Το δάκρυ του κρίνου-Γιώτα Φώτου

     Μετά «Το διώροφο της Τσιμισκή», «Το δάκρυ του κρίνου» είναι το δεύτερο βιβλίο της κυρίας Γιώτα Φώτου που διαβάζω. Όπως στο πρώτο έτσι και σ’ αυτό, με κέρδισε η γρήγορη ροή του, οι χαρακτήρες αλλά κυρίως η τραγική του ιστορία που με συγκίνησε και με καθήλωσε στην ανάγνωση του, από τις πρώτες κιόλας σελίδες του.

     Το βιβλίο χωρίζετε σε τρεις ενότητες, στις οποίες η αφήγηση αλλάζει με την πρώτη και την δεύτερη να γίνεται σε γ’ πρόσωπο και την τελευταία σε α’, η οποία μάλιστα είναι και από τις πιο συγκινητικές μιας και η κεντρική ηρωίδα εξομολογείται μέσω ενός γράμματος όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ (τίτλος της ενότητας), όλα δηλαδή τα γεγονότα και τα συναισθήματα που είχε στην ψυχή της και που της την ροκάνιζαν για όλη της την ζωή.

Η ιστορία θα ξεκινήσει με τον θάνατο της Μερόπης. Ο δικηγόρος της θα καλέσει την βαφτιστήρα της, την Μένη, η οποία είχε να επικοινωνήσει με την νονά της, μετά από επιθυμία της ίδιας της Μερόπης, δέκα ολόκληρα χρόνια, και τον προστατευόμενο της Αντώνη, ο οποίο είχε την ίδια αντιμετώπιση από την καταθλιπτική-απομονωμένη ηλικιωμένη, και θα τους υποδείξει τις τελευταίες επιθυμίες της εκλιπούσας. Οι επιθυμίες αυτές προκαλούν ερωτήματα και απορίες. Και πώς να μην προκαλέσουν απορίες και ερωτήματα στην Μένη και στον Αντώνη όταν η Μερόπη ζητά να βρίσκονται παρόντες στην ταφή μόνο εκείνοι, όταν η ταφή γίνεται σε ένα χωριό της Μακεδονίας που κανένα σύνδεσμο δεν είχε με την εκλιπούσα μιας και εκείνη καταγόταν από την Αρκαδία και όταν δίπλα στον τάφος της βρίσκονται δυο άλλοι τάφοι με τα δικά τους ονόματα! Οι ταφόπλακες Γεσθημανή Μακρή και Αντώνης Πάσχος τους σοκάρουν και τους προβληματίζουν. Γιατί επιλέγει αυτό τον τόπο ταφής; Γιατί προσέγγισε τις οικογένειες Μακρή και Πάσχου όταν επέστρεψε από την Βοστόνη μετά από τριάντα χρόνια απουσίας της από την πατρίδα; Γιατί έδωσε το όνομα Γεσθημανή στην βαφτιστήρα της; Και κυρίως ποιοι είναι οι νεκροί που φέρουν τα ονόματα τους; Οι απαντήσεις σ’ αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα δίνονται στο σπαρακτικό και αποκαλυπτικό τρίτο κεφάλαιο….. 

«Το δάκρυ του κρίνου» είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα, με γραφή απλή, χωρίς γλωσσικά στοιχεία, και ροή σφιχτοδεμένη που κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι να τοποθετηθούν όλα τα κομμάτια του πάζλ της υπόθεσης του. Ιδιαίτερα μ’ άρεσε το γεγονός πως μάθαινα μαζί με τους ήρωες, την Μένη και τον Αντώνη, την ιστορία της τραγικής ηρωίδας μας Μερόπης νιώθοντας έτσι μαζί τους την απορία για την ζωή της αινιγματικής αυτής γυναίκας και τον πόνο για όλα όσα πέρασε. Από την άλλη αυτό που μου έλειψε στο εν λόγω βιβλίο ήταν η περισσότερη ανάλυση στα γεγονότα και ίσως και στα συναισθήματα που βίωναν οι ήρωες^. θα ήθελα δηλαδή να δώσει η συγγραφέας σε κάποια σημεία λίγο περισσότερο χρόνο αναλύοντας τα. Τέλος οι εικόνες που μου έμεινα έντονα και θα τις θυμάμαι πάντα είναι το τραγικό περιστατικό που έλαβε χώρα στο σπίτι της Όλγας και της Μερόπης κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, η πάλη της Μερόπης με τις Ερινύες καθώς και αυτή που αναφέρεται στην επίθεση του Στρατού στο λόφο του χωριού που κατοικούσαν  οι ήρωες μας στην εμφυλιακη Ελλάδα.

Διαβάστε το…. πρόκειται για ένα συγκινητικό, ανατρεπτικό βιβλίο που θα σας αγγίξει με την ιστορία του!!

Βαθμολογία 4,5/5

ΒιβλιοΑναφορά του:

Το διώροφο της Τσιμισκή

Βιογραφία συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: Το δάκρυ του κρίνου

Συγγραφέας: Γιώτα Φώτου

Εκδ.: Ψυχογιός

Ημερ. Εκδ.: Ιούνιος 2010

Σελ.:328 

Δήμητρα Κωλέτη