Ζωές του φθινοπώρου - Θοδωρής Παπαθεοδώρου

        Μετά την τετραλογία Οι κόρες της λησμονιάς, την οποία και θεωρώ ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, το «Ζωές του φθινοπώρου», που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι το επόμενο βιβλίο του κυρίου Θοδωρή Παπαθεοδώρου που διαβάζω και που απόλαυσα πραγματικά καθώς η υπόθεση, η ατμόσφαιρά, η γραφή και οι χαρακτήρες με κέρδισαν από την πρώτη κιόλας σελίδα του, καθηλώνοντάς με έτσι στην ανάγνωσή του. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο, στο οποίο ο αναγνώστης τυλίγεται από το αίσθημα της νοσταλγίας μιας και η αναδρομική αφήγηση του ετοιμοθάνατου Πολυχρόνη μάς γυρίζει σε μια άλλη ξεχασμένη εποχή, σε μια εποχή που, αν και οι δυσκολίες στο βιοποριστικό κομμάτι δεν λείπουν, η γειτονιά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και οι σχέσεις που αναπτύσσονται σ’ αυτήν είναι πιο ανθρώπινες και ουσιώδεις. 

         Μπορώ να πω ότι μου θύμισε «Το 10» του Καραγάτση –και αυτό φυσικά δεν το λέω ως μομφή- καθώς, ενώ οι σελίδες όλο και προχωρούν, πολλά και διαφορετικά πρόσωπα, τα οποία κουβαλούν τις δικές τους πονεμένες ιστορίες, περνούν από μπροστά μας συνθέτοντας έτσι μια καθηλωτική, ατμοσφαιρική και έντονη υπόθεση. Η Φρόσω, ο Βλάσης, ο Λουκάς, ο Κόμης, ο Στρατηγός, η Αργυρώ, η Άννα, ο Σπύρος και ο Αλέκος, μερικά από όλα αυτά τα πρόσωπα που συναντούμε, έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς το κτίριο Δουρούτη. Όπως στο 10 έτσι και εδώ το κτίριο θα στεγάσει την φτώχεια, την ανέχεια, την ηθική και την ανηθικότητα, τον φόβο που φέρουν οι πολιτικές αναταραχές του 1966, τον έρωτα και την ανιδιοτελή αγάπη. 

          Οι ήρωες του είναι οικείοι και απτοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας μερικοί ενώ κάποιοι άλλοι παρακμιακοί, η ροή γρήγορη ενώ το κόψιμο των κεφαλαίων τέτοιο που να γεννά το ενδιαφέρον του αναγνώστη για την συνέχεια. Η υπόθεση δεν δίνετε έτσι εύκολα, μας βάζει να σκεφτούμε πολλά ενδεχόμενα για την εξέλιξη της. Η πένα του με γέμισε με νοσταλγία, συγκίνηση και αγωνία.

             Οι «Ζωές του φθινοπώρου» δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα αλλά ένα κοινωνικό γράφημα στο οποίο ο αναγνώστης περπατά στην μετεμφυλιακή Ελλάδα και γίνετε επιτυχώς κοινωνός των συνθηκών που επικρατούσαν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο την δεκαετία του ’60 και συγκεκριμένα το έτος ’66, ένα χρόνο δηλαδή πριν την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών, ένα χρόνο πριν το φθινόπωρο δώσει την θέση του στον ζοφερό χειμώνα του 1967-74.

Διαβάστε το…..! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! 

Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα! Εύχομαι να είναι καλοτάξιδες οι «Ζωές του φθινοπώρου»!

Θα περιμένω με ανυπομονησία το δεύτερο και τελευταίο μέρος που θα κυκλοφορήσει το 2015 από τις εκδόσεις Ψυχογιός, όπως και προαναγγέλλει ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, με τίτλο «Ζωές του ανέμου». 

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

      Ο Τζέι φτάνει στην Αθήνα το 2010 με σκοπό να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία του ανθρώπου που του στάθηκε σαν πραγματικός συγγενής, του ανθρώπου που αποκαλούσε και ένιωθε ως θείο. Στις αποσκευές του βρίσκεται η τέφρα του θείου του, μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία και ένα χαρτί με την διεύθυνση που τον οδηγεί στο Μεταξουργείο και στο κτίριο Δουρούτη. Εκεί θα συναντήσει την κόρη του υπέργηρου και μοναδικού εναπομείναντα ενοίκου του κτιρίου που την δεκαετία του ’60 στέγασε την ιστορία που ο θείος του ποτέ δεν θέλησε να του διηγηθεί. Η αναδρομική αφήγηση του κυρίου Πολυχρόνη θα τον μεταφέρει σε μια περασμένη, ξεχασμένη και πονεμένη εποχή, σε μια εποχή που οι ζωές όλων όσων την στελέχωσαν ήταν γεμάτες σκόνη από την φάμπρικα, μελαγχολία από την μιζέρια της φτώχειας και της ανέχειας αλλά και αισιοδοξία από την γέννηση του έρωτα και της αγάπης.....

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Ζωές φθινοπώρου

Συγγραφέας: Θοδωρής Παπαθεοδώρου

Εκδ.: Ψυχογιός

Ημερ.Εκδ.: Νοέμβριος 2014

Σελ.: 552

Δήμητρα Κωλέτη

*****

.....και δυο λόγια από τον συγγραφέα (από το site των εκδόσεων)

Έχουν κουραστεί πια τα μάτια μας τον τελευταίο καιρό, έχει γονατίσει η ψυχή μας. Βαρυθυμιά, καταχνιά κι αποξένωση γύρω μας.
Μια εποχή άλλη γύρευα για το επόμενο μυθιστόρημά μου, μια εποχή να ψιθυρίσει γλυκά στην καρδιά μου, παρά τις δοκιμασίες της βιοπάλης και του μόχθου που μπορεί να κουβαλούσε στη ράχη της. Με ανοιχτές πόρτες κι ανοιχτές αγκαλιές. Με χέρια απλωμένα, με χείλη που γελούσαν και μάτια που δάκρυζαν. Με πρόσωπα που κοιτούσαν με θέρμη και γνοιάση άλλα πρόσωπα, κι όχι πανάκριβες, παγερές οθόνες. Αυτή τη γλυκόπικρη μα ανθρώπινη εποχή γύρευα να στήσω στις σελίδες μου λέξη τη λέξη. Να νιώσω τα βάσανα και τις χαρές της, να τη ζήσω ξανά, σαν μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που χίλιες φορές την έχεις δει, κι όμως, χίλιες φορές θα την ξανάβλεπες. Σ’ αυτές τις τόσο μακρινές μα και τόσο κοντινές μέρες ήθελα να χαθώ. Μ’ αυτές τις τόσο μακρινές, μα και τόσο κοντινές ζωές να ονειρευτώ.
Τούτο το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, αγαπητοί αναγνώστες, είναι περισσότερο μια μυθοπλασία, παρά μια ιστορική αναπαράσταση. Αν και διατήρησα την ιστορική ακρίβεια στα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, οφείλω να επισημάνω πως δεν πρόκειται για ένα καθαρό ιστορικό μυθιστόρημα όπως η Τετραλογία του Εμφυλίου που έχει προηγηθεί.
Σε μεγάλο μέρος της αφήγησης έχω αλλάξει τα ονόματα των δρόμων και των πλατειών αυτής της αθηναϊκής γειτονιάς για να συνάδουν με τη σκηνογραφία του ονείρου που είχε στηθεί μέσα μου όσον καιρό έγραφα αυτό το βιβλίο.
Το κτίριο Δουρούτη, εμβληματικό οικοδόμημα της πόλεως των Αθηνών, που τώρα στεγάζει την Πινακοθήκη του Δήμου, δεν περιγράφεται με ιστορική ακρίβεια. Επίσης, το κομμάτι της αφήγησης που αφορά τον ιδιοκτήτη και ιδρυτή της Μεταξουργίας Δουρούτη έχει τροποποιηθεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της αφήγησης.
Παρά ταύτα, συγχωρήστε μου την αυθαιρεσία, κράτησα το όνομα για τη συμβολική του σημασία, σαν ένα κέντρο αναφοράς στην ιστορική αυτή γειτονιά της Αθήνας. Για να την αποδώσω έτσι όπως την ονειρεύτηκα και την «έζησα».
Αν έχω καταφέρει να ζήσετε και να ονειρευτείτε κι εσείς μέσα σ’ αυτό το γλυκόπικρο και νοσταλγικό σκηνικό, θα έχω αξιωθεί περισσότερα από όσα προσδοκούσα.
Αλλά αυτό… εσείς θα το κρίνετε.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς
Θοδωρής Παπαθεοδώρου