Την πολυγραφότατη Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη είχα την χαρά να την συναντήσω σε μια από τις παρουσιάσεις του βιβλίου της «Άρωμα βανίλιας» που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή μου την χρονιά που κυκλοφόρησε το εν λόγω βιβλίο. Όταν την αντίκρισα και άκουσα τον λόγο της το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως ναι μόνο από έναν τόσο δοτικό, γλυκό και τρυφερό άνθρωπο μπορούσαν να γραφούν τα βιβλία «Άρωμα βανίλιας», «Μικροί άγγελοι» και «Αγαπώ θα πει χάνομαι», τα βιβλία δηλαδή της συγγραφέως που τότε είχα διαβάσει, και στα οποία η αγάπη, η φιλία και ο έρωτας αποτυπώθηκαν με τόσο τρυφερό και μεταδοτικό τρόπο, δίνοντας έτσι στα συναισθήματα αυτά την διάσταση που τους αναλογεί. Θεωρώ πως κάθε συγγραφέας δίνει στο γραπτό του ένα κομμάτι της ψυχής του, αυτή η πίστη επιβεβαιώθηκε μόλις αντίκρισα την Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη σε εκείνη την παρουσίαση, μόλις άκουσα την χροιά της φωνής της, μόλις είδα το τρυφερό της βλέμμα, με το οποίο αγκάλιασε όλους τους παρευρισκόμενους της συγκέντρωσης….
Στις ακόλουθες απαντήσεις λοιπόν του ερωτηματολογίου μου, το οποίο δέχτηκε να απαντήσει, παρά το βαρύ πρόγραμμα λόγω των παρουσιάσεων σε όλη την Ελλάδα του νέου της βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Μάιο με τίτλο «Στην αγκαλιά του ήλιου», μας αφήνει, όπως και στα βιβλία της, να δούμε, για άλλη μια φορά, ένα κομμάτι της όμορφης ψυχής της!
Την ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη που μου παραχώρησε! Απολαύστε την...!
1. Το νέο σας πόνημα κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Στην αγκαλιά του ήλιου»! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό.
Αρχές της περσινής άνοιξης ήταν που ξεκίνησα τις εκδηλώσεις για τα «Δίδυμα Φεγγάρια», το μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 2014. Ήμουν χαρούμενη που θα γινόμουν και πάλι ένα με τους αναγνώστες μου. Τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου έφτασα και στη μαγευτική Κρήτη. Κι έτυχε να μείνω σε ένα ξενοδοχείο, στον Άγιο Νικόλαο.
Πάνω ακριβώς από τη Λίμνη.
Την κοιτούσα ώρες από το μπαλκόνι μου τη λίμνη. Την κοιτούσα, μαγεμένη. Είχα κολλήσει το βλέμμα μου στα γυμνά, κοκκινόχρωμα βράχια της και στον γκρεμό τους που ορθώνεται κατακόρυφος και καθρεφτίζεται στα νερά. Ξαφνικά ένας νεαρός άντρας βούτηξε στο κενό. Από εκείνο τον γκρεμό. Κι έπεσε στη Λίμνη. Από μεγάλο ύψος. Γρήγορα τον είδα να ξεπροβάλλει στην επιφάνεια. Χαμογελούσε.
Και μαζί του, μου χαμογελούσε και η ίδια η λίμνη. Γιατί ήξερε πως στα νερά της καθρεφτιζόταν η ομορφιά, το μυστήριο και η μαγεία που χρειαζόμουν τόσο, για να συνεχίσω να γράφω το μυθιστόρημα που είχα ήδη ξεκινήσει, για να τα καταφέρω να φτάσω «Στην αγκαλιά του ήλιου».
Όταν άρχισα να γράφω για την Κρήτη, αχ, πίστεψα πως δε θα τελειώσω ποτέ. Όταν καταπιάστηκα με αυτό το κομμάτι της γης, με την τόσο δυνατή ενέργεια, παρασύρθηκα. Τα μάτια μου γέμισαν φως. Μύριζα το δίκταμο, το θυμάρι, το φασκόμηλο, τη ρίγανη, τραγουδούσα κρητικές μαντινάδες. Έρωτας είναι η Κρήτη, έρωτας!
Έγραφα κι άκουγα να ουρλιάζουν μέσα μου τα λόγια του λατρεμένου Καζαντζάκη. Κι ήταν τόσο εύκολο να ανακαλύψω τον ήλιο σε αυτό το νησί. Μεμιάς παρασύρθηκα, μεμιάς χώθηκα βαθιά στην ιστορία του. Ταξίδεψα μέχρι τη Μάχη της Κρήτης.
Άρχισε τότε να χορεύει παρέα με τις λέξεις και με τους ήρωες αυτό το μυθιστόρημα. Να χορεύει πεντοζάλη. Στο παρελθόν.
Σε μια δυνατή αληθινή ερωτική ιστορία, κρυμμένη χρόνια μέσα στο μυαλό μου. Τον έρωτα μιας Αρετούσας κι ενός Ερωτόκριτου. Μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού, σε εκείνα τα πονεμένα, τα δυσβάσταχτα χρόνια. Κι όλα μπερδεύτηκαν κι όλα άρχισαν να χορεύουν ξέφρενα, σε μια συγκλονιστική περιπέτεια ζωής.
Σε αυτό το μυθιστόρημα αποτίω φόρος τιμής σε μια γυναίκα, μια ηρωίδα, που κάπου, κάπως κάποτε, άνοιξε για χάρη μου τα κατάβαθα της ψυχής της. Ήθελε να παραμείνει ανώνυμη. Oρκίστηκα να της κάνω το χατίρι.
Και το μυθιστόρημα τραβούσε τον δρόμο του και εγώ συνέχιζα να χορεύω στα μονοπάτια του, παρέα με τις λέξεις και με τους ήρωες. Να χορεύω πεντοζάλη.
Στο παρόν.
Κι αγκάλιασα μια μπερδεμένη συναισθηματικά ηρωίδα. Που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, από οπουδήποτε. Που σαστίζει μπροστά στη ζωή, παλεύοντας να διαχωρίσει τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Παρέα της άρχισα να ψάχνω να βρω τις δύσκολες απαντήσεις που γύρευα.
Η Βαλέρια, η ηρωίδα μου, είναι πρώτη χορεύτρια της Λυρικής Σκηνής. Μια από τις πιο ονομαστές της χώρας μας. Αποκούμπι της ζωής της κι ανάσα της μαζί είναι χορός. Μόνο που η Βαλέρια είναι συνάμα και κλέφτρα. Είναι άραγε μια μοντέρνα θηλυκή έκδοση του Ρομπέν των Δασών ή μια απλή κακοποιός;
Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί καθημερινοί ήρωες που θυσιάζονται για την αγάπη τους. Μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα. Μια μυστική αστυνομικός. Και η Φωτεινή, η μητέρα της Βαλέριας, μια γυναίκα με χάρτινες αναμνήσεις, με καρδιά παγωμένη, που κρυώνει συνέχεια. Δε στεφανώνονται με συναισθήματα οι εικόνες της ζωής όταν απουσιάζει η ζεστασιά. Υπάρχει ακόμα κι ένα Τέρας που αγαπάει τις κόκκινες φλοκάτες.
Αλλά κι ένα πτώμα στον Άγιο Νικόλαο. Πεταμένο στη Λίμνη…
Πρώτα απ’ όλα, και πάνω απ’ όλα, υπάρχουν οι αναγνώστες του βιβλίου μου. Προσπάθησα να τους ενώσω με τους ήρωες και τα συναισθήματά τους. Να τους βοηθήσω να τους νιώσουν, να τους καταλάβουν, ακόμα και να τους υπερασπιστούν. Να γίνουν ήρωες στη θέση τη δική τους.
2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου «Στην αγκαλιά του ήλιου»;
Η γραφή ήταν και είναι η ίδια η ανάσα μου. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να μη με επηρεάζει η εποχή μας; Ό,τι κι αν γράφω, ό,τι κι αν σκεφτώ, αφετηρία έχει την εποχή που ζω και τις ανάγκες της…
Θέτω πάντοτε έναν στόχο. Που αποτελεί την πηγή της έμπνευσής μου.
Χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα, κάτι να με βοηθήσει να ξεκινήσω το ταξίδι. Παρέα με τους ήρωες βιώνω καταστάσεις, γίνομαι κομμάτι τους. Προσπαθώ να ζωντανέψω συναισθήματα, να καταθέσω την ψυχή μου.
Έγραφα το μυθιστόρημά μου «Στην αγκαλιά του ήλιου» κι άκουγα να ουρλιάζουν μέσα μου τα λόγια του λατρεμένου Καζαντζάκη. Έγραφα και πάλευα να ζωντανέψω «ήλιους» σε μια εποχή που τους έχει τόσο ανάγκη. Σε μια εποχή που μας εκλιπαρεί να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων.
Έγραφα και οι «ήλιοι» μου, άρχισαν να γίνονται ένα με αυτούς τους ανθρώπους που χώνονται ξαφνικά στη ζωή μας κι ύστερα φεύγουν.Εξαφανίζονται.
Στις πιο μικρές στιγμές μαζί τους όμως, ζούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Όπως λέει και ο ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης.
Γιατί η ευτυχία είναι μικρές μικρούτσικες στιγμές. Και γιατί εκείνοι οι άνθρωποι σημαδεύουν για πάντα την ύπαρξή μας.
3. Ποιος από τους ήρωες σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας «ταλαιπώρησε», είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;
Όλοι οι ήρωές μου και τις ηρωίδες μου τις αγαπώ, αλλά και όλοι και όλες τους με «ταλαιπωρούν».. Σε όλα μου τα μυθιστορήματα. Γιατί προσπαθώ να χαρτογραφήσω την ψυχή τους, την ίδια την προσωπικότητά τους. Από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια πάνω στα οποία χτίζεται η ίδια η ύπαρξή μας, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, τα χρόνια που επιλέγουμε τον δρόμο τον οποίο θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Γράφω σε πρώτο πρόσωπο, γίνομαι για λίγο η ηρωίδα μου, μπαίνω στο πετσί του ρόλου, προσπαθώ να συμπαρασύρω τους αναγνώστες μου, να τους ενώσω με τους ήρωες και τα συναισθήματά τους. Να τους βοηθήσω να τους νιώσουν, να τους καταλάβουν, να τους υπερασπιστούν. Να γίνουν ήρωες στη θέση των ηρώων μου.
Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου μαζί τους, είναι όλοι τους κομμάτι του εαυτού μου. Ανάμεσά τους πιο πολύ θα έλεγα πως με «ταλαιπώρησε» η Ελίνα, από το «Αγαπώ θα πει χάνομαι», ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες που λάτρεψαν οι αναγνώστες μου, η Μελίνα από το «Κόκκινο κοράλλι», η οποία μέχρι τα πέντε της χρόνια ζει τη δική μου τη ζωή, αλλά και η Ελισσώ, η πολυαγαπημένη μου Κρητικοπούλα Ελισσώ, στο καινούριο μυθιστόρημά μου, «Στην αγκαλιά του ήλιου».
4. Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν φυσικά υπάρχουν- ή είστε ''αμετακίνητη'' σε ότι έχετε γράψει;
Όποιος αγαπάει, παιδεύει, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου η Άρτεμη. Και στα σοβαρά τώρα γίνομαι καλύτερη με κάθε καλοπροαίρετη αρνητική κριτική, περιμένω ανυπόμονα τις θετικές, λατρεύω να διαβάζω κάθε σχόλιο φίλου ή φίλης μου αναγνώστριας, να απαντάω σε όλους. Αυτός που διαβάζει τα βιβλία μου πριν ακόμα περάσουν στα χέρια του εκδοτικού οίκου είναι ο άντρας μου. Αδέκαστος κριτής. Μιας και ξέρει να βαθμολογεί γραπτά, είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Διαβάζει τα μυθιστορήματά μου με μια αντικειμενική ματιά, είναι αυστηρός στην κρίση του, με βοηθάει πολύ, του χρωστάω πολλά. Φυσικά και πολλές φορές διαφωνούμε σε κάποια κομμάτια του βιβλίου. Και είμαι αμετακίνητη στις απόψεις μου, εκτός κι αν καταφέρει, με ακλόνητα επιχειρήματα, να με πείσει να αλλάξω γνώμη!
5. Έχετε μετανιώσει για την κατάληξη που δώσατε σε κάποιο από τα βιβλία σας, ώστε, αν σας δινόταν η ευκαιρία να αλλάζατε αυτή την κατάληξη, θα το κάνατε με μεγάλη χαρά;
Όχι, ποτέ. Γιατί όσο κι αν ζορίζομαι στα πρώτα κεφάλαια κάθε μυθιστορήματος, μέχρι να νιώσω τους ήρωες και να χωθώ για τα καλά στην ιστορία της ζωής τους, στη μέση του βιβλίου, κάθε βιβλίου μου, γίνεται κάτι μαγικό. Δε με έχουν ανάγκη πια οι ήρωές μου. Ακολουθούν τη μοίρα τους, τους αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν. Και το τέλος της ιστορίας τους έρχεται ήρεμα, απαλά, από μόνο του. Ποτέ δεν ξέρω το τέλος όταν αρχίζω να γράφω. Υπηρετώ τον στόχο μου, λυτρώνομαι μαζί με τους ήρωές μου, όταν τον πλησιάζω, όταν νιώθω πως έχω εκπληρώσει αυτό που ήθελα να γράψω, πως έχω φτάσει στο τέλος του ταξιδιού.
Κι αν αναφερόσαστε σε ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Ψυχογιός και αγάπησαν πολύ οι αναγνώστες μου, για το τέλος στα «Δίδυμα Φεγγάρια», ένα βιβλίο που βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία, πρέπει να σας πω ότι τη ζωή και τα τερτίπια της, δεν μπορεί να τα συναγωνιστεί κανένας. Ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας…
6. Στον καιρό της Κρίσης η Λογοτεχνία και η ανάγνωσή της τι μπορεί να δώσει στ
ον μέσο πολίτη;
Η κρίση πιστεύω πως μας έκανε να έρθουμε πιο κοντά, για να νιώσουμε ασφάλεια. Μας έκανε να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας, να καταλάβουμε πως αυτό που μετράει είναι τα συναισθήματα, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Πλησιάσαμε περισσότερο και το βιβλίο, τον πιστό μας φίλο, που βρίσκεται πάντα κοντά μας, για να αναζητήσουμε λύσεις, για να ταξιδέψουμε, για να ξεχαστούμε πολλές φορές…
Κι όμως παρόλο που τώρα νιώθουμε την ανάγκη να διαβάζουμε περισσότερο, οι πωλήσεις των βιβλίων έχουν μειωθεί. Γιατί η σημερινή εποχή, μας έμαθε να μοιραζόμαστε. Κι είναι τόσο πολύτιμο, τόσο σημαντικό αυτό. Πριν από μερικά χρόνια αγοράζαμε βιβλία μόνο για τον εαυτό μας. Τώρα που δυσκολευόμαστε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ανταλλάσουμε μεταξύ μας τα βιβλία που θέλουμε να διαβάσουμε. Ένα βιβλίο μπορεί να το διαβάσουν δέκα ή και παραπάνω αναγνώστες.
Και σε αυτή την περίπτωση το βιβλίο παίζει και πάλι επάξια το ρόλο του: φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.
7. Όταν τελειώνετε την συγγραφή του κάθε βιβλίου σας ποιο είναι το συναίσθημα που σας κατακλύζει και πως αποφορτίζεστε από αυτό ώστε να προχωρήσετε στη συγγραφή του επόμενου βιβλίου σας;
Προσπαθώ να κάνω τον αναγνώστη μου να νιώσει, να γευτεί, να γελάσει, να κλάψει, ακόμα και να θυμώσει, να μυρίσει, να τραγουδήσει, να χαρεί… Με λίγο λόγια προσπαθώ να ζωντανέψω τα συναισθήματά του, τις ίδιες τις αισθήσεις του. Κι όταν τελειώνω ένα μυθιστόρημα νιώθω ευτυχία, λυτρώνομαι παρέα με τους ήρωές μου. Αισθάνομαι πως ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Γράφω με αγάπη. Προσφέρω αγάπη. Κι ύστερα έρχεται και με πλημμυρίζει η αγάπη των αναγνωστών μου και αισθάνομαι τόσο τυχερή. Είναι πολύτιμο αυτό…
8. Στα «Δίδυμα φεγγάρια» μας παρουσιάσατε την ιστορία της Αλίκης, της φίλης της γιαγιάς σας, η οποία και σας την είχε διηγηθεί πολλά χρόνια πριν. Μέσα στο γραπτό σας επομένως βάζετε αυτοβιογραφικά στοιχεία ή αυτό έγινε κατ’ εξαίρεση στα «Δίδυμα φεγγάρια»;
Θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάθε φορά που γράφω ένα μυθιστόρημα ακουμπάω και κάτι από την προσωπική μου ζωή, τις προσωπικές μου εμπειρίες…
Αν διαβάσετε το «Κόκκινο Κοράλλι», η ηρωίδα, η Μελίνα, μέχρι τα πέντε της χρόνια ζει τη δική μου ζωή. Στους «Μικρούς Αγγέλους», ένα γράμμα που γράφει μια από τις ηρωίδες, είναι το γράμμα που θα ήθελα κι εγώ να πάρω στα χέρια μου από τη δική μου μητέρα… Κι ύστερα η γιαγιά η Αγγελική, η γιαγιά με το περήφανο βλέμμα που θυμάται χαμένες πατρίδες, είναι η δική μου η γιαγιά, η Άρτεμη, στο ίδιο βιβλίο.
Ναι, τελικά σε κάθε μυθιστόρημά μου, αποτυπώνω στοιχεία, του εαυτού μου, αλλά και αγαπημένων μου προσώπων.
Όταν γράφω προσπαθώ να κεντάω λέξεις που γεννιούνται στην καρδιά μου. Προσπαθώ να σμίγω τη φαντασία με την αλήθεια. Να κόβω την ανάσα του αναγνώστη. Να καταθέτω την ψυχή μου, τις εμπειρίες μου, τα συναισθήματά μου.
Είναι μαγεία η γραφή…
Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.
Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής.
Υπάρχουν μυθιστορήματα που έχω γράψει, όπως τα «Δίδυμα Φεγγάρια» που βασίστηκαν σε μια αληθινή ιστορία, μια ιστορία που μου διηγήθηκε η μαμά της μαμάς μου.
Δεν υπάρχει μυθιστόρημα που έχω γράψει που να μην περιέχει κομμάτια της ζωής μου, λόγια ανθρώπων που αγαπώ, πράξεις κι ακούσματα που πίστευα πως έχω ξεχάσει στο διάβα της ζωής. Κι όλα αυτά μαζί ανακατεμένα με τη φαντασία κι όλα αυτά μαζί ένα με μένα. Δεν μπορώ να γράψω χωρίς να γρατσουνίσω την ψυχή μου, χωρίς να νιώσω, με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί τότε δεν θα νιώσει τίποτα κι ο αναγνώστης.
9. Ποιο από τα βιβλίο σας θα θέλατε να μεταφερθεί στην μικρή οθόνη, αφού πιστεύετε πως αυτό εκτός από την αισθητική-καλλιτεχνική απόλαυση θα προσφέρει και πολλά μηνύματα στους θεατές ;
Κάθε μυθιστόρημά μου το αγαπάω, όπως η μάνα όλα της τα παιδιά, κάθε μυθιστόρημά μου ελπίζω να προσφέρει μηνύματα στους αναγνώστες φίλους μου, να τους κάνει να μαθαίνουν καλύτερα τον εαυτό τους. Αν έπρεπε να διαλέξω θα επέλεγα τα «Δίδυμα Φεγγάρια», γιατί κλείνουν μέσα τους μια αληθινή ιστορία, μια ιστορία που κόβει ανάσες!
10. Τι να περιμένουμε από την πένα σας τον Μάιο, τον μήνα δηλαδή που συνήθως κυκλοφορούν τα νέα σας βιβλία, του 2016; Έχετε μπει στην διαδικασία συγγραφής του ή ακόμα είναι νωρίς δεδομένου ότι το τελευταίο σας βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις ένα μήνα πριν από την στιγμή που σας θέτω την ερώτηση αυτή;
Η γραφή είναι η ανάσα μου. Γράφω, γράφω συνέχεια. «Χαϊδεύω» συγγραφικά τώρα το «Βαθύ Γαλάζιο», ένα βιβλίο μου που κυκλοφόρησε το 2008 και θα κυκλοφορήσει ξανά αναθεωρημένο από τις εκδόσεις Ψυχογιός, τον Ιανουάριο του 2016.
Ανάμεσα σε εκδηλώσεις, συνεντεύξεις και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, συνεχίζω να γράφω. Να γράφω το μυθιστόρημα που εύχομαι να κρατάτε στην αγκαλιά σας του χρόνου τέτοιον καιρό. Ακόμα δεν έχει τίτλο, όμως ταξιδεύει στη ζωή μιας γυναίκας που διάλεξε να αγαπήσει μονάχα τον εαυτό της. Είναι η ιστορία μιας διάσημης ηθοποιού, είναι η ζωή των παιδιών της και φυσικά είναι γεμάτο ανατροπές, συναισθήματα, αρώματα και χρώματα της πατρίδας μας.
11. Ποιο βιβλίο σάς επηρέασε και έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σας αφού πιστεύετε πως και αυτό διαμόρφωσε την σκέψη σας;
Κάποια στιγμή διάβασα ένα βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, τον «Καπετάν Μιχάλη». Και τότε ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με ένα πρότυπο συγγραφέα, ένα πρότυπο ανθρώπου. Σιγά σιγά άρχισα να τον ανακαλύπτω, να καταλαβαίνω πως ο Νίκος Καζαντζάκης, αυτός ο ταξιδιώτης του πνεύματος, δεν ήταν απλά ένας συγγραφέας. Ήταν πάνω από όλα φιλόσοφος. Όπου πήγαινε, κρατούσε πάντα ανάμεσα στα δόντια του σαν φύλλο δάφνης, την Ελλάδα, όπως διαλαλούσε με περηφάνια κι εκείνος. Κάθε του πρόταση αποτελεί βιβλίο ολόκληρο. Αγάπησε τον άνθρωπο, λάτρεψε την ελληνική γη, υπήρξε κατά τη γνώμη μου ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεωτέρων χρόνων. Είναι διαχρονικός, θα παραμείνει πάντα επίκαιρος.
Έχω μάθει τόσα πράγματα για τον εαυτό μου, περπατώντας στις σελίδες των βιβλίων του, όλων των βιβλίων του. Ένιωσα περήφανη που είμαι Ελληνίδα, ένιωσα τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει χαρά της ζωής.
Του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί προσπαθώ να αντικρίζω τη ζωή, ακολουθώντας τη συμβουλή του: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισό σου και μπες μέσα».
Οπότε φυσικά θα ήθελα να είχα γράψει όλα, μα όλα τα δικά του βιβλία.
12. Θα κάνω την ερώτηση που κάνω στους φίλους που ξέρω πως διαβάζουν: Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Μεγάλωσα ανάμεσα στα βιβλία. Ο πατέρας μου, ο Νικόλαος Ρώσσης, ήταν εκδότης, ήξερε πόσο πολύτιμο είναι το παιδικό βιβλίο, μου αγόραζε καθημερινά βιβλία. Διάβαζα όποιο παιδικό βιβλίο κυκλοφορούσε στην αγορά, σχεδόν. Έτσι το διάβασμα έγινε για μένα τρόπος ζωής.
