Ο σελιδοδείκτης των ΒιβλιοΑναφορών σταματά...

στις σελίδες 368-369 του ιστορικού μυθιστορήματος του Δημήτρη Βαρβαρήγου «Πίστη και Περηφάνια»!
Πρόκειται για ένα απόσπασμα το οποίο με πόνεσε, με σόκαρε και με συγκίνησε βαθιά καθώς η ηρωίδα μάχεται με όπλο την πίστη και την περηφάνια απέναντι στον λιμό της κατοχικής Αθήνας και στην εξαθλίωση που φέρει... Εξαθλίωση σώματος και ψυχής...

Φωτογραφία Δημήτρη Χαρισιάδη.
Φωτογράφισε τους Αθηναίους με φανερά 
τα σημάδια της πείνας και της κακουχίας, 
σκοπός του ήταν η διοχέτευση αυτού
του υλικού στο εξωτερικό, ώστε να επισπευστεί 
η χορήγηση επισιτιστικής βοήθειας.
Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.
Πηγή: www.lifo.gr

     Η μελαγχολία έχει αντικαταστήσει το χαμόγελο. Δεν υπήρχε χώρος για όνειρα στη φρικτή επικράτεια του φόβου όπου ζούσαμε. Είχα καιρό να δω άνθρωπο να χαμογελάει. Γι’ αυτό απόρησα όταν είδα τη μάνα μου, που πάντα έκλαιγε, να  χαμογελάει. 

       «Μαμά, είσαι  καλά;», τη ρώτησα. 

      «Απορείς, κόρη μου, που χαμογελάω... Έμαθα ότι πίσω από το στρατόπεδο των χτικιάρηδων στο Ρουφ, οι Έλληνες μάγειροι που καθαρίζουν πατάτες πετάνε τα φλούδια έξω από την μάντρα και τα μαζεύει ο κόσμος... πρέπει να πάω...» 

     Μιλούσε και συγχρόνως με βιαστικές κινήσεις τυλίχτηκε με το αραιοπλεγμένο σάλι, δεν είχε κάτι πιο χοντρό. Ήταν νηστική τρεις μέρες, μα η ελπίδα ότι κάτι θα έφερνε να φάμε της έβαζε φτερά στα πόδια.

         «Να έρθω μαζί σου;»

     «Όχι μείνε με τα μικρά», απάντησε και χάθηκε από τα μάτια μου.

      Σαν πλησίασε τη μάντρα του στρατοπέδου, είδε μερικές δεκάδες ανθρώπους, άλλοι να περιμένουν κι άλλοι να σπρώχνονται με μανία για να πάρουν καλή θέση κοντά στη μάντρα και να προλάβουν ν’αρπάξουν καμιά πατατόφλουδα.

      Η Αθηνά λυπήθηκε που έβλεπε την κατάντια και την απογοήτευση των ανθρώπων, που γίνονταν άγρια θεριά για μια πατατόφλουδα. Καθώς κουνούσε το κεφάλι της με απογοήτευση, η ματιά της έπεσε στην Ακρόπολη, που αιώνες τώρα έμενε περήφανη να μαρτυρά την παλαιότερη δόξα της. Και τώρα η πείνα που είχε σκορπίσει η μπότα του κατακτητή είχε φέρει την εξαθλίωση, την αβεβαιότητα και το θάνατο ενός περήφανου λαού, μαζί και του λαμπρού πολιτισμού του. 

      Φωνές σταμάτησαν τις σκέψεις της. Κοίταξε δυο γυναίκες που μαλλιοτραβιούνταν για ένα φλούδι.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τον χειμώνα του '41-42, υπολογίζεται ότι 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από το λιμό και το ψύχος στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ σε ολόκληρη την τετράχρονη Κατοχή πέθαναν περίπου 300.000 Έλληνες από πείνα, αβιταμίνωση και επιδημίες.

Δήμητρα Κωλέτη