Μ’ αρέσει να διαβάζω μυθιστορήματα που οι ήρωες και οι ιστορίες τους τοποθετούνται στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και λίγο πιο συγκεκριμένα στο Ολοκαύτωμα. Είναι από τις εποχές που τα γεγονότα και το κλίμα της μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και που όσα κείμενα κι αν διαβάσω γι’ αυτή νιώσω πάντα τα ίδια συναισθήματα: θλίψη για τις ζοφερές, παρανοϊκές συνθήκες που επέβαλλε ο άνθρωπος στον άνθρωπο μα και δύναμη ψυχής για όσους κατόρθωσαν να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτή την λαίλαπα της Ιστορίας. Έτσι όταν έπεσε στην αντίληψη μου η κυκλοφορία του βιβλίου «Ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς» το επέλεξα με κλειστά μάτια για ανάγνωση, ούτε την υπόθεση του οπισθόφυλλου δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω, ο τίτλος αρκούσε...
Η συγγραφέας Heather Morris καλείται να γράψει την αληθινή ιστορία του Λάλε, του δερματοστίκτη του Άουσβιτς. Για τρία ολόκληρα χρόνια ο Λάλε Σοκολόφ διηγείται την ιστορία του στην συγγραφέα και μέσα από τις περιγραφές του κατορθώνει να μεταφέρει τις συνθήκες που επικρατούσαν για τους εκατοντάδες χιλιάδες αιχμαλώτους του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης, του Άουσβιτς. Ο λόγος του αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο μιας και όπως αναφέρει στο τέλος η συγγραφέας είναι απόλυτα εμπεριστατωμένος και διασταυρωμένος.
Απρίλιος του 1942... Ο Λάλε, Εβραίος και Σλοβάκος, υπακούει στις διαταγές της σλοβάκικης κυβέρνησης, η οποία υποχρεώνει κάθε οικογένεια να παραδώσει έναν γιο από 18 χρονών και πάνω στο γερμανικό κράτος ώστε να δουλέψει για την μηχανή του Γ’ Ράιχ, και μεταφέρεται στοιβαγμένος, όπως τόσοι και τόσοι Εβραίοι, Τσιγγάνοι και πολιτικοί αντιφρονούντες, με βαγόνια ζώων στο Άουσβιτς. Από την πρώτη στιγμή που πατά το πόδι του στο διαβόητο στρατόπεδο ορκίζεται στον εαυτό του ότι «Θα ζήσει και θα φύγει από τούτο το μέρος. Θα φύγει ελεύθερος...»(σελ.31) και αυτομάτως το ένστικτο της επιβίωσης ενεργοποιείται προκειμένου να αντιμετωπίσει την πείνα, τις αρρώστιες, την παράνοια των κρεματορίων, την εξαθλίωση, τον σαδισμό και την κτηνωδία των Ες-Ες.
‘’ Ο Λάλε με κατεβασμένο κεφάλι και με όσο γίνεται πιο απαλές κινήσεις στιγματίζει τους μελλοθάνατους... στιγματίζει την ανθρωπότητα... ‘’
Ένας στρατιώτης των Ες-Ες μαθαίνοντας πως είναι γνώστης ξένων γλωσσών τον επιλέγει και του δίνει το πόστο του δερματοστίκτη, του ανθρώπου που χαράζει στο χέρι των νεοφερμένων το νούμερο που τους στερεί την ατομικότητά τους, το όνομα τους, την προσωπική τους ζωή, την ανθρώπινη τους οντότητα, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Ο Λάλε με κατεβασμένο κεφάλι, λες κι είναι επιλογή του όλη αυτή η παράνοια..., και με όσο γίνεται πιο απαλές κινήσεις στιγματίζει τους μελλοθάνατους... στιγματίζει την ανθρωπότητα...
Στις ουρές μπροστά από το τραπέζι του Εβραίοι, Τσιγγάνοι, άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά τείνουν τρομοκρατημένοι, κάτω από τα άγρυπνα μάτια των Ναζί, το χέρι τους όπου και χαράσσεται σ’αυτό το νούμερο που σαν άλλα πρόβατα επί σφαγή τους οδηγεί στην επίγεια κόλαση, στο Άουσιτς. Σε μια τέτοια ουρά ο Λάλε θα αντικρίσει την Γκίτα και μαζί της παρά τις φρικαλεότητες που αντικρίζουν καθημερινά θα ζήσει μια ιστορία αγάπης που θα έχει όμως για αντίζηλο τον θάνατο...
Ο Λάλε και η Γκίτα θα παραμείνουν στο Άουσβιτς έως και την λήξη του πολέμου το 1945. Για τρία ολόκληρα χρόνια θα δουν το πώς αλλάζει το στρατόπεδο και ποιος είναι ο ρόλος του: τα κρεματόρια χτίζονται από τους ίδιους τους αιχμαλώτους, οι θάλαμοι αερίων ψεκάζουν τον θάνατο στους ομοϊδεάτες τους και οι καμινάδες των φούρνων ξερνούν την μακάβρια στάχτη τους..., ο Μέγκελε είναι εκεί και διαλέγει από τις ουρές των νεοαφιχθέντων το ‘’υλικό ‘’ για τα σαδιστικά πειράματά του...
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η αγάπη θ’ ανθίσει! Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θα αντισταθούν!
«Ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς» είναι ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο η στάση του Λάλε να βοηθά δηλαδή μοιράζοντας την επιπλέον τροφή που έπαιρνε λόγο του πόστου του με τους συγκρατούμενους του διδάσκει αλληλεγγύη, σεβασμό, αισιοδοξία και ελπίδα για την θέληση της ψυχής του ατόμου. Είναι ένα βιβλίο που κλείνοντάς το ελπίζεις και αναφωνείς μαζί με τον ήρωα «Να μην ξανασυμβούν» τέτοια εγκλήματα εις βάρος της ανθρωπότητας.
Διαβάστε το λοιπόν για «Να μην ξανασυμβούν»! Διαβάστε την ιστορία του Δερματοστίκτη του Άουσβιτς καθώς πρόκειται για μια από τις πιο καθηλωτικές, ανθρώπινες, ρεαλιστικές, συγκινητικές και ζοφερές ιστορίες που έχω διαβάσει για το Ολοκαύτωμα.
Βαθμολογία 5/5
Τίτλος: Ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς
Συγγραφέας: Heather Morris
Μετάφραση: Γιάννης Σπανδωνής
Εκδ.: Ωκεανός
Ημερ.Εκδ.: Απρίλιος του 2018
Σελ.:362
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου