Στο Βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων συναντάμε τον εκκεντρικό και στριφνό κύριο Έντουαρντ Λίβινγκστον, θαμώνες με λογοτεχνικές ανησυχίες που μας ταξιδεύουν στον κόσμο του βιβλίου και αλλόκοτους πελάτες σε ένα παραμυθένιο βιβλιοπωλείο, στο Moonlight Books, η περιγραφή του οποίου είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του κειμένου καθώς ως βιβλιόφιλη με δελέασε και με μετέφερε νοερά σ'αυτο. Πρόκειται για ένα ρετρό βιβλιοπωλείο, δίπατο με μια στριφογυριστή ξύλινη σκάλα με περίτεχνη κουπαστή που συνδέει τους δύο ορόφους με τον γυάλινο φεγγίτη να δίνει σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη το όνομα στο βιβλιοπωλείο καθώς και πανοραμική θέα στον φεγγαρόλουστο, όταν φυσικά το επιτρέπει ο καιρός του Λονδίνου, ουρανό.
Μια μέρα βροχερή η Άγκνες βρίσκει καταφύγιο στο Moonlight Books με τον κύριο Έντουαρντ να έχει βρει τη βοηθό που ζητούσε. Η Άγκνες αρχαιολόγος στο επάγγελμα βρίσκεται στο Λονδίνο ώστε να βρει μια θέση σε ένα από τα μουσεία της χώρας κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει κατορθώσει με τον προϋπολογισμό της να τη πιέζει αφόρητα για επιστροφή στη Βαρκελώνη, στη πατρίδα της, εγκαταλείποντας το όνειρο της επαγγελματικής της ανέλιξης. Οικονομικά πιεσμένη λοιπόν δέχεται τη θέση που της προσφέρει ο βιβλιοπώλης με ανακούφιση. Η ζωή της μπαίνει σε ένα ρυθμό με τη Λογοτεχνία να παίρνει θέση σ' αυτή και να αλλάζει σιγά σιγά τη κοσμοθεωρία της, άλλωστε: Αν έχεις την τύχη να ανακαλύψεις ένα καλό βιβλίο, μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο της ψυχής σου. (σελ. 149)
Μια μέρα όμως χάνεται ένα πολύτιμο βιβλίο από τις προθήκες του βιβλιοπωλείου και ο επιθεωρητής Τζον αναλαμβάνει την εξιχνίαση της υπόθεσης...
Ξεχωριστή στιγμή όπως ανέφερα είναι η περιγραφή του βιβλιοπωλείου... Όμορφο μήνυμα ότι η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, καθημερινά πράγματα, ότι οι άνθρωποι είναι πολυεπίπεδοι και δεν πρέπει να αναλώνονται στη ταμπέλα που οι ίδιοι βάζουν στους εαυτούς τους με αποτέλεσμα να προσηλώνονται μόνο σ' αυτή και να φθείρεται η ψυχή τους: Είμαστε πολλά πράγματα. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπου είναι σχεδόν άπειρη. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή επαναλαμβάνοντας στον εαυτό σου ότι είσαι μόνο αρχαιολόγος, γιατί τότε ό, τι άλλο κάνεις ή νιώθεις δεν θα σου φαίνεται παρά βαρετό και θλιβερό. (σελ. 93)
Αυτά είναι τα θετικά στοιχεία που αλίευσα στο Βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων της Monica Gutierrez. Γενικά όμως, και κατά τη δική μου πάντα άποψη, πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν με άγγιξε καθώς το βρήκα άνευρο, αδιάφορο θεματολογικά με τους ήρωες να είναι επιφανειακοί χωρίς ουσία και λόγο. Οι διάλογοι ήταν μη ρεαλιστικοί και βαρετοί.
Τέλος με εξόργισε η σκηνή στο Βρετανικό Μουσείο και στην αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα που σύμφωνα με την ηρωίδα ο Έλγιν τα προστάτευσε από τους αρχαιοκάπηλους ξεχνώντας να αναφέρει πως και ο ίδιος ήταν αρχαιοκάπηλος και βέβηλος του μνημείου... με το Βρετανικό Μουσείο να τα προστατεύει ακόμα και σήμερα... από τι άραγε; Και σε ποιες αίθουσες; Ανθελληνικό λοιπόν, ασεβές, μια προπαγάνδα που καταρρέει με πάταγο και που δεν έχει καμία θέση μέσα σε ένα μυθιστόρημα- αν και γενναιόδωρη λέξη για ένα ψευτορομάντζο...
Διαβάστε το! Εσείς μπορεί να ανακαλύψετε στοιχεία που θα σας κάνουν να το απολαύσετε και να καταλάβετε γιατί είναι best seller, εγώ δεν κατάλαβα ποτέ!
Βαθμολογία 1/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων
Συγγραφέας: Monica Cutierrez
Μετάφραση: Κάλλια Ταβουλάρη
Εκδ.: Μεταίχμιο
Ημερ.Εκδ.: 2021
Σελ.: 281
Δήμητρα Κωλέτη
Το διάβασα κι εγώ και συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου! Ιδίως η σκηνή στο μουσείο και τα σχόλια για τον Έλγιν, δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Ήταν ξεκάθαρη προπαγάνδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώπου διάβασες τη ΒιβλιοΑναφορά μου! Σε ευχαριστώ και για το σχόλιο!
Διαγραφή