Τον Οκτώβρη του ’22 η Γιασεμή και η γιαγιά Ασημίνα, η μόνη από την οικογένεια της νεαρής κοπέλας που βρίσκεται κοντά της καθώς οι γονείς της έχουν πεθάνει και ο μικρός της αδερφός βρίσκεται στο μέτωπο της Μικρά Ασίας, ετοιμάζονται, όπως όλος ο ελληνισμός της Θράκης, να εγκαταλείψουν οριστικά τις πατρώες εστίες. Η Μικρασιατική Καταστροφή και η συνθήκη των Μουδανιών έχουν τελεσίδικα ορίσει την απομάκρυνσή τους από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανδριανούπολη.
Στον πυρετό των προετοιμασιών η Γιασεμή γυρίζει την σκέψη της πίσω και μας αφηγείται αναδρομικά τα βάσανά της ως Θρακιώτισσα: τον πρώτο ξεριζωμό των Θρακιωτών το 1913-1914 με την ίδια και την οικογένειά της να ζητούν προστασία από την φωτιά του Α’ Παγκόσμιου πολέμου στην Θεσσαλονίκη, τις βιαιοπραγίες των Βούλγαρων κομιτατζήδων και των Νεότουρκων. Θυμάται τον θάνατο της μητέρας της στην Σαλονίκη, την επιστροφή της εναπομείνασα οικογένειας το 1920 στην Ανδριανούπολη, την ύπουλη οικειοποίηση του μαγαζιού του πατέρα της από τον Τούρκο που του το είχε εμπιστευτεί το ‘13 κάτι που στοίχισε πολύ στον Κωνσταντή ο οποίος και πέθανε από τον καημό του αφήνοντας μόνες τις δυο γυναίκες να βιώνουν τα σκαμπανεβάσματα που τους επιφύλαξε η Ιστορία...
Φεύγουν λοιπόν μα πριν φύγουν η βία που θα ασκήσει την ημέρα της αναχώρησης ο Ομέρ στην Γιασεμή θα την στοιχειώσει, θα την γεμίσει ντροπή και θα βαρύνει κι άλλο τα βήματά της που την βάζουν στην στράτα, στο διάβα της οποίας θα της ‘’αρπάξει’’ τελικά την γιαγιά της και θα της φέρει τον Ιούλιο του ’23 τον καρπό του βιασμού του Ομέρ...
Η Γιασεμή μπαίνει λοιπόν στο διάβα δρόμων βροχερών... δρόμων που η ντροπή, η μοναξιά και οι αναστολές την περιμένουν και την αγγίζουν...
Στο δρόμο αυτό η συνάντηση με την Πόντια Σουμέλα, την Αρμένισσα Βερονίκη, την θετή της κόρη Αλεξάνδρα και τον Γιώργη, τον μόνο άνθρωπο που ερωτεύτηκε πραγματικά μα κυρίως με τον γιατρό Κωνσταντίνο Καρά θα αποτελέσει τις ηλιαχτίδες της συννεφιασμένης της ζωής, μιας ζωής που ο ξεριζωμός, η άρνηση να κρατήσει τον νόθο γιο της, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η συνειδητοποίηση της πράξης της και η σκληρή αναζήτηση θα στήσουν το κάδρο της πολυκύμαντης ύπαρξής της...
«Οι δρόμοι της βροχής» είναι ένα καλό βιβλίο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα που το διάβασα με αρκετό ενδιαφέρον. Τα πρώτα μέρη του εκεί που η αφήγηση περιγράφει τον πρώτο ξεριζωμό και φτάνει έως και την ζωή της ηρωίδας στο χωριό ούσα παντρεμένη ήταν από τα πιο έντονα, καλογραμμένα (γρήγορη ροή, εγκιβωτισμένες αφηγήσεις) σημεία του κειμένου σε αντίθεση με τα κεφάλαια του Β’Παγκοσμίου πολέμου και του Εμφυλίου που έχω την αίσθηση πως σε κάποια σημεία τους ήταν επιδερμικά δοσμένα και ίσως λίγο πιο σύντομα από όσο θα ήθελα –προσπαθώ να καταλάβω αν ήταν και αντικειμενικά: οι αριστεροί ναι κυνηγήθηκαν αλλά κι αυτοί έκαναν εγκλήματα όπως και οι δεξιοί, στο κείμενο νομίζω πως δεν φαίνεται-τονίζεται κάτι τέτοιο. Τέλος θα ήθελα το φινάλε να έρθει πιο σύντομα μιας και ένιωσα πως καθυστέρησε άσκοπα...
Διαβάστε το! Στις σελίδες του θα βρείτε μια ενδιαφέρουσα μυθοπλασία που θα σας ταξιδέψει μεταξύ άλλων στη Θράκη των ξεριζωμών, εικόνες και συναισθήματα συμπόνιας, πόνου μα κι ελπίδας.
Βαθμολογία 3/5
Στοιχεία Βιβλίου
Τίτλος: Οι δρόμοι της βροχής
Συγγραφέας: Ελευθερία Χατζοπούλου
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ.Εκδ.:9/11/2017
Σελ.: 544
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου