«Στα μονοπάτια της Κριμαίας» η συγγραφέας Εύη Ρούτουλα επιλέγει να μας μιλήσει μέσω των ηρώων της για ένα όχι και τόσο ευρέως γνωστό ιστορικό γεγονός, την συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Κριμαίας το 1919.
Ο Μεγάλος Πόλεμος έχει τελειώσει με την Ελλάδα και τον Ελευθέριο Βενιζέλο να βρίσκεται, λόγω του Διχασμού, στο παρά πέντε από την πλευρά των νικητών. Ο Βενιζέλος οραματίζεται τη Μεγάλη Ελλάδα με την προσάρτηση της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης να αποτελούν τα επόμενα βήματά του. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η επικράτηση των Μπολσεβίκων έχει αλλάξει άρδην την πολιτική σκηνή, σύνορα αλλάζουν, κράτη διαμορφώνονται, συμφέροντα πλήττονται. Οι οικονομικές συναναστροφές της Γαλλίας με την τσαρική Ρωσία παγώνουν, τα δάνεια των Τσάρων παύουν να αποπληρώνονται. Έτσι ο Κλεμανσώ οργανώνει εκστρατεία για την ανατροπή των Μπολσεβίκων με την Ελλάδα να είναι από τους σύμμαχους που ανταποκρίνεται άμεσα στο κάλεσμα των Γάλλων καθώς επιδιώκει την στήριξη τους στο μικρασιατικό ζήτημα.
Συμφέροντα και προσδοκίες στέλνουν 23.000 Έλληνες στρατιώτες στην Οδησσό, ανάμεσα σ’ αυτούς και οι χάρτινοι ήρωες της συγγραφέως: ο Μενέλαος Παρασκευόπουλος με καταγωγή από το Ναύπλιο, γιατρός, ιδεαλιστής, πήρε μέρος στον Α’Παγκόσμιο πόλεμο έχοντας για όπλο το νυστέρι, το ανύπαρκτο αναισθητικό και τις ιατρικές του γνώσεις, καλείται να υπηρετήσει, για άλλη μια φορά, από το δικό του μετερίζι την πατρίδα καθώς και ο λοχαγός Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης, με καταγωγή από τον Πόντο, ευθυτενής, καλοσυνάτος και ταγμένος απόλυτα στο στράτευμα και στην πολιτική του Βενιζέλου. Οι δύο άντρες γνωρίζονται στο πλοίο που τους μεταφέρει στην Οδησσό και, αν και αντιπροσωπεύουν τους δύο διαφορετικούς κόσμους που εκείνη την περίοδο αντιμάχονται προκειμένου να επικρατήσει ο ένας του άλλου, γίνονται αμέσως φίλοι.
Ο Μενέλαος, απ’ την μία, αμφισβητεί τους λόγους της εκστρατείας και γενικότερα τον πόλεμο και την εμπλοκή μιας χώρας στα εσωτερικά της άλλης και ο Μιλτιάδης : Το ύφασμα της χλαίνης του ήταν τριμμένο, το γκρίζο χρώμα της είχε ξεθωριάσει, παρόλα αυτά το ρούχο στεκόταν πάνω στους ώμους του με χάρη. Ίσως επειδή ο ίδιος ένιωθε χαρά και τιμή που το φορούσε. Υπήρχε και αυτό το είδος αντρών, που ντύνονταν στα χακί και που πήγαιναν στις μάχες νιώθοντας πως εκπληρώνουν το μέγιστο καθήκον, την πιο ιερή υποχρέωση προς τα συμφέροντα της πατρίδας.
Μέσα από την πορεία τους θα γνωρίσουμε τα ιστορικά γεγονότα, τις συνθήκες της εποχής, τους χειρισμούς της εκστρατείας και την κατάληξη της με την φιλία τους να στέκει πάνω απ' όλους κι απ' όλα...(;)
