Ο σελιδοδείκτης των ΒιβλιοΑναφορών σταματά...

.... στις σελίδες 475- 477 του ιστορικού μυθιστορήματος του Θοδωρή Παπαθεοδώρου ΆΓΙΕΣ ΨΥΧΕΣ

-Και που είναι η Αρχαία Κόρινθος;

-Ένα τέταρτο περπάτημα από εδώ, προς την κατεύθυνση της θάλασσα.

... Περπάτησε με ταχύ βήμα προς την κατεύθυνση που του υπέδειξε ο Βάμβας και σύντομα βρέθηκε ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης, ριμαγμένης από τους Τούρκους αφού είχαν αρπάξει τις περισσότερες πέτρες, έτσι όπως ήταν έτοιμες και σμιλεμένες, για να χτίσουν κονάκια και παράγκες. Μα και πάλι όσες και αν πήραν, αρκετές βρίσκονταν σκορπισμένες ανάμεσα στα παγωμένα χορτάρια και στα ξερά χώματα. Καταμεσής αυτού του πετρότοπου διέκρινε μια μορφή που μια έσκυβε και μια σηκωνόταν και παρατηρούσε τα φιντάνια και τα σπαρτά του. Τον πλησίασε και τον χαιρέτησε με βιάση πασχίζοντας να καταλάβει από τα χαρακτηριστικά του αν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που είχε περιθάλψει στο μεχκεμε.

- ... Δεν ήταν ανάγκη όμως να μπεις σε τόσο κόπο και να έρθεις μέχρι εδώ για να με ευχαριστήσεις...

-Δεν ήρθα γι' αυτό...

-Τότε γιατί;

- Έχουμε να πούμε πράγματα. Καλύτερα να πάμε κάπου σκεπασμένα, στο χάνι ή στο σπίτι που φιλοξενέι τον ψυχοπατέρα μου, μη στεκόμαστε ανάμεσα στα λιθάρια.

- Δεν είναι απλώς λιθάρια όλα τούτα, είπε ο Στέφανος χαϊδεύοντας τις πεσμένες κολόνες με τόση τρυφερότητα λες κι άγγιζε λατρεμένο πρόσωπο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, το έθνος μας, ο λαός μας. Αυτά τα μάρμαρα, που σμιλεύτηκαν από τα χέρια ενός Λύσιππου ή ενός Φειδία, είναι οι πολυτιμότερες παρακαταθήκες του γένους μας. *Όλα αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να μας δώσουνε, να μην τα καταδεχτούμε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι' αυτά πολεμάμε...

*Φράση του στρατηγού Μακρυγιάννη προς κάποιους στρατιώτες που ήταν έτοιμοι να πουλήσουν δύο μικρά αγαλματίδια : «Είχα δύο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Οταν χάλασαν τον Πόρο, τα ’χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Αργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν»! Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα ταλαρα κι όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη (ότι τρωγόμαστε), τα δίνω και σας δίνει ό,τι τού ζητήσετε δια να μείνουν εις την πατρίδα απάνου». Και τα ‘χα κρυμμένα. Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα.

°^°^°^°

     Δυστυχώς επί Τουρκοκρατίας πολλές αρχαιότητες με λαθροθηρικό τρόπο άφησαν την πατρίδα και ακόμη και σήμερα βιώνουν τη σκλαβιά.

     Και έτσι κάπου στο Λούβρο, η Αφροδίτη της Μήλου αν είχε στη θέση τους τα σμιλεμένα της χέρια, θα έκρυβε μ' αυτά τα νοτισμένα με δάκρυα νοσταλγίας μάτια της... Η φτερωτή Νίκη στη διπλανή αίθουσα διαλαλεί τον θρήνο της σκλάβας καρτερώντας τη στιγμή που τα τσακισμένα της φτερά θα της επιτρέψουν το πέταγμα προς την ελευθερία, θρήνος που ενώνεται μ' αυτόν των Μαγεμένων της Θεσσαλονίκης...

     Λίγο πιο βόρεια η Καρυάτιδα του Ερεχθείου αναζητά τις αδερφές της, νοσταλγεί το σπίτι της και αφουγκράζεται τους βόγγους που οι πόνοι του ακρωτηριασμού των γλυπτών του Παρθενώνα ζώνουν ακόμη και σήμερα το Βρετανικό Μουσείο.

    

      Όλα πονούν, θρηνούν, νοσταλγούν και επιζητούν το νόστο!

Αφροδίτη της Μήλου: Είμαι δημιούργημα της Ελληνιστικής εποχής. Βρέθηκα την άνοιξη του 1820 σε ένα χωράφι στη Μήλο, πουλήθηκα στον Γάλλο πρέσβη Ντε Ριβιέρ, έκτοτε βρίσκομαι στο Λούβρο. 

Νίκη της Σαμοθράκης: «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» φώναξε ένας εργάτης τον Απρίλιο του 1826 στη Σαμοθράκη, ίσα που πρόλαβα να δω το φως... Ύστερα αιχμαλωσία.

Μαγεμένες της Θεσσαλονίκης: Αφήσαμε τη Θεσσαλονίκη για πάντα το 1864, είμαστε οι Καρυάτιδες της Θεσσαλονίκης

Καρυάτιδα: Μου λείπει το σπίτι μου και οι υπόλοιπες αδερφές μου. Έχω να τις δω από τότε που ο Έλγιν βεβήλωσε την Ακρόπολη

Γλυπτά του Παρθενώνα: Ακόμα εκπέμπουμε το φως της Δημοκρατίας! Τρυπά τα ντουβάρια της φυλακής μας ζεσταίνοντας τη πλάση!

(Πατήστε στους τίτλους και διαβάστε πληροφορίες για το εκάστοτε έργο τέχνης) 

Δήμητρα Κωλέτη