Διαβάζω πολύ ακόμα και αυτό το διάστημα που «τρέχω» για τις εκδηλώσεις του καινούργιου μου μυθιστορήματος. Αυτή την εποχή διαβάζω «Το κορίτσι του τρένου» της συγγραφέως Πόλα Χόκινς. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που με ταξιδεύει. Η συγγραφέας του γράφει σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που λατρεύω να κάνω κι εγώ στα δικά μου βιβλία.
Όταν επιλέγω ένα βιβλίο το πρώτο που ψάχνω είναι να μιλάει ο συγγραφέας στην καρδιά μου.
Και για να παραφράσω τον αγαπημένο μου, τον Νίκο Καζαντζάκη:
«Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…»
13. Πείτε μας μια φράση που σας εκφράζει και αποτελεί για σας μότο ζωής;
Μια και μοναδική φράση: «Η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος της ζωής μας…»
14. Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο που διαθέσατε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σας.
Θα ήθελα να με αφήσετε να σας πιάσω σφιχτά από το χέρι και περπατήστε μαζί μου «Στην αγκαλιά του ήλιου», στις σελίδες του καινούριου μου μυθιστορήματος. Θα ήθελα να αφεθείτε σε ένα ταξίδι με το Οριάν Εξπρές της καρδιάς σας. Παρέα με όλους τους ήρωες ενός βιβλίου που ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία. Ανάμεσα στις χαρές της ζωής, στις ίδιες τις αξίες της.
Μη φοβηθείτε να γίνετε κι εσείς ήλιοι. Ήλιοι για χάρη κάποιων ανθρώπων.
Μονάχα έτσι γίνεται πανηγύρι χαράς η ζωή.
Μονάχα έτσι φωτίζετε τους σβησμένους ήλιους των άλλων.
Γιατί στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές, ζούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Και γιατί στ’ αλήθεια αξίζει να κουρνιάζουμε, κάθε μέρα, κάθε λεπτό στην αγκαλιά του ηλίου, στην αγκαλιά της αγάπης…
*****
Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα, μέσα στα βιβλία. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των ομώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο επιφανής φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαέξι χρόνια, αλλά και ως υπεύθυνη έκδοσης σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Έχει γράψει 10 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία, δικά της και διασκευές, και έχει μεταφράσει 1500 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία και το μεταφραστικό της έργο, έχει τιμηθεί δύο φορές με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και με το Bραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Το 2002 το όνομά της ανεγράφη στον Τιμητικό Πίνακα της IBBY (INTERNATIONAL BOARD ON BOOKS FOR YOUNG PEOPLE). To 2015 της απενεμήθη το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία Ο ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, για το μυθιστόρημά της, «Δίδυμα Φεγγάρια». Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Όλα τα βιβλία της, ενηλίκων και παιδικά, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Τα μυθιστορήματά της συγγραφέως:
Μην πιστεύεις στην αλήθεια, εκδ. Ψυχογιός (2015)
Στην αγκαλιά του ήλιου, εκδ. Ψυχογιός (2015)
Ο τελευταίος χορός της Σαλώμης, εκδ. Ψυχογιός (2014)
Δίδυμα φεγγάρια, εκδ. Ψυχογιός (2014)
Άρωμα βανίλιας, εκδ. Ψυχογιός (2013)
Μικροί άγγελοι, εκδ. Ψυχογιός (2012)
Κόκκινο κοράλλι, εκδ. Ψυχογιός (2011)
Αγαπώ θα πει χάνομαι, εκδ. Ψυχογιός (2010)
Νομίζεις ότι τελείωσε; Κάνεις λάθος, εκδ. Κέδρος (2009)
Βαθύ γαλάζιο, εκδ. Ωκεανίδα (2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου