Το νέο βιβλίο της Χρυσηίδα Δημουλίδου, το «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα», είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό, κοινωνικό θρίλερ που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη -κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή!- κιόλας σελίδα του, μιας και τα ερωτήματα που γεννιούνται για την υπόθεση και την εξέλιξη της μαζί, φυσικά, με το θέμα του, ένα θέμα ταμπού, ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς τείνει να γίνει μάστιγα, το οποίο η συγγραφέας εντέχνως και με τρόπο ρεαλιστικό προσεγγίζει, αλλά και με τους απτούς ήρωές του γεννούν και ενισχύουν το ενδιαφέρον της ανάγνωσης λέξη τη λέξη καθιστώντας έτσι, απ'την μια, αδύνατον να αφήσεις Τους δαίμονες από τα χέρια σου, κι όταν αναγκαστικά το κάνεις, εκ των πραγμάτων, να τους έχεις, απ'την άλλη, συνέχεια στο μυαλό σου.
Γράφοντας την ΒιβλιοΑναφορά μου γι’αυτούς στα μάτια μου περνούν όλες εκείνες οι εικόνες, που η ρεαλιστική και γεμάτη ατμόσφαιρα και μυστήριο πένα της κυρίας Δημουλίδου μου επέτρεψε να ορθωθούν και να με κάνουν, όχι απλό παρατηρητή της ιστορίας αλλά συμμέτοχό της. Έτσι αυτή την στιγμή η Δροσιά, η Ρία, η Σταυρούλα και οι σκηνές της τραγωδίας τους με σοκάρουν γι’ άλλη μια φορά... Ο Θανάσης με την περήφανη και γεμάτη μεγαλείο κι ανθρωπιά ψυχή του με συγκινεί και μου γεννά το αίσθημα του θαυμασμού.... Η Μάντω και το βουβό κλάμα της με πονά, με σπαράζει.... Ο Λόλιος, η μοναξιά του, η αθώα και βασανισμένη ψυχούλα του, το εικοσαετές μαρτύριό του και η αγωνία του μ’ αγγίζουν βαθιά γεννώντας μου συμπόνια και κατανόηση ενώ ο θύτης και οι δαίμονές του μ’ αγανακτούν, με ανατριχιάζουν, με θυμώνουν, μ’ αηδιάζουν.... και με προβληματίζουν για το ανθρώπινο είδος και τα ζοφερά του ένστικτα.
To «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα» είναι το τέταρτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και κατά την άποψη μου είναι το πιο καλογραμμένο και δυνατό βιβλίο της: γρήγορη ροή, σωστή δομή, άρτια σκιαγραφημένοι ήρωες, σκηνές κινηματογραφικές.
Θα σταματήσω εδώ δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω για τη υπόθεση του καθώς φοβάμαι μήπως κάψω καίρια σημεία και πραγματικά δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που θα κάνω είναι να σας παροτρύνω να το διαβάσετε! Οι δαίμονες μέχρι να επέλθει η κάθαρση του φινάλε θα σας καθηλώσουν, θα σας πονέσουν, θα σας σπαράξουν.... και σίγουρα θα σας κάνουν να αναφωνήσετε –τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα!- πως διαβάσατε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Δυο σειρές από μια σκηνή που μου κόπηκε η ανάσα όταν την διάβαζα: Οι ρίζες του έσταξαν δάκρυα και ύστερα πότισαν το έδαφος γύρω από το ασάλευτο, παγωμένο κορμί. Μετά τυλίχθηκαν γύρω του και το αγκάλιασα σφιχτά.
(Όταν διαβάσετε όλη την σκηνή θα νιώσετε την έντασή της.... σελ.500)
Βαθμολογία 5/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα
Συγγραφέας: Χρυσηίδα Δημουλίδου
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ.Εκδ.: 26/05/2016
Σελ.: 616
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου