Οι αδερφοφάδες-Νίκος Καζαντζάκης

       «Οι αδερφοφάδες» του Νίκου Καζαντζάκη είναι ένα βιβλίο στο οποίο ο Κρητικός συγγραφέας παρουσιάζει το μεγαλύτερο σπυρί του Ελληνικού λαού, τον διχασμό. Με την ηρωική, υπερήφανη, φιλοσοφημένη φυσιογνωμία του κεντρικού του ήρωα, του παπα-Γιάνναρου, καταδικάζει, γενικότερα τον φανατισμό και συγκεκριμένα τους δεξιούς αλλά και τους αριστερούς που με τις πολιτικές τους οδήγησαν τόσες φορές την χώρα στην διχόνοια. Ο παπα-Γιάνναρος μιλά στην καρδιά του αναγνώστη με καθηλωτικό τρόπο. Είναι ένας ήρωας ζηλευτός, μιας και στο στόμα του ανθίζουν αλήθειες για την ζωή,την θρησκεία και την πατρίδα, που με την σειρά τους ριζώνουν στο μυαλό και στην καρδιά αυτού που τις διαβάζει. Διαλαλεί την Αγάπη, την Αδελφοσύνη, την Λευτεριά, «την λευτεριά που δεν είναι παντοδύναμη, δεν είναι αθάνατη, είναι και αυτή θυγατέρα του ανθρώπου και έχει ανάγκη από τον άνθρωπο» ,τον άνθρωπο τον απαλλαγμένο από τα ζωώδη ένστικτά του και τον λουσμένο από την αγάπη.

Ένα απίστευτο βιβλίο! Κάθε του λέξη και ένα νόημα!!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία Συγγραφέως

Στοιχεία βιβλίου:
Τίτλος: Οι αδερφοφάδες

Συγγραφέας: Ν.Καζαντζάκης

Εκδ.: Καζαντζάκης

Ημερ. Έκδοσης:2009 (1η έκδοση 1965)

Σελ.:266

• Θέλει λέει να 'ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!
• .... πυροβάτης(είναι) και κάθε τίμιος άνθρωπος στην κόλαση ετούτη που τη λένε ζωή.
• Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλούν ιδέες, και αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλά.
• -Ε κακομοίρη άνθρωπε μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα και εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις, το μαθαίνεις όμως την ώρα που πεθαίνεις μα είναι πια πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε , ας σύρουμε μια φωνή μπορεί να μας ακούσουν.
• -Οδήγαμε.
-Εγώ; Μα δεν είσαι παντοδύναμος Κύριε;
-Είμαι μα με την βοήθεια του ανθρώπου, χωρίς εσένα απάνω στη γης ετούτη, που εγώ την έφτιασα,δύσκολα περπατώ, σκοντάφτω,σκοντάφτω στις πέτρες,στις εκκλησίες, στους ανθρώπους.
• ..δέντρο είναι ο κόσμος, έρχεται καιρός και παραθρασεύουν τα κλαδιά που δεν κάνουν καρπό και τρώνε άδικα το δέντρο, μα ας αφήσουμε ο Θεός αυτός να το κλαδέψει.
• Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες* φύσηξε Χριστέ μου να γίνουν πεταλούδες!
• Η λευτεριά δεν είναι παντοδύναμη, δεν είναι αθάνατη. Είναι και αυτή θυγατέρα του ανθρώπου κι έχει ανάγκη από τον άνθρωπο.

Δήμητρα Κωλέτη