Στις σελίδες της Καρδερίνας, του τρίτου βιβλίου της Donna Tarrt, το οποίο μάλιστα έχει κερδίσει το λογοτεχνικό βραβείο Pulitzer το 2014, παρακολουθούμε σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση την σκληρή και γεμάτη απώλειες, ναρκωτικά αλλά και τέχνη ζωή του Θίο Ντέκερ.
Ο Θίο, κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο του Άμστενταμ, παραμονές Χριστουγέννων, μας μιλά για την ζωή του ξεκινώντας από την στιγμή που τον σημάδεψε και που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του, από την στιγμή δηλαδή που έμεινε ορφανός: Μετά από πολλές συμπτώσεις, ο δεκατριάχρονος Θίο και η μητέρα του επισκέπτονται το Μουσείο Τέχνης του Μανχάταν για να θαυμάσουν τους πίνακες Ολλανδών ζωγράφων που εκθέτονταν εκείνη την περίοδο. Μια θέση σ'αυτή την έκθεση κατείχε και ο αγαπημένος πίνακας της μητέρας του, η Καρδερίνα του Ολλανδού ζωγράφου Φαμπρίτσιου. Ο μικρός αυτός πίνακας, ο οποίος αποτελεί ένα από τα ελάχιστα διασωθέντα έργα του εν λόγω καλλιτέχνη (το εργαστήρι του καταστράφηκε το 1654) και που απεικονίζει μια μικρή αλησοδεμένη καρδερίνα, προκαλεί δέος και θαυμασμό στην μητέρα του Θίου και, όπως όλα δείχνουν, θα αποτελέσει και για την δική του ζωή σημείο αναφοράς για το παρόν αλλά κυρίως για το μέλλον του.
Εκείνη, λοιπόν, την μέρα, την μέρα της επίσκεψης τους στο Μουσείο της Τέχνης, το Μουσείο θα δεχτεί μια αιματηρή τρομοκρατική επίθεση, στην οποία ο Θιο θα χάσει την αγαπημένη του μητέρα αλλά και την αθωότητά του. Όταν θα φύγει από την ετοιμόρροπη αίθουσα, στην οποία βρισκόταν την στιγμή της έκρηξης, θα πάρει μαζί του, εκτός από το δακτυλίδι που του εμπιστεύτηκε ένας ετοιμοθάνατος επισκέπτης, και τον πίνακα του Φαπρίτσιου. Ο πίνακας και το δαχτυλίδι... Δύο αντικείμενα που... θα αλλάξουν το ρου της Μοίρας του...
Με την Καρδερίνα στις αποσκευές του θα ζήσει το πρώτο διάστημα της ορφάνιας του στο σπίτι του καλού του φίλου Άντι ενώ με το δαχτυλίδι θα έρθει σε επαφή με τον Χόμπι, τον επιπλοποιό συνέταιρο του ανθρώπου που του το εμπιστεύτηκε, ο οποίος θα τον μυήσει τελικά στην τέχνη του επίπλου, καθώς και με τον έρωτα της ζωής του, την κοκκινομάλλα Πίππα. Οι μέρες στην πόλη του, στην Νέα Υόρκη, θα είναι δύσκολες χωρίς την προστατευτική μητέρα του αλλά και σύντομες, μιας και ο απών μέχρι τότε αλκοολικός πατέρας του θα εμφανιστεί και θα τον πάρει για να ζήσει μαζί του στο Λας Βέγκας της μοναξιάς, της παραβατικότητας, των ναρκωτικών και της απώλειας.
Με την Καρδερίνα στις αποσκευές του θα ζήσει το πρώτο διάστημα της ορφάνιας του στο σπίτι του καλού του φίλου Άντι ενώ με το δαχτυλίδι θα έρθει σε επαφή με τον Χόμπι, τον επιπλοποιό συνέταιρο του ανθρώπου που του το εμπιστεύτηκε, ο οποίος θα τον μυήσει τελικά στην τέχνη του επίπλου, καθώς και με τον έρωτα της ζωής του, την κοκκινομάλλα Πίππα. Οι μέρες στην πόλη του, στην Νέα Υόρκη, θα είναι δύσκολες χωρίς την προστατευτική μητέρα του αλλά και σύντομες, μιας και ο απών μέχρι τότε αλκοολικός πατέρας του θα εμφανιστεί και θα τον πάρει για να ζήσει μαζί του στο Λας Βέγκας της μοναξιάς, της παραβατικότητας, των ναρκωτικών και της απώλειας.
Στα δεκαπέντε του, όμως, θα χάσει και τον πατέρα του, γεγονός που θα επιβάλει την επιστροφή του στην Νέα Υόρκη, όπου η οδύσσεια του ίδιου και της Καρδερίνας θα συνεχισθεί, θα ενισχυθεί, θα κορυφωθεί και θα ταξιδέψει τον αναγνώστη στην Τέχνη και στην διαχρονικότητά της.
''Η Καρδερίνα'' είναι ένα βιβλίο με πολύ όμορφη, ενδιαφέρουσα και σύγχρονη υπόθεση, με έναν ήρωα, του οποίου η μοναχικότητα και η τραγικότητα του συγκινεί και δημιουργεί πολλά πολλά συναισθήματα, με πλούσιο και όμορφο λεξιλόγιο, αλλά και με τόσες λεπτομέρειες που κουράζουν (τουλάχιστον εμένα) και καθυστερούν, κατά την άποψη μου, πολύ την εξέλιξη της υπόθεσής του. Θεωρώ πως αν απουσίαζαν κάποιες, έως πολλές, σελίδες η αφήγηση θα ήταν πιο σφιχτοδεμένη, δεν θα κούραζε και δεν θα χανόταν, σε πολλά σημεία, το ενδιαφέρον της ανάγνωσης. Το κεφάλαιο που αναφέρεται στην ζωή του Θίου στο Λας Βέγκας ήταν από τα πιο κουραστικά, θα μπορούσε σαφώς να είναι πιο σύντομο. Για 'μένα, εκτός από τις πρώτες σελίδες στις οποίες παρουσιάζεται η τρομοκρατική επίθεση, η ουσιαστική πλοκή ξεκινά κάπου στην 500η σελίδα. Από εκεί και πέρα η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική και απρόσμενη -φυσικά και δεν απουσίαζαν και σ'αυτές παράγραφοι που απλώς τις περιδιάβαινα όμως σ' αυτό το κομμάτι το γαϊτανάκι της ιστορίας ξετυλίγεται πιο γρήγορα και με πιο ενδιαφέρον-στρωτό τρόπο!
Τέλος μ'άρεσε που γνώρισα την ιστορία του πίνακα του ζωγράφου Φαμπρίτσου, την Καρδερίνα, και που αυτός ο μικρός αλλά τόσο παραστατικός πίνακας πρωταγωνίστησε στις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας τη ζωή του Θίου να κινηθεί και να προσαρμοστεί γύρω από αυτόν.
Τέλος μ'άρεσε που γνώρισα την ιστορία του πίνακα του ζωγράφου Φαμπρίτσου, την Καρδερίνα, και που αυτός ο μικρός αλλά τόσο παραστατικός πίνακας πρωταγωνίστησε στις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας τη ζωή του Θίου να κινηθεί και να προσαρμοστεί γύρω από αυτόν.
Διαβάστε το.... η υπόθεση, αν και αργοκίνητη στην εξέλιξη, θα σας προξενήσει το ενδιαφέρον....!
Βαθμολογία 3/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Η Καρδερίνα
Συγγραφέας: Donna Tartt
Μετάφραση: Χριστιάννα Ελ. Σακελαροπούλου
Εκδ.: Λιβάνης
Ημερ.Εδ.: 2014
Σελ.: 988
Μια μικρή παράγραφος:
"Ξέρεις, οι Ολλανδοί εφηύραν το μικροσκόπιο " είπε. "Ήταν κοσμηματοποιοι και οπτικοί. Ήθελαν τη μέγιστη δύνατη λεπτομέρεια στο καθετί, επειδή και τα πιο μικροσκοπικά πράγματα έχουν σημασία. Όταν βλέπεις μύγες ή ζωύφια σε μια νεκρή φύση -ένα ζαρωμενο πέταλο λουλουδιού, μια μαύρη κηλίδα σε ένα μήλο -, ο ζωγράφος σού μεταφέρει ένα μυστικό μήνυμα. Σου λέει πως τιποτα δεν είναι παντιτινο,όλα είναι πρόσκαιρα. Σου δείχνει τον θάνατο μέσα στη ζωή. Εξ ου και ο όρος "νεκρή φύση". Μέσα σε τόση ομορφιά και ανθοφορία, δε διακρίνεις αμέσως το απειροελάχιστο στίγμα αποσύνθεσης. Αλλά, αν παρατηρήσεις λίγο καλύτερα,θα το δεις".
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου