσο, λυρικό και ατμοσφαιρικό στην Αλεξάνδρεια των αρωμάτων, των χρωμάτων, της ποίησης και του πολυπολιτισμικού της χαρακτήρα, στην Αλεξάνδρεια της ελληνικής παροικίας εκεί που οι Έλληνες σφραγίζουν, και αυτοί, την Ιστορία της μαγευτικής πόλης Τρεις γυναίκες, τρεις γενιές, τρεις Αλεξανδρινές, μας παίρνουν από το χέρι και μας ταξιδεύουν με μαεστρία στο χωροχρόνο και στις αλληλένδετες ιστορίες τους...

      Ουρανία, Αικατερίνη και Κλειώ, γιαγιά, κόρη και εγγονή, στην Αλεξάνδρεια του ένδοξου παρελθόντος, τότε που η πόλη έδινε χώρο στους Έλληνες να ανοίξουν τα φτερά τους και να μεγαλουργήσουν στο οικονομικό και πολιτιστικό πεδίο, μέχρις ότου να έρθουν οι εξεγέρσεις και η πολιτική του Νάσερ όπου και οδήγησε τους Έλληνες της Αιγύπτου στην έξοδό τους από τις εστίες της Νειλοχώρας την δεκαετία του 1950. μα και στην Αλεξάνδρεια του τώρα με την Κλειώ να επιστρέφει στις πατρογονικές εστίες, μια επιστροφή γεμάτη αυτογνωσία και λύτρωση για την ίδια καθώς και για τις υπόλοιπες Αλεξανδρινές της οικογένειας…

     Η συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία της από το 1905, χρονιά όπου η Ουρανία και ο μεγάλος της αδερφός, ο Αγαμέμνονας, ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες, μένουν ορφανοί με την επιμέλεια τους να την αναλαμβάνει ο θείος της οικογένειας. Με την ενηλικίωση τους, ο Αγαμέμνονας διεκδικεί τη ζωή και τον απογαλακτισμό από την οικογένεια. Στέκεται στα πόδια του, γίνεται ένας ευέλικτος επιχειρηματίας και μαζί με την έφηβη Ουρανία επιστρέφουν στο πατρικό τους. Η ζωή προχωρά… Φύση επαναστατική η Ουρανία θα ακολουθήσει το φεμινιστικό κίνημα και ύστερα από τον αποτυχημένο της γάμο θα αφήσει την Αίγυπτο και μαζί με τα δίδυμα της θα εγκατασταθεί στην Ελλάδα του Μεταξά με τη ζωή και τις επιλογές της εκεί να φωτίζουν τον δυναμικό της χαρακτήρα.

Η μικρή Ανδρομάχη- Αφροδίτη Κουκουτσάκη

     Η μικρή Ανδρομάχη της Αφροδίτης Κουκουτσάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο η Κατοχή και ο Εμφύλιος στην Κρήτη και κατ’ επέκταση σ’ όλη την Ελλάδα παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την ιστορία της δεκαεξάχρονης Ανδρομάχης και της οικογένειάς της. 

Μια οικογενειακή σάγκα στα χρόνια που η Ιστορία παίζει κρυφτό με την Μοίρα των ανθρώπων, μόλις ξεκινά…

     Κατοχή, γερμανική μπότα, φασισμός, Εβραίοι, κυνήγι και κάπου εκεί ο έρωτας που αναμετράται με τις μυλόπετρες της Ιστορίας και θεριεύει θεριά που λούφαζαν σε σκοτεινές ψυχές…

Βουνά, αντάρτικο. Η μικρή Ανδρομάχη συμμετέχει στην αντίσταση με τον δικό της τρόπο κόντρα στις αντιλήψεις του μεγάλου αδερφού της. Μέσα στη δίνη, ο έρωτας στο πρόσωπο του νεαρού αντάρτη, του Νικηφόρου, θα την παρασύρει και σαν άλλη Τρωάδα θα βρεθεί στη μέση μιας ιδεολογικής σύγκρουσης που, θα χωρίσει τα μέλη της οικογένειας με την ίδια να αποχαιρετά σαν άλλη ομηρική Ανδρομάχη ‘’άντρα’’, Αξιοπρέπεια, πατρίδα και εστία..

      Η μικρή Ανδρομάχη είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες, εξέλιξη, ατμόσφαιρα, λυρισμό και ήρωες που η τραγικότητα της προσωπικής τους πορεία συνδέεται άμεσα με την κακοτράχαλη Ιστορία κάνοντας τον αναγνώστη να διαπιστώσει, για άλλη μια φορά, πως οι συνέπειες των πολέμων και δη των εμφυλίων παίρνουν στο κατόπι όχι μόνο όσους έζησαν εκείνες τις στιγμές αλλά και τις μεταγενέστερες γενιές. Πρόκειται για ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με θεματολογία και ύφος που μ’ άγγιξαν και που με κράτησαν στην ανάγνωση.

       Διαβάστε το!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία Συγγραφέως

Στοιχεία βιβλίου:

Τίτλος: Η μικρή Ανδρομάχη

Συγγραφέας: Αφροδίτη Κουκουτσάκη

Εκδ.: Λιβάνη

Ημερ. Εκδ.: 2007

Σελ.: 247

Δήμητρα Κωλέτη

Η εκτέλεση- Φρέντυ Γερμανος

     Η Εκτέλεση του Φρέντυ Γερμανού είναι ένα αντιφατικό βιβλίο καθώς σ’ αυτό πρωταγωνιστεί και συγκρούεται ο έρωτας και το πάθος με τον θάνατο και την εκτέλεση. Στις σελίδες του η ιστορία του πρόξενου, βουλευτή, λογοτέχνη και ιδεολόγου Ίωνα Δραγούμη ζωντανεύει και μαζί της ο Μακεδονικός Αγώνας, ο Βενιζέλος, οι Βαλκανικοί, ο Διχασμός, ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, οι εδαφικές διεκδικήσεις και η πολιτική σκηνή του τόπου όπου και ορθώνονται μπρος στον αναγνώστη, πληροφορούν και τον μεταφέρουν επιτυχώς στο χωροχρόνο.
     Με επίκεντρο την εκτέλεση του Δραγούμη στα Ιουλιανά του 1920 από το απόσπασμα του βενιζελικού τάγματος ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη, ο συγγραφέας κάνει αναδρομή στη ζωή του ήρωα και μας ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια της Μπελ Επόκ εκεί που το 1905 συναντά την μετέπειτα συγγραφέα Πηνελόπη Δέλτα, τον μεγάλο πλατωνικό και άδοξο έρωτά του μιας και η Δέλτα είναι παντρεμένη, μητέρα τριών παιδιών και γαλουχημένη έτσι ώστε να υπηρετεί τις αριστοκρατικές της καταβολές. Την συναντά στο αλεξανδρινό θέατρο όπου η δεκαεξάχρονη, τότε, Κοτοπούλη ανεβάζει Ηλέκτρα. Η μοίρα ήδη σχεδιάζει, ερήμην τους, το θρυλικό ερωτικό τους τρίγωνο…
     Ο έρωτάς του για την άβουλη Δέλτα ίσως και να έβαλε την πρώτη σφαίρα στη θαλάμη των όπλων των εκτελεστών του καθώς ο πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός της εκτέλεσης με τον Γύπαρη μάλιστα να τον κατηγορεί ευθέως και να υποστηρίζει πως ο Μπενάκης έδωσε την διαταγή για την εκτέλεση του Δραγούμη παρακινούμενος προφανώς από το μίσος του για το ερωτικό σκάνδαλο της Αλεξάνδρειας.

Ο λυτρωτής- Jo Nesbø

     Στο Λυτρωτή του Jo Nesbø, οι ανατροπές, ο αινιγματικός επιθεωρητής Χάρι Χόλε, που είναι βασικός ήρωας του συγγραφέα σε μια σειρά αστυνομικών βιβλίων, καθώς και η εξιχνίαση ενός εγκλήματος στους κόλπους του Στρατού Σωτηρίας της Νορβηγίας, μιας δηλαδή ανθρωπιστικής και θρησκευτικής οργάνωσης, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
     Μέρες Χριστουγέννων και ο Στρατός Σωτηρίας διοργανώνει φιλανθρωπική συναυλία στην πλατεία της πόλης. Η μουσική σταματά απότομα. Μια σφαίρα αφαιρεί τη ζωή ενός μέλους της οργάνωσης μπροστά στο κοινό που βρίσκεται στην πλατεία του Όσλο. Ο επαγγελματίας δολοφόνος χάνεται στο πλήθος. Η αστυνομία σπεύδει στο σημείο και ο Χάρι Χόλε μαζί με την επίλεκτη ομάδα του συλλέγουν στοιχεία, αναλύουν τα δεδομένα και αναζητούν τον εκτελεστή. Τα στοιχεία δείχνουν από νωρίς το δολοφόνο... και το κυνήγι ξεκινά.
      Ο εκτελεστής εγκλωβίζεται στο Όσλο λόγω κακοκαιρίας και ενημερώνεται μέσω του Τύπου πως εκτέλεσε λάθος άνθρωπο. Η παραμονή του στη Νορβηγική πρωτεύουσα είναι επιτακτική καθώς οφείλει να διορθώσει το λάθος του και να εκτελέσει το συμβόλαιο θανάτου που του έχει ανατεθεί. Με τις 6 πλέον σφαίρες που του έχουν απομείνει στο όπλο του, ψάχνει το θύμα του και του στήνει ενέδρες. Κάθε σφαίρα που πέφτει, κάθε συμπλοκή στην οποία παίρνει μέρος τον οδηγεί όλο και πιο κοντά στο στόχο του, με τον ίδιο να οδηγείται, συγχρόνως, όλο και πιο κοντά στα χέρια της αστυνομίας και, κυρίως, στην κρίση του Χάρι Χόλε, με τον Στρατό Σωτηρίας να βρίσκεται εν μέσω ενός μεγάλου σκανδάλου...

Γιάννης Καλπούζος- Ραγιάς, Μέρες και νύχτες του 1821

      «Ραγιάς- Μέρες και νύχτες του 1821», το νέο βιβλίο του αγαπημένου λογοτέχνη Γιάννη Καλπούζου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένα ανάγνωσμα στο οποίο η Τέχνη- η μαεστρία του Λόγου του συγγραφέα μάς σεργιανά εντέχνως σε ήρωες, γεγονότα και στιγμές της Επανάστασης του Γένους. 200 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κήρυξή της και ο «Ραγιάς» φωτίζει την Ιστορία της εθνικής παλιγγενεσίας ενώ μας ταξιδεύει μαζί με τον κεντρικό ήρωά του, τον Αγγελή, σε τόπους: Πάτρα, Καρύταινα, Βασιλικό Κορινθίας, Ναύπλιο, Μυστρά, σε πολιορκίες: Τριπολιτσάς, Μεσολογγίου καθώς και σε καταστάσεις: αιχμαλωσίες, εμφύλιες συγκρούσεις, που αποτυπώνουν το κλίμα και το ανάγλυφο της σκλάβας πατρίδας.
     Η Ιστορία και η ευφάνταστη μυθοπλασία σμίγουν, για άλλη μια φορά, και γοητεύουν, με την πένα του συγγραφέα να χρησιμοποιεί αφηγηματικούς τρόπους που ως αναγνώστρια με εντυπωσίασαν όπως λ.χ. το γεγονός ότι η αφήγηση είναι τα απομνημονεύματα ενός άγνωστου αγωνιστή όπως ακριβώς τα βίωσε, τα διηγήθηκε και τα έγραψε εν τέλει ο γραμματικός του κάτι που το βρήκα άκρως ενδιαφέρον καθώς η εναλλαγή του ύφους, από τον απαίδευτο Αγγελή στον γραμματικό και το αντίστροφο, προσέδιδε στο κείμενο ζωντάνια και ποικιλομορφία. Ο Αγγελής μιλά για όλα όσα τον έβαλαν στον Αγώνα και όλα όσα έζησε στις μέρες και στις νύχτες του με τρόπο που εκπέμπει αυθεντικότητα καθώς αυτά που μας διηγείται δεν είναι μόνο τα θετικά αλλά και τα αρνητικά που συμβαίνουν σε έναν πόλεμο και αφορούν και τις δύο μεριές και όχι μόνο αυτή του εχθρού... Αλήθειες και λεπτομέρειες της Ιστορίας που κάποιες μου ήταν εντελώς άγνωστες όπως λ.χ. η αντιμετώπιση των βιασμένων από το ασκέρι του Ιμπραήμ γυναικών περισσότερες από τις οποίες ακολούθησαν τους δημίους τους στην Αίγυπτο προκειμένου να γλιτώσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό μιας και θεωρούνταν μιάσματα, βγαίνουν στην επιφάνεια και συμπληρώνουν την Ιστορία.
     Επίσης, μέσα από το λόγο του Αγγελή, ο ήρωας, γνωστός ή άγνωστος στα κιτάπια της Ιστορίας, αποκτά και την ανθρώπινη διάσταση που του πρέπει και όχι μόνο την ηρωική κάτι που φυσικά τον εξυψώνει στα μάτια μας: «Δεν πήζει και δε ζυγιάζεται εύκολα στον νου σου πως σήμερα είσαι ζωντανός κι αύριο με τη θέλησή σου θα βρίσκεσαι κάτω απ’ τη γης ή θα σε τρώγουν τα όρνια. Σε βασανίζει το κρίμα για τους ιδικούς σου μα και για σένα τον ίδιο, για τη ζήση και τα νιάτα σου. Έρχονται στιγμές που κιοτεύεις, σε μαυλίζει ο ήλιος, τα πουλιά, τα λουλούδια, ο αέρας π’ ανασαίνεις, η αγκάλη που καρτεράς να σε σφίξει στη θέρμη της. Και μη γελαστεί κανένας και πιστέψει ότι γεννήθηκαν αντρειωμένοι όσοι τα έβαλαν με οχτρούς που φάνταζαν ανίκητοι κι ας είχαν κάποιοι αποκοτιά πιότερη απ’ των αλλωνών. Στου καθενός το γουδί χτυπιόνταν οι γλυκασμοί της ζωής με το σκοτάδι του θανάτου και μαζί τα κουσούρια κι όλα τα στραβά τους. Και τούτο τους κάμνει ακόμα πιο άξιους και σπουδαίους».

Παράτα με- Δημήτρης Βαρβαρήγος

      «Παράτα με», ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος του αγαπημένου συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγου, ένας τίτλος κραυγή αγανάκτησης, θυμού και, ευελπιστείς και εύχεσαι!, αφύπνισης όσων υφίσταται ή αντιλαμβάνονται βίαιες και χειριστικές καταστάσεις να καταφέρουν να ορθώσουν το ανάστημά τους, να σπάσουν τη σιωπή, και να βγουν όσο γίνεται πιο γρήγορα από αυτές. Στις σελίδες του, ένα κοινωνικό δράμα αποτυπώνεται, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας, με τους ήρωες και τα γεγονότα να φέρουν και να κοινωνούν στους αναγνώστες έντονα συναισθήματα: θυμό, αποστροφή, αγανάκτηση, συμπόνια, κατανόηση με την πολυπόθητη λύτρωση να μας αγγίζει κάπου στο φινάλε.

      Η γραφή που χρησιμοποιεί ο Δημήτρης Βαρβαρήγος για να μας αφηγηθεί την ιστορία του δεν μπορεί παρά να είναι ρεαλιστική και ωμή καθώς η ιστορία της Δανάης και της κάθε Δανάης που βρίσκεται εγκλωβισμένη σε τέτοιες καταστάσεις δεν ανήκει -δυστυχώς!- στην σφαίρα της φαντασίας ενώ η ωραιοποίηση του θέματος είναι κάτι που δεν του πρέπει.

     Ο συγγραφέας ξετυλίγει έντεχνα τον χαρακτήρα του κάθε ήρωα και το σκηνικό στο οποίο θα παιχτεί η τραγωδία με τη Δανάη, την δεκατριάχρονη ηρωίδα, και τον αυτιστικό αδερφό της, τον Αγγελή, να είναι τα θύματα αυτής ενώ οι ίδιοι οι γονείς τους να αποτελούν τους θύτες τους. Τόπος του δράματος ένα χωριό χωρίς όνομα και προσδιορισμό κάτι που τονίζει την άποψη του συγγραφέα πως η βία και η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να υφίσταται τόσο μακριά όσο και κοντά μας -ακόμα και στη διπλανή μας πόρτα.

Με το χέρι στο στήθος- Τζένη Μανάκη

     «Με το χέρι στο στήθος», η Νικολέτα, η κεντρική ηρωίδα του τέταρτου κατά σειρά μυθιστoρήματος της αγαπημένης συγγραφέως Τζένης Μανάκη, ερωτεύεται, συγκινείται, απογοητεύεται και αντιμετωπίζει τη μοίρα και τα όποια σκαμπανευάσματα της επιφυλάσσει η ζωή.

     Η Νικολέττα Πάζη είναι δημοσιογράφος που εργάζεται σε ένα λονδρέζικο περιοδικό. Κατάγεται από την Ελλάδα και η απώλεια των αγαπημένων της γονιών καθώς και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά της αδερφής της, της Αίγλης, η οποία παγιδεύεται σε ένα βίαιο γάμο, την κάνουν να αφήσει τη χώρα και να κυνηγήσει τα όνειρά της στην βρετανική πρωτεύουσα. Εκεί την περιμένουν νέοι ορίζοντες, νέες προοπτικές.

     Ως ρεπόρτερ καλύπτει δημοσιογραφικά ποικίλα θέματα, ένα από αυτά και κάποιο συνέδριο στην Τύνιδα εκεί όπου και θα συναντήσει με τυχαίο και ατμοσφαιρικό τρόπο τον Φουάντ, ο οποίος με το που τον πρωτοαντικρίζει, η στάση του σώματος του, της θυμίζει τον άντρα στον πίνακα του Ελ Γκρέκο «Ο ευγενής με το χέρι στο στήθος». Ο έρωτας που θα βιώσουν θα είναι αμοιβαίος με την Νικολέττα να βλέπει πλέον τη ζωή της μέσα από το εν λόγω πρίσμα.

     Η ιστορία όμως του Φουάντ θα βάλει στο κάδρο της θεματολογίας του κειμένου πέρα από τον έρωτα και τις διαπροσωπικές σχέσεις και ένα νέο άκρως ενδιαφέρον και σύγχρονο θέμα, αυτό της τρομοκρατίας.
     Ο Φουάντ είναι Γαλλοαλγερινός συγγραφέας και την περίοδο που συναντιέται με την Νικολέττα βρίσκεται στα ίχνη του δολοφόνου της γυναίκας του, η οποία και ήταν ένα από τα θύματα του ένοπλου ισλαμικού φονταμενταλισμού. Το τραγικότερο της ιστορίας του είναι πως ο δολοφόνος της, ένας αρχιτρομοκράτης, έχει στρατολογήσει στους κόλπους της Τζιχαντ και τον μεγαλύτερό του γιο, τον Μαρίν, ο οποίος φυσικά και αγνοεί το γεγονός πως ο καθοδηγητής του είναι και ο δολοφόνος της μητέρας του.

Το νούμερο 31328, Το βιβλίο της σκλαβιάς- Ηλίας Βενέζης

       Στο <<Νούμερο 31328>> ο συγγραφέας-αφηγητής μάς μιλά σε α' πρόσωπο για την αιχμαλωσία του στα τάγματα εργασίας της Ανατολής. Είναι φθινόπωρο του 1922. Η Σμύρνη έχει καταστραφεί, τα γυναικόπαιδα στέλνονται με καραβιές στην Ελλάδα ενώ οι άντρες από 18 χρόνων και πάνω συλλαμβάνονται από το κεμαλικό στρατό.

      Ανάμεσα τους και ο δεκαοχτάχρονος μαθητής Ηλίας από το Αϊβαλί, που παρά τις προσπάθειες της οικογένειας του να τον γλιτώσουν από την αιχμαλωσία, κρύβοντάς τον για μέρες στο υπόγειο του σπιτιού τους και προσπαθώντας να τον φυγαδέψουν μεταμφιεσμένο γυναίκα, πέφτει στα χέρια των Νεότουρκων.

      Η πορεία των αιχμαλώτων προς το εσωτερικό ξεκινά. Δίπλα στον Ηλία βρίσκεται και ο συμμαθητής του ο Αργύρης. Μαζί θα περπατήσουν χιλιόμετρα, θα αποκτήσουν πληγές, θα αναμετρηθούν με την εξαθλίωση, με την πείνα και την αγριότητα. Γυναίκες βιάζονται και θυσιάζονται για λίγη ξεκούραση... Βιασμοί και θάνατοι θα δηλώσουν παρόν.

      Όταν οι αιχμάλωτοι φτάσουν, μετά από την εξαντλητική πορεία χιλιομέτρων στο τάγμα εργασίας του Κιρκιγάτς, ο Αργύρης θα έχει χαθεί και ο Ηλίας μαζί με τους υπόλοιπους θα ριχτούν στον αγώνα της επιβίωσης. Οι συνθήκες είναι άθλιες. Σπάνε πέτρες, καθαρίζουν φαράγγια γεμάτα από κουφάρια Χριστιανών, καθαρίζουν και χρίζουν τη Τουρκία: "Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μια μικρή αγγαρεία. Είναι λίγο όξω απ'τη Μαγνησά. Δίπλα στις ράγιες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν <<Κορτίκ-ντερέ>>. Μες σ'αυτή τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες Χριστιανοί από τη Σμύρνη κι απ'τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω.

Ο Ντελλάρα σα θα 'ρχόταν, θα φούμερνε ένα πούρο. Μες στο <<βαγκόν-λι>>. Θα κοίταζε απ'το παραθυράκι όξω και θ' αποθαύμαζε το τοπίον. Εκεί, άξαφνα, μπορούσε να προσέξει τα κουφάρια. Κεραμιδαριό η έκσταση! Λοιπόν η δουλειά μας όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τα μέσα. Να μη φαίνονται."

      Κοιμούνται στοιβαγμένοι, πεινούν, οι ψείρες τους ρουφούν το αίμα, οι αξιωματικοί και οι τσαούσηδες τούς φέρονται σαν να είναι ζώα. Για 14 μήνες, όσο θα κρατήσει η αιχμαλωσία τους, παύουν να είναι άνθρωποι και πλέον αποτελούν ένα ακόμη νούμερο στη κρεατομηχανή του Κεμάλ με τον Ηλία Βενέζη να είναι το <<Το νούμερο 31328>>.

Το πανδοχείο, Η ζωή στην ελληνόφωνη Καλαβρία - Δέσποινα Χατζή

     «Το πανδοχείο» της Δέσποινας Χατζή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας και αποτελεί το μέσο που μας ταξιδεύει στη Νότιο Ιταλία και στην ελληνόφωνη Καλαβρία, εκεί όπου αναδίδει ακόμα Ελλάδα, εκεί όπου τα ήθη, τα έθιμα και τα Γκρεκάνικα, η ντοπιολαλιά των ελληνόφωνων κοινοτήτων, συνδέουν το παρόν με το ένδοξο και λαμπερό παρελθόν, την ιστορική συνέχεια με την εξαίρετη μυθοπλασία.

     Οι άνθρωποι της Καλαβρίας και των στενών της Μεσσήνης κρατούν σαν θεματοφύλακες την πολιτισμική τους κληρονομιά, οι ρίζες της οποίας φτάνουν χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που Έλληνες του δεύτερου αποικιακού κύματος φτάνουν στη περιοχή τον 8ο αιώνα π.Χ και ιδρύουν πόλεις. Το ελληνικό στοιχείο ακμάζει, διατηρείται ανά τους αιώνες με τον μαρασμό και την προσπάθεια αφανισμού να έρχεται με το σαρωτικό πέρασμα του φασισμού όταν ο Μουσολίνι το 1940 απαγορεύει να μιλούν τη Γκραικανική, εξαθλιώνει οικονομικά και αποξενώνει ως ξένο- επικίνδυνο στοιχείο τους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας.

     Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου φτάνει από την Ελλάδα στη ρημαγμένη από τον φασισμό Καλαβρία και η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου μας, η Αντονέλλα, μαζί με τον σύζυγό της τον Αναστάζιο, για να στήσουν την κοινή τους ζωή στην πατρίδα του. Όπως ο τόπος έτσι και αυτή κουβαλά ό,τι στάλαξε στην ψυχή της ο φασισμός και πιο συγκεκριμένα η φιλοναζιστική στάση του πατέρα της κατά την περίοδο της Κατοχής στην Αθήνα. Ανέχεια, ανεργία, μετανάστευση, φτώχεια μα και ανοιχτές αγκαλιές σε όποιον έρχεται από τη μητέρα Ελλάδα είναι αυτά που θα την καλωσορίσουν.

     Με δυναμισμό, αγάπη, αξιοπρέπεια και αφοσίωση το ζευγάρι θα στήσει τη ζωή του και την δεκαετία του ’60 το όνειρο της Αντονέλλας να αποκτήσει ένα δικό της πανδοχείο, θα γίνει πραγματικότητα. Εκεί θα την συναντήσουμε στα 73 της χρόνια και μαζί της θα βουτήξουμε στην ιστορία της οικογένειάς της που διχάστηκε μέσα στα χρόνια του πολέμου αλλά και στις ετερόκλητες ιστορίες των μόνιμων ενοίκων του πανδοχείου που εκείνη την περίοδο η Αντονέλλα το διαχειρίζεται «προσδοκώντας μια ευχάριστη συγκατοίκηση όπου το ‘’εγώ’’ θα συμπορεύεται αρμονικά και θα αποκτά πρόσθετη αξία μέσα από το ‘’εμείς’’».

     Πάθη, κρυμμένα μυστικά, έρωτες, ήρωες αληθοφανείς καθώς και μυρωδιές που ο τόπος αναδύει μέσω της καθημερινότητας που παρουσιάζει η συγγραφέας αλλά και τον εθίμων και ηθών που οι ήρωες ακολουθούν θα συνθέσουν την εξαιρετική μυθοπλασία Του Πανδοχείου με το φινάλε να είναι ανατρεπτικό και λυτρωτικό για ήρωες και αναγνώστες.

Το πικρό ποτήρι- Λένα Διβάνη

    Μοναχικός άνθρωπος χαρακτηρίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας τόσο στην ιδιωτική του ζωή όσο και στην πολιτική του πορεία. Κι ως μοναχικός που ήταν τι άλλη επιλογή απέμενε στην συγγραφέα Λένα Διβάνη, όπως άλλωστε αναφέρει και η ίδια στο προλογικό της σημείωμα, από το να μην συμπεριλάβει την ερωτική του ιστορία με τη Ρωξάνδρα Στούρτζα στο προηγούμενο βιβλίο της, <<Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας>>, αλλά να την φιλοξενήσει σ' ένα μοναχικό- αυτοτελές μυθιστόρημα. Τίτλος του <<Το πικρό ποτήρι>>, μια φράση που ο ίδιος ο Καποδίστριας αναφέρει σε επιστολές του δηλώνοντας ότι ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει και να θυσιάσει τα πάντα για την πατρίδα ενώ ο υπότιτλος του, <<Ο Καποδίστρια, η Ρωξάνδρα και η Ελλάδα>>, μας δηλώνει εμμέσως πως δύο είναι οι αγάπες- αδυναμίες του Κυβερνήτη στις οποίες δίνει την καρδιά και το είναι του.

      Στα <<Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας>> η Λένα Διβάνη περιέγραψε οχτώ έρωτες προσώπων που πρωταγωνίστησαν στην Ιστορία της Ελλάδας με γραφή ευκολοδιάβαστη, γρήγορη και διαποτισμένη από χιούμορ και αμεσότητα. Με το ίδιο μοτίβο δίνεται και η ανεκπλήρωτη ερωτική ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια και της Ρωξάνδρας Στούρτζα με τις πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Κερκυραίου πολιτικού καθώς και των γεγονότων της επαναστατημένης Ελλάδας να συνθέτουν το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό μωσαϊκό της εποχής.

       Η συγγραφέας ξεκινά την αφήγηση από την γενέτειρα του Καποδίστρια και τα πρώτα χρόνια του στην Ενετοκρατούμενη Κέρκυρα. Γεννηθείς το 1776 από ευγενείς γονείς, σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία και ασχολήθηκε νωρίς με την πολιτική, ο Ναπολέων άλλωστε και η επαναστατική αύρα που άφησε πίσω του δεν άφησαν ανεπηρέαστα τα αγαπημένα του Επτάνησα, αρχικά, και έπειτα την υπόλοιπη σκλάβα πατρίδα του. Ο Καποδίστριας παίζει ενεργό ρόλο στη πολιτική σκακιέρα. Επιτυχείς χειρισμοί, σύνεση, διπλωματία, ρεαλισμός χαρακτηρίζουν τον Ιωάννη Καποδίστρια, τα βήματα του οποίου τον οδηγούν στην αυλή του Τσάρου εκεί που συναντά την αγαπημένη του Ρωξάνδρα Στούρτζα, η οποία και ενστερνίζεται το όραμά του και τον βοηθά στον διπλωματικό, εκείνη τη στιγμή, αγώνα του για την Ελλάδα που όλο και οδεύει στην Επανάσταση του 1821.

     Τα χρόνια της Επανάστασης κυλούν όπως και το αίμα των επαναστατημένων... Σφαγή της Χίου και των Ψαρών, Σούλι και Μεσολόγγι μα και εμφύλιοι σπαραγμοί αφήνουν πίσω τους καμένη γη και εξαθλιωμένους ανθρώπους. Ο Καποδίστριας έρχεται στη ραγισμένη νεοσύστατη Ελλάδα το 1827 για να τη στήσει στα αδύναμα πόδια της.

Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο- Bernardine Evaristo

      Το <<Κορίτσι, γυναίκα, άλλο>> έχει αποσπάσει το βραβείο Booker για το 2019 ενώ η συγγραφέας του, η Bernardine Evaristo, είναι η πρώτη μαύρη συγγραφέας που έχει κατακτήσει το εν λόγω λογοτεχνικό βραβείο. Στις σελίδες του, η καταιγιστική γραφή της συγγραφέως μιλά, μέσω των δώδεκα ηρωίδων της, οι οποίες καλύπτουν κάθε ηλικία καθώς και διαφορετικά κοινωνικά- επαγγελματικά φάσματα της κοινωνίας (καθαρίστριες, ακαδημαϊκές, αγρότισσες, καριερίστες, κλπ), για την καταπίεση των γυναικών ανά τους αιώνες, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το ρατσισμό καθώς και τις φυλετικές διακρίσεις:

<<Εσείς δεν ζείτε στην κοινωνία με φυλετικές διακρίσεις από την οποία προέρχομαι εγώ, όπου δεν έχετε καθόλου δικαιώματα εσείς δεν έχετε έναν δεκαπεντάχρονο μικρότερο αδελφό που τον λέγανε Σάνι που τον βούτηξαν στην κηροζίνη πριν τον κρεμάσουν από ένα δέντρο και του βάλουν φωτιά, ενώ ήταν ακόμα ζωντανός, μπροστά σε χιλιάδες που ζητωκραύγαζαν, ένα αγόρι που το λέγανε Σάνι και που τη δολοφονία του από έναν όχλο τη φωτογράφισαν και την έστελναν σε όλη τη χώρα σαν να ήταν καρτ-ποστάλ επειδή οι άνθρωποι καμάρωναν τόσο πολύ που είχαν παρευρεθεί στο λιντσάρισμά του εσείς δεν ανακαλύψατε ότι η γυναίκα που φώναζε ότι την είχε βιάσει ο Σάνι γέννησε εννέα μήνες αργότερα ένα παιδί τόσο λευκό, που ακόμα και ο μπαμπάς της ήρθε στο σπίτι του μπαμπά σας για να ζητήσει συγγνώμη αυτοπροσώπως

εσείς δεν τα περάσατε όλα αυτά, έτσι δεν είναι;>>.

Η λυπημένη πριγκίπισσα & Ο κακός μάγος και η καλή νεράιδα- Έλενα Γεωργίου

    Ας μιλήσουμε για δύο παραμύθια στα οποία εντοπίζω δύο κοινά σημεία: την δημιουργό και το επιμύθιο τους! Αναφέρομαι στην Έλενα Γεωργίου και στα δημιουργήματά της, <<Η λυπημένη πριγκίπισσα>> και <<Ο κακός μάγος και η καλή νεράιδα>>, στις σελίδες των οποίων οι ιστορίες που φιλοξενούνται, μιλούν στους μικρούς αναγνώστες, με τρόπο ευφάνταστο και όμορφο, για την ευτυχία που βρίσκεται στο καλό των πράξεών μας (Ο  κακός μάγος και η καλή νεράιδα), στην απλότητα καθώς και στα αισθήματα που φέρει και εκφράζει ο διπλανός μας και όχι στα υλικά αγαθά (Η λυπημένη πριγκίπισσα).

     Ας δούμε τώρα τις ιστορίες μεμονωμένα! 

     Στη <<Λυπημένη πριγκίπισσα>>, η πριγκίπισσα της ιστορίας μας κάθεται στο ψηλότερο σημείο του πύργου της. Είναι λυπημένη γιατί η μοναξιά την έχει φθείρει. Οι υποχρεώσεις απέναντι στο λαό της είναι πολλές και την έχουν κουράσει. Θα ήθελε να έχει ένα στήριγμα και να μοιραστεί τη ζωή της με ένα σύντροφο. 

     Και έτσι ο ένας πρίγκιπας μετά τον άλλο -γιατί ποιος άλλος παρά από έναν πρίγκιπα μπορεί να παντρευτεί μια πριγκίπισσα! Ή μήπως όχι;- έρχονται για να την ζητήσουν σε γάμο κι εκείνη με τη σειρά της θέτει την ερώτηση που όποιος την απαντήσει σωστά, σύμφωνα με τα δικά της, φυσικά, κριτήρια, θα γινόταν ο σύζυγός της: Τι είναι αυτό στη ζωή που αξίζει πιο πολύ;

- Τα πλούτη!

-Η ομορφιά!

-Το φαγητό! είπαν κάποιοι από αυτούς και η απογοήτευση της πριγκίπισσας όπως και η λύπη όλο και μεγάλωνε...

- Τι είναι αυτό στη ζωή που αξίζει πιο πολύ;

     Η απάντηση στο φινάλε του βιβλίου...

     Ας πάμε τώρα στον <<Κακό μάγο και την καλή νεράιδα>>! 

Ο φύλακας στη σίκαλη- J.D. Salinger

     Στο "Φύλακα στη σίκαλη" του Salinger, ο ήρωάς του, ο Χόλντεν Κώλφηντ ένας δεκαεξάχρονος έφηβος περιπλανιέται για τρεις σχεδόν μέρες στους δρόμους της χριστουγεννιάτικης Νέας Υόρκης. Έχει αποβληθεί από το σχολείο του, για άλλη μια φορά, και αντί να επιστρέψει στο σπίτι του, φοβούμενος προφανώς την κατσάδα των γονιών του, νοικιάζει ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο και περνά τρεις μέρες γεμάτες αναμνήσεις, οι οποίες μας πληροφορούν για την οικογένειά του και για ο,τι έχει βιώσει μέχρι στιγμής, αλκοόλ, συναντήσεις από το  παρελθόν, εσωτερικούς μονολόγους καθώς και ζητήματα υπαρξιακού τύπου που τριβελίζουν τη σκέψη του.

     Ο Χόλντεν είναι ένας καταθλιπτικός ήρωας με σκέψεις που φανερώνουν αμφισβήτηση και ματαίωση για την ζωή, λόγω της ηλικίας του, μιας και βρίσκεται στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης του κάτι που τον ταράζει και επηρεάζει όπως είναι φυσικό τον εσωτερικό του κόσμο. Ο έφηβος θέλει με νύχια και με δόντια να μείνει στον κόσμο των παιδιών, στην αθωότητα και στην ασφάλεια που χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία. Ο Χόλντεν λοιπόν δε θέλει να περάσει στον κόσμο των μεγάλων, οι κινήσεις, οι σκέψεις καθώς και η αιτιολογία του ίδιου του τίτλου το δηλώνουν κατηγορηματικά: "Τέλος πάντων, να, φαντάζομαι όλα κείνα τα πιτσιρίκια να παίζουνε ένα παιχνίδι σ’ ένα μεγάλο σικαλοχώραφο και τα ρέστα. Χιλιάδες πιτσιρίκια, και δεν είναι κανένας εκεί - θέλω να πω, κανένας μεγάλος - εκτός από μένα. Και γω στέκομαι φύλακας, στο χείλος ενός τρελογκρεμού. Αυτό που πρέπει να κάνω, είναι να τα πιάνω άμα κάνουνε να πέσουνε στο γκρεμό -θέλω να πω, άμα τρέχουνε και δε βλέπουνε πού πάνε, πρέπει να πετάγομαι από κάπου και να τα πιάνω. Αυτό θα κάνω όλη μέρα. Θα ‘μαι μονάχα ο φύλακας στη σίκαλη..."

Τα πρόσωπα της Επανάστασης του 1821- Βασιλική Μαρκάκη & Ζήνωνας Ζαμπακίδης

   200 χρόνια από την κήρυξη της ελληνικής Επανάστασης και πολύ εκδοτικοί οίκοι τιμούν αυτή την ιστορική στιγμή εκδίδοντας μέσα στο 2021 βιβλία που αποτυπώνουν τους ήρωες και τα γεγονότα του Αγώνα. Ένα από αυτά και το παιδικό βιβλίο <<Τα πρόσωπα της Επανάστασης του 1821>> των Βασιλική Μαρκάκη και Ζήνωνα Ζαμπακίδη, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός!

     Στις σελίδες του, οι μικροί αναγνώστες μαθαίνουν για τη ζωή και την δράση 50 προσωπικοτήτων της Επανάστασης. Οι ίδιοι, οι πρωταγωνιστές συστήνονται μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς ενώ με τις προσωπογραφίες που συνοδεύουν την κάθε βιογραφία, δίνεται η δυνατότητα στους αναγνώστες να δουν και να γνωρίσουν την φυσιογνωμία του εκάστοτε ήρωα.        Οι ήρωες που θα συναντήσουν είναι κατηγοριοποιημένοι βάση του ρόλου που διαδραμάτισαν στον Αγώνα: υποστηρικτές, αγωνιστές, πολιτικοί και αντίπαλοι, Αδαμάντιος Κοραής, Μαντώ Μαυρογένους, Ιωάννης Καποδίστριας και Κιουταχή και τόσοι άλλοι που ξετυλήγουν την προσωπικότητα, το ρόλο τους στην Επανάσταση καθώς και την ίδια την μορφή και την ουσία του Αγώνα.

Η κατάσκοπος της Ταγγέρης- Maria Duenas

      Η Σίρα, η ηρωίδα της Maria Duenas, πριν γίνει η κατάσκοπος της Ταγγέρης, ήταν μια νεαρή μοδίστρουλα στη Μαδρίτη του 1935. Ζούσε με τη μητέρα της χωρίς να την περιβάλλει η πατρική μορφή μιας και είναι αγνώστου πατρός. Ετοιμαζόταν να παντρευτεί και να ακολουθήσει μια συμβατική, θα έλεγα, ζωή. Όμως ο έρωτας δεν έχει πει την δική του λέξη. 

      Στη ζωή της μπαίνει ο Ραμίρο Αρρίμπας, ένας κοσμοπολίτης, επιχειρηματίας γόης, στο πρόσωπο του οποίου η Σίρα συναντά τον απόλυτο, όπως πιστεύει, έρωτα και αφήνεται σ' αυτόν χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο γάμος με τον μέχρι πρότινος αρραβωνιαστικό της ακυρώνεται. Παράλληλα εκείνη την περίοδο θα έρθει αντιμέτωπη με μια αποκάλυψη που θα την συνταράξει και είναι αυτή η αποκάλυψη που μαζί με το συναπάντημα της με τον Ραμίρο που θα ενεργοποιήσει ένα ντόμινο εξελίξεων. 

     Σκηνικό όλων αυτών η προεμφυλιακή Ισπανία που αναμένει με μαθηματική ακρίβεια το ξέσπασμα της εμφύλιας σύρραξης. Ένα σημαντικό πρόσωπο της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας μα κυρίως του παρελθόντος της αγαπημένης της μητέρας, θα συμβουλεύσει τη Σίρα και τη μητέρα της : <<Φύγετε από τη Μαδρίτη... Αρχίστε μια ζωή μακριά από τούτη τη τρελαμένη χώρα γιατί, εκεί που δεν το περιμένει κανείς, θα σκάσει κάτι τρομερό και εδώ δεν πρόκειται να μείνει κανένας ζωντανός>>. Η Σίρα επηρεασμένη από τα λόγια αυτά καθώς και από τον έρωτα του Ραμίρο θα εγκαταλείψει χωρίς τη μητέρα της, τη Μαδρίτη λίγο πριν το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου και θα εγκατασταθεί στο Προτεκτορατο και στο ειδυλλιακό Μαρόκο.

Confiteor- Jaume Cabré

    Confiteor! Πόσα πολλά επίθετα μπορώ να χρησιμοποιήσω για να χαρακτηρίσω αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι! Ξεχωριστό, πρωτότυπο και ευφυές ως προς την πλοκή μα και ως προς την αφήγηση και τις τεχνικές που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί. Βαθιά φιλοσοφικό, ανατρεπτικό, με αστυνομική χροιά σε κάποια σημεία, συναισθηματικό, καθηλωτικό και αξιοθαύμαστο καθώς ο συγγραφέας με την εναλλασσόμενη αφήγηση, από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη και το αντίστροφο -ακόμα και στην ίδια σειρά!- και τις εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, μας μεταφέρει εντέχνως σε πολλές και διαφορετικές εποχές, από το Μεσαίωνα, τον Ισπανικό εμφύλιο και την εποχή του Φράνκο έως τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και το στρατόπεδο του Άουσβιτς. Οι ιστορίες που κουβαλούν οι πολυάριθμοι ηρώες του μυθιστορήματος, κατορθώνουν να φτιάχνουν πλοκές που αν και δείχνουν, στην αρχή, ανεξάρτητες και παράλληλες, εν τέλει καταφέρνουν αυτές να τέμνουν η μία με την άλλη και όλες μαζί δημιουργώντας έτσι μια ευφάνταστη πλοκή.

     Confiteor, ο τίτλος του, μια λατινική λέξη που σημαίνει εξομολογούμαι- ομολογώ και αυτό ακριβώς κάνει ο ήρωας του Καταλανού συγγραφέα, ο Αντριά που, υπό την απειλή της απώλειας μνήμης λόγω Αλτσχάιμερ, γράφει μία επιστολή που απευθύνεται στην αγαπημένη του, την εβραϊκής καταγωγής Σάρα, στην οποία και της μιλά λεπτομερώς για την ζωή του κι όλα όσα τον διαμόρφωσαν. Μέσα από αυτή την επιστολή έρχονται στο φως αρχικά η παιδική ηλικία του Αντριά καθώς και οι σχέσεις του με τους απαιτητικούς γονείς του και κυρίως με τον αινιγματικό και σκοτεινό πατέρα του που είχε μεγάλες και εξωπραγματικές απαιτήσεις από τον γιο του. Η ζωή του κυλά σε ένα αποστειρωμένο από αγάπη σπίτι. Παρόλα αυτά μπορούμε να πούμε πως ήταν μια ήρεμη, χωρίς ανατροπές και σκαμπανεβάσματα ζωή. 

     Όλα όμως θα αλλάξουν με τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, τότε δηλαδή που ο Αντριά θα έρθει σε επαφή με τα κειμήλια του αποθανόντα συλλέκτη έργων πατέρα του. Ένα από αυτά τα έργα τέχνης θα μονοπωλήσουν τη ζωή του Αντριά και κατ' επέκταση όλη την πλοκή του μυθιστορήματος. Εξάλλου κάθε αντικείμενο έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία, τη δική του πορεία στο χρόνο. 

Κόκκινη μεταξωτή κορδέλα- Lucy Adlington

     Άουσβιτς 1943... και η σύζυγος του διοικητή του στρατοπέδου, η Χέντβιχ Ες, στήνει ένα εργαστήριο ραπτικής, ώστε να ράβουν τα συνολάκια τους οι γυναίκες των αξιωματικών και οι γυναίκες Φρουροί του στρατοπέδου. Τι κι αν σ’ αυτό το στρατόπεδο εκατομμύρια ψυχές θανατώνονται στη γκιλοτίνα της παράνοιας του Γ’ Ράιχ; Τι κι αν σκελετωμένες μορφές φορώντας τις ριγέ στολές τους ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο; Για τους Ναζί η ζωή συνεχίζεται ανεπηρέαστη τόσο που, ακόμα και μέσα στο σφαγείο του Άουσβιτς, ο καλλωπισμός τους είναι ανώτερος και με αξία μεγαλύτερη από αυτή των ανθρώπων που έχουν βάλει στη λίστα του θανάτου: Εβραίων, πολιτικών αντιφρονούντων, ομοφυλόφιλων, ατόμων με αναπηρία.

     Στηριζόμενη σ’ αυτό το ιστορικό γεγονός, η Lucy Adlington πλάθει τη μυθοπλασία του νεανικού βιβλίου της «Κόκκινη μεταξωτή κορδέλα».
     Μέσα σ’αυτό το εργαστήρι λοιπόν, βάζει την ηρωίδα της, την Έλλα, η οποία και σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας μιλά για τον αγώνα επιβίωσης της στο σκληρό και απάνθρωπο Άουσβιτς. Η Έλλα είναι μια μικρή έφηβη Εβραϊκής καταγωγής, η οποία και συλλαμβάνεται και στέλνεται στο στρατόπεδο το 1944. Είναι ένα δυναμικό κορίτσι και χάρης αυτού του στοιχείου του χαρακτήρα της διεκδικεί μια θέση στο εργαστήρι Υψηλής Ραπτικής, όπως ονομάζεται το παράπηγμα. Και την κερδίζει αυτή τη θέση καθώς εκτός από δυναμισμό διαθέτει και ταλέντο στην κοπτοραπτική. Άλλωστε είχε την καλύτερη δασκάλα, την γιαγιά της, που την εντρύφησε στην τέχνη και της εμφύσησε την αγάπη για τα υφάσματα και την μετατροπή τους σε καλαίσθητα ρούχα. 

