Το κορίτσι της στάχτης του Μένιου Σακελλαρόπουλου είναι η αληθινή ιστορία της Παρασκευούλας που 5 χρονών κοριτσάκι έζησε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων από τους αιμοσταγείς Ναζί τον Δεκέμβριο του 1943. Ο συγγραφέας όταν συναντά σε μια παρουσίαση του βιβλίου του ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ την 70χρονη Βίβιαν και ακούει την ιστορία της βρίσκει το θέμα του νέου του βιβλίου και καταθέτει στις σελίδες του μια συγκλονιστική ιστορία κοινωνικοιστορικού περιεχομένου γεμάτη συναισθήματα, ρεαλισμό και αντιπολεμικά μηνύματα.
Η αφήγηση ξεκινά με την ηλικιωμένη Βίβιαν να βρίσκεται στο ανακαινισμένο πατρικό της στα Καλάβρυτα όπου και ανακαλύπτει στο υπόγειο του σπιτιού ένα αντικείμενο που θα την κάνει να γυρίσει για άλλη μια φορά νοητά πίσω στο Δεκέμβρη του 1943, τότε που η παράνοια του ναζισμού θέριζε κορμιά ποτίζοντας με αίμα τη γη των Καλαβρύτων.
‘’… έβαλε και το χέρι της στο τσουβάλι κι έβγαλε το κράνος με τρεμάμενα χέρια. Πλημμύρισε από συναισθήματα.
Το πιο μισητό κράνος που φόρεσε ποτέ στρατιώτης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξαν σκληροί στρατοί, αλλά τόσο βάρβαροι κι απάνθρωποι όσο αυτοί δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στη γη. Ούτε οι Ούννοι του Αττίλα δεν ήταν τέτοια αιμοβόρα κτήνη! Ή μήπως ήταν το ίδιο;
Κρατούσε ένα καλογυαλισμένο κράνος, απλώς σκονισμένο αλλά σε εξαιρετική κατάσταση έπειτα από τόσες δεκαετίες. Κι όπως το κρατούσε, το αίμα της πάγωσε ξανά. Πάνω αριστερά υπήρχε το σύμβολο των Ες Ες, της πιο φονικής μηχανής που πάτησε στη γη, έμπνευση του αιμοσταγούς Αδόλφου Χίτλερ όταν αποφυλακίστηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημά του το 1923, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως το Πραξικόπημα της Μπιραρίας. Τότε τους είχε ονομάσει Schutzstaffel, δηλαδή ομάδα προστασίας, η επονομαζόμενη SS, που έφτασε να έχει περισσότερους από ένα εκατομμύριο άντρες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου...’’ (σελ. 16-17)
