Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σαν τα φύλλα του καπνού-Λία Ζώτου & Θοδωρής Καραγεωργίου

         Στο «Σαν τα φύλλα του καπνού» εξιστορείται μια ευαίσθητη, ρομαντική και νοσταλγική ιστορία που μας συγκινεί και μας ταξιδεύει στα καπνοχώραφα της Καβάλας , όπου εκεί γεννιέται η φιλία των ηρώων μας, της Αρετής και του Νικόλα στην τρυφερή ηλικία των δέκα χρόνων, και που αναπόφευκτα εξελίσσεται σε έναν μεγάλο και παντοτινό έρωτα. Είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο στο οποίο οι συγγραφείς, Λία Ζώτου & Θοδωρής Καραγεωργίου, χρησιμοποιώντας όμορφες λέξεις, μεταφορές και παρομοιώσεις δημιουργούν τέτοια ατμόσφαιρα που παρασύρει τον αναγνώστη, θαρρείς ζαλισμένο από την μυρωδιά του καπνού που κατακλύζει κάθε βήμα των κεντρικών ηρώων, σελίδα τη σελίδα στην ιστορία του. Οι ειδυλλιακές περιγραφές τον εντυπωσιάζουν και τον μεταφέρουν στον τόπο και στον χρόνο που διαδραματίζεται η υπόθεση, κάνοντάς τον κοινωνό των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες και των γεγονότων που στιγματίζουν τις ζωές τους. Οι σκηνές της καλλιέργειας του καπνού και της συγκομιδής του είναι τόσο όμορφα δοσμένες που τον ταξιδεύουν σε μια δύσκολη αλλά τόσο νοσταλγική εποχή..., τον μαγνητίζουν και τον κάνουν μέλος όλης αυτής της διαδικασίας με τρόπο μυσταγωγικό. 
        Το «Σαν τα φύλλα του καπνού» είναι λοιπόν μια ρομαντική ιστορικά που μ 'άρεσε πάρα πολύ, μιας και με έκανε να περπατήσω δίπλα στους ήρωες, να αισθανθώ τον κάματο των καπνεργατών, να οσφρανθώ την αψιά μυρωδιά του καπνού και να βιώσω τα συναισθήματα του Νικόλα και της Αρετής, ενώ παράλληλα μου έμαθε την τέχνη του καπνού και την πορεία-ιστορία του στην Ελλάδα. Απόλαυσα ιδιαίτερα το κομμάτι μέχρι και την μετανάστευση του Νικόλα στην Αμερική! Η μετάλλαξη του μετά απ’ την εγκατάστασή του στην Γη της Επαγγελίας, αν και με στεναχώρησε την δικαιολόγησα, ενώ παράλληλα μου έδειξε χειροπιαστά πως η ζωή τελικά τρέχει με τέτοιους ρυθμούς που μπορεί εύκολα να μας παρασύρει στο διάβα της κάνοντάς μας να παρεκκλίνουμε από τους στόχους και κυρίως τις επιθυμίες μας μετατρέποντας μας έτσι σε κενούς συναισθηματικά ανθρώπους...... και όταν το πλήρωμα του χρόνου έρθει τότε ίσως σκεφτούμε την ματαιότητα όλων- κυρίως των υλικών - που αποκτήσαμε δίνοντας ως αντάλλαγμα κάθε φορά και από ένα κομμάτι της ίδιας μας της ψυχής… στο χέρι μας είναι λοιπόν - και μόνο- να βάλουμε φρένο στη ματαιοδοξία και να αγγίξουμε την ευτυχία που βρίσκεται κατά κανόνα στα απλά και ταπεινά…..
Υπέροχο βιβλίο! Συγχαρητήρια στους συγγραφείς!
Διαβάστε το!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Το φιλί του δράκου-Χρυσηίδα Δημουλίδου

      «Το φιλί του δράκου» της κας Δημουλίδου είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που κυλά γρήγορα και που αν και σχετικά νωρίς (λίγο πριν την μέση) κατάλαβα ποιος ήταν ο ‘’δράκος’’ της υπόθεσης και για ποιο λόγο η μητέρα του τον εγκατέλειψε μετά την γέννησή του, εντούτοις συνέχισα την ανάγνωση του καθώς η ροή, η δομή και τα γεγονότα μού κέντρισαν το ενδιαφέρον και με κράτησαν εκεί χωρίς να με κουράζουν. Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, χωρίς επαναλήψεις και ανούσιες λεπτομέρειες, το οποίο με γέμισε αγωνία αλλά και συγκίνηση, ειδικά στο σημείο που η Μαρία εξιστορούσε την ζωή της με την Αριστέα και τον κοινωνικό αποκλεισμό που της επέβαλε. Η σκηνή του τέλους της Μαρίας με έκανε να κλάψω αλλά και να προβληματιστώ καθώς είναι ένα τέλος που μας δείχνει αβίαστα πως άτομα σαν την ηρωίδα μας το μόνο που ζητούν είναι την αγάπη και την κατανόηση της κοινωνίας και όχι την κατακραυγή και τον χλευασμό. Η κα Δημουλίδου παρουσιάζει άλλο ένα θέμα ταμπού και μας περνάει τα μηνύματά της για τα κοινωνικά στερεότυπα, τα οποία γεννά και τα εδραιώνει η αμάθεια, θάβοντας έτσι ανθρώπους στο σκοτάδι της μοναξιάς και του στιγματισμού, χωρίς αιδώ. Ένα άρτιο, ενδιαφέρον κοινωνικό-αστυνομικό δράμα που το συστήνω! Αν και προβλέψιμο μ’ άρεσε αρκετά! Συγχαρητήρια στην συγγραφέα!
Διαβάστε το!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

       Την νύχτα της 13ης Μαρτίου του 1964 στο Γενικό νοσοκομείο των Σερρών πέντε κοριτσάκια γεννιούνται. Ανάμεσα στις επιτόκους είναι και η Ελένη Ιαρδανίδου, η οποία, αν και πρόωρα, φέρνει στον κόσμο το μωρό της. Λίγο νωρίτερα στην είσοδο του κτηρίου μια δεκαεξάχρονη ετοιμόγεννη χάνει την ζωή της από ακατάσχετη αιμορραγία αφήνοντας ορφανό το δικό της παιδί, το οποίο ύστερα από τρεις μέρες εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Η νύχτα αυτή θα ‘ναι μοιραία και για τα πέντε κορίτσια καθώς μαζί τους θα γεννηθεί, ερρήμην τους, η αδικία, που με την σειρά της θα δημιουργήσει τον ψυχικό πόνο, το μίσος, και τον θάνατο…..

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Καιρός σκεπτικός-Ιωάννα Καρυστιανή

      Το βιβλίο «Καιρός σκεπτικός» αποτελείται από εννιά διηγήματα στα οποία οι ήρωες τους, αν και φαινομενικά είναι αταίριαστοι, εντούτοις μοιάζουν στα συναισθήματα που κουβαλούν, στις ανάγκες που αποζητά το στερημένο σώμα και κυρίως η ψυχή τους, στις έγνοιες που έχουν κατακλύσει τη ζωή τους η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 και η ανέχεια που φέρει αυτή, στην μελαγχολία που εκπέμπουν όταν η ζωή τούς αφήνει μόνους χωρίς ανθρώπινη παρουσία και επαφή, καθώς και στο μεγαλείο ψυχής που κουβαλούν, όπου και μας το αποκαλύπτουν μέσα από τις πράξεις τις γεμάτες ανθρωπιά. Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται χρονικά τα Χριστούγεννα ενισχύοντας έτσι την μελαγχολία, την συγκίνηση αλλά και την λύτρωση που νιώθουμε διαβάζοντάς τες. Η γραφή της κας Ι.Καρυστιανή ήταν για άλλη μια φορά μεστή, άμεση και περίτεχνη!

       Με συγκίνησε πολύ η ιστορία του Μπάρδο (1ο διήγημα), όπου η σκέψη και η καρδιά του δεν άντεξαν τον ανομολόγητο έρωτα του για την νύφη του, οδηγώντας τον έτσι στην αυτοκτονία...... στολίζοντας με το κουφάρι του το σφεντάμι του δρόμου σαν άλλο στολίδι χριστουγεννιάτικου δέντρου….. 

      Στο 4ο διήγημα με τίτλο «Το θεριό» δεν γίνεται να μην σταθείς και να μην θαυμάσεις την ‘’θυσία’’ της προσωπικής γαλήνης του πατέρα, προκειμένου να βοηθήσει στην επιβίωση του ψυχικά άρρωστου γιου του……

      Αξιοπρόσεκτη είναι και η ιστορία που τιτλοφορείτε ως «Φυλλάδιο»(8ο διήγημα), στην οποία η εβδομηντάχρονη κυρία Σοφία κάνει τα πάντα ώστε το σουβλατζίδικο της γειτονιάς της να μην ακολουθήσει την μοίρα του λουκέτου όπως τόσα και τόσα μικρομάγαζα της περιοχής…….

      Το τελευταίο διήγημα με τίτλο «Κινέτα» κλείνει όμορφα το βιβλίο προσφέροντας μας συγκίνηση και ένα χαμόγελο στολισμένο με το συναίσθημα της λύτρωσης καθώς το γκέι ζευγάρι του μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια κοινωνικού στιγματισμού γίνεται αποδεκτό από τους εναπομείναντες γονείς του, οι οποίοι παρασυρμένοι από τις κοινωνικές προκαταλήψεις απέρριπταν τα ίδια τους τα παιδιά.......

      Και οι υπόλοιπες ιστορίες (τίτλοι: 2η : Η Σούλα δεν το βάζει κάτω, 3η: Γέρασες μεγάλε, 4η: Ψαρόνια, 6η: Στα μανταλάκια, 7η: Χειμωνικός βασιλικός) είναι πολύ καλές όμως αυτές που σας παρουσίασα λίγο παραπάνω μού έμειναν έντονα στο μυαλό.
Διαβάστε τες!

Βαθμολογία 4/5

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Καιρός σκεπτικός
Συγγραφέας: Ιωάννα Καρυστιανή
Εκδ.:Καστανιώτη
Ημερ.Εκδ.:2011
Σελ.:200

Δήμητρα Κωλέτη

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Το κελάρι της ντροπής-Χρυσηίδα Δημουλίδου

      «Το κελάρι της ντροπής» της κας Δημουλίδου είναι ένα δυνατό βιβλίο που με συγκλόνισε. Το θέμα του, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας, με πόνεσε, με σόκαρε και με αγανάκτησε με την αδικία του. Η έντονη παραστατική και ωμή γραφή γεννά στον αναγνώστη τα ίδια συναισθήματα με αυτά των ηρωίδων-θυμάτων, κάνοντάς τον ένα με την ιστορία τους. Μαζί τους σοκάρεται, θυμώνει και φοβάται με τις πράξεις του πατέρα και την συγκάλυψη αυτών από την μάνα.   Ήδη από τον πρόλογο της συγγραφέας συγκινείται, προβληματίζεται και αφυπνίζεται με το θέμα ταμπού που επιλέγει να αναπτύξει στο νέο της βιβλίο, θέμα που η κοινωνία αποσιωπά πολλές φορές χωρίς δισταγμούς, αδιαφορώντας έτσι για τα θύματα που βιώνουν τέτοιες σαδιστικές καταστάσεις και καθιστώντας την αυτομάτως ηθικό αυτουργό. Οι ανατριχιαστικές σκηνές της κακοποίησης είναι τόσο απτές που δεν γίνεται να σ’ αφήσουν, το λιγότερο, ασυγκίνητο. Αν και παρατήρησα κάποιες επαναλήψεις (θα μπορούσαν να απουσιάζουν 100-50 σελίδες χωρίς να επηρεάσουν την εξέλιξη του)  εντούτοις η πλοκή, το θέμα και οι ηρωίδες του με κέρδισε απόλυτα, χαρακτηρίζοντας τες πταίσματα. Το ολοκλήρωσα σε χρόνο ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα (μόλις 3μέρες) καθώς δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου και όταν αναγκαστικά το έκανα, το είχα συνέχεια στο μυαλό μου και θα το έχω για πολύ καιρό(!), μιας και είναι από τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει έως τώρα. Το πιο τραγικό είναι πως το θέμα του δυστυχώς δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γίνει δέκτες τέτοιων αποκαλύψεων από τα ΜΜΕ στο παρελθόν, στο παρόν και πολύ φοβάμαι και στο μέλλον; -κάτι που φυσικά το απεύχομαι.
        Είναι το πρώτο βιβλίο της κας Δημουλίδου που διαβάζω και πραγματικά εντυπωσιάστηκα! Το συστήνω ανεπιφύλακτα και για τους λόγους που ανέφερα αλλά και για το γεγονός πως η συγγραφέας και ο εκδοτικός οίκος επέλεξαν, προκειμένου να βοηθήσουν ιδρύματα που ασχολούνται με την κακοποίηση των γυναικών, να προσφέρουν ένα ποσοστό από τα κέρδη του σ'αυτά. Μακάρι διαβάζοντας το να πάρουν κουράγιο όσοι δέχονται όποια μορφή βίας αλλά και όσοι αντιλαμβάνονται πως την υφίσταται ο διπλανός τους ώστε να αφυπνιστούν και να την καταγγείλουν………
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα! Διαβάστε το!!

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Υπατία-Δημήτρης Βαρβαρήγος

      Η «Υπατία» του Δημήτρη Βαρβαρήγου είναι ένα από τα πιο όμορφα, καλογραμμένα και λυρικά βιβλία ιστορικού περιεχομένου που έχω διαβάσει! Και πώς να μη είναι άλλωστε(!) καθώς η προσωπικότητα της Υπατίας και η εξιστόρηση της ζωής της κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες. 
      Με γλαφυρό ύφος η πένα του συγγραφέα μας μεταφέρει στην Αλεξάνδρεια του 4ου-5ου αιώνα μ.Χ όπου και μέσα από τα καπηλειά, τα πορνεία, την επισκοπή και το μέγαρο του έπαρχου γινόμαστε κοινωνοί του πλατωνικού της έρωτα με τον άρχοντα της πόλης, Ορέστη, της αφοσίωσης της στις επιστήμες της αστρονομίας και των μαθηματικών, της ευσπλαχνίας της καθώς και της δόλιας και απάνθρωπης δολοφονίας της από τον επίσκοπο Κύριλλο, ύστερα απ'το φθονερό κυνήγι που εξαπέλυσε εναντίον της, γεγονός που μας προκαλεί ντροπή μιας και αυτές οι πράξεις μόνο τον λόγο Του δεν εκπροσωπούσαν. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα όπου μας διδάσκει, μας συγκινεί, μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για την πλούσια κληρονομιά μας ενώ παράλληλα μας αγανακτεί για την μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό που επέδειξε ο κλήρος τα χρόνια που επιδίωκε να εδραιώσει την θρησκεία με μέσα άκρως αντίθετα από την διδασκαλεία αυτού που γέννησε τον Χριστιανισμό. του Χριστού.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για το σπουδαίο έργο του! 
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα! Διαβάστε το!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Η Υπατία είναι μια γυναίκα που προκαλεί δέος με τις γνώσεις που κατέχει, την ευσπλαχνία, την δυναμικότητα και την αφοσίωση της στα ιδεώδη της ελληνικής φιλοσοφίας που ασπάζεται και διδάσκει στο πανεπιστήμιο της πόλης και στους δρόμους της. Οι μαθητές της εμπνέονται από τα λόγια της ενώ ο απλός λαός την θαυμάζει για την σοφία και την ομορφιά της.Ο έπαρχος της Αλεξάνδρειας, Ορέστης, χριστιανός στο θρήσκευμα, αναπτύσσει μαζί της δεσμούς φιλίας και πλατωνικού έρωτα, την εποχή που στην Αυτοκρατορία ο Χριστιανισμός έχει αναγνωριστεί από τον Αυτοκράτορα ως επίσημη θρησκεία και ο κλήρος επιδιώκει την εδραίωση του χρησιμοποιώντας αθέμιτα και βίαια μέσα. Αυτός ο δεσμός λοιπόν ενοχλεί τον επίσκοπο Κύριλλο, μιας και θεωρεί πως η νεοπλατωνική φιλόσοφος με τις συμβουλές της εμποδίζει τον έπαρχο να πάρει ανοιχτή θέση υπέρ της χριστιανικής κοινότητας στον αγώνα κατά των Εβραίων και των υπόλοιπων θρησκευτικών στοιχείων που συμπληρώνουν το πληθυσμιακό πάζλ της Αλεξάνδρειας.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε-J.Jonasson

        «Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε» είναι μια μαύρη κωμωδία που εμένα προσωπικά μ’ άφησε αδιάφορη. Αν και ξεκίνησε με μια ριζοσπαστική ενέργεια, αυτή της εξαφάνισης του αειθαλούς Άλαν Κάρλσον πηδώντας από το παράθυρο του γηροκομείου που τον φιλοξενούσε και μάλιστα την ημέρα που έκλεινε τα εκατοστά χρόνια του, η περιπέτεια στην οποία εμπλέκεται μετά το σάλτο του στους επαρχιακούς δρόμους της Σουηδίας καθώς και η αναδρομή στο περιπετειώδες παρελθόν του που ακολουθούν μου προκάλεσαν ανία.  Η γραφή του γενικά είναι ευκολοδιάβαστη και απλή, σε κάποια σημεία όμως γίνεται παιδιάστικη- κάτι που φυσικά ενοχλεί-ενώ η ροή και η πλοκή του καθόλα κουραστική. Υπήρχε δικαιολογημένη υπερβολή στα γεγονότα και στους χαρακτήρες , μιας και πρόκειται για σατιρικό κείμενο. Τα κεφάλαια που αναφέρονταν στο παρελθόν του ήρωα ήταν υπέρ του δέοντος τραβηγμένα  κάτι που μου προκάλεσε εκνευρισμό και την τάση να το εγκαταλείψω πριν της ώρας του…… Το χιούμορ που συναντάμε στις σελίδες είναι τις περισσότερες φορές ευπρόσδεκτο και ένα από τα δυο στοιχεία μαζί με την απορία για το πώς και πότε θα πέσει στα χέρια των Αρχών ο ήρωας μας, αυτά που με έκαναν να συνεχίσω την ανάγνωσή του. Το φινάλε ήταν εξίσου αδιάφορο όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου, και καθόλου ανατρεπτικό. Κάτω των προσδοκιών μου λοιπόν Ο Εκατοντάχρονος αν λάβει κανείς υπόψιν την διαφήμιση που είχε γίνει για το συγκεκριμένο βιβλίο.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Άλαν Κάρλσον την ώρα που στο σαλόνι του γηροκομείου τον περιμένουν οι τοπικοί άρχοντες, οι υπόλοιποι τρόφιμοι, το νοσηλευτικό προσωπικό και η τούρτα των εκατοστών γενεθλίων του αποφασίζει να πηδήξει από το παράθυρο και να εξαφανιστεί προκειμένου να κάνει…. μια νέα αρχή! Μετά από λίγο περπάτημα φτάνει στον σταθμό λεωφορείων της περιοχής, όπου εκεί συναντά τον Βίδα, ο οποίος του εμπιστεύεται την βαλίτσα του για λίγα λεπτά. Ο Άλαν τότε κλέβει κατά τύχη, κατά λάθος(;) την βαλίτσα και επιβιβάζεται στο πρώτο λεωφορείο που φτάνει στο σταθμό.