       Εκεί θα γνωρίσει τη Ρόουζ. Η Ρόουζ είναι πολιτική κρατούμενος, κόρη συγγραφέων, ευαίσθητη και ονειροπόλα. Πλάθει ιστορίες και χάνεται μέσα σ’ αυτές και είναι αυτές οι ιστορίες που την κρατούν όρθια στο ζόφο του στρατοπέδου. Η Ρόουζ είναι το ακριβώς αντίθετο από την Έλλα που την χαρακτηρίζει, εκτός από τον δυναμισμό που προανέφερα, ο ρεαλισμός και η αποφασιστικότητα. Τα δυο κορίτσια γίνονται φίλες και η μία στηρίζει την άλλη, η μία αλληλοσυμπληρώνεται από την άλλη. Η Έλλα, μέσω των διασυνδέσεων της, βρίσκει για τη Ρόουζ τρόφιμα και φάρμακα, όταν τα χρειάζεται, και η Ρόουζ της δίνει την ελπίδα για να αντέξει, ώστε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα με την λήξη του πολέμου :

Η υπέροχη φίλη μου-Elena Ferrante

      Στην «Υπέροχη φίλη μου» η Elena Ferrante καταπιάνεται με την παιδική φιλία δυο κοριτσιών στη Νάπολη της δεκαετίας του ’50. Η συγγραφέας δίνει το λόγο στη μία εκ των δύο κεντρικών ηρωίδων της, στην Έλενα ή Λενού όπως την αποκαλούσε η φίλη της, η οποία και με πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας μιλά για την φιλία της με την συνομήλική της, την Λίλα.

      Η Έλενα στα 65 της χρόνια και ύστερα από το τηλεφώνημα του γιου της φίλης της, ο οποίος και την ενημέρωσε πως η Λίλα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω της κάτι που να τη θυμίζει, κάθεται μπρος στον υπολογιστή της και αρχίζει να γράφει όλα όσα έζησαν μαζί, αρχίζει να γράφει την δική τους ιστορία φιλίας. 

     Και έτσι μέσα από τα αφηγηματικά μάτια της Έλενας μαθαίνουμε όλα όσα έκαναν τα δύο κορίτσια φίλες: τον τρόπο που προσέγγισε η μία την άλλη, τα γεγονότα που δυνάμωσαν τη σχέση τους καθώς και την αλληλοεπίδραση-αλληλοεξάρτηση που είχε η μία στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης της άλλης, με την αφηγήτριά μας μάλιστα να δηλώνει: «Αποφάσισα ότι έπρεπε να ρυθμίσω τη ζωή μου σύμφωνα με τη δική της, να μην τη χάνω ποτέ από το βλέμμα μου, ακόμη κι αν εκνευριζόταν και μ’ έδιωχνε.». Το φόντο αυτής της σχέσης είναι γεμάτο αντιζηλία, ανταγωνισμό, αντιθέσεις με την μεγαλύτερη όλων τον ίδιο το χαρακτήρα τους, φιλοδοξίες μα και νοιάξιμο και αγάπη. 

     Το πιο ενδιαφέρον όμως φόντο είναι η Νάπολη του ’50(!) καθώς οι ήρωες και η ιστορία τους έχουν τοποθετηθεί από τη συγγραφέα με τρόπο που να ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή. Η φτωχογειτονιά που μεγαλώνουν τα κορίτσια, οι πολυάριθμες οικογένειες που στεγάζονταν σε μικρά και ανήλιαγα σπίτια, η φτώχεια και η ανέχεια στην οποία ζούσαν, η βία, τα κατάλοιπα του φασισμού και του ναζισμού του πολέμου καθώς και η παρακμή στήνουν το σκηνικό μέσα στο οποίο δρουν οι ήρωες και αναπτύσσεται η κοριτσίστικη φιλία κάνοντας, συγχρόνως, εμάς τους αναγνώστες να ταξιδέψουμε σε μια άλλη, όχι τόσο μακρινή, εποχή με τρόπο αληθοφανή και νοσταλγικό. 

Ροδανθός-Σόφη Θεοδωρίδου

     Ο «Ροδανθός», το νέο πόνημα της αγαπημένης Σόφης Θεοδωρίδου, είναι ένα βιβλίο στο οποίο η συγγραφέας συνυφαίνει τη μυθοπλασία με την Ιστορία της Σύμης και της Ρόδου με τρόπο που καθηλώνει τον αναγνώστη μιας και οι πληροφορίες για την ιστορική εξέλιξη των δύο νησιών, οι εικόνες, οι φορτωμένες λυρισμό και λεπτομέρειες που σε μεταφέρουν στο χωροχρόνο, καθώς και οι ήρωες με το συναισθηματικό τους κόσμο και τη δράση τους, είναι κάποια από τα στοιχεία που συνάντησα στο κείμενο και που με έκαναν, εν τέλει, να προσκολλήσω στην ανάγνωσή του.

     Στο Ροδανθό της, η Σόφη Θεοδωρίδου τοποθετεί τους ήρωες της σε ιστορικές στιγμές, τις κάνει βίωμα τους και ταυτόχρονα δικό μας βίωμα. Τόπος εξέλιξης, αυτή τη φορά, η Σύμη εκεί δηλαδή που η κεντρική ηρωίδα, η Σμαράγδα Κυριακού, φτάνει από την Κωνσταντινούπολη για να ζήσει με τον μοναδικό εν ζωή συγγενή της, τη θεία Ρηνιώ, και για να εργαστεί ως δασκάλα όπως της έταξε ο Μόσκοβος, ο άνθρωπος που την αντάμωσε στη Πόλη του 1874 και που με το καράβι του την μετέφερε στο μικρό νησί του Αιγαίου.
      Στη Σύμη των σφουγγαράδων η Σμαράγδα θα γίνει ένα με τον τόπο, τα έθιμα και την νοοτροπία των Σαμιακών, με τον αναγνώστη να μεταφέρεται έτσι στη Σύμη του 19ου αιώνα, να σεργιανά στα σοκάκια της, να βλέπει τον κάματο της συλλογής και επεξεργασίας του σπόγγου, να νιώθει την αγωνία και την επιθυμία των κατοίκων για την πολυπόθητη ένωση του νησιού τους με την Ελλάδα, να γεύεται την εθιμολογία και γενικότερα την καθημερινότητά τους.
     Στη Σύμη όμως η Σμαράγδα θα γνωρίσει και τον έρωτα. Ο μοναχογιός του Μόσχοβου, ο Μιχάλης, θα της γεμίσει την καρδιά συναισθήματα πρωτόγνωρα και αδιαμφισβήτητα. Σύντομα θα παντρευτούν και το ζευγάρι θα αναμένει τον ερχομό ενός απογόνου ώστε να ολοκληρωθεί η ευτυχία του. Δυστυχώς όμως, η τεκνοποίηση δε φαίνεται να έρχεται κάτι που θα γεμίσει θλίψη την ψυχή της Σμαράγδας με το μικρό κενό στον κόρφο της όλο και να γιγαντώνεται. Το κενό αυτό θα το καλύψει μετά από κάποια χρόνια, ο ερχομός του Γίοσεφ, ενός πεντάχρονου ορφανού που θα την κάνει να νιώσει και να φερθεί σαν μάνα.