Ένα μικρό άγαλμα, το οποίο βρίσκεται στην κεντρική αίθουσα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου των Αθηνών, κρυώνει από νοσταλγία. Το όνομα του ‘’Προσφυγάκι’’, όνομα που του έδωσε η διευθύντρια του Μουσείου Σέμνη Καρούζου το 1922, την χρονιά δηλαδή που έφτασε στην Αθήνα μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες της Μικρασιατικής γης. Το προσφυγάκι στεναχωριέται, νιώθει μοναξιά και νοσταλγεί. Νοσταλγεί την πατρίδα του, νοσταλγεί τις ακρογιαλιές της, νοσταλγεί τις μυρωδιές της, νοσταλγεί το χώμα της, νοσταλγεί τη Σμύρνη. Η κάπα που τον τυλίγει και η ζεστή γούνα κι ανάσα του κουταβιού που κρατά στην αγκαλιά του δεν αρκούν για να ζεστάνουν την ψυχή του. Θέλει με κάποιο τρόπο να γυρίσει πίσω, έστω και για μια μέρα.
Η σχέση που θα αναπτύξει με την καθαρίστρια του Μουσείου, την κυρία Γαλάτεια, και τον γιο του νυχτοφύλακα, τον Λάμπη, θα αλλάξουν το κλίμα για το μικρό μας αγαλματάκι. Η συντροφικότητα και το παιχνίδι που του προσφέρουν οι δυο νέοι φίλοι του τον ευχαριστούν ως ένα βέβαια σημείο καθώς το μεγάλο όνειρο της επιστροφής δεν τον εγκαταλείπει ποτέ.
Με ένα παραμυθένιο τρόπο το προσφυγάκι και οι νέοι του φίλοι θα κατορθώσουν να μεταφερθούν στα πατρογονικά μέρη και θα γευτούν για κάποιες ώρες τις ομορφιές που πάντα αιχμαλωτίζονται στους γενέθλιους τόπους της κάθε ύπαρξης...
«Το άγαλμα που κρύωνε» του Χρίστου Μπουλώτη έχει κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου και είναι ένα πολύ καλό βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας μας συστήνει το «Προσφυγάκι», το άγαλμα δηλαδή που εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών ενώ παράλληλα μας μιλά για την δύναμη της φιλίας, την πίστη στο όνειρο καθώς και για τον πόνο της προσφυγιάς.
Η εικονογράφηση του ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!
Διαβάστε το...!
Βαθμολογία 5/5
Ο συγγραφέας μας μιλά για το βιβλίο του!
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το άγαλμα που κρύωνε
Συγγραφέας: Χρίστος Μπουλώτης
Εικονογράφος : Φωτεινή Στεφανίδη
Εκδ.: Πατάκη
Ημερ. Εκδ.: Απρίλης 1999
Σελ.: 32
Βραβείο: ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΒΡΑΒΕΙΟ Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου - Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ
ΒΡΑΒΕΙΟ Λογοτεχνικού περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ
Μπερδεύτηκε ο Λάμπης μέσα σε πλήθος αγάλματα που σεριανούσαν στις αίθουσες του μουσείου, αργά, νωχελικά, λες κι είχαν μόλις βγει από βαθύ λήθαργο. Γυναίκες και παιδιά και άντρες και θεοί, όλοι ανάκατα, στο βελουδένιο μισοσκόταδο. Κι ανάμεσα τους να φυσάει, θαρρείς, ένα απαλό αεράκι. Δεν πίστευε στα μάτια του ο Λάμπης. «Κοίτα να δεις… Καλά μου το ‘λεγε ο πατέρας… τις νύχτες ζωντανεύουν τ’ αγάλματα!»
Κι είδε περήφανους θεούς να υποκλίνονται ταπεινά σε ανθρώπους που μοιάζανε θεοί, και παιδιά να ‘χουν πάρει στο κατόπι θεούς κρατώντας τους απ’ το μακρύ τους ρούχο. Και κοπελιές είδε σαν τα κρύα νερά να προχωρούν ζευγαρωτά με νεαρούς πανέμορφους. Είδε και μοναχικά αγάλματα να στέκονται απόμερα στη γωνιά κι άλλα μαζεμένα σε παρέες να συζητούν, χωρίς όμως ν’ ακούγεται μιλιά. Έστησε αυτί ο Λάμπης μήπως και πιάσει καμιά λέξη. Μα τίποτα. Ξαφνικά, μες στη σιωπή των αγαλμάτων, άκουσε ο Λάμπης μια λεπτή φωνίτσα:
- Έι, ψιτ. Σε σένα μιλάω…
Από το βάθος της αίθουσας ερχόταν η φωνή. Τράβηξε κατά κει και μόνο τότε πρόσεξε ένα μικρό αγόρι να στέκεται ακίνητο, σφιχτοτυλιγμένο στην κάπα του, μ’ ένα σκυλάκι αγκαλιά. Το άγαλμα κρύωνε πολύ, όχι απ’ το κρύο, όχι. Ο λόγος ήταν άλλος, πιο βαθύς. Νοσταλγούσε αθεράπευτα τη μακρινή πατρίδα του στη Μικρασία, στην άλλη, την αντίπερα όχθη του Αιγαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου