«Συναξάρια της μικρής πατρίδας» μ’ αυτό τον τίτλο κλείνει ο κύκλος των ιστορικών μυθιστορημάτων του Θοδωρή Παπαθεοδώρου για τον Μακεδονικό Αγώνα. Ένας τίτλος απόλυτα εμπνευσμένος κι εύστοχος καθώς η λέξη συναξάρια συνδέεται άμεσα με τον βίο των αγίων, λέξη που ταιριάζει, κατά την γνώμη μου, και στους ανθρώπους που τα ιδανικά για την πατρίδα και οι πράξεις οι παρακινούμενες από την ίδια τους τη ψυχή αγγίζουν αυτές των μεγαλομάρτυρων αγίων.
Συναξάρια Αγίων! Συναξάρια Ηρώων! Συναξάρια ανθρώπων που έβαλαν πάνω από όλα την πίστη τους για την Πατρίδα, την μικρή Πατρίδα, με την τεράστια όμως Ιστορία, και που θυσίασαν για χάρη της μια ήσυχη και ασφαλή ίσως ζωή εναποθέτοντας στο βωμό της ελευθερίας της την ίδια την ύπαρξή τους.
Συναξάρια λοιπόν κι όχι ένας απλός βίος για τους ήρωες της τριλογίας, χάρτινους ή μη, που ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου τους βάζει στη ρότα της Ιστορίας με τέτοιο τρόπο που να μας πληροφορεί για τα γεγονότα αμερόληπτα μα κυρίως να αποδίδει το κλίμα της εποχής αποκρυπτογραφώντας την ψυχή ανθρώπων που κινήθηκαν στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Μακεδονικού Αγώνα.
Συναξάρι κι η ζωή της Αρετής, συναξάρι κι η ζωή της Φωτεινής, συναξάρια οι ζωές των δύο γυναικών που πρωτογνωρίσαμε στις «Γυναίκες της μικρής Πατρίδας»!
Συναξάρια...
....ένα απ’ αυτά κι η ζωή της Αρετής που γαλουχημένη από τον λόγο του ξαδέλφου της Ίωνα Δραγούμη: «...Να θίγεσαι όταν σε κυριεύει ο φόβος, ν' αρνήσε τον αγώνα είναι δειλία. Να μη σε γονατίζουν, να μη σε δαμάζουν. Τότε είσαι ελεύθερος. Αυτό είχε κατά νου ο Λεωνίδας, αυτό κι ο Αλέξανδρος. Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα. Εμείς. Οι Έλληνες...» έσπευσε στη Μακεδονία να διδάξει υπό την απειλή των κομιτατζήδων τα παιδιά της σκλάβας γης την ελληνική γλώσσα: « Μαζί με τα όπλα και τ’ άρματα πρέπει να προσέξουμε και τα γράμματα, να μη τα αμελήσουμε. Οποιονδήποτε σπόρο κι αν φυτέψουμε, δε θα καρπίσει αν το χωράφι είναι χέρσο. Κι ο σπόρος της ελευθερίας που θέλουμε να βλαστήσει σε τούτο τον ευλογημένο και πονεμένο τόπο, μόνο με την παιδεία μπορεί να καρπίσει, μόνο αυτή μπορεί να κάνει το χώμα γόνιμο...», βίωσε την αιματηρή σλαβική εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, το κυνήγι στα μακεδονίτικα βουνά με την αναγκαστική της τελικά επιστροφή στη νωθρή Αθήνα να γιγαντώνει την επιθυμία της να επιστρέψει στη Μακεδονική γη και στον Αγώνα της. Κι επιστρέφει, και μας βάζει στο Βάλτο, εκεί που ήρωες όπως ο καπετάν Άγρας γράφουν τα δικά τους Συναξάρια...
Άλλο ένα...
... κι η ζωή της Φωτεινής που μετά τον ξεριζωμό της από την Φιλλιπούπολη και με την απώλεια του αδερφού της να επηρεάζει τις κινήσεις της βοηθάει στον Αγώνα μεταφέροντας μηνύματα κι αναλαμβάνοντας αποστολές στην Θεσσαλονίκη όπου και ζει με τον πατέρα της. Τι κι αν οι Βούλγαροι την βάζουν στο στόχαστρο; Τι κι αν ο Θάνατος στέκεται δίπλα της έτοιμος να την αγκαλιάσει; Εκείνη συνεχίζει να βοηθά... Συνεχίζει. Κι ως νοσοκόμα που είναι βοηθάει κι απ’ αυτό το μετερίζι περιθάλποντας αγωνιστές στα κρυφά θεραπευτήρια της πόλης, ένα από αυτά και η εκκλησία του Αγίου Μηνά, οι Άγιοι του οποίου στρέφουν το βλέμμα τους πάνω της με θαυμασμό καλύπτοντας τη δυσοίωνη λύπη που αχνοφαίνεται...
Συναξάρια και οι ζωές των μικρών παιδιών της ιστορίας. Συναξάρια και για τα «Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας». Συναξάρια κι όχι ένας κοινός βίος για την Βάσιλκα. Την Ανθή. Και τον Μήλιο. Τα Λιανοκέρια που η θύελλα του Αγώνα τσάκισε τα λεπτά κορμάκια τους, τρεμόπαιξε την ισχνή φλόγα της μικρής και κακόμοιρης ζωής τους...
Συναξάρια και η ζωή τόσων εθελοντών που ανέβηκαν στη σκλαβωμένη Μακεδονία και έδωσαν τη ζωή τους αντιμετωπίζοντας τη Βουλγαρική λαίλαπα.
Συναξάρια και για τις διδασκάλισσες που αν και η δαμόκλειο σπάθα έστεκε πάνω τους εκείνες συνέχισαν να διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στα παιδιά των Πατριαρχικών χωριών όπως η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, το τέλος της οποίας συγκλονίζει...
Συναξάρια Αγίων! Συναξάρια Ηρώων! Συναξάρια ανθρώπων που η θυσία τους όπως αναφέρει ο συγγραφέας στις τελευταίες αράδες της σειράς: «Παρακαλώ να μην ξεχάσω ...Τούτη η γη, που ανάπαψε μαρτύρων και ηρώων αίμα, από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί...Τόσες θυσίες, τόσες ψυχές, ούτε μία να μη λησμονηθεί... Δε πρέπει.», άλλωστε: «Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών».
Ένα επικό έργο από τον σπουδαίο λογοτέχνη Θοδωρή Παπαθεοδώρου, το οποίο οφείλουμε όλοι εμείς οι βιβλιόφιλοι -κι όχι μόνο!- να διαβάσουμε. Στις σελίδες και των τριών βιβλίων, Ιστορία και μυθοπλασία πιάνονται χέρι χέρι και μας χαρίζουν ένα απολαυστικό από κάθε άποψη - άρτια δομή ιστορικού μυθιστορήματος με ισορροπημένη δόση ιστορίας και μυθοπλασίας, συνεχής κι ενδιαφέρουσα ροη, ήρωες που κουβαλούν στις πλάτες τους το ιδανικό της φιλοπατρίας που τόσο μας συγκινεί ειδικά στις μέρες μας, γλώσσα πλούσια σε καλολογικά στοιχεία, εικόνες και συναισθήματα καθώς και ιστορικές πληροφορίες - ανάγνωσμα.
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου αποτυπώνει, αμερόληπτα και μετά από επίπονη και εκτενή έρευνα, στο χαρτί τα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα και διδάσκει ένα άγνωστο -τουλάχιστον για εμένα- κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας κατορθώνοντας να εμφυσήσει το αίσθημα της ευθύνης απέναντι σ’ αυτή. Ως αναγνώστρια τον ευχαριστώ θερμά που μέσα από το σπουδαίο αυτό έργο με έκανε κοινωνό της Ιστορίας!
Διαβάστε την τριλογία για τον Μακεδονικό Αγώνα πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που γεννά αισθήματα, προβληματίζει, συγκινεί...
Συγχαρητήρια στο συγγραφέα!
Βιογραφία Συγγραφέως
Οι ΒιβλιοΑναφορές για:
Γυναίκες της μικρής Πατρίδας
και
Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Συναξάρια της μικρής Πατρίδας
Συγγραφέας: Θοδωρής Παπαθεοδώρου
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ.Εκδ.: 21/03/2019
Σελ.: 624
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου