Η συγγραφέας Ιουλία Ιωάννου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μέσω των ενδιαφέρων απαντήσεων της το έργο της και ένα κομμάτι της προσωπικότητάς της. Την ευχαριστώ θερμά που δέχτηκε να μου παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά.
Απολαύστε την… και γνωρίστε λίγο περισσότερο την συγγραφέα και άνθρωπο Ιουλία Ιωάννου!
1. Εδώ και οχτώ μήνες το βιβλίο σας «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα» κατέχει μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να συνεχίσει ανεμπόδιστα το αναγνωστικό του ταξίδι, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε, πολύ, να ακουστούν.
Πέρασαν πράγματι οχτώ μήνες από τη στιγμή που κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο, και μάλιστα εκδόθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου, στις 27 Μαΐου!
Εγώ βέβαια το πήρα την αμέσως επόμενη μέρα, καθώς το περίμενα στο Αγρίνιο που κατοικώ και ήταν το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου κάνει κάποιος!
Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται… και για μένα ήταν όνειρο ζωής να καταφέρω να γράψω κάποτε ένα βιβλίο, δεν το τολμούσα όμως. Μου αρκούσε να γράφω μικρά διηγήματα, αυτοτελείς ιστορίες, που όμως ακόμη και σε μία σελίδα να ήταν έκρυβαν μέσα τους ολόκληρη τη ζωή των πρωταγωνιστών!
Το Έτσι ξαφνικά γράφτηκε σε χρόνο ρεκόρ… μέσα σε σαράντα μέρες βγήκε από μέσα μου μια ιστορία που αγνοούσα την εξέλιξή της κάθε φορά που καθόμουν να γράψω, ακόμη και τώρα απορώ πώς έγινε κάτι τέτοιο…
2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα»;
Το ερέθισμα ήταν αυτή ακριβώς η ιστορία που περιγράφει… το ότι δηλαδή ένα δεκατετράχρονο κορίτσι το παντρέψανε και το στείλανε με έναν άγνωστο άντρα στην άλλη άκρη του κόσμου… ήταν ένα γεγονός που πάντα κουβαλούσα μέσα μου, γιατί είναι αληθινό… το έζησα… είναι η ιστορία μιας γνωστής μου, που όμως, καμία σχέση δεν έχει με όσα η δική μου φαντασία έπλασε στην πορεία της διήγησης… εκείνη πέρασε πολύ χειρότερα!
3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;
Όλοι οι ήρωες ενός βιβλίου έχουν πρόσωπο, έχουν αισθήματα, τους δημιουργείς έχοντας κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους στο μυαλό σου την ώρα που γράφεις για τη ζωή τους…
Η Έλενα είναι η προσωποποίηση της δύναμης, της ψυχής που αντέχει και προχωράει, που δεν το βάζει κάτω ακόμη και στις χειρότερες δυσκολίες που φέρνει η ζωή στο δρόμο της…
Ο Βασίλης είναι ένας σπάνιος χαρακτήρας, αληθινός, ξέρει να αγαπάει με όλη του την καρδιά, ξέρει να συγχωρεί, κάτι που δυστυχώς, δεν συναντάς εύκολα, ειδικά σε άντρες!
Ο Πέτρος είναι ο έρωτας αυτοπροσώπως!
Ο Άρης έχει όλα τα άσχημα χαρακτηριστικά που μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του, του δίνω όμως ελαφρυντικά, δικαιολογώ το γιατί έπραξε όσα έπραξε, χωρίς να παίζω το ρόλο του κριτή, ας κρίνει ο καθένας μόνος του…
Όλοι τους λοιπόν, έχουν κάτι από μένα και από όσα έχω συναντήσει στην πορεία μου έως τώρα, εγώ τους έπλασα, εγώ τους δημιούργησα, τους έκανα καλούς, άχρηστους, εκμεταλλευτές… σαν πολλούς από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει…
Δεν μπορώ γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν να ξεχωρίσω ιδιαίτερα κάποιον, ούτε να πω ότι με ταλαιπώρησαν… ξεπετάγονταν μόνα τους τα όσα έπρεπε να τους «χρεώσω»!
4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η Έλενα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σας, θέλει οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';
Το μήνυμα που η Έλενα θέλει να μεταδώσει στους αναγνώστες είναι ότι αν η ζωή σου χρωστάει θα βρει τρόπο να σου δώσει ό,τι σου στέρησε! Εκείνη στερήθηκε την αγάπη στην πιο τρυφερή της ηλικία, τη γνώρισε όμως μέσα στην οικογένεια του Κώστα, που στάθηκε πραγματικός πατέρας και φίλος και αργότερα στην οικογένεια του Δημήτρη, που την αγκάλιασε με τόση αγάπη. Γνώρισε το Βασίλη και μαζί του έζησε την ηρεμία που της έλειπε, την ευτυχία που η μοίρα της είχε κλέψει. Με τον Πέτρο έζησε τον απόλυτο έρωτα, το μοναδικό εκείνο συναίσθημα που λίγοι άνθρωποι έχουν την τύχη να νιώσουν στη ζωή τους…
Το κρυφό μα και φανερό λοιπόν μήνυμα μέσα στο Έτσι ξαφνικά, είναι πως όσο ξαφνικά και να έρχονται τα γεγονότα στη ζωή μας, καλά ή άσχημα, δεν θα πρέπει να εγκαταλείπουμε, όσο και αν πονάμε, ο χρόνος είναι εκείνος που θα φέρει τη λύτρωση, θα φέρει στον καθένα ό,τι του αξίζει να ζήσει!
5. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα».
Φτάνοντας στο τέλος της ιστορίας, αυτό που κυριαρχούσε ήταν η απορία, αν πράγματι εγώ ήμουν αυτή που είχα καταφέρει να ολοκληρώσω όλο αυτό το βιβλίο! Μπορεί να μην είναι από τα μεγάλα βιβλία, των πολλών σελίδων, μα κρύβει μέσα του όλα τα συναισθήματα που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι στη ζωή τους, τη χαρά, τον έρωτα, την αμέριστη αγάπη, τις απώλειες…
Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι τελείωνε ένα κομμάτι της ζωής μου που του έδωσα ψυχή, που έβγαλα εκεί μέσα συναισθήματα, που έκλαψα, που απαλλάχτηκα από όσα κουβαλούσα καλά κρυμμένα και δεν το ήξερα…
Και φυσικά χαρά, μεγάλη ευχαρίστηση που το είχα καταφέρει… δεν ήξερα αν θα βρει ανταπόκριση από κάποιον εκδοτικό οίκο, γνώριζα πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στο χώρο… ήλπιζα όμως, και πίστευα ότι αν άξιζε, θα έβρισκε το δρόμο του…
6. Το «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα» είναι το πρώτο σας βιβλίο. Όταν πιάσατε στα χέρια σας το πρώτο έντυπο του βιβλίου σας, αγγίξατε τα φύλλα του, μυρίσατε την χαρακτηριστική μυρωδιά του, ποιο ήταν το συναίσθημα που σας κατέκλυσε;
Την πρώτη φορά που το άγγιξα ήταν σαν να έπιανα στα χέρια μου ένα ακόμη παιδί μου! Ήταν συγκλονιστική στιγμή, το αγκάλιασα, το κοίταζα και δεν το πίστευα ότι αυτό ήταν ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!
Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να συνηθίσω στην ιδέα, μόλις δύο μήνες πριν μου είχαν πει το «ναι» από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη και μέχρι να ολοκληρωθεί η επιμέλεια, να τελειώσει και να γίνει βιβλίο, οι στιγμές ήταν σαν σκηνές από ταινία, δεν ήξερα αν πρωταγωνιστούσα ή ήμουν απλά θεατής… ακόμη και τώρα έτσι νιώθω, είναι φορές που λέω… είναι αλήθεια όλο αυτό; Είναι το δικό μου βιβλίο αυτό;
7. Πόσο δύσκολο είναι για ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα να βρει εκδότη που θα τον εμπιστευτεί και θα εκδώσει το πρώτο του έργο;
Πιστέψτε με, είναι πάρα πολύ δύσκολο, δεδομένης και της κατάστασης που υπάρχει σήμερα όχι μόνο στη χώρα μας, μα συγκεκριμένα στο χώρο του βιβλίου. Μπορώ να πω ότι στάθηκα πάρα πολύ τυχερή, καθώς οι εκδόσεις Λιβάνη όχι μόνο με εμπιστεύτηκαν, με στήριξαν, πίστεψαν στις δυνατότητές μου, μα με περιέλαβαν και με τόση αγάπη, με έκαναν να νιώσω μέλος της οικογένειάς τους! Τώρα ειδικά, οχτώ μήνες μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου και με την ανακοίνωση ότι θα εκδοθεί και το δεύτερο βιβλίο μου, οι «απώλειες», όλη αυτή την συμπαράσταση τη νιώθω ακόμη πιο έντονα! Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, και με τέτοιες συνθήκες γύρω μας, να βλέπεις αυτή την ανταπόκριση από τον κόσμο, να εισπράττεις όλη αυτή τη θετική ενέργεια μέσα από σχόλια, μηνύματα, φωτογραφίες με το βιβλίο μου, πραγματικά αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή και συγχρόνως, μεγάλη ευθύνη, ότι δεν πρέπει να απογοητεύσω κανέναν που με εμπιστεύτηκε χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο που γράφω…
8. Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν φυσικά υπάρχουν!- ή είστε ''αμετακίνητη'' σε ό,τι έχετε γράψει;
Στο πρώτο μου βιβλίο η κόρη μου ήταν εκείνη που διάβαζε ό,τι έγραφα κάθε φορά, κεφάλαιο το κεφάλαιο, μου έλεγε τις παρατηρήσεις της, τη γνώμη της (είναι και φιλόλογος!) και περίμενε κάθε μέρα τι θα γράψω…
Το διάβασαν όμως και μερικοί φίλοι, και φυσικά η πολύ καλή μου φίλη και συγγραφέας, Τέσυ Μπάιλα που με «έσπρωξε» να ξεκινήσω να γράψω μυθιστόρημα…
Φυσικά και ακούω τις παρατηρήσεις του καθενός, τις φιλτράρω και κρατάω ό,τι νομίζω ότι πρέπει να κρατήσω… αμετακίνητη δεν είμαι, αν έχω εμπιστοσύνη στην κρίση εκείνου που μου λέει τι θα έπρεπε να αλλάξω, δεν θα διστάσω να το κάνω!
9. Τα θετικά σχόλια των αναγνωστών σίγουρα θα σας χαροποιούν και θα αντλείτε από αυτά δύναμη για την συνέχεια! Με τα αρνητικά -αν φυσικά υπάρχουν!- τι γίνεται; Πώς τα αντιμετωπίζεται; Και, εξαιτίας αυτών έχετε σκεφτεί να κάνετε εκπτώσεις στα επόμενα γραπτά σας με σκοπό να αγγίξετε και αυτούς τους αναγνώστες ή όταν γράφετε, γράφετε απαλλαγμένη από τέτοιες πρακτικές, θα έλεγα, σκέψεις;
Το να δέχεσαι θετικά σχόλια για τα όσα γράφεις είναι σίγουρα πολύ ενθαρρυντικό, σε χαροποιεί και σου δίνει δύναμη… όμως αυτό που εμένα με ενδιαφέρει, είναι αυτό που θα μου πει κάποιος ως αρνητικό, και ψάχνω να δω πώς μπορώ να το αλλάξω. Το Έτσι ξαφνικά οι περισσότεροι μου είπαν ότι τους άρεσε, σαν ιστορία, σαν τρόπος γραφής, όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι υπολείπεται σε κάποια θέματα… δεν έχει για παράδειγμα πολλούς διαλόγους, κάτι που με φόβιζε στην αρχή… τώρα πια μου βγαίνουν τόσο αβίαστα όλα!
Όταν όμως γράφω, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βγάλω αυτό που εγώ έχω μέσα μου, αυτό που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή και όχι φυσικά αν αυτό που γράφω θα αρέσει σε κάποιον ή όχι! Η καλοπροαίρετη κριτική είναι ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη, αν όμως κάποιος κακοπροαίρετος πει (γνωρίζοντας ότι εγώ θα το μάθω, γιατί δεν έχει τα κότσια να μου το πει κατάμουτρα) ωχ, τι έγραψε τώρα αυτή… ε εκεί, δεν μπορώ, αγανακτώ! Αν δεν σου αρέσει, κάτσε εσύ και γράψε καλύτερο! Υπάρχουν άλλωστε τόσοι πολλοί συγγραφείς, χιλιάδες βιβλία, μην προτιμάς εμένα αν δεν σου αρέσω… πολύ απλά!
10. Πότε ήρθε η συγγραφή στην ζωή της Ιουλίας Ιωάννου; Ποια ανάγκη τής ικανοποιεί;
Από μικρή μου άρεσε να εκφράζομαι γράφοντας τις σκέψεις μου, εκθέσεις, γράμματα, διηγήματα… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ανάγκη που ένιωσα να αποτυπώσω τα όσα αισθανόμουν, λίγους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου, στα δεκάξι μου, όταν κάθισα και έγραψα σε ένα τετράδιο όλα τα γεγονότα, λεπτό το λεπτό εκείνης της νύχτας μα και όσων ακολούθησαν του γεγονότος… Δεν θέλω να το πιάσω στα χέρια μου, ζήτημα να το έχω κάνει εδώ και τριάντα χρόνια δύο τρεις φορές…όμως θυμάμαι ακριβώς τι έχω γράψει… Το να γράφω είναι για μένα τρόπος εκτόνωσης των συναισθημάτων μου, βγάζω από μέσα μου εικόνες που κουβαλάω από ανθρώπους που με πλήγωσαν, που έχασα, που αγάπησα. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι η ανάγκη να ζήσω όσα δεν μπορώ να ζήσω στην πραγματική ζωή, γι’ αυτό τα ζω τόσο έντονα με τη μορφή των ηρώων μου, είμαι εγώ σε κάθε έναν από αυτούς, πονάω, γελάω, ερωτεύομαι, κλαίω, αγαπάω, κερδίζω και χάνω… μα πάνω απ’ όλα, ταξιδεύω με το νου σε μέρη ανεξερεύνητα, σε μέρη που πιθανόν δεν θα πάω ποτέ!
11. Μέσα στο γραπτό σας βάζετε αυτοβιογραφικά στοιχεία; Και όταν λέω αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν εννοώ απαραίτητα προσωπικά γεγονότα αλλά μυρωδιές, εικόνες, συναισθήματα.
Ναι, αβίαστα θα πω ναι! Μέσα στα γραπτά μου είμαι εγώ, είναι πολλές από τις καταστάσεις που εγώ έχω ζήσει, όχι απαραίτητα έχω πάθει, μα είχα ίσως συμμετοχή, ίσως ως απλός παρατηρητής ή ακροατής! Ακούω τα πάντα, τα αποθηκεύω κατά μία έννοια στο μυαλό μου, και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή αναδύονται και βγαίνουν στις λευκές σελίδες του υπολογιστή μου! Οι δε περιγραφές των τοπίων που γνωρίζω, όπως για παράδειγμα του χωριού μου που αναφέρω στο Έτσι ξαφνικά, είναι εικόνες από τα παιδικά μου βιώματα, είναι σαν να ξαναγύρισα πίσω στα χρόνια εκείνα και περπάτησα στα δρομάκια του, στις παλιές γειτονιές, να συνομίλησα με ανθρώπους, να μύρισα την ξεχασμένη εκείνη εποχή!
12. Στον καιρό της Κρίσης η Λογοτεχνία και η ανάγνωσή της τι μπορεί να δώσει στον μέσο πολίτη;
Αν οι άνθρωποι διάβαζαν περισσότερο, αν άνοιγαν τους ορίζοντές τους, αφήνοντας τις παρωπίδες κατά μέρος θα ήταν και η ζωή μας καλύτερη! Η γνώση είναι δύναμη, είναι στάση ζωής, μαθαίνοντας την ιστορία μας, μπαίνοντας μέσα στις ζωές των ηρώων, όσων έζησαν πριν από εμάς, διαπιστώνουμε κατ’ αρχήν ότι όλα στη ζωή επαναλαμβάνονται! Ό,τι ζούμε εμείς σήμερα, δεν διαφέρουν και πολύ από καταστάσεις που έζησαν πολλοί πριν από εμάς… η φτώχεια, η πείνα, η προσφυγιά, ο πόλεμος, ο έρωτας… όλα είναι μέσα στα βιβλία, διαβάζοντας μαθαίνεις, διαβάζοντας ταξιδεύεις, έχεις προσωπική άποψη και όχι αυτή που κάποιοι άλλοι θέλουν να σου επιβάλουν μέσα από κατασκευασμένα ψέματα, από σενάρια καθημερινής τρέλας… μόνο μέσα από τα βιβλία μαθαίνεις τι θα πει ζωή και όποιος γράφει, γνωρίζει πολύ καλά ότι μέσα στις σελίδες υπάρχει η ψυχή ενός ανθρώπου που αφιέρωσε χρόνο από το χρόνο του, στιγμές από τη ζωή του, έψαξε, αισθάνθηκε… για να μεταφέρει σε όλους εμάς έστω μια μικρή γνώση, έστω μια ελάχιστη ευχαρίστηση, ένα ταξίδι του νου… το πιο αυθεντικό!
13. Ποιο βιβλίο σάς επηρέασε και έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σας αφού πιστεύετε πως και αυτό διαμόρφωσε την σκέψη σας;
Το βιβλίο «Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος» του αγαπημένου μου Μενέλαου Λουντέμη! Το διάβασα στην εφηβεία μου και χαράχτηκε μέσα μου βαθιά, όμως πρόσφατα πριν λίγους μήνες αποφάσισα να το διαβάσω ξανά… τα θυμόμουν όλα τόσο έντονα, ολόκληρες παραγράφους που με εκφράζουν τόσο πολύ! Δεν ξέρω αν διαμόρφωσε τη σκέψη μου, νομίζω πως ό,τι σκέφτομαι είναι όσα αισθάνομαι, τα αποτυπώνω έχοντας υπόψη μου τις δικές μου και μόνο σκέψεις…
14. Ο αγαπημένος σας σύγχρονος συγγραφέας; Και κλασσικός;
Είναι πάρα πολλοί, δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, έχω ξεχωρίσει τη γραφή της Τέσυ Μπάιλα, του αείμνηστου Νίκου Γούλια! Υπάρχουν πολλοί ακόμη που ανακάλυψα με το τόσο διάβασμα που έχω ρίξει τα τελευταία χρόνια. Όσο για τους κλασσικούς, λατρεύω τον Λουντέμη όπως προανέφερα αλλά και πολλούς ακόμη!
15. Προτείνετε μας ένα βιβλίο!
Ξεχώρισα το «Πορτρέτο της σιωπής» και την «Παναγία των δελφινιών»! Μου άρεσαν πολλά ακόμη, αλλά οι δύο λατρεμένες κυρίες με άγγιξαν σε πολύ ευαίσθητα κομμάτια μέσα μου!
16. Θα κάνω την ερώτηση που κάνω στους φίλους που ξέρω πως διαβάζουν: Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Κάθε εβδομάδα διαβάζω τουλάχιστον ένα βιβλίο… τώρα με πετυχαίνετε στο «Αγάπα το ή παράτα το» της Ιφιγένειας Τέκου!
17. Πείτε μας μια φράση που σας εκφράζει και αποτελεί για σας μότο ζωής;
Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμη δεν έχουνε ’ρθει… και φυσικά, το όλα για κάποιο λόγο γίνονται… τίποτα και κανένας άνθρωπος δεν έρχεται στη ζωή μας τυχαία, ακόμη και η χρονική στιγμή που θα συμβεί αυτό!
18. Πείτε μας ένα θέμα που θα θέλατε οπωσδήποτε να ασχοληθείτε σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία σας;
Είναι δύσκολο να σας πω αυτή τη στιγμή… μπορεί από μία μόνο φράση, από μία εικόνα, από ένα πρόσωπο, να πιαστώ και να κολλήσω, να θελήσω να ασχοληθώ μαζί του… με ιντριγκάρουν πάντως πολύ τα μυστήρια…
19. Τι να περιμένουμε από την πένα σας στο άμεσο μέλλον;
Για τις «απώλειες» θα σας αποκαλύψω πολύ συνοπτικά, καθώς θα κυκλοφορήσει μέσα στην άνοιξη, ότι αναφέρεται σε… πολλές απώλειες που ζουν οι ήρωές μου, στον έρωτα, στις χαμένες στιγμές, στο θάνατο που καραδοκεί παντού και χτυπάει ανελέητα… και ένα θα σας πω, αν το «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα» σας άρεσε… οι «απώλειες» θα σας συγκλονίσουν! Όσο για το τρίτο που γράφω… ήδη με έχει συναρπάσει!!!
20. Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο που διαθέσατε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σας.
Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σας και με το αναγνωστικό σας κοινό! Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που αναφερθήκατε στο πρώτο μου βιβλίο! Το μόνο μήνυμα που μπορώ να δώσω, είναι να παλεύετε για να κατακτήσετε τα όνειρά σας, να προσπαθείτε για το απραγματοποίητο και πού ξέρετε; Μπορεί το σύμπαν να συνωμοτήσει και να γίνουν πραγματικότητα τα πάντα… έτσι ξαφνικά!!!
****
Βιογραφία Συγγραφέως
Η Ιουλία Ιωάννου γεννήθηκε στο Ελαιόφυτο Αγρινίου και σπούδασε οπτικός στην Αθήνα. Εργάστηκε εννέα χρόνια σε κατάστημα οπτικών ειδών στην πόλη της, αλλά το ανήσυχο πνεύμα της την οδήγησε να αναζητήσει ενδιαφέροντα έξω από τον περιορισμένο χώρο ενός καταστήματος.
Μετά από διάφορες επαγγελματικές αναζητήσεις, κατέληξε να ασχοληθεί με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις για δεκατρία χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την προσωπική της ιστοσελίδα agrinio-life, με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις προσώπων και πολιτιστικών θεμάτων, βιβλίων και εκδηλώσεων.
Είναι παντρεμένη με τον αθλητικογράφο Χρήστο Στούμπο και έχουν δύο κόρες και ένα γιο, που της δίνουν τη δύναμη να συνεχίζει και να ονειρεύεται.
Έργα της: ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου