Συζητώντας με την συγγραφέα Μαίρη Κωνσταντούρου!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, η Μαίρη Κωνσταντούρου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας το παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο. «Η άγνωστη δίπλα μου» είναι το ένατο βιβλίο της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη! Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε προκειμένου να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη! 

     Απολαύστε την… και γνωρίστε, μέσω των εύστοχων απαντήσεων της, λίγο καλύτερα την προσωπικότητα και το συγγραφικό έργο της Μαίρης Κωνστατούρου!

 1. Αρχές Απρίλη και «Η άγνωστη δίπλα μου» απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το νέο σας πόνημα, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, Δήμητρά μου. Και σε ευχαριστώ που είσαι πάντα τόσο κοντά στα βιβλία και τους συγγραφείς. Όσο για την ερώτησή σου, πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να μιλήσω για κάποιο βιβλίο μου –εννοώ να το παρουσιάσω, όπως είπες. Ξεκινάει το σασπένς από την πρώτη σελίδα και οι απαντήσεις δίνονται όλες προς το τέλος. Είναι η κεντρική ηρωίδα, η Μελίνα, που αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούν εκεί και να κάνει μία νέα αρχή στο Αιθερικό (φανταστικό το όνομα αλλά υπαρκτό το χωριό). Εκεί, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της, θα συμμεριστεί τις αγωνίες και τις στενοχώριες κάποιων κατοίκων και θα θελήσει να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί.  Ωστόσο, υπάρχει και ένα μυστήριο που κρύβεται στο Αιθερικό. Μία άγνωστη, παράξενη παρουσία για την οποία κανείς δεν έχει συγκεκριμένα στοιχεία και ο καθένας την αποδέχεται ή την απορρίπτει αναλόγως με τους προσωπικούς πνευματικούς ή ψυχικούς ορίζοντές του. Και για κάποιον λόγο αυτή η Άγνωστη αποφασίζει να «παίξει το παιχνίδι της» με τη Μελίνα…

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Αυτή η Άγνωστη, λοιπόν, είχε εισβάλει στο μυαλό μου εδώ και τρία χρόνια. Άλλαζε πρόσωπα, αυξομείωνε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, με προκαλούσε, μου μιλούσε τις νύχτες… Μου ζητούσε με τον τρόπο της να της δώσω μία μορφή… Με προβλημάτιζε πολύ. Ακόμη και λίγες μέρες πριν ξεκινήσω να γράφω το βιβλίο και ενώ είχα αποφασίσει τον ρόλο της στην υπόθεση, δεν είχα καταφέρει να την κοιτάξω κατάματα. Να δω αυτό που πραγματικά είναι. Γι’ αυτό δίσταζα να αρχίσω το γράψιμο. Ώσπου ένα πρωί ξύπνησα και όλα είχαν ξεκαθαρίσει ως δια μαγείας στο μυαλό μου. Αμέσως ξεκίνησα το πρώτο κεφάλαιο με τίτλο: «Παράξενη Παρουσία».

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Είναι πολλοί οι ήρωες που αγάπησα σε αυτό το βιβλίο, αλλά και πάλι δεν μπορώ να τους ονοματίσω για να μην προκαταβάλω τους αναγνώστες. Ωστόσο, ψυχολογικά δε με ταλαιπώρησαν μόνο οι κακοί –όπως συμβαίνει συνήθως αφού δε βρίσκω κανένα κοινό μαζί τους. Αυτή τη φορά η ψυχή μου πόνεσε πολύ και με κάποιους από τους καλούς επειδή υπέφεραν και αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο που είναι γεμάτος με αγάπη, καλοσύνη και υπομονή. Ξέρω βέβαια πως κάπως έτσι συμβαίνει και στη ζωή μας. Οι καλοί είναι εκείνοι που πονούν περισσότερο, που αδικούνται ευκολότερα, που θυσιάζονται ακόμη και ερήμην τους. Ωστόσο, ακόμα και εμείς που «πλάθουμε» ιστορίες βασισμένες στην αληθινή ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχουμε να φορτώσουμε με περισσότερο πόνο τους ήρωες που αγαπήσαμε τόσο πολύ. Βαθιά μέσα μας κυριαρχεί η επιθυμία να τους λυτρώσουμε, να τους δικαιώσουμε, να τους χαρίσουμε αυτό που αληθινά τους αξίζει. Και ειλικρινά υποφέρουμε όταν αυτή η λύτρωση αργεί τόσο να έρθει…

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Κι εγώ κάθε φορά που γράφω κρύβω μέσα στις ιστορίες μου μηνύματα που θέλω να εισπράξει ο αναγνώστης. Με κάθε αφορμή «στέλνω» και κάποιο. Οπότε και στο συγκεκριμένο βιβλίο έχω «κρύψει» αρκετά. Τώρα θα επιλέξω να σας μεταφέρω ένα που γράφτηκε στην πρώτη κριτική για την Άγνωστη και που, κρίνοντας από τα σχόλια που ακολούθησαν, άγγιξε κάποιους ακόμα. «Τελικά αυτό είναι όλο το νόημα, συνειδητοποίησε. Και αυτό ήταν το λάθος που έκαναν οι περισσότεροι. Ως έναν βαθμό κι εκείνη. Έβαζε διαρκώς στόχους και συνεχώς ονειρευόταν. Προγραμμάτιζε το αύριο και οργάνωνε τις εκκρεμότητές της. Και κάθε φορά που πετύχαινε κάτι από όλα αυτά, ήταν πολύ απασχολημένη με όλα τα υπόλοιπα που περίμεναν, ώστε να μην μπορεί ποτέ να απολαύσει τη στιγμή της πραγμάτωσης, να μην είναι ικανή να τη βιώσει αληθινά. Ζούσε το μετά, όχι το τώρα. Ζούσε υποθετικά κι όχι πραγματικά».

5. Ποια επίθετα θα χρησιμοποιούσατε για να χαρακτηρίσετε το «Η άγνωστη δίπλα μου»;

Τρυφερό, ανατρεπτικό, συγκινητικό, αισιόδοξο, ανθρώπινο, ταξιδιάρικο, ιδιαίτερο, απρόσμενο… Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα, αλλά μάλλον εξακολουθώ να είμαι βαθιά επηρεασμένη και ίσως δε θα είμαι πολύ αντικειμενική.

6. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του βιβλίου σας.

Ήταν τόση η φόρτισή μου όλο αυτό το διάστημα που το έγραφα ώστε δε θα ξεχάσω ποτέ την αντίδρασή μου εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ που το τελείωσα. Έκλαψα! Πραγματικά έκλαψα με λυγμούς, και αυτό μου συνέβη πρώτη φορά σε βιβλίο. Έκλαιγα και δεν ήξερα ακριβώς τον λόγο. Ένιωθα θλίψη ανάμεικτη με χαρά, πόνο αλλά και αισιοδοξία. Γαλήνη μαζί με μία ακαθόριστη ανησυχία. Όλα τα συναισθήματα των ηρώων μου πάλευαν μέσα στην ψυχή μου, προσπαθώντας με αγωνία να βρουν το καθένα τη δική του γωνίτσα για να φωλιάσει ήρεμα… Αξέχαστη εμπειρία, ειλικρινά.

7. Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν φυσικά υπάρχουν!- ή είστε ''αμετακίνητη'' σε ότι έχετε γράψει;

Συνήθως κάποια πάρα πολύ καλή φίλη που, φυσικά, ξέρει από βιβλία και συγγραφή. Δέχομαι οποιαδήποτε συμβουλή ή άποψη, τη ζυγίζω καλά και κάποιες φορές την υιοθετώ. Όλα αυτά, βέβαια, όταν αφορούν σε λεπτομέρειες και όχι αν επηρεάζουν την όλη πλοκή του μυθιστορήματος ή την ταυτότητα των ηρώων μου.

8. Τα θετικά σχόλια των αναγνωστών σίγουρα θα σας χαροποιούν και θα αντλείτε από αυτά δύναμη για την συνέχεια! Με τα αρνητικά -αν φυσικά υπάρχουν!- τι γίνεται; Πως τα αντιμετωπίζεται; Και, εξαιτίας αυτών, έχετε σκεφτεί να κάνετε εκπτώσεις στο γραπτό σας με σκοπό να αγγίξετε και αυτούς τους αναγνώστες ή όταν γράφετε, γράφετε απαλλαγμένη από τέτοιες πρακτικές, θα έλεγα, σκέψεις;

Όταν γράφω γράφω με την ψυχή μου και η ψυχή μου είναι πάντα αποστασιοποιημένη από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Τις ώρες εκείνες πάνω από το πληκτρολόγιο υπάρχω μόνο εγώ και οι ήρωές μου. Μετά την έκδοση του βιβλίου αρχίζω να σκέφτομαι τις επερχόμενες κριτικές. Οπωσδήποτε νιώθω χαρά και περηφάνια με τις καλές, αλλά λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου και τις αρνητικές –αρκεί να μην είναι κακοπροαίρετες. Και, πίστεψέ με, αυτό φαίνεται. Το καταλαβαίνουμε. Μια κακοπροαίρετη κριτική ανεβαίνει απλώς για να σου θολώσει τη χαρά, χωρίς να αιτιολογεί ουσιαστικά το γιατί δεν άρεσε το συγκεκριμένο έργο. Ή φανερώνει τόση εμπάθεια που ο συγγραφέας θα πρέπει να είναι πολύ άπειρος ή εξαιρετικά ανασφαλής για να μην το καταλάβει. Όμως ένα αρνητικό σχόλιο με τις κατάλληλες επεξηγήσεις μπορεί να αποδειχτεί μεγάλη βοήθεια και, όσο κι αν με στενοχωρήσει επειδή κάπου σε κάτι δεν τα κατάφερα όπως θα ήθελα, είναι αποδεκτό και ωφέλιμο.

9. «Η άγνωστη δίπλα μου», αν δεν κάνω λάθος, είναι το ενδέκατο βιβλίο σας! Αλήθεια, έχετε ‘’μετανιώσει’’ για την κατάληξη που δώσατε σε κάποιο από τα βιβλία σας, ώστε, αν σας δινόταν η ευκαιρία να αλλάζατε αυτή την κατάληξη, θα το κάνατε με μεγάλη χαρά;

Είναι το ένατο βιβλίο και ελπίζω να ξεπεράσω κατά πολύ τα έντεκα! Τώρα, σχετικά με αυτό που με ρώτησες, όχι, το τέλος δε θα το άλλαζα σε κανένα. Δεν υπάρχει λόγος, πιστεύω. Είναι όλα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας, ευχάριστα ή δυσάρεστα, και αφού δεν μπορώ να αλλάξω την ίδια τη ζωή σε τι θα ωφελούσε αν άλλαζα μία από τις ιστορίες μου; Ωστόσο, αν μπορούσα να ξαναγράψω τα πρώτα μου -τα τρία πρώτα- θα το έκανα. Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή τώρα πιστεύω πως διαθέτω την εμπειρία να τα αποδώσω πολύ καλύτερα σε ό,τι αφορά τη γραφή. Πάντως ελπίζω οι αναγνώστες να δείξουν κατανόηση στις πρώτες μου απόπειρες –που παρεμπιπτόντως έχουν κυκλοφορήσει μαζί με το Πρώτο Θέμα- και να με κρίνουν με επιείκεια.

10. Ποιο από τα βιβλίο σας θα θέλατε να μεταφερθεί στην μικρή οθόνη, αφού πιστεύετε πως αυτό, εκτός από την αισθητική-καλλιτεχνική απόλαυση, θα προσφέρει και πολλά μηνύματα στους θεατές; 

Όσο κι αν φαίνεται εύκολη, αυτή είναι μία δύσκολη ερώτηση. Σε συνεργασία με τον σεναριογράφο πιστεύω πως θα κατάφερνα με όλα να περάσω τα μηνύματα που θέλω. Το πρόβλημα δεν το εντοπίζω εκεί. Το πρόβλημα έγκειται στο κατά πόσο είναι εφικτό –από οικονομικής πλευράς- να γίνει κάτι τέτοιο. Πάντως, προσωπικά θα χαιρόμουν αν έβλεπα στη μικρή οθόνη τις Αγεφύρωτες Σιωπές, το Ζωή μου Εσύ, την Άγνωστη Δίπλα μου και τα δύο της Παράλληλης Λογοτεχνίας που γράψαμε με τη Θάλεια Κουνούνη –Χωρίς Εσένα & Δεν Υπήρξα Ποτέ. Ειδικά τα δύο της Παράλληλης θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να τα δω στην τηλεόραση αφενός επειδή είναι παγκόσμια καινοτομία και αφετέρου επειδή πιστεύω πως στην οθόνη θα τα κατανοούσαν καλύτερα κάποιοι αναγνώστες που δυσκολεύτηκαν να τα ενστερνιστούν μέσα από την ανάγνωσή τους. 

11. Μέσα στο γραπτό σας βάζετε αυτοβιογραφικά στοιχεία;

Εξαρτάται τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «αυτοβιογραφικά». Αν μιλάμε για γεγονότα που έζησα η ίδια ή κάποιοι πολύ δικοί μου, ναι, σε κάποια από τα βιβλία μου υπάρχουν –είτε λιγότερα είτε περισσότερα. Αν μιλάμε για σκέψεις και απόψεις ζωής, για συμπεράσματα που βγήκαν μέσα από προσωπικά βιώματα, τότε ναι, σε όλα τα μυθιστορήματά μου υπάρχουν.

12. Πότε ήρθε η συγγραφή στην ζωή της Μαίρης Κωνσταντούρου; Ποια ανάγκη τής ικανοποιεί;

Όσο κι αν ακουστεί κοινότοπο, θα πω κι εγώ πως έγραφα από μικρή. Έστελνα άρθρα σε περιοδικά και κάποια δημοσιεύονταν. Το να γίνω, όμως, συγγραφέας μου φαινόταν κάτι άπιαστο. Ανέφικτο. Στα νιάτα μου τους συγγραφείς –και μιλάμε για ονόματα όπως Λουντέμης, Καζαντζάκης, Ντοστογιέφσκι ή Τολστόι- τους είχα κατά κάποιον τρόπο θεοποιήσει. Στα μάτια μου είχαν ξεφύγει από τα ανθρώπινα πλαίσια, έμοιαζαν με εξωπραγματικά πλάσματα που ζούσαν σε έναν δικό τους εντελώς διαφορετικό κόσμο. Εξιδανικευμένο. Ένιωθα πως ήταν ιεροσυλία ακόμα και η σκέψη να γράψω ένα βιβλίο. Όμως, επειδή οι γονείς μου με είχαν μάθει να αγαπώ τη λογοτεχνία, ασχολήθηκα με τη μετάφραση. Μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια μετέφρασα αμέτρητα μυθιστορήματα. Και κάποια στιγμή, μια εποχή που περνούσα πολύ δύσκολα ψυχολογικά, κάποιος γιατρός με παρότρυνε να κάνω αυτό που αγαπούσα πιο πολύ. Να γράψω. Έτσι βγήκε το πρώτο μου βιβλίο. Αβίαστα, σαν μια ανάγκη που ζητούσε την αφορμή για να πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό και λέω χαριτολογώντας πως το πρώτο βιβλίο το έγραψα με… «συνταγή γιατρού».

13. Στον καιρό της Κρίσης η Λογοτεχνία και η ανάγνωσή της τι μπορεί να δώσει στον μέσο πολίτη;

Η λογοτεχνία πάντα μπορεί να προσφέρει πολλά. Ειδικά σε περιόδους κρίσης –οποιασδήποτε μορφής κρίση- μπορεί να γίνει είτε όπλο είτε φάρμακο για τον αναγνώστη. Πέρα από τα ταξίδια που χαρίζει σε νου και ψυχή, μπορεί να δώσει τη δύναμη, την πίστη και τις αντοχές που χρειάζεται ο άνθρωπος για να συνεχίσει να ελπίζει, να ονειρεύεται και να αγωνίζεται για κάτι καλύτερο στη ζωή του. Μέσα από τα βιβλία διαιωνίζονται αξίες και ιδανικά, γεννιούνται ήρωες που γίνονται παραδείγματα στους αναγνώστες και απομυθοποιούνται ινδάλματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Για μένα η λογοτεχνία είναι από μόνη της αξία, οπότε σαφώς και μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά σε όσους έχουν το μυαλό και την ψυχή τους ανοιχτά.

14. Ποιο βιβλίο σάς επηρέασε και έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σας αφού πιστεύετε πως και αυτό διαμόρφωσε την σκέψη σας;

Είναι μάλλον δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Τα περισσότερα από τα βιβλία που διάβασα σε μικρότερη ηλικία σίγουρα επηρέασαν την εξέλιξη του χαρακτήρα μου, ο οποίος πιστεύω ακράδαντα πως είχε ήδη σχηματίσει τη βασική μορφή του από την παιδεία που μου είχαν δώσει οι γονείς μου. Θυμάμαι ότι κι εγώ σαν αναγνώστρια έψαχνα πάντα να βρω κρυμμένα μηνύματα σε κάθε βιβλίο που διάβαζα και, δε θα το κρύψω, ήταν πολλές οι φορές που κάποιοι ήρωες με επηρέαζαν τόσο πολύ που προσπαθούσα να προσαρμόσω τη συμπεριφορά και τη σκέψη μου με εκείνους. Για παράδειγμα, σαν παιδί είχα γίνει για μέρες η περήφανη και αυτόνομη Περίνα του Μαλό από το Με Οικογένεια. Κατέβαινα κάθε απόγευμα στον κήπο μας και προσπαθούσα να παίξω σαν ρόλο τον δικό της χαρακτήρα. Αλλά και μεγαλύτερη, όποτε η ζωή με πίεζε πολύ ή οι καταστάσεις με εξουθένωναν, διάλεγα ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να με αντιπροσωπεύσει από κάποιο βιβλίο που διάβαζα εκείνη την εποχή και ήταν σαν να ξέφευγα από τα δικά μου και να ζούσα μία διαφορετική καθημερινότητα. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν αυτό που είπα φαίνεται πολύ… ιδιόρρυθμο, όμως αυτό που θέλω να πω είναι πως ένα καλό βιβλίο μπορεί και να μας επηρεάσει αλλά και να γίνει μεγάλος σύμμαχος στη ζωή μας.

15. Ο αγαπημένος σας σύγχρονος συγγραφέας; Και κλασσικός;

Αυτή την ερώτηση πάντα αποφεύγω να την απαντώ επειδή δε θέλω να αδικήσω κανέναν από τους σύγχρονους. Όσο για τους κλασικούς, φοβάμαι πως ή δε θα τους θυμηθώ όλους ή δε θα χωρέσει η απάντηση. Σε γενικές γραμμές μου αρέσει να διαβάζω εκείνους που έχουν μία αμεσότητα στη γραφή τους, που αναλύουν καλά τους χαρακτήρες των ηρώων τους και που είτε περνούν όμορφα μηνύματα είτε με κάνουν να περάσω όμορφα όσο τους διαβάζω.

16. Προτείνετε μας ένα βιβλίο!

Μόνο ένα; Εντάξει, με βολεύει έτσι. Ένα βιβλίο, λοιπόν, που προτείνω πάντα είναι το Να ζεις, Να αγαπάς, Να μαθαίνεις του Μπουσκάλια. Μου το είχε χαρίσει κάποια κυρία όταν είχα χάσει τη μητέρα μου και είχα πέσει σε κατάθλιψη, και αυτό το βιβλίο με είχε βοηθήσει πάρα πολύ να συνέλθω. 

17. Θα κάνω την ερώτηση που κάνω στους φίλους που ξέρω πως διαβάζουν: Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Αυτές τις μέρες διαβάζω το καινούριο μυθιστόρημα της Άννας Γαλανού, Όταν φεύγουν τα σύννεφα. Και ειλικρινά με έχει καταγοητεύσει. Τρυφερό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα, με ήρωες που μιλούν στην καρδιά μου.

18. Πείτε μας μια φράση που σας εκφράζει και αποτελεί για σας μότο ζωής;

Δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Όμως μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη.

19.  Στο ερωτηματολόγιο μου ρωτώ σχεδόν πάντα τους συγγραφείς για τα επόμενα συγγραφικά τους βήματα. Με εσάς όμως δεν θα κάνω το ίδιο, μιας και οι ήρωες του νέου σας πονήματος φαντάζομαι πως κατακλύζουν ακόμη την σκέψη σας. Θα αρκεστώ λοιπόν στο εξής ερώτημα: Πείτε μας ένα θέμα που θα θέλατε οπωσδήποτε να ασχοληθείτε σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία σας;

Ένα θέμα που με προβληματίζει πολύ, αλλά δεν ξέρω αν ποτέ νιώσω έτοιμη και ικανή ώστε να καταπιαστώ μαζί του είναι το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Διάβασα πολύ γι’ αυτό την εποχή που έχασα τη μαμά μου, όμως ακόμα δεν έχω κάτι να απαντήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Και φυσικά, είναι ένα «μυστήριο» για το οποίο κανείς δε θα μπορέσει να μου δώσει μια απάντηση και να με πείσει εκατό τοις εκατό.

20. Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο που διαθέσατε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σας.

Και αφού ευχαριστήσω κι εγώ τόσο εσένα για τις υπέροχες ερωτήσεις σου όσο και τους αναγνώστες που διέθεσαν από τον χρόνο τους για να μας διαβάσουν, θα ήθελα να πω ότι κανείς μας δεν πρέπει να χάσει τη δύναμη και την ελπίδα του, όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις που ζούμε. Υπάρχει κάποιος λόγος που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο και μπορούμε να ανακαλύψουμε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που θα κάνουν την κάθε μέρα μας να αξίζει. Που θα κάνουν την ύπαρξή μας να αξίζει. Η χαρά δε μας συναντά μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά πολύ περισσότερο όταν βοηθούμε κάποιον άλλον να περάσει καλά. Με μια γλυκιά κουβέντα, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια μικρή βοήθεια από το υστέρημά μας… Η προσφορά –σε οποιαδήποτε μορφή- είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό.

******

Η άγνωστη δίπλα μου

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα».

Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.

Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα…

Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του…

Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας…

Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια…

Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε…

Και έρωτες… Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί… Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής…

Βιογραφία Συγγραφέως:

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι• το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.

Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.

Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ’ αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε –ή και φοβόμαστε– να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.

Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ’ αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των «μυαλωμένων ενηλίκων», των αξιοσέβαστων «μεγάλων».

Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...

Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.

Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, κι έτσι βρήκα τον δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του «συγγραφέα», όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.

Έργα της: ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΠΑΝΤΟΥ,ΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ, ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΣΥ..., ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ,ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΑΚΡΙΑκαι Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

Δήμητρα Κωλέτη