Η συγγραφέας Μαρία Πέττα απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, «Τα μάτια που νοστάλγησα», το δεύτερο δηλαδή βιβλίο της, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ. Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε κάποιες στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη! Της εύχομαι ολόψυχα «Τα μάτια που νοστάλγησα» να είναι καλοτάξιδα!
Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Μαρίας Πέττα!
1. Πρόσφατα «Τα μάτια που νοστάλγησα» απέκτησαν μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.
Το βιβλίο αυτό έχει αρκετά μηνύματα να δώσει στους ανθρώπους που θα επιλέξουν να το διαβάσουν. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποια γεγονότα που συμβαίνουν πίσω απ’ τα παρασκήνια της ζωής μας. Υπάρχουν αρκετές καταστάσεις, πέρα από τα όρια της δικής μας πραγματικότητας, που αν τους ρίξουμε έστω και μια ματιά, θα καταλάβουμε πως πραγματικά ζούμε στον «παράδεισο»! Γιατί παράδεισος, είναι η ελευθερία του ανθρώπου, η ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα στα όνειρα, αν όχι τα μεγάλα, τα απλά, τα καθημερινά, όπως ένας καφές με μια φίλη, μία βόλτα με τα παιδιά, μία βουτιά στο απέραντο γαλάζιο… Οι γεύσεις και τα συναισθήματα που προσφέρει η φύση, όπως το άγγιγμα του αέρα, η αλμύρα της θάλασσας! Το δικαίωμα στον έρωτα… Περισσότερα, στις σελίδες του βιβλίου!
2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;
Το ερέθισμα ήταν η ίδια η αδικία, που τυχαίνει να συναντήσουμε άπειρες φορές στον δρόμο μας.
3. Ποιος από τους ήρωες σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας “ταλαιπώρησε”, είτε ψυχολογικά είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;
Αγάπησα όλους τους ήρωες μου εξίσου, γιατί ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, είτε μέσα από καλοσύνη, είτε από κακία ή ζήλια είτε από αγάπη, για να φτάσει η ιστορία στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέσα μου ένιωσα περισσότερη συμπόνια, θα έλεγα, για την πρωταγωνίστρια μου, την Έρη, επειδή την εξανάγκασα να διανύσει ένα δύσβατο μονοπάτι. Με ταλαιπώρησε πιο πολύ ο ρόλος της μητέρας της, της Μυρτώς. Προσωπικά δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν βρισκόμουν στη θέση της. Έμαθα στη ζωή να μην είμαι ποτέ σίγουρη για το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όταν βρεθεί σε μια τραγική στιγμή, σ’ ένα μεγάλο δίλημμα σαν κι αυτό της ιστορίας μας. Σίγουρα οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να σβήσουν και τα συναισθήματα μια μάνας προς το παιδί της, δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ.
4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ‘’παραλάβουμε’’;
Να εκτιμήσουν τα απλά πράγματα της καθημερινότητας τους, να μην πετάνε τη ζωή τους στην απραξία. Να κάνουν τις στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπούν να μετράνε. Να μη μετρούν τις μέρες περιμένοντας, μα να τις απολαμβάνουν. Να νιώσουν και να γευτούν την ελευθερία τους, είναι πολύτιμη.
5. Ποια επίθετα θα χρησιμοποιούσατε για να χαρακτηρίσετε «Τα μάτια που νοστάλγησα»;
Θα πω αυτά που χρησιμοποίησαν μέχρι τώρα στις κριτικές τους οι αναγνώστες: Συγκλονιστικό, καθηλωτικό, συγκινητικό, συναρπαστικό.
6. «Τα μάτια που νοστάλγησα» είναι το δεύτερο βιβλίο σας! Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο συγγραφέα να βρει εκδότη που θα τον εμπιστευτεί και θα εκδώσει τα πρώτα του έργα;
Το πρώτο μου βιβλίο «Η συνοδεία των ψυχών» εκδόθηκε με ευκολία μπορώ να πω στην Κύπρο. Το δεύτερο βιβλίο «Τα μάτια που νοστάλγησα» αποφάσισα να το στείλω Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να βρω εκδοτική στέγη. Ίσως φάνηκα τυχερή και χτύπησα την κατάλληλη πόρτα.
7. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του νέου σας βιβλίου;
Ανάμικτα συναισθήματα μα πιότερο συγκίνηση.
8. Ποιος διάβασε για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δεχτήκατε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύσατε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του –αν υπήρχαν φυσικά- ή ήσασταν “αμετακίνητη” σε ότι είχατε γράψει;
Ναι το είχα δώσει στην αδελφή μου η οποία ενθουσιάστηκε όταν το διάβασε. Δεν μου ζήτησε να αλλάξω κάτι. Αν το έκανε όμως θα την άκουγα. Ποτέ δεν κλειδώνω τον εαυτό μου, είμαι έτοιμη να ακούσω και να δεχτώ παρατηρήσεις που μπορεί να με κάνουν καλύτερη, γενικότερα στη ζωή μου. Για μένα η λέξη «ξέρω» εμποδίζει αυτόματα κάθε νέα πληροφορία που μπορεί να μου φανεί χρήσιμη.
9. Πότε ήρθε η συγγραφή στην ζωή της Μαρίας Πέττα; Ποια ανάγκη τής ικανοποιεί;
Αγαπούσα το βιβλίο και τον γραπτό λόγο απ’ τον καιρό που ήμουν γυμνάσιο. Η ανάγκη μου να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου μέσω της γραφής ήταν από πάντα επιτακτική.
10. Στον καιρό της κρίσης η Λογοτεχνία και η ανάγνωσή της τι μπορεί να δώσει στον μέσο πολίτη;
Μέσα από την ανάγνωση μπορεί να μάθει, να ταξιδεύσει, να ξεχαστεί. Να βυθιστεί σ’ έναν φανταστικό κόσμο και να ξεχάσει για λίγο τις σκοτούρες της ζωής. Να πάρει το σωστό μήνυμα τη στιγμή που το χρειάζεται. Την ώθηση να πραγματοποιήσει τα δικά του όνειρα. Μέσα από τα βιβλία μπορούμε να αναπτυχθούμε σαν προσωπικότητες, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
11. Για σας ποια στοιχεία σε ένα βιβλίο σας κάνουν να το χαρακτηρίσετε τελικά ως πραγματική Λογοτεχνία;
Πραγματική λογοτεχνία για μένα είναι η ίδια η γλώσσα μας. Έχει πλούσιο λεξιλόγιο και εξαρτάται πάντα απ’ τον τρόπο που επιλέγει ο συγγραφέας να μεταφέρει τις σκέψεις και τα συναισθήματα στο χαρτί.
12. Ποιο βιβλίο σάς επηρέασε και έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σας αφού πιστεύετε πως και αυτό διαμόρφωσε την σκέψη σας;
Είναι δύσκολο να σταθώ σ’ ένα βιβλίο. Όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει έχουν κάτι να μου αφήσουν, μικρό ή μεγάλο. Αν όμως επιβάλλεται να το κάνω θα πω για το πρώτο βιβλίο που διάβασα όταν ήμουν ακόμα γυμνάσιο. Το θεατρικό έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ με τίτλο Μακμπέθ. Ήταν αυτό που με ώθησε να στρέψω τη ματιά μου προς τη λογοτεχνία.
13. Ο αγαπημένος σας σύγχρονος συγγραφέας; Και κλασσικός;
Είναι αρκετοί και είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω.
14. Προτείνετε μας ένα βιβλίο!
Δύσκολο να πρέπει να πεις ένα τη στιγμή που υπάρχουν τόσα πολλά…
15. Θα κάνω την ερώτηση που κάνω στους φίλους που ξέρω πως διαβάζουν: Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Διαβάζω το μυθιστόρημα της Μαρίας Κωνσταντούρου «Η άγνωστη δίπλα μου»
16. Να ρωτήσω για τα επόμενα συγγραφικά σας βήματα;
Φυσικά γράφω, αλλά είναι πολύ νωρίς να μιλήσω γι αυτό.
17. Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο μου, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σας.
Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που διαθέσατε και τη φιλοξενία στο όμορφο μπλογκ σας! Θέλω να πω ένα ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου σ’ αυτούς που επέλεξαν να συνταξιδεύσουν μαζί μου και να ρίξουν μια κρυφή ματιά πέρα απ’ τα όρια της πραγματικότητας μας! Το μήνυμα που θέλω να δώσω, αφού η συνέντευξη και η στήλη αφορά το βιβλίο, είναι να διαβάζουμε με τα μάτια της ψυχής μας.
****
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
Τα μάτια που νοστάλγησα
Λένε πως όσο ζούμε ονειρευόμαστε… μέχρι την τελευταία μας πνοή. Εγώ σταμάτησα να ονειρεύομαι τη στιγμή που ορκίστηκα να μην προδώσω ποτέ το μυστικό της. Ακόμα και τα όνειρα που έκανα παιδί ξεθώριασαν στη μνήμη μου. Η αδικία μού χάραζε την ψυχή σαν κοφτερή λεπίδα… Όλοι είχαν στραφεί εναντίον μου, ακόμη και η ίδια μου η μάνα. Αυτή με καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Στο μόνο που ήλπιζα ήταν η λύτρωση… Όμως, οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν να ονειρεύονται. Ποτέ δεν λησμονούν αυτό που τους δίνει πνοή να συνεχίζουν. Ένας όρκος σιωπής, μια αλήθεια που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί κι ένας απρόσμενος έρωτας κινούν τα νήματα αυτής της συγκλονιστικής ιστορία.
Βιογραφία συγγραφέως:
Η Μαρία Πέττα ζει στην Κύπρο. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Η αγάπη της για το γραπτό λόγο και το βιβλίο είναι παλιά, σταθερή και απεριόριστη.
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου