Είπα να κάνω ένα ξεφύλλισμα στο πρώτο βιβλίο της σειράς (Γη της πικραμένης Παναγίας) του αγαπημένου συγγραφέα Θοδωρή Παπαθεοδώρου με ιστορικό υπόβαθρο την Κύπρο, ώστε να θυμηθώ κάποια σημεία του πριν την ανάγνωση του δεύτερου βιβλίου (Γη του άγριου καιρού), που αυτές τις μέρες απέκτησα. Ξεφύλλισμα όμως και Θ Παπαθεοδώρου δεν πάνε μαζί. Ο λόγος του είναι εκεί και τέτοιος που βυθίζεσαι στο κείμενο με την Ιστορία να σε αγκιστρώνει και να σου επιβάλει την διδαχή της, με την (μυθ)ιστορία να σε κρατά δέσμιο του κειμένου και να σου μεταλαμπαδεύει γνώση καθώς και το εκάστοτε συναίσθημα που κουβαλούν οι καλοσχηματισμένοι ήρωες, αντίστοιχα.
Παραμονή της Παναγίας του 1974 ο Αττίλας 2 ξεκινά και πρόσωπα και τόποι της Κύπρου βεβηλώνονται από τους εισβολείς. Αμμόχωστος, Λευκωσία, Γερόλακος, πατόνται από Τούρκους, βομβαρδίζονται ανελέητα, με τους εισβολείς να αιχμαλωτίζουν και να λεηλατούν τόπους και ψυχές αθώων Ελληνοκυπρίων. Ανάμεσα τους οι μάνες της πικραμένης νήσου, η Μαρίτσα που μέσα στον χαλασμό χάνει ένα από τα αγρινάκια της, η Χαρά που γίνεται ασπίδα για τη μικρής της κόρη, βιάζεται ομαδικά και λυσσαλέα και η Ελένη που μαζί με την Ελευθερίτσα της αγωνιούν για τους αγνοούμενους άντρες της οικογένειάς τους.
Κι ενώ οι σελίδες προχωρούν, με την αγωνία για την πορεία των ηρώων μέσα στον ορυμαγδό της εισβολής να κυριαρχεί, ο συγγραφέας μάς βουτά στο παρελθόν, στη δεκαετία του '50, τότε που οι ήρωες δρουν, ερωτεύονται, δημιουργούν και συντάσσονται ο καθένας από το δικό του μετερίζι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, αρχικά, και στη συνέχεια στον διμέτωπο αγώνα, Άγγλων και συγχρόνως Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι με τις ευλογίες της Αγγλίας κυνήγησαν ανελέητα τους αγωνιστές έχοντας στην ατζέντα τους την Διχοτόμηση. Φυλακίσεις, κυνήγι, αγχόνη, προδοσία, διχασμός στη γη που είκοσι χρόνια μετά θα γίνει για όλους Γη της Πικραμένης Παναγιάς...
