«Τα κόκκινα λουστρίνια» είναι ένα βιβλίο με μια όμορφη, καλοδουλεμένη γραφή στο οποίο η Νένα, η κεντρική ηρωίδα του, μας διηγείται την ιστορία της οικογένειάς της. Η αναδρομή της φτάνει τέσσερις γενιές πίσω ξεκινώντας με την ιστορία της προγιαγιάς της, της Ευανθίας, η οποία καταφτάνει από την Ζάκυνθο, μετά την ορφάνια της, στο σπίτι της θείας της, Ρουμπίνας, στην Πόλη. Στα Ταυτάλα, τη ρωμαίικη γειτονιά, θα μεγαλώσει, θα ονειρευτεί και θα παντρευτεί σε νεαρή ηλικία τον Γιάγκο, ο οποίος θα την οδηγήσει στην Οδησσό του 19ου αιώνα και θα δημιουργήσει μαζί της οικογένεια. Τα παιδιά της θα ολοκληρώσουν την ευτυχία και την ευημερία της ευκατάστατης οικογένειας γεμίζοντας το αρχοντικό τους ζεστασιά και αγάπη. Η ευτυχία τους θα κλονιστεί την στιγμή που η Κατιούσα θα μπει στην ζωή τους και θα την γεμίσει με επώδυνα μυστικά, μυστικά που θα επηρεάσουν τις γενιές που θα ακολουθήσουν….. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και τις συνέπειες που επωμίστηκε ο ελληνικός πληθυσμός της Οδησσού, η οικογένεια θα επιστρέψει στην Πόλη και θα εγκατασταθεί στο σπίτι στα Ταυτάλα προκειμένου τα μέλη της να φτιάξουν την ζωή τους απ' την αρχή.
Με κοινό σημείο αναφοράς το σπίτι στην ρωμαίικη γειτονιά, η γιαγιά της Σαπφώ, η μητέρα της Ανθούλα και η θεία της Ουρανία θα βιώσουν τον έρωτα, την μητρότητα, την μοναξιά, την μελαγχολία που φέρει η απώλεια των μέχρι τότε κατακτημένων.....
Μια ιστορία που μ’ άρεσε έως ένα σημείο, συγκεκριμένα μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Παντέλου και του έρωτα του με την θεία της Νένας, την Ουρανία. αν σταματούσε εκεί θα μπορούσαν Τα κόκκινα λουστρίνια να ήταν για ‘μένα ένα συμπαθητικό βιβλίο. Οι πολλές όμως δευτερεύουσες ιστορίες και η λεπτομερής ανάλυση τους με κούρασαν και με αποπροσανατόλισαν από την κεντρική υπόθεση του. Η πλοκή του δεν ήταν δεμένη ενώ θεωρώ πως κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να απουσιάζουν μιας και πιστεύω πως δεν εξυπηρετούσαν και τόσο την εξέλιξη της υπόθεσης. Η ροή ήταν γρήγορη και η γραφή, όπως ανέφερα στην αρχή της ΒιβλιοΑναφοράς, όμορφη και καλοδουλεμένη. Στο σύνολο του λοιπόν για ‘μένα -και μόνο για ‘μένα- ένα μέτριο έως αδιάφορο βιβλίο.
Με κοινό σημείο αναφοράς το σπίτι στην ρωμαίικη γειτονιά, η γιαγιά της Σαπφώ, η μητέρα της Ανθούλα και η θεία της Ουρανία θα βιώσουν τον έρωτα, την μητρότητα, την μοναξιά, την μελαγχολία που φέρει η απώλεια των μέχρι τότε κατακτημένων.....
Μια ιστορία που μ’ άρεσε έως ένα σημείο, συγκεκριμένα μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Παντέλου και του έρωτα του με την θεία της Νένας, την Ουρανία. αν σταματούσε εκεί θα μπορούσαν Τα κόκκινα λουστρίνια να ήταν για ‘μένα ένα συμπαθητικό βιβλίο. Οι πολλές όμως δευτερεύουσες ιστορίες και η λεπτομερής ανάλυση τους με κούρασαν και με αποπροσανατόλισαν από την κεντρική υπόθεση του. Η πλοκή του δεν ήταν δεμένη ενώ θεωρώ πως κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να απουσιάζουν μιας και πιστεύω πως δεν εξυπηρετούσαν και τόσο την εξέλιξη της υπόθεσης. Η ροή ήταν γρήγορη και η γραφή, όπως ανέφερα στην αρχή της ΒιβλιοΑναφοράς, όμορφη και καλοδουλεμένη. Στο σύνολο του λοιπόν για ‘μένα -και μόνο για ‘μένα- ένα μέτριο έως αδιάφορο βιβλίο.
Διαβάστε το……. σίγουρα θα με διαψεύσετε!
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Τα κόκκινα λουστρίνια
Τίτλος: Τα κόκκινα λουστρίνια
Συγγραφέας: Στέλλα Βρετού
Εκδ.: Ωκεανίδα
Ημερ.Εκδ.: Ιούνιος 2014
Σελ.:608
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου