Συζητώντας με την συγγραφέα Ηλιάνα Βολανάκη!

Ευχαριστώ θερμά την συγγραφέα Ηλιάνα Βολονάκη που μου παραχώρησε την ακόλουθη ενδιαφέρουσα συνέντευξη, στην οποία διαφαίνεται η προσωπικότητα και το συγγραφικό της προφίλ. Απολαύστε την….

1. Έχετε γράψει πέντε βιβλία! Θα θέλατε να μας τα παρουσιάσετε με τον δικό σας τρόπο;

Για εμένα, είναι ο καλύτερός μου φίλος, η συντροφιά μου, τις ώρες της πλήξης και της μοναξιάς μου! Μέσα από τις συγγραφικές μου εφευρέσεις, δίνω ελπίδα, σε πολλούς αναγνώστες, να έρθουν σε επαφή, με τα πιο κρυμμένα στοιχεία του εαυτού τους. Είναι ωραίο, να ανοίγεις, ένα παράθυρο, μέσα από αληθινές ιστορίες, της διπλανής πόρτας και να βοηθάς σημαντικά στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.

2. Το τελευταίο σας βιβλίο έχει για ιστορικό υπόβαθρο την Μικρασιατική Καταστροφή. Πολλοί συγγραφείς έχουν εμπνευστεί από την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή αλλά και από την κοσμοπολίτισσα Σμύρνη. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σας δημιούργησε την ανάγκη να τοποθετήσετε τους ήρωες σας στον συγκεκριμένο χωροχρόνο; 

Το βαλς των ανέμων, ξεκίνησε, να γράφετε σε ηλικία 20 χρόνων, πριν την μελαγχολία της νύχτας! Όσο το έγραφα, έζησα πολύ όμορφες στιγμές, κι όταν έπρεπε να διακόψω, αισθανόμουν ότι μου έλειπε. Περίεργο; Ναι. Η Σμύρνη, παρ’ όλη τη θλίψη της, έχει μια παράξενη έλξη, προς εμένα! Σαν να είχα ζήσει σε προηγούμενες ζωές μου, εκεί!

Μαγεύτηκα, δε, περισσότερο, με την ιστορία της νεαρής από την Αθήνα. Η γιαγιά της, της είπε την αληθινή ιστορία της. Δυστυχώς, η γιαγιά, έγινε άγγελος μια εβδομάδα, μετά την συμπλήρωση των εξελίξεων, των ηρώων, της ζωής τους.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο, στη γιαγιά Κασσάνδρα, πού στη δύση της ζωής της, αποφάσισε, να μιλήσει στην εγγονή της!

Αξίζει, βέβαια, να επισημάνω, πώς το βιβλίο, δεν διαδραματίζεται μόνο την ιστορία της Σμύρνης, αλλά και τη Χούντα, τη Κυανή Ακτή, όπως κι άλλες χώρες… Δηλαδή, ξεκινάει από το 1800, η ιστορία, στη Γαλλία, προχωράει στη Σμύρνη και στη συνέχεια, όπου μετακινούνται οι ήρωες. Ως το 2000.

3. Η εποχή μας μπορεί να σας εμπνεύσει;

Πιστεύω, πώς όλες οι εποχές είναι το ίδιο! Όπως, άλλωστε και οι άνθρωποι. Εάν, κάνετε μία έρευνα στο ιντερνέτ, πχ την εποχή του 1960, θα δείτε, πολλά κοινά σημεία, με το τώρα. Βιασμοί, κλέψιμο, κακία, η οικονομική κρίση, η συμπεριφορά του άνδρα, προς τη γυναίκα… Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, όλες οι εποχές, με εμπνέουν. Η καθεμιά, μάλιστα, με το δικό της τρόπο.

Το δάκρυ του έρωτα-Λία Ζώτου & Θοδωρής Καραγεωργίου

Μετά το εξαιρετικό «Σαν τα φύλλα του καπνού», το συγγραφικό δίδυμο Λία Ζώτου και Θοδωρή Καραγεωργίου μας προσφέρει εξίσου ένα άψογο, άρτιο και συγκινητικό βιβλίο, το οποίο περιδιαβαίνει τον αναγνώστη από την Ιστορία του Πόντου, την παράδοση και την τέχνη της αμπελουργίας έως και «Το δάκρυ του έρωτα» των ηρώων του, με τρόπο άκρως μεταδοτικό, γλαφυρό και τρυφερό.

Η ιστορία ξεκινά το 2003 όταν ο Τόμας, ο ένας εκ των πρωταγωνιστών, δέχεται μια απρόσμενη κληρονομιά από έναν άνθρωπο που, αν και έχει το ίδιο όνομα με εκείνον, του είναι τελείως άγνωστος. Τότε, προκειμένου να διευθετήσει τα της κληρονομιάς, ταξιδεύει στην νότια Γαλλία και επισκέπτεται το βασικό κληροδότημα, το κτήμα Οναγκρέ με τους φημισμένους αμπελώνες του. Εκεί θα συναντήσει την οινολόγο Σιμόν, η οποία από την μία θα του γεννήσει πολλά και άγνωστα συναισθήματα και από την άλλη θα τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει την γνωριμία του με…. τους προγόνους του. Το μέσο που θα επιτελέσει αυτό τον σκοπό και θα κάνει τον Τόμας να περιπλανηθεί στο παρελθόν της οικογενείας του δεν είναι άλλο από το τετράδιο του κληροδότη, το οποίο και ανακάλυψαν τυχαία στην βιβλιοθήκη της έπαυλης του κτήματος Οναγκρέ. Έτσι στις πρώτες σελίδες αυτού του τετραδίου θα συναντήσει τον προπάππου του Αριστείδη Λεοντίδη, ο οποίο θα του γνωρίσει τον τόπο του, τον Πόντο, τον έρωτά του με την προγιαγιά του Σοφία αλλά και την μεγάλη του αγάπη, την καλλιέργεια δηλαδή του αμπελιού.

Ο Αριστείδης θα ζήσει στον Πόντο μαζί με την Σοφία και τα τέσσερα παιδιά του έως και τις παραμονές της επέλασης του Κεμάλ, μιας και η προνοητικότητα του θα τον βοηθήσει να διαβάσει τα σημάδια των καιρών και να εγκαταλείψει τις προγονικές εστίες πριν η σπάθα της Ιστορίας πέσει και στο δικό του χωριό. Μαζί με την Σοφία και το στερνοπούλι τους, τον Θωμά, θα φτάσουν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Δράμα, όπου και θα προσπαθήσουν να χτίσουν την ζωή τους εκ νέου…. Στα χώματα της Βορείου Ελλάδος θα εναποθέσει, μεταξύ άλλων, και την μεγάλη του αγάπη, την καλλιέργεια του αμπελιού. Η πρώτη ρίζα που θα φυτέψει στον νέο του αμπελώνα θα είναι αυτή που με περίσσια προσοχή και φροντίδα μετέφερε από τις αλησμόνητες πατρίδες στον νέο τόπο διαμονής της οικογένειας, η οποία, για άλλη μια φορά, θα τραφεί από την σοδειά του....Και ενώ τα χρόνια θα περνούν, ο παππούς Αριστείδης θα βρίσκεται πάντα μέσα στο αμπέλι του καλλιεργώντας το με αμέριστη αγάπη ενώ παράλληλα θα ψάχνει με υπομονή και καρτερικότητα μέσα στους απογόνους του τον άξιο συνεχιστή του, αυτόν δηλαδή που θα νιώσει την ίδια αγάπη και τον ίδιο σεβασμό που τρέφει και εκείνος για το πανάρχαιο αυτό φυτό, ώστε να του μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του. Ο Αλέξανδρος, ο μικρότερος εγγονός του, θα είναι τελικά εκείνος που θα ακολουθήσει τα βήματα του παππού Αριστείδη, ο οποίος και θα του μεταβιβάσει την τέχνη και τα μυστικά της….. μυστικά που θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον Έρωτα και το Δάκρυ του….

Το άρωμα της νοσταλγίας-Marc Levy

«Το άρωμα της νοσταλγίας» του Marc Levy είναι ένα βιβλίο που, αν και διαβάζεται εύκολα και ξεκίνησε με ενδιαφέρον και αινιγματικό τρόπο, μέχρι την μέση -και λίγο έως πολύ παραπάνω- το βρήκα άνευρο και ανιαρό, χωρίς την απαιτούμενη ατμόσφαιρα καθώς και με ανύπαρκτη ανάλυση των ηρώων, κάτι που με έκανε, φυσικά, να περιδιαβαίνω τις σελίδες του ανούσια. Το ενδιαφέρον κομμάτι, για εμένα, εντοπίζεται στις τελευταίες περίπου εκατό σελίδες, στις όποιες υπάρχουν πολλές ανατροπές, όμορφες εικόνες και μυρωδιές της Πόλης του ’50, συναισθήματα τρυφερότητας, νοσταλγίας και ρομαντισμού καθώς και η ιστορική αναφορά για την γενοκτονία των Αρμενίων με τις βιαιοπραγίες και τα εγκλήματα που στιγμάτισαν την κοινότητα τους και τις συνοικίες της Πόλης το 1914.

Θετικότατο στοιχείο είναι και οι σωστές δόσεις χιούμορ που υπάρχουν στο κείμενο^. οι διάλογοι του Ντάλντρι και του Καν με έκαναν πολλές φορές να γελάσω! Τέλος θα ήθελα να κάνω και μια αναφορά και στην μετάφραση, η οποία, αν και δεν είμαι ειδήμων, έχω την αίσθηση πως σε κάποια σημεία ήταν άστοχη.

Διαβάστε το…. εμένα μπορεί να μ’ άρεσε κατά το ήμισυ, εσάς ίσως να σας ενθουσιάσει καθ’ όλη την έκταση του!

Λίγα λόγια για την υπόθεσή του:

Στο Λονδίνο του ’50, η Άλις, η κεντρική μας ηρωίδα με το πρωτότυπο-ενδιαφέρον επάγγελμα αυτό της αρωματοποιού, βρίσκεται, παραμονές των Χριστουγέννων, μαζί με την φασαριόζικη παρέα της, σε ένα υπαίθριο λούνα παρκ. Οι φίλοι της την προκαλούν να επισκεφτεί την καλύβα της μάγισσας του ώστε να ακούσει την προφητεία της για το μέλλον. Τα λόγια της μάντισσας ότι ο πιο σημαντικός άντρας στη ζωή της περπατούσε πίσω της πριν από λίγο και ότι για να τον βρει, θα πρέπει να κάνει ένα μακρινό ταξίδι και να συναντήσει έξι ανθρώπους που θα την οδηγήσουν σ’ εκείνον θα την αφήσουν τελείως αδιάφορη, άλλωστε δεν πιστεύει σε τέτοιου είδους μεταφυσικές ικανότητες. Η επιμονή όμως του μέχρι πρότινος αντιδραστικού γείτονα της, του κυρίου Ντάλντρι, καθώς και η επιθυμία της να κάνει ένα ταξίδι που θα την βοηθήσει να αποκτήσει την χαμένη της έμπνευση, θα αποτελέσουν το έναυσμα για να πραγματοποιήσει εν τέλει το ταξίδι της προφητείας και να φτάσει υπό την συνοδεία του Ντάλντρι στην Κωνσταντινούπολη…..

Θα γνωρίσει άραγε η Άλις τα έξι πρόσωπα που θα την οδηγήσουν στον άντρα της ζωής της; Και τι σημαίνει η φράση της μάντισσας «Έχεις δυο ζωές μέσα σου Άλις. Τη ζωή που ξέρεις και μια που σε περιμένει….»; Ποιά είναι λοιπόν η ζωή που την περιμένει και τι ρόλο έχει σ’ αυτή ο Ντάλντρι; Ανακαλύψτε την μαζί της……

Βαθμολογία 3/5

Βιογραφία Συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:

Τίτλος: Το άρωμα της νοσταλγίας

Συγγραφέας: Marc Levy

Μετάφραση: Τιτίκα Δημητρούλια & Χαρά Κογιώνη

Εκδ.: Ψυχογιός

Ημερ. Εκδ.: 17/01/2013

Σελ.: 372

Δήμητρα Κωλέτη

Κύματα του Βοσπόρου-Μαίρη Μαγουλά

Με τα «Κύματα του Βοσπόρου»  η Μαίρη Μαγουλά συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό προσφέροντας του, μάλιστα, ένα ανάγνωσμα που γεννά την βεβαιότητα για την επιτυχή και πολλά υποσχόμενη παρουσία της στον συγγραφικό χώρο, μιας και το πρώτο της συγγραφικό πόνημα ήταν, για ‘μένα, ένα έργο που κάλυψε όλες τις αναγνωστικές μου απαιτήσεις (γραφή, πλοκή, περιγραφές, συναισθήματα, ανάλυση ηρώων).

Διαβάζοντας την πολυπρόσωπη ιστορία των κυμάτων έμαθα την Ιστορία της Πόλης από την χρονιά του 1926 έως του 1964, τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων της κάθε κοινωνικής τάξης και της κάθε φυλής που φιλοξένησε στα σοκάκια της, μεταφέρθηκα και περπάτησα στις συνοικίες που η φήμη τους φτάνει έως και τις μέρες μας ενώ ένιωσα τον πόνο, την ανασφάλεια, την νοσταλγία αλλά και την ελπίδα των ηρώων.

Η ιστορία ξεκινά το 1926 σε μια Πόλη που κάτω από τον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής η Ευρυδίκη, η μία εκ των πρωταγωνιστών, συνειδητοποιεί πως ο πλούσιος και παντρεμένος πατέρας του αγέννητου παιδιού της δεν πρόκειται να αναλάβει ποτέ τις ευθύνες του. Με μόνο συμπαραστάτη τον αδερφό της Κυριάκο θα φέρει στο κόσμο το παιδί της αντιμετωπίζοντας τα σχόλια της κοινωνίας με θάρρος και αξιοπρέπεια. Η Μοίρα αλλά και οι επιλογές της θα την οδηγήσουν τελικά σε μια νέα σχέση που θα της προσφέρει τέσσερα ακόμα νόθα παιδιά αλλά και πολύ πόνο, δάκρυα και βία. Η ζωή της θα διασταυρωθεί μ’ αυτή της Βασιλικής και της Ευτυχίας όπου μαζί με τις ζωές των υπόλοιπων πρωταγωνιστών όπως του Χοσροφ, της Ζιζέλ, της Δανάης, της Κασσάνδρας, του Ρωμανού, του Παναγιώτη και τόσων άλλων που η συγγραφέας θα εναποθέσει εντέχνως στο κείμενο, θα αποτελέσουν το μωσαϊκό της υπόθεσης των κυμάτων, το μωσαϊκό της πολύπαθης, για τον Ελληνισμό, Πόλης.

Μέσα από τις ιστορίες των οικείων πρωταγωνιστών ο αναγνώστης θα νιώσει, θα γευτεί και θα ζήσει τον παλμό των γεγονότων που στιγμάτισαν την Πόλη, όπως ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, το πογκρόμ του 1955, οι απελάσεις του 1964 καθώς και των εθίμων και των ηθών που αναβίωσαν σ’ αυτή κάνοντας την συμβίωση των κατοίκων της αρμονική και ισορροπημένη.

Η γραφή της Μαίρης Μαγουλά ήταν απλή με προτάσεις μικρές και κατανοητές, που είχαν όμως την δύναμη να μου μεταφέρουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων, καθώς και με περιγραφές τόσες όσες να μην κουράζουν αλλά να προσφέρουν στην ανάγνωση το απαιτούμενο κλίμα.  Τέλος πολλές από τις σκηνές που υπήρχαν στο κείμενο ήταν δοσμένες με τρόπο κινηματογραφικό, όπως η βαρκάδα του ζωγράφου Αλέξανδρου με την μικρή του μούσα στα νερά του Βοσπόρου, ο χαμός της Νεσιμπέ….. ενώ η ροή ήταν γρήγορη χωρίς περιττούς πλατειασμούς.

Μια ανάσα μακριά-Μαρία Κωνσταντούρου

Η Μαρία Κωνσταντούρου στο νέο της βιβλίο «Μια ανάσα μακριά» μάς παρουσιάζει μια όμορφη και ρομαντική ιστορία αγάπης, όπου ο αναγνώστης διαβάζοντάς την παρασύρεται στα συναισθήματα, που γεννά ο έρωτας, η πραγματική φιλία και η μητρική αγάπη των πρωταγωνιστών του κειμένου.

Κέρκυρα…. Η Πιερίνα, η εντεκάχρονη ηρωίδα μας, ύστερα από την φυγή της μητέρας της, βιώνει την απόρριψη και την μοναξιά. Μεγαλώνει, χωρίς την μητρική αγάπη και ασφάλεια, μέσα στο καταθλιπτικό περιβάλλον που δημιουργεί ο ανεύθυνος και πλήρως εξαρτημένος από το αλκοόλ πατέρας της. Όμως είναι παιδί και ένα παιδί πάντα ονειρεύεται…. ονειρεύεται λοιπόν και η Πιερίνα.... και η ζωή που εμπεριέχει το καλό και το  κακό, το φως και το σκοτάδι θα της φυλάξει για το μέλλον την φιλία, την ασφάλεια, τον έρωτα αλλά και την προδοσία, τις ίντριγκες και τις απώλειες…. Στην βίλα Σαντρίνι, το εξοχικό μιας πλούσιας οικογένειας¸ η Πιερίνα θα γευτεί τον έρωτα στο πρόσωπο του προστατευτικού Πάολο, του πρωτότοκου γιού των Σαντρίνι, και θα βρεθεί μια ανάσα μακριά…. από την ευτυχία….

Σύρος…. Η Μαρία είναι μια ώριμη γυναίκα που παλεύει με αμέτρητη αγάπη να συντηρήσει τον παραδοσιακό ξενώνα της, το δημιούργημα της, όπως τον αποκαλεί, στην εποχή της ανασφάλειας που έχει φέρει η οικονομική κρίση. Παράλληλα προσπαθεί να προσεγγίσει την Στεφανία, την κόρη του μακαρίτη του συζύγου της, η οποία την θεωρεί υπαίτια για τον χωρισμό των γονιών της. Στο πρόσωπο όμως του Νίκολας, του νεοαφιχθέντα ενοίκου, η Στεφανία θα συναντήσει τον έρωτα, ο οποίος και θα μαλακώσει την καρδιά της ακόμα και για την μητριά της την Μαρία ενώ η Μαρία θα βρεθεί μια ανάσα μακριά…. από την αποκάλυψη του παρελθόντος της, μια αποκάλυψη που θα την οδηγήσει στο μονοπάτι της πληρότητας και της ευτυχίας….

Με μια γραφή κατανοητή και ευκολοδιάβαστη, ροή γρήγορη, χωρίς να κουράζει με ανούσιες φλυαρίες, σκηνές δοσμένες με τρόπο κινηματογραφικό και με μια υπόθεση που προκαλεί, όσο περνούν οι σελίδες, το ενδιαφέρον του αναγνώστη, η συγγραφέας συνέθεσε ένα μυθιστόρημα που κατάφερε να με κρατήσει σε εγρήγορση και να με συγκινήσει με τον ρομαντισμό που απέπνεε. Η συγγραφέας έχει εναποθέσει στις τετρακόσιες τριάντα σελίδες του, εκτός από τα συναισθήματα, τις μυρωδιές και τις εικόνες, μηνύματα που αφορούν την μητρική αγάπη, την φιλία και τις διαπροσωπικές σχέσεις με τρόπο, μάλιστα, αριστουργηματικό, ατμοσφαιρικό και άκρως μεταδοτικό. Μ'άρεσε πολύ η αρχή του κειμένου, όπου την βρήκα αινιγματική και μελαγχολική καθώς και το τέλος του που ήταν λυτρωτικό, μιας και επήλθε δικαιοσύνη για τον κάθε ήρωα. Όσο για τους ήρωες μπορώ να πω πως θα θυμάμαι για πάντα την γλυκύτητα της Πιερίνας και της Μαρίας, τα ψυχολογικά-υπαρξιακά διλήμματα του Πάολο -αγαπημένος μου ήρωας!- και την ανθρωπιά του Ιταλού μπράβου.