Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Συζητώντας με τον συγγραφέα Θοδωρή Δεύτο!

     Με αφορμή την τιμητική διάκριση που είχε η «Τραπεζούντα: Το διαμάντι της Ανατολής», καθώς απόσπασμα της τέθηκε ως θέμα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις του 2016, ο συγγραφέας Θοδωρής Δεύτος απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, το συγγραφικό του έργο.
      Τον ευχαριστώ θερμά που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο του ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά!
     Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα του Θοδωρή Δεύτου!

1. Tο «Τραπεζούντα: Το διαμάντι της Ανατολής» ήδη από τον Νοέμβριου βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να συνεχίσει ανεμπόδιστα το αναγνωστικό του ταξίδι, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε , πολύ, να ακουστούν. 

Κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσω για την δυνατότητα που μου δίνετε να επικοινωνήσω με το αναγνωστικό κοινό. Είναι πολύ σημαντικό οι αναγνώστες να ενημερώνονται πλατιά για το σύνολο των αξιόλογων βιβλίων που κυκλοφορούν στην αγορά. Και επειδή οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν με δύο-τρία ονόματα, μέχρι πλύσης εγκεφάλου, είναι σημαντική αυτή η δυνατότητα που μου παρέχετε. Είναι μια ελπίδα και μια αναπνοή, πιστέψτε με! Η Τραπεζούντα μου λοιπόν, είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα ( όπως μου γράφουν οι χιλιάδες αναγνώστες του), που συγκινεί και πληροφορεί με έναν τρόπο εύπεπτο και γρήγορο, σχεδόν κινηματογραφικό, για το τι πέρασε ο Ποντιακός Ελληνισμός τα δύσκολα εκείνα χρόνια του ξεριζωμού. Ο λόγος που γράφτηκε αυτό το βιβλίο, αλλά και τα προηγούμενα δύο που αφορούν τις αλησμόνητες πατρίδες, είναι γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ, ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ, αλλά κυρίως ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ!!!

2.Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας πονήματος; 

Μελέτησα επί μακρόν, πριν φθάσω στην Τραπεζούντα. Μελέτησα ιστορία, λαογραφία, μελέτησα τον χώρο, τις εκκλησιές, τα αξιοθέατα, τα σχολεία, το κάθε τι που είχε σχέση με την Τραπεζούντα και τον Πόντο γενικότερα Κι όταν είχα φθάσει στο σημείο μηδέν, εκεί που αρχίζεις να πλέκεις την ιστορία, διάβασα στο διαδίκτυο μια καταπληκτική ιστορία που με συγκλόνισε πραγματικά. Είναι η ιστορία της Πινίτσας, που θα βρουν οι αναγνώστες στο βιβλίο. Γύρω από αυτή την ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία πλέχτηκε ο μύθος, κι έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο που καλπάζει κυριολεκτικά! 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από 
τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Ο χαρακτήρας μου και η ιδιοσυγκρασία μου ταιριάζει με τον Ιεροκλή, τον γιο της οικογένειας, τον λυράρη, αυτόν που ο Στάλιν εξόρισε μαζί με χιλιάδες άλλους Πόντιους στον Καύκασο. Πρέπει να σας πω ότι δεν με ταλαιπώρησε κανείς, γιατί τους αγάπησα όλους υπερβολικά!

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Το μήνυμα είναι ένα και διαχρονικό, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ, αυτό ισχύει και στην Κύπρο και στην Μικρασία και στην Β. Ήπειρο και όπου αλλού ο Ελληνισμός αιμμοραγεί!

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Κόρη της μοίρας-Isabelle Allende

     Η Ελίζα Σόμερ, η Κόρη της μοίρας της Ιζαμπέλ Αλιέντε, είναι μια κοπέλα που μεγαλώνει με την συντηρητική οικογένεια Άγγλων αριστοκρατών της Χιλής, ούσα υιοθετημένη. Στα δεκαοχτώ της ερωτεύεται έναν φτωχό νεαρό με επαναστατικό πνεύμα. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους μένει κρυφή καθώς οι αντιδράσεις που η οικογένεια της θα έχει γι’ αυτή είναι κάτι παραπάνω από βέβαιες, μιας και όπως προείπαμε η Ελίζα ανήκει στην αριστοκρατία της Χιλιανής κοινωνίας ενώ ο Χουακίν Αντιέτα όχι.
    Το 1848 τα χώματα της Καλιφόρνιας γεννούν κοιτάσματα χρυσού κι όλοι σπεύδουν να γευτούν τον πλούτο. Ένα μεγάλο και ατελείωτο κύμα μετακίνησης ανθρώπων από όλα τα μήκη και πλάτη της γης φτάνει στις περιοχές της με σκοπό φυσικά να πάρουν κι αυτοί ένα γενναίο κομμάτι από τη κερδοφόρα πίτα που λέγεται χρυσός. Ανάμεσα τους και ο Χουακίν που αφήνει την φτωχογειτονιά του, την άρρωστη μητέρα του και την Ελίζα για να κυνηγήσει κι αυτός με την σειρά του το όνειρο. Η Ελίζα μένει πίσω και λίγες εβδομάδες αργότερα διαπιστώνει τελικά πως είναι έγκυος. Οι προσπάθειες της να αποκολλήσει το έμβρυο από τα σπλάχνα της με την βοήθεια μάλιστα της Μάμα Φρέζα, της γυναίκας που μαζί με την Ρόζα Σόμερ βοήθησε στην ανατροφή της, δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα και έτσι μπροστά στο αδιέξοδο που βρίσκεται επιλέγει την έσχατη λύση, που δεν είναι άλλη από την φυγή.
     Και ενώ η αρχή του βιβλίου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται για ένα ρομαντικό βιβλίο εποχής με ένα συνηθισμένο στόρυ στο οποίο ο φτωχός ερωτεύεται την πλούσια, η οποία μάλιστα διαπιστώνει πως είναι έγκυος όταν μένει χωρίς την υποστήριξη του εραστή της, στην συνέχεια του αλλάζει πολύ με την Ελίζα να περνά δυσκολίες που μας φέρνουν σε επαφή με τα φαινόμενα της εποχής που τοποθετούνται οι ήρωες του κειμένου: εμπόριο λευκής σαρκός, φυλετικός ρατσισμός, η χίμαιρα του χρυσού.
     Η φυγή λοιπόν είναι η μόνη λύση για την Ελίζα. Έτσι εκείνη προσεγγίζει τον μάγειρα ενός πλοίου που εκείνες τις μέρες θα σαλπάρει με προορισμό το Σαν Φραντσίσκο και τον πληρώνει για να την βάλει στο αμπάρι του. Κλεισμένη στα έγκατά του κάνει το ταξίδι που θα την φέρει όλο και πιο κοντά στην ελευθερία και την αυτογνωσία της. Ο μάγειρας, ο Τάο Τσι’Εν, θα γίνει τότε ο άνθρωπος που θα την σώσει από τον θάνατο της αποβολής, από την παράνοια της μοναξιάς του αμπαριού και από το χάος των συνθηκών της αμερικανικής γης. Ο Τάο θα γίνει ο φίλος της, ο συνοδοιπόρος, ο εμπνευστής αλλά κι αυτός που θα ξυπνήσει, μετά την άκαρπη και περιπετειώδη αναζήτηση του Χουακίν, την γυναικεία της φύση....

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Θεοδώρα Τζόκα!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου η συγγραφέας Θεοδώρα Τζόκα απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒβλιοΑναφορών και μας το παρουσιάζει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε  τον πολύτιμο χρόνο της για να πραγματοποιηθεί η εν λόγω συνέντευξη! «Η δύναμη της στιγμής», το τρίτο κατά σειρά πνευματικό της παιδί, κυκλοφόρησε στις 22 Ιουνίου από τις εκδόσεις Λιβάνη! Της εύχομαι ολόψυχα να αγαπηθεί από όλο και περισσότερους αναγνώστες!
      Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη…. και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Θεοδώρας Τζόκα!

1. Από τις 22 Ιουνίου το νέο σας πόνημα,  «Η δύναμη της στιγμής», απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Η "Δύναμη της Στιγμής" είναι η ιστορία της Νάντιας Μουρεντίν, μιας προσφυγοπούλας από τη Συρία, που η αδυσώπητη μοίρα τη ρίχνει κυριολεκτικά στις ακτές της Ελλάδας, και συγκεκριμένα στην Κω. Μέσα από μια σειρά από δύσκολες και επώδυνες καταστάσεις, η μικρή Νάντια ατσαλώνεται και ανακαλύπτει την κρυφή δύναμη που έχει μέσα της. Είναι η δύναμη που έχουμε όλοι μας όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Το ταξίδι της Νάντιας είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας για γερά νεύρα. Αυτό μόνο θα πω. Τα υπόλοιπα θα τα γνωρίσετε αν διαβάσετε το βιβλίο.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Φυσικά το μεταναστευτικό. Οι πνιγμοί στο Αιγαίο. Δεν το χωρούσε ο νους μου τι συνέβαινε. Ήθελα να γράψω κάτι για αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους. Το βιβλίο μου είναι αφιερωμένο στους Σύριους μετανάστες και τους γενναίους Έλληνες που έτρεχαν να σώσουν ζωές. Ήρωες για μένα.  Μικροί καθημερινοί ήρωες.

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Η αγαπημένη μου ηρωίδα είναι η Ρόζα, η μαντάμ του οίκου ανοχής όπου αναγκάζεται  να διαμείνει για ένα διάστημα η Νάντια, η πρωταγωνίστρια. Είναι μια πρώην πόρνη, έξω καρδιά, με πνεύμα ελεύθερο η οποία απλόχερα μοιράζει την αγάπη της σε όποιον την έχει ανάγκη. Μια μεγάλη αγκαλιά είναι η Ρόζα, μια ρακοσυλλέκτρια ψυχών όπως την αποκαλώ.  Είναι φοβερή τύπισσα!

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί σας ήρωες θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Να σας πω την αλήθεια συνειδητά αποφεύγω να μεταφέρω μηνύματα γιατί δεν μου αρέσει ο διδακτικός τόνος σε ένα βιβλίο. Αναπόφευκτα όμως σίγουρα κάποια μηνύματα αναδύονται στο κείμενο. Από μεριάς μου μάλλον γίνονται ασυνείδητα. Αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι το storyline, η ιστορία δηλαδή, να δώσω στους αναγνώστες μου μια ενδιαφέρουσα ιστορία, να χαθούν μέσα σε αυτήν, να ταξιδέψουν με αυτήν, να βγούνε λίγο έξω από τον εαυτό τους. Εξάλλου πιστεύω πως ο κάθε αναγνώστης είναι ξεχωριστός, πλησιάζει το βιβλίο με τον δικό του μοναδικό τρόπο,  ως εκ τούτου, ο καθένας θα εκλάβει τα δικά του μηνύματα.  Στο βιβλίο θα έλεγα πως κυριαρχούν τα θέματα του ρατσισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης, η δύναμη του έρωτα και της αγάπης αλλά και της συχώρεσης και η αέναη μάχη ανάμεσα στο κακό και το καλό.  

5. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος Στην δύναμη της στιγμής.

Αυτό είναι εύκολο. ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ γιατί είχα κουραστεί και ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ γιατί τα είχα καταφέρει.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Συζητώντας με την συγγραφέα Ελένη Στασινού!

    Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της πονήματος, η συγγραφέας Ελένη Στασινού απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας μιλά, μεταξύ άλλων, για τα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας», τα οποία και θα κυκλοφορήσουν στις 20 Ιουνίου από τις εκδόσεις Γκοβόστη
       Την ευχαριστώ ολόψυχα που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο της για να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη και της εύχομαι το νέο της βιβλίο να αποκτήσει μια θέση στις καρδιές των αναγνωστών!
        Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην δημιουργό του, Ελένη Στασινού!

  
1. Στις 20 Ιουνίου το νέο σας πόνημα, το «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας», θα αποκτήσει στις 20 Ιουνίου μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να πάψεις να είσαι συνετός παρουσιάζοντας το έργο σου που μόλις πριν λίγο καιρό επέτρεψες  η σου επέτρεψε να βάλεις την λέξη τέλος. Είσαι ακόμα φορτισμένος, είναι ακόμα το μυαλό σου σχεδόν σε αναβρασμό, έχεις και μια λύπη από τον επικείμενο οριστικό χωρισμό, και εσύ πρέπει να παρουσιάσεις κάτι που ακόμα πονά μέσα σου. Θα προσπαθήσω λοιπόν παρόλα ταύτα να κάνω μια μικρή ξενάγηση .Τον καιρό που προετοιμάζεται η ελληνική επανάσταση, σ’ ένα πανηγύρι ελληνικό ο γιος άρχοντα των σκληροτράχηλων Λαλαίων θα ερωτευτεί με την κόρη έλληνα προύχοντα αρραβωνιασμένη με Κεφαλλονίτη που αγωνίζεται στο πλευρό των Ελλήνων. Ο Αλβανός ερωτευμένος, στη μεγάλη καταστροφή που θα κάψει το Λάλα, θα φύγει από την φυλή του, θέλοντας να φτάσει στην αγαπημένη του.
Ο έρωτας τους που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί, θα αποτελέσει την αρχή ενός μύθου που τα παρακλάδια του θα απλωθούν ως το πρόσφατο παρελθόν μας.
Οι γόνοι  των ηρώων του πρώτου αυτού μέρους, θα ταξιδέψουν από τόπο σε τόπο, με οδηγό ένα πολύτιμο κόσμημα με ιδιαίτερες δυνάμεις,  ζητώντας  να βρουν τις αμφισβητήσιμες ρίζες τους, εφόσον  η προέλευση τους σκοτίζεται από το αίμα, την βία, την νύχτα που σκέπαζε την υποδουλωμένη χώρα, αλλά και τις άγριες πολλές φορές ψυχές των ηρώων της.
Με τα χρόνια μόνο, εκεί που όλα θα δείχνουν έτοιμα να καλυφτούν από την λήθη,  τα διαλυμένα νήματα θα αρχίσουν να ενώνονται και να υφαίνουν μια γοητευτική ιστορία, με τέτοια τρομακτική δυναμική που θα αρχίσει να επηρεάζει τις ζωές όλων όσων θα εμπλακούν.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Σχεδόν κοντεύει να γίνει αποδεκτό πως πρέπει να υπάρχει ερέθισμα ώστε να γραφτεί κάτι. Με τον καιρό φτάνω στο σημείο να πιστεύω πως ακόμα και αυτό που δείχνει σαν ερέθισμα, δηλαδή η στιγμή που θα γίνει το τσακ και θα ανάψει η σπίθα,  δεν υπάρχει παρά μόνο σαν υποβολή η σαν ανάγκη να οριοθετηθεί με κάποιον τρόπο, η μόνιμα αναμμένη φλόγα που τρώει τα σωθικά του συγγραφέα.
Και ερέθισμα εξωτερικό ποτέ να μην υπάρξει ο μανιακός της γραφής θα καταδυθεί στον βαθύ του εαυτό και θα αρχίσει να εξιστορεί.
Αυτήν την μανία θα την παρομοίαζα σαν σωματίδιο που με τριπλό ρίζωμα ζει και τρέφεται από νου, καρδιά και ψυχή. Παρασιτεί και μεγαλώνει ενοχλώντας τον φορέα του. Σαν κινδυνέψει ο συγγραφέας από την οντότητα αυτή την παράλληλη του, θα αρχίσει να συγγράφει, και ημέρα καθ ημέρα δυναμώνοντας ο ίδιος, απισχναίνοντας τον παρασιτικό ον.

3. Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας: ένας τίτλος που στο δικό μου μυαλό μου δείχνει πως οι γυναίκες και τα στοιχεία που τις χαρακτηρίζουν –δυναμισμός, αισιοδοξία, κλπ- έπαιξαν τέτοιο ρόλο στην Ιστορία που την ανέτρεψαν και της άλλαξαν την προδιαγεγραμμένη πορεία της. Στις μέρες μας υπάρχουν τέτοιες γυναίκες και γενικότερα τέτοια άνθρωποι που με τις ενέργειές και τον λόγο τους μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση στην Ελλάδα της Κρίσης;

Για να αλλάξει μιας χώρας η θέση, θα έπρεπε η Γυναίκα αυτή, να έχει μαχηθεί και να έχει κερδίσει  τα τρία μέτωπα που θα σταθούν απέναντι της εχθρικά. Ο εαυτός της, το στενό περιβάλλον  και ο ευρύτερος περίγυρος. Έργο πολύ δύσκολο .
Όσο για τις γυναίκες μου κινούνται στα απόσκια της ιστορίας. Εκεί που μόνο τους δυο πρώτους εχθρούς πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Δηλαδή  τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους. Οι συγκεκριμένες τα καταφέρανε καλά. Έστω κι αν μια δολοφονήθηκε, άλλη έχασε το μυαλό της, η τρίτη κινδύνεψε. Διότι η μεν πρώτη με το τέλος της έπλεξε το «φώλι» του μύθου που θα μεγάλωνε με το πέρασμα των χρόνων, η δεύτερη αποτέλεσε την «μετάγγιση» στην διατήρηση αυτού του μύθου, η επομένη έγινε παράδειγμα στις παρατηρήτριες του περιβάλλοντός της και πάει λέγοντας.
Αναφορικά με το σήμερα, φυσικά και θα υπάρχουν. Είναι όμως τόσο αδιαπέραστα τα τείχη που έχουν υψωθεί, χτισμένα από εχθρούς κτιστάδες εκ των « έσω» και «έξω» που είναι δύσκολη η αλλαγή. Σε τέτοιες περιπτώσεις ξέρουμε όλοι, πως μόνο η καθολική λαϊκή οργή έχει την δύναμη να αλλάξει τα πάντα. (Θα έπρεπε όμως να είχαμε την γνώση ώστε να προφυλαχτούμε από την αργή και μεθοδική «ύπνωση» στην οποία κατάφεραν τεχνηέντως να μας ρίξουν).

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Δυο φιλιά για την Αμέλια-Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη

     Θέλεις και εσύ δυο φιλιά; ρώτησε ο Θοδωρής την Λου Βεργίνη, την μητέρα του.
Δυο φιλιά; απόρησε εκείνη....
Δυο φιλιά για την Αμέλια. Ούτε κι αυτό το ξέρεις; μουρμούρισε απογοητευμένος. 
     Ούτε και αυτό φυσικά δεν ήξερε η Λου Βεργίνη, η σκληρή, άκαρδη και τόσο εγωκεντρική ηρωίδα του νέου πονήματος της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη, του «Δυο φιλιά για την Αμέλια».
     Δεν ήξερε να δίνει τρυφερότητα η Λου, η γυναίκα που τα είχε όλα: ομορφιά, ταλέντο, πλούτη, έρωτες. Η Λου, που μεγαλώνει σε ένα σπίτι στο οποίο η απόρριψη και η αδιαφορία του πατέρα κυριαρχεί, μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα σκληρό και επιφανειακό άνθρωπο που το μόνο που αποζητά και τελικά την γεμίζει είναι ο θαυμασμός των γύρων της. Από νωρίς ανακαλύπτει το ταλέντο της στην υποκριτική και κατορθώνει να γίνει μια από τις σπουδαιότερες και διασημότερες Ελληνίδες ηθοποιούς. Όλοι υποκλίνονται στο ταλέντο της, στην ομορφιά και στην λάμψη της. Οι θαυμαστές της μαγεύονται από την υποκριτική της δεινότητα, οι κριτικοί γράφουν διθυραμβικές κριτικές και εκείνη δίνει τα πάντα για την δόξα, την φήμη, τα φλας των φωτογράφων....
Μέσα στα πάντα συγκαταλέγεται και η προσωπική της ζωή που δεν διστάζει να την θυσιάσει ώστε να διατηρήσει τον μύθο της σταρ... 
     Έτσι σ’ αυτό τον βωμό, τον βωμό της αναγνωρισιμότητας και του πλουτισμού θυσιάζει χωρίς ενδοιασμούς τον έρωτα της ζωής της, την πρωτόγνωρη ευτυχία που βίωσε στα χέρια του. μα πάνω από όλα θυσιάζει τα ίδια της τα παιδιά. Τα παιδιά της που δεν θέλουν σπουδαίους ρόλους για να την θαυμάσουν, αλλά την παρουσία της και ένα χάδι... Ένα χάδι που δεν έρχεται ποτέ. Χάνει ηθελημένα και σκόπιμα τις στιγμές μαζί τους και έτσι όταν ο σακάτης, όπως αποκαλούσε τον γιο της Θοδωρή, την ρωτήσει: Θέλεις και εσύ δυο φιλιά, η σαστιμάρα και η απόδειξη για άλλη μια φορά πως ήταν απούσα από τις σπουδαίες αλλά και δύσκολες ζωές τους είναι ολοφάνερη.
     Αυτή η τόσο δα μικρή και τρυφερή ερώτηση, μαζί με το πρόσωπο του τόσο ευαίσθητου, κατασταλαγμένου και αισιόδοξου Θοδωρή θα οδηγήσουν τελικά την νάρκισσο Λου Βεργίνη στο μεγάλο φινάλε της ζωής της. Ποιο θα είναι αυτό; Ανακαλύψτε το μόνη σας....

       Για άλλη μια φορά η πένα της αγαπημένης Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη μου χάρισε ένα ταξίδι στα χρώματα, τις μυρωδιές και στα συναισθήματα σε ένα βιβλίο καλογραμμένο στο οποίο οι χαρακτήρες, οι ανατροπές, οι κινηματογραφικές σκηνές και οι λυρικές περιγραφές κατακλύζουν την κάθε σελίδα του. Η συγγραφέας επέλεξε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση -την χρησιμοποιεί σχεδόν σ’όλα τα βιβλία της!- η οποία και με έκανε να βιώσω την υπόθεση του βιβλίου, να αφουγκραστώ τους ήρωες και να γίνω ένα μαζί τους ενώ παράλληλα γαλήνευα από το μπλε των νησιών μας, οσφριζόμουν τα βότανα της ελληνικής υπαίθρου και γνώριζα τους πολιτισμούς που η συγγραφέας τόσο μεταδοτικά περιέγραφε.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Πάουλα-Isabelle Allende

     Τον Δεκέμβριο του 1991 η Πάουλα, η κόρη της Χιλιανής συγγραφέως Ιζαμπέλ Αλιέντε πέφτει σε κώμα όταν η πορφύρα, η σπάνια γονιδιακή ασθένεια που για είκοσι οχτώ χρόνια είχε κρυφτεί χθόνια στα γονίδια της, βγαίνει από την σκοτεινή της κρυψώνα και πλήττει με τον πιο αδηφάγο τρόπο το σώμα της. Το σοκ, ο πόνος και η αγωνία των δικών της ανθρώπων και κυρίως της μητέρας της είναι τέτοιο που τους παγώνει. Βλέποντας την απόγνωση της Ιζαμπέλ, η ατζέντης της, της κάνει δώρο ένα μεγάλο τετράδιο με κίτρινες σελίδες και την παρακινεί να γράψει. «Γράψε για να ξαλαφρώσεις, γιατί αλλιώς θα πεθάνεις από την αγωνία, καημενούλα μου» της λέει και εκείνη γράφει. Γράφει  για την ίδια, για να αποσπά το μυαλό της. γράφει για την Παουλα, για να έχει, όταν θα βγει από το κώμα, αναμνήσειςγράφει για εμάς και μας μιλά για το συναίσθημα της απώλειας, τον θρήνο αλλά κυρίως για την υπέρτατη μορφή αγάπης, αυτή, δηλαδή, που νιώθει μια μάνα για το σπλάχνο της.
        Το βιβλίο λοιπόν ξεκινά τον Δεκέμβρη του 1991 με την Ιζαμπέλ Αλιέντε να κάθεται στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου και να γράφει για την πορεία ζωής της και πως έφτασε στο τώρα. Μας μιλά για τον χωρισμό των γονιών της, το μεγάλωμα στο σπίτι του παππού Τάτα και της διορατικής γιαγιάς της, τις περιπλανήσεις με τον πρέσβη πατριό της, τους πρώτους έρωτές της, την οικογενειακή σχέση της με τον πολιτικό και μετέπειτα πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην εξορία μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Χιλή του 1973, τον γάμο της και την γέννηση των δυο παιδιών της καθώς και το πώς και με ποιές αφορμές έγραψε τα πρώτα της μυθιστορήματα που την καθιέρωσαν ως μια από τις παγκοσμίως επιτυχημένες συγγραφείς. Μα πάνω από όλα μας μιλά για τα συναισθήματά της στην πιο τραγική στιγμή της ζωής της, στην στιγμή που η κόρη της βρίσκεται στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, στην στιγμή που η καρδιά και η ψυχή της μάνας αιμορραγεί... 
      Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η συγγραφή συνεχίζεται..., η Πάουλα βρίσκεται ακόμα σε κώμα... το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο χώρος, μιας και η ασθενής έχει μεταφερθεί στο σπίτι της μητέρας της στην Καλιφόρνια καθώς και η συνειδητοποίηση ορισμένων από τους οικείους της ως προς ποια θα είναι η κατάληξη της αγαπημένης τους Πάουλας. Οι ψευδαισθήσεις σ’ αυτό το σημείο λοιπόν έχουν μείνει πίσω.... και αυτό πονά.... 

     Η «Πάουλα» είναι ένα συγκινητικό και όχι δακρύβρεχτο βιβλίο που με καθήλωσε! Ο λόγος της συγγραφέως ήταν έντονος, χειμαρρώδης, ποιητικός και ρεαλιστικός. Ήταν μια κατάθεση ψυχής που με άγγιξε από το εισαγωγικό κιόλας σημείωμα του. Η μελαγχολία του αναπόφευκτου, η αγωνία και η φθορά ψυχής της μάνας με συντρόφευε καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης ενώ τα ιστορικά γεγονότα που έζησε η συγγραφέας και μας τα μετέφερε στις σελίδες του βιβλίου με έβαλαν στην συγκεκριμένη εποχή αβίαστα. Κλείνοντάς το παίρνω πολλές εικόνες, πολλά συναισθήματα. Ένα από αυτά: η τρυφερότητα. Μία από αυτές: ο αποχαιρετισμός του επιλόγου.
           Διαβάστε το....η αφοσίωση της μάνας θα σας συγκινήσει, θα σας συγκλονίσει!